Rodziny wielodzietne - co sądzicie? Czy chcecie taką mieć?

[NibyNic]

Mnie drażnią dzieci w wieku 6-8 lat, takie to "mądre" wydaje im się, że wszystko wiedzą, na każdy temat dyskutują a do tego często się mówią takim miękkim piskliwym głosikiem bałam się tego wieku u mojego dziecka a ono właśnie wchodzi w ten etap obym to jakoś przetrwała

najbardziej lubię dzieci w wieku od 6 miesięcy do 5 lat

nie wydaje mi się, żeby płeć miała znaczenie - znam zarówno mamy dziewczynek jak i mamy chłopców które mają dość, mam też znajomą która ma troje dzieci - chłopców bliźniaków i 5 lat młodszą od nich dziewczynkę i ta znajoma mówi, że ta mała to daje jej popalić za ich trzech i jeszcze trochę

[201711281320]

A ja mam dzieci w wieku 6 i 7 lat. Nie sądzę że to jest zły wiek, że dzieci są wszystkowiedzące i wymądrzające się. Czasem mają takie zapędy, owszem, ale ja tłumaczę zaraz że to nie pomaga w byciu lubianym i hamują się Wg mnie pojmują o co chodzi.
Ja z każdym rokiem mam coraz większe luzy. Jak widzę moje koleżanki z całym osprzętem dla niemowląt to taką radość czuję, że ten etap już dawno za mną... Niemowlaczki są słodziutkie ale jednak baaaardzo absorbujące
Moje dzieci mają świetny kontakt, cały czas bawią się razem. Teraz jak jest ładna pogoda siedzą w ogrodzie, robią sobie bazy, biegają, bawią się w piratów na statku, jeżdżą na rowerach, hulajnodze, rolkach... Wczoraj siedziałam z rodzicami w altanie w ogrodzie, a dzieci przygotowały dla nas niespodziankę- napoje chłodzące z lodem córka zniosła 5 pełnych szklanek na tacy z 1. piętra do ogrodu

Jak chcą iść na spacer, po prostu zakładamy buty, biorę butelkę wody i wyruszamy Mieszkamy w górach więc powoli zdobywamy co mniejsze szczyty.

Na początku było ciężko, spacery to była cała wyprawa. Miałam dla nich wózek bliźniaczy, inaczej w ogóle nie dałabym rady. Jednak uważam, że warto było się pomęczyć na początku dla sytuacji dzisiejszej. Mam nadzieję, że dzieci jako dorosłe osoby będą ze sobą blisko.

Trochę żałuję że nie zdecydowałam się na jeszcze jedno dziecko po mniej więcej 2 latach po młodszym

[marsi11]

Napisane przez sanetka

Oj tak, u nas różnica 23 miesiące i najgorszy był ten pierwszy (niecały w sumie) rok. Początek kiedy malutka przy piersi a starszy jeszcze niesamodzielny: przewinąć, dać jeść, coś podać, pobawić się. Potem też różnie bywało.
Za to teraz jak mają 1,5 i 3,5 jest super, idealna różnica. Złapali już dobry kontakt, bawią się razem chociaż bywa że jest walka o zabawki i wyrywanie ich

Mi się marzy rodzina 2+3 ale zobaczymy.

u mnie jest identyczna róznica, powiedz jak dawałaś radę w ciąży?

Napisane przez boska latynoska

Podziwiam dziewczyny jak czytam wasze plany. Właśnie przeczytałam swój wpis w tym wątku sprzed ponad roku, że chce mieć jeszcze 2,3 dzieci.

Odechciało mi się

może Ci jeszcze przejdzie
ja tak mówiłam po ostatniej ciąży bo była bardzo upierdliwa, bolesna i zagrażająca życiu, na szczeście wszystko mi się naprawiło" i szybko zaszłam w kolejną

Napisane przez ellish

Zawsze chcialam zostać matką polką marzyłam o dużej rodzinie,mieć czworo dzieci. Okazalo się że dzieci mieć nie mogę. Bardzo zazdroszczę wielodzietnym rodzinom,gdzie w domu jest gwar,ruch-po prostu rodzina. Wiem,że to czasami męczące dla rodziców,mają dość, ale mają dużą rodzinę,bezwarunkową milość na całe życie. Wszystko bym dała aby teraz biegać za szkrabami po całym dom.


Sent from my RM-914_eu_poland_348 using Tapatalk

marzenia się spełniają i tego Ci życzę z całego serca

Napisane przez Debrah

Taka mnie dziś strzeliła myśl : jestem fanem RB i tak dalej i tak dalej, poświęcam masę czasu córce (przez 2 lata w domu chcę być jeszcze, do końca studiów - potem dziecko do przedszkola), właściwie całą dobę. Ona jest mega tulaśna.
I teraz np pomyślałam sobie wczoraj - że to cholernie trudne musi być jakbym np teraz była w ciąży i zaraz pojawi się siostra/brat. Czasu bym dla niej miała mniej niż mam teraz, dla maluszka też miałabym mniej czasu niż dla córki gdy była noworodkiem.
Ciężkie to do pogodzenia - obie strony trochę.. "cierpią"

ano też mnie taka myśl ostatnio strzeliła
i będąc wczoraj na komunii obserwowałam młodziutką mamusie z...4 dzieciaczków
jedno w chuście drugie w wózku trzecie na kolanach czwarte u komunii
dzieci się do niej tuliły, głaskały, całowaly a mama miała tyle samo czułości dla każdego po kolei
widok był cudny tym bardziej że w tym wszystkim dzielnie pomagał tatuś

[sanetka]

Napisane przez marsi11

u mnie jest identyczna róznica, powiedz jak dawałaś radę w ciąży?

Całkiem dobrze się czułam i robiłam to co normalnie, jak było trzeba to nosiłam synka, robiliśmy sobie kilkugodzinne spacery.

Bardziej mnie ograniczały te pierwsze miesiące po urodzeniu młodszej tj wychodzenie samej z dwójką. Teraz już jest ok jak starsi, biegają za sobą i łatwiej ich ogarnąć

[marsi11]

Napisane przez sanetka

Całkiem dobrze się czułam i robiłam to co normalnie, jak było trzeba to nosiłam synka, robiliśmy sobie kilkugodzinne spacery.

Bardziej mnie ograniczały te pierwsze miesiące po urodzeniu młodszej tj wychodzenie samej z dwójką. Teraz już jest ok jak starsi, biegają za sobą i łatwiej ich ogarnąć

ja na szczęscie mam ogródek więc nie boję się spacerów
ale duży brzuch plus targanie mojego buntownika to jest wyzwanie
do tego szkrab przychodzi do nas w nocy i kopnie mnie, łazi po mnie, tego się boję
a nie chcę go teraz odstawaić do innego pokoju, boję się,że poczuje się odrzucony
z drugiej strony chyba lepiej go uczyć teraz niż jak będzie trzecie maleństwo na świecie, jak myślisz?
Twoje dzieci spią same w łózeczku?

[sanetka]

Napisane przez marsi11

ja na szczęscie mam ogródek więc nie boję się spacerów
ale duży brzuch plus targanie mojego buntownika to jest wyzwanie
do tego szkrab przychodzi do nas w nocy i kopnie mnie, łazi po mnie, tego się boję
a nie chcę go teraz odstawaić do innego pokoju, boję się,że poczuje się odrzucony
z drugiej strony chyba lepiej go uczyć teraz niż jak będzie trzecie maleństwo na świecie, jak myślisz?
Twoje dzieci spią same w łózeczku?

Ja też mam ogródek ale plac zabaw taki porządny na nim dopiero od zeszłego roku, mieszkam na wsi gdzie nic się nie dzieje a syn ciągnął do "atrakcji" (typu park, plac zabaw, samochody, fontanna) więc robiliśmy sobie kilkugodzinne wypady do miasta

Co do spania, gdy był tylko on miałam ambicję żeby spał we własnym łóżeczku, milion razy się budził, wstawałam do niego itp. W ciąży to było uciążliwe więc najpierw spaliśmy we trójkę a pod koniec ja się przeniosłem do innego pokoju spać a starszy został z tatą (raz że bardzo mnie kopał przez sen a nosi metalową szynę do spania a dwa żeby jednak go przyzwyczaić do spania bez mamy z myślą że będzie drugi maluszek).

A po urodzeniu córki uznałam że nie będę nic zmieniać bo tak nam dobrze i śpimy/ zasypiamy w różnych konfiguracjach razem z dziećmi, czasem we czwórkę
Starszy ma swój pokój, dla młodszej wykańczamy i wtedy ich przeniesiemy żeby spali sami

[_vixen_]

Napisane przez marsi11

ja na szczęscie mam ogródek więc nie boję się spacerów
ale duży brzuch plus targanie mojego buntownika to jest wyzwanie
do tego szkrab przychodzi do nas w nocy i kopnie mnie, łazi po mnie, tego się boję
a nie chcę go teraz odstawaić do innego pokoju, boję się,że poczuje się odrzucony
z drugiej strony chyba lepiej go uczyć teraz niż jak będzie trzecie maleństwo na świecie, jak myślisz?
Twoje dzieci spią same w łózeczku?

Ja tam się nie znam, ale wydaje mi się, że uczenie dziecka spania w swoim łóżku może nic nie dać, bo jak się małe urodzi, to i tak nie masz gwarancji, że przychodzić nie będzie.

[Klarissa]

Napisane przez marsi11

ja na szczęscie mam ogródek więc nie boję się spacerów
ale duży brzuch plus targanie mojego buntownika to jest wyzwanie
do tego szkrab przychodzi do nas w nocy i kopnie mnie, łazi po mnie, tego się boję
a nie chcę go teraz odstawaić do innego pokoju, boję się,że poczuje się odrzucony
z drugiej strony chyba lepiej go uczyć teraz niż jak będzie trzecie maleństwo na świecie, jak myślisz?
Twoje dzieci spią same w łózeczku?

Myślisz, że poczuje się mniej odrzucony gdy go wywalisz bo pojawi się inny lokator? Wątpię Albo się nastaw na spanie grupowe, albo postaraj się już teraz dziecku jasno i wyraźnie zakomunikować, że wspólnego spania koniec.

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez Klarissa

Serio tak lubicie kilkulatki?

Ja najbardziej lubię niemowlęta, potem dzieci maks do 1,5 roku, a potem to już dzieci płci męskiej powyżej 25 roku życia
Także ten, jak ktoś chce to chętnie wyślę córkę na wczasy

Oczywiście do własnych dzieci mam inny stosunek niż do obcych, ale generalnie kilkuletnie biegające, dyskutujące ze wszystkim i opowiadające bzdury dzieci mnie denerwują. Nastolatki mnie wręcz wnerwiają i dopiero właściwie tacy wczesno-dorośli przestają mi działać na nerwy. Zawsze tak miałam Gdyby dzieci nie rosły, to mogłabym mieć pełno niemowlaczków, ale tak, to mi się nie opłaca za 1-1,5 roku przyjemności potem się poświęcać przez 20 lat

serio serio

przed dzieckiem miałam tak,że lubiłam malutkie dzieci i takie już 18+ ,a teraz mi się pozmieniało,macierzyństwo wlasnie teraz daje mi najwięcej radości ,mozna z dzieckiem pogadac ,ta relacja jest bardziej 'dwustronna' niż wcześniej

[iizabelaa]

Napisane przez Klarissa

a potem to już dzieci płci męskiej powyżej 25 roku życia

padłam hahaha
mamy podobne upodobania

[lemoorka]

Napisane przez żurawinka

A myślicie że płeć ma znaczenie w łatwości wychowania dziecka?
Bo gdzie się nie spojrzę to mamy znanych mi chłopców mówią że mają dość dzieci na długi czas ( 2 razy po 10 lat różnicy w dzieciach a reszta jedynacy póki co)

Ja mam tylko syna, tylko mega urwisa, wiec mój głos nie jest obiektywny. Kilka dni temu po burzy z moim mężem zostało postawione, Młody będzie jedynakiem.
Ja go nie ogarniam, nie ogarniam jego pomysłów, jego szybkich ruchów.
Sytuacja z dzisiaj uderzył psa z całej siły, mimo,że pies jest z natury łągodny chciał go ugryżć i moja mama zasłoniła Młodego swoim ciałem- ma ślady teraz po psich zębach. Suczka chciała tyko nastraszyć. Nie dziwie się psu, dostać po mordzie peszlem od kablów.

Napisane przez Klarissa

Serio tak lubicie kilkulatki?

Ja najbardziej lubię niemowlęta, potem dzieci maks do 1,5 roku, a potem to już dzieci płci męskiej powyżej 25 roku życia
Także ten, jak ktoś chce to chętnie wyślę córkę na wczasy

Oczywiście do własnych dzieci mam inny stosunek niż do obcych, ale generalnie kilkuletnie biegające, dyskutujące ze wszystkim i opowiadające bzdury dzieci mnie denerwują. Nastolatki mnie wręcz wnerwiają i dopiero właściwie tacy wczesno-dorośli przestają mi działać na nerwy. Zawsze tak miałam Gdyby dzieci nie rosły, to mogłabym mieć pełno niemowlaczków, ale tak, to mi się nie opłaca za 1-1,5 roku przyjemności potem się poświęcać przez 20 lat

Ja lubie takie 2-3 latki, komunikatywne i jeszcze takie słodkie.
Nie cierpie noworodków,. Nie biore niczyich noworodków na ręcę, boje się orzygania Uszy mi pękaja jak takie maluchowate wejdzie na wysokie tony.

Napisane przez marsi11

ano też mnie taka myśl ostatnio strzeliła
i będąc wczoraj na komunii obserwowałam młodziutką mamusie z...4 dzieciaczków
jedno w chuście drugie w wózku trzecie na kolanach czwarte u komunii
dzieci się do niej tuliły, głaskały, całowaly a mama miała tyle samo czułości dla każdego po kolei
widok był cudny tym bardziej że w tym wszystkim dzielnie pomagał tatuś

Podzwiam. W takim wypadku trzeba mieć w sobie dar macierzyństwa

Napisane przez marsi11

ja na szczęscie mam ogródek więc nie boję się spacerów
ale duży brzuch plus targanie mojego buntownika to jest wyzwanie
do tego szkrab przychodzi do nas w nocy i kopnie mnie, łazi po mnie, tego się boję
a nie chcę go teraz odstawaić do innego pokoju, boję się,że poczuje się odrzucony
z drugiej strony chyba lepiej go uczyć teraz niż jak będzie trzecie maleństwo na świecie, jak myślisz?
Twoje dzieci spią same w łózeczku?

Moje nie śpi samo, mimo,że ma 3 lata. Od terapeuty usłyszałam - nadejdzie moment i pójdzie do swojego łożka, nie ma co ani siebie ani dziecka stresować.

Napisane przez _vixen_

Ja tam się nie znam, ale wydaje mi się, że uczenie dziecka spania w swoim łóżku może nic nie dać, bo jak się małe urodzi, to i tak nie masz gwarancji, że przychodzić nie będzie.

I starsze może czuć się odrzucone.

[ajah]

Napisane przez Ninquelote

Ja się boję że drugie będzie takie samo jak córka i przez kilka miesięcy nie zejdzie ze mnie. Jak tu ogarnąć starsze które póki co potrzebuje mieć przy sobie kogoś cały czas. Mieliśmy plan żeby szybko mieć drugie dziecko ale Lila ma zupełnie inny plan. Robi wszystko, żeby jak najdłużej zostać jedynaczką.
Ja mam dwie siostry z małą różnicą wieku (23 i 11 miesięcy) nie wiem jak to mama ogarniała.

W takiej sytuacji myślę, że może warto poczekać troche przed drugim dzieckiem.

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;46594893]Ależ dokładnie tak samo przy kolejnym jest nie masz pojęcia, jakie będzie dziecko, moje córy są skrajnie różne do opieki i wychowania, przy czym jeśli chodzi o okres niemowlęcy to młodsza byla ideałem [/QUOTE]

Z tym się nie zgodzę. Musiało minąć trochę czasu (znaczy lat) bym podeszła do decyzjio kolejnej ciązy optymistycznie i entuzjastycznie.
Gdyby diecko numer dwa było jak numer 1 i jeszcze przerwa mdzy nimi byłaby niewielka to nie wiem jakbym to zniosła.

Napisane przez _vixen_

Właśnie, życie z dwulatka jest przyjemniejsze niż z niemowlakiem, my dzisiaj skoczylysmy na lody, potem na obiad do baru mlecznego, do centrum handlowego na chwilę, bo mala zle znosi upały. Jutro wybierzemy się ambitniej, bo na targi książki A gdzie tu jeszcze niemowlaka z całym osprzetowaniem byloby taszczyc jedyna zaleta, ze taki by nie uciekał po sklepie i nie płakał wniebogłosy o drugiego loda

Te wolę kilkulatki.

