Kariera zawodowa mojego chłopaka i ja

[lifeinmyhands]

Cześć, proszę o poradę. Nie jestem sama w stanie spojrzeć chłodnym okiem na te sytuację, „motam się” i coraz gorzej czuję się psychicznie.

Mam 30 lat, mój facet ma 33 (rocznikowo 34). Jesteśmy razem 2 lata, mieszkamy 1,5 roku razem w moim mieszkaniu. Postaram się wszystko opisać dokładnie, ale pominę pewne szczegóły, bo to dość charakterystyczna sytuacja.

W zeszłym roku, na początku pandemii straciłam całkiem dobrze płatną pracę. Pracę, która pozwoliła mi wcześniej na częściowe sfinansowanie mieszkania i zawarcie umowy kredytu na dość dużą kwotę. Na szybko znalazłam wtedy coś innego, też całkiem dobrze płatnego, ale była to umowa na czas określony, która nie została przedłużona z uwagi na problemy finansowe pracodawcy. Zresztą nawet gdyby została przedłużona, nie chciałabym zostać w tym miejscu z uwagi na powszechny tam mobbing. I tak, w listopadzie 2020 r. zaczęłam pracę w miejscu, w którym jestem teraz.

Jest to praca bardzo spokojna, w ośrodku badawczym. Bardzo często są dni, w których siedzę po prostu w swoim „gabinecie” (pracujemy stacjonarnie, każdy pracownik ma swój pokój) i nie mam co robić. Ta praca jest też dużo gorzej płatna niż poprzednie i po spłacie raty kredytu + rachunków + jedzenia ciężko mi coś odłożyć.

Jest też mniej prestiżowa. Mam wyższe wykształcenie, tytuł naukowy - doktorat, sporo doświadczenia, ale obecnie rekrutacje w mojej branży są zamknięte/ograniczone (jest to dość specyficzna branża) + nie chce znowu zmieniać pracy i ciągle mieć „przeskoków” w cv – to jest już 3 praca w ciągu roku. Od współpracowników tutaj słyszę czasem, ze się dziwią, że podjęłam tu pracę, że z moim wykształceniem się marnuję, że mam za duże kompetencje itd… Podjęłam tę prace, bo były potrzebne mi pieniądze i nie miałam za bardzo wyboru. Długoterminowo praca tu ma perspektywy, ale jeszcze dużo czasu musi upłynąć, żebym mogła „wskoczyć” na „poważniejsze” i lepiej płatne stanowisko. I to nie jest nawet kwestia zasług, tylko właśnie upływu czasu.

Odkąd pracuję w ośrodku badawczym, plus im dłużej trwa pandemia, tym czuję się psychicznie coraz gorzej. Ciągle robię sobie wyrzuty, mam ochotę płakać. Nie robiąc prawie nic cały dzień mam za dużo czasu na myślenie. Czuję się jakbym odniosła „porażkę” kończąc w „w takim miejscu” (pomijając fakt, że to uznany ośrodek naukowy - mimo wszystko), mam wrażenie, że tyle lat nauki poszło las, że zawiodłam sama siebie, faceta, rodzinę, chociaż nikt mi tego nie powie w twarz), że niewiele mniej zarabiałabym na kasie w supermarkecie itd. (to nic złego, ale po co tyle lat starań i nauki mi było w takim razie?). Próbowałam uczyć się w wolnym czasie czegoś nowego, założyć bloga w mojej niszy zawodowej, ale idzie mi bardzo słabo, nie mam na nic sił, czuję się jak balonik, z którego ktoś wypuścił powietrze.

Przechodząc natomiast do mojego faceta:

Jest lekarzem. Kiedy się poznaliśmy, był na specjalizacji, którą teraz właśnie (w listopadzie 2020) skończył. Wiele rzeczy w naszym związku było podporządkowane jego specjalizacji i później egzaminowi zawodowemu kończącemu specjalizację. Przejęłam na siebie większość obowiązków domowych, tak żeby on mógł spokojnie się uczyć, wspierałam go cały czas, pomagałam w kwestiach formalnych itd., na wakacjach też nie byliśmy, bo nauka do egzaminu / ostatni staż w szpitalu itd. W międzyczasie cały czas mówił, że musimy wytrzymać jeszcze trochę, że po jego egzaminie w końcu będzie lepiej miał dla nas więcej czasu, w końcu też będzie lepiej zarabiał i będziemy mogli pomyśleć o naszej przyszłości. Sam z siebie mówił, że chce wziąć ślub, mieć dzieci, rodzinę, wybudować dom, bo o ile moje mieszkanie jest ok na teraz – to na przyszłość marzy mu się dom z ogródkiem i że jak tylko skończy specjalizację to wreszcie będzie mógł „złapać wiatr w skrzydła”.

No i skończył specjalizację… i zamiast wrócić do pracy w prywatnym gabinecie, tak jak planował i tak jak mi mówił, niedawno powiedział mi, że jednak rozpoczyna kolejną specjalizację, bo udało mu się nią na dostać dzięki temu, że skończył tę poprzednią i dopiero ta druga da mu super-mega perspektywy zawodowe w przyszłości (co moim zdaniem nie jest do końca prawdą, ma już bardzo dobre i pożądane kwalifikacje).
Ta kolejna specjalizacja ma trwać znowu 5 lat (!) i wiąże się również z wyjazdami na staże / kursy do szpitali do innych miast i wymaga pracy w szpitalu. Zdziwiłam się mocno, bo nic mi wcześniej nie mówił, o planach kolejnej specjalizacji, a wręcz powtarzał, że nie może się doczekać aż skończy pierwszą i zacznie w końcu normalnie żyć i zarabiać.

