Jak wspierać partnera w chorobie?

[bluesky24]

Dzisiaj się dowiedziałam, że mój partner będzie przechodził przez chemioterapię oraz radioterapię w związku z wyciętym guzem i potwierdzonym nowotworem. Jesteśmy w związku na odległość i nie wiem jak mam go wspierać, czego mogę się spodziewać w zachowaniu partnera podczas leczenia? Czy ktoś już miał takie doświadczenia?
Próbuję go nastawiać pozytywnie od pierwszej wizyty u lekarza, ale niestety zamiast wiadomości pozytywnych są tylko same złe.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[goslawka]

Napisane przez bluesky24

Dzisiaj się dowiedziałam, że mój partner będzie przechodził przez chemioterapię oraz radioterapię w związku z wyciętym guzem i potwierdzonym nowotworem. Jesteśmy w związku na odległość i nie wiem jak mam go wspierać, czego mogę się spodziewać w zachowaniu partnera podczas leczenia? Czy ktoś już miał takie doświadczenia?
Próbuję go nastawiać pozytywnie od pierwszej wizyty u lekarza, ale niestety zamiast wiadomości pozytywnych są tylko same złe.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jak duża jest odległość? Bo osobiście byłoby łatwiej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

ile sie znacie?
jak duza jest odleglosc?
znasz jego jakas rodzine?
masz mozliwosc wziecia urlopu zeby do niego pojechac i byc z nim fizycznie?

[pfffh]

Właśnie masz możliwość wzięcia urlopu, żeby przy nim pobyć w tym czasie? Albo żeb chociaż dojeżdżać do niego po zabiegach?

[I am Rock]

A nie powinnaś zapytać jego, czego on oczekuje?
Czy chce częstszego kontaktu?
Głaskania po główce i współczucia?
Traktowania jak normalnego człowieka, bo nie chce, by obchodzić się z nim, jak z jajkiem?

Chce, byś przy nim była, a może właśnie nie?


W końcu to twój partner, więc rozmawiaj z nim, a nie z obcymi ludźmi.

[elvegirl]

To samo miałam napisać - z nim porozmawiaj Autorko. O tym czego on oczekuje, czego by chciał. Powiedz wprost, że chcesz go wspierać, ale chcesz też żeby czuł się na tyle komfortowo na ile ta wujowa sytuacja pozwala, dlatego pytasz jakiego wsparcia by od Ciebie chciał.

Chemioterapia potrafi dać organizmowi potężnie popalić, często ludzie czują się koszmarnie fizycznie i psychicznie, nie każdy będzie miał w ogóle ochotę na jakąkolwiek bliskość.

Bądź i rozmawiajcie.

[Impervious]

Napisane przez I am Rock

A nie powinnaś zapytać jego, czego on oczekuje?
Czy chce częstszego kontaktu?
Głaskania po główce i współczucia?
Traktowania jak normalnego człowieka, bo nie chce, by obchodzić się z nim, jak z jajkiem?

Chce, byś przy nim była, a może właśnie nie?


W końcu to twój partner, więc rozmawiaj z nim, a nie z obcymi ludźmi.

Osoby, które właśnie usłyszały diagnozę nowotworu złośliwego na początku same nie wiedzą czego oczekują. Ciężko jest odnaleźć się w takiej sytuacji zarówno osobie chorej jak i jej bliskim, szczególnie jeśli wcześniej nie miały do czynienia z osobą chorą onkologicznie. Nie wiem po co te złośliwości typu "to twój partner, więc rozmawiaj z nim, a nie z obcymi ludźmi". Z pewnością go zapytała i zapyta jeszcze nie raz w przyszłości czego potrzebuje.
Osoby chore onkologicznie często nie chcą być ciężarem dla bliskich, więc nie zawsze są szczere co do tego, czego potrzebują. Bardzo dobrze, że Autorka pyta tutaj, gdzie ma szansę dostać odpowiedź od osób które przeszły przez to, co ją teraz czeka.

Autorko - odzywaj się, dawaj mu do zrozumienia, że o nim myślisz, jeżeli masz możliwość odwiedzaj go częściej, lub jeśli tak ustalicie i jest taka możliwość - pojedź do niego na dłużej. Rozmawiajcie.
Ale nie traktuj go jak niepełnosprawnego, który nic sam nie może zrobić i nie sugeruj mu, że zawsze powinien myśleć pozytywnie jeśli on akurat ma chwilę załamania - ma do tego prawo. Z mojego doświadczenia dużo lepiej powiedzieć "poradzimy sobie, możesz na mnie zawsze liczyć, będę przy Tobie" niż "wszystko będzie dobrze", kiedy tego jeszcze nie wiadomo.
Jeżeli będziesz widziała, że nie radzi sobie z tą sytuacją, że potrzebuje pomocy to nie bierz wszystkiego na siebie - zasugeruj wizytę u psychologa (takie wsparcie można uzyskać w ośrodkach zajmujących się leczeniem nowotworów, na NFZ). Ty też z takiej pomocy możesz skorzystać.

Co do zachowania możesz się spodziewać, że będą chwile, kiedy Twój partner będzie potrzebował rozładować jakoś swoje negatywne emocje i niestety może je wyładowywać na Tobie.
Co do reszty każdy radzi sobie inaczej - jeden będzie udawał że wszystko ok i radzi sobie świetnie, mimo że tak nie jest, drugi będzie spędzał dnie na rozmyślaniu, że jego życie się skończyło.

Życzę dużo siły dla Ciebie i dla Twojego partnera, bo ciężki okres przed Wami.

[bluesky24]

Napisane przez Impervious

Osoby, które właśnie usłyszały diagnozę nowotworu złośliwego na początku same nie wiedzą czego oczekują. Ciężko jest odnaleźć się w takiej sytuacji zarówno osobie chorej jak i jej bliskim, szczególnie jeśli wcześniej nie miały do czynienia z osobą chorą onkologicznie. Nie wiem po co te złośliwości typu "to twój partner, więc rozmawiaj z nim, a nie z obcymi ludźmi". Z pewnością go zapytała i zapyta jeszcze nie raz w przyszłości czego potrzebuje.
Osoby chore onkologicznie często nie chcą być ciężarem dla bliskich, więc nie zawsze są szczere co do tego, czego potrzebują. Bardzo dobrze, że Autorka pyta tutaj, gdzie ma szansę dostać odpowiedź od osób które przeszły przez to, co ją teraz czeka.

Autorko - odzywaj się, dawaj mu do zrozumienia, że o nim myślisz, jeżeli masz możliwość odwiedzaj go częściej, lub jeśli tak ustalicie i jest taka możliwość - pojedź do niego na dłużej. Rozmawiajcie.
Ale nie traktuj go jak niepełnosprawnego, który nic sam nie może zrobić i nie sugeruj mu, że zawsze powinien myśleć pozytywnie jeśli on akurat ma chwilę załamania - ma do tego prawo. Z mojego doświadczenia dużo lepiej powiedzieć "poradzimy sobie, możesz na mnie zawsze liczyć, będę przy Tobie" niż "wszystko będzie dobrze", kiedy tego jeszcze nie wiadomo.
Jeżeli będziesz widziała, że nie radzi sobie z tą sytuacją, że potrzebuje pomocy to nie bierz wszystkiego na siebie - zasugeruj wizytę u psychologa (takie wsparcie można uzyskać w ośrodkach zajmujących się leczeniem nowotworów, na NFZ). Ty też z takiej pomocy możesz skorzystać.

Co do zachowania możesz się spodziewać, że będą chwile, kiedy Twój partner będzie potrzebował rozładować jakoś swoje negatywne emocje i niestety może je wyładowywać na Tobie.
Co do reszty każdy radzi sobie inaczej - jeden będzie udawał że wszystko ok i radzi sobie świetnie, mimo że tak nie jest, drugi będzie spędzał dnie na rozmyślaniu, że jego życie się skończyło.

Życzę dużo siły dla Ciebie i dla Twojego partnera, bo ciężki okres przed Wami.

Dzięki, Twoje rady są prawdziwe Bo on dopiero wczoraj się dowiedział o wynikach badań i ma fazę paniki i wyparcia. Sama mam nadzieję, że to jakiś zły sen.

Przez obecną sytuację mam możliwość pracy zdalnej pewnie jeszcze przez długi czas i zaoferowalam swoją pomoc. Właśnie najbardziej boję się tej niewiadomej podczas leczenia, nie mam pojęcia w jakim będzie stanie i jak to wszystko będzie wyglądać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[v-x-n]

Napisane przez I am Rock

A nie powinnaś zapytać jego, czego on oczekuje?
Czy chce częstszego kontaktu?
Głaskania po główce i współczucia?
Traktowania jak normalnego człowieka, bo nie chce, by obchodzić się z nim, jak z jajkiem?

Chce, byś przy nim była, a może właśnie nie?


W końcu to twój partner, więc rozmawiaj z nim, a nie z obcymi ludźmi.

A ja uwazam, ze osoba, ktora jest w tak trudnej sytuacji, sama nie wie czego chce i czego oczekuje od bliskich. Autorka szuka wsparcia, byc moze znajdzie sie ktos kto byl w podobnej sytuacji (czy jako osoba chora, czy wspierajaca) i bedzie w stanie podpowiedziec, jak reagowac. Ja sama nie wiedzialabym co robic.

Dziwi mnie, ze ludziom tak ciezko sobie wyobrazic, ze osoba, ktorej wlasnie sie zawalil swiat (i wali dalej, bo przeciez ciagle same zle wiadomosci) nie bedzie w stanie powiedziec czego oczekuje od partnera. Wiele osob w duzo latwiejszych sytuacjach (rozstanie, zwolnienie z pracy) nie jest w stanie logicznie myslec, a co dopiero w sytuacji, gdy cale zycie przewraca sie do gory nogami i nie wiadomo nawet, czy cokolwiek kiedykolwiek wroci do normalnosci.

[elvegirl]

Napisane przez bluesky24

Właśnie najbardziej boję się tej niewiadomej podczas leczenia, nie mam pojęcia w jakim będzie stanie i jak to wszystko będzie wyglądać.

Tego nikt nie wie, bo każdy organizm reaguje inaczej. Same terapie też są różne - jest chemia w tabletkach, jest dożylna, jest leczenie stricte szpitalne, jest ambulatoryjne. Ta decyzja pewnie dopiero przed Wami. Myślę że sam onkolog będzie w stanie chociaż mniej więcej określić jakich reakcji organizmu na daną chemię można oczekiwać, ale i to będą tylko właśnie informacje z gatunku "mniej więcej". Może być bardzo różnie, ja mam styczność z rakiem od ćwierćwiecza (nie jestem póki co chora, ale moi bliscy tak) i za każdym razem wygląda to inaczej, nawet u tej samej osoby.
Pewnie na bieżąco będzie wszystko wychodziło i wtedy będziecie podejmowali decyzje. Ważne żeby wiedział, że może być z Tobą szczery, że jesteś, że chcesz wspierać.

Ty też możesz potrzebować wsparcia, dobrze by było żebyś miała z kim w razie czego pogadać o tym co Ty czujesz, o tym co w Tobie siedzi, wywalić z siebie emocje. Wspieranie człowieka chorego to bardzo duże obciążenie.

[Impervious]

Napisane przez v-x-n

A ja uwazam, ze osoba, ktora jest w tak trudnej sytuacji, sama nie wie czego chce i czego oczekuje od bliskich. Autorka szuka wsparcia, byc moze znajdzie sie ktos kto byl w podobnej sytuacji (czy jako osoba chora, czy wspierajaca) i bedzie w stanie podpowiedziec, jak reagowac. Ja sama nie wiedzialabym co robic.

Dziwi mnie, ze ludziom tak ciezko sobie wyobrazic, ze osoba, ktorej wlasnie sie zawalil swiat (i wali dalej, bo przeciez ciagle same zle wiadomosci) nie bedzie w stanie powiedziec czego oczekuje od partnera. Wiele osob w duzo latwiejszych sytuacjach (rozstanie, zwolnienie z pracy) nie jest w stanie logicznie myslec, a co dopiero w sytuacji, gdy cale zycie przewraca sie do gory nogami i nie wiadomo nawet, czy cokolwiek kiedykolwiek wroci do normalnosci.

W stu procentach racja

Napisane przez bluesky24

Dzięki, Twoje rady są prawdziwe Bo on dopiero wczoraj się dowiedział o wynikach badań i ma fazę paniki i wyparcia. Sama mam nadzieję, że to jakiś zły sen.

Przez obecną sytuację mam możliwość pracy zdalnej pewnie jeszcze przez długi czas i zaoferowalam swoją pomoc. Właśnie najbardziej boję się tej niewiadomej podczas leczenia, nie mam pojęcia w jakim będzie stanie i jak to wszystko będzie wyglądać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Tak, na początku jest takie uczucie, że to zły sen, człowiek budzi się i jest taka chwila, że nie pamięta o diagnozie. A chwilę potem wszystko sobie przypomina. Jest złość, niedowierzanie, wyparcie, wszystko na raz. Oczekiwanie na rozpoczęcie leczenia też jest trudne...

Co do leczenia to wszystko zależy od tego jaki to nowotwór, jakie leczenie i w jakiej ogólnej formie jest Twój partner. Dla pocieszenia - niektórzy świetnie funkcjonują w czasie chemioterapii, żyją prawie normalnie Ale jak pisałam to kwestia indywidualna. Jest/było takie forum Dum Spiro Spero, gdzie znajdziesz więcej osób, które Ci w jakiś sposób będą w stanie poradzić.

On ma rodzinę na miejscu czy jest tam zupełnie sam? Są inne osoby (oprócz Ciebie), na których wsparcie może liczyć?

[elvegirl]

Napisane przez v-x-n

Autorka szuka wsparcia, byc moze znajdzie sie ktos kto byl w podobnej sytuacji (czy jako osoba chora, czy wspierajaca) i bedzie w stanie podpowiedziec, jak reagowac. Ja sama nie wiedzialabym co robic.

Ciężko będzie o uniwersalną radę, bo każdy człowiek inaczej reaguje w sytuacji permanentnego stresu, strachu, bólu, złego samopoczucia. To samo w przypadku osoby wspierającej - każdy może udźwignąć inną dawkę cierpienia bliskiej osoby.
Być i reagować na bieżąco, nastawiając się na ekstremalnie trudny czas, ale przy świadomości, że to nastawienie też może okazać się za słabe w zderzeniu z realiami.

[bluesky24]

Napisane przez Impervious

W stu procentach racja



Tak, na początku jest takie uczucie, że to zły sen, człowiek budzi się i jest taka chwila, że nie pamięta o diagnozie. A chwilę potem wszystko sobie przypomina. Jest złość, niedowierzanie, wyparcie, wszystko na raz. Oczekiwanie na rozpoczęcie leczenia też jest trudne...

Co do leczenia to wszystko zależy od tego jaki to nowotwór, jakie leczenie i w jakiej ogólnej formie jest Twój partner. Dla pocieszenia - niektórzy świetnie funkcjonują w czasie chemioterapii, żyją prawie normalnie Ale jak pisałam to kwestia indywidualna. Jest/było takie forum Dum Spiro Spero, gdzie znajdziesz więcej osób, które Ci w jakiś sposób będą w stanie poradzić.

On ma rodzinę na miejscu czy jest tam zupełnie sam? Są inne osoby (oprócz Ciebie), na których wsparcie może liczyć?

