Pomóżcie mi wybrać

[nelove]

Cześć Dziewczyny,

chciałabym abyście wypowiedziały się i pomogły w podjęciu decyzji.

Czy zdecydowałybyście się na zamieszkanie samej będąc w ciąży? W wieku 40 lat. Powiedzmy że Mąż przyjeżdżałby np. w miesiącu na tydzień albo np. co dwa tygodnie na weekend. To już osobna kwestia do ustalenia, ale tak czy inaczej sporo czasu byłabym sama. W domu, w sumie wśród obcych póki co sąsiadów (chcemy się budować w mniej więcej połowie drogi do jednych i drugich rodziców)

Druga opcja to zamieszkanie z rodzicami moimi (ale na osobnym piętrze, z osobnym wejściem), ale powiedzmy że kosztowałoby mnie to sporu nerwów. Wiecie jak to w rodzinie, raz dobrze raz źle. Nie że mam do tego rozwiązania jakiś sentyment typu "a bo rodzice i rodzeństwo blisko", patrzę bardziej od praktycznej strony.
Ktoś zawsze by ze mną był, jakbym np potrzebowała pomocy czy zrobiło by mi się słabo itp. Mieszkania z moimi teściami nie bierzemy pod uwagę, bo nie ma po prostu u nich miejsca.

To byłaby opcja na kilka lat, nie na stałe, póki dziecko np. będzie mogło iść do żłobka a jak mogłabym wrócić do pracy. Wtedy byśmy się budowali.

Powody i wszystkie inne opcje to jest temat rzeka, nie chcę wszystkiego pisać bo już przerobiliśmy mnóstwo innych wariantów i mamy dylemat z tymi dwoma.

Zanim napiszecie że Mąż mógłby zamieszkać ze mną od razu, to napiszę że nie ma szans. Potrzebne są nam pieniądze, musimy jeszcze dozbierać bo i działkę i dom budujemy z własnych środków. Perspektywa pracy w Polsce i wzięcie kredytu na ileś długich lat to nie rozwiązanie dla nas.

Ciekawa jestem Waszego zdania.

[kaledonia]

Napisane przez nelove

Cześć Dziewczyny,

chciałabym abyście wypowiedziały się i pomogły w podjęciu decyzji.

Czy zdecydowałybyście się na zamieszkanie samej będąc w ciąży? W wieku 40 lat. Powiedzmy że Mąż przyjeżdżałby np. w miesiącu na tydzień albo np. co dwa tygodnie na weekend. To już osobna kwestia do ustalenia, ale tak czy inaczej sporo czasu byłabym sama. W domu, w sumie wśród obcych póki co sąsiadów (chcemy się budować w mniej więcej połowie drogi do jednych i drugich rodziców)

Druga opcja to zamieszkanie z rodzicami moimi (ale na osobnym piętrze, z osobnym wejściem), ale powiedzmy że kosztowałoby mnie to sporu nerwów. Wiecie jak to w rodzinie, raz dobrze raz źle. Nie że mam do tego rozwiązania jakiś sentyment typu "a bo rodzice i rodzeństwo blisko", patrzę bardziej od praktycznej strony.
Ktoś zawsze by ze mną był, jakbym np potrzebowała pomocy czy zrobiło by mi się słabo itp. Mieszkania z moimi teściami nie bierzemy pod uwagę, bo nie ma po prostu u nich miejsca.

To byłaby opcja na kilka lat, nie na stałe, póki dziecko np. będzie mogło iść do żłobka a jak mogłabym wrócić do pracy. Wtedy byśmy się budowali.

Powody i wszystkie inne opcje to jest temat rzeka, nie chcę wszystkiego pisać bo już przerobiliśmy mnóstwo innych wariantów i mamy dylemat z tymi dwoma.

Zanim napiszecie że Mąż mógłby zamieszkać ze mną od razu, to napiszę że nie ma szans. Potrzebne są nam pieniądze, musimy jeszcze dozbierać bo i działkę i dom budujemy z własnych środków. Perspektywa pracy w Polsce i wzięcie kredytu na ileś długich lat to nie rozwiązanie dla nas.

Ciekawa jestem Waszego zdania.

Sorki, ale dla mnie małżeństwo powinno mieszkać razem i osobno bez rodziny.
Chcesz być samotną matką i sama dziecko wychowywać
To pisze osoba 40letnia Jestem w podobnym wieku i nie wyobrażam sobie pięterko u teściów czy rodziców.
Narobisz się, pewnie jeszcze nie będziesz przez jakiś czas pracować i jeszcze rodzina nad głową bedzie marudziła.
Kredyty są dla ludzi, a dla osób bez zdolności są np TBSy.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

obie opcje slabe i tak jak ogolnie jestem przeciwko mieszkaniu z rodzicami, tak miezkanie samej z malym dzieckiem jest gorsze.

Kiedy moja coreczka miala kilka miesiecy, praca mojego owczesnego partnera zmusila go do dojezdzania do miasta oddalonego o ok. godzine jazdy pociagiem (w sumie ok. 1 h 30 min w jedna strone) + 8 godzin pracy. Praktycznie widywalismy sie tylko w weekendy, a dzieckiem i domem musialam zajmowac sie sama. Bylam wykonczona, w depresji poporodowej, nie mialam czasu sie zdrzemnac czy zjesc. Bylabym wdzieczna wtedy za kazda forme pomocy

[Ellen_Ripley]

Nie, nie chciałabym tak żyć. Niektórym coś takiego pasuje, natomiast ja bym się czuła jakbym nie była w związku tak rzadko widując własnego męża. Po to jestem w związku, aby w nim być a nie "bywać". Już nie mówiąc o tym, że moja 39/40 (lat) ciąża przebiega dość ciężko i w samotności chyba bym się załamała. Uważam, że dom nie jest tego wart. W moim otoczeniu właśnie rozstała się para, którą wszyscy uważali za super dobraną i szczęśliwą - tam budowa domu i nerwy z nią związane zrobiły swoje (oczywiście zapewne nie jedyny powód, ale problemy między nimi zaczęły się wraz z trudnościami w budowaniu się).

[Aaneczkaa86]

Może źle zrozumiała to pierwszą opcję ... Chcesz mieszkać w ciąży na terenie budowy czy to ma być jakiś dom na wynajem ???

Druga opcja mieszkanie u rodziny w tym wieku też nieciekawe. Pomimo oddzielnego wejścia innego piętra nie unikniesz wtrącania się rodziny w wasz związek a później wychowanie dziecka

Pieniądze na budowę oki ważne ale nie poświęciłabym dla tego widzenia się z partnerem przez parę dni w miesiącu.

Masz trzecią opcję wyjedź razem z mężem

[kennedy]

rozumiem ze maz pracuje za granica?

a niemozesz do niego tam dolaczyc?

[cukierek_z_cykuty]

Wybór jak między dżumą a cholerą.


Pojechalabym z mężem, albo wzięła ten "olaboga" kredyt na ileś lat.

Mąż nie chce uczestniczyć w życiu dziecka na co dzień? Patrzeć jak rośnie, stawia pierwsze kroki, takie tam pitu pitu?

[Ninanina88]

Dla mnie oboe opcje są straszne. Chcecie sobie odevrać te pierwsze fajne chwile razem bo kredyt to nie jest opcja? No tak lepiej być samotną matką, a, dziecko zacznie budować więź po roku, albo po 2 albo 3 bo dom musi być. Nigdy nie chciałam takiego modelu rodziny więc ciężko mi sobie wyobrazić jsk można go chcieć. Bycie samem z małym dzieckiem kiedy tak naprawdę nie trzeba bo nie jesteś samotna matka to igranie z ogniem. Może się potem okazać, że kredytu owszem nie weźmiecie, ale i domu nie będzie dla kogo stawiać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[pfffh]

Zgadzam się z cukierkiem_z_cykuty.

Dlaczego nie możesz wyjechać z mężem? No chyba że twój mąż jeździ Tirami to by tłumaczyło te 2 tygodnie. To wtedy wolałabym wziąć kredyt i być razem.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Ninanina88

Dla mnie oboe opcje są straszne. Chcecie sobie odevrać te pierwsze fajne chwile razem bo kredyt to nie jest opcja? No tak lepiej być samotną matką, a, dziecko zacznie budować więź po roku, albo po 2 albo 3 bo dom musi być. Nigdy nie chciałam takiego modelu rodziny więc ciężko mi sobie wyobrazić jsk można go chcieć. Bycie samem z małym dzieckiem kiedy tak naprawdę nie trzeba bo nie jesteś samotna matka to igranie z ogniem. Może się potem okazać, że kredytu owszem nie weźmiecie, ale i domu nie będzie dla kogo stawiać.

