Pustka w środku

felicis98 · 2024-03-07, 16:19

Cześć, od kilku dni dotarło do mnie jaką pustkę czuję w środku i jak bardzo czuje się bezradna i bezwartościowa.

Mam 29 lat. Od 2 lat jestem mężatką i matką. Z boku mogłoby się wydawać, że moje życie jest idealne, takie jak sobie zawsze marzyłam - zdrowe dziecko, spokojne życie bez ciśnienia, bo kredyt, postawiony dom, samochód a ja nie czuje się szczęśliwa. Nie wiem, czy jest to wypalenie życiowe, być może mam za dużo w D i nie umiem docenić tego co mam. Bo tak naprawdę mam naprawdę dużo. Do czego zmierzam.. Zauważyłam od jakiegoś czasu brak poważania mojej osoby ze strony rodziny, jestem obiektem żartów, z powodu mojego niskiego wzrostu, są też docinki, żarty żarciki nie na miejscu, że powinnam ogolić sobie bobra, przy całej rodzinie. Czuję wtedy wstyd, bo w tych żartach bierze udział mój mąż, który twierdzi, że nie znam się na żartach i nie mam do siebie dystansu ale to co się dzieje, jest dla mnie krzywdzące. Mam niską samoocenę. Nie czuje się poważana w rodzinie. Siostra męża bezdzietna chwali się nowymi awansami, wyglądem, podróżami, tym co osiągnęła i co chwile mnie pyta skąd to moje zmęczenie, czy nie jestem chora, dlaczego jestem blada a ja jestem w świecie tak bardzo zmęczona, bo niestety nie mamy pomocy. Nie mamy wsparcia, bo teściowa i siostra męża są w komitywie. Faworyzowany jest zięć. Mąż przychodzi z pracy i jest padnięty. Jestem sama i sama obijam się z myślami jaka jestem bezwartościowa. Po prostu boje się wrócić do pracy, że nie będę pamiętać tego co robiłam, że ja sobie nie poradzę, że nikt mnie nie będzie poważał i doceniał. Ja po prostu nie umiem o sobie myśleć dobrze. Chciałam żeby tak było ale co bym nie zrobiła i jakiej nie podjęłabym decyzji to zawsze komuś szkodzę (byliśmy w sobotę na urodzinach kuzynki, która jest skłócona z moim ojcem i niestety… obraził się mój ojciec, bo powinnam trzymać jego stronę. A ja chciałam być osobnym podmiotem). Nie czuję się ze sobą dobrze. Myślałam o powrocie do pracy ale mąż nie chce, bo mały ciągle choruje, ma wysięk ucha.. chodzę i myśle, nie mam dobrego humoru ani chęci do wszystkiego. Mam dość tego jak jest. Nie jestem zazdrosna, po prostu wewnętrznie wołam o pomoc. Nawet nie potrafię wziąć się w garść. Czuje do siebie niechęć, czuje się jakaś taka bez wyrazu. Całe życie żyje w poczuciu strachu. Rzuciłam studia prawnicze bo rodzice mówili, że nie zdam i nie dam rady..żeby im dopiec skończyłam coś czego nie lubię i nie lubię swojej pracy.. nawet nie wiem co lubię.. Chciałam iść na kursy, nie poszłam bo boje się że interes nie wypali.

Ciągle stawiam się na pozycji przegranej, bo mam tak zaniżoną samoocenę..

Aelora · 2024-03-08, 09:20

Cytat:

Napisane przez felicis98

Zauważyłam od jakiegoś czasu brak poważania mojej osoby ze strony rodziny, jestem obiektem żartów, z powodu mojego niskiego wzrostu, są też docinki, żarty żarciki nie na miejscu, że powinnam ogolić sobie bobra, przy całej rodzinie. Czuję wtedy wstyd, bo w tych żartach bierze udział mój mąż, który twierdzi, że nie znam się na żartach i nie mam do siebie dystansu ale to co się dzieje, jest dla mnie krzywdzące.

Straszne buractwo, w głowie mi się nie mieści żeby nawet w rodzinnym gronie rzucać takie prostackie teksty. Niestety, Twój mąż nie lepszy, skoro bawią go żarty tego rodzaju i to z własnej żony.

