Praca-szukanie swojej drogi

[Wieczna_poszukiwaczka]

Cześć wszystkim od wielu lat zbieram się, żeby tu napisać, ale w ostatniej chwili rezygnuję, bo twierdzę, że sama sobie poradzę, ale chyba doszłam już do ściany. Chodzi głównie o pracę, ale też całe moje życie. Skończyłam studia o charakterze "pomocowym", od 2 lat pracuję z dziećmi i młodzieżą. Pomysł ten miałam od gimnazjum. Niestety więcej mam dni kiedy przytłacza mnie ta praca niż kiedy czuję się spełniona. Wszyscy wokół zarówno rodzina jak i współpracownicy mówią mi, że jestem w tym świetna i są zaskoczeni, że mam takie wątpliwości. Od bliskiej rodziny słyszę też, że za dużo wymagam od życia. Tylko zastanawiam się czy to normalne, że od początku pracy zawodowej myślę o przebranżowieniu. Co więcej, byłam zawiedziona i smutna jak dostałam pierwszą pracę w zawodzie i musiałam złożyć wypowiedzenie z pracy, która kompeletnie nie miała nic wspólnego z moimi studiami. W trakcie studiów pojawiła się nowa ścieżka. Mianowicie statystyka. Czułam radość, satysfakcję, kiedy wklepywałam dane, liczyłam różne zmienne, analizowałam tabele. Czułam jednak, że zawsze byłam bardziej humanistką, że sobie nie poradzę, będzie ogromną konkurencja, a każdy mi tłumaczył, że mam świetny kontakt z dziećmi i jest zapotrzebowanie na specjalistów w tej działce. Poszłam więc w to, ale czuję ogromne wahania w podejściu do obecnego stanowiska. Chwilę jest super, potem zjazd i denerwuje mnie wszystko, co związane z miejscem pracy. Uczęszczam na terapię od stycznia, ale w tej kwestii nie widzę żadnych efektów. Przeczytałam moją wiadomość i wiem co bym poradziła, gdybym czytała to o kimś, ale nie jest łatwo spojrzeć tak na siebie. Moje pytanie jest takie czy naprawdę w każdej pracy będzie mi źle i będę czuła, że to nie jest to? Nie napisałam, że podczas studiów miałam ok. 4 zmiany pracy, ale a to pandemia, a to pracodawca ociągał się z podpisaniem umowy. Mam jednak wrażenie, że uciekam gdy pojawia się problem. Mimo wszystko taki mój stan miotania się trwa 1,5 roku. Zastanawiam się czy jeśli pójdę w analizę danych nie ucieknę znowu. Oczywiście nie chcę rzucać obecnej pracy z dnia na dzień. Nie jestem aż tak nieodpowiedzialna. Może potrzebuję kopa do działania, a może ściągnięcia na ziemię. Dziękuję za każdy komentarz. Co robić? Obecne miejsce pracy jest dobrze płatne, blisko od domu, ale czuję, że czeka mnie w życiu coś lepszego, a jednocześnie coś mnie blokuje.

[Aelora]

Masz jakieś kursy, doświadczenie związane z analizą danych? Bo nie jestem pewna, czy pracodawca zatrudni Cię gdy powiesz, że lubisz to robić. A jeśli Ci to odpowiada, nie sugeruj się zdaniem innych, zrób jakieś kursy (choćby online na platformach typu Coursera czy Udemy) i rozejrzyj się za pracą/stażem w zawodzie.
Co do pracy z dziećmi, niestety rozumiem. To wszystko wygląda fajnie z zewnątrz, czasem jest satysfakcja i poczucie misji, ale też rozumiem, że może to po prostu męczyć ze względu na konieczność użerania się z dziećmi, ich rodzicami, biurokracją, ograniczeniami systemu.
Więc jeśli myślisz o zmianie to jak najbardziej, tylko przemyśl sobie sama, czy jesteś zdecydowana, żeby przekwalifikować się i pójść w to. Żeby za chwilę nie okazało się, że jednak myślisz o czymś innym. W pewnym wieku chwytanie się wszystkich możliwych umiejętności nie popłaca - zatrudniający oczekuje doświadczenia zawodowego, a ciągłe zmiany stanowisk w CV i krótki staż pracy u poszczególnych pracodawców budzą nieufność.

[MyEyesHurt]

Napisane przez Aelora

Masz jakieś kursy, doświadczenie związane z analizą danych? Bo nie jestem pewna, czy pracodawca zatrudni Cię gdy powiesz, że lubisz to robić. A jeśli Ci to odpowiada, nie sugeruj się zdaniem innych, zrób jakieś kursy (choćby online na platformach typu Coursera czy Udemy) i rozejrzyj się za pracą/stażem w zawodzie.
Co do pracy z dziećmi, niestety rozumiem. To wszystko wygląda fajnie z zewnątrz, czasem jest satysfakcja i poczucie misji, ale też rozumiem, że może to po prostu męczyć ze względu na konieczność użerania się z dziećmi, ich rodzicami, biurokracją, ograniczeniami systemu.
Więc jeśli myślisz o zmianie to jak najbardziej, tylko przemyśl sobie sama, czy jesteś zdecydowana, żeby przekwalifikować się i pójść w to. Żeby za chwilę nie okazało się, że jednak myślisz o czymś innym. W pewnym wieku chwytanie się wszystkich możliwych umiejętności nie popłaca - zatrudniający oczekuje doświadczenia zawodowego, a ciągłe zmiany stanowisk w CV i krótki staż pracy u poszczególnych pracodawców budzą nieufność.

Pełna zoda z ostatnim zdaniem - sam po studiach chciałem wpisać w CV dosłownie COKOLWIEK i wyszło mi to na niedobre, bo byłem pytany o to, czemu nie zagrzałem nigdzie dłużej miejsca, a prawda była taka, że wpisałem praktyki w CV i jakieś mini prace, co było bez sensu i musiałem się tłumaczyć z tego czemu zmieniam prace niby tak często.

[Wieczna_poszukiwaczka]

Dziękuję za odpowiedź. Nie mam doświadczenia i oczywiście zdaję sobie sprawę, że najpierw muszę zdobyć umiejętności i że nie stanie się to z dnia na dzień. Dlatego planuję w międzyczasie robić kursy, dokształcać się. Zastanawiam się tylko czy nie mam wyidealizowanego spojrzenia na tę pracę. Teraz też z boku wydawałoby się, że jest idealnie, bo szybko mnie zatrudniono na samodzielnym stanowisku, rodzice chwalą, zapisują do mnie dzieci z polecenia, a mi jest źle, bo to nie jest "to". Może ja gonię za czymś czego nie ma albo to coś jest pod nosem tylko tego nie doceniam.

[Aelora]

Napisane przez Wieczna_poszukiwaczka

Dziękuję za odpowiedź. Nie mam doświadczenia i oczywiście zdaję sobie sprawę, że najpierw muszę zdobyć umiejętności i że nie stanie się to z dnia na dzień. Dlatego planuję w międzyczasie robić kursy, dokształcać się. Zastanawiam się tylko czy nie mam wyidealizowanego spojrzenia na tę pracę. Teraz też z boku wydawałoby się, że jest idealnie, bo szybko mnie zatrudniono na samodzielnym stanowisku, rodzice chwalą, zapisują do mnie dzieci z polecenia, a mi jest źle, bo to nie jest "to". Może ja gonię za czymś czego nie ma albo to coś jest pod nosem tylko tego nie doceniam.

Właśnie dlatego spróbuj najpierw przebrnąć przez kursy, żeby zorientować się jak sobie radzisz, czy rozumiesz temat i potrafisz rozwiązać jakieś stawiane przez Tobą zadanie (nie takie, które Tobie sprawia frajdę, tylko to, które stawia przed Tobą ktoś inny). Jak radzisz sobie z presją czasu albo złożonością zagadnienia, czy nie odpuszczasz gdy jest to żmudne.
Wydaje mi się, że musisz być dobra w tym, co robisz obecnie, skoro tyle osób Cię chwali, a pracodawca docenia. Pytanie, czy daje Ci to jakąś satysfakcję, bo zrozumiałam, że trochę kierowałaś się opinią innych wybierając pracę z dziećmi/młodzieżą zamiast analityki danych.

