Faworyzowanie płci

[dotitu]

Nie jestem wizażanką i mało gdzie się udzielam, ale uznałam że może pomożecie mi spojrzeć na mój problem z innej perspektywy i mnie naprostować
Jestem w 6 miesiącu ciąży i już wiem, że będzie to dziewczynka. Bardzo się cieszyłam, że będę mieć córeczkę. Niestety w mojej rodzinie przyjęte jest, że dziewczynki to samo zło. Całe życie walczyłam o uznanie, że nie jestem gorsza od moich braci. Pracowałam, studiowałam, znowu pracowałam, ale i tak moim największym sukcesem (wdł rodziny) jest to że mam męża. Nie ważne czy jestem szczęśliwa (jestem, ale nie w tym sens), bo moją wartością jest mąż. Normalnie miałam to już w nosie. Osiągnęłam sukces zawodowy, jestem w szczęśliwym związku i zaraz będę mamą. Paradoksalnie moi bracia są bezrobotni, jednego utrzymuje żona, a drugi żyje z rodzicami a i tak są „wspaniali”.
No i ogłosiłam moją radość: będę mieć córkę. Brat powiedział wprost: „współczuję, może kiedyś będziesz miała prawdziwe dziecko”. Teksty w stylu: „tatuś będzie miał czym się bawić” (podtekst seksualny), wyśmiewanie jej przyszłego imienia (że jak imię kozy) i wiele innych przykrości. Ograniczyłam kontakt z nimi wszystkimi, ale siedzi we mnie ogromny ból. Strasznie mnie to ruszyło. Nie mogę przestać popłakiwać.
Kilka lat temu mojemu bratu rodził się syn. Gratulacje, zachwyty nie miały końca. Nie zdecydowałam się na dziecko żeby komuś zrobić dobrze ale boli mnie takie faworyzowanie chłopców.
Jak się pozbyć tego żalu ze środka? Jak się uspokoić, szczególnie teraz w ciąży jak targają mną hormony?

[xjustyniaaax]

Odciąć się od takiej rodziny to jedyne dobre wyjście

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez dotitu

Nie jestem wizażanką i mało gdzie się udzielam, ale uznałam że może pomożecie mi spojrzeć na mój problem z innej perspektywy i mnie naprostować
Jestem w 6 miesiącu ciąży i już wiem, że będzie to dziewczynka. Bardzo się cieszyłam, że będę mieć córeczkę. Niestety w mojej rodzinie przyjęte jest, że dziewczynki to samo zło. Całe życie walczyłam o uznanie, że nie jestem gorsza od moich braci. Pracowałam, studiowałam, znowu pracowałam, ale i tak moim największym sukcesem (wdł rodziny) jest to że mam męża. Nie ważne czy jestem szczęśliwa (jestem, ale nie w tym sens), bo moją wartością jest mąż. Normalnie miałam to już w nosie. Osiągnęłam sukces zawodowy, jestem w szczęśliwym związku i zaraz będę mamą. Paradoksalnie moi bracia są bezrobotni, jednego utrzymuje żona, a drugi żyje z rodzicami a i tak są „wspaniali”.
No i ogłosiłam moją radość: będę mieć córkę. Brat powiedział wprost: „współczuję, może kiedyś będziesz miała prawdziwe dziecko”. Teksty w stylu: „tatuś będzie miał czym się bawić” (podtekst seksualny), wyśmiewanie jej przyszłego imienia (że jak imię kozy) i wiele innych przykrości. Ograniczyłam kontakt z nimi wszystkimi, ale siedzi we mnie ogromny ból. Strasznie mnie to ruszyło. Nie mogę przestać popłakiwać.
Kilka lat temu mojemu bratu rodził się syn. Gratulacje, zachwyty nie miały końca. Nie zdecydowałam się na dziecko żeby komuś zrobić dobrze ale boli mnie takie faworyzowanie chłopców.
Jak się pozbyć tego żalu ze środka? Jak się uspokoić, szczególnie teraz w ciąży jak targają mną hormony?

I co Twój mąż na to?
Bo ja z taką nienormalną rodziną urwałabym kontakty jak najszybciej - dla dobra swojego, swojego męża i przede wszystkim dziecka.
Jak tego nie zrobisz, to zgotujesz córce piekło z ich strony.

[dotitu]

Mój mąż ma trudną matkę, ale zawsze stara się utrzymywać dobre relacje żeby dziecko miało babcię, bo to rodzina itp. I tym samym próbuje utrzymywać względną relację z moimi rodzicami. „Jacy nie są, to zawsze rodzice. Należy się szacunek.” Z resztą rodziny tj. z braćmi podjęliśmy decyzję że ukrywamy kontakt. Po jaką cholerę mam się nimi denerwować.