Nie jestem zwolenniczką radzenia każdemu przy najdrobniejszym problemie "idź na terapię", ale w Twoim przypadku myślę że może być ona przydatna, aby poprawić Twoją samoocenę, wiarę w siebie i asertywność. I jednak w miarę możliwości wróć do pracy, żeby mieć jakąś odskocznię, inne towarzystwo od rodzinnych utarczek.

xfrida · 2024-03-08, 10:02

Cytat:

Napisane przez felicis98

Cześć, od kilku dni dotarło do mnie jaką pustkę czuję w środku i jak bardzo czuje się bezradna i bezwartościowa.

Mam 29 lat. Od 2 lat jestem mężatką i matką. Z boku mogłoby się wydawać, że moje życie jest idealne, takie jak sobie zawsze marzyłam - zdrowe dziecko, spokojne życie bez ciśnienia, bo kredyt, postawiony dom, samochód a ja nie czuje się szczęśliwa. Nie wiem, czy jest to wypalenie życiowe, być może mam za dużo w D i nie umiem docenić tego co mam. Bo tak naprawdę mam naprawdę dużo. Do czego zmierzam.. Zauważyłam od jakiegoś czasu brak poważania mojej osoby ze strony rodziny, jestem obiektem żartów, z powodu mojego niskiego wzrostu, są też docinki, żarty żarciki nie na miejscu, że powinnam ogolić sobie bobra, przy całej rodzinie. Czuję wtedy wstyd, bo w tych żartach bierze udział mój mąż, który twierdzi, że nie znam się na żartach i nie mam do siebie dystansu ale to co się dzieje, jest dla mnie krzywdzące. Mam niską samoocenę. Nie czuje się poważana w rodzinie. Siostra męża bezdzietna chwali się nowymi awansami, wyglądem, podróżami, tym co osiągnęła i co chwile mnie pyta skąd to moje zmęczenie, czy nie jestem chora, dlaczego jestem blada a ja jestem w świecie tak bardzo zmęczona, bo niestety nie mamy pomocy. Nie mamy wsparcia, bo teściowa i siostra męża są w komitywie. Faworyzowany jest zięć. Mąż przychodzi z pracy i jest padnięty. Jestem sama i sama obijam się z myślami jaka jestem bezwartościowa. Po prostu boje się wrócić do pracy, że nie będę pamiętać tego co robiłam, że ja sobie nie poradzę, że nikt mnie nie będzie poważał i doceniał. Ja po prostu nie umiem o sobie myśleć dobrze. Chciałam żeby tak było ale co bym nie zrobiła i jakiej nie podjęłabym decyzji to zawsze komuś szkodzę (byliśmy w sobotę na urodzinach kuzynki, która jest skłócona z moim ojcem i niestety… obraził się mój ojciec, bo powinnam trzymać jego stronę. A ja chciałam być osobnym podmiotem). Nie czuję się ze sobą dobrze. Myślałam o powrocie do pracy ale mąż nie chce, bo mały ciągle choruje, ma wysięk ucha.. chodzę i myśle, nie mam dobrego humoru ani chęci do wszystkiego. Mam dość tego jak jest. Nie jestem zazdrosna, po prostu wewnętrznie wołam o pomoc. Nawet nie potrafię wziąć się w garść. Czuje do siebie niechęć, czuje się jakaś taka bez wyrazu. Całe życie żyje w poczuciu strachu. Rzuciłam studia prawnicze bo rodzice mówili, że nie zdam i nie dam rady..żeby im dopiec skończyłam coś czego nie lubię i nie lubię swojej pracy.. nawet nie wiem co lubię.. Chciałam iść na kursy, nie poszłam bo boje się że interes nie wypali.

Ciągle stawiam się na pozycji przegranej, bo mam tak zaniżoną samoocenę..

Co robilas przed wyjsciem za maz?
Pracowalas ? Wroc do pracy albo znajdz sobie jakies hobby ktore otworzy ci drzwi do nowych znajomosci a co za tym idzie da ci zastrzyk energi, pozytywnego myslenia o sobie a co za tym idzie odwage aby zmienic swoje zycie (wyjsc z toksycznej relacji)

Ellen_Ripley · 2024-03-08, 10:18

Takie żarty, w dodatku w rodzinie?

Jakiś inny Matrix. Porada Xfridy bardzo dobra - wyjdź do ludzi, zawodowo, czy prywatnie, zmień nieco otoczenie. Plus nie brałabym po prostu udziału w spotkaniach rodzinnych. To nie jest przecież obowiązkowe. Kwestia przestawienia sobie w głowie z "muszę" na "mogę, ewentualnie".

KiedysToBylo · 2024-03-08, 10:22

Cytat:

Napisane przez felicis98

Bo tak naprawdę mam naprawdę dużo.

Ja bym powiedziała, że wcale nie tak dużo.
Kredyt, bombelek i samochód to jest już coś, jakieś tam elementy piramidy Masłowa odhaczone, ale sporo ich jeszcze zostało do ogarnięcia.
Masz jakąś ciulową rodzinę (przynajmniej tak wynika z opisu), niską samoocenę, w zasadzie nie wspominasz nic o swoich osiągnięciach, brzmi jakbyś mogła mieć początki depresji. Ta familia raczej ciągnie Cię w dół, niż wspiera. Czy masz jakichś przyjaciół/znajomych?
Słabych relacji i niskiego poczucia wartości samochód nie wynagrodzi, więc może pierwszy krok to przestać sobie wkręcać, że się ma tak dużo tylko zacząć identyfikować problemy, które zostały do rozwiązania, bo nie są one takie małe. Podpisuję się pod tym, że terapia nie zaszkodzi.

Ellen_Ripley · 2024-03-08, 10:52

Cytat:

Napisane przez KiedysToBylo

Ja bym powiedziała, że wcale nie tak dużo.
Kredyt, bombelek i samochód to jest już coś, jakieś tam elementy piramidy Masłowa odhaczone, ale sporo ich jeszcze zostało do ogarnięcia.
Masz jakąś ciulową rodzinę (przynajmniej tak wynika z opisu), niską samoocenę, w zasadzie nie wspominasz nic o swoich osiągnięciach, brzmi jakbyś mogła mieć początki depresji. Ta familia raczej ciągnie Cię w dół, niż wspiera. Czy masz jakichś przyjaciół/znajomych?
Słabych relacji i niskiego poczucia wartości samochód nie wynagrodzi, więc może pierwszy krok to przestać sobie wkręcać, że się ma tak dużo tylko zacząć identyfikować problemy, które zostały do rozwiązania, bo nie są one takie małe. Podpisuję się pod tym, że terapia nie zaszkodzi.

Dobrze napisane. Materialne dobra dzisiaj są, jutro może ich nie być.

Mysliciel60 · 2024-03-08, 12:18

Zerwij kontakt z rodziną i zacznij żyć tak jak chcesz. Ile lat jeszcze zmienierzasz się tak męczyć? I tak ich nie zmienisz. Jak chcą być tacy to droga wolna.

felicis98 · 2024-03-11, 12:39

Przed wyjściem za mąż pracowałam jako analityk finansowy, później jako audytor wewnętrzny. Dużo podróżowaliśmy i mieliśmy życie towarzyskie, co tydzień wyjścia ze znajomymi.

---------- Dopisano o 13:39 ---------- Poprzedni post napisano o 13:37 ----------

Moja odpowiedź na ten żart była taka: „Gdzie Twoi rodzice popełnili błąd wychowawczy?” Znalazłam się na ich poziomie ale przynajmniej temat się skończył. Czułam wstyd. Niby bliska rodzina ale takie mocne żarty to nie żarty.

Ellen_Ripley · 2024-03-11, 12:41

Cytat:

Napisane przez felicis98

Przed wyjściem za mąż pracowałam jako analityk finansowy, później jako audytor wewnętrzny. Dużo podróżowaliśmy i mieliśmy życie towarzyskie, co tydzień wyjścia ze znajomymi.

Odnów znajomości, jeżeli coś zaniedbałaś towarzysko. Mąż sobie może z dzieckiem iść na wizytę rodzinną, a Ty w tym czasie spotkać się z kimś innym. Zorganizujcie sobie również jakieś wyjście razem, randkowe, czy towarzyskie z innymi. Jesteście rodzicami i wiadomo, że to najważniejsza rola, ale nie jedyna. Warto to sobie przypomnieć.