W związku z powyższym, znowu jest w dołku finansowym – a raczej wychodzi na zero, zamiast zarabiać dobre, pozostające jak najbardziej w jego zasięgu, pieniądze. Kolejna specjalizacja oznacza w takiej sytuacji odsunięcie naszych planów – budowy domu, założenia rodziny. On nie ma swojego mieszkania, mieszkamy w moim, jak już wspominałam, kredytowanym i dość małym.

Bardzo bym chciała mieć dzieci i rodzinę, o czym on wie, mieliśmy już rozmowę na ten temat i wydawało się, że mamy takie same marzenia, nawet zadeklarowałam mu z pół roku temu, jeszcze zanim skończył pierwszą specjalizację, że w ciągu 2 lat chciałabym wziąć ślub – a on się z tym zgodził, powiedział, że to dla niego dobry termin, a dzieci mógłby mieć nawet szybciej, bo czuje się na nie gotowy.

Póki co mi się jednak nie oświadczył i nic nie zapowiada, żeby zrobił to w najbliższym czasie. Założenie rodziny zresztą wymaga środków finansowych, wcześniej była perspektywa jego dobrych zarobków, jakiejś stabilizacji, a kolejna specjalizacja, w szpitalu, dalsze dokształcanie nie daje takich możliwości. Poza tym ciągle ostatnio narzeka, że nie zarabia, że w tym miesiącu miał duże wydatki związane np. z opłatami za samochód i nic mu nie zostało, raz nawet pożyczał ode mnie.

Moje życie wygląda tak, że siedzę w pracy (nudząc się) do 16, a później czekam aż on wróci z pracy. W międzyczasie robię zakupy, gotuję obiad, ogarniam inne obowiązki domowe – bo i tak przez pandemię możliwości spotkanie się ze znajomymi są ograniczone + plus znajomi mają już swoje własne rodziny. Spędzanie dni w ten sposób sprawia, że pogrążam się w coraz większym marazmie, odechciewa mi się żyć. Jestem płaczliwa.

Mając teraz bardzo spokojną prace, w której i tak muszę swoje „odsiedzieć”, żeby mieć lepsze stanowisko, mogłabym spokojnie zajść w ciążę, a po „odchowaniu” dziecka zająć się dalszym rozwojem kariery, po ustaniu pandemii i w trochę lepszych czasach. Żyjąc w sposób, w jaki żyję obecnie mam wrażenie, że życie, kariera, możliwości (w tym posiadania dzieci) przeciekają mi przez palce, a czas upływa.

Mój chłopak widzi, że mi ciężko, płaczę, kłócimy się, mimo że wcześniej się to nam właściwie nie zdarzało. Boję się mu zresztą ciągle narzekać, bo opowiadał mi kiedyś, że jego była miała depresję i to było główmy rozpadem ich związku - kłótnie i płacze oraz pretensje z jej strony. Dodatkowo czuję się jak „przegryw”, czuję się zakompleksiona na jego tle, on może się jakoś rozwijać, a ja czuję, że utknęłam w martwym punkcie, w marnej pracy, pomimo mojego wykształcenia.

Nie wiem już co dalej mam zrobić ze swoim życiem, z tym związkiem?

Wiem, prawdopodobnie to temat do przerobienia na terapii, ale na prywatne spotkania z terapeutą mnie obecnie nie stać i pewnie prędko nie będzie. Dostałam skierowanie od lekarza rodzinnego na terapie na NFZ i czekam na swoją kolej.

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

Podsumujmy:
Twój facet planuje się kształcić do 40.
Samodzielnie zmienił wasze wspólne plany dotyczące założenia rodziny.
Nie czuje absolutnie żadnej potrzeby aby cię wspomóc finansowo po stracie dobrej pracy, mimo że żyje w twoim mieszkaniu.
Boisz się przed nim szczerze otworzyć, bo jeszcze zostawi cię jak byłą, której depresji miał dosyć.

[Ellen_Ripley]

Świetnie to określiłaś: masz chłopaka. Nie mężczyznę, partnera, tylko chłopaka - jak w liceum. Moja rada? Szukaj mężczyzny. On nim nie jest.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

Będzie biedował do 40 bo robi kolejną specjalizację? Dziwne. Szkoda, że zapomniał Cię o tym poinformować 5 lat temu, czy kiedy zaczął tą pierwszą specjalizację, nie traciłabyś czasu z wiecznym studentem.

Jeśli chcesz mieć rodzinę, to facet do odstrzału. Wygodnie mu w Twoim mieszkanku, gdzie ma wszystko podsunięte pod nos. Może jak będzie zmuszony coś wynająć i zacząć sam się utrzymywać i obrabiać domowe obowiązki to do niego dotrze jak miał u Ciebie dobrze.

Ewentualnie ta druga specjalizacja to celowe odsunięcie w czasie waszych (niby wspólnych) planów.

[nightingale__]

Napisane przez lifeinmyhands

Cześć, proszę o poradę. Nie jestem sama w stanie spojrzeć chłodnym okiem na te sytuację, „motam się” i coraz gorzej czuję się psychicznie.

Mam 30 lat, mój facet ma 33 (rocznikowo 34). Jesteśmy razem 2 lata, mieszkamy 1,5 roku razem w moim mieszkaniu. Postaram się wszystko opisać dokładnie, ale pominę pewne szczegóły, bo to dość charakterystyczna sytuacja.

W zeszłym roku, na początku pandemii straciłam całkiem dobrze płatną pracę. Pracę, która pozwoliła mi wcześniej na częściowe sfinansowanie mieszkania i zawarcie umowy kredytu na dość dużą kwotę. Na szybko znalazłam wtedy coś innego, też całkiem dobrze płatnego, ale była to umowa na czas określony, która nie została przedłużona z uwagi na problemy finansowe pracodawcy. Zresztą nawet gdyby została przedłużona, nie chciałabym zostać w tym miejscu z uwagi na powszechny tam mobbing. I tak, w listopadzie 2020 r. zaczęłam pracę w miejscu, w którym jestem teraz.

