Wątpliwości przed ślubem. Strach czy koniec uczucia?

[Elise89]

.

[Elise89]

.

[Lianca]

Napisane przez Elise89

W sobotę sie pokłóciliśmy i powiedział mi, że jak się rozstaniemy to On bez problemu sobie znajdzie nową dziewczynę a ze mną to nikt dłużej niż pół roku nie wytrzyma bo mam taki charakter, że nie potrafię nic dać od siebie. A ciekawe czy ktoś zaakceptuje Jego wybryki ? Próbował dać mi do zrozumienia, że jak się rozstaniemy to ja będę cierpieć a nie On ....

Zagrywka emocjonalna...grunt mu sie wali to gra Ci na emocjach.

Dziewczyny.
Ja sie rozwiodłam. Z takich powodów jakie Wy macie teraz.
Gdy czułam to co Wy to nie miałam odwagi podjąć decyzji o odwołaniu ślubu.
Mało tego- tydzień przed ślubem zmarł mój Chrzestny, z którym mieszkaliśmy w jednym domu.... więc Pogrzeb i stypa w domu... to była okazja do odwołania ślubu. A ja tego nie wykorzystałam. Teraz myślę, że to był tragiczny znak od Boga- a ja ślepa Go nie odczytałam.

Małżeństwo było koszmarem. Traumą. Leczyłam się na nerwice na lekach antydepresyjnych po nim.

Więc moja rada jest taka- jeśli dziś nie gra na 100% to nie bierzcie tego ślubu. Można sobie ułożyć życie na nowo. Nawet po rozwodzie, ale po co Wam te nerwy ten ból? Dziś mam 31 lat i wychodzę za mąż za 3 miesiące. Za człowieka, który jest ideałem. Z którym chce na 10000% spędzić życie. Kocha mnie tak jak można tylko pomarzyć. Wszystko by dla mnie zrobił. Muszę myśleć o nim bo gdyby nie ja to by dla siebie nic nie robił- czasem mam wrażenie, że żyje dla mnie. Ostatni okruszek chleba by mi oddał nawet gdyby nie jadł miesiąc. Za takiego kogoś powinnyście wychodzić za mąż. Czy możecie tak powiedzieć o swoim narzeczonym?

Bo ja np jestem pewna, że gdyby za kilka lat odjęto mi dwie nogi, to mój mąż nosił by mnie na rekach.
Jak naderwałam sobie mięsień dwugłowy uda i miesiąc nie mogłam chodzić to mnie wkładał do wanny codziennie i mył. A potem z niej wyjmował. Nic nie mogłam sama zrobić- wszystko robił On i to z uśmiechem na twarzy obracając wszystko w żart żebym nie odczuła smutku z sytuacji.

Takiego kogoś i Wy znajdziecie... i z takim się pobierzecie.
Macie prawo do 100% szczęścia jak każda z nas!
I tego Wam życzę.
Nie bierzcie czegoś niedoskonałego w promocji.
Poczekajcie na ideał, na który zasługujecie.

[ilona872]

Stres - masa przygotowań, przysięga przed wszystkimi bliskimi i docierasz do punktu kulminacyjnego kiedy to wszystko sie skończy. NIe martw się i wychodź za mąż każdy miewa takie wąpliwości.

[Lianca]

Napisane przez ilona872

Stres - masa przygotowań, przysięga przed wszystkimi bliskimi i docierasz do punktu kulminacyjnego kiedy to wszystko sie skończy. NIe martw się i wychodź za mąż każdy miewa takie wąpliwości.

Ilona jest róznica przed typowym stresem przedślubnym typu strach przed nieznanym, a głebokimi problemami w zwiazku od długiego czasu.

[Elise89]

.

[cherry1988]

Napisane przez Elise89

Długo byłaś sama ? Po jakim czasie zdecydowałaś się na nowy związek ?
Ja już nie wiem co mam robić ;(
Wczoraj była kłótnia, powiedziałam co myśle.
Zadzwonił do mojej mamy i powiedział, że ja się w ogóle nie próbuje zmienić i się nie staram i że jak tak dalej będzie to ślubu nie będzie. Może i lepiej by było gdyby On podjął tą dezycję za mnie .....
ale za chwilę przyszedł i powiedział, że nie chce się kłócić i że nie powinniśmy żyć tym co było i starać się, żeby teraz już było dobrze ....

Napisane przez Elise89

W sobotę sie pokłóciliśmy i powiedział mi, że jak się rozstaniemy to On bez problemu sobie znajdzie nową dziewczynę a ze mną to nikt dłużej niż pół roku nie wytrzyma bo mam taki charakter, że nie potrafię nic dać od siebie. A ciekawe czy ktoś zaakceptuje Jego wybryki ? Próbował dać mi do zrozumienia, że jak się rozstaniemy to ja będę cierpieć a nie On ....

Co to ma być, że dorosły facet dzwoni do Twojej mamy po Waszej kłótni i się skarży /grozi odwołaniem ślubu??
Elise, nie czekaj na krok z jego strony, że on wszystko odwoła, bo on tego nie zrobi! Czuje, że sytuacja zaczyna wymykać mu się spod kontroli i stara się totalnie Cię od siebie już uniezależnić, choćby tym, że on to sobie szybko znajdzie kogoś, a Ty nie...
Jesteś młoda, rozsądna, tylko pokaż jeszcze że oczekujesz od partnera szacunku i szanuj siebie sama, nie daj się tak traktować!
Jeśli zdecydujesz się na rozstanie nastaw się, że usłyszysz wiele przykrych słów, wszystko będzie Twoją winą.. Ale głowa do góry, walczysz o swoje szczęście i idealny związek w przyszłości z odpowiednim mężczyzną!
U mnie śmiesznie się wszystko ułożyło - na weselu siostry, gdzie rozstałam się z ex poznałam mojego TŻ. Pierwszych kilka spotkań było bardzo fajnych, ale nie myślałam o związku, aż tu nagle bach! i wiem, że to jest ON i żaden inny!

---------- Dopisano o 13:22 ---------- Poprzedni post napisano o 13:13 ----------

Napisane przez Elise89

No właśnie gdyby do tej pory wszystko było super a teraz nagle zaczęłabym się denerowować to mogłabym to zrzucić na stres ale ja już wcześniej na samą myśl o ślubie się denerwowałam a raczej na myśl o tym, że "już nie będzie odwrotu", jakoś to wszystko od siebie oddalałam.
Wiele razy wcześniej były takie sytuacje, że już miałam dość. Teraz jest niby OK ale czy to wystarczy ? Wiadomo, że w każdym związku raz jest lepiej raz gorzej, tylko, że ja myślałam, że razem będzie rozwiązywać problemy a nie że mój partner będzie te problemy stwarzał....obawiam się tego, że jeśli po ślubie będziemy mieć jakieś problemy to nie będę mogła na Niego liczyć no i że nieraz jeszcze sprawi mi przykrość i się na Nim zawiodę .....

---------- Dopisano o 13:09 ---------- Poprzedni post napisano o 12:27 ----------

Lianca - zazdroszczę, że Ci się wszystko ułożyło pomyślnie Wiele już czytałam takich historii gdzie kobieta rozwodziła sie lub odwoływała ślub a później spotykała tego wymarzonego faceta wobec którego była w 100 % pewna.

Ja też na początku znajomości byłam pewna, że to już to. Tak bardzo mi zależało na Nim ! Ogólnie patrząc na codziennie życie, obowiązki z domu i tak dalej to nie mogę narzekać bo pomaga mi, nieraz nawet sam gotuje obiad, ogólnie jest pracowitą osobą i pomaga mi w obowiązkach domowych. Na codzień gdy jesteśmy sami we dwoje to się dogadujemy, chodzimy razem na spacery, do kina, knajpek i tak dalej. Problem pojawia się w momencie gdy pojawia się alkohol, inne osoby (rodzina, koledzy) lub gdy mnie nie ma w pobliżu. Wtedy właśnie zaczyna liczyć się wszystko poza mną i gdy dowiaduje się co wyprawiał mam wrażenie jakbym w ogóle nie znała osoby z którą mieszkam i za każdym razem jestem negatywnie zaskoczona i rozczarowana

Elise- u mnie pod koniec związku zaczęły wychodzić takie rzeczy, o których nie miałam pojęcia, że wszystko co było pozytywne przestawało się liczyć, bo co z tego, że wydaje się być ok, kiedy jego druga twarz przyprawiała mnie o dreszcze, nerwy itd...
I niech on Ci nie mówi, że nie możecie patrzeć na to co było! Gdyby raz zachował się głupio, to ok, każdemu może się zdarzyć, ale nie za każdym razem przy sposobności napicia się dzieją się takie sytuacje.. Poza tym jego przeświadczenie, że Ty nikogo sobie nie znajdziesz... Skoro jesteś taka trudna, to dlatego on z Toba jest? Przecież szybko znajdzie sobie kogoś innego

[cornflower_girl]

Napisane przez Elise89

2. Facet, który jest nieprzewidywalny, niedopowiedzialny, nerwowy i wszystko jest ważniejsze ode mnie - problem ten pojawia się głównie po alkoholu. Np jak gdzieś wychodzi to ustalamy, że nie będzie dużo pił, że wróci o konkretnej godzinie a w praktyce jest inaczej. Ustala coś ze mną a wystarczy, że pojawi się jakiś kolega, szwagier i już im ulega a nie liczy się z moim zdaniem i prośbami.

Z alkoholem, nieprzewidywalnością nie wygrasz, niestety.

Napisane przez Elise89

Na szczęście jeszcze mam trochę czasu zanim przyjdą i zaczniemy zapraszać.Przepadnie głównie kasa, która poszła na zaliczki, trzeba będzie odsprzedać wódkę i obrączki.

Szczerze - lepiej, żeby nawet przepadła kasa, niż żebyś miała trwać w chorym związku. Bo dla mnie to co się dzieje z jego strony, zdrowe nie jest. Tym bardziej, że nie chciał pracować nad sobą; nie chce też zająć się problemem.

Napisane przez Elise89

W sobotę sie pokłóciliśmy i powiedział mi, że jak się rozstaniemy to On bez problemu sobie znajdzie nową dziewczynę a ze mną to nikt dłużej niż pół roku nie wytrzyma bo mam taki charakter, że nie potrafię nic dać od siebie. A ciekawe czy ktoś zaakceptuje Jego wybryki ? Próbował dać mi do zrozumienia, że jak się rozstaniemy to ja będę cierpieć a nie On ....

Zagrywki emocjonalne i manipulacje. Czy będziesz cierpieć - zależy od Ciebie. Zresztą, jesteś przy nim w związku i jak sama piszesz - sielanka to nie jest. Masz wsparcie rodziny, bliskich. Jeśli znajdziesz w sobie siłę do zawalczenia o siebie, na pewno Ci się to uda i będziesz szczęśliwa.

cherry, Lianca Dobrze czytać o takich zakończeniach.

[Deborah100]

Napisane przez Elise89

No właśnie gdyby do tej pory wszystko było super a teraz nagle zaczęłabym się denerowować to mogłabym to zrzucić na stres ale ja już wcześniej na samą myśl o ślubie się denerwowałam a raczej na myśl o tym, że "już nie będzie odwrotu", jakoś to wszystko od siebie oddalałam.
Wiele razy wcześniej były takie sytuacje, że już miałam dość. Teraz jest niby OK ale czy to wystarczy ? Wiadomo, że w każdym związku raz jest lepiej raz gorzej, tylko, że ja myślałam, że razem będzie rozwiązywać problemy a nie że mój partner będzie te problemy stwarzał....obawiam się tego, że jeśli po ślubie będziemy mieć jakieś problemy to nie będę mogła na Niego liczyć no i że nieraz jeszcze sprawi mi przykrość i się na Nim zawiodę .....

---------- Dopisano o 13:09 ---------- Poprzedni post napisano o 12:27 ----------

Lianca - zazdroszczę, że Ci się wszystko ułożyło pomyślnie Wiele już czytałam takich historii gdzie kobieta rozwodziła sie lub odwoływała ślub a później spotykała tego wymarzonego faceta wobec którego była w 100 % pewna.

Ja też na początku znajomości byłam pewna, że to już to. Tak bardzo mi zależało na Nim ! Ogólnie patrząc na codziennie życie, obowiązki z domu i tak dalej to nie mogę narzekać bo pomaga mi, nieraz nawet sam gotuje obiad, ogólnie jest pracowitą osobą i pomaga mi w obowiązkach domowych. Na codzień gdy jesteśmy sami we dwoje to się dogadujemy, chodzimy razem na spacery, do kina, knajpek i tak dalej. Problem pojawia się w momencie gdy pojawia się alkohol, inne osoby (rodzina, koledzy) lub gdy mnie nie ma w pobliżu. Wtedy właśnie zaczyna liczyć się wszystko poza mną i gdy dowiaduje się co wyprawiał mam wrażenie jakbym w ogóle nie znała osoby z którą mieszkam i za każdym razem jestem negatywnie zaskoczona i rozczarowana

To Ty zawsze powinnaś być na I miejscu, w końcu chce byś była jego żoną. Bez względu czy idzie na imprezę z kumplami czy je obiad z mamusią.
Normalny facet potrafi to zrozumieć, ustalić granicę. Z Tobą ma przeżyć resztę życia a nie z kumplami.
Oj chyba pakujesz się w niezłe g....Zastanów się czy jesteś teraz z nim szczęśliwa i pomyśl, że tak będziesz miała przez CAŁE TWOJE ŻYCIE.
Jeśli coś Ci nie odpowiada to wiej. Lepiej teraz niż brać rozwód.


Kasa to nie wszystko. Co z tego, że przepadnie? Mówi się trudno. Lepiej męczyć się z nieodpowiednim facetem?

Może wierzę w utopię ale dla mnie małżeństwo musi być czymś czego pragniemy oboje. Muszę widzieć, że partner tego chce i cieszy się z samego faktu, że zostanę jego żoną. Angażuje się w przygotowanie uroczystości i na swój sposób jest podekscytowany. Nie ma czasu na wątpliwości, bo zwyczajnie takich nie ma.

Znam parę, którzy byli ze sobą 8 lat. On 30 lat, ona chyba 29 lat. Widać było, że rodzina naciska, że już najwyższy czas. Ona robiła to samo. I co? Nie było widać po nim zbytniej radości, nawet gdy dowiedział się, że żona będzie w ciąży, skomentował: 'trudno, jakoś to będzie'. Laska cały czas siedzi sama, bo on pracuje albo pije. Ale sama tego chciała, jak to mówiła: '' mam już 29lat, lepszego nie znajdę, zarobi, zaradny''.

Co z tego.....

[Elise89]

.

[cherry1988]

Ja miałam 25 lat, też chciałam już (lub czułam, że według ludzi) jest to odpowiednia pora na założenie rodziny. Jednak na samą myśl o małżeństwie z nim się wzdrygałam mimo wszystko, bo to nie był ten facet, nie ten związek! Wiem, że nie można widzieć tylko złych chwil i negatywnych stron drugiej osoby, ale pomyśl o najważniejszym - o sobie! Wyobraź sobie, że jesteście rodziną, macie dziecko/dzieci i on spotyka kolegę - jest okazja do napicia się, ale np. kolejnego dnia macie jechać z dzieckiem do lekarza. On pije jak zawsze, a Ty musisz radzić sobie sama. Bo to, że pomaga Ci w codziennym życiu jest ważne i bardzo się liczy, ale z alkoholem nigdy nie wygrasz, zawsze będziesz w tyle.. Niestety tak to wygląda.. Może Twój narzeczony jest wyjątkiem i tym razem jak obiecał tak zrobi, choć ja w coś takiego nie wierzę...

[Elise89]

.

[cherry1988]

Twoi rodzice mają powody, żeby za nim nie przepadać. Wcale im się nie dziwię. A jego..? Nie każdy musi lubić każdego. Może to podobnie jak w moim przypadku kwestia wychowania syna, pozwalanie mu na dużo za dużo, usprawiedliwianie wyskoków, a potem pretensje do mnie, że jestem nieczuła, niemiła, obojętna, rządzę, rzucam fochy, a on jest taki biedny, przecież nie zrobił nic strasznie złego...

Decyzja co dalej należy do Ciebie. Nikt tego za Ciebie nie zrobi. Im szybciej się na coś zdecydujesz, tym szybciej będziesz mieć problem z głowy i mniej nerwów.

Ale jeśli nie cieszysz się ślubem, nie ufasz mu do końca, to co to za związek i perspektywa na przyszłość..? Moim zdaniem tacy ludzie się nie zmieniają i szkoda życia na brak szacunku i ciągłą niepewność. Wiem, że decyzja jest trudna, ale możesz dużo zyskać stawiając na szczęście lub dużo stracić...

[Elise89]

.

[Elise89]

.

[cherry1988]

Jeśli on ma wyniesione z domu tak trudne i dla mnie zaściankowe podejście do modelu rodziny, gdzie widział wyższość mężczyzny nad kobietą itd, to może być mu ciężko stworzyć inny związek.. Jego rodzina nie zaakceptuje Twojego pomysłu na życie i Twoich przyzwyczajeń wyniesionych z domu, które wcale nie są złe! A kwestia alkoholu, obietnic zmian itd. się nie zmieni.

[Elise89]

No i się rozstaliśmy. Już 3 tygodnie nie jesteśmy razem i niestety jest bardzo ciężko Teraz doceniam, że nie był wcale taki dla mnie zły Na początku niby poczułam jakiś taki spokój ale teraz jest strasznie ciężko.

[madziullka]

Napisane przez Elise89

No i się rozstaliśmy. Już 3 tygodnie nie jesteśmy razem i niestety jest bardzo ciężko Teraz doceniam, że nie był wcale taki dla mnie zły Na początku niby poczułam jakiś taki spokój ale teraz jest strasznie ciężko.

Z tej samotnosci za chwilę stwierdzisz że był idealny a to w Tobie był problem- to naturalne, że brakuje Ci go, ale staraj się myśleć i przypominać sobie te wszystkie złe rzeczy, które się działy. Łatwo mi pewnie mówić... ale pomocni okażą się teraz przyjaciele i rodzina, która będzie Cię absorbować do jakichś zajęć , może znajdź sobie jakieś nowe hobby żeby nie myśleć? Nadrób zaległości literackie, telewizyjne i internetowe jeśli nie masz jeszcze zwierzaka a możesz sobie na niego pozwolić to moze warto rozważyć przygarnięcie jakiegoś pieska , kotka lub czegoś mniejszego? Będziesz miała nieustanne zajęcie (szczególnie ze szczeniakiem) , przelejesz morze uczuć a do tego zyskasz przyjaciela który będzie Cię zawsze kochał. Może to infantylne...ale ja bym to rozważyła....

Życzę Ci dużo siły i wsparcia najbliższych, abyś przetrzymała ten cieżki czas. Zrobiłaś najlepsze co mogłaś zrobić i nie próbuj sobie wmówić że On był dobry, bo nie traktował Cię tak jak na to zasługujesz. Szanuj siebie i bądź szczęsliwa .

[Elise89]

Właśnie najgorsza jest ta samotność i poczucie pustki. Ja wpominam niestety to co było dobre i wiem, że On też. Nadal mamy ze sobą kontakt i dużo o tym rozmawiamy ale chyba przez to się jeszcze bardziej męczymy bo nie możemy od siebie odpocząć. Tym bardziej, że widujemy się w pracy i kilka razy się od rozstania widzieliśmy. Nawet w niedziele i wczoraj ..... On się ciągle intersuje tym co się u mnie dzieje, mówi, ze mnie lubi ale nie namawia na powrót. Twierdzi, że teraz jest lepiej bo ma spokój. Na prawdę bardzo duzo nerwów Nas te kilka ostanich miesięcy kosztowało .... Ja na początku też poczułam spokój, potem bałam się, że nie dam sobie rady sama a teraz jest najgorzej bo się obwiniam i czuje, że nadal Go kocham i że mimo wszystko to była miłość ....

---------- Dopisano o 13:41 ---------- Poprzedni post napisano o 13:34 ----------

A zwierzaka mam i chyba najbardziej się relaksuje i odprężam jak wychodze z psem na spacer. W rodzinie i przyjaciołach też mam wsparcie. Prawie codziennie ktoś do mnie przyjeżdza, żebym nie siedziała sama. Rozmawiam z koleżankami, znajomymi i jakoś ten czas leci.

[Elfir]

on raczej nie czuł miłości, skoro uważa ze teraz mu lepiej.

[cherry1988]

Przetrzymaj ten czas i zobaczysz, że to uczucie pustki minie. Szczególnie, że mieszkaliście razem, spędzaliście wspólnie mnóstwo czasu. Teraz zajmij się sobą! Jeśli relaksuje Cię spacer z psem, to rób to jak najczęściej! Nie myśl o nim i nie utrzymuj kontaktu. Wystarczy, że widujecie się w pracy.
Wyjdź gdzieś z przyjaciółmi, pomyśl o wakacjach, zorganizuj jakiś urlop. Życie jest piękne! Kiedy minie ten pierwszy "szok", przyzwyczaisz się, że jego nie ma, odzyskasz wiatr w żagle. Trzymam za Ciebie kciuki! Skoro podjęłaś tak trudną decyzję, to dasz sobie radę! A w razie czego zawsze możesz pisać tu do nas

[skazana_na_bluesa]

urwijcie kontakt, przestańcie się spotykać - wtedy będzie łatwiej to wszystko przetrawić.

[bialybez]

Ja też niedługo wychodzę za mąż, mieszkam z moim chłopakiem. Też mam wątpliwości - strachy. Śnią mi się po nocach koszmary, raz, że to nie ten mój ideał wyśniony- raz,że go szukam i nie moge mojego tż znaleźć. Przygotowania zaczęliśmy wcześniej możne to dlatego te obawy, może za bardzo się nakręcam. Ale strach zawsze jest. Jak się mieszka razem to żyje się dniem szarym -codziennym, pranie, gotowanie itp(rutyna ale to trzeba zrobić) chyba trzeba znaleźć w tym wszystkim radość, bo dni które są inne, wyjątkowe np. wyjazdy wakacyjne, imprezy ich jest zdecydowanie mniej.

[Elise89]

---------- Dopisano o 08:59 ---------- Poprzedni post napisano o 08:37 ----------

---------- Dopisano o 09:08 ---------- Poprzedni post napisano o 08:59 ----------

Ja z perspektywy czasu po 2,5 miesiacach od rozstania mogę powiedzieć, że w związku nie można sobie odpuszczać. Niestety często ta rutyna i codziennie obowiązki sprawiają, że przestajemy się skupiać na drugiej osobie a niestety do szczęścia nie wystarczy to, że będziecie mieć co jeść, czyste ubrania i dom
Raz na jakiś trzeba robić sobie "randki" podczas których można się skupić tylko na sobie. Ja pamiętam, że np. gdy poszliśmy nawet na głupią pizze to podczas godziny spędzonej w pizzeri potrafiliśmy poruszyć więcej tematów niż podczas kilku "zwykłych" wieczorów w tygodniu, gdzie każdy zajmował się swoimi sprawami.

[Elfir]

Przed ślubem nie miałam żadnych wątpliwości. Żadnego stresu.
Ale my żyliśmy razem kilka lat. Znaliśmy się z każdej strony.
Ślub był formalnością a nie wyobrażeniem cudownego zaklęcia zamieniającego życie w bajkę.

[Terha]

Napisane przez Elise89

Ja z perspektywy czasu po 2,5 miesiacach od rozstania mogę powiedzieć, że w związku nie można sobie odpuszczać. Niestety często ta rutyna i codziennie obowiązki sprawiają, że przestajemy się skupiać na drugiej osobie a niestety do szczęścia nie wystarczy to, że będziecie mieć co jeść, czyste ubrania i dom
Raz na jakiś trzeba robić sobie "randki" podczas których można się skupić tylko na sobie. Ja pamiętam, że np. gdy poszliśmy nawet na głupią pizze to podczas godziny spędzonej w pizzeri potrafiliśmy poruszyć więcej tematów niż podczas kilku "zwykłych" wieczorów w tygodniu, gdzie każdy zajmował się swoimi sprawami.

Zgadzam się. Dbanie o związek to podstawa. My z Tż mamy specyficzną sytuację, bo naprawdę baaaaardzo różnimy się od siebie i jakby tak popatrzeć z drugiej perspektywy to można powiedzieć, że do siebie nie pasujemy, bo generalnie nie mamy wspólnych zainteresowań. Może i tak, ale bardzo się kochamy i bardzo często okazujemy sobie miłość. Są to drobne gesty (buziak, kiedy przechodzimy obok siebie, robienie sobie nawzajem picia, czy kanapki, kupienie batonika itp.), ale one naprawdę zbliżają. I choć czasem potrafi mnie załamać swoim światopoglądem i wtedy się zastanawiam, czy na pewno z nami wszystko w porządku, to jednak miłość pielęgnujemy od ponad 7 lat i nie zanosi się na to, że nagle się coś zmieni.

Rodzice Tż są najlepszym przykładem, że mimo braku wspólnych zainteresowań można być w szczęśliwym związku. A często zdajemy sobie z tego sprawę dopiero wtedy, kiedy jednej strony zabraknie. U mojego Tż niestety tak jest .

[izekk90]

Mozna wiedziec jak dalej potoczyla sie u Ciebie sytuacja?.... mam to samo

[Elise89]

U mnie ? Ślub miał być 6 czerwca a rozstaliśmy się 28 marca....wszystko odwołaliśmy. Na początku ja się bałam, że nie dam sobie rady, chciałam wrócić ale On nie chciał. Ogólnie nie rozstaliśmy się w konflikcie, rozmawiamy ze sobą bo razem pracujemy więc chcąc nie chcąc kontakt ze sobą mamy. Już po wyszło sporo innych rzeczy i obydwoje zobaczyliśmy jak bardzo było źle ;/ teraz jak rozmawiamy to obydwoje dochodzimy do wniosku, że nie byliśmy gotowi na ten ślub....Chyba najtrudniejsze dla mnie jest to, że jest mi szkoda planów na przyszłość, osoby, która mi pomaga itd. Trochę z zazdrością teraz patrzę na osoby, które mają już swoje rodziny a ja mogłam to mieć...

[cherry1988]

Elise89, co u Ciebie słychać po prawie roku?

[KarolinaM23]

Witam ja jestem że swoim narzeczym od ponad 6 lat i powiem szczerze że też mamy brać ślub za kilka miesięcy i też panika czy to robić czy to nie zaszło za daleko ta nuda w związku brak chęci czułości dla drugiej osoby. Nie wiem co o tym myśleć bo już prawie się rozstaliśmy ale znów mieliśmy spróbować i im bliżej ślubu tym mniej go chce