Czy w tym małżeństwie nic już nas nie łączy?

[correla2]

Jestem mężatką od roku, w związku od 6 lat. Dopiero teraz dostrzegam, że różnice między nami są większe niż myślałam na początku związku. Mam wrażenie że nie mamy ze sobą nic wspólnego. Ponadto żyjemy w systemie wiecznych współlokatorów, bo tak się poznaliśmy. Czytałam na innych forach, że należy zrobić krok w tył i zaakceptować różnice, że przecież to nic złego różnić się, przeciwieństwa się przecież przyciągają. Ale my nie robimy ze sobą kompletnie nic, prócz zakupów spożywczych i czasem spaceru. Coraz wyraźniej widzę też różnice w planach na przyszłość i sposobie życia. Zastanawiam się jak to się stało, że mimo, że wiele rzeczy widziałam wcześniej, jednak zdecydowaliśmy się na ślub. Czy teraz będę żyła w wiecznej frustracji? Czuję się rozdarta. Może miałyście podobny problem w związku, np. z zupełnie innymi planami na przyszłość, a mimo to udało się wam stworzyć trwały związek?

[tinkerver2]

Nie, określiłam moje plany na życie dość dokładnie, i mój mąż miał wybór, czy w to wchodzi czy nie.
Niestety, teraz w tej pandemii też za dużo z mężem nie robimy wspólnie... Tzn no wiadomo, spacer, krótki wyjazd, wspólne gotowanie, wyjście na zakupy czy takie zwykłe przesiadywanie przed tv, to jasne, że jest. Ale na kawę nie pójdziemy, bo zamknięte. Na pizze nie pójdziemy, bo zamknięte. No możemy ją zamówić do domu, ale chodzi o samo wyjście. Do restauracji nie pójdziemy. Do muzeum nie pójdziemy. Na koncert nie, do kina nie, na siłownię nie... No żywcem nie ma co robić, więc sobie tylko siedzimy w domu i czasem jedziemy się gdzieś przejechać.
Może porozmawiaj z mężem tak, jak nam to tutaj napisałaś? Zaproponuj jakieś wspólne aktywności?

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

[cava]

Napisane przez correla2

Jestem mężatką od roku, w związku od 6 lat. Dopiero teraz dostrzegam, że różnice między nami są większe niż myślałam na początku związku. Mam wrażenie że nie mamy ze sobą nic wspólnego. Ponadto żyjemy w systemie wiecznych współlokatorów, bo tak się poznaliśmy. Czytałam na innych forach, że należy zrobić krok w tył i zaakceptować różnice, że przecież to nic złego różnić się, przeciwieństwa się przecież przyciągają. Ale my nie robimy ze sobą kompletnie nic, prócz zakupów spożywczych i czasem spaceru. Coraz wyraźniej widzę też różnice w planach na przyszłość i sposobie życia. Zastanawiam się jak to się stało, że mimo, że wiele rzeczy widziałam wcześniej, jednak zdecydowaliśmy się na ślub. Czy teraz będę żyła w wiecznej frustracji? Czuję się rozdarta. Może miałyście podobny problem w związku, np. z zupełnie innymi planami na przyszłość, a mimo to udało się wam stworzyć trwały związek?

Kluczowe są chyba różnice w planach na przyszłość.
A możesz jakoś określić czego one dotyczą?
czy to jakieś luźne tylko "a może by", czy rozmijacie się na sztywno w kluczowych kwestiach typu:
- mieć/nie mieć dzieci
- związek otwarty/zamknięty

- gdzie żyć ?
- ogólny światopogląd w kluczowych sprawach społecznych i duchowych
?

[enterprisecat]

Jeśli chodzi o odmienność, to z mojego punktu widzenia ważne są tematy - czy macie inną wizję czym powinien być związek, odmienne poglądy na fundamentalne sprawy?
Jeżeli tak, to ja tego nie widzę. Nie da się np. mieć połowicznie dzieci lub być w połowie monogamicznym, połowicznie wychowywać dzieci w danej wierze itd.
Jesli chodzi o spędzanie czasu - Twój post daje mi wrażenie, że Tobie brakuje robienia z mężem innych rzeczy - czy proponowałaś jakieś wspólne aktywności? Jak reagował mąż na te propozycje? Czy mówiłaś mu, że brakuje Ci czegoś, co nie jest zakupami?