felicis98 · 2024-03-11, 13:37

Właściwie chodziło mi o to, że wszystko zostało zaplanowane, tak jak sobie marzyłam po kolei. Wiadomo wiele jeszcze przede mną i do odhaczenia ale wszystko przyjdzie z czasem. Rodzina jest bardzo otwarta ma czarny humor i seksistowskie żarty, często wpędzające mnie w poczucie zażenowania, wstydu. Ja jestem postrzegana jako osoba z kijem w tyłku i bez dystansu do siebie. Moi rodzice to konserwatyści. Nigdy nie uzyskałam od nich wsparcia. Tylko chłód, poczucie winy. Pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej i zbieram żniwo. Chce być dobrą matką dla swojego dziecka. Marzę o tym aby dawać mu jak najwiecej wsparcia, cieszyć się sukcesami. Nie wspominam o osiągnięciach, bo właściwie takich nie mam. Skończyłam studia na 3 kierunkach ale nie uważam to za osiągniecie. Uważam, że gdybym wpłynęła na rozwój firmy, wniosła coś wartościowego, to byłoby osiągniecie. Byłabym KIMŚ, kto super zarabia, chwali się na ig życiem, jest autorytetem dla innych. Tak definiuje osiągnięcie. Ale ja ich nie mam. Często oglądam profile na ig i podziwiam ludzi za odwagę aby marzyć i spełniać się w tym co się robi. Ja w swojej pracy kompletnie nie umiałam i nie umiem się odnaleźć, nie rozumiem jej, wręcz ciężko mi coś pojąć i często popełniam błędy robiąc coś i ktoś musi po mnie poprawiać. Dlatego zrobiłam dodatkowo kursy na audytora, myślałam ze będzie lepsza kasa, ze to będzie coś. Trochę się polepszyło ale i tak nie jest to samo. Czy mam przyjaciół? Mam dobrych znajomych. W naszym domu nigdy nie brakuje ludzi, w sobotę urodziny, tydzień temu urodziny, 3 tygodnie temu tez wyjście.. ale przyjaciół nie mam. Mam dobrych znajomych. Jedyną przyjaźń zweryfikował czas. Myślałam, że ta relacja to przyjaźń ale każdy zajął się swoim życiem, brak czasu na spotkania odległość 200km. Dla mnie przyjaźń to ogromna wartość. Ciężko jest kogoś nazwać przyjacielem. Mam dobrych znajomych ale nie wiem czy zasługują na miano przyjaciół, bo często nie grają czysto i są hipokrytami. Obgadują się nawzajem. Z mężem właściwie jesteśmy takim spoiwem.

Być może słabe relacje wynikają z cech mojego charakteru. Z rodzicami utrzymuje dystans, bo wpędzają mnie w poczucie winy. Każdy telefon to łzy, bo nie liczą się z uczuciami innych. Z rodzeństwem mam słaby kontakt. Wszystko robię po cichu, budowa domu nas poróżniła, potem samochód, dziecko. Nie umieją cieszyć się naszym szczęściem, tylko zwalanie winy, że chcemy utrzymywać kontakt z całą rodziną, szanować się bo takie było życzenie mojego zmarłego dziadka (rodzina poróżniła sie o majątek). My chcemy żyć w zgodzie a problem robią o to, że jedziemy do osób, z którymi mają konflikt. I nagle żal, tylko nigdy nie mówią mi tego w twarz, zawsze wychodzi od osób trzecich albo od rodziców, że nie jesteśmy lojalni. Gdybym miała zidentyfikować wszystkie problemy rozbić je na części pierwsze, myślę że bym nie poradziła sobie psychicznie, dlatego wiele problemów zamiatam pod dywan.

---------- Dopisano o 14:37 ---------- Poprzedni post napisano o 14:34 ----------

Nie czuję się zaniedbana towarzysko. Myślę, że ta sfera jest względna

Aelora · 2024-03-11, 13:44

Może na początku przestań śledzić ig i porównywać się do sztucznej rzeczywistości która jest tam lansowana. Nie musisz brać udziału w wyścigu szczurów, sama narzucasz sobie ogromną presję.

Ellen_Ripley · 2024-03-11, 13:48

Cytat:

Napisane przez Aelora

Może na początku przestań śledzić ig i porównywać się do sztucznej rzeczywistości która jest tam lansowana. Nie musisz brać udziału w wyścigu szczurów, sama narzucasz sobie ogromną presję.

To plus tu by się generalnie psycholog lub psychoterapeuta przydał, bo nagromadzenie uczuć i emocji spore. Forum tu nie pomoże.

Sweet_Judi · 2024-03-12, 07:51

Wydaje mi się, że "wkopałaś się" w życie, które wydawało ci się jakimś ważnym celem (zwłaszcza, że mąż, dziecko i własny dom to nadal bardzo forsowany model szczęścia dla kobiet), ale ostatecznie dociera do ciebie, że to nie to. Do tego twój mąż okazuje się zwykłym burakiem, bo rodzinne żarty o goleniu bobra to nie jest żaden brak dystansu z twojej strony tylko wchodzenie z buta w twoją intymną strefę.

