Chorobliwa zazdrość

[askowatosc]

Zazdrość towarzyszyła mi od dzieciństwa. Mama faworyzowała starszego brata, ja byłam ta głupsza, której mniej się należy. W wieku 19 lat wyjechałam za granicę. Nigdy nie byłam zazdrosna w związku. Od 5 lat jednak jestem w związku w którym coraz bardziej staje się zazdrosna. O to że jedzie do mamy, idzie do kolegów. On nie ma nic przeciwko jak jadę do polski, jak wychodzę z jakimiś koleżankami. Cieszy się moim szczęściem.
Moje zachowania są patologiczne, nie potrafię kontrolować i się wkurzam o drobnostki. Np że idzie w nd na uro do mamy. Dla mnie to oznacza, że ja jadę w sob do polski, a on sobie już organizuje czas beze mnie.. obrażam się i czekam aż do mnie przyjdzie i będzie chciał wyjaśnić, bo to przecież oznacza że mnie jednak kocha i jestem dla niego ważna...
Jestem zazdrosna o moje koleżanki, że mają inne przyjaciółki. Szlak mnie trafia jak wrzucają zdj z innymi.
Mam bardzo małe grono znajomych. Ciężko mi załapać znajomość. Nie mam nic poza nim i pracą. Miałam kiedyś hobby (przeważnie w domu) uznałam że bez sensu samemu w domu mulić.
Chce się zmienić. Chce kontrolować emocje, żeby relacja była zdrowa. Ale nie chce tłumić wszystkiego w środku

[Rilla82]

Napisane przez askowatosc

Zazdrość towarzyszyła mi od dzieciństwa. Mama faworyzowała starszego brata, ja byłam ta głupsza, której mniej się należy. W wieku 19 lat wyjechałam za granicę. Nigdy nie byłam zazdrosna w związku. Od 5 lat jednak jestem w związku w którym coraz bardziej staje się zazdrosna. O to że jedzie do mamy, idzie do kolegów. On nie ma nic przeciwko jak jadę do polski, jak wychodzę z jakimiś koleżankami. Cieszy się moim szczęściem.
Moje zachowania są patologiczne, nie potrafię kontrolować i się wkurzam o drobnostki. Np że idzie w nd na uro do mamy. Dla mnie to oznacza, że ja jadę w sob do polski, a on sobie już organizuje czas beze mnie.. obrażam się i czekam aż do mnie przyjdzie i będzie chciał wyjaśnić, bo to przecież oznacza że mnie jednak kocha i jestem dla niego ważna...
Jestem zazdrosna o moje koleżanki, że mają inne przyjaciółki. Szlak mnie trafia jak wrzucają zdj z innymi.
Mam bardzo małe grono znajomych. Ciężko mi załapać znajomość. Nie mam nic poza nim i pracą. Miałam kiedyś hobby (przeważnie w domu) uznałam że bez sensu samemu w domu mulić.
Chce się zmienić. Chce kontrolować emocje, żeby relacja była zdrowa. Ale nie chce tłumić wszystkiego w środku

To jest ewidentnie temat do pracy własnej na terapii. Znasz źródło problemu, jesteś świadoma swoich trudności, właściwie je oceniasz, a to dobrze rokuje. Życzę Ci powodzenia, bo wyobrażam sobie, że to duże cierpienie dla Ciebie.

[skara]

Napisane przez Rilla82

To jest ewidentnie temat do pracy własnej na terapii. Znasz źródło problemu, jesteś świadoma swoich trudności, właściwie je oceniasz, a to dobrze rokuje. Życzę Ci powodzenia, bo wyobrażam sobie, że to duże cierpienie dla Ciebie.

Zgadzam się. Potrafisz zidentyfikować problem, a to już połowa sukcesu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[poliann69]

ja uważam, że to urocze i że oznacza że zalezy ci na tych ludziach. Oczywiście w pewnych ramach, bo miałam kiedyś b. zazdrosnego, kontrolującego i ograniczającego mnie chłopaka i było to dość straszne

[Rilla82]

Napisane przez poliann69

ja uważam, że to urocze i że oznacza że zalezy ci na tych ludziach. Oczywiście w pewnych ramach, bo miałam kiedyś b. zazdrosnego, kontrolującego i ograniczającego mnie chłopaka i było to dość straszne

Nie ma nic uroczego w zadręczaniu siebie. A zaangażowanie nie musi być manifestowane zazdrością. To szkodliwy stereotyp.

[HermiJona]

Napisane przez askowatosc

Zazdrość towarzyszyła mi od dzieciństwa. Mama faworyzowała starszego brata, ja byłam ta głupsza, której mniej się należy. W wieku 19 lat wyjechałam za granicę. Nigdy nie byłam zazdrosna w związku. Od 5 lat jednak jestem w związku w którym coraz bardziej staje się zazdrosna. O to że jedzie do mamy, idzie do kolegów. On nie ma nic przeciwko jak jadę do polski, jak wychodzę z jakimiś koleżankami. Cieszy się moim szczęściem.
Moje zachowania są patologiczne, nie potrafię kontrolować i się wkurzam o drobnostki. Np że idzie w nd na uro do mamy. Dla mnie to oznacza, że ja jadę w sob do polski, a on sobie już organizuje czas beze mnie.. obrażam się i czekam aż do mnie przyjdzie i będzie chciał wyjaśnić, bo to przecież oznacza że mnie jednak kocha i jestem dla niego ważna...
Jestem zazdrosna o moje koleżanki, że mają inne przyjaciółki. Szlak mnie trafia jak wrzucają zdj z innymi.
Mam bardzo małe grono znajomych. Ciężko mi załapać znajomość. Nie mam nic poza nim i pracą. Miałam kiedyś hobby (przeważnie w domu) uznałam że bez sensu samemu w domu mulić.
Chce się zmienić. Chce kontrolować emocje, żeby relacja była zdrowa. Ale nie chce tłumić wszystkiego w środku

Świadomość problemu to jest bardzo dużo. To jak bardzo to potrafi to uprzykrzyć życie, relacje, jak bardzo ogranicza - człowiek chciałby nawiązać normalne relacje z ludźmi, ale ta chorobliwa zazdrość - a tak naprawdę nie zazdrość jest problemem, nie to uczucie - ono jest tylko kurtyną dla tego, co nie zostało nazwane, emocją lub emocjami, które zostały zranione - ale w ten sposób się bronimy, to jest mechanizm obronny. Ale przez to ludzie się od nas odsuwają, bo widzą coś nie tak w krzywym spojrzeniu, w zamkniętej postawie, w postawie dyktowanej lękiem. I trzeba szukać akceptacji, potwierdzania, zapewnienia u innych, że wszystko jest okej, że jesteśmy ważni, a jednocześnie zagarnąć chcemy tę jedną osobą dla siebie, żeby patrzyła tylko na nas, nie chcemy się dzielić.

Nie obawiaj się skierować do terapeuty - ale do odpowiadającego Tobie terapeuty, nie zniechęcaj się, jeśli to nie uda się za pierwszym razem- znajdź takiego, który w Twojej ocenie właściwie nazwie tę zranioną emocję - bo tak naprawdę otwierając się przed terapeutą, przepracujesz z nim wiele rzeczy, ale też na niego rzutować będziesz to uczucie zazdrości - terapeuta też jest dla nas dostępny w ograniczonym czasie i to może przeszkadzać przy chorobliwej zazdrości, ale może też wiele pomóc, bo realnie i autentycznie będzie Ci pomagał uleczyć tę emocję, która nie jest zaopiekowana. 3mam za Ciebie kciuki, chęć zmiany to już bardzo duży krok!

[kwiaty_w_polu]

Napisane przez askowatosc

Np że idzie w nd na uro do mamy. Dla mnie to oznacza, że ja jadę w sob do polski, a on sobie już organizuje czas beze mnie.. obrażam się i czekam aż do mnie przyjdzie i będzie chciał wyjaśnić, bo to przecież oznacza że mnie jednak kocha i jestem dla niego ważna...

ale to chłopak jak wyjeżdżasz ma siedzieć i patrzeć w ścianę czekając aż wrócisz?

[Snowdrop_]

To chyba mija z wiekiem, jak byłam młoda (i bardzo ładna) byłam szalenie zakochana i zazdrosna o każdego swojego przeciętnego chłopaka. Później miałam lepszych, ale zazdrości o nikogo od lat, generalnie to mam wywalone na inne w ich otoczeniu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[HermiJona]

Napisane przez kwiaty_w_polu

ale to chłopak jak wyjeżdżasz ma siedzieć i patrzeć w ścianę czekając aż wrócisz?

Przecież Autorka napisała, że jest świadoma problemu i że to jest toksyczne.

Napisane przez Snowdrop_

To chyba mija z wiekiem, jak byłam młoda (i bardzo ładna) byłam szalenie zakochana i zazdrosna o każdego swojego przeciętnego chłopaka. Później miałam lepszych, ale zazdrości o nikogo od lat, generalnie to mam wywalone na inne w ich otoczeniu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

No właśnie niestety niekoniecznie. Jeśli ktoś został skrzywdzony w bardzo młodym, dziecięcym wieku i ma odpowiedni charakter, może nie minąć. Skrzywdzony nie na zasadzie przemocy psychicznej czy fizycznej - ale jeśli czuł się na przykład odstawiany na bok przez otoczenie i ciągle wynajdywał sygnały z otoczenia, które go w tym utwierdzały - to kucie mechanizmu obronnego póki gorący się utrwalało przez lata i samemu można nie dać rady się go "odkręcić".