Przerwa w związku.. czyli jest, nie ma i znów jest ;)

[Becia0d]

Zdarzyło Wam się kiedyś włączyć pauzę w związku? Jakie były tego efekty i czy później żyliście '...happily ever after'. Czy takie odświeżenia i odwyk od siebie pozwalają trzeźwo spojrzeć na związek?
Pytam, bo się waham.. i wiem że to będzie tylko przerwa, a nie początek końca. Wy które przeszłyście taką lekcję, zdradźcie proszę czy coś to wniosło

[justitia]

wydaje mi sie ze to wszystko zalezy od powodu takiego rozstania
ale generalnie wydaje mi sie ze skoro para sie zdecydowala na taki krok to znaczy ze jest cos nie tak i jaki sens jest sie znowu wiazac?
albo sie z kims chce byc albo nie, ie rozumiem takich przerw..
przerwa od siebie i co sie w tym czasie robi? spotyka z kims innym?
dla mnie to nie ma sensu

[ewelline]

Ja nie sadze, że mogłabym zdecudowa sie na taka świadoma przerwe jak mamy problemy to nich rozmawiamy, rozważamy każdy aspekt Dla mnie ogromną pauza w naszym związju było to że mój M. wyjechała za granice, nie bylismy ze soba 2 lata ( widywalismy sie od swieta, i gadaliśmy na skyp,gg i przez kom) To trwało troszke za długo ale to przetrwaliśmy i dalej jeteśmy razem. Były cięzkie chwile a ta rozłąka była ogromnym wyzwaniem, ogromna próba dla naszego związku. To nas bardzo zmocniło Przetrwaliśmy to bez żadnych komplikacji, jestesmy razem dalej i nie wyobrażam sobie ani kilku dni "pauzy" dla związku co kolwiek by było tego powodem
Wybór pewnego odpoczynku od siebie i spojrzenie na trezźwo na związek jest dużym ryzykiem, trezba ustali konkretne warunki a powód ku temu musi byc poważany. tak myśle.

[Nilfina]

Miałam czkawkę w moim związku i okazało się todla nas bardzo odświeżające. Jednak z założenia było to rozstaniem na stałe, takie amen w pacierzu, tyle że po tygodniu okazało się że się nie da. To on wtedy zdecydował o tym rozstaniu a ja to z chyba dość zimną krwią przyjęłam na klatę choć bolało. Jednak powrót dawnego zaufania parę miesięcy mi zajął. Od tego czasu podobnych atrakcji sobie nie fundowaliśmy (prawie 3 lata od tego czasu, w sumie ponad 5 razem) i tfu tfu, nie wygląda żeby się zapowiadało. I z perspektywy czasu właśnie uważam, że to dobrze przewietrzyło nasz związek.

Jednak przerwa z premedytacja to zupełnie inna bajka. U mnie po prostu "tak wyszło" że była przerwa. Nie wyobrażam sobie zrobić przerwy z premedytacją bez kłótki, kwasu itd.itp. ot tak, słuchaj skarbie, generalnie to fajnie mi z tobą i nie chcę tego kończyć, ale spotkajmy się za 3 miesiące, ok? No to trzymaj sie ciepło.

Oczywiście teraz sobie trochę przycinam.

Ja sobie tego w odniesieniu do siebie nie wyobrażam - ale też nigdy nie próbowałam, więc nie mogę się zarzekać na 100%.

[Becia0d]

Nie no z takim planowaniem robienia przerwy to byłoby dziwnie.. Chodzi o wyjazd na dłuższy czas. Wierzę, że dzięki temu właśnie nasz związek się przewietrzy, bo jesteśmy w siebie strasznie zapatrzeni i sądzę że nie dostrzegamy niektórych rzeczy. A warto stale się udoskonalać.
Poza tym sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana. Zależy mi na Waszych obiektywnych opiniach, bo chcę zobaczyć jak inni na to patrzą. I sytuacja pod względem powrotu ma być identyczna jak u Nilfiny..

Problem tkwi gdzie indziej.. to rodzice są nam strasznie przeciwni, bo mamy po 20 lat, jesteśmy ze sobą od 1,5 roku, po raz pierwszy w poważnym związku. Tak naprawdę nikogo przed sobą nie mieliśmy i nasi rodzice uważają, że powinniśmy jeszcze poeksperymentować, bo owinęliśmy każdy każdego wokół palca, świata poza sobą nie widzimy i nie mamy porównania że z kimś innym może być lepiej..itd. itp. Wiem, że to chore, i od 1,5 roku z tym walczymy, ale same wiecie ze jak się 'teściowie' zaczną wchrzaniać to nic im nie przetłumaczy. Żadne szczere rozmowy, udowadnianie, po prostu nie ma siły!

Dlatego zamiast wojować chcemy im pokazać, że spróbujemy spojrzeć na nas trzeźwo podczas tej przymusowej rozłąki, ale do wniosków dojdziemy takich samych. Nie potrafimy po prostu bez siebie żyć i kropka.. Może wtedy pozwolą nam wreszcie razem zamieszkać i normalnie żyć w związku...bo to co teraz wyprawiają przekracza ludzkie pojęcie.

[Nilfina]

No i co, ten wyjazd na dluzszy czas to ma byc jaki wyjazd? Ktores z Was na studia czy co?

Wiesz, generalnie rzecz biorac to z perspektywy moich 27 lat na karku uwazam ze rodzice maja troche racji (choc oczywiscie w wieku 20 lat w to nie wierzylam, ale tez moi nie zabraniali mi zadnych znajomosci tylko duzo ze mna rozmawiali i dyskutowali wpajajac mi rozne madrosci zyciowe - to byla dobra droga. Czasem doprowadzali mnie do konczenia znajomosci tak, ze myslalam ze to moje wlasne przemyslenia byly hehe).

Ja przed tym zwiazkiem mialam inny powazny, ponad 3 letni (bylam jakos w Twoim wieku) i bylam pewna ze to "to na pewno na 100%" itd itp. I co? I doopa Jak o tym teraz mysle to nadal - mimo 5 lat jakie minely, nie umiem nie myslec z ulga o tym ze tamten zwiazek sie skonczyl - zwlaszcza jak patrze na mojego obecnego TZ, ktory zyciowo inspiruje mnie o niebo bardziej niz tamten. A wtedy uwazalam ze pana Boga za piety zlapalam i juz zastanawialam sie ile dzieci mu urodze.

20 lat to niby juz nie tak malo, niby czlowiek ma juz jakis olej w glowie i mowi sobie "nie mam 15 lat, o co ta awantura" ale jak widac na moim przykladzie - po drodze moze sie okazac ze chcecie czego innego i to jest naturalne. Zycie sklada sie z epizodow i trzeba to zaakceptowac.

Wiec reasumujac moje wywody...
Rodzice maja swoje racje, ale czy Wasz pomysl cos da... no coz. Uwazam ze moze i rodzicom uswiadomi co nieco jesli za jakis czas do siebie wrocicie, ale i tak nie wiadomo czy cos zmieni na dluzsza mete. Jak macie byc ze soba to bedziecie, jak nie, to zadno wietrzenie itd. itp. nie pomoze na to ze np. za 3 lata optyka widzenia Wam sie obojgu (lub jednemu) zmieni i znajdziecie sobie nowych partnerow dopiero wtedy czujac prawdziwą bryzę na twarzy.

Poza tym rodzicom troche - bez urazy - brakuje wyobrazni. Po pierwsze zabraniajac i zrzedzac tylko Was buntuja i sklaniaja do podejmowania prob "udowadniania", a z drugiej strony - czy nie pamieta wol jak cieleciem byl? Nie da sie, jak czlowiek wljubwiony, ot tak tego przerwac i powiedziec sobie "to teraz 3 lata poeksperymentuje" a potem powrot. To musi samo przyjsc i wyjsc tak.

Byle mlody czlowiek nie robil bledu ktory ja zrobilam, w Twoim wieku juz sie bralam do wicia gniazdka, urzadzania mieszkania itp. "Zabawa w dom", za powazna zabawa w dom. Czas na takie zabawy przychodzi pozniej, wczesniej to powinno sie chodzic do kina i na piwo nad Odre, a nie biegac po Castoramie myslac jak zrobic poleczki tu czy tam w naszym "gniazdku".

Ale tak sobie teraz mysle... a moze rodzice widza cos czego Wy nie widzicie. Moze uwazaja ze jestescie z jakichs wzgledow dla siebie nieodpowiedni choc Wy tego nie dostrzegacie. Moze widza cos co gruchnie za kilka lat. Moj ojciec po rozstaniu z poprzednim TZ powiedzial mi "wiesz, on mi sie taki wydawal szczery i dobry chlop ale troche bez polotu i tak wlasnie cos czulem ze to nie bedzie jeszcze twoj port na stale z tego wzgledu". Obecny TZ zdecydowanie ma polot, choc za to nie posiada innych zalet ktore byc moze mial tamten, no ale coz, sa rzeczy wazne i wazniejsze w zyciu. I ja chyba moje "wazniejsze" odnalazlam, choc 7 lat temu nie zdawalam sobie z ich istnienia sprawy.

Przydlugi wywod wyszedl, chyba po ojcu mam tendencje do mędrkowania. Sorki.

---------- Dopisano o 11:50 ---------- Poprzedni post napisano o 11:46 ----------

Beciaod, czy ja widze w Twoim podpisie suwaczek z data na za 3 lata?
Moja droga, wg mnie wijesz gniazdko i "bawisz sie w dom" jak 20 letnia Nilfina. Przystopujcie, dajcie sobie na luz sami dla siebie, nie dla rodzicow. Zycie jest dlugie, na wszystko przyjdzie czas. Idzcie na piwko nad Odre, i do kina

Oczywiscie wszelkie opinie to moje subiektywne, niekoniecznie trafione opinie, nawet Was nie znam. No ale z drugiej strony chyba takich odpowiedzi oczekujesz wrzucajac swoj problem do nieznajomych ludzi na forum.

[madmuazelle]

A ja się z Tobą zgadzam Nilfina.

Beciu,To że jesteś z chłopakiem 1,5 roku nie oznacza że będziecie na zawsze razem. Też bym się nie zgodziła,by dwojga 20 latków zamieszkalo razem,aczkolwiek twoi rodzice nie powinni zabraniać wam spotykania się,bo to czy będziecie razem to życie pokaże.A co do przerwy,albo ją ptrzetrwacie albo nie,to od was zależy.
A co do twojego suwaczka to

[000kwiatuszek000]

Dla mnie przerwa to odwlekanie konca, brak szczerej rozmowy, strach przed podjeciem waznej decyzji...

[lady karen]

A co Wasi rodzicie mają do powiedzenia w kwestii Waszego wspólnego mieszkania, bo trochę nie ogarniam? Jesteście dorośli i możecie robić ze swoim życiem co chcecie - no chyba że to oni mieliby to sponsorować, to inna kwestia.

