Tata nie akceptuje mojego chłopaka

[Luba]

tyle tylko, ze tatus autorki sie odezwal, autorka sie nad tym zastanowila, napisala tutaj, dowiedziala sie, ze moze jednak w jakiejs czesci tatus ma racje i zaczela ze swoim facetem rozmawiac na temat przyszlosci.

jakby na to nie patrzec, dla autorki wcale na zle to nie wyszlo.
jej tatko jest prostakiem raz na rok (z tego co napisala autorka, raz niefajne haslo rzucil pare dni temu, wczesniej wspominal cos rok temu), mozna wiec przypuscic, ze go trafilo niezle i nie "odzywa sie" caly czas ale tylko wtedy kiedy juz wytrzymac nie moze na mysl, ze Tanguy rosnie mu pod bokiem. .
dlatego nie wieszalabym na nim wszystkich psow swiata, tylko dlatego, ze jest rodzicem i jako taki, wg niektorych, powinien tylko i wylacznie trzymac twarz w pojemniku na odpadki.

[201604130936]

I przede wszystkim dlaczego kanarek xD

[Fleur_D]

Napisane przez Luba

tyle tylko, ze tatus autorki sie odezwal, autorka sie nad tym zastanowila, napisala tutaj, dowiedziala sie, ze moze jednak w jakiejs czesci tatus ma racje i zaczela ze swoim facetem rozmawiac na temat przyszlosci.

jakby na to nie patrzec, dla autorki wcale na zle to nie wyszlo.
jej tatko jest prostakiem raz na rok (z tego co napisala autorka, raz niefajne haslo rzucil pare dni temu, wczesniej wspominal cos rok temu), mozna wiec przypuscic, ze go trafilo niezle i nie "odzywa sie" caly czas ale tylko wtedy kiedy juz wytrzymac nie moze na mysl, ze Tanguy rosnie mu pod bokiem. .
dlatego nie wieszalabym na nim wszystkich psow swiata, tylko dlatego, ze jest rodzicem i jako taki, wg niektorych, powinien tylko i wylacznie trzymac twarz w pojemniku na odpadki.

Zgadzam się.

Geologia? A potem jeszcze doktorat? Mam nadzieję, że chłopak ma porządne plecy na uczelni, bo inaczej będzie marnie. Nie rozumiem czemu ludzie poświęcają tak dużo czasu czemuś, co nie zapewnia im przyszłości.

[_ema_]

Napisane przez rembertowa

To nie jest decyzja tatusia, to nie jest tatusia życie, to nie tatuś będzie żył z konsekwencjami wyboru.

Dalej nie uzyskałam odpowiedzi na pytanie, co jak dziewczę będzie głodem przymierać, albo zajdzie w ciążę [nie mówię o autorce, ogonie o takim podejsciu]? Tatko ma za drzwi wystawić z walizkami i odetchnąć z ulgą? To polecisz?

[Luba]

Bo kanarek jest ladny i kolorowy i niektorym lepiej pasuje.
A golebie, jak pisal pratchett, to latajace szczury

[atlatl]

Dawno, dawno, dawno temu, w pewnym dużym polskim mieście poznałem pewnego nauczyciela akademickiego. Facet był wtedy powszechnie uważany za frajera i nieudacznika. Nie dość, że dziedzina w której dłubał była wtedy uznawana za kompletnie nieperspektywiczną, to on dodatkowo nie potrafił zakombinować paru dolców na wyjazdach zagranicznych. Jakiś przemyt, sprzedawanie kryształów etc powszechne wśród naukowców PRL w jego przypadku nie wchodziło w grę. W końcu, po odchowaniu dzieci, jego własna żona znudzona dwudziestoletnim klepaniem biedy, spakowała mu walizki i wystawiła je na korytarz. Potem wyjechała do cieplejszych i bardziej perspektywicznych krajów, by się w końcu dorobić. Tymczasem ustrój się w Polsce zmienił, ów naukowiec dłubiący w zawiłych obliczeniach prawdopodobieństwa ryzyka nagle okazał się niezwykle cennym nabytkiem dla każdego banku czy ubezpieczalni. W dodatku odciążony od obowiązków rodzinnych, mógł pracy poświęcić cały swój czas. Po parunastu latach został prezesem jednego z największych polskich banków. I, gdy jego była dalej klepie biedę w tym swoim ciepłym kraju, on w trakcie urlopów w najdroższych kurortach, klepie cztery razy od siebie młodsze panienki.
Morał z tej opowieści, proponuję aby każda sobie wymyśliła sama.

---------- Dopisano o 16:10 ---------- Poprzedni post napisano o 15:56 ----------

A co do ptaszków, to czasy gdy w Polsce jadało się gołębie i wróble, minęły już tak bardzo dawno, że pierwotny sens przysłowia i tak umyka.

[1999a18a2ffdaccef542471663304a63305f1c5c]

Napisane przez atlatl

Dawno, dawno, dawno temu, w pewnym dużym polskim mieście poznałem pewnego nauczyciela akademickiego. Facet był wtedy powszechnie uważany za frajera i nieudacznika. Nie dość, że dziedzina w której dłubał była wtedy uznawana za kompletnie nieperspektywiczną, to on dodatkowo nie potrafił zakombinować paru dolców na wyjazdach zagranicznych. Jakiś przemyt, sprzedawanie kryształów etc powszechne wśród naukowców PRL w jego przypadku nie wchodziło w grę. W końcu, po odchowaniu dzieci, jego własna żona znudzona dwudziestoletnim klepaniem biedy, spakowała mu walizki i wystawiła je na korytarz. Potem wyjechała do cieplejszych i bardziej perspektywicznych krajów, by się w końcu dorobić. Tymczasem ustrój się w Polsce zmienił, ów naukowiec dłubiący w zawiłych obliczeniach prawdopodobieństwa ryzyka nagle okazał się niezwykle cennym nabytkiem dla każdego banku czy ubezpieczalni. W dodatku odciążony od obowiązków rodzinnych, mógł pracy poświęcić cały swój czas. Po parunastu latach został prezesem jednego z największych polskich banków. I, gdy jego była dalej klepie biedę w tym swoim ciepłym kraju, on w trakcie urlopów w najdroższych kurortach, klepie cztery razy od siebie młodsze panienki.
Morał z tej opowieści, proponuję aby każda sobie wymyśliła sama.

---------- Dopisano o 16:10 ---------- Poprzedni post napisano o 15:56 ----------

A co do ptaszków, to czasy gdy w Polsce jadało się gołębie i wróble, minęły już tak bardzo dawno, że pierwotny sens przysłowia i tak umyka.

Geolog prezesem banku. Idź trollować gdzie indziej.

[201604130936]

To wrobelek też już nieadwkewatny : <. Przyznanie się do gafy przez kolejnego wizazanka-omnibusa ciężka sprawa

[Luba]

Znaczy, fajna perspektywa.
20 lat klepania biedy i czekania na zmiane ustroju Bo gdyby sie ustroj nie zmienil, to facet nadal NICZEGO by nie zrobil, zeby wreszcie miec maslo na chleb.
Autorko, lapiesz sie na to?

[atlatl]

[1=1999a18a2ffdaccef542471 663304a63305f1c5c;5156333 9]Geolog prezesem banku. Idź trollować gdzie indziej.[/QUOTE]

Nie ma przeciwwskazań. Ale koleś który z jakiegoś skamieniałego okrzemka potrafi wywróżyć ile jest ropy w pobliżu, potrafi zarobić wielokroć więcej niż prezes banku.

[201604130936]

Napisane przez Luba

Znaczy, fajna perspektywa.
20 lat klepania biedy i czekania na zmiane ustroju Bo gdyby sie ustroj nie zmienil, to facet nadal NICZEGO by nie zrobil, zeby wreszcie miec maslo na chleb.
Autorko, lapiesz sie na to?

Może krul janusz zrobi przewrot i chlopak też zostanie prezesem.

[Luba]

Napisane przez harleyka

Może krul janusz zrobi przewrot i chlopak też zostanie prezesem.

i od razu po przewrocie niech stworzy poklady ropy w Polsce


to chlopak zostanie sultanem sulejmanem nawet

[Fleur_D]

Przypominam, że mamy rok 2015. W czasie przemian ustrojowych, czyli ponad 25 lat temu wiele rzeczy było bardziej możliwych, choć też nie na zasadzie "chcieć to móc i wszystko jest możliwe, nie ma żadnych przeszkód natury formalnej". Jak ktoś porównuje tamte czasy z dzisiejszym światem, to wzbudza jedynie moje politowanie.

[new woman in town]

Napisane przez atlatl

Dawno, dawno, dawno temu, w pewnym dużym polskim mieście poznałem pewnego nauczyciela akademickiego. Facet był wtedy powszechnie uważany za frajera i nieudacznika. Nie dość, że dziedzina w której dłubał była wtedy uznawana za kompletnie nieperspektywiczną, to on dodatkowo nie potrafił zakombinować paru dolców na wyjazdach zagranicznych. Jakiś przemyt, sprzedawanie kryształów etc powszechne wśród naukowców PRL w jego przypadku nie wchodziło w grę. W końcu, po odchowaniu dzieci, jego własna żona znudzona dwudziestoletnim klepaniem biedy, spakowała mu walizki i wystawiła je na korytarz. Potem wyjechała do cieplejszych i bardziej perspektywicznych krajów, by się w końcu dorobić. Tymczasem ustrój się w Polsce zmienił, ów naukowiec dłubiący w zawiłych obliczeniach prawdopodobieństwa ryzyka nagle okazał się niezwykle cennym nabytkiem dla każdego banku czy ubezpieczalni. W dodatku odciążony od obowiązków rodzinnych, mógł pracy poświęcić cały swój czas. Po parunastu latach został prezesem jednego z największych polskich banków. I, gdy jego była dalej klepie biedę w tym swoim ciepłym kraju, on w trakcie urlopów w najdroższych kurortach, klepie cztery razy od siebie młodsze panienki.
Morał z tej opowieści, proponuję aby każda sobie wymyśliła sama.

---------- Dopisano o 16:10 ---------- Poprzedni post napisano o 15:56 ----------

A co do ptaszków, to czasy gdy w Polsce jadało się gołębie i wróble, minęły już tak bardzo dawno, że pierwotny sens przysłowia i tak umyka.

Współczuję kobietom uprawiającym klepanie z pomarszczonym facetem 70+. Rozumiem, że klepanie w sensie dosłownym, bo wiek już nie ten

Dawno...dawno....dawno temu. Tymczasem obecnie kariera naukowa w większości przypadków = klepanie biedy lub co najwyżej życie na średnim poziomie. Sam zresztą zauważyłeś, że facet zaczął zarabiać poważne pieniądze dopiero kiedy zaczął pracować w banku. Nie wiem czy sam się w tym swoim morale zagubiłeś ale tylko potwierdzasz teorie ojca autorki.

