Zimowa depresja i samotność

[melancholia 28]

Cześć wszystkim.Nie wiem czy był już taki wątek,ale zaryzykuję,bo jestem bezradna i nie wiem jak sobie pomóc.Może jest ktoś kto ma podobny problem lub zna jakieś sposoby,aby mi coś doradzić.Mam prawie 21 i ostatnio dzieje się ze mną coś niedobrego,coś co mnie przytłacza,jakaś bardzo destrukcyjna siła.Zaczynam obawiać się,iż nie jest to zwykła chandra,a jakieś zaczątki depresji.Nie wiem.Ciężko mi jest to opisać,zatem wybaczcie,jeśli momentami będzie to jakieś nielogiczne czy przesadzone.
Z pozoru jestem miłą,wesołą osobą,która nie wdaje się w konflikty z otoczeniem,jest uczynna i sympatyczna.Będąc na stażu w jednym z ośrodków bardzo często to słyszałam i zdawałam sobie sprawę z tego,że ludzie tam są zadowoleni z mojej pracy i lubią mnie jako osobę,spotkałam się z dużą życzliwością,którą odwzajemniałam.Kto mógłby sobie pomyśleć-ona samotna??Ma chłopaka,z którym jest już 5 lat(!),normalną,zaradną rodzinę,jest pracowita i odpowiedzialna.Tak,to prawda,nie powinnam narzekać,bo jak to się mówi "są tacy,co mają gorzej".Staram się doceniać to,co mam,ale nie zawsze mi to wychodzi i nie wiem,co robię źle.
Z moim TŻ jestem już długo,on bardzo mnie kocha,ale ostatnio już chyba nie wytrzymuje ze mną.Zawsze miewaliśmy konflikty,głównie to ja je wszczynałam,nie mówiąc o tym,że niekiedy miałam dylematy jeśli chodzi o nasz związek.Zawsze jednak jakoś dochodziliśmy do porozumienia. Problemem jest to,że wciąż nie potrafię się przed nim otworzyć do końca,szczerze powiedzieć,co mi czasem nie odpowiada i przeszkadza. Zawszę,gdy staję się szczera,albo nikt mnie nie rozumie,albo bagatelizuje moje "fanaberie".Coraz częściej nie jestem z nim szczęśliwa.Od zawsze strzelam fochy, obrażam się o byle co,napominam o rozstaniu,mimo,że ostatecznie się godzimy.Nasze życie łóżkowe też mnie nie zadowala,wdała się rutyna,i choć sama powinnam coś zmienić,sprawić,by obudziła się namiętność,nie mam na to siły,wychodzę,z idiotycznego pewnie, założenia, że skoro on nic nie robi w tym kierunku,to po co cokolwiek zmieniać na siłę.Często jestem oschła i wyniosła,płaczę od razu,co jest na pewno żałosne.Wieczorem,gdy się rozstajemy nienawidzę go,nie chcę z nim rozmawiać,mam wrażenie,że uważa mnie za wariatkę,rano o dziwo, wszystko wraca do normy,jestem spokojna i opanowana.
Pewnie wiele osób poleciłoby mi psychologa,ale może to tylko przejściowe i wynika z mojej samotności? jestem pewna,że najlepszym terapeutą byłby przyjaciel,który by mnie wysłuchał,przytulił,porad ził,niestety nie mam przyjaciół.Jeszcze w gimnazjum miałam dwie bardzo bliskie koleżanki, wszystko się jednak rozpadło,jedna wydała się bardzo fałszywa,w pewnym momencie nie byłam jej już potrzebna,choć mieszkałyśmy blisko siebie.W liceum nawiązałam nowe znajomości,jednak nie na tyle trwałe.Dziewczyny się porozjeżdżały na studia dzienne do różnych miast(ja studiuje zaocznie),poznały nowe koleżanki,każdy poszedł w swoją stronę,ja zostałam sama,nawet bez znajomych.Mam jakąś tam,która jednak widzi mnie tylko,gdy sama ma problem.Jest mi niesamowicie przykro z tego powodu,bo sama,gdy ktoś oczekuje ode mnie pomocy rzucam wszystko i spieszę z pomocą,dobrą radą,pocieszeniem,gdy oczekuję tego samego, nikogo nie ma.Naprawdę.Nikogo wtedy nie obchodzę,każdy staje się zajęty,już umówiony itp.Wtedy jeszcze bardziej zamykam się w sobie i staję się jeszcze bardziej sfrustrowana.Każdy ma kogoś bliskiego,grupę osób,z którą wychodzi do klubów,kawiarni,bawi się.Ja,mimo,ze starałam się,nie znalazłam dotąd nikogo takiego,nikt tez nie był zainteresowany przyjaźnią ze mną.Nie wiem-czy może to wina tego,że jestem szczera, lubię podejmować trudne tematy? Nie jestem łatwą osobą,dokucza mi nadwrażliwość;(każde słowo może mnie urazić,rozzłościć,nazbyt wszystko analizuję-nie potrafię się tego wyzbyć,taka już jestem;/ Łatwo jest powiedzieć mojemu chłopakowi,żebym nie była taka uparta i czasem odpuściła,ale jak to zrobić,gdy jest to wpisane w moją osobowość?Dodam,że chyba tylko na nim się wyładowuję i stąd te wszystkie spiny.
Ostatnio mam wrażenie,że diabeł we mnie wstępuje,bo już czasem to aż do przesady zachowuję się nienaturalnie,przesadnie wpadam w złość i rozdrażnienie. Co mam zatem zrobić,by się zmienić? Jest mi z tym bardzo źle;(Z pozoru niby wszystko ok,a tak naprawdę odczuwam pustkę,nawet nie mam komu tego powiedzieć,wstyd mi,że w tym wieku,zamiast szaleć, bawić się, jest tak jak jest,a ja tracę najlepsze lata.

[linka_18]

Moim zdaniem problemy mogą być chwilowe,może ci tu pomoc dobry psycholog ktory dostrzeże przyczynę twojego problemu.
Jednak jak mówisz o depresjii warto sobie zrobic test...Becka
Tu masz link
http://psychiatra.bydgoszcz.eu/publi...epresji-becka/

[nosferatku]

Test Becka jak test Becka, ja bym poszła do psychologa w takiej sytuacji.

[Clemence]

Chyba powinnam pracować jako psycholog Napiszę Ci PW

[Gruzyinka]

albo to tylko chwilowe takie zachwiania nastroju,albo jak radza dziewczyny pogadaj z kimś kto sie na tym zna.

[Silence_]

Napisane przez melancholia 28

Cześć wszystkim.Nie wiem czy był już taki wątek,ale zaryzykuję,bo jestem bezradna i nie wiem jak sobie pomóc.Może jest ktoś kto ma podobny problem lub zna jakieś sposoby,aby mi coś doradzić.Mam prawie 21 i ostatnio dzieje się ze mną coś niedobrego,coś co mnie przytłacza,jakaś bardzo destrukcyjna siła.Zaczynam obawiać się,iż nie jest to zwykła chandra,a jakieś zaczątki depresji.Nie wiem.Ciężko mi jest to opisać,zatem wybaczcie,jeśli momentami będzie to jakieś nielogiczne czy przesadzone.
Z pozoru jestem miłą,wesołą osobą,która nie wdaje się w konflikty z otoczeniem,jest uczynna i sympatyczna.Będąc na stażu w jednym z ośrodków bardzo często to słyszałam i zdawałam sobie sprawę z tego,że ludzie tam są zadowoleni z mojej pracy i lubią mnie jako osobę,spotkałam się z dużą życzliwością,którą odwzajemniałam.Kto mógłby sobie pomyśleć-ona samotna??Ma chłopaka,z którym jest już 5 lat(!),normalną,zaradną rodzinę,jest pracowita i odpowiedzialna.Tak,to prawda,nie powinnam narzekać,bo jak to się mówi "są tacy,co mają gorzej".Staram się doceniać to,co mam,ale nie zawsze mi to wychodzi i nie wiem,co robię źle.
Z moim TŻ jestem już długo,on bardzo mnie kocha,ale ostatnio już chyba nie wytrzymuje ze mną.Zawsze miewaliśmy konflikty,głównie to ja je wszczynałam,nie mówiąc o tym,że niekiedy miałam dylematy jeśli chodzi o nasz związek.Zawsze jednak jakoś dochodziliśmy do porozumienia. Problemem jest to,że wciąż nie potrafię się przed nim otworzyć do końca,szczerze powiedzieć,co mi czasem nie odpowiada i przeszkadza. Zawszę,gdy staję się szczera,albo nikt mnie nie rozumie,albo bagatelizuje moje "fanaberie".Coraz częściej nie jestem z nim szczęśliwa.Od zawsze strzelam fochy, obrażam się o byle co,napominam o rozstaniu,mimo,że ostatecznie się godzimy.Nasze życie łóżkowe też mnie nie zadowala,wdała się rutyna,i choć sama powinnam coś zmienić,sprawić,by obudziła się namiętność,nie mam na to siły,wychodzę,z idiotycznego pewnie, założenia, że skoro on nic nie robi w tym kierunku,to po co cokolwiek zmieniać na siłę.Często jestem oschła i wyniosła,płaczę od razu,co jest na pewno żałosne.Wieczorem,gdy się rozstajemy nienawidzę go,nie chcę z nim rozmawiać,mam wrażenie,że uważa mnie za wariatkę,rano o dziwo, wszystko wraca do normy,jestem spokojna i opanowana.
Pewnie wiele osób poleciłoby mi psychologa,ale może to tylko przejściowe i wynika z mojej samotności? jestem pewna,że najlepszym terapeutą byłby przyjaciel,który by mnie wysłuchał,przytulił,porad ził,niestety nie mam przyjaciół.Jeszcze w gimnazjum miałam dwie bardzo bliskie koleżanki, wszystko się jednak rozpadło,jedna wydała się bardzo fałszywa,w pewnym momencie nie byłam jej już potrzebna,choć mieszkałyśmy blisko siebie.W liceum nawiązałam nowe znajomości,jednak nie na tyle trwałe.Dziewczyny się porozjeżdżały na studia dzienne do różnych miast(ja studiuje zaocznie),poznały nowe koleżanki,każdy poszedł w swoją stronę,ja zostałam sama,nawet bez znajomych.Mam jakąś tam,która jednak widzi mnie tylko,gdy sama ma problem.Jest mi niesamowicie przykro z tego powodu,bo sama,gdy ktoś oczekuje ode mnie pomocy rzucam wszystko i spieszę z pomocą,dobrą radą,pocieszeniem,gdy oczekuję tego samego, nikogo nie ma.Naprawdę.Nikogo wtedy nie obchodzę,każdy staje się zajęty,już umówiony itp.Wtedy jeszcze bardziej zamykam się w sobie i staję się jeszcze bardziej sfrustrowana.Każdy ma kogoś bliskiego,grupę osób,z którą wychodzi do klubów,kawiarni,bawi się.Ja,mimo,ze starałam się,nie znalazłam dotąd nikogo takiego,nikt tez nie był zainteresowany przyjaźnią ze mną.Nie wiem-czy może to wina tego,że jestem szczera, lubię podejmować trudne tematy? Nie jestem łatwą osobą,dokucza mi nadwrażliwość;(każde słowo może mnie urazić,rozzłościć,nazbyt wszystko analizuję-nie potrafię się tego wyzbyć,taka już jestem;/ Łatwo jest powiedzieć mojemu chłopakowi,żebym nie była taka uparta i czasem odpuściła,ale jak to zrobić,gdy jest to wpisane w moją osobowość?Dodam,że chyba tylko na nim się wyładowuję i stąd te wszystkie spiny.
Ostatnio mam wrażenie,że diabeł we mnie wstępuje,bo już czasem to aż do przesady zachowuję się nienaturalnie,przesadnie wpadam w złość i rozdrażnienie. Co mam zatem zrobić,by się zmienić? Jest mi z tym bardzo źle;(Z pozoru niby wszystko ok,a tak naprawdę odczuwam pustkę,nawet nie mam komu tego powiedzieć,wstyd mi,że w tym wieku,zamiast szaleć, bawić się, jest tak jak jest,a ja tracę najlepsze lata.

Pocieszę Cię - nie jesteś sama, też mam podobny "problem"

[Melanchton]

Moim zdaniem Twój problem to w ogóle nie jest kwestia depresji tylko ogólna nieumiejętność komunikowania swoich potrzeb, mówienia o swoich uczuciach.
Ukrywasz jaka jesteś naprawdę, udajesz, a potem robisz swojemu facetowi jakieś chore jazdy. Nie zdziw się, jeśli w końcu zacznie mieć tego dość. Zatruwasz swoją relację z nim. Albo otworzysz się i będziesz z nim szczera, albo nie wróżę przyszłości ani temu ani kolejnym Twoim związkom... Inna rzecz, że bez pomocy psychologa pewnie się nie obejdzie.

[TheKey]

Napisane przez Melanchton

Moim zdaniem Twój problem to w ogóle nie jest kwestia depresji tylko ogólna nieumiejętność komunikowania swoich potrzeb, mówienia o swoich uczuciach.
Ukrywasz jaka jesteś naprawdę, udajesz, a potem robisz swojemu facetowi jakieś chore jazdy. Nie zdziw się, jeśli w końcu zacznie mieć tego dość. Zatruwasz swoją relację z nim. Albo otworzysz się i będziesz z nim szczera, albo nie wróżę przyszłości ani temu ani kolejnym Twoim związkom...

Dokładnie.
Autorko, czy Ty sobie zdajesz sprawę z tego, że jesteś zwyczajnie nieuczciwa? Że oszukujesz ludzi wokół siebie? Za każdym razem kiedy tak się poświęcasz, "rzucasz wszystko i lecisz z pomocą", oszukujesz drugą osobę, bo być może tak naprawdę w środku wcale nie masz ochoty jej pomagać, wysłuchiwać itd. Za każdym razem kiedy ustępujesz, żeby uniknąć konfliktu. Za każdym razem kiedy udajesz, że wszystko jest ok, choć wcale nie czujesz, żeby było ok. A później ta frustracja narasta i narasta, i w efekcie wyładowujesz się na niewłaściwej osobie w nieadekwatnym momencie.

[melancholia 28]

Autorko, czy Ty sobie zdajesz sprawę z tego, że jesteś zwyczajnie nieuczciwa? Że oszukujesz ludzi wokół siebie? Za każdym razem kiedy tak się poświęcasz, "rzucasz wszystko i lecisz z pomocą", oszukujesz drugą osobę, bo być może tak naprawdę w środku wcale nie masz ochoty jej pomagać, wysłuchiwać itd. Za każdym razem kiedy ustępujesz, żeby uniknąć konfliktu. Za każdym razem kiedy udajesz, że wszystko jest ok, choć wcale nie czujesz, żeby było ok. A później ta frustracja narasta i narasta, i w efekcie wyładowujesz się na niewłaściwej osobie w nieadekwatnym momencie.



Nie sądzę,abym była nieuczciwa,gdyż nie zmuszam się do tego,by kogoś np.wesprzeć.Lubię pomagać innych,wysłuchać ich i byc oparciem,generalnie tyczy się to dwóch,tzrech osób.Niestety gdy to ja chciałabym się wypłakać dziwnym trafem nie ma nikogo.
Widzę,że sporo jest opinii z wyrzutem wobec mnie,ale uwierzcie,że jesli chodzi o napady złości i humory wobec mojego tż to mam wrażenie,że są one niekontrolowane,nie potrafię inaczej;(

[kalincia]

Wyszło mi w tescie, że mam umiarkowaną depresję. No w życiu bym się nie spodziewała...Czy mam myśleć o samobójstwie, żeby się nie męczyć???

[linka_18]

[QUOTE=kalincia;37947798]Wyszło mi w tescie, że mam umiarkowaną depresję. No w życiu bym się nie spodziewała...Czy mam myśleć o samobójstwie, żeby się nie męczyć???[/Q
Prowokujesz czy chorujesz?:P
Nie wiem jak jest ten test skonstruowany, ale to zrob sobie na podstawie jakiegos okresu czasu- miesiaca na przyklad.