Jest w bardzo dobrej formie fizycznej, regularnie uprawia bieganie, siłownia to też codzienność, ma zgoloną głowę więc pewnie wypadanie włosów nie będzie problemem natury psychicznej.
Na miejscu ma rodzinę(rodziców) i przyjaciół, którzy bardzo mu pomagają i już byli z nim przy pierwszej operacji wycięcia guza tydzień temu. Codziennie się z nim spotykają i dają mu otuchy tak jak ja. Ale on pracuje jako CRA dla firmy biotech właśnie w onkologi i niestety bardzo dobrze zna konsekwecje i rokowania przy różnych typach nowotworów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 13:47 ---------- Poprzedni post napisano o 13:38 ----------

Napisane przez elvegirl

Ciężko będzie o uniwersalną radę, bo każdy człowiek inaczej reaguje w sytuacji permanentnego stresu, strachu, bólu, złego samopoczucia. To samo w przypadku osoby wspierającej - każdy może udźwignąć inną dawkę cierpienia bliskiej osoby.
Być i reagować na bieżąco, nastawiając się na ekstremalnie trudny czas, ale przy świadomości, że to nastawienie też może okazać się za słabe w zderzeniu z realiami.

Ja nigdy nie miałam doświadczenia z osobą chora na raka, nikt z bliskiej rodziny nie chorował, nie mam pojęcia jak to wygląda. Jak to jest jeździc do szpitala i martwić się o czyjeś życie. Jestem też dość młodą osobą, która do teraz myślała, że życie ma tylko jasne barwy, jak widać nie do końca tak jest.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Impervious]

Napisane przez bluesky24

Jest w bardzo dobrej formie fizycznej, regularnie uprawia bieganie, siłownia to też codzienność, ma zgoloną głowę więc pewnie wypadanie włosów nie będzie problemem natury psychicznej.
Na miejscu ma rodzinę(rodziców) i przyjaciół, którzy bardzo mu pomagają i już byli z nim przy pierwszej operacji wycięcia guza tydzień temu. Codziennie się z nim spotykają i dają mu otuchy tak jak ja. Ale on pracuje jako CRA dla firmy biotech właśnie w onkologi i niestety bardzo dobrze zna konsekwecje i rokowania przy różnych typach nowotworów.

Rozumiem.. To, że się na tym zna niestety pewnie nie pomoże, prawdopodobnie będzie wszystko analizował. Dobrze, że ma wydolny organizm i dobrze, że jest też rodzina i przyjaciele, bo jednej osobie jest naprawdę ciężko.
Trzymam za Was kciuki. Gdybyś miała jakieś pytania to pisz śmiało na priv, postaram się pomóc

[bluesky24]

Bardzo dziękuję za możliwość wygadania się.

Nawet powiedział że jeśli będą przerzuty na wątrobę i na trzustkę to nie będzie podejmował się chemii, bo wie, że ona już nie mu nie pomoże.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Impervious]

Napisane przez bluesky24

Bardzo dziękuję za możliwość wygadania się.

Nawet powiedział że jeśli będą przerzuty na wątrobę i na trzustkę to nie będzie podejmował się chemii, bo wie, że ona już nie mu nie pomoże.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Takie początkowe reakcje zwykle są skrajne. On jeszcze sobie tego nie przetrawil, jest w szoku, nie wie co go czeka. A na dodatek ma wiedzę o rokowaniach i skuteczności terapii dużo większą niż przeciętny pacjent. Może sobie myślał kiedyś czytając badania kliniczne że tyle cierpienia a efekty takie marne.
Daj mu czas, może w ogóle nie będzie żadnych przerzutow, może zmieni zdanie i jak już zacznie się leczyć to nie będzie bardzo źle tej terapii tolerować. Na razie za wcześnie żeby podejmował na poważnie takie decyzje

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rododendron91]

Witaj. Bliska mi osoba niedawno przechodzila przez radioterapie. Diagnoza była jak zły sen. Niestety leczenie nie byle łatwe, 4 stopien odczynu popromiennego (przy 5 stopniu sie umiera) , poparzenia skory, zle samopoczucie, dlugie gojenie sie rany.... Sama tez nie wiedzialam jak moge pomoc, czasami mialam wrazenie ze moja obecnosc denerwowala chorego... Ten czas to jeden z najtrudniejszych okresow w moim zyciu. Ale ta osoba zyje i jest zdrowa! Życzę Wam duzo siły i wytrwalosci. I zdrowia️

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[mariola_rudakowska]

Pamiętaj o jednym.Rak to nie wyrok!I tego się trzymaj!Tego trzymajcie się obydwoje!

[Rena]

Skoro ma juz wyciety guz, to zapewne nowotwor byl potwierdzony wczesniej. Dopiero teraz Ci powiedzial? Czy dopiero chemia robi na Tobie wrazenie?

[Trzepotka]

Treść usunięta

[mariola_rudakowska]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

Oczywiście,że nie w każdym wypadku.Ale trzeba jej dodać otuchy.

[Alejakto]

Pewnie, ze bedzie dobrze a nie zle! Przestancie analizowac bo nic nie wiecie.

Mialem w styczniu operacje wyciecia guza, u mnie okazal sie nie nowotworem, w szczególy nie bede wchodzil, bo nie ma sensu.

Ale pamietam odczucia w trakcie analizowania przez lekarzy co to jest co z tym zrobic itp - u mnie od momentu problemu zdrowotnego i znalezienie przy okazji guza (bo nie od tego sie zaczelo) do momentu stwierdzenia ze jest to nowotwór lub nie (czyli po wycięciu) minęło 7 miesięcy.... (miesięcy!). I prywatnie tez chodzilem do profesorów - bo pewnie jeszcze po nastepnych 7 bym nie wiedzial co to jest.

NIKOGO (z osób które się ze mną kontaktowały, w tym rodzina i kobieta) słowa ani czyny mi nie pomagały - to jest coś przez co (według mnie) przechodzi się SAMEMU tak samo myślę po tych przezyciach (1szy raz w zyciu cos mi bylo i jest powaznego) jak i wczesniej. Tak samo jak kazdy z nas bedzie miał umrzeć kiedyś, według mnie będzie w tym tak naprawdę zupełnie SAM. To jest tak intymne przeżycie ze wedlug mnie nie da sie odczuc ulgi, ze sie umiera czy ma powazną chorobę chocby milion smsów, buziaków czy czegokolwiek dostać od drugiej osoby.

Może nie każdy tak ma, ale weź pod uwagę, że ja np tak miałem, może Twój facet odczuwa też taką "samotność" i tak na prawdę nic nie jest w stanie mu pomóc w jakimkolwiek smutku, bólu itp.

Jest szansa też na to, że nie każdy tak ma. Porozmawiaj z nim o tym. Może to coś pomoze, chociażby da Wam świadomość dlaczego nie czujecie że jesteście dla siebie wsparciem.

Oczywiście doceniam chęć każdego z osobna i wszystkich razem z tą pomocą, byciem przy mnie itp. Ale wewnętrznie dla mnie to nie miało sensu.

Głowa do góry, raka ma wiele osób. Wątroba też jest przeszczepiana i można żyć xx lat po tym. Mam nadzieje, że cokolwiek pomogę.

[bluesky24]

Napisane przez Rena

Skoro ma juz wyciety guz, to zapewne nowotwor byl potwierdzony wczesniej. Dopiero teraz Ci powiedzial? Czy dopiero chemia robi na Tobie wrazenie?

Akurat nie, lekarz kazał wyciąć guza bo i tak była taka konieczność(operacja była 30.07) i oddał go na histopatologie. Wyniki jednoznacznie potwierdziły nowotwór (7.08), została najpierw zalecona radioterapia a teraz jeszcze chemia.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 22:10 ---------- Poprzedni post napisano o 21:21 ----------

Dziękuję każdemu za dobre słowo wsparcia!

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ShaunBoswell]

Dzisiaj wiele nowotworów się normalnie leczy i w miarę młody człowiek ma ogromne szanse dożyć późnej starości.

Ja bym oczekiwał zrozumienia, że czekają mnie ciężkie chwile (widziałem w swoich kręgach kilka walk z rakiem, ojciec ciągle walczy z białaczką, już 7 lat) i że mam wsparcie żony, która będzie przy mnie bez względu na wszystko. Tylko tyle.

A reszta? Raczej bym wolał gadać o czym innym niż ta choroba. Ewentualnie czuć się swobodnie by pogadać o moich obawach i strachu.