BULIMICZKI - wsparcie i akceptacja

Myrka · 2009-12-20, 18:48

.

_Angie · 2010-01-03, 13:59

Hej

Ja jestem z okolic Łodzi, ale tu się lecze. Na bulimie choruj od roku. U mnie było podobie - nic by się nie zmieniło gdyby nie moja macocha. Nie wiem czy moje informacje Ci się przydadzą, ale od ok miesiąca sę lecze. Do psychiatry chodze do Matki Polki do doktora Krogulskiego - mam dość mieszane uczucia. Przepisał mi tabletki i nara. No ale w sumie od czegoś więcej to jest psycholog, a lekarstwa też swoje robią... A co do psychologa - obecnie czekam na terapie. Oto namiar - dzienny ośrodek terapeutyczny dla młodzieży Centralnego Szpitala Klinicznego. To jest na Bardowskiego 1. tel. 426539159 - tam możesz dzwonić do 22, w sobote i niedziele też, ale ostrzegam - często nikt nie odbiera. Teraz z terminami nie powinno być problemu, więc nie zwlekaj!
Powodzenia! Gdybyś miałą jakieś pytania to chętnie odpowiem

mroczna23 · 2010-01-03, 15:13

hej!
super, ze w ogole myslisz o terapii, innej drogi ku zdrowiu nie ma.
pytasz jak wyglada terapia, duzo by pisac, najlepiej sama sie przekonaj.tak w skrocie-nie rozmawia sie prawie w ogole o jedzeniu.terapia ma na celu znalezc przyczyny Twojej choroby, i uwierz, to znacznie wiecej niz chec schudniecia.poznasz siebie, bedzie momentami bardzo ciezko, ale warto. nauczysz sie wyrazac swoje emocje w inny sposob niz poprzez niejedzenie/objadanie sie ponad miare/przeczyszczanie. ile to kosztuje?zalezy, jesli na NFZ to leczenie jest bezplatne, jesli prywatnie to roznie, ja place za 50 min 80 zl, raz w tygodniu.nie zaluje tych pieniedzy, chociaz jest ciezko bo musze sama zarobic.pytasz czy musisz przytyc?nic nie musisz tak naprawde..wlasnie poprzez terapie zbudujesz swoja wartosc na czyms innym niz waga czy wyglad, nie bedzie to mialo dla Ciebie wiekszego znaczenia, kg w tą, czy tamtą strone. ciało ma być zdrowe, silne i ma służyć Ci bys mogla sie rozwijac, bys mogla robic rzeczy ktore sprawiaja Ci przyjemnosc.wytrwałosci!!

_Angie · 2010-01-03, 16:35

aha i jeszcze jedno - byłam pare razy u prywatnego psychologa, którego moge w pełni polecić, ja płaciłam 100 zł za godzine (i to chyba główny powód rezygnacji - a raczej nie mój tylko moich rodziców). Jeżeli jestes zainteresowana to chętnie podam namiary

kaileight · 2010-02-15, 17:40

Ostatnio w Twoim stylu został zamieszczony artykuł dot. bulimii. Pada tam następujące zdanie:
"(...)Z bulimią jest jak z alkoholizmem. masz ja do końca życia(...)".
Zaczęłam się zastanawiać nad sensem ych słów, ponieważ wydaje mi się że dobrze przeprowadzona terapi pozwala na poukładanie życia na tyle, że nawet w chwilach problemów czy nawet życiowych kryzysów nie używa się jedzenia/niejedzenia jako odskoczni. Ja sama chorowałam na anoreksję 7 lat, od 3 lat czuję się zupełnie zdrowa. Mimo różnych problemów i chwilowych wahnięc wagi w dół w czasie kryzysu potrafiłam poradzić sobie na tyle, żeby zatrzymać się w odpowiednim momencie i zdać sobie sprawę z tego że zaczynam zmierzać w zła stronę. Czy moze macie jakieś przemyślenia albo doświadczenia w tej materii?

Gwiazdaa · 2010-02-17, 15:04

zarówno w tym stwierdzeniu jak i w Twoich przemyśleniach jest sens.
Oczywiście,że obie choroby wyniszczają i uzależniają. Popadamy w nie dlatego, głównie dlatego,że sobie z czymś nie radzimy. Chcą odreagować lub wynagrodzić się za coś wybieramy jedzenie/alkohol. Źle jest gdy zdajesz sobie sprawę,że za chwilę "to" się stanie. Zaczynasz powoli, jeszcze wiesz,że możesz przestać,że to kontrolujesz ale zdajesz sobie jednocześnie sprawę z tego,że za chwilę tą kontrolę stracisz. I ją tracisz. Jesz do momentu gdy nie możesz więcej w siebie wepchać. Pijesz mimo tego,że wiesz,że więcej nie powinnaś... W przypadku bulimii chora chce wszystko z siebie wyrzucić, pozbyć się tego bo wie,że przytyje. A alkoholiczka? Nie wiem...

Miałam problem w obu przypadkach. Jeśli chodzi o bulimię udało mi się z niej wyrwać... Samej.
Alkohol? Po prostu staram się nie pić, mówię "nie" gdy inni mówią tak. To bardzo trudne, ale możliwe. Chciałabym mieć wsparcie, chciałabym,żeby ktoś mi nadal pomagał bo wiem,że sobie nie dam rady... Co dzień mam sytuacje bardzo stresowe, mam doły, może depresje? Nie wiem... Moje myśli krążą już tylko wokół jednego tematu... I czuje się jakbym stała na krawędzi i miała za chwilę wpaść w ciemną przepaść... Jest mi źle ze sobą.

Tak to zostaje do końca życia.
Możesz mieć nad tym kontrolę ale wiesz,że w głębi Ciebie to nadal jest...

iza_wiosenna · 2010-02-17, 16:20

Cytat:

Napisane przez Gwiazdaa

zarówno w tym stwierdzeniu jak i w Twoich przemyśleniach jest sens.
Oczywiście,że obie choroby wyniszczają i uzależniają. Popadamy w nie dlatego, głównie dlatego,że sobie z czymś nie radzimy. Chcą odreagować lub wynagrodzić się za coś wybieramy jedzenie/alkohol. Źle jest gdy zdajesz sobie sprawę,że za chwilę "to" się stanie. Zaczynasz powoli, jeszcze wiesz,że możesz przestać,że to kontrolujesz ale zdajesz sobie jednocześnie sprawę z tego,że za chwilę tą kontrolę stracisz. I ją tracisz. Jesz do momentu gdy nie możesz więcej w siebie wepchać. Pijesz mimo tego,że wiesz,że więcej nie powinnaś... W przypadku bulimii chora chce wszystko z siebie wyrzucić, pozbyć się tego bo wie,że przytyje. A alkoholiczka? Nie wiem...

Miałam problem w obu przypadkach. Jeśli chodzi o bulimię udało mi się z niej wyrwać... Samej.
Alkohol? Po prostu staram się nie pić, mówię "nie" gdy inni mówią tak. To bardzo trudne, ale możliwe. Chciałabym mieć wsparcie, chciałabym,żeby ktoś mi nadal pomagał bo wiem,że sobie nie dam rady... Co dzień mam sytuacje bardzo stresowe, mam doły, może depresje? Nie wiem... Moje myśli krążą już tylko wokół jednego tematu... I czuje się jakbym stała na krawędzi i miała za chwilę wpaść w ciemną przepaść... Jest mi źle ze sobą.

Tak to zostaje do końca życia.
Możesz mieć nad tym kontrolę ale wiesz,że w głębi Ciebie to nadal jest...

Słonko może weź się nie wypowiadaj, jeżeli się nie leczyłaś? "Tak, to zostaje do końca życia" - w Twoim przypadku być może, ale skąd wiesz, jakby było, gdybyś rozpoczęła uczciwą terapię?

"to" wcale nie musi zostać do końca życia. Ci, którzy rok w rok przeżywają nawrót zaburzeń odżywiania, po prostu nie wyleczyli się całkowicie. Każdy nawrót pokazuje, że jest jeszcze coś do przepracowania, co nie pozwala na bycie niezależną, normalnie;-)) funkcjonującą jednostką...
oczywiście, nawet ZDROWA osoba może w trudnych chwilach pomyśleć o tym, że np. chce schudnąć ,ale ,widząc co się dzieje, ma zawsze możliwość, żeby a.)WYBRAĆ inne rozwiązanie, z całą świadomością, że objawy w niczym nie pomogą a jedynie odciągną uwagę od problemów, b.) zadzwonić do swojego terapeuty z prośbą o wsparcie^^

kaileight · 2010-02-17, 17:09

Cytat:

Napisane przez Gwiazdaa

zarówno w tym stwierdzeniu jak i w Twoich przemyśleniach jest sens.
Oczywiście,że obie choroby wyniszczają i uzależniają. Popadamy w nie dlatego, głównie dlatego,że sobie z czymś nie radzimy. Chcą odreagować lub wynagrodzić się za coś wybieramy jedzenie/alkohol. Źle jest gdy zdajesz sobie sprawę,że za chwilę "to" się stanie. Zaczynasz powoli, jeszcze wiesz,że możesz przestać,że to kontrolujesz ale zdajesz sobie jednocześnie sprawę z tego,że za chwilę tą kontrolę stracisz. I ją tracisz. Jesz do momentu gdy nie możesz więcej w siebie wepchać. Pijesz mimo tego,że wiesz,że więcej nie powinnaś... W przypadku bulimii chora chce wszystko z siebie wyrzucić, pozbyć się tego bo wie,że przytyje. A alkoholiczka? Nie wiem...

Miałam problem w obu przypadkach. Jeśli chodzi o bulimię udało mi się z niej wyrwać... Samej.
Alkohol? Po prostu staram się nie pić, mówię "nie" gdy inni mówią tak. To bardzo trudne, ale możliwe. Chciałabym mieć wsparcie, chciałabym,żeby ktoś mi nadal pomagał bo wiem,że sobie nie dam rady... Co dzień mam sytuacje bardzo stresowe, mam doły, może depresje? Nie wiem... Moje myśli krążą już tylko wokół jednego tematu... I czuje się jakbym stała na krawędzi i miała za chwilę wpaść w ciemną przepaść... Jest mi źle ze sobą.

Tak to zostaje do końca życia.
Możesz mieć nad tym kontrolę ale wiesz,że w głębi Ciebie to nadal jest...

Cytat:

Napisane przez iza_wiosenna

Słonko może weź się nie wypowiadaj, jeżeli się nie leczyłaś? "Tak, to zostaje do końca życia" - w Twoim przypadku być może, ale skąd wiesz, jakby było, gdybyś rozpoczęła uczciwą terapię?

"to" wcale nie musi zostać do końca życia. Ci, którzy rok w rok przeżywają nawrót zaburzeń odżywiania, po prostu nie wyleczyli się całkowicie. Każdy nawrót pokazuje, że jest jeszcze coś do przepracowania, co nie pozwala na bycie niezależną, normalnie;-)) funkcjonującą jednostką...
oczywiście, nawet ZDROWA osoba może w trudnych chwilach pomyśleć o tym, że np. chce schudnąć ,ale ,widząc co się dzieje, ma zawsze możliwość, żeby a.)WYBRAĆ inne rozwiązanie, z całą świadomością, że objawy w niczym nie pomogą a jedynie odciągną uwagę od problemów, b.) zadzwonić do swojego terapeuty z prośbą o wsparcie^^

No właśnie nad tym się zastanawiałam. Czy po dobrze przeprowadzonej terapii nadal można mówić, że choroba siedzi w człowieku. Skoro na terapii problemy są przepracowane, człowiek umie radzić sobie z nimi inaczej niż poprzez zaburzenia odżywiania, to chyba nie można porównywać tego do alkoholizmu. Kolejne pytanie to czy faktycznie z alkoholizmu można się wyleczyć, czy to tez jest tak ze to sie ma do końca życia. Skoro terapia jest przeprowadzona..sama nie wiem..

Gwiazdaa · 2010-02-18, 18:27

Może nie chodziłam na specjalistyczną terapię ale o leczeniu mogę coś powiedzieć. Samej - tak samej dlatego,że pomoc "oferowana" przez psychologów, psychiatrę była... żenująca. Ograniczała się do mierzenia, ważenia kilku komentarzach. Terapia? Moi rodzice stwierdzili,że "swoje brudy trzeba prać w swoim domu." Więc ...

A teraz? Jakoś nie widzę sensu zaczynać. Nawroty miałam średnio co pół roku...

To forum jest wyjątkowo nie przyjazne... tzn. osoby tutaj udzielające swych cennych rad.

iza_wiosenna · 2010-02-19, 08:11

Cytat:

Napisane przez Gwiazdaa

Może nie chodziłam na specjalistyczną terapię ale o leczeniu mogę coś powiedzieć. Samej - tak samej dlatego,że pomoc "oferowana" przez psychologów, psychiatrę była... żenująca. Ograniczała się do mierzenia, ważenia kilku komentarzach. Terapia? Moi rodzice stwierdzili,że "swoje brudy trzeba prać w swoim domu." Więc ...

A teraz? Jakoś nie widzę sensu zaczynać. Nawroty miałam średnio co pół roku...

To forum jest wyjątkowo nie przyjazne... tzn. osoby tutaj udzielające swych cennych rad.

a rodzice przeżyją życie za Ciebie?
moi tez tak powiedzieli kiedyś, ale rozpoczelam terapię...
jeżeli psychologowie oferowali Ci żenujaca w Twoim odczuciu pomoc, trzeba bylo poszukac kogos innego. Walczyć o siebie a nie obrazac sie na cały świat.

jestem nieprzyjazna? cóż.
ale to nieco dziwne, ze jako osoba ktora nigdy sie nie leczyła, mówisz że bulimia czy alkoholizm są nieuleczalne. zabawne.

Sylwoocha · 2010-02-24, 20:29

Cytat:

Napisane przez iza_wiosenna

a rodzice przeżyją życie za Ciebie?
moi tez tak powiedzieli kiedyś, ale rozpoczelam terapię...
jeżeli psychologowie oferowali Ci żenujaca w Twoim odczuciu pomoc, trzeba bylo poszukac kogos innego. Walczyć o siebie a nie obrazac sie na cały świat.

jestem nieprzyjazna? cóż.
ale to nieco dziwne, ze jako osoba ktora nigdy sie nie leczyła, mówisz że bulimia czy alkoholizm są nieuleczalne. zabawne.

Pozwolę sobie się wtrącić

Problemu bulimii nie będę poruszać, ale jeśli chodzi o alkoholizm, to osoba uzależniona nawet po leczeniu do końca życia zostaje alkoholikiem. Nie ma, bowiem, wyleczonych alkoholików, są tylko niepijący alkoholicy..

nicka01 · 2010-03-17, 10:55

Cytat:

Napisane przez kaileight

Ostatnio w Twoim stylu został zamieszczony artykuł dot. bulimii. Pada tam następujące zdanie:
"(...)Z bulimią jest jak z alkoholizmem. masz ja do końca życia(...)".
Zaczęłam się zastanawiać nad sensem ych słów, ponieważ wydaje mi się że dobrze przeprowadzona terapi pozwala na poukładanie życia na tyle, że nawet w chwilach problemów czy nawet życiowych kryzysów nie używa się jedzenia/niejedzenia jako odskoczni. Ja sama chorowałam na anoreksję 7 lat, od 3 lat czuję się zupełnie zdrowa. Mimo różnych problemów i chwilowych wahnięc wagi w dół w czasie kryzysu potrafiłam poradzić sobie na tyle, żeby zatrzymać się w odpowiednim momencie i zdać sobie sprawę z tego że zaczynam zmierzać w zła stronę. Czy moze macie jakieś przemyślenia albo doświadczenia w tej materii?

Z alkoholikiem jest 'łatwiej' niż z bulimiczkami (o ile mogą być łatwiejsze i trudniejsze nałogi

)
alkoholik aby wyjść z nałogu musi CAŁKOWICIE go odstawić a bulimiczka nie może odstawić całkowicie jedzenia - musi nauczyć się jeść normalnie.

_samantha_ · 2011-04-24, 22:22

Witajcie,
zaczynam ten wątek, ponieważ mam problemy z kompulsywnym objadaniem się i chcę z tym skończyć. Od około roku zauważyłam u siebie napady, ale w ciągu ostatnich 3 miesięcy ich częstotliwość mnie przeraża

Przytyłam w tym czasie dobre kilka kilogramów i czuję się źle w swoim ciele. Gdzieś znalazłam informację, że dla kompulsywnych żarłoków oraz dla bulimiczek pomocna może być książka "Bulimia - program terapii" (Cooper, Todd, Wells). Kupiłam ją i chcę pracować z tym programem. Może któraś z Was będzie chciała się przyłączyć? Autorzy polecają przerabiać jeden rozdział programu na tydzień.

I ZACHĘTA DO ZMIANY

W tym rozdziale mamy wykonać ćwiczenie, którego zadaniem jest zachęcenie nas do zmiany. W tym celu przygotowujemy szczegółową listę problemów i zarysowujemy cele do których dążymy.
1. Problemy:
W lewej kolumnie tabeli spisujemy wszystkie trudności związane z jedzeniem, dotyczące:

napadów objadania się (np. brak kontroli nad impulsem do objadania się, ograniczone życie towarzyskie przez napady, problemy ze zdrowiem itp.),
zachowań kompensacyjnych (wymiotów, środków przeczyszczających/odwadniających, wyczerpujących ćwiczeń, głodzenia się),
stosowania diety odchudzającej
obsesyjnych myśli i niepokojów na temat odżywiania się i pokarmów, wagi i figury
innych problemów

2. Cele:
W prawej kolumnie wypisanym przez nas problemom przypisujemy odpowiednie cele, które chcemy osiągnąć. Cele mają być szczegółowe, konkretne, np. jeśli piszemy, że chcemy "jeść normalnie", to należy określić, co znaczy "normalnie". Cele muszą także być realistyczne, tzn. nie mogą pogarszać naszych problemów z jedzeniem (np. będę jadła tylko owoce i warzywa, odchudzać się bez napadów objadania, być szczuplejszą niż inni, objadać się wyłącznie dla przyjemności, mieć rozmiar 34 itp.)

Autorzy na końcu zalecają także przygotowanie sobie małej karteczki, na której powinno się napisać czego nauczyliśmy się po przeczytaniu rozdziału oraz jakie są nasze najważniejsze cele. Kartkę należy nosić cały czas przy sobie.

Ten etap ja mam już za sobą, ale czuję, że chcę przejść go jeszcze raz, ponieważ Święta były dla mnie świetnym pretekstem do objadania się. Chcę już wyrwać się z tego trwającego tyle czasu ciągu i znów poczuć się dobrze z samą sobą. Wiele osób martwi się tym, że kiedy zaczną jeść normalnie, to ich waga skoczy w górę. Autorzy książki twierdzą, że jest to mało prawdopodobne. Jedynie w przypadku osób, których BMI jest bardzo niskie może dojść do wzrostu wagi, ale czy to nie jest na dłuższą metę lepsze niż ciągłe zadręczanie się i walka?
Mam nadzieję, że znajdzie się ktoś chętny, aby przejść tę drogę razem ze mną.

Lavendel · 2011-04-25, 06:08

Chętnie spróbowałabym

niestety,nie mam książki, będę musiała ją kupić, bo inne dziewczyny chwalą sobie

milli toffi · 2011-04-25, 16:53

Cytat:

Napisane przez Lavendel

Chętnie spróbowałabym

niestety,nie mam książki, będę musiała ją kupić, bo inne dziewczyny chwalą sobie

ja właśnie szukam pdfa, ale nie mogę znależć , macie dziewczyny może wersję elektroniczną?

_samantha_ · 2011-04-25, 22:35

Cytat:

Napisane przez milli toffi

ja właśnie szukam pdfa, ale nie mogę znależć , macie dziewczyny może wersję elektroniczną?

też szukałam i nie znalazłam nawet w wersji anglojęzycznej

dlatego zakupiłam w księgarni

dzisiaj był dobry dzień dla mnie

powoli wprowadzam w życie program, zaczynam być bardziej świadoma tego, co się ze mną dzieje.

SorbetMalinowy · 2011-05-05, 10:59

Też właśnie przerabiam tę książkę, jestem w 7 rozdziale aktualnie. Ogólnie mam pozytywne wrażenia, robienie tabel i analizowanie wszystkiego jest takie oczyszczające. Tylko mam wrażenie, że autorzy dużo razy powtarzają się.

Asilos Magdalena · 2011-06-08, 17:48

Cytat:

Napisane przez SorbetMalinowy

Też właśnie przerabiam tę książkę, jestem w 7 rozdziale aktualnie. Ogólnie mam pozytywne wrażenia, robienie tabel i analizowanie wszystkiego jest takie oczyszczające. Tylko mam wrażenie, że autorzy dużo razy powtarzają się.

to, że się powtarzają jest zamierzone. chodzi o utrwalenie nowych przekonań.

SorbetMalinowy · 2011-06-08, 18:44

Cytat:

Napisane przez Asilos Magdalena

to, że się powtarzają jest zamierzone. chodzi o utrwalenie nowych przekonań.

Zdaję sobie z tego sprawę, ale w pewnych momentach bywa to męczące. Na mnie działa też trochę zniechęcająco.

Asilos Magdalena · 2011-06-08, 18:55

Cytat:

Napisane przez SorbetMalinowy

Zdaję sobie z tego sprawę, ale w pewnych momentach bywa to męczące. Na mnie działa też trochę zniechęcająco.

na mnie akurat nie. nie wiem czy się zgodzisz, ale książka wiele uświadamia i cholernie pomaga. ja z rozdziału na rozdział coraz szerzej się do siebie uśmiecham

jak dla mnie świetnie uzupełnia terapię ze specjalistą.

SorbetMalinowy · 2011-06-08, 19:21

Cytat:

Napisane przez Asilos Magdalena

na mnie akurat nie. nie wiem czy się zgodzisz, ale książka wiele uświadamia i cholernie pomaga. ja z rozdziału na rozdział coraz szerzej się do siebie uśmiecham

jak dla mnie świetnie uzupełnia terapię ze specjalistą.

Zdecydowanie się zgadzam, rzeczywiście dużo uświadamia. Pozwala dużo rzeczy zrozumieć. Ja chodzę na terapie rodzinną (ja i mama), pokazywałam tą książkę i kilka wypełnionych przeze mnie tabel dla psycholog i ona sama stwierdziła, że ta książka jest dobrym dodatkiem do leczenia.

Asilos Magdalena · 2011-06-08, 19:27

moja terapeutka też tak uważa

Serekha · 2011-07-31, 20:15

Chciałabym się dowiedzieć czy to moja fanaberia czy mam bulimię.
Jak szukałam po internecie to nie pasowały objawy , ale anoreksją to też nie jest więc może to moje fanaberie?
A więc tak, nie nażeram się , nie mam napadów, lecz mam problem w ogóle z jedzeniem. Wszystko co zjem nawet kromkę z serem odrazu idę zwrócić. Mam tak po każdym posiłku a nie jest ich dużo zazwyczaj staram się jak najbardziej ograniczyć ilość jedzenia a to co zjem - zwrócić.
Wiem , że to złe ale cały czas w wmawiam sobie ,że mam nad tym kontrolę i jeśli będę chciała to przestanę.Bardzo boję się przytycia -drżę przed wejściem na wagę.
Teraz byłam na wyjeździe 2 tygodniowym i tam musiałam się kryć a,że nie lubię wymiotować w obcych miejscach ,bo może ktoś to odkryć to tam starałam się mało jeść. Jak już ktoś zwracał mi uwagę ,że powinnam coś zjeść to jadłam ale już po 1 kromce chleba było mi niedobrze i jedzenie samo mi podchodziło do gardła.
Co mi jest?

Dorisek16 · 2011-07-31, 21:01

to jest bulimia dziewczyno, idz sie lecz poki nie jest za pozno
i ty chcesz sie jeszcze odchudzasz jak prawie nic nie jesz bo to zwracasz?
lepiej teraz pomysl czy chcesz byc zdrowa czy cale zycie wymiotowac?

Eside · 2011-07-31, 21:34

Mi też się wydaję,ze masz bulimię.

Szukaj pomocy .

Powodzenia!

rzapek · 2011-08-01, 10:17

Nie mozemy Cie zdiagnozowac przez internet, ale Twoje objawy moga wskazywac na anoreksje bulimiczną, aczkolwiek tak, jak piszesz nie masz napadów kompulsywnego jedzenia, ale jesz za mało, wymiotujesz po posiłkach, bo wydaje Ci sie ze to za duzo i boisz sie przytyc. Polecam wizyte u psychologa, bo szkoda zebys zamrnowala sobie zycie. Od kiedy tak masz? Bo wydaje mi sie, ze nie trwa to zbyt dlugo, a na dluzsza mete mozesz nabawic sie wypadania wlosow, niedoboru witamin, bezplodnosci, osteoporozy, omdlen no i wczesniej wspomnianych napadow, bo organizm bedzie za bardzo wyglodzony.

punxShe · 2011-12-07, 04:03

Ja na przykład nie wiem absolutnie co mam zrobić.... na bulimię choruję już od mniej więcej od 8 lat, nigdy się nie leczyłam pod okiem lekarza..niby mam już dość tego gówna ale nie umiem się zmusić żeby coś z tym zrobić.. i tu mam apel do innych - potrzebuję lekarza (woj. Łódzkie) ale naprawde kogoś kto zna się na rzeczy i jest dyskretny...bo mi jest wstyd za moją chorobę/słabość...myslę ze to do czego byłam przez te lata (poza chorobą oczywiście) dojść sama się skończyło co tym bardziej świadczy o mojej słabości, ale po prostu potrzebuję pomocy... i to pilnie...bo chyba powoli umieram...
M.

nikol12 · 2012-01-18, 16:23

Miałam anoreksję - teraz popadam w bulimię

potrafię wymiotować 2-3 razy dziennie w weekendy. kompletnie sobie nie radze. zaczyna mi to przeszkadzac w nauce. czuje się okropnie. dzisiaj też miałam napad. coraz bardziej zastanawiam się nad kliniką, szpitalem. Jakie macie doświadczenia? Jak wygląda tam jedzenie, kontrola itd. no i ile trwa pobyt tam? W środę mam kontrolę u psychiatry. Boje sie... Jak przeżyć do tego czasu? to znaczy jak mam jeśc ? ( oczywiście najchętniej to bym nie jadła

) Ile jeść?

Z góry dziękuję za odpowiedź

**kalincia** · 2012-01-18, 19:43

Podłączę się pod wątek. Moja przyjaciółka cierpi na coś (ona tego nie stwierdza), co ja nazywam akoholową bulimią. Wygląda to tak. Pije, bo lubi lub musi, nie jestem pewna, ale stawiam na to drugie. Potem, ponieważ rano idzie do pracy wywołuje wymioty, by wydalić wypity alkohol. To nie jest codziennie, ale raz na tydzień przynajmniej. Co o tym myślicie?
A do autorki - jeść NORMALNIE, tyle ile wymaga organizm, by zaspokoić swoje potrzeby, jeśli chodzi o osobę w twoim wieku.

Bellamy · 2012-01-21, 19:06

jedyne co mogę Ci poradzić to: PĘDŹ DO SZPITALA. póki możesz, bo bulimia to straaaaszne bagno, znam co najmniej 4 bulimio-anorektyczki i wszystkie zgodnie twierdzą, że bulimia jest 100x gorsza od anoreksji - obie choroby to gów*o, sama choruję na ane od ponad dwóch lat ale nigdy nie wywoływałam wymiotów. to chyba taki typ, po prostu się boję.

nie chcę Cię straszyć, ale w większości ośrodków, przynajmniej na początku, karmią Cię 3000kcal dziennie aby uzupełnić braki witamin, anemię i (w przypadku niedowagi - wagę), ale połączone jest to z pomocą psychologa, jakimiś spotkaniami grupowymi, itp., poszukaj opinii poszczególnych ośrodków na forach, bo ja nie wiem czy mogę strzelać linkami z reklamą (bądź też anty-reklamą). wierzę w Ciebie i w to że z tego wyjdziesz bo żadna kobieta nie zasługuje na te okropne zaburzenia...

2009-12-20, 18:48	#1
Myrka Raczkowanie Zarejestrowany: 2008-01 Wiadomości: 53	BULIMICZKI - wsparcie i akceptacja . Edytowane przez Myrka Czas edycji: 2012-11-23 o 20:55

2010-01-03, 13:59	#2
_Angie Raczkowanie Zarejestrowany: 2009-12 Lokalizacja: Łódź Wiadomości: 168	Dot.: ŁÓDŹ. Bulimia - gdzie szukać pomocy? Hej Ja jestem z okolic Łodzi, ale tu się lecze. Na bulimie choruj od roku. U mnie było podobie - nic by się nie zmieniło gdyby nie moja macocha. Nie wiem czy moje informacje Ci się przydadzą, ale od ok miesiąca sę lecze. Do psychiatry chodze do Matki Polki do doktora Krogulskiego - mam dość mieszane uczucia. Przepisał mi tabletki i nara. No ale w sumie od czegoś więcej to jest psycholog, a lekarstwa też swoje robią... A co do psychologa - obecnie czekam na terapie. Oto namiar - dzienny ośrodek terapeutyczny dla młodzieży Centralnego Szpitala Klinicznego. To jest na Bardowskiego 1. tel. 426539159 - tam możesz dzwonić do 22, w sobote i niedziele też, ale ostrzegam - często nikt nie odbiera. Teraz z terminami nie powinno być problemu, więc nie zwlekaj! Powodzenia! Gdybyś miałą jakieś pytania to chętnie odpowiem

2010-01-03, 15:13	#3
mroczna23 Raczkowanie Zarejestrowany: 2008-11 Wiadomości: 30	Dot.: ŁÓDŹ. Bulimia - gdzie szukać pomocy? hej! super, ze w ogole myslisz o terapii, innej drogi ku zdrowiu nie ma. pytasz jak wyglada terapia, duzo by pisac, najlepiej sama sie przekonaj.tak w skrocie-nie rozmawia sie prawie w ogole o jedzeniu.terapia ma na celu znalezc przyczyny Twojej choroby, i uwierz, to znacznie wiecej niz chec schudniecia.poznasz siebie, bedzie momentami bardzo ciezko, ale warto. nauczysz sie wyrazac swoje emocje w inny sposob niz poprzez niejedzenie/objadanie sie ponad miare/przeczyszczanie. ile to kosztuje?zalezy, jesli na NFZ to leczenie jest bezplatne, jesli prywatnie to roznie, ja place za 50 min 80 zl, raz w tygodniu.nie zaluje tych pieniedzy, chociaz jest ciezko bo musze sama zarobic.pytasz czy musisz przytyc?nic nie musisz tak naprawde..wlasnie poprzez terapie zbudujesz swoja wartosc na czyms innym niz waga czy wyglad, nie bedzie to mialo dla Ciebie wiekszego znaczenia, kg w tą, czy tamtą strone. ciało ma być zdrowe, silne i ma służyć Ci bys mogla sie rozwijac, bys mogla robic rzeczy ktore sprawiaja Ci przyjemnosc.wytrwałosci!!

2010-01-03, 16:35	#4
_Angie Raczkowanie Zarejestrowany: 2009-12 Lokalizacja: Łódź Wiadomości: 168	Dot.: ŁÓDŹ. Bulimia - gdzie szukać pomocy? aha i jeszcze jedno - byłam pare razy u prywatnego psychologa, którego moge w pełni polecić, ja płaciłam 100 zł za godzine (i to chyba główny powód rezygnacji - a raczej nie mój tylko moich rodziców). Jeżeli jestes zainteresowana to chętnie podam namiary

2010-02-15, 17:40	#5
kaileight Zadomowienie Zarejestrowany: 2005-06 Lokalizacja: piękne miasto Wiadomości: 1 309	bulimia jak alkoholizm.. Ostatnio w Twoim stylu został zamieszczony artykuł dot. bulimii. Pada tam następujące zdanie: "(...)Z bulimią jest jak z alkoholizmem. masz ja do końca życia(...)". Zaczęłam się zastanawiać nad sensem ych słów, ponieważ wydaje mi się że dobrze przeprowadzona terapi pozwala na poukładanie życia na tyle, że nawet w chwilach problemów czy nawet życiowych kryzysów nie używa się jedzenia/niejedzenia jako odskoczni. Ja sama chorowałam na anoreksję 7 lat, od 3 lat czuję się zupełnie zdrowa. Mimo różnych problemów i chwilowych wahnięc wagi w dół w czasie kryzysu potrafiłam poradzić sobie na tyle, żeby zatrzymać się w odpowiednim momencie i zdać sobie sprawę z tego że zaczynam zmierzać w zła stronę. Czy moze macie jakieś przemyślenia albo doświadczenia w tej materii?

2010-02-17, 15:04	#6
Gwiazdaa Rozeznanie Zarejestrowany: 2009-08 Lokalizacja: Zasiedmiogórogród. Wiadomości: 782	Dot.: bulimia jak alkoholizm.. zarówno w tym stwierdzeniu jak i w Twoich przemyśleniach jest sens. Oczywiście,że obie choroby wyniszczają i uzależniają. Popadamy w nie dlatego, głównie dlatego,że sobie z czymś nie radzimy. Chcą odreagować lub wynagrodzić się za coś wybieramy jedzenie/alkohol. Źle jest gdy zdajesz sobie sprawę,że za chwilę "to" się stanie. Zaczynasz powoli, jeszcze wiesz,że możesz przestać,że to kontrolujesz ale zdajesz sobie jednocześnie sprawę z tego,że za chwilę tą kontrolę stracisz. I ją tracisz. Jesz do momentu gdy nie możesz więcej w siebie wepchać. Pijesz mimo tego,że wiesz,że więcej nie powinnaś... W przypadku bulimii chora chce wszystko z siebie wyrzucić, pozbyć się tego bo wie,że przytyje. A alkoholiczka? Nie wiem... Miałam problem w obu przypadkach. Jeśli chodzi o bulimię udało mi się z niej wyrwać... Samej. Alkohol? Po prostu staram się nie pić, mówię "nie" gdy inni mówią tak. To bardzo trudne, ale możliwe. Chciałabym mieć wsparcie, chciałabym,żeby ktoś mi nadal pomagał bo wiem,że sobie nie dam rady... Co dzień mam sytuacje bardzo stresowe, mam doły, może depresje? Nie wiem... Moje myśli krążą już tylko wokół jednego tematu... I czuje się jakbym stała na krawędzi i miała za chwilę wpaść w ciemną przepaść... Jest mi źle ze sobą. Tak to zostaje do końca życia. Możesz mieć nad tym kontrolę ale wiesz,że w głębi Ciebie to nadal jest...

2010-02-18, 18:27	#9
Gwiazdaa Rozeznanie Zarejestrowany: 2009-08 Lokalizacja: Zasiedmiogórogród. Wiadomości: 782	Dot.: bulimia jak alkoholizm.. Może nie chodziłam na specjalistyczną terapię ale o leczeniu mogę coś powiedzieć. Samej - tak samej dlatego,że pomoc "oferowana" przez psychologów, psychiatrę była... żenująca. Ograniczała się do mierzenia, ważenia kilku komentarzach. Terapia? Moi rodzice stwierdzili,że "swoje brudy trzeba prać w swoim domu." Więc ... A teraz? Jakoś nie widzę sensu zaczynać. Nawroty miałam średnio co pół roku... To forum jest wyjątkowo nie przyjazne... tzn. osoby tutaj udzielające swych cennych rad.

2011-04-24, 22:22	#13
_samantha_ Raczkowanie Zarejestrowany: 2009-09 Wiadomości: 149	Pokonać kompulsy z książką "Bulimia - program terapii" Witajcie, zaczynam ten wątek, ponieważ mam problemy z kompulsywnym objadaniem się i chcę z tym skończyć. Od około roku zauważyłam u siebie napady, ale w ciągu ostatnich 3 miesięcy ich częstotliwość mnie przeraża Przytyłam w tym czasie dobre kilka kilogramów i czuję się źle w swoim ciele. Gdzieś znalazłam informację, że dla kompulsywnych żarłoków oraz dla bulimiczek pomocna może być książka "Bulimia - program terapii" (Cooper, Todd, Wells). Kupiłam ją i chcę pracować z tym programem. Może któraś z Was będzie chciała się przyłączyć? Autorzy polecają przerabiać jeden rozdział programu na tydzień. I ZACHĘTA DO ZMIANY W tym rozdziale mamy wykonać ćwiczenie, którego zadaniem jest zachęcenie nas do zmiany. W tym celu przygotowujemy szczegółową listę problemów i zarysowujemy cele do których dążymy. 1. Problemy: W lewej kolumnie tabeli spisujemy wszystkie trudności związane z jedzeniem, dotyczące: napadów objadania się (np. brak kontroli nad impulsem do objadania się, ograniczone życie towarzyskie przez napady, problemy ze zdrowiem itp.), zachowań kompensacyjnych (wymiotów, środków przeczyszczających/odwadniających, wyczerpujących ćwiczeń, głodzenia się), stosowania diety odchudzającej obsesyjnych myśli i niepokojów na temat odżywiania się i pokarmów, wagi i figury innych problemów 2. Cele: W prawej kolumnie wypisanym przez nas problemom przypisujemy odpowiednie cele, które chcemy osiągnąć. Cele mają być szczegółowe, konkretne, np. jeśli piszemy, że chcemy "jeść normalnie", to należy określić, co znaczy "normalnie". Cele muszą także być realistyczne, tzn. nie mogą pogarszać naszych problemów z jedzeniem (np. będę jadła tylko owoce i warzywa, odchudzać się bez napadów objadania, być szczuplejszą niż inni, objadać się wyłącznie dla przyjemności, mieć rozmiar 34 itp.) Autorzy na końcu zalecają także przygotowanie sobie małej karteczki, na której powinno się napisać czego nauczyliśmy się po przeczytaniu rozdziału oraz jakie są nasze najważniejsze cele. Kartkę należy nosić cały czas przy sobie. Ten etap ja mam już za sobą, ale czuję, że chcę przejść go jeszcze raz, ponieważ Święta były dla mnie świetnym pretekstem do objadania się. Chcę już wyrwać się z tego trwającego tyle czasu ciągu i znów poczuć się dobrze z samą sobą. Wiele osób martwi się tym, że kiedy zaczną jeść normalnie, to ich waga skoczy w górę. Autorzy książki twierdzą, że jest to mało prawdopodobne. Jedynie w przypadku osób, których BMI jest bardzo niskie może dojść do wzrostu wagi, ale czy to nie jest na dłuższą metę lepsze niż ciągłe zadręczanie się i walka? Mam nadzieję, że znajdzie się ktoś chętny, aby przejść tę drogę razem ze mną. __________________

2011-04-25, 06:08	#14
Lavendel Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-03 Lokalizacja: Białystok Wiadomości: 56	Dot.: Pokonać kompulsy z książką "Bulimia - program terapii" Chętnie spróbowałabym niestety,nie mam książki, będę musiała ją kupić, bo inne dziewczyny chwalą sobie __________________ matura 2012 +zapuszczam włosy +dbam o siebie T.

2011-05-05, 10:59	#17
SorbetMalinowy Zakorzenienie Zarejestrowany: 2008-10 Lokalizacja: Birmingham//Białystok Wiadomości: 4 958	Dot.: Pokonać kompulsy z książką "Bulimia - program terapii" Też właśnie przerabiam tę książkę, jestem w 7 rozdziale aktualnie. Ogólnie mam pozytywne wrażenia, robienie tabel i analizowanie wszystkiego jest takie oczyszczające. Tylko mam wrażenie, że autorzy dużo razy powtarzają się.

2011-06-08, 19:27	#22
Asilos Magdalena Zadomowienie Zarejestrowany: 2008-02 Wiadomości: 1 588	Dot.: Pokonać kompulsy z książką "Bulimia - program terapii" moja terapeutka też tak uważa __________________ Rozmawiając ze mną wcale nie musisz być świrem... Ale miałbyś dużo łatwiej! K.V. odzyskuję serce do życia

2011-07-31, 20:15	#23
Serekha zaglądam sobie czasem Zarejestrowany: 2009-07 Lokalizacja: Świątynia Leniwców Wiadomości: 137	Bulimia? Czy nie? Chciałabym się dowiedzieć czy to moja fanaberia czy mam bulimię. Jak szukałam po internecie to nie pasowały objawy , ale anoreksją to też nie jest więc może to moje fanaberie? A więc tak, nie nażeram się , nie mam napadów, lecz mam problem w ogóle z jedzeniem. Wszystko co zjem nawet kromkę z serem odrazu idę zwrócić. Mam tak po każdym posiłku a nie jest ich dużo zazwyczaj staram się jak najbardziej ograniczyć ilość jedzenia a to co zjem - zwrócić. Wiem , że to złe ale cały czas w wmawiam sobie ,że mam nad tym kontrolę i jeśli będę chciała to przestanę.Bardzo boję się przytycia -drżę przed wejściem na wagę. Teraz byłam na wyjeździe 2 tygodniowym i tam musiałam się kryć a,że nie lubię wymiotować w obcych miejscach ,bo może ktoś to odkryć to tam starałam się mało jeść. Jak już ktoś zwracał mi uwagę ,że powinnam coś zjeść to jadłam ale już po 1 kromce chleba było mi niedobrze i jedzenie samo mi podchodziło do gardła. Co mi jest? __________________ Było 67,5 Jest 55,5BĘDZIE 48 Walczę z lenistwem, pracuję nad zaakceptowaniem siebie i nie poddaję się bez walki. Edytowane przez Serekha Czas edycji: 2011-07-31 o 20:19

2011-07-31, 21:01	#24
Dorisek16 Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-05 Lokalizacja: ~Gdańsk~ Wiadomości: 450	Dot.: Bulimia? Czy nie? to jest bulimia dziewczyno, idz sie lecz poki nie jest za pozno i ty chcesz sie jeszcze odchudzasz jak prawie nic nie jesz bo to zwracasz? lepiej teraz pomysl czy chcesz byc zdrowa czy cale zycie wymiotowac? __________________ https://static.wizaz.pl/akcje/soraya...ral_mini_1.jpg"]https://static.wizaz.pl/akcje/soraya...ral_mini_1.jpg[/URL]

2011-07-31, 21:34	#25
Eside Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-11 Wiadomości: 117	Dot.: Bulimia? Czy nie? Mi też się wydaję,ze masz bulimię. Szukaj pomocy . Powodzenia!

2011-08-01, 10:17	#26
rzapek Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-06 Lokalizacja: Kraków Wiadomości: 3 350	Dot.: Bulimia? Czy nie? Nie mozemy Cie zdiagnozowac przez internet, ale Twoje objawy moga wskazywac na anoreksje bulimiczną, aczkolwiek tak, jak piszesz nie masz napadów kompulsywnego jedzenia, ale jesz za mało, wymiotujesz po posiłkach, bo wydaje Ci sie ze to za duzo i boisz sie przytyc. Polecam wizyte u psychologa, bo szkoda zebys zamrnowala sobie zycie. Od kiedy tak masz? Bo wydaje mi sie, ze nie trwa to zbyt dlugo, a na dluzsza mete mozesz nabawic sie wypadania wlosow, niedoboru witamin, bezplodnosci, osteoporozy, omdlen no i wczesniej wspomnianych napadow, bo organizm bedzie za bardzo wyglodzony. __________________ bynajmniej TO NIE przynajmniej

2011-12-07, 04:03	#27
punxShe Przyczajenie Zarejestrowany: 2008-05 Wiadomości: 5	Dot.: ŁÓDŹ. Bulimia - gdzie szukać pomocy? Ja na przykład nie wiem absolutnie co mam zrobić.... na bulimię choruję już od mniej więcej od 8 lat, nigdy się nie leczyłam pod okiem lekarza..niby mam już dość tego gówna ale nie umiem się zmusić żeby coś z tym zrobić.. i tu mam apel do innych - potrzebuję lekarza (woj. Łódzkie) ale naprawde kogoś kto zna się na rzeczy i jest dyskretny...bo mi jest wstyd za moją chorobę/słabość...myslę ze to do czego byłam przez te lata (poza chorobą oczywiście) dojść sama się skończyło co tym bardziej świadczy o mojej słabości, ale po prostu potrzebuję pomocy... i to pilnie...bo chyba powoli umieram... M.

2012-01-18, 16:23	#28
nikol12 Rozeznanie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 642	bulimia - szpital, jedzenie Miałam anoreksję - teraz popadam w bulimię potrafię wymiotować 2-3 razy dziennie w weekendy. kompletnie sobie nie radze. zaczyna mi to przeszkadzac w nauce. czuje się okropnie. dzisiaj też miałam napad. coraz bardziej zastanawiam się nad kliniką, szpitalem. Jakie macie doświadczenia? Jak wygląda tam jedzenie, kontrola itd. no i ile trwa pobyt tam? W środę mam kontrolę u psychiatry. Boje sie... Jak przeżyć do tego czasu? to znaczy jak mam jeśc ? ( oczywiście najchętniej to bym nie jadła) Ile jeść? Z góry dziękuję za odpowiedź

2012-01-18, 19:43	#29
kalincia BAN stały Zarejestrowany: 2009-03 Wiadomości: 13 025	Dot.: bulimia - szpital, jedzenie Podłączę się pod wątek. Moja przyjaciółka cierpi na coś (ona tego nie stwierdza), co ja nazywam akoholową bulimią. Wygląda to tak. Pije, bo lubi lub musi, nie jestem pewna, ale stawiam na to drugie. Potem, ponieważ rano idzie do pracy wywołuje wymioty, by wydalić wypity alkohol. To nie jest codziennie, ale raz na tydzień przynajmniej. Co o tym myślicie? A do autorki - jeść NORMALNIE, tyle ile wymaga organizm, by zaspokoić swoje potrzeby, jeśli chodzi o osobę w twoim wieku.

2012-01-21, 19:06	#30
Bellamy Zadomowienie Zarejestrowany: 2010-10 Wiadomości: 1 092	Dot.: bulimia - szpital, jedzenie jedyne co mogę Ci poradzić to: PĘDŹ DO SZPITALA. póki możesz, bo bulimia to straaaaszne bagno, znam co najmniej 4 bulimio-anorektyczki i wszystkie zgodnie twierdzą, że bulimia jest 100x gorsza od anoreksji - obie choroby to gów*o, sama choruję na ane od ponad dwóch lat ale nigdy nie wywoływałam wymiotów. to chyba taki typ, po prostu się boję. nie chcę Cię straszyć, ale w większości ośrodków, przynajmniej na początku, karmią Cię 3000kcal dziennie aby uzupełnić braki witamin, anemię i (w przypadku niedowagi - wagę), ale połączone jest to z pomocą psychologa, jakimiś spotkaniami grupowymi, itp., poszukaj opinii poszczególnych ośrodków na forach, bo ja nie wiem czy mogę strzelać linkami z reklamą (bądź też anty-reklamą). wierzę w Ciebie i w to że z tego wyjdziesz bo żadna kobieta nie zasługuje na te okropne zaburzenia...

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)