Na twoim miejscu poszłabym na terapię i w ogóle zrewidowała swoje dotychczasowe życie.

Boryniarz · 2024-03-21, 21:45

[QUOTE=felicis98;89753558] Zauważyłam od jakiegoś czasu brak poważania mojej osoby ze strony rodziny, jestem obiektem żartów, z powodu mojego niskiego wzrostu, są też docinki, żarty żarciki nie na miejscu, że powinnam ogolić sobie bobra, przy całej rodzinie. Czuję wtedy wstyd, bo w tych żartach bierze udział mój mąż, który twierdzi, że nie znam się na żartach i nie mam do siebie dystansu ale to co się dzieje, jest dla mnie krzywdzące. Mam niską samoocenę. Nie czuje się poważana w rodzinie. Siostra męża bezdzietna chwali się nowymi awansami, wyglądem, podróżami, tym co osiągnęła i co chwile mnie pyta skąd to moje zmęczenie, czy nie jestem chora, dlaczego jestem blada a ja jestem w świecie tak bardzo zmęczona, bo niestety nie mamy pomocy. /QUOTE]

Takie pytanie, może mądre, może głupie ale dlaczego ktokolwiek wchodzi w związki małżeńskie z tak głupimi ludźmi jak Twój mąż?

2024-03-07, 16:19	#1
felicis98 Przyczajenie Zarejestrowany: 2024-03 Wiadomości: 3	Pustka w środku Cześć, od kilku dni dotarło do mnie jaką pustkę czuję w środku i jak bardzo czuje się bezradna i bezwartościowa. Mam 29 lat. Od 2 lat jestem mężatką i matką. Z boku mogłoby się wydawać, że moje życie jest idealne, takie jak sobie zawsze marzyłam - zdrowe dziecko, spokojne życie bez ciśnienia, bo kredyt, postawiony dom, samochód a ja nie czuje się szczęśliwa. Nie wiem, czy jest to wypalenie życiowe, być może mam za dużo w D i nie umiem docenić tego co mam. Bo tak naprawdę mam naprawdę dużo. Do czego zmierzam.. Zauważyłam od jakiegoś czasu brak poważania mojej osoby ze strony rodziny, jestem obiektem żartów, z powodu mojego niskiego wzrostu, są też docinki, żarty żarciki nie na miejscu, że powinnam ogolić sobie bobra, przy całej rodzinie. Czuję wtedy wstyd, bo w tych żartach bierze udział mój mąż, który twierdzi, że nie znam się na żartach i nie mam do siebie dystansu ale to co się dzieje, jest dla mnie krzywdzące. Mam niską samoocenę. Nie czuje się poważana w rodzinie. Siostra męża bezdzietna chwali się nowymi awansami, wyglądem, podróżami, tym co osiągnęła i co chwile mnie pyta skąd to moje zmęczenie, czy nie jestem chora, dlaczego jestem blada a ja jestem w świecie tak bardzo zmęczona, bo niestety nie mamy pomocy. Nie mamy wsparcia, bo teściowa i siostra męża są w komitywie. Faworyzowany jest zięć. Mąż przychodzi z pracy i jest padnięty. Jestem sama i sama obijam się z myślami jaka jestem bezwartościowa. Po prostu boje się wrócić do pracy, że nie będę pamiętać tego co robiłam, że ja sobie nie poradzę, że nikt mnie nie będzie poważał i doceniał. Ja po prostu nie umiem o sobie myśleć dobrze. Chciałam żeby tak było ale co bym nie zrobiła i jakiej nie podjęłabym decyzji to zawsze komuś szkodzę (byliśmy w sobotę na urodzinach kuzynki, która jest skłócona z moim ojcem i niestety… obraził się mój ojciec, bo powinnam trzymać jego stronę. A ja chciałam być osobnym podmiotem). Nie czuję się ze sobą dobrze. Myślałam o powrocie do pracy ale mąż nie chce, bo mały ciągle choruje, ma wysięk ucha.. chodzę i myśle, nie mam dobrego humoru ani chęci do wszystkiego. Mam dość tego jak jest. Nie jestem zazdrosna, po prostu wewnętrznie wołam o pomoc. Nawet nie potrafię wziąć się w garść. Czuje do siebie niechęć, czuje się jakaś taka bez wyrazu. Całe życie żyje w poczuciu strachu. Rzuciłam studia prawnicze bo rodzice mówili, że nie zdam i nie dam rady..żeby im dopiec skończyłam coś czego nie lubię i nie lubię swojej pracy.. nawet nie wiem co lubię.. Chciałam iść na kursy, nie poszłam bo boje się że interes nie wypali. Ciągle stawiam się na pozycji przegranej, bo mam tak zaniżoną samoocenę..

2024-03-08, 10:18	#4
Ellen_Ripley Zakorzenienie Zarejestrowany: 2018-04 Wiadomości: 20 853	Dot.: Pustka w środku Takie żarty, w dodatku w rodzinie? Jakiś inny Matrix. Porada Xfridy bardzo dobra - wyjdź do ludzi, zawodowo, czy prywatnie, zmień nieco otoczenie. Plus nie brałabym po prostu udziału w spotkaniach rodzinnych. To nie jest przecież obowiązkowe. Kwestia przestawienia sobie w głowie z "muszę" na "mogę, ewentualnie". __________________ Żegnaj Wizaż Forum. Tyle lat za nami. Witaj Życie po Wizażu (Discord). Wszystko przed nami.

2024-03-08, 12:18	#7
Mysliciel60 Raczkowanie Zarejestrowany: 2024-03 Wiadomości: 44	Dot.: Pustka w środku Zerwij kontakt z rodziną i zacznij żyć tak jak chcesz. Ile lat jeszcze zmienierzasz się tak męczyć? I tak ich nie zmienisz. Jak chcą być tacy to droga wolna.

2024-03-11, 12:39	#8
felicis98 Przyczajenie Zarejestrowany: 2024-03 Wiadomości: 3	Dot.: Pustka w środku Przed wyjściem za mąż pracowałam jako analityk finansowy, później jako audytor wewnętrzny. Dużo podróżowaliśmy i mieliśmy życie towarzyskie, co tydzień wyjścia ze znajomymi. ---------- Dopisano o 13:39 ---------- Poprzedni post napisano o 13:37 ---------- Moja odpowiedź na ten żart była taka: „Gdzie Twoi rodzice popełnili błąd wychowawczy?” Znalazłam się na ich poziomie ale przynajmniej temat się skończył. Czułam wstyd. Niby bliska rodzina ale takie mocne żarty to nie żarty.

2024-03-11, 13:37	#10
felicis98 Przyczajenie Zarejestrowany: 2024-03 Wiadomości: 3	Dot.: Pustka w środku Właściwie chodziło mi o to, że wszystko zostało zaplanowane, tak jak sobie marzyłam po kolei. Wiadomo wiele jeszcze przede mną i do odhaczenia ale wszystko przyjdzie z czasem. Rodzina jest bardzo otwarta ma czarny humor i seksistowskie żarty, często wpędzające mnie w poczucie zażenowania, wstydu. Ja jestem postrzegana jako osoba z kijem w tyłku i bez dystansu do siebie. Moi rodzice to konserwatyści. Nigdy nie uzyskałam od nich wsparcia. Tylko chłód, poczucie winy. Pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej i zbieram żniwo. Chce być dobrą matką dla swojego dziecka. Marzę o tym aby dawać mu jak najwiecej wsparcia, cieszyć się sukcesami. Nie wspominam o osiągnięciach, bo właściwie takich nie mam. Skończyłam studia na 3 kierunkach ale nie uważam to za osiągniecie. Uważam, że gdybym wpłynęła na rozwój firmy, wniosła coś wartościowego, to byłoby osiągniecie. Byłabym KIMŚ, kto super zarabia, chwali się na ig życiem, jest autorytetem dla innych. Tak definiuje osiągnięcie. Ale ja ich nie mam. Często oglądam profile na ig i podziwiam ludzi za odwagę aby marzyć i spełniać się w tym co się robi. Ja w swojej pracy kompletnie nie umiałam i nie umiem się odnaleźć, nie rozumiem jej, wręcz ciężko mi coś pojąć i często popełniam błędy robiąc coś i ktoś musi po mnie poprawiać. Dlatego zrobiłam dodatkowo kursy na audytora, myślałam ze będzie lepsza kasa, ze to będzie coś. Trochę się polepszyło ale i tak nie jest to samo. Czy mam przyjaciół? Mam dobrych znajomych. W naszym domu nigdy nie brakuje ludzi, w sobotę urodziny, tydzień temu urodziny, 3 tygodnie temu tez wyjście.. ale przyjaciół nie mam. Mam dobrych znajomych. Jedyną przyjaźń zweryfikował czas. Myślałam, że ta relacja to przyjaźń ale każdy zajął się swoim życiem, brak czasu na spotkania odległość 200km. Dla mnie przyjaźń to ogromna wartość. Ciężko jest kogoś nazwać przyjacielem. Mam dobrych znajomych ale nie wiem czy zasługują na miano przyjaciół, bo często nie grają czysto i są hipokrytami. Obgadują się nawzajem. Z mężem właściwie jesteśmy takim spoiwem. Być może słabe relacje wynikają z cech mojego charakteru. Z rodzicami utrzymuje dystans, bo wpędzają mnie w poczucie winy. Każdy telefon to łzy, bo nie liczą się z uczuciami innych. Z rodzeństwem mam słaby kontakt. Wszystko robię po cichu, budowa domu nas poróżniła, potem samochód, dziecko. Nie umieją cieszyć się naszym szczęściem, tylko zwalanie winy, że chcemy utrzymywać kontakt z całą rodziną, szanować się bo takie było życzenie mojego zmarłego dziadka (rodzina poróżniła sie o majątek). My chcemy żyć w zgodzie a problem robią o to, że jedziemy do osób, z którymi mają konflikt. I nagle żal, tylko nigdy nie mówią mi tego w twarz, zawsze wychodzi od osób trzecich albo od rodziców, że nie jesteśmy lojalni. Gdybym miała zidentyfikować wszystkie problemy rozbić je na części pierwsze, myślę że bym nie poradziła sobie psychicznie, dlatego wiele problemów zamiatam pod dywan. ---------- Dopisano o 14:37 ---------- Poprzedni post napisano o 14:34 ---------- Nie czuję się zaniedbana towarzysko. Myślę, że ta sfera jest względna

2024-03-11, 13:44	#11
Aelora Zadomowienie Zarejestrowany: 2021-09 Wiadomości: 1 291	Dot.: Pustka w środku Może na początku przestań śledzić ig i porównywać się do sztucznej rzeczywistości która jest tam lansowana. Nie musisz brać udziału w wyścigu szczurów, sama narzucasz sobie ogromną presję.

2024-03-12, 07:51	#13
Sweet_Judi Raczkowanie Zarejestrowany: 2024-03 Wiadomości: 326	Dot.: Pustka w środku Wydaje mi się, że "wkopałaś się" w życie, które wydawało ci się jakimś ważnym celem (zwłaszcza, że mąż, dziecko i własny dom to nadal bardzo forsowany model szczęścia dla kobiet), ale ostatecznie dociera do ciebie, że to nie to. Do tego twój mąż okazuje się zwykłym burakiem, bo rodzinne żarty o goleniu bobra to nie jest żaden brak dystansu z twojej strony tylko wchodzenie z buta w twoją intymną strefę. Na twoim miejscu poszłabym na terapię i w ogóle zrewidowała swoje dotychczasowe życie.

2024-03-21, 21:45	#14
Boryniarz Przyczajenie Zarejestrowany: 2022-01 Wiadomości: 20	Dot.: Pustka w środku [QUOTE=felicis98;89753558] Zauważyłam od jakiegoś czasu brak poważania mojej osoby ze strony rodziny, jestem obiektem żartów, z powodu mojego niskiego wzrostu, są też docinki, żarty żarciki nie na miejscu, że powinnam ogolić sobie bobra, przy całej rodzinie. Czuję wtedy wstyd, bo w tych żartach bierze udział mój mąż, który twierdzi, że nie znam się na żartach i nie mam do siebie dystansu ale to co się dzieje, jest dla mnie krzywdzące. Mam niską samoocenę. Nie czuje się poważana w rodzinie. Siostra męża bezdzietna chwali się nowymi awansami, wyglądem, podróżami, tym co osiągnęła i co chwile mnie pyta skąd to moje zmęczenie, czy nie jestem chora, dlaczego jestem blada a ja jestem w świecie tak bardzo zmęczona, bo niestety nie mamy pomocy. /QUOTE] Takie pytanie, może mądre, może głupie ale dlaczego ktokolwiek wchodzi w związki małżeńskie z tak głupimi ludźmi jak Twój mąż?

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)