Dokładnie. Dom nie zrekompensuje dziecku tego, że przez pierwsze lata życia miało "dochodzącego" ojca.

[v-x-n]

Maz i ojciec bywajacy raz na miesiac na tydzien lub raz na dwa tygodnie na weekend? Nie umiem sobie tego wyobrazic. Mam w otoczeniu faceta, ktore wlasne dziecko widuje raz na dwa tygodnie i w zyciu bym sie w takie cos z wlasnej woli nie pchala. I jeszcze na kilka lat - zadne pieniadze nie sa tego warte. Nikt dziecku nie zwroci tych kilku pierwszych lat z ojcem (juz pomijam, ze nie wiem jak mozna funkcjonowac jako malzestwo kiedy tak naprawde prowadzi sie osobne zycie z dala od drugiej osoby).

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

A gdzie mieszkacie teraz?
Jestes juz w ciazy ? Czy planujesz?

[Magmag0194]

Napisane przez Aaneczkaa86

Może źle zrozumiała to pierwszą opcję ...

Ja tak samo to zrozumiałam, dziwna sprawa

Autorko, będąc w Twoim wieku i w Twojej sytuacji olałabym ten domek ciepłym moczem i skupiła się na macierzyństwie i rodzinie. Nie każdy musi mieszkać w domu, a takie ślepe gonienie za marzeniem już nie jedną rodzinę zgubiło.

Dom możecie zacząć budować i za 10 lat, jak na spokojnie dozbieracie resztę. Dziecko nie będzie mniej szczęśliwe mieszkając w bloku, w przeciwieństwie do życia przez pierwsze x lat z ojcem z doskoku. Jak się chce mieć dziecko to niestety trzeba poprzestawiać w głowie priorytety.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez nelove

Cześć Dziewczyny,

chciałabym abyście wypowiedziały się i pomogły w podjęciu decyzji.

Czy zdecydowałybyście się na zamieszkanie samej będąc w ciąży? W wieku 40 lat. Powiedzmy że Mąż przyjeżdżałby np. w miesiącu na tydzień albo np. co dwa tygodnie na weekend. To już osobna kwestia do ustalenia, ale tak czy inaczej sporo czasu byłabym sama. W domu, w sumie wśród obcych póki co sąsiadów (chcemy się budować w mniej więcej połowie drogi do jednych i drugich rodziców)

Druga opcja to zamieszkanie z rodzicami moimi (ale na osobnym piętrze, z osobnym wejściem), ale powiedzmy że kosztowałoby mnie to sporu nerwów. Wiecie jak to w rodzinie, raz dobrze raz źle. Nie że mam do tego rozwiązania jakiś sentyment typu "a bo rodzice i rodzeństwo blisko", patrzę bardziej od praktycznej strony.
Ktoś zawsze by ze mną był, jakbym np potrzebowała pomocy czy zrobiło by mi się słabo itp. Mieszkania z moimi teściami nie bierzemy pod uwagę, bo nie ma po prostu u nich miejsca.
To byłaby opcja na kilka lat, nie na stałe, póki dziecko np. będzie mogło iść do żłobka a jak mogłabym wrócić do pracy. Wtedy byśmy się budowali.
Powody i wszystkie inne opcje to jest temat rzeka, nie chcę wszystkiego pisać bo już przerobiliśmy mnóstwo innych wariantów i mamy dylemat z tymi dwoma.
Zanim napiszecie że Mąż mógłby zamieszkać ze mną od razu, to napiszę że nie ma szans. Potrzebne są nam pieniądze, musimy jeszcze dozbierać bo i działkę i dom budujemy z własnych środków. Perspektywa pracy w Polsce i wzięcie kredytu na ileś długich lat to nie rozwiązanie dla nas.
Ciekawa jestem Waszego zdania.

czy będąc w ciąży/po porodzie będziesz pilnowała budowy i wykończenia tego domu? Fizycznie i psychicznie chyba trudne do przeprowadzenia.

[Glodomorek]

Nie zdecydowałabym się na żadną opcje z perspektywą kilku lat.
Przez pierwsze kilka lat będziesz samotną matką z dzieckiem, które widuje ojca raz w miesiącu. Przecież to jakaś porażka i totalne nieporozumienie, będziecie fikcyjną rodziną, a on fikcyjnym ojcem. Dziwię się, że w ogóle rozważacie takie opcje. Dziwne też, że w wieku 40 lat potrzebuje kilku lat oddzielenie, żeby uzbierać kasę na budowę bo nie chcecie kredytu. Wygląda to tak, jakby kredyt był gorszy niż to, że dziecko nie będzie widywać ojca... Dzieci rozwiedzionych rodziców często widują ich częściej niż wy planujecie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Overcooked]

Plus co z waszym małżeństwem? To będzie zobowiązanie, wypełnianie swoich ról, poświęcanie się które tylko czeka by wybuchnąć podczas kłótni, ale gdzie faktyczna relacja - wspólne spędzanie czasu, rozmowy, czułości, zwierzenia, jedzenie, przytulenie, obecność, seks. Zawiesicie to i możecie albo nie przetrwać albo wprowadzić się i żyć obok siebie, to nie tak że pstryk i będzie jak dawniej.

[Paprotka_]

Nie zdecydowałabym się na samotne mieszkanie ani w czasie ciąży ani z małym dzieckiem. Można się zajechać i fizycznie i psychicznie. Poczucie odpowiedzialności za małego człowieka powinno się rozkładać na oboje rodziców. I mam na myśli taką odpowiedzialność na co dzień, a nie tylko zapewnienie mu dobrobytu. Potrzebuję poczucia, że obok jest ktoś kto też zareaguje gdyby się działo coś złego.

[Rena]

A dlaczego muuusi byc budowa domu?
W mieszkaniach tez ludzie zyja i to wychodzi taniej.

[nelove]

Co do pytań o dom i pracę...

Dom to jest nasze marzenie. Wyjechaliśmy kilka lat temu za granicę aby na niego uzbierać. Działkę mieliśmy dostać od rodziców ale nie wyszło. Udało się nam jednak już kupić inną, mamy uzbierane też sporo kasy na dom, ale mimo wszystko dużo jeszcze brakuje. Także opcja z blokiem nie wchodzi w grę, z resztą nigdy nie braliśmy jej pod uwagę.

Jeśli chodzi o dom w którym miałabym zamieszkać, rzeczywiście nie doprecyzowałam. To dom należący do kuzynostwa, oni póki siedzą w Holandii i nie zamierzają przez kilka następnych lat wracać. W momencie kiedy nasz dom będzie na tyle gotowy że będzie można zamieszkać, to stamtąd się wyprowadzę.

Co do pytania o zamieszkanie z Mężem i Jego pracę... Oboje jeszcze pracujemy w Niemczech, chociaż ja już tylko na pół etatu. Mieliśmy działać z budową w tym roku ale przez pandemię to ciężko było się wyrwać do PL nawet działki oglądać (udało się w grudniu znaleźć odpowiednią i podpisać umowę). Projekt domu też mamy.
Co do Męża pracy i kredytu, powiem tak. Tu bardzo dobrze zarabia, ma stanowisko kierownicze i jak przeglądaliśmy oferty w PL to się okazało że musiałby pracować 4-5 miesięcy żeby zarobić tyle co tu w miesiąc. Przeraża mnie to, że większość kasy poszłaby na ratę, bo odsetki w polskich bankach są jakie są.
Jest to trochę dołujące, zwłaszcza jak się weźmie pod uwagę że dom za 2-3 lata będzie wybudowany na tip top bez jakiejkolwiek pomocy banku. Nie wspominając o tym, że można jeszcze tych pieniędzy odłożyć.