Napisane przez żurawinka

A myślicie że płeć ma znaczenie w łatwości wychowania dziecka?
Bo gdzie się nie spojrzę to mamy znanych mi chłopców mówią że mają dość dzieci na długi czas ( 2 razy po 10 lat różnicy w dzieciach a reszta jedynacy póki co)

Wg mnie płeć ma tu niewielkie znaczenie.

[_vixen_]

Lemoorka, nie znam dobrze Twojej sytuacji, ale nie chciałbyś dać synka do przedszkola? Niektórym dzieciom, a może nawet większości, dobrze robi taka placowka, młody przestanie być pępkiem świata, inaczej dzieci się też w grupie zachowują. Może mu się z wami już nudzi?

[sanetka]

Napisane przez _vixen_

Lemoorka, nie znam dobrze Twojej sytuacji, ale nie chciałbyś dać synka do przedszkola? Niektórym dzieciom, a może nawet większości, dobrze robi taka placowka, młody przestanie być pępkiem świata, inaczej dzieci się też w grupie zachowują. Może mu się z wami już nudzi?

hmmm.. żeby nie przyniosło odwrotnego skutku
Mój może nie był łobuziakiem, w przedszkolu spokojny, słucha się i nie sprawia problemów. Za to jak wraca do domu to diabeł z niego wychodzi, odbija sobie chyba cały dzień

[Debrah]

Zdaję sobie sprawę, że wywołam burzę ale zawsze mnie dziwiło ( i dziwi nadal ) to, że z młodych rodziców tacy...narzekacze wychodzą W erze przed dzieckiem jak spotykaliśmy się z rodziną tż gdzie jest maluch...to..o rany. Aż mi się dziwnie robiło i żal dziecka jakoś.. no bo nie wiem - dziś dzień miałam chyba najgorszy jak dotąd w karierze matki - a jakoś nie mam/nie miałam dotąd wielkiej potrzeby dzielić się ze światem swoją frustracją rodzica, jakieś mam "poczucie lojalności" względem córki , inna rzecz, że ja wciąż, mimo lepszych i gorszych dni widzę w macierzyństwie wielką frajdę. Od czego to zależy? Od egzemplarza dziecka? Stylu życia rodziców w erze "przed"?

[_vixen_]

Ja uważam, że zwykle babcia i mama to takie średnie towarzystwo dla trzylatka na cały dzieć, który potrzebuje już rówieśników. I Lemoorce też by się odpoczynek przydał... A może kolejne dziecko by było dla odmiany aniołkiem?

[Debrah]

A Lemoorka: z czym macie problem konkretnie, jeśli o syna chodzi - że piszesz, że jest "wymagający"?

[sanetka]

Napisane przez _vixen_

Ja uważam, że zwykle babcia i mama to takie średnie towarzystwo dla trzylatka na cały dzieć, który potrzebuje już rówieśników. I Lemoorce też by się odpoczynek przydał... A może kolejne dziecko by było dla odmiany aniołkiem?

Zgadzam się bo z tych samych powodów posłałam swojego syna do p-kola Aczkolwiek po powrocie szaleje jak nigdy.

A co do kolejnych dzieci starszy jest trochę płaczkiem i marudą, młodsza o wiele spokojniejsza i wszystko nam o wiele łatwiej przychodzi

[boska latynoska]

Napisane przez Debrah

Zdaję sobie sprawę, że wywołam burzę ale zawsze mnie dziwiło ( i dziwi nadal ) to, że z młodych rodziców tacy...narzekacze wychodzą W erze przed dzieckiem jak spotykaliśmy się z rodziną tż gdzie jest maluch...to..o rany. Aż mi się dziwnie robiło i żal dziecka jakoś.. no bo nie wiem - dziś dzień miałam chyba najgorszy jak dotąd w karierze matki - a jakoś nie mam/nie miałam dotąd wielkiej potrzeby dzielić się ze światem swoją frustracją rodzica, jakieś mam "poczucie lojalności" względem córki , inna rzecz, że ja wciąż, mimo lepszych i gorszych dni widzę w macierzyństwie wielką frajdę. Od czego to zależy? Od egzemplarza dziecka? Stylu życia rodziców w erze "przed"?

Ja lubię sobię popisać, ponarzekać na forum co nie znaczy, że w realu jest podobnie.

Z moich obserwacji wynika, że przeważnie rodziców można zakwalifikować do dwóch grup:

1. ''Jakie to ja mam straszne dziecko''- licytowanie się kto ma gorzej, narzekanie na wszystko

2. '' Moje dziecko jest najcudowniejsze''- idealistyczne podejście do własnego dziecka, które jest naj w każdej dziedzinie, wszystko robi szybciej i lepiej od innych

[Debrah]

Napisane przez boska latynoska

Ja lubię sobię popisać, ponarzekać na forum co nie znaczy, że w realu jest podobnie.

Z moich obserwacji wynika, że przeważnie rodziców można zakwalifikować do dwóch grup:

1. ''Jakie to ja mam straszne dziecko''- licytowanie się kto ma gorzej, narzekanie na wszystko

2. '' Moje dziecko jest najcudowniejsze''- idealistyczne podejście do własnego dziecka, które jest naj w każdej dziedzinie, wszystko robi szybciej i lepiej od innych

Hmmm na pewno coś w tym jest, chociaż jeszcze jest pewnie jakaś pośrednia grupa, w której bym się chciała znaleźć

[lemoorka]

Napisane przez _vixen_

Lemoorka, nie znam dobrze Twojej sytuacji, ale nie chciałbyś dać synka do przedszkola? Niektórym dzieciom, a może nawet większości, dobrze robi taka placowka, młody przestanie być pępkiem świata, inaczej dzieci się też w grupie zachowują. Może mu się z wami już nudzi?

Vixen, Młodyma zdiagnozowane ORM - na tym etapie rozwoju mowy jest rok do tyłu. Na chwile obecną wedug terapeuty nie nadaje się do przedszkola- bo :
- mowa nie jest w stopniu komunikatywnym
- to co wypracowaliśmy może ostać zniekształcone przez źle mówiące 3 latki
- może zostać wyalienowany z grupy i nie będzie mógł wyrazic werbalnie w domu tego co sieje się w przedszkolu- a, co też mu dużo pomaga.lienacje zacynamy już orzechodzić naplacach zabaw
Młody dostał się do państwowego przedszkola, ale myślimy nad prywatną placówką, gdie jest dużo zajęc plastyczno-muzycznych

Napisane przez Debrah

Zdaję sobie sprawę, że wywołam burzę ale zawsze mnie dziwiło ( i dziwi nadal ) to, że z młodych rodziców tacy...narzekacze wychodzą W erze przed dzieckiem jak spotykaliśmy się z rodziną tż gdzie jest maluch...to..o rany. Aż mi się dziwnie robiło i żal dziecka jakoś.. no bo nie wiem - dziś dzień miałam chyba najgorszy jak dotąd w karierze matki - a jakoś nie mam/nie miałam dotąd wielkiej potrzeby dzielić się ze światem swoją frustracją rodzica, jakieś mam "poczucie lojalności" względem córki , inna rzecz, że ja wciąż, mimo lepszych i gorszych dni widzę w macierzyństwie wielką frajdę. Od czego to zależy? Od egzemplarza dziecka? Stylu życia rodziców w erze "przed"?

Macierzyństo to wielka frajda, to coś wspaniałęgo. Kocham mojego syna nad życie. Jestem przeszczęslia,żę zaczyna mówić. Ale od 3 lat jesteśmy nierozłączni-mąż po cąłych dniach w pracy, moja mam niezbyt fizycznie sprawna by mogła a nim nadążyć. Drudzy dziadkowie daleko, a podczas wizyty zachowanie ich w stylu - " masz zabawki, baw się, czemu się nie bawisz", a potem komentarz do mnie, ze on nie umie sam się bawić, że ma sę sam bawić, bo ma już 3 lata, że musze mieć drugie to on by wtedy pomół i się zajął dzieckiem. Nie wiedze czasami sensu odpowiadać ma takie komentarze..
Ja powiem tak,że jestem w tej chwili zmęczona wybrykami mojego syna i czasami chciałabym przy nim siaśc i przeczytać chociaż cały artykuł w gazecie..

Napisane przez _vixen_

Ja uważam, że zwykle babcia i mama to takie średnie towarzystwo dla trzylatka na cały dzieć, który potrzebuje już rówieśników. I Lemoorce też by się odpoczynek przydał... A może kolejne dziecko by było dla odmiany aniołkiem?

Vixen ja nie jestem mama, która chroni moje dziecko przed swiatem i słodki pitoli nad nim domu. Jedynie co nas ogranicza to brak mowy. Młody jest już duży gabarytowo i brak mowy zaczyna dziwić otoczenie, z tego powodu spotyka nas już przykrość-kilka dni temu w warzywniaku zostałąm zapytana czy moje dziecko jest upośledzone, bo nie mówi...

Zabieram go wszędzie by się troche obył z wieloma rzeczami- ogladalismy oczyszczalnie ścieków, śmieciary zjeżdające na baze i mase rzeczy, które interesuja 3 latka- ostatni weekend to walki rycerskie na zamku w moim mieście.. Młody uwielbia takie wycieczki. Jest inteligentnym chopcem i uwielbia słuchać jak mu coś opowiadam. Jedynie jest strasznie ruchliwy jak mu się zaczyna nudzić i wtedy sa kłopoty..

Napisane przez sanetka

hmmm.. żeby nie przyniosło odwrotnego skutku
Mój może nie był łobuziakiem, w przedszkolu spokojny, słucha się i nie sprawia problemów. Za to jak wraca do domu to diabeł z niego wychodzi, odbija sobie chyba cały dzień

Sanetka jak u CIebie z mową, o włansie musze wskoczyć na wątek..

Napisane przez Debrah

Hmmm na pewno coś w tym jest, chociaż jeszcze jest pewnie jakaś pośrednia grupa, w której bym się chciała znaleźć

Ja przytcze ostatnio moją teściową- dzieci( w ilości 3) były w żłobku/przedszkolu . Przychodziły z owych instytucji o 16, a o 18 były w łóżkach, bo cytuje mojej teściowej się od życia coś należało. I takim grupom to chyba dobrze, Moja teściowa mnie nie rozumie za grosz a ja zazdroszcze jej,że miała tak "kochane" i "ciche" dzieci.

[Debrah]

Lemoorko - z tymi narzekaczami, to chodzi mi o stan permamentny, a nie o zmęczenie materiału czy chwilowy spadek formy. Tamten narzekacz ma już 5 lat, gra sobie w strzelanki na kompie... Także no. Chyba o podejście chodzi.

[lemoorka]

Napisane przez Debrah

Lemoorko - z tymi narzekaczami, to chodzi mi o stan permamentny, a nie o zmęczenie materiału czy chwilowy spadek formy. Tamten narzekacz ma już 5 lat, gra sobie w strzelanki na kompie... Także no. Chyba o podejście chodzi.

Debrah wiem, o co CI chodzi.

[_vixen_]

Lemoorko.

No właśnie coś mi świtało, że borykacie się z jakimiś problemami, ale na pewno przydałoby Ci się odpoczynek, bo wyobrażam sobie, że czasem to Ci para z uszu idzie.

[Debrah]

Lemorko ja myślę, że młody się musi mocno frustrować - jeśli chce coś wyrazić a nie potrafi tego zrobić werbalnie, nie zdziwiłoby mnie gdyby był wręcz nadaktywny. Gdzieś ta energia musi mieć ujście

[ajah]

Napisane przez Debrah

Zdaję sobie sprawę, że wywołam burzę ale zawsze mnie dziwiło ( i dziwi nadal ) to, że z młodych rodziców tacy...narzekacze wychodzą W erze przed dzieckiem jak spotykaliśmy się z rodziną tż gdzie jest maluch...to..o rany. Aż mi się dziwnie robiło i żal dziecka jakoś.. no bo nie wiem - dziś dzień miałam chyba najgorszy jak dotąd w karierze matki - a jakoś nie mam/nie miałam dotąd wielkiej potrzeby dzielić się ze światem swoją frustracją rodzica, jakieś mam "poczucie lojalności" względem córki , inna rzecz, że ja wciąż, mimo lepszych i gorszych dni widzę w macierzyństwie wielką frajdę. Od czego to zależy? Od egzemplarza dziecka? Stylu życia rodziców w erze "przed"?

Szczerze mówiąc nie znam takih narzekaczy

Za to znam mamy, które mówią o sprawach trudnych, o faktach.
I dobrze. Nie ma nic gorszego w rodzicielstwie niż paskudna samotność, gdy człowiek czuje jakby tylko jego dziecko nie psało, prawie nie jadło i płakało prawie non stop itp. itd.

Z drugiej strony uważam, że istotnym jest jakie dziecko się trafi: z jaką osobowością, stanem zdrowia it.



Co do chwalenia się moimi dziećmi to robię to głównie wsród bliskich ( w tym bliskich znajomych). Zachwycam się swoimi dziećmi każdego dnia, nawet wtedy, gdy córka budzi mnie tuż po 4 rano (co uważam za zbrodnię) i stwierdza: mamo, chcę hodować motylki.

[Debrah]

Napisane przez ajah

Szczerze mówiąc nie znam takih narzekaczy

Za to znam mamy, które mówią o sprawach trudnych, o faktach.
I dobrze. Nie ma nic gorszego w rodzicielstwie niż paskudna samotność, gdy człowiek czuje jakby tylko jego dziecko nie psało, prawie nie jadło i płakało prawie non stop itp. itd.

Z drugiej strony uważam, że istotnym jest jakie dziecko się trafi: z jaką osobowością, stanem zdrowia it.



Co do chwalenia się moimi dziećmi to robię to głównie wsród bliskich ( w tym bliskich znajomych). Zachwycam się swoimi dziećmi każdego dnia, nawet wtedy, gdy córka budzi mnie tuż po 4 rano (co uważam za zbrodnię) i stwierdza: mamo, chcę hodować motylki.

Nie no oczywiście, że macierzyństwo to nie jest wyłącznie tęcza i jednorożce i autentyczność jest potrzebna. Dzielę się tymn też gdy czuję potrzebę, raczej z bliskimi lub innymi mamami, gdy są na horyzoncie. Ale to właśnie nie przeszkadza mi zachwycać się dzieckiem.

Może mogłabym napisać, że trafiłam w zły moment tamtych rodziców, ale raczej nie, bo widujemy się co jakiś czas i stan się utrzymuje. Żal mi kiedyś było patrzeć, bo byli rodzice dziecka, ale "przy stole", dziecko zaangażowało do zabawy autkami mojego tż (my bezdzietni wówczas) i normalnie spokojnie się bawiło, nie chciało, żeby "wujek" wychodził. A my raczej słyszeliśmy o nim, że nadpobudliwy rozrabiaka. Tata dziecka nie zszedł do poziomu dziecka się pobawić.

Ale z drugej strony - z doświadczenia pewnie - można powiedzieć, że może byli styrani, że może korzystali z chwilowej chociaż możliwości odpoczynku, może chłopiec inaczej (spokojniej bo z rezerwą) zachowywał się na nowym dla siebie terenie ... i tak dalej i tak dalej
Co nie zmienia faktu, że nadal mnie dziwi taki potok słów jaki się wylewa jak się zapyta o dziecko tych ludzi - że też w nich rodzicielstwo jakąś dziwną frustrację budzi.

[_vixen_]

Super musi się czuć taki dzieciak, który non stop słyszy narzekanie na swój temat. Na pewno będzie za kilkanaście lat podbijał świat.

[Debrah]

Wiesz, Vixen - nie słyszy, bo a to jest w przedszkolu, a to babcia się dużo zajmuje.
Ale taki jakiś trend nie fajny, strasznie nie lubię czegoś takiego. Co innego " ale miałam kiepską noc, bo to i tamto, ale dziś mam nadzieję będzie lepiej", a "on zawsze, on nigdy". Wydźwięk zupełnie inny.

---------- Dopisano o 22:37 ---------- Poprzedni post napisano o 22:36 ----------

Ja pamiętam jak byłam w ciąży i się zastanawiałam potem z Tż czy na prawdę jest tak strasznie jak już się urodzi
A może oni nas tak hartowali, że my tu tacy oderwani od rzeczywistościn i nie mamy pojęcia jaka to orka z dzieckiem.

[_vixen_]

Ja myślę, że jednak rodzice dają mu to odczuć, nie ma siły.