Czy chcecie mieć dzieci ?

[cojarobietu_uu]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;85872802]Zupełnie nie kumam po co tak czarnowróżyć Na wizażu to albo rak i śmierć, albo warzywo do końca życia, albo skończysz na starość z alkoholikiem, który Cię bije i poniża. Same skrajności. Jakby nie było nic pomiędzy i wszystkim miały się rodzić chore dzieci, wszyscy mieliby mieszkać pod mostem i pić na umór z nieciekawym towarzystwem po czym wylądować w szpitalu psychiatrycznym bez klamek.[/QUOTE]Wiem, że mam spaczony obraz przez środowisko, w jakim się obracam, ale mam wrażenie, że więcej jest ciąży / dzieci z problemami niż bez.

Do tego niby wiem, że ciąża to nie choroba, ale też wiem jak niebezpieczne to może być dla kobiety.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Cornelia86]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;85869118]To ja się wyłamię, bo ja baaaaardzo chcę mieć dziecko
Najlepiej teraz, już, natychmiast.
Dlaczego?
Nie wiem
1. Chciałabym siedzieć w domu i się nim zajmować (prać, kąpać, gotować, prasować, zrywać z nim maliny czy robić dla niego dżemy na zimę, tulić do spania, czytać bajki na dobranoc, opowiadać niestworzone rzeczy typu wróżka zębuszka itp.).
2. Chciałabym karmić piersią i ogólnie poczuć to dziecko w brzuchu - jak to jest.
3. Chciałabym go uczyć co chwila nowych rzeczy.
4. Chciałabym się do niego przytulać.
5. Chciałabym słyszeć słowo "mamo", kierowane w moim kierunku.
6. Chciałabym mu przyrządzać piękne posiłki np. kanapki w kształcie łódki albo parówki w kształcie ośmiornicy i widzieć ten uśmiech na jego twarzy.
7. Chciałabym jeździć z nim na różne wycieczki i pokazywać mu świat, który zachwyca jeszcze tak małego człowieka (bo mi to się wydaje, że już wszystko widziałam i nic mnie nie zaskoczy)
8. Chciałabym je kochać i być przez nie kochana.
9. Chciałabym przeżywać jego pierwsze miłości.
10. Chciałabym słyszeć jego marzenia i zabawę językiem (słowotwórstwo).
11. Chciałabym go wychować na dobrego człowieka.
12. Z czysto materialnej i egoistycznej strony - chciałabym mieć poczucie, że jednak pomoże mi na starość, a jak nie pomoże to, że chociaż będzie mnie odwiedzać albo przynajmniej dzwonić.

Owszem zdaję sobie sprawę, że dziecko to nie same jednorożce i wata cukrowa. Wiem, że istnieje coś takiego jak mdłości, połóg, nacinanie krocza, niepełnosprawność, wymioty, gorączki, nieprzespane noce, pieluchy, mniej czasu dla siebie, bla bla bla... wiem też, że dziecko kosztuje i takie tam.
Mimo wszystko bardzo chcę mieć dziecko [/QUOTE]

Pięknie to napiłaś zgadzam się w 100% wzruszyłam się
ps. ja chciałam dziecko i mam dziecko

[cojarobietu_uu]

Napisane przez shinypearl

No, ja mam tak samo, ale uważam, że moi rodzice nie wychowywali mnie świadomie, a do tego, mając 3 dzieci nie mieli dla nas czasu. Ja chcę faktycznie uczestniczyć w życiu mojego dziecka, a nie tylko zaspokajać jego podstawowe potrzeby. Nie mam wizji jakiejś indoktrynacji, po prostu możliwie rozsądne rodzicielstwo. Co z tego weźmie, to będzie jego

Byłam wychowywana świadomie - w sensie metod, znajomości psychiki dziecka, reakcji, blabla bla. A i tak wyrosłam na kogoś zupełnie innego niż moja rodzina.

Napisane przez AuroraCoriolis

Ja bym jeszcze chciała przezywac takie swieta/rodzinne imprezy jak bede dorosla jak mialam u siebie w rodzinie - wszyscy razem u babci, ze swoimi malzonkami i dziecmi w super atmosferze

Mysle,ze duza rodzina jest piekna.

Moje wymarzone święta to ja + mój TŻ i nikogo więcej.
Na szczęście mogę iść w święta do pracy i przynajmniej częściowo uniknąć rodzinnych spędów. Nie żebym coś miała do mojej czy TŻa rodziny, ale to nie mój styl spędzania wolnego czasu. Wolę się ze znajomymi umówić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[velika]

Długo nie chciałam mieć dzieci. Lubię podróżować, imprezować, nie pasowały do mojego stylu życia. Urodziłam córkę mając 30 lat i absolutnie tego nie żałuję, chociaż macierzyństwo to nie tęcza i jednorożce.

Ciąża była czymś okropnym, mimo że czułam się świetnie i pracowałam prawie do końca - mnie najbardziej przeszkadzała fizyczna ułomność, brr i ten nieatrakcyjny wygląd. Na szczęście nie pozostawiła śladów, mało przytyłam. Nie chciałam karmić - karmiłam długo, zupełnie mi się pozmieniało pod tym względem, chociaż też nie było to dla mnie jakieś super doświadczenie.

Dziecko do roku, a zwłaszcza noworodek to dla mnie lekka trauma, to uczucie zniewolenia jest straszne. Teraz, kiedy córka ma ponad 2 lata jest dużo łatwiej, mimo że jest dzieckiem mocno absorbującym i z charakterem. Ale jest przy tym pocieszna, ma duże poczucie humoru i już dużo rozumie Więc dla mnie dziecko jest ok, ale najlepiej powyżej 2 lat i po buncie.
Z tym, że moje życie zmieniło się diametralnie i gdybym nie była gotowa na tą zmianę to byłabym bardzo nieszczęśliwa. O pewnych rzeczach mogę zapomnieć, nie mam tyle czasu dla siebie, brakuje mi go zwłaszcza na aktywność fizyczną, która jest dla mnie bardzo ważna i za którą tęsknię. Dużo z córką wyjeżdżamy, bo dla mnie życie bez wyjazdów nie ma sensu, na szczęście jest chętna i jest naprawdę fajnie, chociaż trzeba wyjazd starannie zaplanować i myśleć przede wszystkim o potrzebach dziecka.

Moim zdaniem jeśli ktoś nie chce, to nic na siłę, bo trzeba czy coś Ja w pewnym momencie zachciałam mieć jedno i mam. Jedno i nie więcej, nie zamierzam przechodzić przez koszmar ciąży i bardzo małego dziecka jeszcze raz. Co do porodu to miałam cc i niech nikt nie wierzy, że to nie boli, boli bardzo Przynajmniej mnie bolało, a nie jestem jakaś delikatna.

[kasztanka3]

Napisane przez velika

Długo nie chciałam mieć dzieci. Lubię podróżować, imprezować, nie pasowały do mojego stylu życia. Urodziłam córkę mając 30 lat i absolutnie tego nie żałuję, chociaż macierzyństwo to nie tęcza i jednorożce.

Ciąża była czymś okropnym, mimo że czułam się świetnie i pracowałam prawie do końca - mnie najbardziej przeszkadzała fizyczna ułomność, brr i ten nieatrakcyjny wygląd. Na szczęście nie pozostawiła śladów, mało przytyłam. Nie chciałam karmić - karmiłam długo, zupełnie mi się pozmieniało pod tym względem, chociaż też nie było to dla mnie jakieś super doświadczenie.

Dziecko do roku, a zwłaszcza noworodek to dla mnie lekka trauma, to uczucie zniewolenia jest straszne. Teraz, kiedy córka ma ponad 2 lata jest dużo łatwiej, mimo że jest dzieckiem mocno absorbującym i z charakterem. Ale jest przy tym pocieszna, ma duże poczucie humoru i już dużo rozumie Więc dla mnie dziecko jest ok, ale najlepiej powyżej 2 lat i po buncie.
Z tym, że moje życie zmieniło się diametralnie i gdybym nie była gotowa na tą zmianę to byłabym bardzo nieszczęśliwa. O pewnych rzeczach mogę zapomnieć, nie mam tyle czasu dla siebie, brakuje mi go zwłaszcza na aktywność fizyczną, która jest dla mnie bardzo ważna i za którą tęsknię. Dużo z córką wyjeżdżamy, bo dla mnie życie bez wyjazdów nie ma sensu, na szczęście jest chętna i jest naprawdę fajnie, chociaż trzeba wyjazd starannie zaplanować i myśleć przede wszystkim o potrzebach dziecka.

Moim zdaniem jeśli ktoś nie chce, to nic na siłę, bo trzeba czy coś Ja w pewnym momencie zachciałam mieć jedno i mam. Jedno i nie więcej, nie zamierzam przechodzić przez koszmar ciąży i bardzo małego dziecka jeszcze raz. Co do porodu to miałam cc i niech nikt nie wierzy, że to nie boli, boli bardzo Przynajmniej mnie bolało, a nie jestem jakaś delikatna.

Nie ma sie co ludzic, pewnie, ze boli, to w koncu jednak operacja jest.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Na mnie cc nie zrobiło żadnego wrażenia, nawet żadnych dodatkowych tabletek pbólowych nie brałam; jak tylko mogłam, to wstałam i nic mi potem nie było.
A jestem typem księżniczki fatalnie znoszącej każdą fizyczną dolegliwość
(nie piszę o tym, żeby pokazać, jaki ze mnie super hero, tylko, że nie u każdego jest tak źle ).

[kasztanka3]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;85874424]Na mnie cc nie zrobiło żadnego wrażenia, nawet żadnych dodatkowych tabletek pbólowych nie brałam; jak tylko mogłam, to wstałam i nic mi potem nie było.
A jestem typem księżniczki fatalnie znoszącej każdą fizyczną dolegliwość
(nie piszę o tym, żeby pokazać, jaki ze mnie super hero, tylko, że nie u każdego jest tak źle ).[/QUOTE]

To zazdroszcze, bo u mnie jedyna operacja, po ktorej nie odczuwalam za bardzo bolu z powodu ran bylo wyciecie pecherzyka zolciowego. Po wycieciu wyrostka jednak musialam bite dwa dni lezec. Ale to za dzieciaka bylo, moze teraz bylabym twardsza Maz jest swiadomy tego, ze jesli bedziemy sie rozmnazac, to cesarka jest jedyna opcja i mam wrazenie, ze jego to przeraza bardziej, niz mnie. Porodu SN sobie nie wyobrazam i nigdy bym sie na taki nie zdecydowala. Pewnie juz sama ciaza bylaby/bedzie wystarczajaca trauma.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Spoko, mimo wszystko idąc do dentysty nadal proszę o znieczulenie do borowania

Moim zdaniem przez te kilka lat też mocno zmieniła się sytuacja w kraju i o ile te 6-7 lat temu, kiedy ja decydowałam się na dziecko było w miarę normalnie, tak teraz już tak normalnie nie jest. Oby jeszcze tylko nie przeszło to zaostrzenie ustawy wiadomojakiej, bo wtedy to bym się o zwykłą diagnostykę bała.

[Paprotka_]

Napisane przez velika

Co do porodu to miałam cc i niech nikt nie wierzy, że to nie boli, boli bardzo Przynajmniej mnie bolało, a nie jestem jakaś delikatna.

To pewnie zależy od organizmu, od dnia, od lekarzy, od tego jak się goi. Ja jestem mało odporna na ból, najgorsza była dla mnie pionizacja, w szpitalu dostałam morfinę, następnego dnia ketonal, a po wyjściu ze szpitala nie miałam potrzeby brania środków przeciwbólowych. Po tygodniu nie bolało już nic, aż musiałam się pilnować żeby się nie przeforsować. Z drugiej strony czytałam i słyszałam różne historie, o rzeźni, o bólu trwającym miesiącami. Loteria.

[kasztanka3]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;85874486]Spoko, mimo wszystko idąc do dentysty nadal proszę o znieczulenie do borowania

Moim zdaniem przez te kilka lat też mocno zmieniła się sytuacja w kraju i o ile te 6-7 lat temu, kiedy ja decydowałam się na dziecko było w miarę normalnie, tak teraz już tak normalnie nie jest. Oby jeszcze tylko nie przeszło to zaostrzenie ustawy wiadomojakiej, bo wtedy to bym się o zwykłą diagnostykę bała.[/QUOTE]

Ja biore znieczulenie do odkamieniania, czasami nawet wiecej, niz jedno
Jestem mega wrazliwa na bol, niestety. Ale CC mnie nie przeraza, mialam juz niejedna operacje (zawsze byla to jama brzuszna), wiem, jak sie potem czulam i wiem, ze spokojnie jestem w stanie to zniesc.
Nawet, jesli nie byloby dobrze i musialabym przez kilka dni lezec, to nie byloby tragedii, a porodu SN sobie nawet wole nie wyobrazac, gdybym miala rodzic naturalnie, to na pewno na dziecko bym sie nie zdecydowala

[velika]

No ja u dentysty nie biorę znieczulenia, a po cc płakałam z bólu mimo brania przeciwbóli oczywiście. Nie trwało to długo, ale mimo wszystko koszmar. I jak widać loteria, tak naprawdę nie wiadomo jak to organizm zniesie.

[lulka19]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;85874424]Na mnie cc nie zrobiło żadnego wrażenia, nawet żadnych dodatkowych tabletek pbólowych nie brałam; jak tylko mogłam, to wstałam i nic mi potem nie było.
A jestem typem księżniczki fatalnie znoszącej każdą fizyczną dolegliwość
(nie piszę o tym, żeby pokazać, jaki ze mnie super hero, tylko, że nie u każdego jest tak źle ).[/QUOTE]



Piona! Mnie tez się udało . Przeciwbólowe brałam tylko tego samego dnia, potem odmawiałam. Jedyne co było dla mnie traumatyczne to pionizacja. Prawie zemdlałam. Na drugi dzień szłam już sama się kąpać, bez pomocy. Zero problemów toaletowych
Każdy się dziwił, że zasuwam jak samolocik.
Nie mniej jednak jest to loteria, i nie nastawiam się w przyszłości na to ,że będzie tak dobrze :P

[Wolha wRedna]

Ja jestem takim misz maszem. Boję sie ran i krwi, bólu niby też, ale nieestetyczny widok jest dla mnie gorszy niz ból. Oprócz wyrywania wszystko przy zębach miałam robione bez znieczuleń, ba! długi czas nawet nie wiedziałam, że na borowanie można brać znieczulenie

Miałam za to 2 zabiegi. Wycinano mi 2 razy guzek z piersi. Obydwa na szczęście pod narkozą, bo na samą myśl, ze mogłabym, być w trakcie świadoma tego, że ktoś grzebie w moim ciele, nawet jeśli ja tego nie czuję.... Goiło się pięknie, oprócz leków przeciwbólowych w kroplówce, które podano mi od razu po (chirurgia jednego dnia) nie brałam już nic. No, ale ja miałam po 3 szwy więc nie ma o czym mówić Dlatego u mnie i cesarka i poród naturalny to byłaby jazda bez trzymanki. I tak źle i tak niedobrze.

[MiamiGlow]

Ja to nawet nad przygarnięciem zwierzaka bym się długo zastanawiała czy podołam i go uszczęśliwię (), a co dopiero nad dzieckiem. Ale tak sobie myślę, że byłabym chętna na adopcję. Nie ma dla mnie takiego znaczenia, by dziecko było "własne", "rodzone", a robi mi się smutno jak pomyślę ile maluchów w domach dziecka czeka na kogoś, kto je pokocha.

[khloe]

A co to ta pionizacja? ?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez khloe

A co to ta pionizacja? ?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Przy cc jest znieczulenie zewnątrzoponowe, bo którym ileś tam godzin nie wolno wstawać, w ogóle podnosić głowy. Pionizacja to po prostu wstawanie po tym cc do pozycji pionowej.
Mnie pielęgniarka wzięła i od razu poszłam się umyć.

[groszek75]

Napisane przez MiamiGlow

Ja to nawet nad przygarnięciem zwierzaka bym się długo zastanawiała czy podołam i go uszczęśliwię (), a co dopiero nad dzieckiem. Ale tak sobie myślę, że byłabym chętna na adopcję. Nie ma dla mnie takiego znaczenia, by dziecko było "własne", "rodzone", a robi mi się smutno jak pomyślę ile maluchów w domach dziecka czeka na kogoś, kto je pokocha.

[Beithii]

Dziewczyny, a ja mam pytanie, co myślicie o późnym macierzyństwie? Powiedzmy, że chciałabym mieć dziecko w wieku 35-37 lat. Jednak obawiam się, że im dłużej będę czekać, tym wzrasta ryzyko choroby u dziecka. W jaki sposób się prowadzić teraz, żeby dziecko nie było chore?

[khloe]

Napisane przez Beithii

Dziewczyny, a ja mam pytanie, co myślicie o późnym macierzyństwie? Powiedzmy, że chciałabym mieć dziecko w wieku 35-37 lat. Jednak obawiam się, że im dłużej będę czekać, tym wzrasta ryzyko choroby u dziecka. W jaki sposób się prowadzić teraz, żeby dziecko nie było chore?

Dla mnie to nie jest późne macierzyństwo


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez khloe

Dla mnie to nie jest późne macierzyństwo


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dla mnie też nie.
W kraju, gdzie mieszkam to normalny wiek na myślenie o dziecku.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[velika]

Czasy i medycyna poszły do przodu, to normalny wiek na posiadanie dziecka. Sama bym dłużej poczekała ale do wcześniejszej ciąży zmusiła mnie sytuacja zawodowa.

[groszek75]

Napisane przez Beithii

Dziewczyny, a ja mam pytanie, co myślicie o późnym macierzyństwie? Powiedzmy, że chciałabym mieć dziecko w wieku 35-37 lat. Jednak obawiam się, że im dłużej będę czekać, tym wzrasta ryzyko choroby u dziecka. W jaki sposób się prowadzić teraz, żeby dziecko nie było chore?

to loteria jest, moze i zdarzyc Ci sie chore w mlodszym wieku, więc na to nie ma rady.

ZD fakt zdarza się wlasnie czym rodzice starsi, bo to wcale nie jest prawda, ze to tylko wiek matki sie liczy

a inne wady mogą sie zawsze zdarzyc, no i wiadomo jak juz jest ciąza , to sie uwaza na ryzyko, bo tam od roznych rzeczy tez mozesz doprowadzic do wad dziecka

[Paprotka_]

Napisane przez Beithii

Dziewczyny, a ja mam pytanie, co myślicie o późnym macierzyństwie? Powiedzmy, że chciałabym mieć dziecko w wieku 35-37 lat. Jednak obawiam się, że im dłużej będę czekać, tym wzrasta ryzyko choroby u dziecka. W jaki sposób się prowadzić teraz, żeby dziecko nie było chore?

Zdrowy tryb życia zawsze warto prowadzić, ale chorób genetycznych raczej tym nie wyeliminujesz . Jak w większości spraw związanych z ciążą i porodem - loteria.

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

Napisane przez Beithii

Dziewczyny, a ja mam pytanie, co myślicie o późnym macierzyństwie? Powiedzmy, że chciałabym mieć dziecko w wieku 35-37 lat. Jednak obawiam się, że im dłużej będę czekać, tym wzrasta ryzyko choroby u dziecka. W jaki sposób się prowadzić teraz, żeby dziecko nie było chore?

A dla mnie jest to dosyć późne macierzyństwo. Wyobrażasz sobie iść na ślub własnego dziecka o lasce o ile dożyjesz tego wieku?
37 lat + 9 miesięcy ciąży + jakieś powiedzmy 30 lat, kiedy dziecko postanowi się "ustatkować". To jest w sumie 67-68 lat
Albo wyobrażasz sobie pomóc swoim dzieciom w opiece nad wnukami w tym wieku?
Ja bym tak nie chciała, ale decyzja należy oczywiście do Ciebie

Nie mówię, że każdy w tym wieku jest niedołężny czy coś, ale to się zdarza.

[_Marta_M_]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;85872945]Jak to działa? Zawsze mi się wydawało, że rodzice są właśnie bardziej zestresowani bo dochodzi martwienie się o dzieci, o to żeby niczego im nie zabrakło itp. Juz nie odpowiadasz tylko za siebie, ale i za kogoś innego.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

Właśnie tak:

Napisane przez Paprotka_

O dziecko się martwisz, ale do innych spraw nabierasz dystansu. Też to u siebie zauważyłam. Prosty przykład: szukałam niedawno pracy i kiedyś byłoby "olaboga" a teraz poszłam na rozmowę z nastawieniem "jak nie tu to gdzie indziej".

O dzieci się martwię, o siebie się martwię i o męża też. Ale to takie martwienie typu "obyśmy byli zdrowi i nic nam się nie przytrafiło". Natomiast wszystko to, co martwiło mnie kiedyś czyli choćby kwestie zawodowe naprawdę po mnie spływają. Przestała sie kompletnie liczyć opinia innych osób na mój temat, splywa po mnie to, że np koleżanka w pracy obrabia mi 4 litery za plecami, szef komuś powiedział, że jestem niekompetentna, a przyjaciółka skrytykowała mój ubiór. Najważniejsze jest dla mnie szczęście mojej rodziny, nie ma dla mnie nic piękniejszego jak widok uśmiechniętych buzi moich dzieci a jak mam zły humor to wystarczy, że podejdą się przytulić i od razu wyskok endorfin x 100. Żaden zwierzak mi nigdy tego nie dał (a jestem psiarą i kiedyś się zarzekałam, że ja tylko psy będę miec, żadnych dzieci ).


Ja dzieci rodziłam przed 30tką i uważam, że to był świetny moment. Miałam na szczęście już dość ustabilizowaną sytuacje jeśli chodzi o finanse, a do ciąży w ogóle nie podchodziłam jako do egzaminu czy czegoś - nie przygotowywaliśmy się w ogóle z mężem, po prostu przestaliśmy się zabezpieczać i poszliśmy na żywioł. Mieszkanie kupiliśmy jak się okazało, ze jestem w ciązy, urządzaliśmy je jak już biegałam z pokaźnym brzuchem. Miałam wiele szczęścia, bo nie miałam żadnych ciążowych dolegliwości, porody były błyskawiczne, dzieci malutkie, więc żadnych nacięć, 2 godziny leżenia z noworodkiem (coś pięknego, najpiekniejsza chwila w moim życiu) i o własnych nogach szłam na oddział gorzej wspominam połóg, zwłaszcza pierwszy bo wtedy nie wiedziałam jeszcze, co mnie czeka i cieżko było przetrawić np. to że brzuch to taki flak. Za drugim razem dałam sobie rok na spokojne dojście do formy i wyglądam tak jak wyglądałam przed ciążami, a nawet lepiej, bo staram sie cwiczyc kilka razy w tygodniu. Jedyny minus jaki mi zostal po ciazach to problemy z trzymaniem moczu przy bardzo intensywnym wysilku - nie dla mnie juz biegi w maratonach choć i tak nigdy nie biegalam no ale jak sobie zrobie trase 10 km to jedynie naprawde wolnym tempem, jak narzuce szybsze to po kilku km miesnie wymiekaja

[kaledonia]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;85875455]A dla mnie jest to dosyć późne macierzyństwo. Wyobrażasz sobie iść na ślub własnego dziecka o lasce o ile dożyjesz tego wieku?
37 lat + 9 miesięcy ciąży + jakieś powiedzmy 30 lat, kiedy dziecko postanowi się "ustatkować". To jest w sumie 67-68 lat
Albo wyobrażasz sobie pomóc swoim dzieciom w opiece nad wnukami w tym wieku?
Ja bym tak nie chciała, ale decyzja należy oczywiście do Ciebie

Nie mówię, że każdy w tym wieku jest niedołężny czy coś, ale to się zdarza.[/QUOTE]
A to jest jakiś obowiązek

[Nancy_M]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;85875455]A dla mnie jest to dosyć późne macierzyństwo. Wyobrażasz sobie iść na ślub własnego dziecka o lasce o ile dożyjesz tego wieku?
37 lat + 9 miesięcy ciąży + jakieś powiedzmy 30 lat, kiedy dziecko postanowi się "ustatkować". To jest w sumie 67-68 lat
Albo wyobrażasz sobie pomóc swoim dzieciom w opiece nad wnukami w tym wieku?
Ja bym tak nie chciała, ale decyzja należy oczywiście do Ciebie

Nie mówię, że każdy w tym wieku jest niedołężny czy coś, ale to się zdarza.[/QUOTE]

Rozumiem Twój tok myślenia. Racja, im starsi jesteśmy, tym większe ryzyko, że nie dożyjemy jakiegoś momentu w życiu naszych dzieci, lub nie będziemy mieli na coś siły.

ale...

-Można zajść w ciążę w wieku 27 lat, a dziecko postanowi wziąć ślub dopiero w wieku 40 lat i wyjdzie na to samo, co w Twoim przykładzie.

-Moja mama w ciąże zaszła całkiem młodo (23 lata), a w opiece nad wnukami i tak mi nie pomoże, bo dzieli nas prawie 1000 km. Dodatkowo, na chwilę obecną nawet nie wiem, czy kiedykolwiek te wnuki będzie miała.

O ile rozumiem sam fakt, że im wcześniej będzie się miało dziecko, tym więcej czasu i siły zostanie nam na przeżywanie jego przyszłości razem z nim, to już myślenie o jego ślubie i jego dzieciach wydaje mi się trochę bez sensu. Można się rozczarować. Słyszałam już żale typu ,,tak bardzo chciałabym mieć wnuki, ale syn i synowa nie chcą mi ich dać!", albo ,,zawsze marzyłam, żeby zobaczyć córkę w białej sukni, ale chyba tego nie dożyję, bo ona woli żyć na kocią łapę!"

[Paprotka_]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;85875455]A dla mnie jest to dosyć późne macierzyństwo. Wyobrażasz sobie iść na ślub własnego dziecka o lasce o ile dożyjesz tego wieku?
37 lat + 9 miesięcy ciąży + jakieś powiedzmy 30 lat, kiedy dziecko postanowi się "ustatkować". To jest w sumie 67-68 lat
Albo wyobrażasz sobie pomóc swoim dzieciom w opiece nad wnukami w tym wieku?
Ja bym tak nie chciała, ale decyzja należy oczywiście do Ciebie

Nie mówię, że każdy w tym wieku jest niedołężny czy coś, ale to się zdarza.[/QUOTE]


To jest jedyny powód, dla którego żałuję, że dopiero w wieku 37 lat urodziłam dziecko. Nachodzą mnie czarne myśli "czy zdążę", albo "jak długo będzie miała dziadków". Gdyby nie to, to mogłabym napisać, że w moim przypadku to był idealny moment. Ale z drugiej strony jest to też kop do zmiany nawyków i wprowadzenia zdrowego trybu życia.

[khloe]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;85875455]A dla mnie jest to dosyć późne macierzyństwo. Wyobrażasz sobie iść na ślub własnego dziecka o lasce o ile dożyjesz tego wieku?
37 lat + 9 miesięcy ciąży + jakieś powiedzmy 30 lat, kiedy dziecko postanowi się "ustatkować". To jest w sumie 67-68 lat
Albo wyobrażasz sobie pomóc swoim dzieciom w opiece nad wnukami w tym wieku?
Ja bym tak nie chciała, ale decyzja należy oczywiście do Ciebie

Nie mówię, że każdy w tym wieku jest niedołężny czy coś, ale to się zdarza.[/QUOTE]Jak urodzisz w wieku lat dwudziestu też nie masz pewności, ze dozyjesz ślubu swoich dzieci. Aha, znowu to czarnowidztwo na wizażu

Poza tym to argument z du.py. s jak dziecko ślubu brać nie będzie chciało? Olaboga, to po co rodzic to dziecko?

Wez tez pod uwagę ze pomoc dziadków B to chęć, a nie OBOWIAZEK.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nancy_M]

Do mam, które urodziły w wieku 30+:

Niedawno rozmawiałam z koleżanką, która urodziła w wieku 35 lat. Mówiła, że to było trochę dziwne uczucie, że prawie wszystkie jej koleżanki, siostry i kuzynki właśnie zyskiwały ,,wolność", miały coraz więcej czasu dla siebie, bo ich dzieci wkraczały w wiek nastoletni i były coraz bardziej samodzielne, a ona sama była na etapie karmienia piersią i zmiany pieluch
Inna mama +30 powiedziała, że momentami żałowała, że nie zdecydowała się na dzieci wcześniej, bo młodsze i silniejsze ciało zniosło by ciążę, poród, połóg i późniejsze bieganie za dziećmi lepiej, niż ona teraz.

Czułyście jakiś dyskomfort z tych powodów? Myślałyście wtedy, że mogłyście zdecydować się na dzieci jednak wcześniej? Wiem, że u każdego wygląda to inaczej, ale chciałam spytać więcej kobiet, co o tym myślą.

Szczerze mówiąc, przerażają mnie myśli o porodzie, o braku czasu dla samej siebie, o porzuceniu pracy (u mnie w pracy już od samego początku ciąży jest zakaz wykonywania pracy), o obniżeniu standardu życia. Kiedyś myślałam, że w wieku 25 lat chcę już być mamą, a przed 30 chcę mieć 2 lub 3 dzieci, a teraz, kiedy nadszedł TEN czas, spanikowałam. W przeszłości nie żyłam tak, jak bym chciała. Teraz jest pięknie, odżyłam, kocham swoją nową swobodę, nowe możliwości. Stresuje mnie myśl o dziecku, bo wiem, że znów bym tą swobodę straciła i zyskała dopiero za kilka(naście?) lat. Jednocześnie nie wyobrażam sobie nie mieć dzieci w ogóle. Pozostaje jeszcze ta myśl, żeby dać sobie jeszcze czas, że dzieci można przecież mieć dopiero po trzydziestce. Jednak gdzieś tam w głębi pozostaje ten strach, że kiedyś pożałuję tego, że jako 24-latka byłam egoistką.