Co do obecności Ojca w życiu dziecka.. Też o tym myślimy i jest to dla nas bardzo ważne. Nasz kuzyn np. mówi że jedzie na ten tydzień i daje z siebie 200% przy dzieciach i żonie. Oni też do niego przyjeżdżają. Przez chwilę byli tu wszyscy razem, ale żona nie mogła się tu przystosować. I nie dziwie jej się, nas też ciągnie do Polski. Wiem że wiele osób wiąże z Niemcami i czy innym obcym krajem swoją przyszłość i sobie chwalą, ale to nie zawsze jest takie proste.
Jeszcze napiszę, że to nie jest tak że tego nie przemyśleliśmy. Mamy tutaj w swoim otoczeniu sporo Polaków, którzy są tutaj sami i jeżdżą do rodzin. Nikt nie mówi, że jest idealnie ale większość nie myśli póki co niczego zmieniać. Jak nam powiedział gość, który ma prawie 60 na karku i 30 lat siedzi za granicą... On by niczego nie zmienił, jego córkom niczego nie brakowało, zapłacił na szkołę, wesela, kupił mieszkanie itp. Mają naprawdę świetny kontakt, a trzeba pamiętać że 30 czy 20 lat temu nie było takiej komunikacji jak teraz. O, i znam też przykład innego ojca który w rozjazdach nie jest a pracuje po 14h żeby wszystko jakoś poskładać i dziecka prawie nie widuje, bo jak przychodzi z pracy to mały śpi.... No nie ma na wszystko złotego środka.


Sam mój Mąż mówi że naprawdę szkoda mu rezygnować z tej pracy, bo chociaż pieniądze to nie wszystko to jednak ta praca daje możliwości których w Polsce mieć nie będzie. I to daje możliwość też dziecku, żeby mu niczego nie zabrakło.

Wiem, że zabraliśmy się do pewnych rzeczy nie od tej strony co trzeba, ale stało się. Wiele czasu spędziliśmy myśląc że można było zrobić coś inaczej, ale takie wspominanie nic nie da.

[Ellen_Ripley]

Po co wątek i pytanie innych osób o zdanie, skoro już postanowiliście? Każda decyzja będzie niosła ze sobą określone konsekwencje. Przez Ciebie przemawia trochę za bardzo kasa i dom jako budynek, nie dom jako rodzina i budowanie więzi. Jednak dużo więcej jest przykładów dzieci, które czuły się w takich układach jak półsieroty i ojców, którzy z czasem stawali się bardziej bankomatami, niż pełnoprawnymi członkami rodziny. Nie jestem pewna, że wiecie, na co się piszecie.

[aniawa884]

A dlaczego w ogóle planujecie, żebyś na czas ciąży wróciła sama do Polski? Nie możecie mieszkać w Niemczech dopóki nie uzbieranie tyle, ile Wam potrzeba, a potem wrócić do kraju razem?

[Voytkova]

A ja się wyłamię i powiem tak .Jak faktycznie miałoby być tak ze mąż pracowałby trzy tygodnie a tydzień był w domu to czemu nie .Przecież gdyby był na miejscu i dużo pracował to tez mogłoby być różnie .
Ja mam takich sąsiadów i nie widzę żeby im było zle a nawet czasem im zazdroszczę bo ona nie pracuje i owszem ,jest sama przez trzy tygodnie ale potem cały tudzien są razem i maja czas na wiele rzeczy na które my nie mamy czasu kiedy mijamy z
się zmianami i spotykamy właściwie tylko wieczorami .


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Voytkova

A ja się wyłamię i powiem tak .Jak faktycznie miałoby być tak ze mąż pracowałby trzy tygodnie a tydzień był w domu to czemu nie .Przecież gdyby był na miejscu i dużo pracował to tez mogłoby być różnie .
Ja mam takich sąsiadów i nie widzę żeby im było zle a nawet czasem im zazdroszczę bo ona nie pracuje i owszem ,jest sama przez trzy tygodnie ale potem cały tudzien są razem i maja czas na wiele rzeczy na które my nie mamy czasu kiedy mijamy z
się zmianami i spotykamy właściwie tylko wieczorami .

Ale się spotykacie tymi wieczorami i to jest ta zasadnicza różnica. Plus gdyby coś się stało, bardzo byś go potrzebowała, to na pewno jednak mógłby zwolnić się z pracy i być przy Tobie. W wieku 40 lat robić sobie w życiu taką rewolucję, jak planuje Autorka i jej mąż to jest naprawdę mocno ryzykowne. Pieniądze i domek z ogródkiem nie wynagrodzą wszystkiego. Po co robić sobie taki eksperyment na małżeństwie? A przede wszystkim na dziecku.

[Rena]

Autorko, porownujesz sie do innych kobiet, ale nie wiemy na ile te panie moga liczyc na pomoc rodzicow. Jak Ty tego nie masz, to po co/ do kogo tam jedziesz?

