Rozstanie z facetem XXXIV

[konwaliowa_eu]

Co robic-po prostu kasowac od niego wiadomosci czy jednak czytalybyscie najpierw? 😖

[Barbarella05]

Napisane przez konwaliowa_eu

Co robic-po prostu kasowac od niego wiadomosci czy jednak czytalybyscie najpierw? 😖

Kasować.

[201609062115]

Wiele wybaczyłam, wiele zniosłam niespełnionych obietnic i o wiele walczyłam dałam milion "ostatnic szans".. o dużo rzeczy w związku się modliłam, o jeszcze więcej go prosiłam, aż w końcu przyszedł moment, że poczułam gdzieś w środku, że to koniec.. jak to się brzydko mówi "pałka się przegła" :P i teraz on niby robi to wszystko na czym kiedyś mi zależało, kiedyś uznałabym to za spełnione marzenie, a teraz nie czuje nic. Miała tak któraś z Was?

[michalova]

Kropka, dla mojego męża nie byłam fantastyczną żoną. I przyznaję mu rację. Nie byłam świetną żoną, ale na pewno nie zasłużyłam na taki cios. Wątpię, że znajdę prawdziwego mężczyznę. Są tacy? Gdzie się takich znajduje? Poza tym mam dziecko, małe dziecko, to może być zbyt duża odpowiedzialność dla faceta.
M@skotko. Marzę o takiej tabletce :-(
Kinwaliowa, kasować. Wiem, z eto trudne. Sama tak nie umiem. Nawet odpisuję jak napisze.

[michalova]

Jak ja go nienawidzę! Tak bardzo, że bardziej się nie da. Frajer dzisiaj napisał smsa z pytaniem jak się czuję. A jak mam się kur.wa czuć? Odpisałam, że chyba pomylił numer. Wiecie co napisał? Że nie jestem mu obojętna i aktualnie nikim nie przejmuje się bardziej. No frajer.

[K_ropka]

Ale dlaczego uważasz, że nie byłaś fantastyczną żoną? Oczywiście, nie ma ludzi idealnych, ale niezależnie od wad, czy słabości - nikt nie zasługuje na takie traktowanie, kłamstwa, oszustwa, zdradę. Myślę, że w naszym przypadku należy po prostu zamknąć ten rozdział i zająć się sobą: porozpieszczać, rozwinąć pasję, na którą do tej pory nie miałyśmy czasu, zadbać o swój wygląd, czy kondycję psychiczną. Żeby stworzyć szczęśliwy związek, musimy same być szczęśliwe. Głęboko wierzę, że wówczas pojawi się ten właściwy mężczyzna.

Cóż, żal to za mało powiedziane... Szkoda, że nie przejmował się Tobą bardziej, kiedy spotykał się z tamtą... Już mógłby dać Ci spokój, naprawdę.

[michalova]

A no mógłby. Bo jak go nie ma, nie pisze, nie dzwoni to mi łatwiej. Myślę, że jakby mnie zaczął przepraszać i namawiać do powrotu to mogłabym ulec (ulegnąć? ). A jak go nie widzę to myślę racjonalnie. Wiecie o co jeszcze bezczelnie zapytał? Jak mógłby mi pomóc. Nosz...

[MissScareAll]

Napisane przez michalova

A no mógłby. Bo jak go nie ma, nie pisze, nie dzwoni to mi łatwiej. Myślę, że jakby mnie zaczął przepraszać i namawiać do powrotu to mogłabym ulec (ulegnąć? ). A jak go nie widzę to myślę racjonalnie. Wiecie o co jeszcze bezczelnie zapytał? Jak mógłby mi pomóc. Nosz...

Ten tekst "jak ci mogę pomóc" i "przecież nie chcę sprawiać ci przykrości" to chyba fabrycznie wgrany mają.

[konwaliowa_eu]

Michalova - u mnie dokladnie to samo!!! Dostalam pytanie " jak sie czuje i jak praca " .

Pfff. Napisalam, ze tego typu pytania sa juz zbedne

[michalova]

Napisane przez MissScareAll

Ten tekst "jak ci mogę pomóc" i "przecież nie chcę sprawiać ci przykrości" to chyba fabrycznie wgrany mają.

Chyba chcą wyjść na takich dobrych. Bo przecież oni nie chcieli, samo tak wyszło. A w ogóle to nasza wina, bo on tak się starał a ja tego nie widziałam. Tzn ja to usłyszałam. I usłyszałam jeszcze UWAGA UWAGA "jak facet ma w domu obiad to nie je na mieście". Mój hit. Że ja nie widziałam, że on jest takim burakiem.

---------- Dopisano o 19:49 ---------- Poprzedni post napisano o 19:46 ----------

Napisane przez konwaliowa_eu

Michalova - u mnie dokladnie to samo!!! Dostalam pytanie " jak sie czuje i jak praca " .

Pfff. Napisalam, ze tego typu pytania sa juz zbedne

No kretyni.

[Barbarella05]

Napisane przez michalova

Chyba chcą wyjść na takich dobrych. Bo przecież oni nie chcieli, samo tak wyszło. A w ogóle to nasza wina, bo on tak się starał a ja tego nie widziałam. Tzn ja to usłyszałam. I usłyszałam jeszcze UWAGA UWAGA "jak facet ma w domu obiad to nie je na mieście". Mój hit. Że ja nie widziałam, że on jest takim burakiem.

---------- Dopisano o 19:49 ---------- Poprzedni post napisano o 19:46 ----------



No kretyni.

Że co to za tekst ?!
Lol, co za burak.

A jemu czego brakowało w Twoim małżeństwie?

[michalova]

Napisane przez Barbarella05

Że co to za tekst ?!
Lol, co za burak.

A jemu czego brakowało w Twoim małżeństwie?

Zależy na jakim etapie. Raz problemem było moje libido. Fakt, spadło drastycznie po tym jak zaczęłam przyjmować tabletki. Ale nie starał się jakoś specjalnie, żeby mnie nakręcić. Seks z nim był super, czasem coś wymyślił na zachętę i wtedy rzeczywiście zawsze się kochaliśmy. Ale najczęściej było tak, że po prostu się przystawiał a jak nie chciałam to mówił że mu przykro ze mnie nie pociąga. I tłumaczenie, że pociąga nic nie dawało. Nawet mu się nie dziwię, że był sfrustrowany bo faktycznie przez cały nasz związek mieliśmy dość intensywne życie erotyczne, a jakieś pół roku temu to "siadlo". Ale żeby nie było, nie trwało to dłużej niż trzy miesiące. Od mniej więcej trzech miesięcy znowu kochaliśmy się kilka razy w tygodniu, czasami nawet kilka razy dziennie. Później brakowało mu wsparcia z mojej strony, chociaż ja widzę to inaczej. Pisałam chyba wcześniej że miał problemy natury psychicznej/psychologicznej. Nie wiem jak to nazwać. W każdym razie miał głębokiego doła, łącznie z myślami samobojczymi. Mimo że wstawalam do pracy ok. 5 rano, to potrafiłam siedzieć z nim do drugiej i przytulać bo płakał jak dziecko. Albo szarpać się z nim, bo chciał wyjść. Kilkadziesiąt razy chowalam wszystkie klucze do mieszkania, żeby nie wyszedł. (edit: nie chciałam żeby wychodził, bo groził że się zabije. Naprawdę bałam się że coś sobie zrobi. Później przestałam w to wierzyć, bo za dużo o tym gadał). Zapisałam go do psychiatry ale i tak nie poszedł. Pomijam fakt, że ja też miałam wtedy doła (chwilowe problemy z pracą, jego długi), też zdarzało mi się ryczeć. Nie pamiętam by mnie przytulił i powiedział, że będzie dobrze. Częściej słyszałam, że muszę zmienić nastawienie, bo jestem straszną pesymistką. W najgorszym momencie życia, gdy moja mama umarła, też nie czułam od niego wsparcia. Byłam wtedy jeszcze gowniarą przed 18stką. Przyjechał na pogrzeb, ale nie chciał po pogrzebie przyjść do mnie, bo głupio tak jak jest cała moja rodzina. Ja nie chcialam i nie miałam siły prosić się go o to by przyjechał do mnie. Mój brat nie wytrzymał i w tajemnicy przede mną napisał co o tym myśli. I jednak się zjawił. Przeszkadzało mu we mnie też to, że jestem bałaganiarą. Fakt, nie jestem pedantką, ale jak wracał z pracy, to strasznego syfu nie było. Ale zapytajcie mnie ile razy on posprzatał w mieszkaniu... Jego sprzątanie ograniczało się do sporadycznego odkurzania podłóg i ogarnięcia bałaganu (np koc leżał na krześle, to wrzucał go do byle jakiej szafy). Nigdy nie umył łazienki, nie robił prania, obiad ugotowal dosłownie 5 razy. I zawsze to samo. Nasz syn jest alergikiem. Jak zaczął chodzić do przedszkola, to reakcja alergiczna się zaostrzyła. Niby miał dietę specjalną, ale chyba kucharz nie za bardzo ogarnial. Więc umówiłam się z dyrekcją przedszkola, że będę przynosić Małemu jedzenie z domu. Codziennie gotuję dwa dania, żeby Młody miał do przedszkola. Mąż miał pretensje bo gotuję po nocy. No ale kiedy miałam gotować? Do 16 byłam w pracy, później odbieralam dziecko z przedszkola, jechaliśmy na zakupy. W domu byłam o 17. Szybki obiad zjadłam, pobawilam się z dzieckiem i już zaraz była 19. Dziecko do kąpieli i spania. Już była 20. A jeszcze muszę poświęcić trochę czasu żeby przygotować się do pracy. Czy mi pomagał gotować? Nie. Miał tylko pretensje ze robię to po nocy. I że to głupi pomysł. Dzisiaj skóra mojego dziecka jest o niebo lepsza dzięki temu że stosuje dietę. No ale to głupi pomysł. Masakra. Jak tak zaczynam o nim dłużej myśleć i o tym jak było i jaki on był, to mi wstyd przed sobą że od niego nie odeszłam wcześniej i że teraz nadal go kocham.
Przepraszam za długi post.

[muSiek90]

Kolejny dzień, tak samo ciężki jak każdy ostatni, w piątek rozmowa o prace, na ten weekend załatwiłem sobie jednorazowo rozwożenie pizzy na zastępstwo, to może troszkę myśli stłumię chociaż chwilowo jeśli chce się odzyskać kogoś to trzeba mu pokazać żeby on sam tego chciał, to cholernie ciężkie ale trzeba próbować bo warto walczyć

[_agg_]

Napisane przez muSiek90

Kolejny dzień, tak samo ciężki jak każdy ostatni, w piątek rozmowa o prace, na ten weekend załatwiłem sobie jednorazowo rozwożenie pizzy na zastępstwo, to może troszkę myśli stłumię chociaż chwilowo jeśli chce się odzyskać kogoś to trzeba mu pokazać żeby on sam tego chciał, to cholernie ciężkie ale trzeba próbować bo warto walczyć

znaczy się w jaki sposób chcesz to osiągnąć?

[Vampi_z_piekla_rodem]

Napisane przez michalova

Zależy na jakim etapie. Raz problemem było moje libido. Fakt, spadło drastycznie po tym jak zaczęłam przyjmować tabletki. Ale nie starał się jakoś specjalnie, żeby mnie nakręcić. Seks z nim był super, czasem coś wymyślił na zachętę i wtedy rzeczywiście zawsze się kochaliśmy. Ale najczęściej było tak, że po prostu się przystawiał a jak nie chciałam to mówił że mu przykro ze mnie nie pociąga. I tłumaczenie, że pociąga nic nie dawało. Nawet mu się nie dziwię, że był sfrustrowany bo faktycznie przez cały nasz związek mieliśmy dość intensywne życie erotyczne, a jakieś pół roku temu to "siadlo". Ale żeby nie było, nie trwało to dłużej niż trzy miesiące. Od mniej więcej trzech miesięcy znowu kochaliśmy się kilka razy w tygodniu, czasami nawet kilka razy dziennie. Później brakowało mu wsparcia z mojej strony, chociaż ja widzę to inaczej. Pisałam chyba wcześniej że miał problemy natury psychicznej/psychologicznej. Nie wiem jak to nazwać. W każdym razie miał głębokiego doła, łącznie z myślami samobojczymi. Mimo że wstawalam do pracy ok. 5 rano, to potrafiłam siedzieć z nim do drugiej i przytulać bo płakał jak dziecko. Albo szarpać się z nim, bo chciał wyjść. Kilkadziesiąt razy chowalam wszystkie klucze do mieszkania, żeby nie wyszedł. (edit: nie chciałam żeby wychodził, bo groził że się zabije. Naprawdę bałam się że coś sobie zrobi. Później przestałam w to wierzyć, bo za dużo o tym gadał). Zapisałam go do psychiatry ale i tak nie poszedł. Pomijam fakt, że ja też miałam wtedy doła (chwilowe problemy z pracą, jego długi), też zdarzało mi się ryczeć. Nie pamiętam by mnie przytulił i powiedział, że będzie dobrze. Częściej słyszałam, że muszę zmienić nastawienie, bo jestem straszną pesymistką. W najgorszym momencie życia, gdy moja mama umarła, też nie czułam od niego wsparcia. Byłam wtedy jeszcze gowniarą przed 18stką. Przyjechał na pogrzeb, ale nie chciał po pogrzebie przyjść do mnie, bo głupio tak jak jest cała moja rodzina. Ja nie chcialam i nie miałam siły prosić się go o to by przyjechał do mnie. Mój brat nie wytrzymał i w tajemnicy przede mną napisał co o tym myśli. I jednak się zjawił. Przeszkadzało mu we mnie też to, że jestem bałaganiarą. Fakt, nie jestem pedantką, ale jak wracał z pracy, to strasznego syfu nie było. Ale zapytajcie mnie ile razy on posprzatał w mieszkaniu... Jego sprzątanie ograniczało się do sporadycznego odkurzania podłóg i ogarnięcia bałaganu (np koc leżał na krześle, to wrzucał go do byle jakiej szafy). Nigdy nie umył łazienki, nie robił prania, obiad ugotowal dosłownie 5 razy. I zawsze to samo. Nasz syn jest alergikiem. Jak zaczął chodzić do przedszkola, to reakcja alergiczna się zaostrzyła. Niby miał dietę specjalną, ale chyba kucharz nie za bardzo ogarnial. Więc umówiłam się z dyrekcją przedszkola, że będę przynosić Małemu jedzenie z domu. Codziennie gotuję dwa dania, żeby Młody miał do przedszkola. Mąż miał pretensje bo gotuję po nocy. No ale kiedy miałam gotować? Do 16 byłam w pracy, później odbieralam dziecko z przedszkola, jechaliśmy na zakupy. W domu byłam o 17. Szybki obiad zjadłam, pobawilam się z dzieckiem i już zaraz była 19. Dziecko do kąpieli i spania. Już była 20. A jeszcze muszę poświęcić trochę czasu żeby przygotować się do pracy. Czy mi pomagał gotować? Nie. Miał tylko pretensje ze robię to po nocy. I że to głupi pomysł. Dzisiaj skóra mojego dziecka jest o niebo lepsza dzięki temu że stosuje dietę. No ale to głupi pomysł. Masakra. Jak tak zaczynam o nim dłużej myśleć i o tym jak było i jaki on był, to mi wstyd przed sobą że od niego nie odeszłam wcześniej i że teraz nadal go kocham.
Przepraszam za długi post.

Jesteś fantastyczną mamą, ciepłą kobietą, niejednokrotnie okazałaś mu wsparcie, on nie potrafił odwdzięczyć się tym samym, ma u Ciebie dług, którego nigdy nie spłaci. Dobrze, że to napisałaś, masz czarno na białym jak dużo wnosiłaś w związek, a jak niewiele otrzymywałaś. Czytaj to za każdym razem jak dopadną Cię wątpliwości. Powinnaś budować rodzinę z kimś komu zależy, kto doceni. I jestem pewna, że za jakiś czas tak się stanie. A eks będzie pluł sobie w brodę, bo mu fajna kobieta uciekła sprzed nosa.

[Smuutnooka]

michalova jesteś cudowną kobietą.. po tym wszystkim co tu napisałaś, nie rozumiem, jak w to możesz wątpić! Ja bym miała poważne wątpliwości co do jego dojrzałości jak już miał 18 lat i czy w ogóle powinnaś go była poślubić, już wtedy odwalał dziwne rzeczy.. Ja bym wtedy go przekreśliła..

[michalova]

Jezu, dziewczyny. Jesteście niesamowite. Dziękuję Wam za każde dobre słowo. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja przez całą tą sytuację oceniam siebie jeszcze niżej niż kiedyś. Skoro mnie zdradził... Zastanawiam się, czy rzeczywiście byłam taka jak Wam to opisalam. Przecież bez powodu nie szukalby kogoś na boku. Z resztą on się trochę denerwuje, że ja powiedziałam wszystko jego siostrze. Twierdzi, że na pewno przekreciłam wszystko. Że siebie wybieliłam a z niego zrobiłam najgorszego. Może faktycznie tylko mi się wydaje, że nie byłam taka zła, a w rzeczywistości byłam jędzą? On był jedyną osobą przed którą nie wstydzilam się niczego. A teraz nawet jak pisze do mnie to mam wrażenie że jest obcą osobą. Co nie zmienia faktu, że jak przychodzi do domu po pracy, to patrzę na niego i widzę wszystko, co było w nim dobre. Wtedy chciałabym, żeby mnie przytulił. Dzisiaj nawet to zrobił. Zrobiło mi się gorąco od środka. Czemu ja się tak katuje?!

[Kaparra]

michalova Mój związek miał znacznie krótszy staż, bo ledwie 3 lata, jednak wystąpiły te same problemy. To "ze mnę był problem", że go nie wspieram, bo zamiast go przytulać i przytakiwać starałam się mu doradzać i proponować profesjonalną pomoc. To jego zawsze było na wierzchu, bo jak to, zawsze wszystko dostawał od bliskich. Jak już nie miałam tego samego podniecenia seksem, to był dramat.
Jedyne szczęście, że sprzątał i gotował z własnego poczucia obowiązku.

Generalnie mężczyźni z nieprzepracowanymi problemami = nie ma się, co za nich zabierać. Mój miał problem na tle ojca głównie i chyba zawsze już będę uważać, że facet wychowujący się bez ojca to przepis na katastrofę - chyba, że sam zda sobie sprawę, że musi z tym brakiem psychicznym walczyć.

A tak poza tym - dziś z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że jego istnienie przestało mnie irytować. Co prawda widziałam się z nim dwa razy - i wiem, że przez wspólnych znajomych będą ku temu okazje, ale zdałam sobie sprawę, że nie obchodzi mnie, co on myśli, co robi, co uważa na 100%. Piosenki z nim mi się kojarzące, nie mają już jego skazy, ja żyję swoim życiem, wiem, że mam bliskich i znajomych, którzy mnie cenią, do których mogę się zwrócić. Po prostu, jakby te trzy lata skurczyły się do jakieś mikroskali, a ja odzyskała swoją tożsamość... Nie obchodzi mnie jego świat, bo to on błądzi w życiu i minie wiele czasu, zanim pojmie, że to, co niewłaściwe znacznie leży po jego stronie.

[Vampi_z_piekla_rodem]

Napisane przez michalova

Jezu, dziewczyny. Jesteście niesamowite. Dziękuję Wam za każde dobre słowo. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja przez całą tą sytuację oceniam siebie jeszcze niżej niż kiedyś. Skoro mnie zdradził... Zastanawiam się, czy rzeczywiście byłam taka jak Wam to opisalam. Przecież bez powodu nie szukalby kogoś na boku. Z resztą on się trochę denerwuje, że ja powiedziałam wszystko jego siostrze. Twierdzi, że na pewno przekreciłam wszystko. Że siebie wybieliłam a z niego zrobiłam najgorszego. Może faktycznie tylko mi się wydaje, że nie byłam taka zła, a w rzeczywistości byłam jędzą? On był jedyną osobą przed którą nie wstydzilam się niczego. A teraz nawet jak pisze do mnie to mam wrażenie że jest obcą osobą. Co nie zmienia faktu, że jak przychodzi do domu po pracy, to patrzę na niego i widzę wszystko, co było w nim dobre. Wtedy chciałabym, żeby mnie przytulił. Dzisiaj nawet to zrobił. Zrobiło mi się gorąco od środka. Czemu ja się tak katuje?!

Nikt idealny nie jest, mamy swoje humory i wady charakteru, wina zawsze jest gdzieś po trochu w każdym z nas, jednak po tym co napisałaś widać jak byk, że on od początku bał się brać odpowiedzialności, od sytuacji z pogrzebem mamy, po ukryte zadłużenia, na które musiałaś brać pożyczki. Miał gdzieś dobro rodziny, nawet okiem nie mrugnął jak zaczynał spotykać się z tą 20 latką. Teraz czuje zagrożenie, w końcu musi znaleźć dach nad głową, ogarnąć kwestie formalne, za przeproszeniem pali mu się koło d... więc niech Cię nie zdziwi, jak go weźmie na amory. On ciągle stawia siebie na 1 miejscu, jego potrzeby (seksualne), jego emocje (płacze i histerie, kiedy czuwałaś przy nim, zarywając noce), jego problemy (np. finansowe,które Ty musiałaś rozwiązywać). To koszmarne! Nawet teraz Ty musisz to wyjaśniać, zagadywać do kochanki,bo jego po tych wszystkich latach nie stać na szczerość wobec Ciebie.

[michalova]

Kaparra, mam nadzieję i że ja niedługo poczuję że on mnie nie interesuje. Gratuluję Ci takiego stanu
Vampi - wiesz, że to samo pomyślałam? Tzn, że pali mu się koło i dlatego on próbuje ze mną rozmawiać. Nie mówi wprost, że chce naprawiać małżeństwo ale że nie wie czy na pewno chce żyć beze mnie. Wie, że jestem w stanie wybaczyć mu wszystko. I tak kombinuje, bo nie chce się wyprowadzić. Ale nie jest w stanie zakończyć tego romansu i tak próbuje wodzic mnie za nos. Nie dam się.

[e60e5454b131baabfef11f4156e093bc04f95d5e_5ebdcd725ac57]

Napisane przez michalova

Nie dam się.

I tego się trzymaj. Nie pozwól mu na wygodne życie na dwa fronty. Naważył piwa to musi je wypić.

[K_ropka]

Matko kochana... Co się dzieje z tymi facetami?! Ręce opadają, kiedy czyta się te nasze historie :/ Ja już naprawdę przestaję czasami wierzyć w to, że gdzieś tam są jeszcze jacyś w miarę normalni, poukładani mężczyźni... Ciekawe, że prawie wszystkie nasze historie są podobne. Mój ex też - jak się okazało - miał mnóstwo nieprzepracowanych problemów, które go rozwalały od środka. Jego i nasz związek. Przerosła go odpowiedzialność... Przykre...


Jak u Was dziś? U mnie ciut lepiej. Chyba pogoda tak pozytywnie na mnie wpływa. Choć nadal nie mam energii na nic :/ Najchętniej siedziałabym cały czas w domu i nie wyściubiała nosa spod koca. Zmuszam się jednak do spotkań z przyjaciółmi, wyjść. Ale ogarnia mnie taka totalna beznadzieja... Zastanawiam się, czy w ogóle jest sens wiązać się z kimś kolejnym. Może już lepiej zostać singielką i mieć święty spokój?

[MissScareAll]

Napisane przez Smuutnooka

michalova jesteś cudowną kobietą.. po tym wszystkim co tu napisałaś, nie rozumiem, jak w to możesz wątpić! Ja bym miała poważne wątpliwości co do jego dojrzałości jak już miał 18 lat i czy w ogóle powinnaś go była poślubić, już wtedy odwalał dziwne rzeczy.. Ja bym wtedy go przekreśliła..

Zgadzam się, a ile cierpliwości i odpowiedzialności za Was swoje włożyłaś w ten związek, to aż się wierzyć nie chce. Nie zadręczaj się, proszę Cię. Zasługujesz na szczęście sama ze sobą i potem kogoś lepszego.

---------- Dopisano o 09:50 ---------- Poprzedni post napisano o 09:48 ----------

Mi się dzisiaj przynajmniej nie śnił, więc w miarę normalnie zaczynam dzień

[celka2000]

michalova - Mam tylko nadzieje, ze zapisalas "ten dowod" na jakims pewnym nosniku i nie trzymasz go w domu. Tak dla pewnosci, dobrze Ci zycze Trzymaj sie kochana!

[m@skotka]

Napisane przez K_ropka

Matko kochana... Co się dzieje z tymi facetami?! Ręce opadają, kiedy czyta się te nasze historie :/ Ja już naprawdę przestaję czasami wierzyć w to, że gdzieś tam są jeszcze jacyś w miarę normalni, poukładani mężczyźni... Ciekawe, że prawie wszystkie nasze historie są podobne. Mój ex też - jak się okazało - miał mnóstwo nieprzepracowanych problemów, które go rozwalały od środka. Jego i nasz związek. Przerosła go odpowiedzialność... Przykre...


Jak u Was dziś? U mnie ciut lepiej. Chyba pogoda tak pozytywnie na mnie wpływa. Choć nadal nie mam energii na nic :/ Najchętniej siedziałabym cały czas w domu i nie wyściubiała nosa spod koca. Zmuszam się jednak do spotkań z przyjaciółmi, wyjść. Ale ogarnia mnie taka totalna beznadzieja... Zastanawiam się, czy w ogóle jest sens wiązać się z kimś kolejnym. Może już lepiej zostać singielką i mieć święty spokój?

K-ropka, mam podobnie, najchętniej przesiedziałabym cały czas w domu. Dobrze, że muszę chodzić do pracy, to przynajmniej nie myślę cały czas.
Dodatkowo zawiodłam się na osobie, którą uważałam za przyjaciółkę. W sytuacji, gdy liczyłam na jej pomoc, zostałam sama ze swoimi problemami.

[michalova]

Napisane przez celka2000

michalova - Mam tylko nadzieje, ze zapisalas "ten dowod" na jakims pewnym nosniku i nie trzymasz go w domu. Tak dla pewnosci, dobrze Ci zycze Trzymaj sie kochana!

Mam wszystko w telefonie. Nawet nie wiem za bardzo jak mam to przegrać i wydrukować. Ale on nie ma dostępu do mojego telefonu. Mam na hasło, nigdy w życiu nie zgadnie. Z resztą staram się trzymać telefon cały czas przy sobie. Poza tym wszystkie screeny które są dowodami i rozmowa z jego kochanką wisi w sieci. Tzn. na jego telefonie robiłam screeny i wysyłałam sobie przez messengera, i z dziewczyna też pisałam na messengerze.
Jeszcze raz Wam dziękuję.

[Malla]

michalova - rany boskie, co za dupek z Twojego męża! Taką kobietę to na rękach nosić, marynarkę na kałuże zarzucać!
Życzę Ci łatwego rozwodu i jak najwięcej szczęścia na nowej drodze życia!

olcia1987 - zgadzam się ze stwierdzeniem, które tu padło: on Cię nie kocha, nie szanuje, a nawet nie lubi.
Nie masz jeszcze 30 lat, nie masz podstaw, by przypuszczać, że już z nikim nie będziesz Będziesz, jeśli zaczniesz wymagać, a przestaniesz się karmić ochłapami.

nerwotka - dzięki za przypomnienie Kasi Kowalskiej, ma mnóstwo tekstów o rozstaniach i toksycznych związkach. Zasłuchiwałam się w niej 20 lat temu

Napisane przez kiciuskot

ejj, nie wiem co mam robić, właśnie dostałam na fejsie od jakiegoś krakowskiego fotograła propozycję pozowania do zdjęć. zawsze się uważałam za niezbyt fotogeniczną osobę, niby nowe przeżycie jakieś ale SIE BOJE! co mam robic?

Obejrzyj portfolio, poszukaj opinii o gościu, dowiedz się, jakiego typu ma to być sesja i ile za nią dostaniesz. Nie bądź naiwna.

[MissChievousTess]

michalova, zrobiłaś bardzo dobrze decydując się na rozstanie.
A tak na poważnie, nie wiem gdzie znalazłaś siłę by wytrzymać tyle, ile udało Ci się wytrzymać. Ja bym w takiej sytuacji brała rozwód choćby dla dobra dziecka bo taki dom to nie są warunki do tego by wychować młodego człowieka bez zwichrowania mu psychiki. Podziwiam Twoją anielską cierpliwość i życzę by Ci tej siły wystarczyło by dobrnąć do końca z rozwodem.
Jak dla mnie Twój związek był mocno toksyczny. Może to ślepa miłość, a może jednak konsultacja z psychologiem by Ci się przydała, żebyś na przyszłość nie przyciągała podobnych typów do siebie?
Czasem człowiek wabi nieświadomie do siebie określony typ ludzi i czasem można, a nawet trzeba modyfikować swoje zachowanie pod tym kątem. Do dziś pamiętam jak czytałam badania psychopatycznych przestępców, które wykazały, że są w stanie wybrać ofiarę napaści na podstawie sposobu w jaki ona się porusza. Może zwichrowani faceci też mają takie wskaźnikowe zachowania kobiet, na podstawie których wybierają swoje ofiary?
Może stąd tyle krew w żyłach mrożących historii, które opisujecie?

[michalova]

Dziękuję Malla . Rozwód będzie trudny, nie wiem czy chcę szybkiego rozwodu bez orzekania o winie, czy jednak zdecydować się na orzekanie.
MissChievousTess Też nie wiem skąd miałam siłę, żeby zobaczyć się z kochanką mojego męża i nie zrobić jej awantury. Cierpliwość mi się przyda, na razie jeszcze nie złożyłam nawet pozwu. Trochę czytałam i na razie mnie nie stać. Sam koszt złożenia pozwu to 600 zł. A gdzie adwokat? Pewnie są też inne koszta o których jeszcze nie wiem. Chciałabym się uwolnić od niego, a nie mam za co. Psycholog... Też o tym myślałam. Ale tutaj znowu potrzebna jest kasa. Prawdopodobnie zapiszę się do psychiatry, na NFZ pewnie będę musiała czekać, ale trudno. Męża zapisałam prywatnie, wizytę miał w ciągu tygodnia. Ale ja mam teraz ważniejsze wydatki, a kasy będę mieć mniej. Psychiatra, jeżeli uzna że jest taka potrzeba, też może skierować do psychologa, zlecić terapię, prawda? Potrzebowałabym takiego treningu osobistego, nie tylko z powodu rozstania. Niską samoocenę mam od dawna, jestem nadmiernie nieśmiała, boję się nowych sytuacji. Taki trening to byłaby dobra inwestycja dla siebie. Jutro mam zamiar skoczyć na siłownię. Tzn, zobaczyć jedną. Jest w tym samym budynku, w którym pracuję a nigdy tam nie byłam. Jak mi się spodoba a cena za karnet mnie nie zabije, to zacznę chodzić od jutra. Już i tak kilka kilogramów mi zleciało przez ten stres i brak jedzenia. Ale nie chcę chudnac w ten sposób. Jeszcze będzie na kolanach prosić o wybaczenie.

[izolcia]

mimo upływu czasu, znów łapię się na tym ,że jednak nie zapomniałam,
szukając zapomnienia zakładałam konta na portalach randkowych,z nadzieją ,że poznam kogoś kto pomoże zapomnieć... usunęłam dzisiaj wszystko, nie potrafię. Żal ściska , bo po prostu znów siebie oszukuję, ja jeszcze nie zapomniałam,chociaż minęło tyle miesięcy... po nikim tyle nie sprzątałam jak po nim, jeszcze to ,że się odzywał ,ruszyło mnie doszczętnie... co zrobić.... jak żyć.......