[Lachezis]

Napisane przez dotitu

Mój mąż ma trudną matkę, ale zawsze stara się utrzymywać dobre relacje żeby dziecko miało babcię, bo to rodzina itp. I tym samym próbuje utrzymywać względną relację z moimi rodzicami. â��Jacy nie są, to zawsze rodzice. Należy się szacunek.â� Z resztą rodziny tj. z braćmi podjęliśmy decyzję że ukrywamy kontakt. Po jaką cholerę mam się nimi denerwować.

Co z tego, że rodzina? Twoja matka i twój ojciec również uważają, że dziewczynki są gorsze od chłopców. Chcesz naprawdę, by twoja córka na każdym kroku była deptana w ziemię? To, że łączą Cię z nimi więzy krwi nie oznacza, że nie możesz się od nich odciąć całkowicie. Twoje życie byłoby lepsze, jakbyś sobie uświadomiła, że nic wobec nich nie musisz i ich naprawdę nie potrzebujesz.

I nie, rodzinie z automatu nie należy się szacunek, co to za absurd?
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[jowitazz]

Napisane przez dotitu

Nie jestem wizażanką i mało gdzie się udzielam, ale uznałam że może pomożecie mi spojrzeć na mój problem z innej perspektywy i mnie naprostować
Jestem w 6 miesiącu ciąży i już wiem, że będzie to dziewczynka. Bardzo się cieszyłam, że będę mieć córeczkę. Niestety w mojej rodzinie przyjęte jest, że dziewczynki to samo zło. Całe życie walczyłam o uznanie, że nie jestem gorsza od moich braci. Pracowałam, studiowałam, znowu pracowałam, ale i tak moim największym sukcesem (wdł rodziny) jest to że mam męża. Nie ważne czy jestem szczęśliwa (jestem, ale nie w tym sens), bo moją wartością jest mąż. Normalnie miałam to już w nosie. Osiągnęłam sukces zawodowy, jestem w szczęśliwym związku i zaraz będę mamą. Paradoksalnie moi bracia są bezrobotni, jednego utrzymuje żona, a drugi żyje z rodzicami a i tak są „wspaniali”.
No i ogłosiłam moją radość: będę mieć córkę. Brat powiedział wprost: „współczuję, może kiedyś będziesz miała prawdziwe dziecko”. Teksty w stylu: „tatuś będzie miał czym się bawić” (podtekst seksualny), wyśmiewanie jej przyszłego imienia (że jak imię kozy) i wiele innych przykrości. Ograniczyłam kontakt z nimi wszystkimi, ale siedzi we mnie ogromny ból. Strasznie mnie to ruszyło. Nie mogę przestać popłakiwać.
Kilka lat temu mojemu bratu rodził się syn. Gratulacje, zachwyty nie miały końca. Nie zdecydowałam się na dziecko żeby komuś zrobić dobrze ale boli mnie takie faworyzowanie chłopców.
Jak się pozbyć tego żalu ze środka? Jak się uspokoić, szczególnie teraz w ciąży jak targają mną hormony?

O matko... żeś mnie przeraziła. Odetnij się jak najszybciej, bałabym się, że zrobią dziecku krzywdę.

[Cobra176]

Ja bym się od nich odcięła. Nieważne, że rodzina. Sama wiesz, jak ci było ciężko słuchać tych głupot. Ile się musiałaś naudowadniać, że jesteś coś warta. Chcesz, żeby to samo zafundowali twojej córce?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez dotitu

Mój mąż ma trudną matkę, ale zawsze stara się utrzymywać dobre relacje żeby dziecko miało babcię, bo to rodzina itp. I tym samym próbuje utrzymywać względną relację z moimi rodzicami. „Jacy nie są, to zawsze rodzice. Należy się szacunek.” Z resztą rodziny tj. z braćmi podjęliśmy decyzję że ukrywamy kontakt. Po jaką cholerę mam się nimi denerwować.

Tobie też się należy szacunek, a jakoś go nie widzę w Twojej rodzinie.
Absolutnie to nie jest żaden mus, żeby utrzymywać relacje z toksycznymi rodzicami.

[An Angel]

Warto pomyśleć nad odcięciem się od nich. Naznaczają już dziecko, którego nawet jeszcze nie ma na świecie. Widzisz jak ciężko Ci znieść ich słowa (totalnie głupie swoją drogą, ja mam nadzieję, że będę mieć córeczkę ). Jeżeli chcesz oszczędzić córce kontaktu z toksyczną rodziną, to chyba wiesz co robić.