[Magmag0194]

Prawda jest taka, że jesteście obydwoje zwykłymi egoistami. Chcecie powołać na świat małego człowieka, ale ślepo dążycie za jakimś marzeniem i w ogóle nie bierzecie tego maleństwa pod uwagę.
Wypowiem się jako dziecko, którego ojciec bywał weekendowo do skończenia przeze mnie 3 lat - nigdy nie zbudowałam takiej więzi z tatą jak moja siostra, u której delegacji już nie było (5 lat różnicy). Generalnie dość długo, zwłaszcza w okresie nastoletniego buntu miałam jego zdanie kompletnie gdzieś, bo po prostu nie był dla mnie żadnym autorytetem. Nasze relacje zaczęły się prostować dopiero, jak byłam w okolicach matury.
Przemyśl 5x, czy to samo chcesz zafundować swojemu dziecku.

[Aaneczkaa86]

Napisane przez aniawa884

A dlaczego w ogóle planujecie, żebyś na czas ciąży wróciła sama do Polski? Nie możecie mieszkać w Niemczech dopóki nie uzbieranie tyle, ile Wam potrzeba, a potem wrócić do kraju razem?

Też właśnie nie rozumiem dlaczego musisz wracać do Polski.
Jesteście razem w Niemczech masz tam pracę na 0,5 etatu mąż dobrze zarabia. Macie tam ułożone życie i znajomych.

Chcecie wracać do kraju wspaniale ale możecie to zrobić razem po 2-3 latach skoro tyle czasu zakładasz na budowę nowego domu.

Kontrolę budowy domu możecie równie dobrze robić mieszkając tam. Przecież jak będziesz w Polsce sama z dzieckiem nie będziesz latać z cegłami po budowie.

Jak budowa będzie zakończona możecie spokojnie RAZEM przyjechać na swoje.

[TadCooper]

Napisane przez Aaneczkaa86

Też właśnie nie rozumiem dlaczego musisz wracać do Polski.
Jesteście razem w Niemczech masz tam pracę na 0,5 etatu mąż dobrze zarabia. Macie tam ułożone życie i znajomych.

Chcecie wracać do kraju wspaniale ale możecie to zrobić razem po 2-3 latach skoro tyle czasu zakładasz na budowę nowego domu.

Kontrolę budowy domu możecie równie dobrze robić mieszkając tam. Przecież jak będziesz w Polsce sama z dzieckiem nie będziesz latać z cegłami po budowie.

Jak budowa będzie zakończona możecie spokojnie RAZEM przyjechać na swoje.

Dokładnie. Siedzieć w Niemczech, urodzić tam dziecko, budować dom w Polsce jak tak bardzo chcecie, za 3 lata przenieść się całą rodziną do PL. Tadaaam.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

dlaczego nie chcesz mieszkać i urodzić w Niemczech?
Wybudować dom możecie razem, później.

[Ninanina88]

Autorko, będziesz w ciąży i połogu i z małym dzieckiem doglądać budowy i podejmować wszystkie kluczowe decyzje? Te Twoje wywody, że inni tak mają, że widują się raz w miesiącu na tydzień i jest super, a jestes przyjaciółka tych dorosłych dzieci, które tak żyły, czy po prpstu pasuje Ci lukrowsny obrazek jski przedstawiają ich ojcowie, którzy się miezle ustawili bo mają rodzonę, ale żadnych w niej obowiązków. Model ojca nie ma, nie jest domownikiem, a potem przylatuje na tydzień i daje z siebie 200% no nie, dalej tak naprawdę nie pełni roli ojca, tak to i robią dziadkowie jak się im dziecko podrzuca. Dziecku też jest trudno, majakąś rutynę, zasady, a tu nagle święto bo tata przyjechał.
Moim zdaniem jesteście tak jak ktoś napisał egoistami, marzy wam się mieszkanie w domu z ogródkiem i już, co tam dziecko. Jakbyście niee mogli tych marzeń odłożyc o kilka lat, być razem w Niemczech, a potem przyjechać i wybudować razem dom. I po tym co piszesz to mam wrażenie, że mąż nigdy moe wtóci do Polski i już zawsze będzie dojeżdżał, no przecież w Polsce tyle nie zarobi, a inni żyją tak 30 lat i są zadowoleni.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz