3,5 roku terapii - sick!

[mylittlepony]

Na początku chciałabym się przywitać, ponieważ piszę na KZ pierwszy raz ( wcześniej długo was obserwowałam ). Piszę z bezsilności, może z rozczarowania, a może z całkiem innych powodów o których sama nie wiem. Choruję na bulimię ( z okresami przypominającymi anoreksję )
6 lat, od 3,5 roku jestem w terapii psychoanalitycznej ( notabene u świetnego specjalisty). Terapia, terapią, emocje emocjami, a moje objawy nie przechodzą ( owszem staram się jeść 5 posiłków dziennie, stosować pełnowartościową dietę, etc - wszystko to przerabiałam, wszystko o kant dupy potłuc) . Leków było mnóstwo, praktycznie nic nie działa. Aktualnie ( jakieś 2 tygodnie temu ) znowu wpadłam w okres niejedzenia i pewnie gdybym nie wiedziała, jak to się skończy, to skakałabym z radości widząc kolejne ubywające kilogramy. Próbowałam nie wymiotować ( udawało się jako tako przez pół roku, bardzo żałuję, ponieważ w efekcie przybyło mi 12 kg). Czy któraś z was sobie z tym poradziła? Pytam, bo nie mam już siły :<

[iza_wiosenna]

terapia psychoanalityczna obecnie jest dosyć podważana, przy bulimii bardziej poleca się terapię poznawczo-behawioralną.

niestety, przy bulimii i BED praca nad objawami jest bardzo ważna a przy tym bardzo trudna, czy dostałaś od terapeuty jakieś wskazówki, jak zapobiegać napadom objadania się?

hmm, polecam Ci książkę "Bulimia-program terapii", jest w niej opisane dosłownie krok po kroku jak radzić sobie w sytuacjach napięcia, w których ma się ochotę na 'zapchanie' emocji jedzeniem.

powiedz, masz jakieś wsparcie? rodzina, przyjaciele, osoby, do których możesz się przytulić, kiedy jest źle i z którymi jesteś całkowicie szczera? czy równolegle z terapią, zmieniasz coś w swoim życiu?

pamiętaj, że terapia nie działa jak czarodziejska różdżka, niestety większość pracy należy do Ciebie.

pozdrawiam ciepło.

[mylittlepony]

Dziękuję za polecenie książki, na pewno sprawdzę.

Co do zmian w życiu - w zasadzie od kiedy zachorowałam, moje życie obróciło się o 180 stopni. Zaczęłam mieć znajomych, chodzić na imprezy, itd. Jakiś miesiąc temu coś się zepsuło, zaczęłam się izolować ( bynajmniej nie ze względu na to, iż we własnym mniemaniu jestem gruba - po prostu obrzydzają mnie ludzie). Zamknęłam się całkowicie na świat zewnętrzny ( nic, tylko książki, książki, książki...). Ostatnio na siłę poszłam z koleżanką na zakupy, czułam się strasznie. Co do rodziny - w okresach kiedy się objadam jest wieczna awantura, że marnuję jedzenie, że przecież wystarczy tylko chcieć. Aktualnie kiedy raczej nie jem niż jem, są bardzo zadowoleni ( dziwna sprawa, im nigdy nie przeszkadzało moje odchudzanie, nawet kiedy miałam bmi poniżej normy )

[201801022117]

Napisane przez mylittlepony

Dziękuję za polecenie książki, na pewno sprawdzę.

Co do zmian w życiu - w zasadzie od kiedy zachorowałam, moje życie obróciło się o 180 stopni. Zaczęłam mieć znajomych, chodzić na imprezy, itd. Jakiś miesiąc temu coś się zepsuło, zaczęłam się izolować ( bynajmniej nie ze względu na to, iż we własnym mniemaniu jestem gruba - po prostu obrzydzają mnie ludzie). Zamknęłam się całkowicie na świat zewnętrzny ( nic, tylko książki, książki, książki...). Ostatnio na siłę poszłam z koleżanką na zakupy, czułam się strasznie. Co do rodziny - w okresach kiedy się objadam jest wieczna awantura, że marnuję jedzenie, że przecież wystarczy tylko chcieć. Aktualnie kiedy raczej nie jem niż jem, są bardzo zadowoleni ( dziwna sprawa, im nigdy nie przeszkadzało moje odchudzanie, nawet kiedy miałam bmi poniżej normy )

Czy Twoi bliscy w ogóle zdają sobie sprawę, że Ty chorujesz? Zachowują się niepoważnie. Jak wyglądały z nimi Twoje relacje w dzieciństwie?