Spanie nastoletniej córki z matką

[tina45]

Cześć! Mój mąż pracuje za granicą i wraca raz w miesiącu na tydzień. Jestem matką prawie 17 letniej córki i ostatnio zastanawiam się nad pewną sprawą. Otóż, jeszcze do niedawna bo aż do 16 urodzin córka spała razem ze mną. Do piątego roku życia spała razem ze mną i mężem, ponieważ nie mieliśmy warunków, żeby mogła spać osobno. Potem przeprowadziliśmy się i spała z nami w jednym pokoju na osobnym łóżku piętrowym, a u góry na tym łóżku jej starszy brat i raczej nie przypominam sobie, żeby miała z tym jakieś problemy choć pewnie czasem mogło się zdarzać, że przechodziła w nocy do nas. Kiedy miała 9 lat urządziliśmy jej swój własny pokój. Nie ukrywam, że córka bała się spać sama, ale kiedy przyjeżdżał mąż nie było dyskusji - mimo lęku śpi u siebie. Owszem, zdarzało się, że czasem w nocy do nas przechodziła ale jakoś szczególnie mi to nie przeszkadzało i nie próbowaliśmy tego ukrócić. Nie przypominam sobie sytuacji, by córka kładła się wieczorem i spała razem z nami całą noc bez większego powodu (zdarzyło się tak parę razy, np kiedy zginął jej ukochany piesek a noc była bardzo wietrzna (miała wtedy prawie 12 lat). Od tamtej pory nigdy nie zdarzyło jej się spać i ze mną i z moim mężem (z nami razem). Za każdym razem kiedy mąż przyjeżdżał spała u siebie bezwzględnie. Natomiast nie ukrywam, że kiedy mąż wyjeżdżał córka spała razem ze mną (zazwyczaj przynosiła swoją kołdrę). Do pewnego momentu uzasadniała to lękiem ale potem stało się to jej przyzwyczajeniem - lubiła spać ze mną. Nawet przez parę miesięcy spała ze mną dzień w dzień (miała pewnie wtedy jakoś 14-15 lat). Nawet gdy czasem siedziała u siebie do późna bo albo z kimś pisała, albo oglądała jakiś film to potem przychodziła do mnie. Mi to zupełnie nie przeszkadzało. Co dziwne, rzadziej się jej to zdarzało gdy miała 11-13 lat. Potem, gdy miała prawie 15 lat to zrobiła się całkiem innym dzieckiem i sama przyznaje, ze miała wtedy okropny czas, więc przychodziła spać do mnie. W wieku 15,5 lat przychodziła bardzo bardzo żadko. Córka jest niezwykle wrażliwa. Myślę, że jest też ze mną bardzo związana. Sądzę, że gdyby mąż był cały czas w domu wspólne spanie trwało by góra parę lat a potem przychodziłaby jedynie od czasu do czasu. Zastanawiam się, czy moje przyzwolenie na spanie ze mną wyrządziło jej krzywdę? Czy przez to może mieć jakieś problemy emocjonalne w dorosłym życiu? Jak to wyglądało u was, z wami lub waszymi dziećmi? Boję się, że to, że córka spała ze mną będzie mieć nieodwracalne dla niej skutki. Córka jest dosyć samodzielna i naprawdę o siebie dba i potrafi się zająć sobą, dobrze gotuje, uczy się, sprząta ale zastanawiam się skąd u niej potrzeba tak długiego spania ze mną? Czy uważacie to za jakieś zboczenie? Proszę o szczere opinie!

[KKuba]

Według mnie nie ma problemu ze spaniem z dzieckiem do rozpoczęcia okresu dojrzewania. Potem to dosyć specyficzne, szczególnie w przypadku płci męskiej.
Jeśli ta dziewczyna jest generalnie w dobrej kondycji psychicznej i wspólnie spanie nie wpływa na nią widocznie negatywnie, to jest po prostu wrażliwa. Lubiła się tulić? W Twoim przypadku miała szczęście, że ojca często nie było.

---------- Dopisano o 06:21 ---------- Poprzedni post napisano o 06:20 ----------

Według mnie nie ma problemu ze spaniem z dzieckiem do rozpoczęcia okresu dojrzewania. Potem to dosyć specyficzne, szczególnie w przypadku płci męskiej.
Jeśli ta dziewczyna jest generalnie w dobrej kondycji psychicznej i wspólnie spanie nie wpływa na nią widocznie negatywnie, to jest po prostu wrażliwa. Lubiła się tulić? W Twoim przypadku miała szczęście, że ojca często nie było.

[Natali65]

Witam, nastolatek musi się ukształtować jako osoba, mieć swój własny kąt i kochać go. Najważniejsze, żeby nie było to problemem w przyszłości, bo kiedyś będziesz musiała spać bez mamy, a im dłużej będziesz na to pozwalać, tym trudniej będzie odstawić dziecko od piersi.