[correla2]

To są odmienne poglądy na sprawy, które wcześniej wydawały mi się mało istotne, a teraz spędzają mi sen z powiek: on kocha swoją wieś, wiem, że najchętniej wróciłby w rodzinne strony. Ja chciałabym żyć blisko dużego miasta.
Ja marzę o psie, nie wyobrażam sobie życia bez zwierząt w moim domu. On ich nienawidzi (tzn. ma duży instynkt opiekuńczy, zajmował się kiedyś moją świnką morską) ale ogólne nastawienie jest na nie. Lubi koty, ale też nie chciałby mieć, zwłaszcza w bloku.
Zazdroszczę innym parom, że oglądają wspólnie filmy i seriale. My tego zupełnie nie robimy, bo wybór filmu trwa wieki. Wygląda to tak, że leżymy obok siebie, każde z nosem w swoim telefonie.
Kwestia dzieci jest taka, że oboje jesteśmy na nie, ale myślę, że gdyby się pojawiło, to nie byłby dramat.
Dla mnie ważny jest porządek, lubię kiedy rzeczy są na miejscu, kiedy wyrzuca się to, co zbędę. (Ale też bez przesady - nie sprzątam cały czas - tutaj jak większość kobiet), a on chomikuje jakieś pierdoły, ale zamiast uporządkować to, to wrzuca wszystko do jednego pudła.
Ja jestem bardzo empatyczna i uczuciowa. Lubię spędzać czas z rodziną, rozmawiać. On najchętniej zamknąłby się w swoim pokoju i wychodził tylko na jedzenie.

Wiem, że może za dużo myślę na ten temat, bo mam bardziej mobilną pracę, więcej wolnego. On po pracy jest zmęczony i chce się po prostu zrelaksować. Ja jestem bardzo wymagająca, on dużo odpuszcza, może w tym sęk, może powinnam wyluzować, ale jak skoro tak wiele rzeczy mnie frustruje.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez enterprisecat

Nie da się np. mieć połowicznie dzieci lub być w połowie monogamicznym, połowicznie wychowywać dzieci w danej wierze itd.

Ależ da się, zwłaszcza ostatnie Powiedziałabym nawet, że to nagminne podejście do wychowywania w wierze.

Napisane przez correla2

To są odmienne poglądy na sprawy, które wcześniej wydawały mi się mało istotne, a teraz spędzają mi sen z powiek: on kocha swoją wieś, wiem, że najchętniej wróciłby w rodzinne strony. Ja chciałabym żyć blisko dużego miasta.
Ja marzę o psie, nie wyobrażam sobie życia bez zwierząt w moim domu. On ich nienawidzi (tzn. ma duży instynkt opiekuńczy, zajmował się kiedyś moją świnką morską) ale ogólne nastawienie jest na nie. Lubi koty, ale też nie chciałby mieć, zwłaszcza w bloku.

No to jak wy teraz żyjecie? On wolałby na wsi, ale jak rozumiem aktualnie mieszkacie razem w mieście do lat. Ty "nie wyobrażasz" sobie życia bez psa, a jednak żadnego nie macie.

Zazdroszczę innym parom, że oglądają wspólnie filmy i seriale. My tego zupełnie nie robimy, bo wybór filmu trwa wieki. Wygląda to tak, że leżymy obok siebie, każde z nosem w swoim telefonie.

Próbowałas podjeścia typu "obejrzyjmy razem serial XYZ, bo słyszałam że dobry"? W ten sposób wybór już jest dokonany. Gorzej jeśli macie totalnie różny gust filmowo-serialowy.

Kwestia dzieci jest taka, że oboje jesteśmy na nie, ale myślę, że gdyby się pojawiło, to nie byłby dramat.

Jak to nie byłby dramat, skoro każde z was marzy o mieszkaniu w innych warunkach?

Dla mnie ważny jest porządek, lubię kiedy rzeczy są na miejscu, kiedy wyrzuca się to, co zbędę. (Ale też bez przesady - nie sprzątam cały czas - tutaj jak większość kobiet), a on chomikuje jakieś pierdoły, ale zamiast uporządkować to, to wrzuca wszystko do jednego pudła.
Ja jestem bardzo empatyczna i uczuciowa. Lubię spędzać czas z rodziną, rozmawiać. On najchętniej zamknąłby się w swoim pokoju i wychodził tylko na jedzenie.