EDIT: Uświadomiłam sobie, że obrażam swoją wypowiedzią ludzi, którzy robią kariery naukowe. Da się fajnie na tym zarobić o ile studiowanie na studiach doktoranckich nie jest jedyną ambicją, jedynym zajęciem. Mam kilku znajomych, którzy robią doktorat, habilitację i całkiem nieźle im się powodzi ale wszyscy, poza studiami, pracowali już od skończenia magisterki. Dosłownie wszyscy. I to w kilku miejscach.

[atlatl]

I ok, chcę tylko zwrócić uwagę by jednak na początku związku informować o tych swoich horyzontach umysłowych, potrzebach i oczekiwaniach materialnych, a nie rżnąć intelektualistki czy romantyczki, która dla niego będzie światłem księżyca żyła. Bo i tak skończy się to za najdalej lat 20 monologiem : "Ja się spodziewałam, że jako informatyk/lekarz/prawnik/etc zapewnisz mi jakiś poziom materialny, a ty durniu znowu wymyślasz sobie jakieś obalenie hipotezy Riemana/leczenie małych murzynków/obronę pro bono". Zważcie, że o ile on po 40 jeszcze sobie spokojnie fajnie życie ułoży, przykładów znam sporo. Zaś co do płci przeciwnej, to już tak wesoło nie jest.

[rembertowa]

Napisane przez _ema_

Dalej nie uzyskałam odpowiedzi na pytanie, co jak dziewczę będzie głodem przymierać, albo zajdzie w ciążę [nie mówię o autorce, ogonie o takim podejsciu]? Tatko ma za drzwi wystawić z walizkami i odetchnąć z ulgą? To polecisz?

a rozmawiamy tu o wystawianiu walizek córci w ciąży?

No dobrze, niech będzie. Jeśli ceną za niewystawianie walizek córci w ciąży - czy jakąkolwiek inną formę pomocy - jest chodzenie na kompromis w sprawie swojego związku ze swoimi rodzicami, to tak, trzeba zabrać walizki i na pomoc nie liczyć. Bo to nie jest pomoc, tylko rozbójnicze wymuszenie.

Nawiasem mówiąc, jest tu po sąsiedzku wątasek dziewczyny, która w wieku 17 lat wpadła z dużo starszym wariatem-przemocowcem. Wariat ma już niezłe dokonania w zakresie przemocy, do tego dochodzi tatuś-hipokryta i seksista, który dyktuje mamci, co ma robić. No i żeby nie znaleźć walizek za progiem, dziewczyna musi wyjść za mąż za wariata-przemocowca, bo tatuś kazał. Dziwnym trafem, pół wizażu na wątku siedzi i próbuje przemówić dziewczęciu do rozumu, że ślub i zdanie się na łaskę i niełaskę wariata-przemocowca to głupi pomysł.

Ten wątek jest bardzo adekwatny do Twoich pomysłów o chodzeniu na kompromis w sprawie wyboru życiowego partnera z własnym ojcem.

---------- Dopisano o 21:54 ---------- Poprzedni post napisano o 21:50 ----------

Napisane przez Luba

Znaczy, fajna perspektywa.
20 lat klepania biedy i czekania na zmiane ustroju Bo gdyby sie ustroj nie zmienil, to facet nadal NICZEGO by nie zrobil, zeby wreszcie miec maslo na chleb.
Autorko, lapiesz sie na to?

znaczy co, Autorka ma zgodnie z wytycznymi tatusia, casting na męża zaczynać od inspekcji garażu kandydata, żeby jej się jakiś gołodupiec z akademicką pensją nie trafił?

[_ema_]

Napisane przez atlatl

I ok, chcę tylko zwrócić uwagę by jednak na początku związku informować o tych swoich horyzontach umysłowych, potrzebach i oczekiwaniach materialnych, a nie rżnąć intelektualistki czy romantyczki, która dla niego będzie światłem księżyca żyła. Bo i tak skończy się to za najdalej lat 20 monologiem : "Ja się spodziewałam, że jako informatyk/lekarz/prawnik/etc zapewnisz mi jakiś poziom materialny, a ty durniu znowu wymyślasz sobie jakieś obalenie hipotezy Riemana/leczenie małych murzynków/obronę pro bono". Zważcie, że o ile on po 40 jeszcze sobie spokojnie fajnie życie ułoży, przykładów znam sporo. Zaś co do płci przeciwnej, to już tak wesoło nie jest.

No to chyba kto jak kto ale doktorant to jest na tyle bystry, żeby samemu wydedukować, że życie kosztuje, tak jak jedzenie, rachunki i pieluszki dla dzieci. I jak się planuje poświęcić życie na poszukiwanie lekarstwa na raka w laboratorium urządzonym w lepiance, albo lepiej - w luksusowym mieszkaniu utrzymywanym z jednej pensji żony - no to powinien wiedzieć, żeby kobietom niepodzielającym jego pasji tyłka nie zawracać przed 40stką
No eureka, zakładając rodzinę trzeba zarabiać, kto by pomyślał?

---------- Dopisano o 22:16 ---------- Poprzedni post napisano o 21:54 ----------

Napisane przez rembertowa

Nawiasem mówiąc, jest tu po sąsiedzku wątasek dziewczyny, która w wieku 17 lat wpadła z dużo starszym wariatem-przemocowcem. Wariat ma już niezłe dokonania w zakresie przemocy, do tego dochodzi tatuś-hipokryta i seksista, który dyktuje mamci, co ma robić. No i żeby nie znaleźć walizek za progiem, dziewczyna musi wyjść za mąż za wariata-przemocowca, bo tatuś kazał. Dziwnym trafem, pół wizażu na wątku siedzi i próbuje przemówić dziewczęciu do rozumu, że ślub i zdanie się na łaskę i niełaskę wariata-przemocowca to głupi pomysł.

Jesteś chyba jedyną osobą, która potrafi przyrównać jednego ojca do drugiego

[cyanek]

Napisane przez _ema_

No to chyba kto jak kto ale doktorant to jest na tyle bystry, żeby samemu wydedukować, że życie kosztuje, tak jak jedzenie, rachunki i pieluszki dla dzieci. I jak się planuje poświęcić życie na poszukiwanie lekarstwa na raka w laboratorium urządzonym w lepiance, albo lepiej - w luksusowym mieszkaniu utrzymywanym z jednej pensji żony - no to powinien wiedzieć, żeby kobietom niepodzielającym jego pasji tyłka nie zawracać przed 40stką
No eureka, zakładając rodzinę trzeba zarabiać, kto by pomyślał?

Nikt w moim przypadku jak na razie nie zamierza żadnej rodziny zakładać.
Poza tym jest równouprawnienie - nie wymagam, żeby mnie ktoś utrzymywał. Jako, że studiuję na uczelni ekonomicznej, mam nadzieję na pracę w zawodzie (rachunkowość) albo w korpo.
A w razie czego zawsze można pójść do pierwszej lepszej pracy.
Mimo zarzucanego mi tu infantylizmu mam na tyle rozsądku by postępować tak, żebym nie musiała za kilka miesięcy martwić się o pieluszki (tak wiem, że różnie może się zdarzyć).

Owszem - można rzucić wszystko i zwrócić się ku mniej prestiżowym i mniej dochodowym posadom już teraz i zająć się zakładaniem rodziny. Jednak każdy jakoś po swojemu planuje sobie życie i dla jednych ważne jest, żeby jak najszybciej się usamodzielnić a dla innych żeby się rozwijać, dokształcać, itp.

Według mnie w związku ważne też jest uczucie, wzajemne zrozumienie, dogadywanie się, itp.
Wiem, że uczucia sobie do garnka nie włożę, a z drugiej strony pieniędzmi nie zapcham serca.

Uważam, że trzeba iść w życiu na kompromis i tyle samo dawać od siebie ile brać. A może nawet więcej?

Nie wyobrażam sobie życia, w którym miałabym być na czyimś całkowitym i długotrwałym utrzymaniu a także żeby mój partner był przeze mnie utrzymywany.
Nie mam gwarancji, że coś przez ten doktorat osiągnie, że znajdzie dobrą pracę, że będziemy żyć na jakimś poziomie.
Ale nic nie da mi gwarancji. Wiem, ze umie sobie radzić w życiu. I mam nadzieję, że jakoś wspólnie możemy sobie poradzić.

Zapewne zostanie mi zarzucone, że nic nie wiem o życiu, że mam wyidealizowany obraz, że za kilka lat będę mówić inaczej. Może tak a może nie. Tego nie wiem.

[Luba]

Napisane przez rembertowa

znaczy co, Autorka ma zgodnie z wytycznymi tatusia, casting na męża zaczynać od inspekcji garażu kandydata, żeby jej się jakiś gołodupiec z akademicką pensją nie trafił?

znaczy tylko tyle, ze powinna sie zastanowic, czy chce czekac az jej ukochany szejkiem zostanie w wieku 50 lat.
odnioslam sie do swietlanego przykladu podanego wyzej

Napisane przez cyanek

Nie wyobrażam sobie życia, w którym miałabym być na czyimś całkowitym i długotrwałym utrzymaniu a także żeby mój partner był przeze mnie utrzymywany.

A wyobrazasz sobie zycie w ktorym utrzymujesz dziecko, mniej wiecej, do 30 roku zycia?

Napisane przez cyanek

Wiem, ze umie sobie radzić w życiu.

Pytam calkiem powaznie: skad wiesz?
Przeciez do tej pory tak naprawde nie musial "sobie radzic w zyciu".

[cyanek]

Napisane przez Luba

Pytam calkiem powaznie: skad wiesz?
Przeciez do tej pory tak naprawde nie musial "sobie radzic w zyciu".

Tak, to że się nie utrzymuje sam to od razu z automatu świadczy o tym, że nie jest zaradny życiowo?

Potrafi zarządzać czasem, zasobami pieniężnymi i niepieniężnymi. W wieku szkolnym dorabiał sobie w sadach w wakacje, w wieku 18 lat pracował wakacyjnie w fabryce codziennie mając na 5 rano, żeby móc kupić sobie swój pierwszy motocykl, później na studiach pracował w różnych miejscach.
Wiem, że dla was to nic to o niczym nie świadczy bo "siedzi" na doktoracie bo nie pracuje teraz bo co to taka part time job.
Ale ja wiem, że jak chce, to sobie poradzi.

Wiem, że dla ludzi, którzy żyją na własną kieszeń to jest śmieszne, nie świadczy o niczym itp, bo oni sami się utrzymują i to według nich definiuje "prawdziwą" zaradność życiową.

---------- Dopisano o 22:07 ---------- Poprzedni post napisano o 22:00 ----------

Luba, pozwoliłam sobie odwiedzić Pani profil i o ile podane na nim informacje są prawdziwe, jest Pani w wieku mojego taty.
Nie dziwie się, że Pani w ten sposób na to wszystko patrzy, miło mi, że mogę poznać Pani punkt widzenia, ale musi Pani zrozumieć, że nie jestem w stanie teraz w tym momencie mojego życia podzielać Pani sposobu patrzenia na świat.

[szarri]

Przebrnęłam z ciekawości przez cały wątek, co rzadko mi się zdarza i mam parę przemyśleń

1. Autorko wątku, jeśli chodzi o ojca, no cóż - pomijając poziom niektórych rzucanych przez niego tekstów, trochę go rozumiem. W tym jedynie sensie, że każdy chce dla swojego dziecka jak najlepiej i każdy to rozumie trochę inaczej. Ojcowie miewają takie podejście i nie pozostaje Ci nic innego, jak puszczanie tego mimo uszu - po zastanowieniu się, czy w niektórych aspektach nie ma trochę racji. Niejeden film o takich ojcach powstał i niejedną powieść napisano

2. Na razie Ci się wydaje, że wiesz, czemu Twój facet poszedł na studia doktoranckie - ja bym się nad tym zastanowiła najbardziej. Czy on ma jakieś plany? Konkretną wizję kariery naukowej? Plan, jak to ma wyglądać dalej - ale taki realny, z rzetelną oceną szans na jego realizację? Pomysł, jak zamienić "dr" przed nazwiskiem na gotówkę (jeśli nie teraz, to w przyszłości)?

3. Doktorat spoko, niektórym pomaga, niektórym szkodzi - ja znam więcej takich, którym zaszkodził, bo zrobili go dla taniego pokoju w akademiku i przedłużenia swojego YOLO. Kompletnie nie rozumiem padającej tu argumentacji, że Wizażankom się wydaje, że praca w magazynie jest lepsza od kariery naukowej. WTF?! Kto w ogóle mówił o zapitalaniu na kasie? Między karierą wykładacza chemii w Tesco a wykładowcy akademickiego jest jeszcze n innych możliwości, które pozwalają pracować umysłowo za pieniądze wyższe od stypendium. Nie deprecjonując niczyjej kariery naukowej - pewnie, można się spełniać na tym polu, ale z tego co wiem o realiach na polskich uczelniach, raczej trudno myśleć o poświęceniu się nauce i utrzymaniu rodziny na sensownym poziomie jednocześnie. Trzeba też odróżnić dziedziny, które zagłębia się dla sportu od tych, które mają potencjał - nazwijmy to - komercyjny. Nie oszukujmy się, każda praca, także naukowa, ma jakąś wartość przeliczalną na pieniądze. To może się zmieniać (przykład - wspomniany wyżej prezes banku), ale raczej łatwo to przewidzieć, wiedząc cokolwiek o świecie. C'est la vie. Patenty czy wyniki badań z wielu dziedzin mogą być warte mnóstwo hajsu i wtedy kariera naukowa to całkiem dobry pomysł, a szukanie pracy dla wpisu w CV nie ma najmniejszego sensu. Pytanie tylko, czy dotyczy to kogoś, kto spędzi życie patrząc przez mikroskop na konodonty... Szczerze wątpię. Jeśli rozwój danej dziedziny nie wpływa w żaden sposób na coś, co da się spieniężyć (niezależnie od tego, czy jest to robotyka, czy kosmetyka), to po prostu nikomu nie opłaca się dawać na to większych pieniędzy - ani państwu, ani firmom. Jeśli komuś wystarczy świadomość wpływu na rozwój nauki i liczy się z tym, że w najlepszym wypadku pozostanie na uczelni za mniej niż średnia krajowa, to jego wybór. Jeśli jednak liczy po prostu, że dowolny doktorat w magiczny sposób przekłada się na napełnianie garnca złotem, to sorry, ale jest Piotrusiem Panem.

[cyanek]

Napisane przez Luba

A wyobrazasz sobie zycie w ktorym utrzymujesz dziecko, mniej wiecej, do 30 roku zycia?

Przepraszam, ale mi jest trudno wyobrazić sobie, że wogóle mam jakieś dziecko, a co dopiero sytuację, w której jest starsze ode mnie i go utrzymuję.
Ale wydaje mi się, że to już kwestia podejścia jego rodziców do tej sytuacji i że ja nie mam na to za bardzo wpływu, że oni się na to godzą.

[Luba]

Napisane przez cyanek

Tak, to że się nie utrzymuje sam to od razu z automatu świadczy o tym, że nie jest zaradny życiowo?

Potrafi zarządzać czasem, zasobami pieniężnymi i niepieniężnymi. W wieku szkolnym dorabiał sobie w sadach w wakacje, w wieku 18 lat pracował wakacyjnie w fabryce codziennie mając na 5 rano, żeby móc kupić sobie swój pierwszy motocykl, później na studiach pracował w różnych miejscach.
Wiem, że dla was to nic to o niczym nie świadczy bo "siedzi" na doktoracie bo nie pracuje teraz bo co to taka part time job.
Ale ja wiem, że jak chce, to sobie poradzi.

Wiem, że dla ludzi, którzy żyją na własną kieszeń to jest śmieszne, nie świadczy o niczym itp, bo oni sami się utrzymują i to według nich definiuje "prawdziwą" zaradność życiową.

Akurat nie o prace mi chodzilo.
Ale o cos calkiem innego
Mieszka sam? Gotuje sobie sam, pierze, placi rachunki (chodzi o to czy wie w ogole jak i gdzie sie te rachunki placi), sprzata i w ogole zyje sam i radzi sobie? Jest ogarniety zyciowo?
Nie planujecie rodziny, chwala, ale jakby co, to ogarnie z Toba wszytsko w domu i przy dziecku, czy zamknie za soba drzwi do pokoju, bo "on robi doktorat".
Umie sobie radzic z niepowodzeniami?
Itd.

edycja. nie musisz mi "paniowac" nikt tu tego nie robi. na szczescie

[cyanek]

Napisane przez szarri

Przebrnęłam z ciekawości przez cały wątek, co rzadko mi się zdarza i mam parę przemyśleń

1. Autorko wątku, jeśli chodzi o ojca, no cóż - pomijając poziom niektórych rzucanych przez niego tekstów, trochę go rozumiem. W tym jedynie sensie, że każdy chce dla swojego dziecka jak najlepiej i każdy to rozumie trochę inaczej. Ojcowie miewają takie podejście i nie pozostaje Ci nic innego, jak puszczanie tego mimo uszu - po zastanowieniu się, czy w niektórych aspektach nie ma trochę racji. Niejeden film o takich ojcach powstał i niejedną powieść napisano

2. Na razie Ci się wydaje, że wiesz, czemu Twój facet poszedł na studia doktoranckie - ja bym się nad tym zastanowiła najbardziej. Czy on ma jakieś plany? Konkretną wizję kariery naukowej? Plan, jak to ma wyglądać dalej - ale taki realny, z rzetelną oceną szans na jego realizację? Pomysł, jak zamienić "dr" przed nazwiskiem na gotówkę (jeśli nie teraz, to w przyszłości)?

3. Doktorat spoko, niektórym pomaga, niektórym szkodzi - ja znam więcej takich, którym zaszkodził, bo zrobili go dla taniego pokoju w akademiku i przedłużenia swojego YOLO. Kompletnie nie rozumiem padającej tu argumentacji, że Wizażankom się wydaje, że praca w magazynie jest lepsza od kariery naukowej. WTF?! Kto w ogóle mówił o zapitalaniu na kasie? Między karierą wykładacza chemii w Tesco a wykładowcy akademickiego jest jeszcze n innych możliwości, które pozwalają pracować umysłowo za pieniądze wyższe od stypendium. Nie deprecjonując niczyjej kariery naukowej - pewnie, można się spełniać na tym polu, ale z tego co wiem o realiach na polskich uczelniach, raczej trudno myśleć o poświęceniu się nauce i utrzymaniu rodziny na sensownym poziomie jednocześnie. Trzeba też odróżnić dziedziny, które zagłębia się dla sportu od tych, które mają potencjał - nazwijmy to - komercyjny. Nie oszukujmy się, każda praca, także naukowa, ma jakąś wartość przeliczalną na pieniądze. To może się zmieniać (przykład - wspomniany wyżej prezes banku), ale raczej łatwo to przewidzieć, wiedząc cokolwiek o świecie. C'est la vie. Patenty czy wyniki badań z wielu dziedzin mogą być warte mnóstwo hajsu i wtedy kariera naukowa to całkiem dobry pomysł, a szukanie pracy dla wpisu w CV nie ma najmniejszego sensu. Pytanie tylko, czy dotyczy to kogoś, kto spędzi życie patrząc przez mikroskop na konodonty... Szczerze wątpię. Jeśli rozwój danej dziedziny nie wpływa w żaden sposób na coś, co da się spieniężyć (niezależnie od tego, czy jest to robotyka, czy kosmetyka), to po prostu nikomu nie opłaca się dawać na to większych pieniędzy - ani państwu, ani firmom. Jeśli komuś wystarczy świadomość wpływu na rozwój nauki i liczy się z tym, że w najlepszym wypadku pozostanie na uczelni za mniej niż średnia krajowa, to jego wybór. Jeśli jednak liczy po prostu, że dowolny doktorat w magiczny sposób przekłada się na napełnianie garnca złotem, to sorry, ale jest Piotrusiem Panem.

Tak, zgadzam się z wątpliwościami dotyczącymi jego przyszłej kariery. I muszę z nim szczerze porozmawiać, co będę miała okazje zrobić jutro (o takich rzeczach się nie rozmawia przez telefon, a widujemy się głównie w weekendy).
Orientuje się, jak działa gospodarka i rynek pracy dzięki moim studiom.

I dziękuję za wczytanie się w ten wątek i tak rozbudowaną odpowiedź

---------- Dopisano o 22:21 ---------- Poprzedni post napisano o 22:17 ----------

Napisane przez Luba

Akurat nie o prace mi chodzilo.
Ale o cos calkiem innego
Mieszka sam? Gotuje sobie sam, pierze, placi rachunki (chodzi o to czy wie w ogole jak i gdzie sie te rachunki placi), sprzata i w ogole zyje sam i radzi sobie? Jest ogarniety zyciowo?
Nie planujecie rodziny, chwala, ale jakby co, to ogarnie z Toba wszytsko w domu i przy dziecku, czy zamknie za soba drzwi do pokoju, bo "on robi doktorat".
Umie sobie radzic z niepowodzeniami?
Itd.

edycja. nie musisz mi "paniowac" nikt tu tego nie robi. na szczescie

Ok przepraszam

Tak, umie sam swój własny inwentarz ogarnąć - był na erasmusie przez rok i tam sam sobie gotował, sam sobie zakupy robił, prał, płacił rachunki, itp.
Gdy przyjeżdża do mnie, to często razem coś gotujemy, albo czasem, gdy jestem na zajęciach to on coś ugotuje. I posprząta po obiedzie.
Mamy taką trochę zasadę - raz ja przygotuje posiłek, raz ty (zazwyczaj i tak robimy go razem, ale zawsze to jakaś jedna osoba wymyśla, co będziemy jeść, itp).

[szarri]

Napisane przez cyanek

Tak, zgadzam się z wątpliwościami dotyczącymi jego przyszłej kariery. I muszę z nim szczerze porozmawiać, co będę miała okazje zrobić jutro (o takich rzeczach się nie rozmawia przez telefon, a widujemy się głównie w weekendy).
Orientuje się, jak działa gospodarka i rynek pracy dzięki moim studiom.

I dziękuję za wczytanie się w ten wątek i tak rozbudowaną odpowiedź

Będzie co ma być, tatą się nie przejmuj, bo nie przeżyje życia za Ciebie - podobnie jak Wizażanki. Najwyżej się sparzysz albo będziesz utrzymywała dom w dużej mierze samodzielnie, a Twój chłopak będzie siedział nad tymi swoimi skamielinami. Trudno mi zobaczyć w tym coś złego, skoro mamy XXI wiek, a mnóstwo kobiet w analogicznej sytuacji siedzi nad schnącymi paznokciami Piszę to jako żona faceta, który pracował na etacie od pierwszego dnia studiów i którego obie moje babcie kochają za zaradność. Wcale nie jest wykluczone, że chłopak pozostanie ciamajdą, a Ty i tak będziesz z nim szczęśliwa. Możesz być także nieszczęśliwa, pewnie, ale tego nikt Wam nie wywróży - to Ty wiesz najlepiej, czy opcja takiego scenariusza Cię przeraża.

[cyanek]

Napisane przez szarri

Będzie co ma być, tatą się nie przejmuj, bo nie przeżyje życia za Ciebie - podobnie jak Wizażanki. Najwyżej się sparzysz albo będziesz utrzymywała dom w dużej mierze samodzielnie, a Twój chłopak będzie siedział nad tymi swoimi skamielinami. Trudno mi zobaczyć w tym coś złego, skoro mamy XXI wiek, a mnóstwo kobiet w analogicznej sytuacji siedzi nad schnącymi paznokciami Piszę to jako żona faceta, który pracował na etacie od pierwszego dnia studiów i którego obie moje babcie kochają za zaradność. Wcale nie jest wykluczone, że chłopak pozostanie ciamajdą, a Ty i tak będziesz z nim szczęśliwa. Możesz być także nieszczęśliwa, pewnie, ale tego nikt Wam nie wywróży - to Ty wiesz najlepiej, czy opcja takiego scenariusza Cię przeraża.

Jak będzie - tego nie wie nikt Mam nadzieje, że nie tak dramatycznie Na razie jest bardzo dobrze i tego się trzymam Może wspólnej przyszłości nie być wcale? Nie wiem. Chodź moim skromnym zdaniem w tym momencie nie czuje potrzeby zerwania tego związku.

[NoRaczejNie]

Tata ma racje, dorośli mężczyźni nie mają dredów, tak jak nie chodzą w krótkich spodenkach i trampkach do pracy. Druga kwestia, robienie doktoratu to zazwyczaj sposób na ucieczkę od dorosłego życia i pracy. Jesteś 27 letnim chłopczykiem, który nawet jeszcze nie pracuje, nic dziwnego, że rodzice tak reagują.

[rembertowa]

Napisane przez cyanek

Ale ja wiem, że jak chce, to sobie poradzi.

Wiem, że dla ludzi, którzy żyją na własną kieszeń to jest śmieszne, nie świadczy o niczym itp, bo oni sami się utrzymują i to według nich definiuje "prawdziwą" zaradność życiową.

no i to tego się trzymaj. Jeśli Twój chłopiec, przyciśnięty okolicznościami, potrafi sobie poradzić, to zamiana trzech na dwie literek przed nazwiskiem mu w tym nie zaszkodzi. Prawdziwa zaradność życiowa polega z grubsza na tym, żeby rozeznać okoliczności i się w nich odnaleźć, a nie na tym, żeby wbrew wszystkim i wbrew wszystkiemu iść do pracy i utrzymywać się z pensji, a nie na przykład ze stypendium.

---------- Dopisano o 03:27 ---------- Poprzedni post napisano o 02:58 ----------

Napisane przez Luba

znaczy tylko tyle, ze powinna sie zastanowic, czy chce czekac az jej ukochany szejkiem zostanie w wieku 50 lat.
odnioslam sie do swietlanego przykladu podanego wyzej

przykład jak przykład; jak dla mnie znacząco śmieszniejsze są presupozycje, że istnieje obecnie jakiś model kariery, który gwarantuje dobre zarobki. Gość sobie wybrał ścieżkę zawodową najeżoną przeciwnościami, ale też to nie jest ścieżka, która nie daje możliwości zarobienia pieniędzy. Ok, będą to pieniądze realnie mniejsze, niż gdyby ambicją było zostanie prezesem średniej wielkości spółki giełdowej, ale nie dla każdego życiową ambicją jest robienie dużej kasy. Ok, ta ścieżka kariery wymaga na tym etapie zainwestowania kilku lat w robienie doktoratu. Ale to też nie jest jakoś wyjątkowe - są zawody, w których trzeba zrobić coś innego, niż skończyć zawodówkę / technikum / studia licencjackie lub magisterskie.

Lubo, zauważ, że omawiany pacjent nie jest jakimś obibokiem; wyłapał stypendium podczas rekrutacji na jednej z najlepszych uczelni w Polsce, co oznacza, że musiał się przyłożyć do robienia punkcików na studiach. Teraz powinien kontynuować robienie punkcików, w sposób sensowny i nie rozdrabniając się, żeby mieć stypendium dalej, a mieć też szanse uzyskać jakiś grant na badania. Chałturzenie mu w tym nie pomoże, najpewniej zaszkodzi. Po co zatem ma iść do pracy? Żeby pokazać tatusiowi Autorki, że sobie radzi? Przecież niezależnie od tego, co zrobić, tatuś i tak będzie się czepiał o dredy i o rodziców. Dredy może ściąć, rodziców niby też, ale za to już pójdzie do więzienia.

Problem z tatusiem Autorki nie polega na tym, że jest tatusiem i morda w kubeł. Polega na tym - a to w cholerę częsta przypadłość - że tatuś Autorki nie jest w stanie zrozumieć, że można mieć inaczej niż on. Że można nie podzielać celów, pragnień, upodobań, priorytetów. Że można chcieć uprawiać naukę za średnie pieniądze, a nie robić karierę w korpie za nieco mniej średnią kasę. Że można chcieć związać się z chłopcem z mniej zamożnej rodziny. Że można nosić dredy, kiedy obowiązkowa jest fryzura w ząbek, czy co tam.

Owszem, być może zasadne byłoby, żeby chłopiec przemyślał, czego w zasadzie chce od życia. Nie dlatego, że tatuś, i nie dlatego, że wizażanki. Na razie zaczął doktorat - jeszcze pewnie się nie zorientował, czy praca naukowa i uczelniane realia to na pewno to; posiedzi jeszcze chwilę i się pokapuje. Nerwowe rozsyłanie cv, bo przecież dorośli ludzie pracują, mu w tym nie pomoże. Dorośli ludzie wiedzą, czego chcą i określają środki do tego, by to osiągnąć. Wiedzą, że czasem z czegoś trzeba zrezygnować, albo poczekać.

Gość na razie inwestuje w swoją karierę - ma możliwości, intelektualne i finansowe, rodzice też go wspierają. Na razie nie chce zakładać rodziny. Autorka też na razie się kształci i planów rozrodczych w aktualnym planie pięcioletnim zapewne nie ma. Owszem, gościowi może nie wypalić z karierą naukową - ale to ryzyko jest zawsze, zawsze może zdarzyć się coś, co spowoduje, że karierę diabli wezmą. Nie wypali, będzie kombinował inaczej, Autorka pisze, że potrafi sobie poradzić. Co w tym złego? Czego tu się czepiać?

Mnie jednak wychodzi, że rodziców i dredów.

[szarri]

Napisane przez NoRaczejNie

Tata ma racje, dorośli mężczyźni nie mają dredów, tak jak nie chodzą w krótkich spodenkach i trampkach do pracy. Druga kwestia, robienie doktoratu to zazwyczaj sposób na ucieczkę od dorosłego życia i pracy. Jesteś 27 letnim chłopczykiem, który nawet jeszcze nie pracuje, nic dziwnego, że rodzice tak reagują.

A to ciekawe... Czyli dready wykluczają robienie kariery? Muszę to powiedzieć facetowi, którego ostatnio poznałam. Bez najmniejszych wątpliwości miał raczej mocną pozycję w firmie (duża spółka FMCG), bo rozstrzygał przetarg na sześciocyfrową kwotę, czego nie powierza się stażystom, ale na pewno zarząd tej firmy nie wie o jego niepoważnym podejściu do życia i o tym, nie jest dorosły. Chociaż może troszkę jest, bo lat raczej miał więcej niż 27...

[new woman in town]

Napisane przez NoRaczejNie

Tata ma racje, dorośli mężczyźni nie mają dredów, tak jak nie chodzą w krótkich spodenkach i trampkach do pracy. Druga kwestia, robienie doktoratu to zazwyczaj sposób na ucieczkę od dorosłego życia i pracy. Jesteś 27 letnim chłopczykiem, który nawet jeszcze nie pracuje, nic dziwnego, że rodzice tak reagują.

Akurat z tym to raczej trafia jak kulą w płot. Co jest złego w dredach? Albo trampkach? Nie każdy ma pracę w której musi zakładać garnitur, krawat i lakierki.

Napisane przez cyanek

Jak będzie - tego nie wie nikt Mam nadzieje, że nie tak dramatycznie Na razie jest bardzo dobrze i tego się trzymam Może wspólnej przyszłości nie być wcale? Nie wiem. Chodź moim skromnym zdaniem w tym momencie nie czuje potrzeby zerwania tego związku.

I super. Jesteś na etapie, na którym potrzebujesz chłopaka-studenta, lekkoducha, zabawnego towarzysza życia, któremu nie w głowie dorosłe życie, zakładanie rodziny i obowiązki z tego wynikające. Bo i Ty tego nie chcesz. Więc super się dobraliście, na razie pasujecie do siebie i sobie. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że równocześnie dorośniecie i nie pojawi się za kilka lat między wami przepaść, nie zaczniesz wymagać aby jednak założył ten krawat i przyniósł pieniądze na kredyt hipoteczny i pieluchy. Ale nawet jeśli tak się stanie, co z tego? Nie każdy związek musi skończyć się wspólną starością, trzeba doceniać też te na "tu i teraz".