[Wertka]

Takie celowe odpoczywanie od siebie jest dla mnie początkiem końca.
Raczej nie uleczy związku. Wiem to z własnej autopsji.

Jak są jakieś problemy w związku należałoby usiać i pogadać-starać się jakoś to rozwiązać

[Jadeitea]

Ja miałam dwie przerwy w dwóch związkach, obie skończyły się rozstaniem. Tyle własnego doświadczenia. Nie wiem, może czasem takie coś pomaga, ale raczej tak, jak w przypadku Nilfiny - nieplanowane, przypadkowe. Jeśli ktoś zaczyna myśleć o czymś takim jak przerwa, tak naprawdę myśli już o rozstaniu.

Nie wykluczam możliwości, że jednak się uda.

Moja mama też uważała z moim drugim facetem, że źle, że nie miałam wcześniej takich długich związków (pierwszy - 4 miesiące), co okazało się słuszne. Może Twoi rodzice, Becia0d, mają trochę racji. W moim przypadku byliśmy kompletnie niedopasowani i niby byłam jakoś tam szczęśliwa, ale nawet w jednej dziesiątej nie tak, jak teraz. Może rodzice, jak to rodzice, widzą więcej swoimi trzeźwymi (a przynajmniej trzeźwiejszymi ) oczami.

Tak czy siak, rozłąka to dość drastyczne wyjście.

[tangleofnatumi]

Przepraszam, ale pomysł wydaje mi się idiotyczny Jeśli nie jesteście w stanie twardo postawić na swoim i chcecie zrobić przerwę w związku głównie po to, by udowodnić coś swoim mamusiom i tatusiom, to wcale się nie dziwię, że uważają Was za zbyt mało dojrzałych do wspólnego mieszkania.

Druga osoba to nie jest zabawka, nie można tak sobie trochę pobyć razem, potem trochę nie - i potem sobie wrócić. Chyba, że chcielibyście się rozstać na zawsze, ale by nie wyszło i postanowilibyście spróbować jeszcze raz - to zupełnie inna sytuacja.

Inna sprawa, że Wasi rodzice pod tym względem mają trochę racji. Mając lat 20 niewiele wiecie o Was samych, o sobie nawzajem, etc., nawet jeśli Wam się wydaje inaczej. Jestem niewiele starsza, ale sama już do tego doszłam i zaakceptowałam ten fakt. A że rodzice nie powinni Wam się wcinać w Wasze życie prywatne z butami, to inna sprawa. Ogólnie mam wrażenie, że wszyscy w tej opisanej sytuacji zachowują się dziecinnie.

[Becia0d]

Rozłąka przymusowa czyli studia.. już rok bez siebie w zasięgu ręki wytrzymaliśmy, bo byłam w Krakowie a on w Kielcach, przyjeżdżałam raz na tydzień, dwa, bo miałam taką możliwość. Teraz zacznę medycynę Bóg wie gdzie, może nawet w Bydgoszczy albo Szczecinie i będziemy się widzieć na święta Przetrwaliśmy ten rok to przetrwamy następny tylko problem tworzą rodzice.. Nie zgadzają się na zamieszkanie bo 'będziemy się zajmować głupotami zamiast się uczyć, bo nie poradzę sobie na studiach przez TŻta, bo nie będę miała czasu na naukę...' Nie chcą zrozumieć że będzie mi z nim lżej, że będzie mnie wspierał i mi pomagał. Nie widzą jakie piekło już nam sprawili zabraniając mu jechać ze mną choćby do tego samego miasta..

Z tym wiciem gniazdka to poniekąd prawda.. ale sądzę spowodowane jest to raczej tym, że oboje dużo przeszliśmy i nie raz doświadczyliśmy, że życie wbrew pozorom jest bardzo krótkie i za moment będzie za późno.. Poza tym oświadczył mi się zanim pojechałam na studia, bo bardzo się bał że może nas ta rozłąka pokonać. Ale jak widać ochłonęliśmy, zdążyliśmy wszystko poukładać i sobie z tym poradzić. Do ślubu jeszcze daleko, teraz z wakacje wrócą beztroskie czasy, ale później znów powtórka z rozrywki. i wtedy właśnie żyje się nadzieją, że będzie lepiej.. Wielu znajomych nam mówi że oboje jesteśmy bardzo dojrzali emocjonalnie jak na swój wiek.. ale wiadomo,że przejścia kształtują charakter.. a z imprezowania już wyrośliśmy

Wiem, że z punktu widzenia rodziców wygląda to inaczej.. ale nie ma siły żeby wczuli się w naszą skórę.. chcą nas uchronić przed rozczarowaniami i błędami młodości, tylko że nie wiedzą że mamy wiele już za sobą.. Z jednej strony ich rozumiem, ale często mocno przeginają..

[Fresa]

Napisane przez Becia0d

Nie no z takim planowaniem robienia przerwy to byłoby dziwnie.. Chodzi o wyjazd na dłuższy czas. Wierzę, że dzięki temu właśnie nasz związek się przewietrzy, bo jesteśmy w siebie strasznie zapatrzeni i sądzę że nie dostrzegamy niektórych rzeczy. A warto stale się udoskonalać.
Poza tym sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana. Zależy mi na Waszych obiektywnych opiniach, bo chcę zobaczyć jak inni na to patrzą. I sytuacja pod względem powrotu ma być identyczna jak u Nilfiny..

Problem tkwi gdzie indziej.. to rodzice są nam strasznie przeciwni, bo mamy po 20 lat, jesteśmy ze sobą od 1,5 roku, po raz pierwszy w poważnym związku. Tak naprawdę nikogo przed sobą nie mieliśmy i nasi rodzice uważają, że powinniśmy jeszcze poeksperymentować, bo owinęliśmy każdy każdego wokół palca, świata poza sobą nie widzimy i nie mamy porównania że z kimś innym może być lepiej..itd. itp. Wiem, że to chore, i od 1,5 roku z tym walczymy, ale same wiecie ze jak się 'teściowie' zaczną wchrzaniać to nic im nie przetłumaczy. Żadne szczere rozmowy, udowadnianie, po prostu nie ma siły!

Dlatego zamiast wojować chcemy im pokazać, że spróbujemy spojrzeć na nas trzeźwo podczas tej przymusowej rozłąki, ale do wniosków dojdziemy takich samych. Nie potrafimy po prostu bez siebie żyć i kropka.. Może wtedy pozwolą nam wreszcie razem zamieszkać i normalnie żyć w związku...bo to co teraz wyprawiają przekracza ludzkie pojęcie.

A co ten wyjazd na zmienić w myśleniu "teściów"?


Jak chcecie ze sobą mieszkać, to idźcie na swoje. Wynajmijcie/kupcie mieszkanie, sami się utrzymujcie i po problemie

[Becia0d]

Napisane przez tangleofnatumi

Przepraszam, ale pomysł wydaje mi się idiotyczny Jeśli nie jesteście w stanie twardo postawić na swoim i chcecie zrobić przerwę w związku głównie po to, by udowodnić coś swoim mamusiom i tatusiom, to wcale się nie dziwię, że uważają Was za zbyt mało dojrzałych do wspólnego mieszkania.

Inna sprawa, że Wasi rodzice pod tym względem mają trochę racji. Mając lat 20 niewiele wiecie o Was samych, o sobie nawzajem, etc., nawet jeśli Wam się wydaje inaczej. Jestem niewiele starsza, ale sama już do tego doszłam i zaakceptowałam ten fakt. A że rodzice nie powinni Wam się wcinać w Wasze życie prywatne z butami, to inna sprawa. Ogólnie mam wrażenie, że wszyscy w tej opisanej sytuacji zachowują się dziecinnie.

Twardo postawić w naszym wieku się nie da.. w końcu jesteśmy wciąż głównie na ich utrzymaniu.. Żeby uniknąć tej wymuszonej przerwy trzeba podjąć jeszcze bardziej radykalne kroki.. Mój TŻ musiałby dosłownie uciec z domu wbrew woli swojej matki.. Rozmawiałam z nią przed rozpoczęciem studiów w Krakowie, TŻ chciał jechać ze mną, to się na mnie wydarła, że jak chce to niech jedzie, ale ona go utrzymywać nie będzie, nawet nie pozwoli mu koszuli zabrać O.o

Masz rację że wszystko to jest strasznie dziecinne i dlatego my widząc całą tę sytuację już nie wiemy co robić. Ręce opadaja..Jak drastycznie im pokazać, że nie będziemy wiecznie ich małymi dziećmi i chcemy zacząć własne życie. i błędne koło się zamyka.. Oni są po prostu o zazdrośni że jest ktoś ważniejszy od nich i chcący im nas zabrać.. Chore ale prawdziwe uroki rodzicielstwa..

Fresa, z dziką rozkoszą pójdziemy, ale to dopiero za jakiś czas bo przy studiach typu medycyna to trochę awykonalne na początku..
A wyjazd? Czyli udawanie rozstania z rozsądku, a później powrót bo nie możemy bez siebie żyć.. Powinni zobaczyć że nie jesteśmy w gorącej wodzie kąpani tylko myślimy o przyszłości..

[All_that_jazz]

Zdarzyło się,nawet całkiem niedawno (w marcu tego roku).
Obecnie jest ok.Nie wiem co mogę ci poradzić.Otwarty konflikt prędzej czy później nieunikniony, dobra wola po obu stronach niezbędna, sporo wzajemnego żalu trzeba wyrazić wprost starając się wyplątać z mechanizmu wzajemnego oskarżania się ( który zazwyczaj jedna ze stron uruchamia).
Szczera rozmowa,szczery rachunek sumienia-czego chcę,czego nie mogę tolerować, o co mam pretensje, co chcę zmienić a czego nie potrafię i co partner musi zaakceptować-to wszystko jest niezbędne.-tak będzie jeśli przerwa to wynik tłumionego konfliktu.

Jeśli to przerwa od siebie po wzajemnym uzgodnieniu czy za namową jednej ze stron-też co nie gra, i jest to taktyka zamiatania problemu pod dywan, i też po pewnym czasie kończy się zazwyczaj otwartym konfliktem.W tym wypadku-im prędzej oboje zdobędziecie się na całkowitą szczerość wobec siebie nawzajem, tym lepiej.
Dla mężczyzny (najczęściej ale nie tylko dla mężczyzny.Dal kobiety też, sama użyłam kiedyś takiego rozwiązania) tymczasowe rozstanie jest często mechanizmem maskowania stopniowego wychodzenia ze związku- jeśli on podjął już decyzję o wyjściu ze związku,nawet jeśli chce zrobić to stopniowo to raczej marne szanse na to,że zmieni decyzje.To wtedy wybieg i granie na czas w celu otwarcia możliwości poszukiwania alternatyw dla obecnego, nie dającego satysfakcji związku.

[yee]

Moja lekcja właśnie trwa...
Byliśmy ze sobą prawie rok. przez miesiac-półtora coś się psuło, ja stroiłam dziwne fochy, on nie mial dla mnie wcale czasu, inaczej sie zachowywał. 4 maja powiedział mi że musimy zrobić sobie przerwę.
Jakiś tydzień temu zdecydowaliśmy dać sobie szansę - takie dwa tygodnie na próbę, bo wyjezdza później za granice na cale wakacje.
Właśnie wróciliśmy ze wspólnego 3-dniowego wyjazdu razem ze znajomymi. On zachowywał się nadal jakbym zabiła mu całą rodzinę. Nie wiem co będzie dalej i w sumie nie wiemjakie można z tego wyciągnąć wnioski.

Czy ta przerwa nam coś dała?
Mi dała, dużo nowych doświadczeń, pewność że kocham go nawet jeśli go koło mnie nie ma.
To że mam w sobie mnóstwo nadziei i optymizmu- mimo że o tym wczesniej nie wiedziałam.
A jemu czy dała coś przerwa- najwidoczniej nie. Mnóstwo niepozbieranych myśli i dalsza niepewność.
No szkoda....

[All_that_jazz]

Napisane przez yee

Moja lekcja właśnie trwa...
Byliśmy ze sobą prawie rok. przez miesiac-półtora coś się psuło, ja stroiłam dziwne fochy, on nie mial dla mnie wcale czasu, inaczej sie zachowywał. 4 maja powiedział mi że musimy zrobić sobie przerwę.
Jakiś tydzień temu zdecydowaliśmy dać sobie szansę - takie dwa tygodnie na próbę, bo wyjezdza później za granice na cale wakacje.
Właśnie wróciliśmy ze wspólnego 3-dniowego wyjazdu razem ze znajomymi. On zachowywał się nadal jakbym zabiła mu całą rodzinę. Nie wiem co będzie dalej i w sumie nie wiemjakie można z tego wyciągnąć wnioski.

Czy ta przerwa nam coś dała?
Mi dała, dużo nowych doświadczeń, pewność że kocham go nawet jeśli go koło mnie nie ma.
To że mam w sobie mnóstwo nadziei i optymizmu- mimo że o tym wczesniej nie wiedziałam.
A jemu czy dała coś przerwa- najwidoczniej nie. Mnóstwo niepozbieranych myśli i dalsza niepewność.
No szkoda....

Daj mu jeszcze trochę czasu.Mężczyźni są dużo mniej autorefleksyjni niż kobiety bo się od nich tego zazwyczaj nie wymaga.U nas trwało to ponad miesiąc

[maaagda333]

jeśli jest już taki temat to spytam co sądzicie o mojej sytuacji...my postanowiliśmy zrobić sobie przerwę od spotykania tak ok 2 tygodni. Ja ostatnio zawiniłam troszkę i bardzo go zawiodłam, stwierdził ze pierwszy raz ma wątpliwości co do nas, że zawsze przymykał oko na moje wybryki ale nie tym razem. Ja natomiast pierwszy raz mam ciarki że podczas takiej przerwy stwierdzi że jednak mnie nie potrzebuje że jest mu lepiej beze mnie Razem zauważyliśmy ostatnio ze jest miedzy nami źle więc on stwierdził ze lepsza taka przerwa ( 1-2 tyg) od spotykania się niż zrywać ze sobą i spotykać się z kimś innym .Po pierwszym dniu sam zadzwonił do mnie jak się czuje itd Ja nie mam zamiaru się narzucać bo jeśli chce odsapnąć przemyśleć sobie moje zachowanie to lepiej chyba jak tak będzie. Mam nadzieję ze jego uczucie nie wygaśnie przez ten czas...co o tym sądzicie?

[yee]

Napisane przez All_that_jazz

Daj mu jeszcze trochę czasu.Mężczyźni są dużo mniej autorefleksyjni niż kobiety bo się od nich tego zazwyczaj nie wymaga.U nas trwało to ponad miesiąc

daje mu czas, daje,
będzie miał ponad 2 miesiące na refleksje, za granicą, mam nadzieje że zrozumie że tęskni )

[lady karen]

Napisane przez tangleofnatumi

Przepraszam, ale pomysł wydaje mi się idiotyczny Jeśli nie jesteście w stanie twardo postawić na swoim i chcecie zrobić przerwę w związku głównie po to, by udowodnić coś swoim mamusiom i tatusiom, to wcale się nie dziwię, że uważają Was za zbyt mało dojrzałych do wspólnego mieszkania.

Druga osoba to nie jest zabawka, nie można tak sobie trochę pobyć razem, potem trochę nie - i potem sobie wrócić. Chyba, że chcielibyście się rozstać na zawsze, ale by nie wyszło i postanowilibyście spróbować jeszcze raz - to zupełnie inna sytuacja.

Inna sprawa, że Wasi rodzice pod tym względem mają trochę racji. Mając lat 20 niewiele wiecie o Was samych, o sobie nawzajem, etc., nawet jeśli Wam się wydaje inaczej. Jestem niewiele starsza, ale sama już do tego doszłam i zaakceptowałam ten fakt. A że rodzice nie powinni Wam się wcinać w Wasze życie prywatne z butami, to inna sprawa. Ogólnie mam wrażenie, że wszyscy w tej opisanej sytuacji zachowują się dziecinnie.

Wiesz, akurat zamieszkanie wspólne pomaga się poznać. Zamieszkałam z eksem mając lat 18, no, 19 w zasadzie. Miało być po maturze, ale ojciec mnie strasznie namawiał, żeby jak najszybciej (przeprowadziłam się w styczniu, zamiast w czerwcu). I miał rację. Po 10 miesiącach wspólnego mieszkania i po miesiącu studiowania spakowałam rzeczy i się wyprowadziłam. I jestem ojcu cholernie wdzięczna, że mnie namówił - wiem, że uważał, że nic z tego związku nie będzie, ale nie powiedział słowa na ten temat - pozwolił, żebym sama się przekonała. I obecnie jestem szczęśliwą kobietą u boku mojego TŻ, a eks pozostaje w mojej pamięci jako relikt epoki słusznie minionej. Reasumując - jak coś się ma rozpaść, to im szybciej się rozpadnie, tym lepiej.

[Becia0d]

Napisane przez maaagda333

jeśli jest już taki temat to spytam co sądzicie o mojej sytuacji...my postanowiliśmy zrobić sobie przerwę od spotykania tak ok 2 tygodni. Ja ostatnio zawiniłam troszkę i bardzo go zawiodłam, stwierdził ze pierwszy raz ma wątpliwości co do nas, że zawsze przymykał oko na moje wybryki ale nie tym razem. Ja natomiast pierwszy raz mam ciarki że podczas takiej przerwy stwierdzi że jednak mnie nie potrzebuje że jest mu lepiej beze mnie Razem zauważyliśmy ostatnio ze jest miedzy nami źle więc on stwierdził ze lepsza taka przerwa ( 1-2 tyg) od spotykania się niż zrywać ze sobą i spotykać się z kimś innym .Po pierwszym dniu sam zadzwonił do mnie jak się czuje itd Ja nie mam zamiaru się narzucać bo jeśli chce odsapnąć przemyśleć sobie moje zachowanie to lepiej chyba jak tak będzie. Mam nadzieję ze jego uczucie nie wygaśnie przez ten czas...co o tym sądzicie?

Nie martw się o faceci często muszą zatęsknić żeby coś do nich dotarło.. Jak wyjechałam do Paryża na miesiąc to był koszmar.. Zupełnie go nie poznawałam, cały czas strasznie tęsknił i nie radził sobie z tym.. Też nie wiedziałam co mam o tym myśleć, ale niejednokrotnie przekonałam się, że facet po prostu musi sam w ciszy dojść z sobą do ładu.. Jak wróciłam powiedział mi o wszystkich przemyśleniach, jak bardzo mu brakowało tego wszystkiego. Ja też się zmieniłam, stałam się bardziej 'przylepna', bo zawsze byłam zimna i stanowcza.

I zauważyłam też, że po moim błędzie, on próbuje żebym to ja zatęskniła i przemyślała wszystko. Dlatego poczekaj, aż on sam nie wytrzyma i pogadajcie szczerze o tym co zaszło, jak tęskniłaś i się bałaś, a gwarantuję że już nigdy nie będzie tak jak wcześniej, ze zmianą na lepsze. Takie oczyszczające rozmowy duuużo dają Więc trzymam kciuki i nie łam się

---------- Dopisano o 14:39 ---------- Poprzedni post napisano o 14:32 ----------

Napisane przez lady karen

Wiesz, akurat zamieszkanie wspólne pomaga się poznać. Zamieszkałam z eksem mając lat 18, no, 19 w zasadzie. Miało być po maturze, ale ojciec mnie strasznie namawiał, żeby jak najszybciej (przeprowadziłam się w styczniu, zamiast w czerwcu). I miał rację. Po 10 miesiącach wspólnego mieszkania i po miesiącu studiowania spakowałam rzeczy i się wyprowadziłam. I jestem ojcu cholernie wdzięczna, że mnie namówił - wiem, że uważał, że nic z tego związku nie będzie, ale nie powiedział słowa na ten temat - pozwolił, żebym sama się przekonała. I obecnie jestem szczęśliwą kobietą u boku mojego TŻ, a eks pozostaje w mojej pamięci jako relikt epoki słusznie minionej. Reasumując - jak coś się ma rozpaść, to im szybciej się rozpadnie, tym lepiej.

No ja o takim rozwiązaniu nawet nie mam co marzyć.. Z prostego powodu, gdyż wiem, że nasi rodzice zdają sobie sprawę że to coś trwałego.. Nie raz tata w rozmowie ze mną na ten temat się sypnął niechcący.. Problem tkwi w tym, że nie chcą nas wypuścić spod swoich skrzydeł. Niestety to typ który by marzył, żeby jego nawet 30-letnie dzieci mieszkały z nimi, bo sami boją się samotności..

[Nilfina]

Czy pomysl z ta przerwa i wyjazem, to znaczy rozstaniem z rozsadku, wyszedl od Ciebie czy od Niego bo juz sie zgubilam? Ktoras strona musiala na niego wpasc, bo w jasnowidztwo nie wierze.

Czy rodzice, ktorzykolwiek aby nie daja znac co konkretnie im w nim (Twoim rodzicom) lub w Tobie (Jego rodzicom) nie pasuje? Bo nie wierze ze 4 doroslych osob nie moze wypuscic spod skrzydel swoich 20 letnich dzieci i przyjac do wiadomosci tego ze te dzieci stworza rodziny i pojda na swoje kiedys. Wiec ja bym tu raczej szukala przyczyn obiekcji starszyzny plemiennej w wyborze drugiej polowki, a nie w ogole w fakcie wyboru jakiejkolwiek polowki. No wiec jak, co starszyznie nie pasuje w Tobie lub Nim, wiesz? Na studia z tego co zrozumialam chlopak idzie wiec to chyba nie o to chodzi ze "jest niewystarczajaco dobry dla naszej malej dziewczynki i nie zapewni jej przyszlosci"?

Zgadzam sie z poprzedniczkami zwlaszcza co do tego ze przerwy z rozsadku czesto sa proba wycofania sie raczkiem ze zwiazku (dlatego pytam czyj to byl pomysl).

I z tym ze jak ma sie to skonczyc to oby szybciej, ale tego przyspieszyc sie nie da, ewentualnie zintensyfikowac, co bardzo madrze zrobil tu jeden tatus pchajac córunie w ręce Romea huehue. "Niunia, rób co chcesz, twój cyrk, twoje małpki, ty będziesz klatkę sprzątać." mawiał mój ojciec gdy byłam młodsza nieodmiennie wzbudzając tym moje głębokie zastanowienie i ostrożność w wielu sytuacjach. Swietne podejście to było, zakazami wskórałby o wiele mniej, a tak zapewnił sobie rolę guru w moim życiu chyba po wsze czasy (guru pod względem podejścia do zycia, niekoniecznie pod wzgledem opinii wszelkich, bo nie zawsze sie zgadzamy, ale zawsze umiem z ojcem dyskutowac). Z tego względu to co piszesz Beciuod o jego matce drącej się na Ciebie jest...

[tangleofnatumi]

Napisane przez Becia0d

Twardo postawić w naszym wieku się nie da.. w końcu jesteśmy wciąż głównie na ich utrzymaniu.. Żeby uniknąć tej wymuszonej przerwy trzeba podjąć jeszcze bardziej radykalne kroki.. Mój TŻ musiałby dosłownie uciec z domu wbrew woli swojej matki.. Rozmawiałam z nią przed rozpoczęciem studiów w Krakowie, TŻ chciał jechać ze mną, to się na mnie wydarła, że jak chce to niech jedzie, ale ona go utrzymywać nie będzie, nawet nie pozwoli mu koszuli zabrać O.o

Masz rację że wszystko to jest strasznie dziecinne i dlatego my widząc całą tę sytuację już nie wiemy co robić. Ręce opadaja..Jak drastycznie im pokazać, że nie będziemy wiecznie ich małymi dziećmi i chcemy zacząć własne życie. i błędne koło się zamyka.. Oni są po prostu o zazdrośni że jest ktoś ważniejszy od nich i chcący im nas zabrać.. Chore ale prawdziwe uroki rodzicielstwa..

Moja droga, albo rybka albo pipka Jeśli chcecie być dorośli i samodzielni, a na wsparcie rodziców średnio możecie liczyć, to wyjścia widzę dwa.
1. pozostać na utrzymaniu rodziców, spokojnie sobie studiować, być razem, widywać się jak będzie taka możliwość - nie wiem dokładnie jaka jest sytuacja, rozumiem, że Ty chcesz wyjechać na studia, a TŻ chce jechać z Tobą, ale matka mu nie pozwala?
Wiesz, ja się nie zgadzam, że jeśli coś ma się rozpaść, to lepiej jak najszybciej. Znaczy, samo stwierdzenie jest słuszne, natomiast do pewnych rzeczy IMO trzeba dojrzeć, i jeśli zamieszkacie razem ZANIM będziecie na to gotowi, to możecie popsuć związek, który by przykładowo przetrwał, gdybyście dali sobie więcej czasu. Mówię zupełnie hipotetycznie teraz.
2. studiować i pracować + jakieś stypendia. Wiem, że to bywa potwornie trudne, ale przecież nie wszyscy studiujący mogą liczyć na jakiekolwiek wsparcie rodziców. Wtedy moglibyście z czystym sumieniem odciąć się od rodziców i żyć na własny rachunek.

W sumie jednak najbardziej dziecinni są chyba Wasi rodzice zamiast Was mądrze wspierać, oni próbują na siłę przeforsować jakieś swoje przekonania...

Poza tym nie uściśliłaś jednej rzeczy. Jeśli chodzi tylko o rozłąkę, tzn. związek na odległość, to wszystko w porządku - wtedy rzeczywiście Wasz związek przejdzie próbę przetrwania. Ale jeśli chcecie w tym czasie oficjalnie nie być razem, mimo, że między Wami jest OK i się kochacie, to sorry, ale to jest dla mnie poroniony pomysł

[Becia0d]

Nie na pewno nie chodzi tu o wycofanie ze związku.. Raczej zrobienia czegoś żeby wilk był syty i owca cała. Pomysł był mój i bardzo się TŻtowi nie spodobał, ale będziemy próbowali dojść jeszcze do ładu w wakacje. A z tym co moim rodzicom się w nim nie podoba i na odwrót to jest jeszcze lepsza akcja Moja mama twierdzi że powinnam jeszcze poużywać życia i poeksperymentować, bo wg niej TŻ nie jest szczytem moich możliwości.. 'Ty taka ładna jesteś, on urodą nie grzeszy. Weź sobie jakiegoś wyższego znajdź bo jak założysz szpilki to jesteś od niego wyższa..' itd. Tacie z kolei chodzi o naukę i kiedy jest przy tym jak moja mama zaczyna wymyślać mówi że mój wybór i żeby się nie czepiała. (tu chwała Bogu za męską solidarność i że trochę polubił TŻta).
Ale to jeszcze nic w porównaniu do matki TŻta.. kobieta zdawałoby się na poziomie, profesor akademicki z psychologii młodzieży (!), a bije wszystkich na głowę.. Otóż jestem za blond, za wysoka, za blada, za chuda, za pewna siebie, za inteligentna, i podobne Boskie co?