Jest to praca bardzo spokojna, w ośrodku badawczym. Bardzo często są dni, w których siedzę po prostu w swoim „gabinecie” (pracujemy stacjonarnie, każdy pracownik ma swój pokój) i nie mam co robić. Ta praca jest też dużo gorzej płatna niż poprzednie i po spłacie raty kredytu + rachunków + jedzenia ciężko mi coś odłożyć.

Jest też mniej prestiżowa. Mam wyższe wykształcenie, tytuł naukowy - doktorat, sporo doświadczenia, ale obecnie rekrutacje w mojej branży są zamknięte/ograniczone (jest to dość specyficzna branża) + nie chce znowu zmieniać pracy i ciągle mieć „przeskoków” w cv – to jest już 3 praca w ciągu roku. Od współpracowników tutaj słyszę czasem, ze się dziwią, że podjęłam tu pracę, że z moim wykształceniem się marnuję, że mam za duże kompetencje itd… Podjęłam tę prace, bo były potrzebne mi pieniądze i nie miałam za bardzo wyboru. Długoterminowo praca tu ma perspektywy, ale jeszcze dużo czasu musi upłynąć, żebym mogła „wskoczyć” na „poważniejsze” i lepiej płatne stanowisko. I to nie jest nawet kwestia zasług, tylko właśnie upływu czasu.

Odkąd pracuję w ośrodku badawczym, plus im dłużej trwa pandemia, tym czuję się psychicznie coraz gorzej. Ciągle robię sobie wyrzuty, mam ochotę płakać. Nie robiąc prawie nic cały dzień mam za dużo czasu na myślenie. Czuję się jakbym odniosła „porażkę” kończąc w „w takim miejscu” (pomijając fakt, że to uznany ośrodek naukowy - mimo wszystko), mam wrażenie, że tyle lat nauki poszło las, że zawiodłam sama siebie, faceta, rodzinę, chociaż nikt mi tego nie powie w twarz), że niewiele mniej zarabiałabym na kasie w supermarkecie itd. (to nic złego, ale po co tyle lat starań i nauki mi było w takim razie?). Próbowałam uczyć się w wolnym czasie czegoś nowego, założyć bloga w mojej niszy zawodowej, ale idzie mi bardzo słabo, nie mam na nic sił, czuję się jak balonik, z którego ktoś wypuścił powietrze.

Przechodząc natomiast do mojego faceta:

Jest lekarzem. Kiedy się poznaliśmy, był na specjalizacji, którą teraz właśnie (w listopadzie 2020) skończył. Wiele rzeczy w naszym związku było podporządkowane jego specjalizacji i później egzaminowi zawodowemu kończącemu specjalizację. Przejęłam na siebie większość obowiązków domowych, tak żeby on mógł spokojnie się uczyć, wspierałam go cały czas, pomagałam w kwestiach formalnych itd., na wakacjach też nie byliśmy, bo nauka do egzaminu / ostatni staż w szpitalu itd. W międzyczasie cały czas mówił, że musimy wytrzymać jeszcze trochę, że po jego egzaminie w końcu będzie lepiej miał dla nas więcej czasu, w końcu też będzie lepiej zarabiał i będziemy mogli pomyśleć o naszej przyszłości. Sam z siebie mówił, że chce wziąć ślub, mieć dzieci, rodzinę, wybudować dom, bo o ile moje mieszkanie jest ok na teraz – to na przyszłość marzy mu się dom z ogródkiem i że jak tylko skończy specjalizację to wreszcie będzie mógł „złapać wiatr w skrzydła”.

No i skończył specjalizację… i zamiast wrócić do pracy w prywatnym gabinecie, tak jak planował i tak jak mi mówił, niedawno powiedział mi, że jednak rozpoczyna kolejną specjalizację, bo udało mu się nią na dostać dzięki temu, że skończył tę poprzednią i dopiero ta druga da mu super-mega perspektywy zawodowe w przyszłości (co moim zdaniem nie jest do końca prawdą, ma już bardzo dobre i pożądane kwalifikacje).
Ta kolejna specjalizacja ma trwać znowu 5 lat (!) i wiąże się również z wyjazdami na staże / kursy do szpitali do innych miast i wymaga pracy w szpitalu. Zdziwiłam się mocno, bo nic mi wcześniej nie mówił, o planach kolejnej specjalizacji, a wręcz powtarzał, że nie może się doczekać aż skończy pierwszą i zacznie w końcu normalnie żyć i zarabiać.

W związku z powyższym, znowu jest w dołku finansowym – a raczej wychodzi na zero, zamiast zarabiać dobre, pozostające jak najbardziej w jego zasięgu, pieniądze. Kolejna specjalizacja oznacza w takiej sytuacji odsunięcie naszych planów – budowy domu, założenia rodziny. On nie ma swojego mieszkania, mieszkamy w moim, jak już wspominałam, kredytowanym i dość małym.

Bardzo bym chciała mieć dzieci i rodzinę, o czym on wie, mieliśmy już rozmowę na ten temat i wydawało się, że mamy takie same marzenia, nawet zadeklarowałam mu z pół roku temu, jeszcze zanim skończył pierwszą specjalizację, że w ciągu 2 lat chciałabym wziąć ślub – a on się z tym zgodził, powiedział, że to dla niego dobry termin, a dzieci mógłby mieć nawet szybciej, bo czuje się na nie gotowy.

