Nowy etap życia - boję się

[czekoladowa_marmolada]

Hej
Kilka dni temu miałam obronę pracy mgr. Mam przeczucie że skończył się najlepszy czas mojego życia. W czasie studiów miałam fajną pracę na umowę-zlecenie, z bardzo elastycznym grafikiem, zupełnie niezwiązaną z moim kierunkiem. Musiałam trochę dorabiać żeby mieć na bieżące wydatki. Z pracy musiałam zrezygnować, a raczej ona ze mnie, bo nie jestem już studentką. Za niecały miesiąc zacznę pracę w zawodzie i bardzo się tego boję. Jest to praca za bardzo niską stawkę, bo żeby się "wbić" do tej branży trzeba od czegoś takiego zaczynać. Boję się, że sobie nie poradzę. Nie jest to moje docelowe stanowisko ani wymarzona firma, ale tylko tam mnie przyjęli i wiem, że w każdej firmie zaczynałabym od tego a nie innego stanowiska ale miałam cały czas nadzieję, że będzie to w lepszej firmie.


Boję się, że bardzo będę tęsknić za studiami. Studia dawały mi takie poczucie, że się rozwijam, a praca na stanowisko od którego się zaczyna w tej branży jest niewdzięczna i trochę ogłupiająca, bo zetknęłam się już z tym na praktykach. Obawiam się, że będzie mi brakowało kontaktu z ludźmi.
Tak bardzo nie chcę kończyć tego etapu w życiu że codziennie rano jak się budzę, boli mnie brzuch z nerwów bo wiem, że zbliża się dzień rozpoczęcia pracy i mam to poczucie, że nic w tej chwili nie robię ze swoim życiem, zatrzymałam się w rozwoju. Zastanawiałam się nad doktoratem ale nie miałabym się chyba z czego utrzymać przez te kilka lat dlatego zrezygnowałam z tego pomysłu. Poza tym doktorat w tej branży bez doświadczenia mało znaczy. Jak sobie radzić z tymi emocjami? Może jakaś dziewczyna udzielająca się na forum przechodziła podobny stan i podzieli się radami lub doświadczeniami?

[ginewrona]

No cóż, chyba większość ludzi boi się zderzenia z rzeczywistością... ale myślę, że jesteś w dobrej sytuacji, już masz pracę, będzie kolejne doświadczenie, no i pracę zawsze można zmienić. Jeśli brakuje Ci studiów, możesz iść na podyplomowe, zrobić doktorat, chodzić na kursy, możliwości rozwoju jest sporo. Nie zatrzymałaś się w rozwoju, po prostu studia się kiedyś kończą i taka kolej rzeczy.

[1999a18a2ffdaccef542471663304a63305f1c5c]

Witaj w dorosłym świecie.

[panna_felicjanna]

Nie nastawiaj się od razu negatywnie. W życiu tak jest, co jakiś czas się coś zmienia, nic nie trwa wiecznie. Może akurat nowa praca Ci się spodoba. A jak nie, to zawsze możesz zmienić za jakiś czas.

[megamag]

Myślę, że wiele osób ma ten problem w mniejszym czy większym stopniu. A jak masz taki nagły przeskok, że wcześniej prowadziłaś życie typowo studenckie, a teraz nagle wchodzisz w buty typowej osoby na etacie, to pewnie silniej to odczuwasz. Nie wiem, co to za branża i jakie masz szansę przeskoczyć w najbliższym czasie na ciekawsze stanowisko, ale te pierwsze prace niestety często takie są słabo płatne i mało interesujące. Co w sumie jest całkiem zrozumiałe, bo mało kto da bardziej odpowiedzialne rzeczy do robienia żółtodziobowi. To życie praca-dom-praca-dom rzeczywiście może być troszkę monotonne. Ale też możesz to sobie jakoś urozmaicić, początek pracy na pewno nie powinien oznaczać końca samorozwoju, bo to w wielu zawodach dopiero tak naprawdę początek nauki. Jak masz potrzebę robienia czegoś więcej, to zawsze możesz iść na jakiś kurs językowy albo choćby uniwersytet otwarty.

[Mishink]

A o jakiej branży mówisz? Każdy od czegoś zaczyna. Popatrz na to tak: ta praca w "nie wymarzonej firmie" będzie takim haczykiem w Twoim CV, dzięki czemu zapunktujesz na przyszłej rozmowie rekrutacyjnej. Poza tym, nie możesz rozwijać się po pracy?

[Olcia2402]

Normalne

Chyba większość osób tak ma a przynajmniej te osoby, które myślą,że skończone studia to przepustka do lepszego życia i przez 5 lat nie robią nic żeby choć trochę zrozumieć swój przyszły zawód, nabrać jakiegoś obycia, praktyki, a być może zrezygnować z takiego,a nie innego kierunku kształcenia, bo zwyczajnie okazuje się,że praca w takiej branży to jednak nie to o czym marzyły i jest zwyczajnie ciężko.

Wiele osób chodzi na studia i resztę ma gdzieś, a po odebraniu dyplomu te osoby są zdziwione,że nie czeka na nie rzesza super stanowisk z dobrą pensją. Po większości kierunków nie czeka. A czasem nie czekają nawet jakiekolwiek stanowiska.

Niestety, sytuacja na rynku pracy jest teraz taka a nie inna i trzeba się dobrze nagimnastykować żeby w miarę dobrze wylądować

Nie wiem z jakiego rejonu pochodzisz,ale tu gdzie mieszkam ja jest bardzo źle i aż nie mogę pojąć tej postawy wielu moich znajomych - 5 lat posiedzimy na uczelni,a potem jakoś to będzie. Jak widać - nie będzie.

[cotusie]

Napisane przez czekoladowa_marmolada

Hej
Kilka dni temu miałam obronę pracy mgr. Mam przeczucie że skończył się najlepszy czas mojego życia. W czasie studiów miałam fajną pracę na umowę-zlecenie, z bardzo elastycznym grafikiem, zupełnie niezwiązaną z moim kierunkiem. Musiałam trochę dorabiać żeby mieć na bieżące wydatki. Z pracy musiałam zrezygnować, a raczej ona ze mnie, bo nie jestem już studentką. Za niecały miesiąc zacznę pracę w zawodzie i bardzo się tego boję. Jest to praca za bardzo niską stawkę, bo żeby się "wbić" do tej branży trzeba od czegoś takiego zaczynać. Boję się, że sobie nie poradzę. Nie jest to moje docelowe stanowisko ani wymarzona firma, ale tylko tam mnie przyjęli i wiem, że w każdej firmie zaczynałabym od tego a nie innego stanowiska ale miałam cały czas nadzieję, że będzie to w lepszej firmie.


Boję się, że bardzo będę tęsknić za studiami. Studia dawały mi takie poczucie, że się rozwijam, a praca na stanowisko od którego się zaczyna w tej branży jest niewdzięczna i trochę ogłupiająca, bo zetknęłam się już z tym na praktykach. Obawiam się, że będzie mi brakowało kontaktu z ludźmi.
Tak bardzo nie chcę kończyć tego etapu w życiu że codziennie rano jak się budzę, boli mnie brzuch z nerwów bo wiem, że zbliża się dzień rozpoczęcia pracy i mam to poczucie, że nic w tej chwili nie robię ze swoim życiem, zatrzymałam się w rozwoju. Zastanawiałam się nad doktoratem ale nie miałabym się chyba z czego utrzymać przez te kilka lat dlatego zrezygnowałam z tego pomysłu. Poza tym doktorat w tej branży bez doświadczenia mało znaczy. Jak sobie radzić z tymi emocjami? Może jakaś dziewczyna udzielająca się na forum przechodziła podobny stan i podzieli się radami lub doświadczeniami?

Też się kilka dni temu broniłem i choć podobało mi się na studiach, cieszę się na nowe wyzwania i przy wysyłaniu CV nie patrzę za bardzo na lokalizację, jestem chętny i gotowy nawet na duże zmiany, byle podjąć się ciekawych zadań, więc życzę i Tobie i sobie, żeby nam się w tej rzeczywistości spodobało

[Pia_Gizela]

Przypomnę tylko, że życie nie kończy się na pracy i po godzinach w biurze można również żyć

A stres, to normalna sprawa przy zmianach w życiu. Powodzenia Autorko

[groszek75]

Normalne, ze tak sie czujesz, widocznie jestes z tych ludzi co nie lubi zmian i sie bardziej stresuje roznymi rzeczami, przede wszystkim tym czego nie zna, co nas czeka

takich etapów w zyciu ma czlowiek duzo

Ciesz sie, ze masz juz to za soba i leć do przodu, chcesz dalej iśc w naukę, to rób to, ucz sie pracuj

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Mnie dorosłe zycie bardzo rozczarowało, pierwsze zderzenie z rzeczywistością po studiach było bardzo bolesne. Co prawda mam tylko licencjat, ale stwierdziłam że skończenie magisterki z tego samego kierunku nic w mojej sytuacji nie zmieni. Nie udało mi się znaleźć żadnej pracy choć trochę związanej z moim wymarzonym zawodem, szybko straciłam cierpliwość i wyjechałam za granicę, gdzie znalazłam pracę w branży o której nigdy ani przez chwilę nie myślałam. Pierwsze moje odczucia po skończeniu studiów to były brak celu, kompletne zagubienie, zahamowanie się w rozwoju, nagły brak czasu i energii i brak perspektyw na ciekawszą przyszłość. Po roku wegetacji zaczęłam się uczyć kolejnego języka, głownie raczej dlatego żeby mieć jakiś mały cel niż przez to że było mi to do czegoś potrzebne.
Teraz powoli się przebranżawiam na własną rękę, odkładam pieniądze na kurs który chcę zacząć w przyszłym roku i mam nadzieję że jakoś mi się uda. To czego się uczę daje raczej pewną pracę i ciekawe perspektywy także jestem dobrej myśli, w każdym razie od razu odżyłam jak tylko postawiłam sobie ten cel, bo wcześniej zaczynałam powoli wpadać już chyba w depresję.
I ja tesknilam za studiami i tęsknię, uważam że to był jak dotąd najpiękniejszy okres mojego życia który dlugo jeszcze będę wspominać.

[megamag]

Celestine_M ludzie, który podczas studiów zajmowali się tylko studiowaniem, a nie zdobywali żadnego doświadczenia, często potem napotykają mur. Zwłaszcza jeśli chcą pracować w jakiejś mocno konkurencyjnej branży. Większość moich znajomych pracowała już na studiach, nie musiała więc po obronie szukać pracy od zera i nie było tego efektu szoku.

[megamag]

Celestine_M ludzie, który podczas studiów zajmowali się tylko studiowaniem, a nie zdobywali żadnego doświadczenia, często potem napotykają mur. Zwłaszcza jeśli chcą pracować w jakiejś mocno konkurencyjnej branży. Większość moich znajomych pracowała już na studiach, nie musiała więc po obronie szukać pracy od zera i nie było tego efektu szoku.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez megamag

Celestine_M ludzie, który podczas studiów zajmowali się tylko studiowaniem, a nie zdobywali żadnego doświadczenia, często potem napotykają mur.

No ok, tylko ze ja nie należałam do takich ludzi xd. Pracowałam/robiłam praktyki w trakcie studiów, możliwe że za mało pod kątem dokładnie tego co chciałam ale nie roznosilam tez ulotek tylko starałam się żeby mniej więcej było to coś co jakoś wygląda w cv.
Mogłam pracować gdzie indziej i próbować jednoczesnie dalej zdobywać doświadczenie w tym co mnie interesowało, ale zabrakło mi cierpliwości i podjęłam decyzję o wyjeździe z którą nosiłam się już dość dawno również z innych powodów.
Dla mnie szokiem było głównie przestawienie się na tryb pracy na pełnym etacie samo w sobie, sztywne godziny, koniec az tak beztroskiego życia, utrzymywanie się bez żadnej pomocy rodziców. Poczucie tracenia czasu na coś co mnie nie interesuje podczas gdy na studiach mialam jednak poczucie celu.
Ale wątek nie o mnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[alala123]

Nadal możesz się rozwijać, zapisać się na jakiś kurs czy studia podyplomowe. Ja po skończeniu dziennych studiów poszłam na kolejne mgr, ale już zaocznie, teraz myślę o kolejnym kierunku

[Azhaar]

Hmm, ja nigdy tak nie miałam i nie wiem jak to jest.

Od początku studiów magisterkich (dziennych) pracowałam na pełny lub prawie pełny etat, na umowę o pracę. W trakcie tych dwóch lat pracowałam w trzech miejscach i każda praca byla mniej wiecej zwiazana ze studiami.

Skończenie studiów to była ulga i nagły nadmiar czasu, bo nie trzeba było chodzić na zaliczenia bezsensownych przedmiotów lub jechać przez pól miasta, żeby załatwić coś z promotorem Miałam o tyle dobrze, że pod sam koniec studiów pracowałam 2 przystanki od uczelni wiec na obronę wyskoczyłam na godzinę z biura

Lubiłam swoje studia, ale nie oszukujmy się, nie każdy przedmiot jest warty chodzenia na niego, zwłaszcza jak doliczy się czas dojazdu.

Z perspektywy czasu, bardzo dobrze oceniam decyzję o pracy na pełny etat już w trakcie studiów mimo, że ciągle mieszkałam z rodzicami i sytuacja finansowa mnie do tego nie zmuszała (na licencjacie dorabiałam jedynie korepetycjami).

Na pewno spore znaczenia ma sam kierunek i podejście do sprawy wśród osób z kierunku. Ja byłam na uczelni, gdzie na magisterce jak nie pracowałeś to byłeś dziwny Więc np. nie mam jakiegoś poczucia straconego życia studenckiego na magisterce, bo tam większosć osób i tak nie miała już na to czasu.

A nauka? Jasne, studentem roku na magisterce nie byłam. Ale to już był tez taki etap, że w sumie zaczynasz się specjalizować i uczysz się tego, co naprawdę Cię interesuje.

Jestem już parę lat po studiach i ciągle się czegoś uczę, nie wiem w co włożyć ręce. Pracuję akurat w IT, gdzie człowiek uczy się całe życie i nie potrzebuje do tego żadnych studiów. Ale myślę, że to nie jedyna taka branża, gdzie dokształcanie się jest ważne.

Właśnie sporo zalezy od tego jaki masz pomysł na siebie. Bo jeżeli nie masz pomysłu i idziesz pracować na kasie lub przekładajac papiery, to wiadomo, że rozwoju tutaj nie doświadczysz i to może być demotywujące.

Teraz już nic nie zrobisz, więc trzeba to jakoś przełknąć Grunt, że masz jakiś pomysł na siebie (tak wywnioskowałam), a to że najpierw musisz pocierpieć w nudnej robocie, to cóż, nie przeskoczysz.

[MiamiGlow]

To normalne, że się boisz. Ja też zaraz podchodzę do obrony i mam różne myśli. Ale studia to tylko etap - i mam wrażenie, że dopiero jak je skończę to będę miała więcej czasu na rozwój i swoje plany. Może tak - będę Panią swojego czasu .

Życie to nie tylko praca/studia. To od Ciebie zależy czy będziesz znudzona i zmęczona, czy znajdziesz sobie fajne zajęcia. Zresztą nie wierzę, że na uczelni wszystko było super. Ja się bardzo cieszę, że już nigdy przedmiotów - zapychaczy i prac grupowych, które się sypią i już nie będzie regularnych egzaminów

[megamag]

Napisane przez Azhaar

Na pewno spore znaczenia ma sam kierunek i podejście do sprawy wśród osób z kierunku. Ja byłam na uczelni, gdzie na magisterce jak nie pracowałeś to byłeś dziwny

Byłam na kierunku, gdzie jak nie pracowałeś na licencjacie, to byłeś dziwny. Ale dziennikarstwo jest specyficzne, a media bardzo konkurencyjne. Wiadomo było, że jak ktoś nie zaczął pracować w zawodzie do końca studiów, to raczej już nie zacznie. Na filologii było inaczej, bo jednak zajęć było więcej, więc nie było tej opcji pełnoetatowej pracy. Ale i tak większość coś już w zawodzie robiła, ktoś udzielał korków, ktoś coś tłumaczył dorywczo. Żeby już coś w tym CV i portfolio było po studiach. Wiem, że są różne kierunki i różne branże, student medycyny nie będzie raczej nic na własną rękę robił. Ale jednak trzeba też tę branżę wyczuć, żeby nie było potem przykrej niespodzianki.

[adult90]

Napisane przez Azhaar

Jestem już parę lat po studiach i ciągle się czegoś uczę, nie wiem w co włożyć ręce. Pracuję akurat w IT, gdzie człowiek uczy się całe życie i nie potrzebuje do tego żadnych studiów. Ale myślę, że to nie jedyna taka branża, gdzie dokształcanie się jest ważne.
(...)
Grunt, że masz jakiś pomysł na siebie (tak wywnioskowałam), a to że najpierw musisz pocierpieć w nudnej robocie, to cóż, nie przeskoczysz.

Wybacz, ale co jest ciekawego w IT? Serio pytam, bo właśnie ślęczenie przed kompem trochę nudne jest i raczej znacznie bardziej nudne niż ta osławiona kasa czy papiery w biurze, gdzie ciągle coś się dzieje.

Napisane przez MiamiGlow

To normalne, że się boisz. Ja też zaraz podchodzę do obrony i mam różne myśli. Ale studia to tylko etap - i mam wrażenie, że dopiero jak je skończę to będę miała więcej czasu na rozwój i swoje plany. Może tak - będę Panią swojego czasu .

Życie to nie tylko praca/studia. To od Ciebie zależy czy będziesz znudzona i zmęczona, czy znajdziesz sobie fajne zajęcia. Zresztą nie wierzę, że na uczelni wszystko było super. Ja się bardzo cieszę, że już nigdy przedmiotów - zapychaczy i prac grupowych, które się sypią i już nie będzie regularnych egzaminów

Podkreślone - popieram! Nastawienie to podstawa.
Ogólnie znam odczucia ludzi, którzy czują się zablokowani po studiach - wiem, że Ci którzy prowadzili bogate życie towarzyskie oraz udzielali się w wielu inicjatywach/organizacjach mogą "nudzić" się pracą na etacie (też miałam to odczucie!) i osoby które na studiach nie prowadziły tak intensywnego życia - nie rozumieją tego Jednak przestawienie się na inny tryb jest kwestią czasu, praca wchłonie, jedna, druga, kolejna podwyżka, zgłębienie obowiązków, plany na dalsze kroki zawodowe. To wszystko z czasem stanie się fascynujące i powstanie dodatkowy "kop" do działania.


Pozdrawiam wszystkich, którzy wchodzą w dorosłe życie i trzymam kciuki