[Wieczna_poszukiwaczka]

No właśnie nie czuję satysfakcji. Najczęściej czuję się wykończona. W tej pracy nie ma namacalnych efektów i chyba o to mi chodzi. W wielu przypadkach rezultaty są minimalne i nie zależy to ode mnie, a nawet jeśli są to rodzice i tak przypisują to sobie albo po prostu dziecko "dojrzało". To wręcz dołujące. Ja też nie widzę siebie w terapii, wolałabym coś "krótkoterminowego". Wiem, że znajdę coś takiego w mojej branży, ale to nie zmienia faktu, że nie widzę w tym sensu.

[skara]

Ja bym się nie zastanawiała i zmieniała. Jesteś bardzo młody, to świetny moment. Zrób jakieś podstawowe kursy analityki i szukaj pracy. A nawet jeśli po roku się okaże, że to nie to, to nadal masz czas na kolejną ścieżkę kariery. Nie marnuj sobie życia w pracy, która nie przynosi Ci satysfakcji, nie masz na razie żadnych zobowiązań.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ciasteczkowa_panna]

Napisane przez Wieczna_poszukiwaczka

No właśnie nie czuję satysfakcji. Najczęściej czuję się wykończona. W tej pracy nie ma namacalnych efektów i chyba o to mi chodzi. W wielu przypadkach rezultaty są minimalne i nie zależy to ode mnie, a nawet jeśli są to rodzice i tak przypisują to sobie albo po prostu dziecko "dojrzało". To wręcz dołujące. Ja też nie widzę siebie w terapii, wolałabym coś "krótkoterminowego". Wiem, że znajdę coś takiego w mojej branży, ale to nie zmienia faktu, że nie widzę w tym sensu.

Jak dla mnie sama sobie odpowiedziałas - zmieniaj ją.

[Aelora]

Napisane przez Wieczna_poszukiwaczka

No właśnie nie czuję satysfakcji. Najczęściej czuję się wykończona. W tej pracy nie ma namacalnych efektów i chyba o to mi chodzi. W wielu przypadkach rezultaty są minimalne i nie zależy to ode mnie, a nawet jeśli są to rodzice i tak przypisują to sobie albo po prostu dziecko "dojrzało". To wręcz dołujące. Ja też nie widzę siebie w terapii, wolałabym coś "krótkoterminowego". Wiem, że znajdę coś takiego w mojej branży, ale to nie zmienia faktu, że nie widzę w tym sensu.

Chyba dużą rolę w wyborze drogi zawodowej odegrało u Ciebie zdanie innych. Piszesz, że znajomi i rodzina chwalą Cię za to co robisz obecnie, a kiedy przebąkujesz, że myślisz o innej branży, mówią, że za dużo wymagasz od życia (?!). Pomyśl, co przynosi satysfakcję TOBIE i co dobrze Ci wychodzi, a nie sugeruj się tak mocno zdaniem bliskich, oni widzą to co robisz z zewnątrz, a nie wiedzą, ile Cię to faktycznie kosztuje.

[Astra_86]

Jakbym czytała o sobie z kiedyś. Rady typu odważ się i działaj niewiele dają wiem po sobie.

Napiszę Ci z własnego doświadczenia- przyjdzie taki dzień, taka chwila że będziesz wiedziała że to już i zaczniesz zmieniać wszystko. Wszystko ma swoje czas i miejsce.

[Wieczna_poszukiwaczka]

Właśnie czekam na ten moment, kiedy stwierdzę "raz się żyje". Teraz strasznie się miotam. I chcę, i boję się. A boję się tego, że jak stracę moją obecną pracę to będę żałować i nie będzie już powrotu, że ja nie potrafię doceniać tego, co mam i wiecznie narzekam, liczę, że będzie idealnie, a przecież nigdzie nie jest. Mam też z tyłu głowy, że 2 lata pójdą na marne i będę zaczynać od początku. Wiem, to niewiele, a teraz przebranżowienie w każdym wieku już nikogo nie dziwi. Chociaż jak sobie pomyślę, że miałabym dzisiaj siąść, napisać wypowiedzenie jutro je złożyć (czego oczywiście nie zrobię &#128516 to czułabym po części ulgę.

[Astra_86]

Samo przyjdzie zobaczysz, pęknie coś w Tobie i napiszesz i złożysz z dnia na dzień.

[Aelora]

Napisane przez Wieczna_poszukiwaczka

Właśnie czekam na ten moment, kiedy stwierdzę "raz się żyje". Teraz strasznie się miotam. I chcę, i boję się. A boję się tego, że jak stracę moją obecną pracę to będę żałować i nie będzie już powrotu, że ja nie potrafię doceniać tego, co mam i wiecznie narzekam, liczę, że będzie idealnie, a przecież nigdzie nie jest. Mam też z tyłu głowy, że 2 lata pójdą na marne i będę zaczynać od początku. Wiem, to niewiele, a teraz przebranżowienie w każdym wieku już nikogo nie dziwi. Chociaż jak sobie pomyślę, że miałabym dzisiaj siąść, napisać wypowiedzenie jutro je złożyć (czego oczywiście nie zrobię &#128516 to czułabym po części ulgę.

Trudno mieć wszystko, w tej chwili masz podejście "tak chciałabym zmiany, ale się boję i będę się męczyć". Masz wybór:
- Idziesz w przebranżowienie -> podejmujesz ryzyko, rzucasz obecną pracę, w której jesteś chwalona i szukasz w nowej branży albo siedzisz na obecnym stanowisku jeszcze przez jakiś czas, dokształcasz się i szukasz jakiegoś punktu zaczepiania
- Zostajesz tu, gdzie jesteś
Zacznij dokształcać się w nowej branży, sprawdź jak to wygląda od środka, jakie są obecnie możliwości na rynku pracy, może popytaj ludzi z branży albo na tematycznych grupkach, żeby mieć lepsze spojrzenie na aktualną sytuację, czy jest szansa na staż/pracę w analityce w Twojej okolicy. Bo pisałaś wcześniej, że podchodzisz do tematu realistycznie i rzucenie papierami z dnia na dzień nie wchodzi w grę. Ile masz lat?

[Wieczna_poszukiwaczka]

Mam 27 lat.

Chyba liczę, że ktoś mnie zapewni, że zmiana to będzie dobre posunięcie, a przecież nikt tego nie wie.

[Nadiaa33]

Nikt tego nie wie i powiem ci tak, że dopóki robisz coś dorywczo, tylko od czasu do czasu, to zawsze wydaje się ciekawsze. Dopiero jak zaczniesz się czymś zajmować te 8 godzin dziennie przez wiele miesięcy, to zaczniesz zauważać, że praca przy komputerze też jest bardzo uciążliwa, szkodzi na kręgosłup, na wzrok, wydaje się monotonna, a w firmach też masz bardzo dużo roboty papierkowej i biurokracji, więc często tak bardzo nie widać wymiernych efektów swojej pracy. Piszesz, że lubisz analizę danych, ale masz skończone jakieś studia matematyczne , ekonomiczne albo pokrewne ? Od tego by należało zacząć na przykład od odpowiednich studiów podyplomowych, żeby nie wywalać kasy na jakieś mętne kursy z internetu wątpliwej jakości. Wiesz w każdej pracy są jakieś minusy, może tobie bardziej by się przydało jakieś hobby, albo żeby odzylo życie osobiste, żeby mieć jakąś odskocznię od pracy, a nie tylko na niej budować satysfakcję z życia.

[Wieczna_poszukiwaczka]

Dziękuję za racjonalne, konkretne wskazanie pewnych aspektów. Właśnie o to mi chodziło. Myślę, że masz dużo racji. Życia osobistego praktycznie nie mam. Jestem osobą analizującą, przejmującą się, przez co ciągle o tej pracy myślę i zmęczenie psychiczne, a wręcz wypalenie gotowe. Czytam też książki branzowe w wolnym czasie, żeby być dobra w tym co robię, a i tak uważam, że wiem za mało.