Póki co mi się jednak nie oświadczył i nic nie zapowiada, żeby zrobił to w najbliższym czasie. Założenie rodziny zresztą wymaga środków finansowych, wcześniej była perspektywa jego dobrych zarobków, jakiejś stabilizacji, a kolejna specjalizacja, w szpitalu, dalsze dokształcanie nie daje takich możliwości. Poza tym ciągle ostatnio narzeka, że nie zarabia, że w tym miesiącu miał duże wydatki związane np. z opłatami za samochód i nic mu nie zostało, raz nawet pożyczał ode mnie.

Moje życie wygląda tak, że siedzę w pracy (nudząc się) do 16, a później czekam aż on wróci z pracy. W międzyczasie robię zakupy, gotuję obiad, ogarniam inne obowiązki domowe – bo i tak przez pandemię możliwości spotkanie się ze znajomymi są ograniczone + plus znajomi mają już swoje własne rodziny. Spędzanie dni w ten sposób sprawia, że pogrążam się w coraz większym marazmie, odechciewa mi się żyć. Jestem płaczliwa.

Mając teraz bardzo spokojną prace, w której i tak muszę swoje „odsiedzieć”, żeby mieć lepsze stanowisko, mogłabym spokojnie zajść w ciążę, a po „odchowaniu” dziecka zająć się dalszym rozwojem kariery, po ustaniu pandemii i w trochę lepszych czasach. Żyjąc w sposób, w jaki żyję obecnie mam wrażenie, że życie, kariera, możliwości (w tym posiadania dzieci) przeciekają mi przez palce, a czas upływa.

Mój chłopak widzi, że mi ciężko, płaczę, kłócimy się, mimo że wcześniej się to nam właściwie nie zdarzało. Boję się mu zresztą ciągle narzekać, bo opowiadał mi kiedyś, że jego była miała depresję i to było główmy rozpadem ich związku - kłótnie i płacze oraz pretensje z jej strony. Dodatkowo czuję się jak „przegryw”, czuję się zakompleksiona na jego tle, on może się jakoś rozwijać, a ja czuję, że utknęłam w martwym punkcie, w marnej pracy, pomimo mojego wykształcenia.

Nie wiem już co dalej mam zrobić ze swoim życiem, z tym związkiem?

Wiem, prawdopodobnie to temat do przerobienia na terapii, ale na prywatne spotkania z terapeutą mnie obecnie nie stać i pewnie prędko nie będzie. Dostałam skierowanie od lekarza rodzinnego na terapie na NFZ i czekam na swoją kolej.

Po pierwsze, szukaj nowej pracy. Mój partner miał też okres, gdzie często zmieniał pracę, ale bez problemu otrzymywał zaproszenia na rozmowy i w końcu znalazł pracę, z której jest zadowolony. Wydaje mi się, że ważniejsze jest zdrowie psychiczne niż to jak wygląda CV, tym bardziej, że mamy pandemię, wiele ludzi zmienia pracę i ich CV nie jest idealne. Zmienisz otoczenie, znajdziesz miejsce, gdzie się odnajdziesz, nie będziesz się czuć tak źle psychicznie i dostrzeżesz też może, że Twój facet jest bucem. Mam wrażenie, że przez aktualną sytuację w pracy, samobiczowanie i obwinianie samej siebie nie widzisz, jak egoistycznie zachowuje się Twój facet. Ty jesteś jego partnerką, a nie matką! Obiadki pod nos, mieszkanie zapewnione, Wasze plany i Twoje życie podporządkowane pod niego. A co jak w wieku 40 lat stwierdzi, że robi kolejną specjalizację? Kolejne 10 lat będziesz mu usługiwać? Taka decyzja powinna być podjęta wspólnie, a to, że założył, że Ty i Wasze ustalenia są totalnie nieważne, bo przecież on chce kolejne 5 lat żyć jak student, a Ty się na to zgodzisz i ochoczo będziesz w tym uczestniczyć pokazuje, jak wielkim jest egoistą, jak bardzo ma w poważaniu Ciebie. Tym bardziej wiedząc, że masz gorszą sytuację teraz! Na Twoim miejscu straciłbym do niego zaufanie, poczułabym się wykorzystana i byłby to definitywny koniec.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kennedy]

Napisane przez lifeinmyhands

Cześć, proszę o poradę. Nie jestem sama w stanie spojrzeć chłodnym okiem na te sytuację, „motam się” i coraz gorzej czuję się psychicznie.

Mam 30 lat, mój facet ma 33 (rocznikowo 34). Jesteśmy razem 2 lata, mieszkamy 1,5 roku razem w moim mieszkaniu. Postaram się wszystko opisać dokładnie, ale pominę pewne szczegóły, bo to dość charakterystyczna sytuacja.

W zeszłym roku, na początku pandemii straciłam całkiem dobrze płatną pracę. Pracę, która pozwoliła mi wcześniej na częściowe sfinansowanie mieszkania i zawarcie umowy kredytu na dość dużą kwotę. Na szybko znalazłam wtedy coś innego, też całkiem dobrze płatnego, ale była to umowa na czas określony, która nie została przedłużona z uwagi na problemy finansowe pracodawcy. Zresztą nawet gdyby została przedłużona, nie chciałabym zostać w tym miejscu z uwagi na powszechny tam mobbing. I tak, w listopadzie 2020 r. zaczęłam pracę w miejscu, w którym jestem teraz.

Jest to praca bardzo spokojna, w ośrodku badawczym. Bardzo często są dni, w których siedzę po prostu w swoim „gabinecie” (pracujemy stacjonarnie, każdy pracownik ma swój pokój) i nie mam co robić. Ta praca jest też dużo gorzej płatna niż poprzednie i po spłacie raty kredytu + rachunków + jedzenia ciężko mi coś odłożyć.

Jest też mniej prestiżowa. Mam wyższe wykształcenie, tytuł naukowy - doktorat, sporo doświadczenia, ale obecnie rekrutacje w mojej branży są zamknięte/ograniczone (jest to dość specyficzna branża) + nie chce znowu zmieniać pracy i ciągle mieć „przeskoków” w cv – to jest już 3 praca w ciągu roku. Od współpracowników tutaj słyszę czasem, ze się dziwią, że podjęłam tu pracę, że z moim wykształceniem się marnuję, że mam za duże kompetencje itd… Podjęłam tę prace, bo były potrzebne mi pieniądze i nie miałam za bardzo wyboru. Długoterminowo praca tu ma perspektywy, ale jeszcze dużo czasu musi upłynąć, żebym mogła „wskoczyć” na „poważniejsze” i lepiej płatne stanowisko. I to nie jest nawet kwestia zasług, tylko właśnie upływu czasu.

Odkąd pracuję w ośrodku badawczym, plus im dłużej trwa pandemia, tym czuję się psychicznie coraz gorzej. Ciągle robię sobie wyrzuty, mam ochotę płakać. Nie robiąc prawie nic cały dzień mam za dużo czasu na myślenie. Czuję się jakbym odniosła „porażkę” kończąc w „w takim miejscu” (pomijając fakt, że to uznany ośrodek naukowy - mimo wszystko), mam wrażenie, że tyle lat nauki poszło las, że zawiodłam sama siebie, faceta, rodzinę, chociaż nikt mi tego nie powie w twarz), że niewiele mniej zarabiałabym na kasie w supermarkecie itd. (to nic złego, ale po co tyle lat starań i nauki mi było w takim razie?). Próbowałam uczyć się w wolnym czasie czegoś nowego, założyć bloga w mojej niszy zawodowej, ale idzie mi bardzo słabo, nie mam na nic sił, czuję się jak balonik, z którego ktoś wypuścił powietrze.

Przechodząc natomiast do mojego faceta:

Jest lekarzem. Kiedy się poznaliśmy, był na specjalizacji, którą teraz właśnie (w listopadzie 2020) skończył. Wiele rzeczy w naszym związku było podporządkowane jego specjalizacji i później egzaminowi zawodowemu kończącemu specjalizację. Przejęłam na siebie większość obowiązków domowych, tak żeby on mógł spokojnie się uczyć, wspierałam go cały czas, pomagałam w kwestiach formalnych itd., na wakacjach też nie byliśmy, bo nauka do egzaminu / ostatni staż w szpitalu itd. W międzyczasie cały czas mówił, że musimy wytrzymać jeszcze trochę, że po jego egzaminie w końcu będzie lepiej miał dla nas więcej czasu, w końcu też będzie lepiej zarabiał i będziemy mogli pomyśleć o naszej przyszłości. Sam z siebie mówił, że chce wziąć ślub, mieć dzieci, rodzinę, wybudować dom, bo o ile moje mieszkanie jest ok na teraz – to na przyszłość marzy mu się dom z ogródkiem i że jak tylko skończy specjalizację to wreszcie będzie mógł „złapać wiatr w skrzydła”.

No i skończył specjalizację… i zamiast wrócić do pracy w prywatnym gabinecie, tak jak planował i tak jak mi mówił, niedawno powiedział mi, że jednak rozpoczyna kolejną specjalizację, bo udało mu się nią na dostać dzięki temu, że skończył tę poprzednią i dopiero ta druga da mu super-mega perspektywy zawodowe w przyszłości (co moim zdaniem nie jest do końca prawdą, ma już bardzo dobre i pożądane kwalifikacje).
Ta kolejna specjalizacja ma trwać znowu 5 lat (!) i wiąże się również z wyjazdami na staże / kursy do szpitali do innych miast i wymaga pracy w szpitalu. Zdziwiłam się mocno, bo nic mi wcześniej nie mówił, o planach kolejnej specjalizacji, a wręcz powtarzał, że nie może się doczekać aż skończy pierwszą i zacznie w końcu normalnie żyć i zarabiać.

W związku z powyższym, znowu jest w dołku finansowym – a raczej wychodzi na zero, zamiast zarabiać dobre, pozostające jak najbardziej w jego zasięgu, pieniądze. Kolejna specjalizacja oznacza w takiej sytuacji odsunięcie naszych planów – budowy domu, założenia rodziny. On nie ma swojego mieszkania, mieszkamy w moim, jak już wspominałam, kredytowanym i dość małym.

Bardzo bym chciała mieć dzieci i rodzinę, o czym on wie, mieliśmy już rozmowę na ten temat i wydawało się, że mamy takie same marzenia, nawet zadeklarowałam mu z pół roku temu, jeszcze zanim skończył pierwszą specjalizację, że w ciągu 2 lat chciałabym wziąć ślub – a on się z tym zgodził, powiedział, że to dla niego dobry termin, a dzieci mógłby mieć nawet szybciej, bo czuje się na nie gotowy.

Póki co mi się jednak nie oświadczył i nic nie zapowiada, żeby zrobił to w najbliższym czasie. Założenie rodziny zresztą wymaga środków finansowych, wcześniej była perspektywa jego dobrych zarobków, jakiejś stabilizacji, a kolejna specjalizacja, w szpitalu, dalsze dokształcanie nie daje takich możliwości. Poza tym ciągle ostatnio narzeka, że nie zarabia, że w tym miesiącu miał duże wydatki związane np. z opłatami za samochód i nic mu nie zostało, raz nawet pożyczał ode mnie.

Moje życie wygląda tak, że siedzę w pracy (nudząc się) do 16, a później czekam aż on wróci z pracy. W międzyczasie robię zakupy, gotuję obiad, ogarniam inne obowiązki domowe – bo i tak przez pandemię możliwości spotkanie się ze znajomymi są ograniczone + plus znajomi mają już swoje własne rodziny. Spędzanie dni w ten sposób sprawia, że pogrążam się w coraz większym marazmie, odechciewa mi się żyć. Jestem płaczliwa.

Mając teraz bardzo spokojną prace, w której i tak muszę swoje „odsiedzieć”, żeby mieć lepsze stanowisko, mogłabym spokojnie zajść w ciążę, a po „odchowaniu” dziecka zająć się dalszym rozwojem kariery, po ustaniu pandemii i w trochę lepszych czasach. Żyjąc w sposób, w jaki żyję obecnie mam wrażenie, że życie, kariera, możliwości (w tym posiadania dzieci) przeciekają mi przez palce, a czas upływa.

Mój chłopak widzi, że mi ciężko, płaczę, kłócimy się, mimo że wcześniej się to nam właściwie nie zdarzało. Boję się mu zresztą ciągle narzekać, bo opowiadał mi kiedyś, że jego była miała depresję i to było główmy rozpadem ich związku - kłótnie i płacze oraz pretensje z jej strony. Dodatkowo czuję się jak „przegryw”, czuję się zakompleksiona na jego tle, on może się jakoś rozwijać, a ja czuję, że utknęłam w martwym punkcie, w marnej pracy, pomimo mojego wykształcenia.

Nie wiem już co dalej mam zrobić ze swoim życiem, z tym związkiem?

Wiem, prawdopodobnie to temat do przerobienia na terapii, ale na prywatne spotkania z terapeutą mnie obecnie nie stać i pewnie prędko nie będzie. Dostałam skierowanie od lekarza rodzinnego na terapie na NFZ i czekam na swoją kolej.

jesli np chcielibyscie miec dziecko to czemu nie teraz?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

1. Dziwię się, że nie szukasz nowej pracy. Naprawdę wolisz się kisić w takim koszmarku tylko po to, żeby nie mieć przeskoków w CV, które podczas pandemii świadczą dosłownie o niczym?
2. Z facetem jest ci ewidentnie nie po drodze. Każdy może zmienić plany i trudno, ale jeśli jemu takie decyzje przychodzą łatwo z dnia na dzień, chociaż wcześniej były o 180 stopni inne, to trochę słabo. Ciężko z takim człowiekiem planować cokolwiek.
3. Narzekasz, że się nie oświadczył. Cóż, ty jemu też nie, a teraz oboje tak samo nic nie robicie w kierunku założenia rodziny + żadne oświadczanie nie jest potrzebne do ślubu.
Poza tym czy ty naprawdę chciałabyś brać ten ślub i mieć dzieci właśnie z nim? Kiedy i za co, skoro niczego nie oszczędzacie, a on nie ma czasu i nie wiadomo czy się nie rozmyśli w tydzień?

[1c6bb63197ff1a395b05499f561db3079819e20a_60ad8184b6c32]

Oboje pracujecie macie gdzie mieszkać nie rozumiem jakich to jeszcze niesamowitych środków finansowych potrzeba do założenia rodziny? Myśle ze tylko chęci tu brakuje

Mówisz ze on odkłada ale ty tez masz podobne myślenie

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

[1=1c6bb63197ff1a395b05499 f561db3079819e20a_60ad818 4b6c32;88536232]Oboje pracujecie macie gdzie mieszkać nie rozumiem jakich to jeszcze niesamowitych środków finansowych potrzeba do założenia rodziny? Myśle ze tylko chęci tu brakuje [/QUOTE]
Na przykład takie, które wystarczają na coś ponad postawowe utrzymanie?

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Hmm, jeśli spadają na ciebie z dnia na dzień takie grube decyzje, które odsuwają wasze (chyba) plany w raczej daleką przyszłość, to pytanie, czy on w ogóle te plany ma wobec ciebie, czy tylko mówi tak, bo chcesz to usłyszeć? To okrutne, ale może on wcale nie zamierza z tobą zakładać rodziny, tylko przeczekać w tych cieplarnianych warunkach które stwarza wasz związek specjalizację, a potem mając już kasę się ulotnić? :/

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Ellen_Ripley]

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;88536240]Hmm, jeśli spadają na ciebie z dnia na dzień takie grube decyzje, które odsuwają wasze (chyba) plany w raczej daleką przyszłość, to pytanie, czy on w ogóle te plany ma wobec ciebie, czy tylko mówi tak, bo chcesz to usłyszeć? To okrutne, ale może on wcale nie zamierza z tobą zakładać rodziny, tylko przeczekać w tych cieplarnianych warunkach które stwarza wasz związek specjalizację, a potem mając już kasę się ulotnić? :/[/QUOTE]

To samo pomyślałam. Pan zrobi specjalizację i znajdzie "młodszy model".

[1c6bb63197ff1a395b05499f561db3079819e20a_60ad8184b6c32]

Gdyby wszyscy tak myśleli nikt nie miałby dzieci bo większość osób zarabia minimalna. Nie widze aby dzieci z takich rodzin chodziły Zaniedbane czy coś .. kwestia podejścia

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

[1=1c6bb63197ff1a395b05499 f561db3079819e20a_60ad818 4b6c32;88536257]Gdyby wszyscy tak myśleli nikt nie miałby dzieci bo większość osób zarabia minimalna. Nie widze aby dzieci z takich rodzin chodziły Zaniedbane czy coś .. kwestia podejścia[/QUOTE]I bardzo dobrze, że by nie mieli dzieci. Ja jednak widzę, że chodzą zaniedbane Zresztą co to w ogóle za argument, że "gdyby wszyscy". Rozmowa nie jest o wszystkich, tylko o jednej konkretniej parze.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[skara]

Nie wiem co Ci poradzić, ale chłopak się bardzo niefajnie zachowuje. Chyba trzeba naprawdę poważnie porozmawiać i podjąć decyzję o rozstaniu lub dalszych planach.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[patusiaa23]

Ja nie rozumiem, dlaczego nie możesz poszukać nowej pracy. Masz kupę wolnego czasu, możesz w tym czasie przeglądać ogłoszenia i wysyłać cv, może ktoś cie odrzuci przez te "przeskoki", a może wcale nie. Poza tym z każdym miesiacem ten przeskok robi się mniejszy, a skoro branza specyficzna, to samo szukanie może trochę potrwać

[1ce31337bafe4ce50f62519e721d2985132c01a5_6111b3a307338]

Napisane przez lifeinmyhands

Mój chłopak widzi, że mi ciężko, płaczę, kłócimy się, mimo że wcześniej się to nam właściwie nie zdarzało. Boję się mu zresztą ciągle narzekać, bo opowiadał mi kiedyś, że jego była miała depresję i to było główmy rozpadem ich związku - kłótnie i płacze oraz pretensje z jej strony.

Tworzysz facetowi idealne warunki, by jemu się żyło jak najwygodniej, dostosowujesz się do jego planów. I boisz się mu nawet powiedzieć, że jesteś w dołku życiowym, z obawy, że cię zostawi jeśli będziesz 'robić mu kłopoty' i zakłócać jego przyjemne życie.
Smutno to wygląda - wszystko pokornie znosisz bo najważniejsza jest kariera faceta, i nawet boisz się pisnąć, że jest ci z tym wszystkim źle.

[michagros]

Miałam identycznie z poprzednią pracą.

Szłam na 8 h, podczas których nie robiłam zupełnie nic. Gdy wracałam do domu, to z ogromnym dołem, kładlam sie spać, żeby na drugi dzień powtórzyć schemat.

W końcu zaczęłam szukać pracy, rozsylalam cv do skutku.

W sumie to teraz zaczelam dziewiąta prace w ciągu 11letniego doświadczenia zawodowego.

Oczywiście w moim CV umieściłam tylko najsensowniejsze posady, które trwały najdłużej. Nikt Ci do życiorysu nie będzie zaglądał. To, co napiszesz w aplikacji, zależy tylko od Ciebie.

Myślę, że po tych 11 latach w końcu znalazłam moje miejsce na ziemi. Mam nadzieję.

Nie bój się próbować. Możesz w końcu znaleźć idealna pracę. Trzeba tylko szukać.

[Rena]

Napisane przez lifeinmyhands

Przejęłam na siebie większość obowiązków domowych, tak żeby on mógł spokojnie się uczyć, wspierałam go cały czas, pomagałam w kwestiach formalnych itd.,

Duuuzy blad, zapewniam Cie ze zadnemu facetowi troche obowiazkow domowych nie przeszkodzi w karierze. A wielu traktuje to za doskonaly pretekst, by sie ich pozbyc.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Co do mężczyzny, myślę, że błąd polega na tym, że poświęcasz się dla w sumie obcego faceta. To znaczy ok, mieszkacie razem i jesteście w związku. Ale to nie jest Twój mąż, brat, ojciec, syn. Dlaczego to robisz? Nie boisz się, że jak Cię kiedyś zostawi lub Ty jego, całe to Twoje poświęcenie pójdzie się czesać? Gdyby nie był lekarzem, tylko jakimś kimś innym, co 5 lat odsuwającym życiowe plany, też byś założyła wątek na forum, czy pogoniła cwaniaczka, który tak trochę żyje na Twój koszt?

[Ellen_Ripley]

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;88536508]Co do mężczyzny, myślę, że błąd polega na tym, że poświęcasz się dla w sumie obcego faceta. To znaczy ok, mieszkacie razem i jesteście w związku. Ale to nie jest Twój mąż, brat, ojciec, syn. Dlaczego to robisz? Nie boisz się, że jak Cię kiedyś zostawi lub Ty jego, całe to Twoje poświęcenie pójdzie się czesać? Gdyby nie był lekarzem, tylko jakimś kimś innym, co 5 lat odsuwającym życiowe plany, też byś założyła wątek na forum, czy pogoniła cwaniaczka, który tak trochę żyje na Twój koszt?[/QUOTE]

Dobre pytanie.

[Hultaj]

Daj sobie czas.
Facetowi zmienił się priorytet, trudno uznać to za wielką winę.
Skup się na znalezieniu docelowo lepszej pracy. Przestań płakać po kątach. Chyba trochę niepotrzebnie traktujesz to jako już natychmiast musisz te dzieci teraz.
Nie musisz podejmować decyzji dzisiaj, za pare miesięcy jeśli nie tygodni sama zobaczysz w którym kierunku zmierzasz. Niech idzie na tą speckę zawsze może przerwać i iść do pracy jak człowiek, tak samo jak Ty z nim zerwać.

[Nimve]

Odebrałbym taką zagrywkę jak strzał w pysk na natychmiastowe otrzeźwienie. Jak miło z jego strony, łaskawie Cię poinformował, że wuj z Waszych wspólnych planów, bo on ma inne dla siebie. Na następnych Waszych 5 lat. Spoko, tylko niech je sobie realizuje samodzielnie, a nie na Twoim garbie. Ciekawe jak szybko by rezygnował, gdybyś wystawiła mu walizki za drzwi i okazałoby się, że w pojedynkę już tak świetnie i wygodnie mu się nie będzie specjalizowało. Też się skłaniam bardzo mocno do wersji, że jest z Tobą, bo mu bardzo wygodnie, jak w domciu u mamuni, ale żeby z Tobą rodzinę zakładać to nie bardzo. Żeby nie było, że obudzisz się za 5 lat jak Ci będzie robił on papa na do widzenia.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lloyd]

Napisane przez Hultaj

Daj sobie czas.
Facetowi zmienił się priorytet, trudno uznać to za wielką winę.
Skup się na znalezieniu docelowo lepszej pracy. Przestań płakać po kątach. Chyba trochę niepotrzebnie traktujesz to jako już natychmiast musisz te dzieci teraz.
Nie musisz podejmować decyzji dzisiaj, za pare miesięcy jeśli nie tygodni sama zobaczysz w którym kierunku zmierzasz. Niech idzie na tą speckę zawsze może przerwać i iść do pracy jak człowiek, tak samo jak Ty z nim zerwać.

Ona ma 30 lat. To kiedy ma o dzieciach myśleć? Już po 30 r.ż. płodność mocno spada. Tutaj byśmy mieli opcję dziecka w wieku lat 36-ciu? Znam kobietę, która przeszła menopauzę w wieku 35 lat. Jednak facet jest lekarzem i można sobie pewnie załatwić badanie płodności. Endokrynolog i ginekolog i przynajmniej będzie wiadomo czy ona ma czas.
Z tego co wyczytałem to on by dzidziusia mógł zrobić nawet w trakcie specjalizacji. W końcu by go ogarniała autorka. Do tego wszelkie obowiązki domowe, zakupy, bo on taki zapracowany.

Jak dla mnie to on korzysta z dobrodziejstw zapewnionych przez partnerkę. Czy by mu wybaczyła te wszystkie "przewiny" gdyby nie wizja prestiżu i pieniędzy w przyszłości? Nie sądzę.
Tak jak już tutaj niektóre użytkowniczki przewidują, tak i ja powiem od siebie: poczekasz 5 lat, a potem dostaniesz kopa w 4 litery, "bo się wypaliło". Łatwo sobie znajdzie 25 latkę do związku i zrobi z nią bejbi.

[pfffh]

Prawda jest taka, że facet już dawno poszedłby do pracy gdyby musiał się utrzymać sam, opłacić rachunki sam, ugotować sam, uprac itp. A że teraz ma zapewniony "wikt i opierunek" to może się "poświęcać" karierze zawodowej.

Priorytety mogą się zmienić każdemu (no i nie można mieć do niego pretensji, że chce się dalej szkolić), ale najważniejsze w tym wszystkim jest to żeby te zmiany były akceptowalne przez obie osoby pozostające w związku. Ty jego priorytetów nie akceptujesz, więc albo się jakoś dogadujecie albo rozstajecie i każdo zaczyna życie od nowa.

I do jasnej ciasnej zmień pracę, bo w tej się wykończysz.

[CwiercMotyla]

Czym Ty się właściwie w tej pracy zajmujesz? Piszesz, że jest to ośrodek badawczy, a więc pewnie jakieś publikacje/badania robisz? Zatrudnili Cię na stanowisku asystenta? Po doktoracie (nb. to stopień naukowy, a nie tytuł) to raczej już adiunkt i zarobki też trochę lepsze.

[A_della]

Powiedz mu, że rozumiesz jak istotny dla niego jest rozwój zawodowy, ale odbywa się on w kontekście Waszego związku, więc podejmując tę decyzję samodzielnie musi się liczyć z tym, że Ty też masz swoje plany i oczekiwania i inne kwestie między Wami nie będą odłożone na półkę na kolejne pięć lat, bo to się nie mieści w planie TWOJEGO rozwoju życiowego. I po kolei - że oczekujesz jego uczestnictwa w obowiązkach domowych, tym i tamtym, a przede wszystkim konkretnej deklaracji co do małżeństwa i dzieci. Że jako lekarz na pewno widzi, że czekanie kolejnych pięciu lat na decyzję jest dla Ciebie zbyt ryzykowne i nie chcesz żyć w takim stresie. I tyle. Nie tłumacz się, nie rozgaduj, krótko i na temat. Jak zacznie Cię zbywać i nic się nie zmieni, to powiedz - dzięki za miłe spędzony czas, nasz związek się wypalił. I już dziś zacznij wysyłać CV, bo podejrzewam, że lęk przed tym, ze sama nie poradzisz sobie finansowo z utrzymaniem mieszkania to ważny czynnik każący Ci czekać i liczyć na cud.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez A_della

Powiedz mu, że rozumiesz jak istotny dla niego jest rozwój zawodowy, ale odbywa się on w kontekście Waszego związku, więc podejmując tę decyzję samodzielnie musi się liczyć z tym, że Ty też masz swoje plany i oczekiwania i inne kwestie między Wami nie będą odłożone na półkę na kolejne pięć lat, bo to się nie mieści w planie TWOJEGO rozwoju życiowego. I po kolei - że oczekujesz jego uczestnictwa w obowiązkach domowych, tym i tamtym, a przede wszystkim konkretnej deklaracji co do małżeństwa i dzieci. Że jako lekarz na pewno widzi, że czekanie kolejnych pięciu lat na decyzję jest dla Ciebie zbyt ryzykowne i nie chcesz żyć w takim stresie. I tyle. Nie tłumacz się, nie rozgaduj, krótko i na temat. Jak zacznie Cię zbywać i nic się nie zmieni, to powiedz - dzięki za miłe spędzony czas, nasz związek się wypalił. I już dziś zacznij wysyłać CV, bo podejrzewam, że lęk przed tym, ze sama nie poradzisz sobie finansowo z utrzymaniem mieszkania to ważny czynnik każący Ci czekać i liczyć na cud.

Powinna tak zrobić, jak radzisz, tylko wątpliwe, czy zrobi.