Wiem, że może za dużo myślę na ten temat, bo mam bardziej mobilną pracę, więcej wolnego. On po pracy jest zmęczony i chce się po prostu zrelaksować. Ja jestem bardzo wymagająca, on dużo odpuszcza, może w tym sęk, może powinnam wyluzować, ale jak skoro tak wiele rzeczy mnie frustruje.

To co tutaj napisałaś to nie są moim zdaniem różnice nie do przeskoczenia.

[evonla]

Napisane przez correla2

Jestem mężatką od roku, w związku od 6 lat. Dopiero teraz dostrzegam, że różnice między nami są większe niż myślałam na początku związku. Mam wrażenie że nie mamy ze sobą nic wspólnego. Ponadto żyjemy w systemie wiecznych współlokatorów, bo tak się poznaliśmy. Czytałam na innych forach, że należy zrobić krok w tył i zaakceptować różnice, że przecież to nic złego różnić się, przeciwieństwa się przecież przyciągają. Ale my nie robimy ze sobą kompletnie nic, prócz zakupów spożywczych i czasem spaceru. Coraz wyraźniej widzę też różnice w planach na przyszłość i sposobie życia. Zastanawiam się jak to się stało, że mimo, że wiele rzeczy widziałam wcześniej, jednak zdecydowaliśmy się na ślub. Czy teraz będę żyła w wiecznej frustracji? Czuję się rozdarta. Może miałyście podobny problem w związku, np. z zupełnie innymi planami na przyszłość, a mimo to udało się wam stworzyć trwały związek?

Czy przypadkiem nie dopadło Cię welonowe zapalenie mózgu, skoro jak twierdzisz jesteście razem 6 lat, od roku jako małżeństwo i raptem dopiero teraz zauważasz ogromne różnice między Wami..
Różnice nie są złe, o ile obie osoby są w stanie je zaakceptować, uczą się siebie nawzajem, itp. Przeciwieństwa się przyciągają, owszem, ale na początku, bo co nieznane to pociągające. To podobieństwa zatrzymują.

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

No dobra a jest szansa, że to zwykła rutyna? Gadałaś z mężem co Ci nie pasuje i że chciałabyś coś zmienić, np. Wspólne spędzanie czasu itd.?

[Ellen_Ripley]

Autorko, ale Wy rozmawiacie ze sobą o tym? Kiedykolwiek było inaczej (pomijam zamierzchłą przeszłość, czyli pierwsze miesiące związku i wpływ zauroczenia)? Może czas pomyśleć o terapii.

[Nimve]

Co Ci po trwałym związku. Lepiej się zastanów, czy dasz radę stworzyć z nim szczęśliwy związek. Bo męczyć się ze sobą dla zasady, to po co. Męża się ma, bo się z człowiekiem tak świetnie żyje, a nie, bo trzeba. A Tobie nie żyje się z nim nawet miernie, właściwie to wcale.

[I am Rock]

Napisane przez correla2

Jestem mężatką od roku, w związku od 6 lat. Dopiero teraz dostrzegam, że różnice między nami są większe niż myślałam na początku związku. Mam wrażenie że nie mamy ze sobą nic wspólnego. Ponadto żyjemy w systemie wiecznych współlokatorów, bo tak się poznaliśmy. Czytałam na innych forach, że należy zrobić krok w tył i zaakceptować różnice, że przecież to nic złego różnić się, przeciwieństwa się przecież przyciągają. Ale my nie robimy ze sobą kompletnie nic, prócz zakupów spożywczych i czasem spaceru. Coraz wyraźniej widzę też różnice w planach na przyszłość i sposobie życia. Zastanawiam się jak to się stało, że mimo, że wiele rzeczy widziałam wcześniej, jednak zdecydowaliśmy się na ślub. Czy teraz będę żyła w wiecznej frustracji? Czuję się rozdarta. Może miałyście podobny problem w związku, np. z zupełnie innymi planami na przyszłość, a mimo to udało się wam stworzyć trwały związek?

1 Bo tyle lat razem
2 Mogłam trafić gorzej
3 Gdzie znajdę nową miłość w moim wieku
4 To mój pierwszy, poważny związek
5 Co ludzie powiedzo
6 Jak się ożeni, to się odmieni

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta