Jak być bardziej swobodną w relacjach międzyludzkich?

[noicojamamzrobic]

Jestem młodą dziewczyną, mam 19 lat i moim problemem od zawsze była nieśmiałość. Nie jest to jakaś fobia społeczna, nie jest to coś paraliżującego mnie. Nie mam problemów w załatwianiu codziennych spraw, nie mam problemów np. ze zgłoszeniem się sama z własnej woli do opowiedzi na studiach, z wypowiedzeniem się na forum itd. - oczywiście, trochę mnie to stresuje, ale jestem w stanie przezwyciężyć ten strach i wypaść bardzo dobrze przed ludźmi. Problem zaczyna się, jeśli chodzi o relacje międzyludzkie. Na tym polu moja nieśmiałość jest największa. Niby normalnie gadam z ludźmi, ale nie jestem w tym wszystkim swobodna, jeśli coś spontanicznie powiem, to potem myślę o tym, że palnęłam jakąś głupotę, że jestem nudna albo głupia. Mam niskie poczucie własnej wartości. Nie umiem otwierać się przed ludźmi, trochę jakbym się wstydziła tego, kim jestem i uważała się za nieinteligentną i nieciekawą, ciągle przeczuwała, że jestem nielubiana.

Bardzo mi ten brak swobody w relacjach międzyludzkich utrudnia życie, przeszkadza w gromadzeniu znajomych, nie mówiąc już o poznaniu jakiegoś chłopaka. Przez to wszystko muszę szukać chłopaka po Tinderach, bo bardzo mało prawdopodobne jest, że doprowadzę realną znajomość do momentu randki. Online jest mi łatwiej zagadać chłopaka. Bardzo chciałabym się zmienić. BARDZO, BARDZO! Czy znacie jakieś wskazówki, które by mi pomogły?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Vanir410]

Nie znam ludzi, którzy czują się super swobodnie przy obcych i rozmawiają z nimi jak z najlepszym przyjacielem.


Przede wszystkim walcz z wiarą w siebie. Terapie, książki, telefon zaufania, a nawet grupy na fb.

[karawanna]

Może masz po prostu introwertyczną osobowość? Jak byłam w Twoim wieku to czułam się podobnie. Też cały czas wydawało mi się, że jestem bardzo nieśmiałą i skrytą osobą, chociaż nie miałam problemów z załatwianiem czegoś samej, wystąpieniami publicznymi, udzielaniem się na lekcjach itp więc trochę się to wykluczało. Tylko te kontakty towarzyskie...
Bardzo mi to przeszkadzało przez wiele lat i bardzo zazdrościłam osobom, które bez problemu nawiązywały nowe znajomości i zawsze otaczał je tłum kolegów i koleżanek. Dopiero, jak poczytałam o introwertyzmie, to odnalazłam w tym cechy swojego charakteru. Okazało się, że żadna to wada i nie ma co z tym walczyć. Dopiero parę lat temu udało mi się to zaakceptować i nie czuć się gorsza.
Może poczytaj sobie trochę o tym?

[Ellen_Ripley]

Autorko, myślę, że większość młodych kobiet (ledwo powoli przestajesz być nastolatką) ma podobne myśli, problemy i rozterki. Przede wszystkim może warto, abyś zrozumiała, że nic nie musisz, wiele możesz. W sensie nie musisz być taka, jak ktoś tam, ani taka jak oczekuje społeczeństwo, czy dana grupa. Zawsze będzie ktoś śmielszy i odważniejszy. Ty jesteś jaka jesteś. Daj sobie więcej luzu i prawa do popełniania błędów, czy gaf. Nie piszesz, że jesteś nielubiana, czy że ludzie Cię unikają, więc problem jest w dużej mierze w Twojej głowie. Nie każdy ma tuziny znajomych. Ważne żebyś miała kilku sprawdzonych.

[noicojamamzrobic]

Napisane przez Vanir410

Nie znam ludzi, którzy czują się super swobodnie przy obcych i rozmawiają z nimi jak z najlepszym przyjacielem.


Przede wszystkim walcz z wiarą w siebie. Terapie, książki, telefon zaufania, a nawet grupy na fb.

Tak, tylko że ja nie czuję się w pełni swobodnie nawet pośród ludzi, których jakiś czas już znam. Albo też dziwnie się czuję, jak kogoś nie widziałam przez jakiś czas, potem nagle spotykam i z nim rozwamiam - czuję się wtedy jakoś nieswojo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 16:38 ---------- Poprzedni post napisano o 16:36 ----------

Napisane przez karawanna

Może masz po prostu introwertyczną osobowość? Jak byłam w Twoim wieku to czułam się podobnie. Też cały czas wydawało mi się, że jestem bardzo nieśmiałą i skrytą osobą, chociaż nie miałam problemów z załatwianiem czegoś samej, wystąpieniami publicznymi, udzielaniem się na lekcjach itp więc trochę się to wykluczało. Tylko te kontakty towarzyskie...
Bardzo mi to przeszkadzało przez wiele lat i bardzo zazdrościłam osobom, które bez problemu nawiązywały nowe znajomości i zawsze otaczał je tłum kolegów i koleżanek. Dopiero, jak poczytałam o introwertyzmie, to odnalazłam w tym cechy swojego charakteru. Okazało się, że żadna to wada i nie ma co z tym walczyć. Dopiero parę lat temu udało mi się to zaakceptować i nie czuć się gorsza.
Może poczytaj sobie trochę o tym?

Jestem świadoma, że jestem introwertykiem, ale mino wszystko mój introwertyzm jest dla mnie wadą. Po prostu wolałabym być kimś innym, jeśli chodzi o te sprawy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 16:44 ---------- Poprzedni post napisano o 16:38 ----------

Napisane przez Ellen_Ripley

Autorko, myślę, że większość młodych kobiet (ledwo powoli przestajesz być nastolatką) ma podobne myśli, problemy i rozterki. Przede wszystkim może warto, abyś zrozumiała, że nic nie musisz, wiele możesz. W sensie nie musisz być taka, jak ktoś tam, ani taka jak oczekuje społeczeństwo, czy dana grupa. Zawsze będzie ktoś śmielszy i odważniejszy. Ty jesteś jaka jesteś. Daj sobie więcej luzu i prawa do popełniania błędów, czy gaf. Nie piszesz, że jesteś nielubiana, czy że ludzie Cię unikają, więc problem jest w dużej mierze w Twojej głowie. Nie każdy ma tuziny znajomych. Ważne żebyś miała kilku sprawdzonych.

Niby nie jestem nielubiana, mam znajomych, ale wiem, że gdybym była bardziej swobodna, miała w sobie więcej luzu, to miałabym tych znajomych więcej i interakcje z innymi ludźmi byłyby dla mnie przyjemniejsze.

Mój ideał człowieka nie jest introwertykiem. Mnie o wiele bardziej imponują osoby przebojowe, też zawsze najbardziej podobali mi się tacy chłopcy. A ja jestem taka, że nie umiem nawet takiego chłopaka poderwać w rzeczywistości. Wszystkie randki, jakie miałam w życiu, wzięły się z pisania ze sobą na komunikatorach. I po każdej randce mam taki niesmak, że byłam za cicha, chociaż z drugiej strony też nigdy nie spotkałam się z sytuacją, żeby jakiś facet mnie olał po jednym spotkaniu - zawsze były kolejne i to inicjatywy tych chłopaków. Ale nie sądzę, że kupiłam kogoś charakterem, może po prostu wyglądem się broniłam.

Strasznie mi ciąży ta moja nieśmiałość.

Koleżanek też bym miała więcej, gdybym była bardziej otwarta.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[karawanna]

Autorko, uwierz, że ja też przez lata wolałam być ekstrawertykiem i zazdrościłam im takiego podejścia do życia, jakie mają. W zasadzie to nie mam dla Ciebie dobrej rady. Jesteś jeszcze młodziutka i musisz po prostu dojrzeć do tego, żeby polubić siebie taką, jaką jesteś. Przynajmniej w moim wypadku tak było. Dopiero jakoś po 25 roku życia polubiłam ten swój introwertyzm, przestałam chcieć być kimś innym, niż jestem i zaczęłam mieć wywalone w to, co myślą o mnie inni. Jednak będąc w Twoim wieku nie potrafiłam tego, myślę, że takie podejście przychodzi z czasem. Zawsze możesz udawać kogoś, kim nie jesteś, ale nie jest to dobre rozwiązanie - każdy będzie wyczuwał, że jesteś sztuczna, a Ty sama też się będziesz męczyć taką ciągłą grą.

Jeszcze jedno - introwertyzm to nie nieśmiałość. To dwie zupełnie różne rzeczy.
Jest na Facebooku grupa dla osób o takich cechach charakteru, można tam pogadać na wiele różnych tematów.

---------- Dopisano o 17:08 ---------- Poprzedni post napisano o 17:02 ----------

A i faceta ekstrawertyka, przebojowego itp bez problemu można znaleźć będąc introwertykiem Sama byłam w takim związku przez dłuższy czas i cieszyłam się w sumie, bo on ze swoją otwartością załatwiał wszystkie rzeczy, które mnie stresowały Dlatego tak od razu się nie skreślaj.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez noicojamamzrobic

(...)

Niby nie jestem nielubiana, mam znajomych, ale wiem, że gdybym była bardziej swobodna, miała w sobie więcej luzu, to miałabym tych znajomych więcej i interakcje z innymi ludźmi byłyby dla mnie przyjemniejsze.

Mój ideał człowieka nie jest introwertykiem. Mnie o wiele bardziej imponują osoby przebojowe, też zawsze najbardziej podobali mi się tacy chłopcy. A ja jestem taka, że nie umiem nawet takiego chłopaka poderwać w rzeczywistości. Wszystkie randki, jakie miałam w życiu, wzięły się z pisania ze sobą na komunikatorach. I po każdej randce mam taki niesmak, że byłam za cicha, chociaż z drugiej strony też nigdy nie spotkałam się z sytuacją, żeby jakiś facet mnie olał po jednym spotkaniu - zawsze były kolejne i to inicjatywy tych chłopaków. Ale nie sądzę, że kupiłam kogoś charakterem, może po prostu wyglądem się broniłam.

Strasznie mi ciąży ta moja nieśmiałość.

Koleżanek też bym miała więcej, gdybym była bardziej otwarta.

Gdybym była wyższa i szczuplejsza, to byłabym modelką. Zadręczysz się takim myśleniem "gdyby". Po co Ci więcej znajomych? Zapędy kolekcjonerskie? Nadmiar czasu?


Masz zaledwie 19 lat. No trudno, abyś w tym wieku miała za sobą iluś letni związek, czy nie wiem ile możliwości. Jeszcze nawet nie jesteś w faktycznej dorosłości (jedynie w metrykalnej).



Nie próbuj być kimś, kim nie jesteś. Pracuj z tym, co masz. Mam też wrażenie, że zwyczajnie za dużo byś chciała na raz i nie doceniasz tego, co masz.

[berenka]

Jak tylko siebie zaakceptujesz, to zmiana zajdzie praktycznie sama, serio. Polub siebie, a przynajmniej zacznij. To już dużo zmieni, bo aktualnie tak na dobrą sprawę sama na siebie dodatkowy stres nakładasz. Warto się pokusić o odsuwanie takich myśli i skupić się na tym, co jest w sobie fajne. Wiem, że brzmi to banalnie, ale to działa.

[I am Rock]

Napisane przez karawanna

A i faceta ekstrawertyka, przebojowego itp bez problemu można znaleźć będąc introwertykiem Sama byłam w takim związku przez dłuższy czas i cieszyłam się w sumie, bo on ze swoją otwartością załatwiał wszystkie rzeczy, które mnie stresowały Dlatego tak od razu się nie skreślaj.

Ależ oczywiście. Mój mąż jest taki - z każdym na ty, uśmiechnięty, dowcipny, rozgadany, a ja jestem ta cicha, spokojna, niepotrzebująca nadmiaru ludzi wokół siebie.
I doskonale się dobraliśmy. Ja przy nim stałam się bardziej otwarta, on ceni sobie spokój, który mam w sobie.

[chacaos]

Gdybyś była bardziej otwarta i przebojowa, też byś się przejmowała, tylko nie tym, że ktoś Cię uznał na nudną i cichą, ale np. wygłupieniem się przed ludźmi, zrobieniem czegoś niewłaściwego, o co bardzo łatwo gdy jest się takim stereotypowym spontanicznym ekstrawertykiem. Nawet gdybyś umiała zmienić swoje zachowanie już teraz, to i tak byś się nie polubiła, bo prawdziwe lubienie siebie jest niezależne od jakichś jednorazowych incydentów i porażek, które spotykają każdego. Spójrz na te swoje wady inaczej, bo nie ma nic złego w tym, że jesteś dyskretna, nie dzielisz się każdym szczegółem swojego życia i myślisz, zanim coś zrobisz. Masz trochę barier, które dobrze byłoby przełamać, bo lepiej żyje się z poczuciem, że jest się autentycznym wśród innych ludzi, a nie przyhamowanym przez jakieś teorie spiskowe na swój temat. Żeby się tych barier pozbyć, musisz uwierzyć, że to, co jest za nimi jest fajne i wystarczające i nie musisz się wielce zmieniać, bo masz wszystko, czego potrzebujesz do życia i dalszego rozwoju.

[noicojamamzrobic]

Napisane przez chacaos

Gdybyś była bardziej otwarta i przebojowa, też byś się przejmowała, tylko nie tym, że ktoś Cię uznał na nudną i cichą, ale np. wygłupieniem się przed ludźmi, zrobieniem czegoś niewłaściwego, o co bardzo łatwo gdy jest się takim stereotypowym spontanicznym ekstrawertykiem. Nawet gdybyś umiała zmienić swoje zachowanie już teraz, to i tak byś się nie polubiła, bo prawdziwe lubienie siebie jest niezależne od jakichś jednorazowych incydentów i porażek, które spotykają każdego. Spójrz na te swoje wady inaczej, bo nie ma nic złego w tym, że jesteś dyskretna, nie dzielisz się każdym szczegółem swojego życia i myślisz, zanim coś zrobisz. Masz trochę barier, które dobrze byłoby przełamać, bo lepiej żyje się z poczuciem, że jest się autentycznym wśród innych ludzi, a nie przyhamowanym przez jakieś teorie spiskowe na swój temat. Żeby się tych barier pozbyć, musisz uwierzyć, że to, co jest za nimi jest fajne i wystarczające i nie musisz się wielce zmieniać, bo masz wszystko, czego potrzebujesz do życia i dalszego rozwoju.

Wytłuszczonym i tak się przejmuję. Kiedy się już zdobędę coś zrobić i tak mam wrażenie, że wygłupiłam się.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[6f270d4e8c6dcf778f6b7eaa339056f9e260a162_657a458271287]

Odnoszę wrażenie, że niektóre zupełnie normalne i pozytywne zjawiska niepotrzebnie obracasz w problemy.
Masz grono znajomych, którzy darzą Cię sympatią - uważasz, że to nie wystarcza. Dlaczego? W przyjaźni liczy się jakość, nie ilość.
Masz powodzenie wśród chłopaków - od razu musi sobie wmówić, że ratuje Cię tylko wygląd, bo osobowościowo kulejesz.
Korzystasz z Tindera do randkowania - czynisz z tego ujmę. A przecież ten sposób zawierania znajomości jest dzisiaj powszechny. Na Tinderze są dokładnie ci sami ludzie, którzy bytują w rzeczywistości.
Krótko mówiąc, szukasz dziury w całym i karcisz siebie, zamiast myśleć o sobie dobrze. Rzeczywistym problemem jest zatem w tym wszystkim niska samoocena.

Nie bagatelizowałam też uczucia dyskomfortu w spotkaniach ze znajomymi (który pewnie wiąże się z niską samooceną) - to jest jednak realny problem, który utrudnia Tobie życie. Jeśli amatorskie sposoby nie pomagają, pomyślałabym o jakiejś konsultacji z psychoterapeutą.

[Ellen_Ripley]

[1=6f270d4e8c6dcf778f6b7ea a339056f9e260a162_657a458 271287;88499502]Odnoszę wrażenie, że niektóre zupełnie normalne i pozytywne zjawiska niepotrzebnie obracasz w problemy.
Masz grono znajomych, którzy darzą Cię sympatią - uważasz, że to nie wystarcza. Dlaczego? W przyjaźni liczy się jakość, nie ilość.
Masz powodzenie wśród chłopaków - od razu musi sobie wmówić, że ratuje Cię tylko wygląd, bo osobowościowo kulejesz.
Korzystasz z Tindera do randkowania - czynisz z tego ujmę. A przecież ten sposób zawierania znajomości jest dzisiaj powszechny. Na Tinderze są dokładnie ci sami ludzie, którzy bytują w rzeczywistości.
Krótko mówiąc, szukasz dziury w całym i karcisz siebie, zamiast myśleć o sobie dobrze. Rzeczywistym problemem jest zatem w tym wszystkim niska samoocena.

Nie bagatelizowałam też uczucia dyskomfortu w spotkaniach ze znajomymi (który pewnie wiąże się z niską samooceną) - to jest jednak realny problem, który utrudnia Tobie życie. Jeśli amatorskie sposoby nie pomagają, pomyślałabym o jakiejś konsultacji z psychoterapeutą.[/QUOTE]


W punkt. I może też chęć skupiania na sobie uwagi, a przecież niemożliwością jest, aby było to udziałem każdego.

[noicojamamzrobic]

[1=6f270d4e8c6dcf778f6b7ea a339056f9e260a162_657a458 271287;88499502]Odnoszę wrażenie, że niektóre zupełnie normalne i pozytywne zjawiska niepotrzebnie obracasz w problemy.
Masz grono znajomych, którzy darzą Cię sympatią - uważasz, że to nie wystarcza. Dlaczego? W przyjaźni liczy się jakość, nie ilość.
Masz powodzenie wśród chłopaków - od razu musi sobie wmówić, że ratuje Cię tylko wygląd, bo osobowościowo kulejesz.
Korzystasz z Tindera do randkowania - czynisz z tego ujmę. A przecież ten sposób zawierania znajomości jest dzisiaj powszechny. Na Tinderze są dokładnie ci sami ludzie, którzy bytują w rzeczywistości.
Krótko mówiąc, szukasz dziury w całym i karcisz siebie, zamiast myśleć o sobie dobrze. Rzeczywistym problemem jest zatem w tym wszystkim niska samoocena.

Nie bagatelizowałam też uczucia dyskomfortu w spotkaniach ze znajomymi (który pewnie wiąże się z niską samooceną) - to jest jednak realny problem, który utrudnia Tobie życie. Jeśli amatorskie sposoby nie pomagają, pomyślałabym o jakiejś konsultacji z psychoterapeutą.[/QUOTE]Nie chcę, żeby ktoś pomyślał sobie, że użalam się nad sobą, ale to też nie jest tak, że ja mam wianuszek znajomych, którzy mnie kochają. Mam z kim się spotkać wolnym czasie itd., ale np. brakuje mi takiej przyjaciółki od serca. Jeśli mam być szczera, to chyba nigdy takiej nie miałam. Może gdybym była fajniejszym człowiekiem, to by tak nie było.

Z tym powodzeniem to też nie jest tak, że mam jakiejś duże branie. W zasadzie to przez bardzo długi czas myślałam, że nie mam żadnego powodzenia, dopiero Tinder pokazał się co innego i np. odezwali się do mnie moi realni koledzy, z którymi zmaczowało mnie na aplikacji. Ale nie sądzę, że jestem jakaś atrakcyjna osobowościowo, np. na jutro mam iść do domu takiego chłopaka oglądać z nim film. Widać, że ten chłopak jest ekstrawertykiem i już zaczynam się martwić, o czym będziemy gadać, bo póki co to było w sumie tylko tak, że to on gadał, a ja jedyne co to zadawałam mu pytania.

Ujma czy nie, moje koleżanki się śmieją z Tindera. Uważają, że tam siedzą albo creepy albo napaleńcy. A są to dziewczyny, które w przeciwieństwie do mnie były w związkach i to z chłopakami poznanymi noramlnie, a nie przez internet.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

Osiągnięcie życia: bycie w związku w wieku 19 lat. Zdajesz sobie sprawę z tego, że większość tych par się rozpadnie... I wejdą na jakiś portal randkowy szukać kogoś nowego?

[6f270d4e8c6dcf778f6b7eaa339056f9e260a162_657a458271287]

Napisane przez noicojamamzrobic

Nie chcę, żeby ktoś pomyślał sobie, że użalam się nad sobą, ale to też nie jest tak, że ja mam wianuszek znajomych, którzy mnie kochają. Mam z kim się spotkać wolnym czasie itd., ale np. brakuje mi takiej przyjaciółki od serca. Jeśli mam być szczera, to chyba nigdy takiej nie miałam. Może gdybym była fajniejszym człowiekiem, to by tak nie było.

Z tym powodzeniem to też nie jest tak, że mam jakiejś duże branie. W zasadzie to przez bardzo długi czas myślałam, że nie mam żadnego powodzenia, dopiero Tinder pokazał się co innego i np. odezwali się do mnie moi realni koledzy, z którymi zmaczowało mnie na aplikacji. Ale nie sądzę, że jestem jakaś atrakcyjna osobowościowo, np. na jutro mam iść do domu takiego chłopaka oglądać z nim film. Widać, że ten chłopak jest ekstrawertykiem i już zaczynam się martwić, o czym będziemy gadać, bo póki co to było w sumie tylko tak, że to on gadał, a ja jedyne co to zadawałam mu pytania.

Ujma czy nie, moje koleżanki się śmieją z Tindera. Uważają, że tam siedzą albo creepy albo napaleńcy. A są to dziewczyny, które w przeciwieństwie do mnie były w związkach i to z chłopakami poznanymi noramlnie, a nie przez internet.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Wybacz, ale niezbyt lotne te Twoje koleżanki. Szkoda, ze ich zdanie stawiasz ponad własną wiedzę. Ci mężczyźni, z którymi się umawiasz, to faktycznie creepy albo napaleńcy? Podejrzewam, że te dziewczyny niewiele mają doświadczeń z tą aplikacją, tylko powtarzają obiegowe bzdury. Co jest nienormalnego w poznaniu przez internet? Miejsce jak każde inne. Strasznie zaściankowe poglądy u tak młodych ludzi. Bycie w związku nie podnosi w magiczny sposób poziomu inteligencji.

Z tym chłopakiem będziecie oglądać film, więc nie trzeba będzie ciągle nawijać. Po filmie możecie porozmawiać o waszych wrażeniach. Jak chłopak będzie coś mówił, nie zadawaj tylko pytań, śmiało odwołuj się do własnych doświadczeń, po prostu mów o sobie, nie zakładaj z góry, że to, co masz do powiedzenia, jest mało interesujące.

Na znalezienie dobrej przyjaciółki potrzeba czasu Swoją poznałam dopiero w pracy, po studiach, i nie narzekam.

[I am Rock]

Napisane przez noicojamamzrobic

Nie chcę, żeby ktoś pomyślał sobie, że użalam się nad sobą, ale to też nie jest tak, że ja mam wianuszek znajomych, którzy mnie kochają. Mam z kim się spotkać wolnym czasie itd., ale np. brakuje mi takiej przyjaciółki od serca. Jeśli mam być szczera, to chyba nigdy takiej nie miałam. Może gdybym była fajniejszym człowiekiem, to by tak nie było.

Z tym powodzeniem to też nie jest tak, że mam jakiejś duże branie. W zasadzie to przez bardzo długi czas myślałam, że nie mam żadnego powodzenia, dopiero Tinder pokazał się co innego i np. odezwali się do mnie moi realni koledzy, z którymi zmaczowało mnie na aplikacji. Ale nie sądzę, że jestem jakaś atrakcyjna osobowościowo, np. na jutro mam iść do domu takiego chłopaka oglądać z nim film. Widać, że ten chłopak jest ekstrawertykiem i już zaczynam się martwić, o czym będziemy gadać, bo póki co to było w sumie tylko tak, że to on gadał, a ja jedyne co to zadawałam mu pytania.

Ujma czy nie, moje koleżanki się śmieją z Tindera. Uważają, że tam siedzą albo creepy albo napaleńcy. A są to dziewczyny, które w przeciwieństwie do mnie były w związkach i to z chłopakami poznanymi noramlnie, a nie przez internet.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

1 To znajomi mają się kochać? Pierwsze słyszę.


2 Między przyjaciółkami też musi kliknąć, jak między parą zakochanych. Przyjaciółki nie znajduje się ot tak, tak samo, jak faceta. To kwestia szczęścia.



3 Pytania i odpowiedzi, to też rozmowa. Zresztą jak chłopak lubi gadać, to on rozmowę pociągnie.


Narzekasz i narzekasz, jakbyś była alter ego frogface (czy jak jej tam było).
Powinnyście się pokumać, by wspólnie poużalać się, jak to świat sprzysiągł się przeciwko wam.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez I am Rock

(...)
Narzekasz i narzekasz, jakbyś była alter ego frogface (czy jak jej tam było).
Powinnyście się pokumać, by wspólnie poużalać się, jak to świat sprzysiągł się przeciwko wam.

To samo pomyślałam.

[trzyplusy]

Bardz9 wiele osób w twoim wieku ma tak samo. Nie przejmuj się, większości osób to przechodzi z wiekiem.

[noicojamamzrobic]

No i dzisiaj znowu to samo.

Ja i moja przyjaciółka umówiłyśmy się ze znajomymi na piwo. Było nas 6 osób. Z jednej strony, mimo że jestem introwertykiem, to lubię spotkania w kilka osób, bo właśnie czuję się zwolniona z ciągłego mówienia i zabawiania rozmową rozmówcy. W kilka osób ten ciężar rozkłada się na wszystkich. Z drugiej strony, zawsze po takim spotkaniu mam wyrzuty, że byłam zbyt bierna. Moja przyjaciółka jest moim przeciwieństwem. Jest odważna, energiczna, dużo się śmieje i mówi, co myśli. Umie zagadywać nowopoznane osoby, zaczepiać, pytać o różne rzeczy, zawsze wie, co powiedzieć i nawet jeśli to głupie, to obraca w żart. A ja się zawsze muszę zastanowić zanim coś powiem, przemyśleć, przeanalizować, zastanowić się, czy to stosowne, czy błyskotliwe i nienudne. No i do sedna. Wracaliśmy na koniec wszyscy razem autobusem. Znajomi wysiadali na różnych przystankach. Na koniec zostałam ja i chłopak, który mi się podoba. Ja go niedawno poznałam i nie miałam z nim nigdy wcześniej okazji pogadać tak sam na sam. I w sumie to nawet nie wiedziałam, co mam mówić. Jestem beznadziejna w small talku. Skończyło się na tym, że gadaliśmy o szkole. Na całe szczęście trwało to tylko kilka minut, bo musiałam wysiadać.

Porażka ze mnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[karawanna]

Napisane przez noicojamamzrobic

No i dzisiaj znowu to samo.

Ja i moja przyjaciółka umówiłyśmy się ze znajomymi na piwo. Było nas 6 osób. Z jednej strony, mimo że jestem introwertykiem, to lubię spotkania w kilka osób, bo właśnie czuję się zwolniona z ciągłego mówienia i zabawiania rozmową rozmówcy. W kilka osób ten ciężar rozkłada się na wszystkich. Z drugiej strony, zawsze po takim spotkaniu mam wyrzuty, że byłam zbyt bierna. Moja przyjaciółka jest moim przeciwieństwem. Jest odważna, energiczna, dużo się śmieje i mówi, co myśli. Umie zagadywać nowopoznane osoby, zaczepiać, pytać o różne rzeczy, zawsze wie, co powiedzieć i nawet jeśli to głupie, to obraca w żart. A ja się zawsze muszę zastanowić zanim coś powiem, przemyśleć, przeanalizować, zastanowić się, czy to stosowne, czy błyskotliwe i nienudne. No i do sedna. Wracaliśmy na koniec wszyscy razem autobusem. Znajomi wysiadali na różnych przystankach. Na koniec zostałam ja i chłopak, który mi się podoba. Ja go niedawno poznałam i nie miałam z nim nigdy wcześniej okazji pogadać tak sam na sam. I w sumie to nawet nie wiedziałam, co mam mówić. Jestem beznadziejna w small talku. Skończyło się na tym, że gadaliśmy o szkole. Na całe szczęście trwało to tylko kilka minut, bo musiałam wysiadać.

Porażka ze mnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Rozważałaś w końcu Autorko rozmowę z psychologiem? Bo na każdym założonym przez Ciebie wątku wyłania się obraz osoby o niskiej pewności siebie. Wiele osób w Twoim wieku tak ma, większości mija to z wiekiem, ale widać, że Tobie to bardzo przeszkadza, skoro tyle wątków zakładasz.
No ale właśnie jakby nic z tych tematów nie wynika za bardzo, wzięłaś sobie rady innych użytkowniczek do serca?

[noicojamamzrobic]

Napisane przez karawanna

Rozważałaś w końcu Autorko rozmowę z psychologiem? Bo na każdym założonym przez Ciebie wątku wyłania się obraz osoby o niskiej pewności siebie. Wiele osób w Twoim wieku tak ma, większości mija to z wiekiem, ale widać, że Tobie to bardzo przeszkadza, skoro tyle wątków zakładasz.
No ale właśnie jakby nic z tych tematów nie wynika za bardzo, wzięłaś sobie rady innych użytkowniczek do serca?

Zastanawiam się nad tym, ale nawet nie wiem, jak miałabym przedstawić swój problem, żeby został dobrze zrozumiany, bo mam wrażenie, że jest złożony.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[karawanna]

Napisane przez noicojamamzrobic

Zastanawiam się nad tym, ale nawet nie wiem, jak miałabym przedstawić swój problem, żeby został dobrze zrozumiany, bo mam wrażenie, że jest złożony.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie martw się, terapeuci nie z takimi problemami mają do czynienia, to są specjaliści

[patusiaa23]

Proszę Cię, psychologowie i terapeuci pracują z ludźmi po ciężkich traumach, zespołem stresu pourazowego, a ty się boisz, że Twoja nieśmiałość jest zbyt złożona

[Aaneczkaa86]

Dokładnie. Popracuj autorko nad pewnością siebie pod okiem dobrego psychologa.
Nawet jeśli sama nie umiesz nazwać swojego problemu i uważasz że jest on złożony psycholog ma doświadczenie z rozwiązywaniem różnych kłopotów/ trosk/ konfliktów/ określania siebie. Od tego jest. Trzeba być tylko szczerym przed psychologiem i przed samym sobą

[natalcia250]

Napisane przez noicojamamzrobic

Tak, tylko że ja nie czuję się w pełni swobodnie nawet pośród ludzi, których jakiś czas już znam. Albo też dziwnie się czuję, jak kogoś nie widziałam przez jakiś czas, potem nagle spotykam i z nim rozwamiam - czuję się wtedy jakoś nieswojo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 16:38 ---------- Poprzedni post napisano o 16:36 ----------

Jestem świadoma, że jestem introwertykiem, ale mino wszystko mój introwertyzm jest dla mnie wadą. Po prostu wolałabym być kimś innym, jeśli chodzi o te sprawy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 16:44 ---------- Poprzedni post napisano o 16:38 ----------

Niby nie jestem nielubiana, mam znajomych, ale wiem, że gdybym była bardziej swobodna, miała w sobie więcej luzu, to miałabym tych znajomych więcej i interakcje z innymi ludźmi byłyby dla mnie przyjemniejsze.

Mój ideał człowieka nie jest introwertykiem. Mnie o wiele bardziej imponują osoby przebojowe, też zawsze najbardziej podobali mi się tacy chłopcy. A ja jestem taka, że nie umiem nawet takiego chłopaka poderwać w rzeczywistości. Wszystkie randki, jakie miałam w życiu, wzięły się z pisania ze sobą na komunikatorach. I po każdej randce mam taki niesmak, że byłam za cicha, chociaż z drugiej strony też nigdy nie spotkałam się z sytuacją, żeby jakiś facet mnie olał po jednym spotkaniu - zawsze były kolejne i to inicjatywy tych chłopaków. Ale nie sądzę, że kupiłam kogoś charakterem, może po prostu wyglądem się broniłam.

Strasznie mi ciąży ta moja nieśmiałość.

Koleżanek też bym miała więcej, gdybym była bardziej otwarta.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

jestem od Ciebie 5 lat starsza i mam ten sam problem w relacjach z ludźmi nie traktuj tego jako rady, ale w moim przypadku głównym motorem napędowym wszystkich moich relacji, damsko-męskich w szczególności, był alkohol, każdego mojego byłego poznałam będąc pod wpływem na jakimś wyjściu do baru czy innej imprezie. po paru piwach włącza mi się super gadatliwość i pewność siebie, a jak już pierwsze lody zostaną przełamane, to na trzeźwo już było w miarę w porządku, a praktycznie wszyscy faceci z którymi się spotykałam byli ekstrawertykami

[karawanna]

Napisane przez natalcia250

jestem od Ciebie 5 lat starsza i mam ten sam problem w relacjach z ludźmi nie traktuj tego jako rady, ale w moim przypadku głównym motorem napędowym wszystkich moich relacji, damsko-męskich w szczególności, był alkohol, każdego mojego byłego poznałam będąc pod wpływem na jakimś wyjściu do baru czy innej imprezie. po paru piwach włącza mi się super gadatliwość i pewność siebie, a jak już pierwsze lody zostaną przełamane, to na trzeźwo już było w miarę w porządku, a praktycznie wszyscy faceci z którymi się spotykałam byli ekstrawertykami

też miałam podobnie będąc studentką, ale czy ja wiem czy to taka dobra rada, że "alkohol może być rozwiązaniem twoich problemów"

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez karawanna

też miałam podobnie będąc studentką, ale czy ja wiem czy to taka dobra rada, że "alkohol może być rozwiązaniem twoich problemów"

Też tak miałam. Tylko że na trzezwo i tak było potem dużo gorzej, więc musiałabym być ciągle wstawiona No i w pewnym momencie nie wiem dlaczego, ale przestałam się upijać na wesoło i towarzysko, a zaczęłam na smutasa.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[niemanicka]

Napisane przez noicojamamzrobic

No i dzisiaj znowu to samo.

Ja i moja przyjaciółka umówiłyśmy się ze znajomymi na piwo. Było nas 6 osób. Z jednej strony, mimo że jestem introwertykiem, to lubię spotkania w kilka osób, bo właśnie czuję się zwolniona z ciągłego mówienia i zabawiania rozmową rozmówcy. W kilka osób ten ciężar rozkłada się na wszystkich. Z drugiej strony, zawsze po takim spotkaniu mam wyrzuty, że byłam zbyt bierna. Moja przyjaciółka jest moim przeciwieństwem. Jest odważna, energiczna, dużo się śmieje i mówi, co myśli. Umie zagadywać nowopoznane osoby, zaczepiać, pytać o różne rzeczy, zawsze wie, co powiedzieć i nawet jeśli to głupie, to obraca w żart. A ja się zawsze muszę zastanowić zanim coś powiem, przemyśleć, przeanalizować, zastanowić się, czy to stosowne, czy błyskotliwe i nienudne. No i do sedna. Wracaliśmy na koniec wszyscy razem autobusem. Znajomi wysiadali na różnych przystankach. Na koniec zostałam ja i chłopak, który mi się podoba. Ja go niedawno poznałam i nie miałam z nim nigdy wcześniej okazji pogadać tak sam na sam. I w sumie to nawet nie wiedziałam, co mam mówić. Jestem beznadziejna w small talku. Skończyło się na tym, że gadaliśmy o szkole. Na całe szczęście trwało to tylko kilka minut, bo musiałam wysiadać.

Porażka ze mnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Za rozmowę odpowiadają obie osoby, czemu obwiniasz siebie za brak tematów? Jakie tematy zaproponował ci ten chłopak? Moze to on powinien cos ze soba zrobic? Mysle ze masz za dużego krytyka wewnętrznego i to cie blokuje, niepotrzebnie czujesz sie winna tej sytuacji. Od kiedy to obowiązkiem kobiety jest prowadzenie rozmów? Chłopak sie nie wykazał i nie zaproponował nic od siebie, trudno. Mysle ze jak chcesz nad soba pracowac, to nie nad szukaniem tematów do rozmów, a nad radzeniem sobie ze stresem - bo wyluzowany człowiek znajdzie temat, zestresowany bedzie miał czarna dziurę w głowie. Osobiście natomiast uwazam, ze dobrze jest kiedy facet stara sie i prowadzi rozmowę, a nie czeka az go dziewczyny rozerwą i beda skakać, próbując spełnić jego wymagania/zapewnić mu rozrywkę.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[noicojamamzrobic]

Napisane przez patusiaa23

Proszę Cię, psychologowie i terapeuci pracują z ludźmi po ciężkich traumach, zespołem stresu pourazowego, a ty się boisz, że Twoja nieśmiałość jest zbyt złożona

Skąd wiesz, czego doświadczyłam w przeszłości, że wypowiadasz się w tak lekceważący sposób o moim problemie? Nieśmiałość skąd się bierze.

Napisane przez natalcia250

jestem od Ciebie 5 lat starsza i mam ten sam problem w relacjach z ludźmi nie traktuj tego jako rady, ale w moim przypadku głównym motorem napędowym wszystkich moich relacji, damsko-męskich w szczególności, był alkohol, każdego mojego byłego poznałam będąc pod wpływem na jakimś wyjściu do baru czy innej imprezie. po paru piwach włącza mi się super gadatliwość i pewność siebie, a jak już pierwsze lody zostaną przełamane, to na trzeźwo już było w miarę w porządku, a praktycznie wszyscy faceci z którymi się spotykałam byli ekstrawertykami

Napisałam, że byłam to piwie. Poza tym mam naprawdę słaby łeb i szybko upijam się do takiego stanu, że zachowuję się jak głupia.

Napisane przez niemanicka

Za rozmowę odpowiadają obie osoby, czemu obwiniasz siebie za brak tematów? Jakie tematy zaproponował ci ten chłopak? Moze to on powinien cos ze soba zrobic? Mysle ze masz za dużego krytyka wewnętrznego i to cie blokuje, niepotrzebnie czujesz sie winna tej sytuacji. Od kiedy to obowiązkiem kobiety jest prowadzenie rozmów? Chłopak sie nie wykazał i nie zaproponował nic od siebie, trudno. Mysle ze jak chcesz nad soba pracowac, to nie nad szukaniem tematów do rozmów, a nad radzeniem sobie ze stresem - bo wyluzowany człowiek znajdzie temat, zestresowany bedzie miał czarna dziurę w głowie. Osobiście natomiast uwazam, ze dobrze jest kiedy facet stara sie i prowadzi rozmowę, a nie czeka az go dziewczyny rozerwą i beda skakać, próbując spełnić jego wymagania/zapewnić mu rozrywkę.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

Nie chciałabym zabrzmieć jak żeński odpowiednik incela, ale mam wrażenie, że współcześni chłopcy albo przynajmniej chłopcy w moim wieku oczekują, że to dziewczyna zrobi pierwszy krok. I nie mówię tylko o własnych doświadczeniach. Obserwuję przecież moje koleżanki i raczej się nie zdąża, żeby chłopcy się za nimi uganiali, to zazwyczaj one robiły zawsze coś, żeby zwrócić na siebie ich uwagę. Nie wiem, dlaczego tak jest. Zaraz ktoś mi zarzuci, że pewnie jestem nieatrakcyjna fizycznie i dlatego koledzy mnie nie podrywają. Ale ja nie sądzę, że jestem jakimś paszczurem. Zresztą po założeniu Tindera nagle zaczęło parować mnie ze wszystkimi kolegami, którym dałam swipe right i część z nich potem pisała do mnie na Tinderze. Miałam też sytuację, że ktoś z Tindera pisał mi, że pamięta mnie z jakiegoś miejsca (były to prawdziwe sytuacje), mimo że nigdy ze sobą nawet nie rozmawialiśmy.

Naprawdę mam wrażenie, że ci chłopcy poznawani osobiście, nie przez internet, są jacyś bierni i trzeba nad nimi właśnie skakać i zapewniać im rozrywkę.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz