Ludzie i zachowania, które nas dziwią +ot. cz.80.

[agnyska81]

Napisane przez marza_mr

Jak to porównać? Czy lepiej zaniedbane, niedożywione dziecko, czy dziecko z ciężkimi problemami psychicznymi? Przecież nie da się tego w żaden sposób przeciwstawić. To, że jest teraz lepiej pod względem choćby materialnym (i to nie w każdym środowisku) nie znaczy, że można odtrąbić sukces "lepszych czasów". Problemy są po prostu całkiem inne.

Trochę tak przez pryzmat piramidy potrzeb Maslowa - kto się zajmuje zaspokojeniem potrzeb wyższego rzędu (psychiczne) jak te podstawowe (jedzenie) nie są zapewnione? Myślę, że ludzie i wtedy mieli swoje traumy (bo z czego niby wynikało, że moja babcia poszła trochę w zbieractwo i niemarnowanie żywności do tego stopnia, że nie pozwalała wywalić spleśniałego kompotu czy dżemu?) i "radzili sobie" z nimi na innym poziomie. Miałam dwa samobójstwa w rodzinie, wtedy, nie teraz.
Nie sądzę, że tamci ludzie lepiej by się odnaleźli w dzisiejszym świecie, gdzie jak to mówią do porównywania się mamy cały świat.

[natalia_t]

Napisane przez marza_mr

Jak to porównać? Czy lepiej zaniedbane, niedożywione dziecko, czy dziecko z ciężkimi problemami psychicznymi? Przecież nie da się tego w żaden sposób przeciwstawić. To, że jest teraz lepiej pod względem choćby materialnym (i to nie w każdym środowisku) nie znaczy, że można odtrąbić sukces "lepszych czasów". Problemy są po prostu całkiem inne.



Dokładnie, a teraz mam wrażenie, że jest ogromna presja, że życie ma być idealne, wychowanie dzieci idealne itp. A to z góry skazane na porażkę.

Ale co to za wybór? Czy ty mnie właśnie pytasz, czy lepiej zaniedbać podstawowe potrzeby fizjologiczne dziecka, czy wpędzić je w problemy psychiczne? A może by tak starać się uniknąć obu?
Jest lepiej pod względem materialnym i równolegle jest więcej możliwości diagnozowania i leczenia zaburzeń psychicznych. To oznacza, że i pod względem ubóstwa jak i psychiki jesteśmy daleko do przodu niż chociażby 50 lat temu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[695d786c3492781c3fd020c39a3abf990173eddf_6577a2b887a02]

Napisane przez natalia_t

Ale co to za wybór? Czy ty mnie właśnie pytasz, czy lepiej zaniedbać podstawowe potrzeby fizjologiczne dziecka, czy wpędzić je w problemy psychiczne? A może by tak starać się uniknąć obu?
Jest lepiej pod względem materialnym i równolegle jest więcej możliwości diagnozowania i leczenia zaburzeń psychicznych. To oznacza, że i pod względem ubóstwa jak i psychiki jesteśmy daleko do przodu niż chociażby 50 lat temu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Poza tym to nie tak, ze dawniej nie było problemów psychicznych. Jak już komuś się przytrafiły, w tym właśnie depresja poporodowa, to nikt nie umiał pomóc i skutki zostawały na resztę życia. A mam na myśli czasy ledwo 30-40 lat temu.
Idąc dalej wstecz, w czasy dzieciństwa dziadków czy pradziadków mojego pokolenia, to niektórzy ludzie słyszeli od rodziny historie, że było dużo dzieci, ale tu któreś umarło, tu się utopiło i tak dalej. No rzeczywiście złote czasy.

[marza_mr]

Napisane przez agnyska81

Trochę tak przez pryzmat piramidy potrzeb Maslowa - kto się zajmuje zaspokojeniem potrzeb wyższego rzędu (psychiczne) jak te podstawowe (jedzenie) nie są zapewnione? Myślę, że ludzie i wtedy mieli swoje traumy (bo z czego niby wynikało, że moja babcia poszła trochę w zbieractwo i niemarnowanie żywności do tego stopnia, że nie pozwalała wywalić spleśniałego kompotu czy dżemu?) i "radzili sobie" z nimi na innym poziomie. Miałam dwa samobójstwa w rodzinie, wtedy, nie teraz.
Nie sądzę, że tamci ludzie lepiej by się odnaleźli w dzisiejszym świecie, gdzie jak to mówią do porównywania się mamy cały świat.

Napisane przez natalia_t

Ale co to za wybór? Czy ty mnie właśnie pytasz, czy lepiej zaniedbać podstawowe potrzeby fizjologiczne dziecka, czy wpędzić je w problemy psychiczne? A może by tak starać się uniknąć obu?
Jest lepiej pod względem materialnym i równolegle jest więcej możliwości diagnozowania i leczenia zaburzeń psychicznych. To oznacza, że i pod względem ubóstwa jak i psychiki jesteśmy daleko do przodu niż chociażby 50 lat temu.

Moja konkluzja jest po prostu taka, że nie da się porównywać tych czasów z dawnymi, bo rzeczywistość i mentalność ludzi żyjących kiedyś była zupełnie inna, niż obecnie, To, że podstawowe potrzeby człowieka są teraz zwykle zapewnione nie znaczy, że automatycznie będzie on szczęśliwy, bo to bardziej złożone. Teraz może i możliwości diagnozowania są większe, ale czy na pewno jest tak super? Co z tego, że ktoś je zdiagnozuje, skoro z leczeniem już bywa znacznie gorzej, bo rozpaczliwie brakuje specjalistów i miejsc w szpitalach. Itd., itp.

[agnyska81]

Napisane przez marza_mr

Moja konkluzja jest po prostu taka, że nie da się porównywać tych czasów z dawnymi, bo rzeczywistość i mentalność ludzi żyjących kiedyś była zupełnie inna, niż obecnie, To, że podstawowe potrzeby człowieka są teraz zwykle zapewnione nie znaczy, że automatycznie będzie on szczęśliwy, bo to bardziej złożone.

Zdecydowanie tak
Tylko wiesz, dużo też zależy od nas. Możemy skupiać się na negatywach, a możemy pracować nad docenieniem tego co mamy. Możemy swoich porażek upatrywać w zrządzeniu losu, złych ludziach, a możemy wziąć odpowiedzialność za siebie i zacząć działać na miarę swoich możliwości.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez marza_mr

Jak to porównać? Czy lepiej zaniedbane, niedożywione dziecko, czy dziecko z ciężkimi problemami psychicznymi? Przecież nie da się tego w żaden sposób przeciwstawić. To, że jest teraz lepiej pod względem choćby materialnym (i to nie w każdym środowisku) nie znaczy, że można odtrąbić sukces "lepszych czasów". Problemy są po prostu całkiem inne.
Dokładnie, a teraz mam wrażenie, że jest ogromna presja, że życie ma być idealne, wychowanie dzieci idealne itp. A to z góry skazane na porażkę.

Wiesz ze te niedożywione dzieci też miały problemy psychiczne?

[pempek]

Na pewno wiele z osób, które przeżyły wojnę, a już na pewno te, które mieszkały w miastach albo przeżyły obóz koncentracyjny miło PTSD, czy ktoś je na to leczył? Pewnie nieliczne tak, reszta musiała żyć dalej i nikt się nad nimi nie roztkliwiał


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[natalia_t]

Napisane przez marza_mr

Moja konkluzja jest po prostu taka, że nie da się porównywać tych czasów z dawnymi, bo rzeczywistość i mentalność ludzi żyjących kiedyś była zupełnie inna, niż obecnie, To, że podstawowe potrzeby człowieka są teraz zwykle zapewnione nie znaczy, że automatycznie będzie on szczęśliwy, bo to bardziej złożone. Teraz może i możliwości diagnozowania są większe, ale czy na pewno jest tak super? Co z tego, że ktoś je zdiagnozuje, skoro z leczeniem już bywa znacznie gorzej, bo rozpaczliwie brakuje specjalistów i miejsc w szpitalach. Itd., itp.

Nie, nie jest tak super, ale jest bardziej super niż było. Mentalność była inna, owszem - dużo bardziej szkodliwa.
Kiedyś diagnozowania i leczenia nie było w ogóle, więc to jak najbardziej można porównać. To, że nie zawsze każdy znajdzie miejsce u specjalisty czy w szpitalu nie znaczy, że jest tak samo beznadziejnie jak kiedyś.
Jak ktoś wyżej pisał, nigdy nie osiągniemy ideału, ale to nie znaczy, żeby w ogóle nie dążyć do poprawy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[marza_mr]

Napisane przez agnyska81

Zdecydowanie tak
Tylko wiesz, dużo też zależy od nas. Możemy skupiać się na negatywach, a możemy pracować nad docenieniem tego co mamy. Możemy swoich porażek upatrywać w zrządzeniu losu, złych ludziach, a możemy wziąć odpowiedzialność za siebie i zacząć działać na miarę swoich możliwości.

Właśnie chyba tego dziś bardzo brakuje.

Napisane przez natalia_t

Nie, nie jest tak super, ale jest bardziej super niż było. Mentalność była inna, owszem - dużo bardziej szkodliwa.
Kiedyś diagnozowania i leczenia nie było w ogóle, więc to jak najbardziej można porównać. To, że nie zawsze każdy znajdzie miejsce u specjalisty czy w szpitalu nie znaczy, że jest tak samo beznadziejnie jak kiedyś.
Jak ktoś wyżej pisał, nigdy nie osiągniemy ideału, ale to nie znaczy, żeby w ogóle nie dążyć do poprawy.

Ale ja nic takiego nie napisałam, ani też nie twierdzę.

[istari]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89712937]Ah... Jeszcze był przypadek wyjścia za mąż za męża siostry, gdy ta zmarła. Wszystko w rodzinie [/QUOTE]

Takie małżeństwa się zdarzały i nie były niczym dziwnym. Najczęściej chodziło o dzieci (jeśli matka osierociła małe dziecko/dzieci to raczej wdowiec nie miał innego wyjścia niż powtórny ożenek, bo inaczej dzieci zwyczajnie by nie przeżyły - nie miał się nimi kto zająć, bo ojciec po pierwsze musiał pracować a po drugie nie umiał się nimi opiekować) lub o uchronienie siostry zmarłej żony przed staropanieństwem.

[Limonka2738]

Napisane przez marza_mr

Jak to porównać? Czy lepiej zaniedbane, niedożywione dziecko, czy dziecko z ciężkimi problemami psychicznymi? Przecież nie da się tego w żaden sposób przeciwstawić. To, że jest teraz lepiej pod względem choćby materialnym (i to nie w każdym środowisku) nie znaczy, że można odtrąbić sukces "lepszych czasów". Problemy są po prostu całkiem inne.

Paradne jest założenie, że skoro tamci ludzie nie mieli diagnozy zaburzenia A i B, depresji czy zespołu C to znaczy, że byli zdrowsi psychicznie.

Po prostu ci w miarę do naprostowania dostali pasem, ci nie do naprostowania byli zamknięci na strychu, a ci bardzo, bardzo chorzy po prostu popełniali samobójstwo (albo zorganizowano to tak, żeby tak wyglądało).

Te nasze zaburzenia, nerwice, depresje to są włąśnie tłumione latami problemy naszych przodków. A wojna na pewno nie pomogła.

I bardzo dobrze, że teraz w tyłkach nam się poprzewracało i mamy możliwość jako pokolenie to poodkręcać.

Kiedyś po prostu były inne problemy, nikt nie miał czasu ani możliwości przepracowywać generacyjnych traum. Które jak najbardziej były.

One się teraz nasiliły nie dlatego, że Gen Z i Millenialsi tacy słabi psychicznie, tylko dlatego, że w końcu nie musimy się martwić, że nam ojca wywiozą do obozu, ani nie musimy stać 3 dni w kolejce po buty. To w końcu wychodzi, jak wszystkie pilniejsze według piramidy Maslova potrzeby są zaspokojone.

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Napisane przez marza_mr

Jak to porównać? Czy lepiej zaniedbane, niedożywione dziecko, czy dziecko z ciężkimi problemami psychicznymi? Przecież nie da się tego w żaden sposób przeciwstawić. To, że jest teraz lepiej pod względem choćby materialnym (i to nie w każdym środowisku) nie znaczy, że można odtrąbić sukces "lepszych czasów". Problemy są po prostu całkiem inne.

Był taki mem:

Starsza kobieta mówi, że teraz jakieś autyzmy wymyślają!

Też ta sama kobieta: wstaje całe życie o tej samej godzinie, je te same śniadanie. Nie chce spróbować niego innego, źle znosi zmiany. Nie rozumie metafor, ironii. Ma trudności w budowaniu relacji... i tak dalej.

---------- Dopisano o 19:33 ---------- Poprzedni post napisano o 19:30 ----------

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;89713237]Wiesz ze te niedożywione dzieci też miały problemy psychiczne?[/QUOTE]


Sugerowałabym, że nawet większe niż my. Weźmy chociażby wit. B12, która będzie powodować zaburzenia natury psychicznej.

[Ninquelote]

Ja zgodziłam się wrócić do szkoły na kilkutygodniowe zastępstwo. Po 10 latach przerwy. Ilość wszelkiego rodzaju opinii z poradni jest szokujący. Wiem, że świadomość rodziców jest teraz dużo większa ale w starszych klasach to potrafi być 70% klasy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89713348]
Sugerowałabym, że nawet większe niż my. Weźmy chociażby wit. B12, która będzie powodować zaburzenia natury psychicznej.[/QUOTE]
B12 to pikuś. Niedożywienie, alkoholizm rodziców, przemoc, gwałty w czasie pasionki, gwałty kazirodcze......

Znamy międzywojnie z romantycznej legendy Piłsudskiego a nie bez przyczyny o Galicji pisano Golicja, ludzie emigrowali do Ameryki nie dla przygody z z nędzy.

[695d786c3492781c3fd020c39a3abf990173eddf_6577a2b887a02]

Napisane przez Ninquelote

Ja zgodziłam się wrócić do szkoły na kilkutygodniowe zastępstwo. Po 10 latach przerwy. Ilość wszelkiego rodzaju opinii z poradni jest szokujący. Wiem, że świadomość rodziców jest teraz dużo większa ale w starszych klasach to potrafi być 70% klasy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Czasami mam wrażenie, że obecnie każde odchylenie od normy musi zostać zdiagnozowane i nazwane. Ale z drugiej strony, jeśli to ma w czymś pomóc... Może lepiej mieć świadomość, o co chodzi i co z tym robić, niż być po prostu "dziwnym".

[sublips]

No ja też zawsze czuję, jak się we mnie gotuje, jak słyszę, że kiedyś nie było problemów i teraz ludzie z tego pokolenia sobie nie radzą psychicznie (nie twierdzę, że ktoś tutaj taką tezę postawił, ale ogólnie słyszałam parę razy takie zdanie na żywo). Bo kiedyś tej pomocy kurczę nie było, po prostu jak ktoś miał problem, to często popełniał samobójstwo, ostro nadużywał alkoholu i zapijał się na śmierć, a może i zażywał inne substancje itd. Nie mówię nawet o katowaniu dzieci. Już wolę jednak przewrażliwienie obecnych czasów.



Natomiast w odniesieniu do diagnozowania, zdrowia psychicznego, to mnie niesamowicie cieszy, że coraz częściej mówi się o depresji, nerwicy. Ale z drugiej strony dziwi mnie jedno zjawisko - sama nie wiem, jak to opisać, żeby nie wyszło, że jestem uprzedzona, bo nie, sama się diagnozowałam i będę diagnozować w kierunku ADHD i widzę parę uciążliwych objawów - że to idzie znowu w jakąś inną skrajność? Ostatnio byłam na szkoleniu, niepowiązanym z tym tematem wcale, a pani chyba z kilkadziesiąt dobrych razy powtórzyła, że ona jest w spektrum, to coś tam, jej partner jest neuroatypowy to jeszcze inaczej, ciągle się na tym skupiała i niesamowicie mnie to zaskoczyło, bo nijak się miało do tematu. Tak samo jak jestem na grupie pracowniczej i widzę czasami pytania, czy powiedzieć rekruterowi, że mam ADHD, czy pracodawca ma dostosować pode mnie zadania, bo jestem osobą neuroatypową. Podobnie wiele osób publicznych czy influencerek - ja nie jestem specjalistą i nie będę wyrokować, czy ktoś ma to czy tamto, nie o to chodzi - buduje chyba cały swój wizerunek na zaburzeniu i jeszcze, jak mówią o swoich objawach, to naprawdę są to czasami takie rzeczy, że co druga osoba mogłaby powiedzieć, że to ma. I z jednej strony cieszy mnie to, że mówi się szerzej o zdrowiu psychicznym, a z drugiej strony nie wiem, czy należy absolutnie wszystko podciągać pod chociażby ADHD i czy taka informacja jest potrzebna na rozmowie o pracę, bo no ja sądzę, że nie za bardzo.

[rejczeI]

Napisane przez meliandra

Co to znaczy, że dzieci wychowywała cała wioska? I jaki to miałoby mieć wpływ na lepsze przygotowanie do roli matki? Kiedyś kobiety rodziły dzieci jedno po drugim, starsze rodzeństwo opiekowało się młodszym, ale to bardziej wynika z tego, że jak masz wiecej dzieci plus owbowiązki domowe i jeszcze pracujesz, to siłą rzeczy nie cackasz się tak z każdym dzieckiem i masz dla nich mniej czasu. Tak i teraz to z resztą wygląda jak masz np. 3 trójkę dzieci. No i teraz na ten szok i niedowierzanie kobieta bardziej może sobie pozwolić, bo jednak czasy trochę się zmieniło. Ale to nie oznacza, że kiedyś kobiet rodzicielstwo nieprzytłaczało.

A słyszałaś o tym, że rodzice często sami przyznają, że o ile przy pierwszym dziecku wszystkiego się bali i na wszystko dmuchali chuchali tak przy kolejnym potrafią zachować większy luz? Nie mylić z zaniedbywaniem? I ja mówię w tym kontekście. Jeśli człowiek żyje w otoczeniu gdzie ma do czynienia częsciej z dziećmi pewne rzeczy przychodzą mu łatwiej. To jest ''trochę'' jak z prawem jazdy, ktoś kto mało jeździ zupełnie inaczej czuje się za kierownicą niż ktoś kto zrobił sporo kilometrów. I nad tym się zastanawiam, czy nie jest możliwością, że część z tych tzw. HNB to po prostu efekt rodzicielskiej nadgorliwości. Tego się oczywiście nie da ocenić rzetelnie z boku a ale pewnie też nie każdego stać na dystans do siebie, że pewnych rzeczy sam nauczył i do nich przyzwyczaił. A co do poświęcania się dziecku szczególnie w pierwszych miesiącach jego życia to wszyscy rodzice są zmęczeni, tak fizycznie jak i psychicznie bo ich potrzeby przesuwają się na drugi plan. Czy masz tzw. grzeczne bezproblemowe dziecko czy bardziej wymagające.

[milka_70]

Dziwi mnie, że w dzisiejszych czasach młode i nowoczesne kobiety nadal zachwycają się tym jak ich faceci zajmują się dziećmi, zwłaszcza noworodkami. W drugą stronę jakoś nikt się nie zachwyca

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez milka_70

Dziwi mnie, że w dzisiejszych czasach młode i nowoczesne kobiety nadal zachwycają się tym jak ich faceci zajmują się dziećmi, zwłaszcza noworodkami. W drugą stronę jakoś nikt się nie zachwyca

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

Znajomi czy rodzina?

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Napisane przez sublips

Natomiast w odniesieniu do diagnozowania, zdrowia psychicznego, to mnie niesamowicie cieszy, że coraz częściej mówi się o depresji, nerwicy. Ale z drugiej strony dziwi mnie jedno zjawisko - sama nie wiem, jak to opisać, żeby nie wyszło, że jestem uprzedzona, bo nie, sama się diagnozowałam i będę diagnozować w kierunku ADHD i widzę parę uciążliwych objawów - że to idzie znowu w jakąś inną skrajność? Ostatnio byłam na szkoleniu, niepowiązanym z tym tematem wcale, a pani chyba z kilkadziesiąt dobrych razy powtórzyła, że ona jest w spektrum, to coś tam, jej partner jest neuroatypowy to jeszcze inaczej, ciągle się na tym skupiała i niesamowicie mnie to zaskoczyło, bo nijak się miało do tematu. Tak samo jak jestem na grupie pracowniczej i widzę czasami pytania, czy powiedzieć rekruterowi, że mam ADHD, czy pracodawca ma dostosować pode mnie zadania, bo jestem osobą neuroatypową. Podobnie wiele osób publicznych czy influencerek - ja nie jestem specjalistą i nie będę wyrokować, czy ktoś ma to czy tamto, nie o to chodzi - buduje chyba cały swój wizerunek na zaburzeniu i jeszcze, jak mówią o swoich objawach, to naprawdę są to czasami takie rzeczy, że co druga osoba mogłaby powiedzieć, że to ma. I z jednej strony cieszy mnie to, że mówi się szerzej o zdrowiu psychicznym, a z drugiej strony nie wiem, czy należy absolutnie wszystko podciągać pod chociażby ADHD i czy taka informacja jest potrzebna na rozmowie o pracę, bo no ja sądzę, że nie za bardzo.

Diagnozowanie w ogólnym rozrachunku przynosi więcej korzyści niż wad. Jednocześnie zawsze trafi się "dziwna" jednostka. Ile osób tłumaczy sobie społeczną z byciem introwertykiem...:rolleye s:

[rejczeI]

Napisane przez natalia_t

Ja to nie wiem czy mnie bardziej dziwi czy przeraża.
Kiedyś ludzie na wsi ciężko pracowali, znacznie ciężej niż teraz. Nie mieli ułatwiaczy w postaci pralek, zmywarek, wiele rzeczy musieli sobie zrobić sami. Godzili pracę fizyczną, prowadzenie domu i opiekę nad dziećmi, bo musieli. Dzieci rodzili, bo nikt nie myślał że można inaczej, zawsze to ręce do roboty. Nikt się nie przejmował rozwojem psychofizycznym dziecka. Jak dziecko było płaczliwe czy nieposłuszne, albo nie mówiło czy w jakiś inny sposób odstawało od reszty, to było po prostu głupie, nieudane, zepsute, próbowało się naprawiać je pasem. Mało było rodzin bez strat w dzieciach, w wielu rodzinach któreś dzieci umarły - czy to z powodu chorób, czy wypadków przy zabawie albo pracy. Albo ginęły w niewyjaśnionych okolicznościach (porwania, morderstwa, zaginięcia). Dziewczynki, które całymi dniami pasły zwierzęta gospodarskie na łąkach, nieraz były gwałcone. Jak zaczynały się żniwa, to całe wioski pracowały, nie było co robić z najmłodszymi dziećmi, więc robiło im się prowizoryczne smoczki wypełnione makiem rozmoczonym alkoholem - podobno długo trzymało, tylko niektóre dzieci potem jakieś głupie były.
I to jest rzeczywistość wcale nie tak odległa, bo to czasy moich babć i pierwszych lat życia rodziców, czyli lata 30-60.
Ale było lepiej, bo całe wioski wychowywały dzieci.



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dzieci rodzili bo nie było skutecznej antykoncepcji. Do tego dawniej przemoc wobec kobiet i wręcz nakazywanie spełniania ''małżeńskiego obowiązku'' były standardem. Nie istniało pojęcie małżeńskiego gwałtu.

I nie tyle ręce do roboty bo przede wszystkim gęby do wykarmienia, co bardziej zabezpieczenie na stare lata.


Ja tam skłaniałabym się ku metodzie złotego środka. Ani nie pochwaliłabym pozostawiania dzieciaków samym sobie i by starsze chowały młodsze. Ani wytrząsania się nad juniorem jak nad bajkową księzniczką na ziarnku grochu.

[milka_70]

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;89713450]Znajomi czy rodzina?[/QUOTE]Znajomi

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[695d786c3492781c3fd020c39a3abf990173eddf_6577a2b887a02]

Napisane przez rejczeI

A słyszałaś o tym, że rodzice często sami przyznają, że o ile przy pierwszym dziecku wszystkiego się bali i na wszystko dmuchali chuchali tak przy kolejnym potrafią zachować większy luz? Nie mylić z zaniedbywaniem? I ja mówię w tym kontekście. Jeśli człowiek żyje w otoczeniu gdzie ma do czynienia częsciej z dziećmi pewne rzeczy przychodzą mu łatwiej. To jest ''trochę'' jak z prawem jazdy, ktoś kto mało jeździ zupełnie inaczej czuje się za kierownicą niż ktoś kto zrobił sporo kilometrów. I nad tym się zastanawiam, czy nie jest możliwością, że część z tych tzw. HNB to po prostu efekt rodzicielskiej nadgorliwości. Tego się oczywiście nie da ocenić rzetelnie z boku a ale pewnie też nie każdego stać na dystans do siebie, że pewnych rzeczy sam nauczył i do nich przyzwyczaił. A co do poświęcania się dziecku szczególnie w pierwszych miesiącach jego życia to wszyscy rodzice są zmęczeni, tak fizycznie jak i psychicznie bo ich potrzeby przesuwają się na drugi plan. Czy masz tzw. grzeczne bezproblemowe dziecko czy bardziej wymagające.

Sądzę, że Twoja teza jest bzdurna. Czasami to drugie dziecko jest bardziej wymagające niż pierwsze.

Przewrażliwienie to jedno, ale zachowanie i problemy dziecka to drugie.

Napisane przez sublips

Natomiast w odniesieniu do diagnozowania, zdrowia psychicznego, to mnie niesamowicie cieszy, że coraz częściej mówi się o depresji, nerwicy. Ale z drugiej strony dziwi mnie jedno zjawisko - sama nie wiem, jak to opisać, żeby nie wyszło, że jestem uprzedzona, bo nie, sama się diagnozowałam i będę diagnozować w kierunku ADHD i widzę parę uciążliwych objawów - że to idzie znowu w jakąś inną skrajność? Ostatnio byłam na szkoleniu, niepowiązanym z tym tematem wcale, a pani chyba z kilkadziesiąt dobrych razy powtórzyła, że ona jest w spektrum, to coś tam, jej partner jest neuroatypowy to jeszcze inaczej, ciągle się na tym skupiała i niesamowicie mnie to zaskoczyło, bo nijak się miało do tematu. Tak samo jak jestem na grupie pracowniczej i widzę czasami pytania, czy powiedzieć rekruterowi, że mam ADHD, czy pracodawca ma dostosować pode mnie zadania, bo jestem osobą neuroatypową. Podobnie wiele osób publicznych czy influencerek - ja nie jestem specjalistą i nie będę wyrokować, czy ktoś ma to czy tamto, nie o to chodzi - buduje chyba cały swój wizerunek na zaburzeniu i jeszcze, jak mówią o swoich objawach, to naprawdę są to czasami takie rzeczy, że co druga osoba mogłaby powiedzieć, że to ma. I z jednej strony cieszy mnie to, że mówi się szerzej o zdrowiu psychicznym, a z drugiej strony nie wiem, czy należy absolutnie wszystko podciągać pod chociażby ADHD i czy taka informacja jest potrzebna na rozmowie o pracę, bo no ja sądzę, że nie za bardzo.

No właśnie mnie też trochę drażni, jak ktoś się definiuje przez neuroatypowość , opiera na niej swoją tożsamość - mam tu na myśli głównie influencerki - i przez to mam wrażenie, że jest to nadużywane. I często miewam takie same przemyślenia po zapoznaniu się z objawami - że albo to normalne, albo połowa ludzi jest atypowa. A jeśli coś ma połowa ludzi, to to jakby staje się normą.

[rejczeI]

[1=695d786c3492781c3fd020c 39a3abf990173eddf_6577a2b 887a02;89713461]Sądzę, że Twoja teza jest bzdurna. Czasami to drugie dziecko jest bardziej wymagające niż pierwsze.

Przewrażliwienie to jedno, ale zachowanie i problemy dziecka to drugie.
[/QUOTE]
A ja sadzę że nie masz tak samo kompetencji aby autorytarnie stawiać własne tezy.



Poza tym nie powiedziałam, że problem nie istnieje. (Nawet podkresliłam, że ciekawe co na to współczesna psychologia bo opinie własne ciotek klotek babek matek koleżanek i siostr to dla mnie żadna podstawa teoretyczna). Tylko że zastanawiałaby mnie skala i na ile zachowanie rodziców ma realny wpływ. A co do tego że hnb to czasami drugie dziecko, to bez znaczenia, przy spadającej dzietności i tym, że coraz więcej jedynaków. Skąd wiesz że to drugiemu dziecku w jakiejś tam rodzinie (których przykłady tu padają) nie poświęca(ło) się więcej uwagi bo np. rodzice mogli lepiej zaplanować moment jego pojawienia się na świecie, może poprawiła się sytuacja materialna rodziny więc opiekunowie mieli więcej czasu i energii na postępowanie wychowawcze (co za tym idzie zwiększone skupienie), a może urodził się wymarzony syn czy córka. A może pierwsze dziecko było z wpadki i rodzic nie bardzo mieli możliwości albo ochotę aby w pełni skupić się wyłącznie na dziecku. A może energia po paru latach też nie ta sama i to na co nie zwracało się uwagi przy pierwszym dziecku (że jest wyczerpujące) przy drugim już nie daje się bagatelizować.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez milka_70

Znajomi

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

A facet był w zasięgu słuchu?
Pewnie chciała wzmocnić oczekiwane zachowanie przez pochwalę. Taka manipulacja, rodem z przeszłości.

[695d786c3492781c3fd020c39a3abf990173eddf_6577a2b887a02]

Napisane przez rejczeI

A ja sadzę że nie masz tak samo kompetencji aby autorytarnie stawiać własne tezy.



Poza tym nie powiedziałam, że problem nie istnieje. (Nawet podkresliłam, że ciekawe co na to współczesna psychologia bo opinie własne ciotek klotek babek matek koleżanek i siostr to dla mnie żadna podstawa teoretyczna). Tylko że zastanawiałaby mnie skala i na ile zachowanie rodziców ma realny wpływ. A co do tego że hnb to czasami drugie dziecko, to bez znaczenia, przy spadającej dzietności i tym, że coraz więcej jedynaków. Skąd wiesz że to drugiemu dziecku w jakiejś tam rodzinie (których przykłady tu padają) nie poświęca(ło) się więcej uwagi bo np. rodzice mogli lepiej zaplanować moment jego pojawienia się na świecie, może poprawiła się sytuacja materialna rodziny więc opiekunowie mieli więcej czasu i energii na postępowanie wychowawcze (co za tym idzie zwiększone skupienie), a może urodził się wymarzony syn czy córka. A może pierwsze dziecko było z wpadki i rodzic nie bardzo mieli możliwości albo ochotę aby w pełni skupić się wyłącznie na dziecku. A może energia po paru latach też nie ta sama i to na co nie zwracało się uwagi przy pierwszym dziecku (że jest wyczerpujące) przy drugim już nie daje się bagatelizować.

Mam nawet jeden przykład z bliskiej rodziny, który temu zaprzecza.
Nie wiem zresztą, jak by to miało działać. Rodzi się niemowlak, który jest dużo bardziej wymagający i płaczliwy niż przeciętnie, ale to rodzice ami swoim zachowaniem na to wpłynęli.

[milka_70]

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;89713483]A facet był w zasięgu słuchu?

Pewnie chciała wzmocnić oczekiwane zachowanie przez pochwalę. Taka manipulacja, rodem z przeszłości.[/QUOTE]A wiesz ze to możliwe? Jeszcze gorzej

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[rejczeI]

[1=695d786c3492781c3fd020c 39a3abf990173eddf_6577a2b 887a02;89713487]Mam nawet jeden przykład z bliskiej rodziny, który temu zaprzecza.
Nie wiem zresztą, jak by to miało działać. Rodzi się niemowlak, który jest dużo bardziej wymagający i płaczliwy niż przeciętnie, ale to rodzice ami swoim zachowaniem na to wpłynęli. [/QUOTE]
Ty masz w rodzinie, inni mieć nie muszą, i nie oznacza to, że nie dbają o dzieci.
Tak w ogóle to nigdy nie ma tak że ponowna decyzja o dziecku da rezultat 1:1 tak samo jak nie da się wejść 2x do tej samej rzeki. To już bardziej sensowne byłoby porównywanie bliźniaków 2jajowych.
Nie mówiąc o tym że jak już jest 1 dziecko na pokładzie to na 2 nie masz już identycznych zasobów (eneregtycznych, cierpliwości) jak przy pierwszym.

[Limonka2738]

Napisane przez sublips

Ale z drugiej strony dziwi mnie jedno zjawisko - sama nie wiem, jak to opisać, żeby nie wyszło, że jestem uprzedzona, bo nie, sama się diagnozowałam i będę diagnozować w kierunku ADHD i widzę parę uciążliwych objawów - że to idzie znowu w jakąś inną skrajność? Ostatnio byłam na szkoleniu, niepowiązanym z tym tematem wcale, a pani chyba z kilkadziesiąt dobrych razy powtórzyła, że ona jest w spektrum, to coś tam, jej partner jest neuroatypowy to jeszcze inaczej, ciągle się na tym skupiała i niesamowicie mnie to zaskoczyło, bo nijak się miało do tematu.

Ja z jednej strony to rozumiem, bo jestem w trakcie diagnozy i sama się łapię na niesamowitych odkryciach parę razy dziennie. (Zaraz, to X by tłumaczyło dlaczego lubię Y, a nienawidzę Z!)

Choć staram się to ignorować, bo nie chcę sobie wmawiać i wpłynąć na diagnozę.

Ale rozumiem takie... chwilowe rozochocenie tematem (zwłaszcza jeśli sam proces diagnozy zamienia się w hiperfiksację).

Tylko że jak jestem na różnych grupach (nie wierzyłąm latami mojemu terapeucie, który proponował dodatkową diagnozę już dawno, no bo przecież to głupie i bez sensu, a nawet jeśli to po co mi papierek, aż trafiłam przypadkiem na video na YT osoby z ADHD i... to było tak szalenie relatable, że mnie wgniotło w fotel) i właśnie mam takie wrażenie, że wszystko to już oznaka neuroatypowości. Ziewasz? ADHD! Jesz jedzenie? ASD! Oddychasz powietrzem? Neuroatypowość! Jakby, nie wiem, normalni ludzie nie mili hobby czy coś.

A z drugiej strony może to dlatego, że mój codzienny sposób funkcjonowania zostaje mi nagle przedstawiony jako "atypowy". Mam takie: "no tak, na memie jest, że słuchasz dwa tygodnie w kółko zapętlonej jednej piosenki, no tak, przecież wszyscy tak robią, gdzie tu ADHD?"

---------- Dopisano o 22:22 ---------- Poprzedni post napisano o 22:20 ----------

[1=695d786c3492781c3fd020c 39a3abf990173eddf_6577a2b 887a02;89713461]I często miewam takie same przemyślenia po zapoznaniu się z objawami - że albo to normalne, albo połowa ludzi jest atypowa. A jeśli coś ma połowa ludzi, to to jakby staje się normą.[/QUOTE]

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez milka_70

A wiesz ze to możliwe? Jeszcze gorzej
Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

Pewien wątek na Intymnym został założony bo mąż żony przy ludziach nie pochwalił. Może jest zapotrzebowanie na tego typu komunikację czy manipulacje.