Brak przywiązania do własnej rodziny

[hanaa33]

Nie rozwodząc się, nie odczuwam żadnego emocjonalnego przywiązania do bliskich, w szczególności babci i wujostwa. Wszelkie odwiedziny są z obowiązku i przymusu. Nie mam pojęcia co mi się stało, będąc dzieckiem odczuwałam większą empatię i otwartość dla rodzinki, a dziś są dla mnie w sumie jak obcy ludzie. Jedynie z mamą i bratem jest lepszy kontakt, ale też kolorowo nie jest. Duszę się z tym, proszę o nakierowanie co jest przyczyną- nie, nie mam żadnych traum, dzieciństwo miałam raczej normalne.

[Aelora]

Trudno podać dokładną odpowiedź, to bardzo indywidualna kwestia. Może rzadko się widujecie i więzi naturalnie uległy rozluźnieniu? Może Twoje poglądy lub styl życia różnią się od tego co preferuje Twoja rodzina i czujesz do nich dystans? Może przechodzisz przez jakieś problemy w życiu, które zajmują Ci głowę?
Ogólnie raczej nie ma nic złego w tym, że nie czujemy bliskiej więzi z dalszymi krewnymi, ja też miałam zwykłe dzieciństwo i choć czuję szacunek oraz sympatię do jakichś wujków, ciotek i dalekich kuzynów, pogadam z nimi, to bez rodzinnych okazji nie mam potrzeby żeby się z nimi widywać.

[morning_coffee]

Tak bywa. Ja np. z ciotecznym rodzeństwem też nie mam na co dzień jakichś bliskich relacji i kontaktów, chociaż w dzieciństwie razem spędzaliśmy czas u dziadków. Trochę dlatego, że każdy żyje swoim życiem, ale trochę to też sprawa różnicy charakterów, osobowości. Nie z każdym się fajnie rozmawia i są wspólne tematy, więc nie mam jakiejś szczególnej potrzeby np. umawiania się na kawę/piwo itp. Ale jeśli chodzi o dziadków, to bardzo mi ich brakuje i gdyby jeszcze żyli, na pewno dbałabym o kontakt i relacje.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[matushkaaa]

Skądś się to wzięło i to, że mówisz, że było raczej "normalnie" nie znaczy, ze tak było. U mnie tak przy pracy z psychologiem wyszło, że jednak nie było do końca ok.

[morning_coffee]

Napisane przez matushkaaa

Skądś się to wzięło i to, że mówisz, że było raczej "normalnie" nie znaczy, ze tak było. U mnie tak przy pracy z psychologiem wyszło, że jednak nie było do końca ok.

Tak, czasem też z perspektywy czasu inaczej się patrzy na relacje, bo jako dziecko nie widzi się wszystkiego. Poza tym, ludzie z wiekiem się zmieniają, więc ktoś, z kim lubiło się przebywać w dzieciństwie, niekoniecznie musi być bliski w dorosłym życiu.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[hanaa33]

Dzięki za odpowiedzi. Jak w takim razie zmienić myślenie i podejście w kontaktach? Już usłyszałam ze trzy razy, że jestem obojętna i nie "wkładam serca w pomaganie", wtedy mam wyrzuty sumienia, ale nigdy nie będzie to szczere.

[morning_coffee]

Napisane przez hanaa33

Dzięki za odpowiedzi. Jak w takim razie zmienić myślenie i podejście w kontaktach? Już usłyszałam ze trzy razy, że jestem obojętna i nie "wkładam serca w pomaganie", wtedy mam wyrzuty sumienia, ale nigdy nie będzie to szczere.

Ale czy ktoś z rodziny prosił Cię o pomoc w czymkolwiek? Czy było to raczej na zasadzie, że potrzebował pomocy, ale liczył, że sama się domyślisz i zaproponujesz?

Na siłę ciężko coś zmienić, jeśli nie nadaje się z kimś na tych samych falach. Dlatego czasem jest tak, że człowiek dużo lepiej się czuje w gronie dobrych znajomych niż np. z kuzynostwem, z którym tego flow nie ma.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[Sweet_Judi]

Dla mnie rodzina to zawsze była kwestia, której lekko nie rozumiałam pod tym kątem, że w sumie co, nie wybieramy jej sobie a jest nam narzucane wybaczanie jej bardzo wiele "bo rodzinę ma sie tylko jedną", nie wspominajac o podporządkowywaniu jej swojego życia. To ludzie jak wszyscy inni, mogą być nam bliżsi a mogą też być dla nas osobami, na które nie warto przepalać własnego komfortu psychicznego czy życiowych wyborów.

[hanaa33]

Kiedy jest prośba o pomoc to pomagam- bo trzeba. Problem jest niby taki że nie daję nic od siebie, nie domyślam się jak komuś może być lepiej np w trakcie przeziębienia. Tu w sumie trochę prawdy jest bo empatia u mnie różnie.

[ColourTheSmallOne]

Napisane przez hanaa33

Kiedy jest prośba o pomoc to pomagam- bo trzeba. Problem jest niby taki że nie daję nic od siebie, nie domyślam się jak komuś może być lepiej np w trakcie przeziębienia. Tu w sumie trochę prawdy jest bo empatia u mnie różnie.

Nie rozumiem, czemu miałabyś się domyślać. Zresztą widocznie mieszkasz blisko, niech się cieszą. Mogłabyś mieszkać daleko jak wielu ludzi. Zaakceptuj siebie jaka jesteś. Może zresztą masz spektrum autyzmu? To żaden powód do wstydu.
Inna kwestia, ciekawe, czy od mężczyzn w tej rodzinie też tak oczekuje się empatii i pomagania, czy tylko kobietom stawia się jakieś nierealne oczekiwania i wmawia poczucie winy


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Sweet_Judi]

Napisane przez hanaa33

Kiedy jest prośba o pomoc to pomagam- bo trzeba. Problem jest niby taki że nie daję nic od siebie, nie domyślam się jak komuś może być lepiej np w trakcie przeziębienia. Tu w sumie trochę prawdy jest bo empatia u mnie różnie.

To brzmi jak problem nie z tobą, tylko z wszystkimi innymi nie umiejącymi artykułować czego chcą/potrzebują.