---------- Dopisano o 16:02 ---------- Poprzedni post napisano o 15:52 ----------

Napisane przez tangleofnatumi

Moja droga, albo rybka albo pipka Jeśli chcecie być dorośli i samodzielni, a na wsparcie rodziców średnio możecie liczyć, to wyjścia widzę dwa.
1. pozostać na utrzymaniu rodziców, spokojnie sobie studiować, być razem, widywać się jak będzie taka możliwość - nie wiem dokładnie jaka jest sytuacja, rozumiem, że Ty chcesz wyjechać na studia, a TŻ chce jechać z Tobą, ale matka mu nie pozwala?
Wiesz, ja się nie zgadzam, że jeśli coś ma się rozpaść, to lepiej jak najszybciej. Znaczy, samo stwierdzenie jest słuszne, natomiast do pewnych rzeczy IMO trzeba dojrzeć, i jeśli zamieszkacie razem ZANIM będziecie na to gotowi, to możecie popsuć związek, który by przykładowo przetrwał, gdybyście dali sobie więcej czasu. Mówię zupełnie hipotetycznie teraz.
2. studiować i pracować + jakieś stypendia. Wiem, że to bywa potwornie trudne, ale przecież nie wszyscy studiujący mogą liczyć na jakiekolwiek wsparcie rodziców. Wtedy moglibyście z czystym sumieniem odciąć się od rodziców i żyć na własny rachunek.

W sumie jednak najbardziej dziecinni są chyba Wasi rodzice zamiast Was mądrze wspierać, oni próbują na siłę przeforsować jakieś swoje przekonania...

Poza tym nie uściśliłaś jednej rzeczy. Jeśli chodzi tylko o rozłąkę, tzn. związek na odległość, to wszystko w porządku - wtedy rzeczywiście Wasz związek przejdzie próbę przetrwania. Ale jeśli chcecie w tym czasie oficjalnie nie być razem, mimo, że między Wami jest OK i się kochacie, to sorry, ale to jest dla mnie poroniony pomysł

Oficjalnie w sensie żeby do rodziców coś dotarło.. Czyli 2 wersje wydarzeń. Tak naprawdę związek na odległość, a przy nich kit że nie jesteśmy razem. Aby w efekcie pozwolili nam normalnie żyć..Dlatego prosiłam o obiektywne opinie na ten temat,
jak się takie coś najczęściej kończy i jak oni będą na to patrzeć jak wrócimy do siebie..
Co do widywania się i studiowania to nie będzie wykonalne jeśli ze mną nie pojedzie. A jak pojedzie to tu pojawia się problem jego matki.
Studiować i pracować mógłby tylko TŻ bo wiem, że ja na medycynie i tak już będę orać. Jest tu też kwestia że moi rodzice na to nie pozwolą, bo uważają że będzie mi przeszkadzał w nauce..

[Nilfina]

No, czyli rodzicom chodzi o model polówki a nie o jej istnienie.

Napisane przez Becia0d

A z tym co moim rodzicom się w nim nie podoba i na odwrót to jest jeszcze lepsza akcja Moja mama twierdzi że powinnam jeszcze poużywać życia i poeksperymentować, bo wg niej TŻ nie jest szczytem moich możliwości.. 'Ty taka ładna jesteś, on urodą nie grzeszy. Weź sobie jakiegoś wyższego znajdź bo jak założysz szpilki to jesteś od niego wyższa..' itd.

Nie to ładne co jest ładne ale to co sie komu podoba. Ja tam nie lubie cukierkowatych chlopcow, choc wysokich akurat doceniam. Jak bylam w liceum mialam chlopaka mego pierwszego co byl 2cm nizszy niz ja i jeszcze z zawodowki a ja mialam prikaz isc na studia. Oj co to sie dzialo. I rodzina przyczynila sie do zniszczenia tego mojego zwiazku, tak to oceniam teraz. Pewnie sama bym go kiedys skonczyla, lub on nie mogac zniesc moich studiow, ale rodzina zrobila swoim dudraniem aborcje tej milosci. Mowiac rodzina mam tu na mysli dziadka i babcie, moi rodzice jak nie wzruszone głazy powtarzali "Twój cyrk, twoje małpki..." i za to ich kocham. Takze chyba troche sie wlasnie wczulam w Twoja sytuacje bo przypomnialam sobie moja sprzed lat.

Tacie z kolei chodzi o naukę i kiedy jest przy tym jak moja mama zaczyna wymyślać mówi że mój wybór i żeby się nie czepiała. (tu chwała Bogu za męską solidarność i że trochę polubił TŻta).

Czyli oznacza to że luby nie studiuje? Czy tak jak w poprzednich postach że bedziecie glupoty uprawiac zamiast studiowac i sie uczyc?

Ale to jeszcze nic w porównaniu do matki TŻta.. kobieta zdawałoby się na poziomie, profesor akademicki z psychologii młodzieży (!), a bije wszystkich na głowę.. Otóż jestem za blond, za wysoka, za blada, za chuda, za pewna siebie, za inteligentna, i podobne Boskie co?

Wyczuwam osobowość despotyczną i współczuje potencjalnej teściowej. Ale jesli jestes pewna siebie i inteligentna (mimo, ze blond - wg wannabe_tesciowej - albo raczej not_wannabe_tesciowej ) to sobie z nia poradzisz.

Jego mama jest despotka i uwaza ze jestes za madra i za brzydka z tego co wynika z jej opisu (blada, chuda, wysoka to jakos dla mnie nie brzmi w jej ustach jak komplementy). Twoja uwaza ze jestes za ladna. Moze umow mamy na kawe i niech ustala spojna wersje zeznan

Nie decyduj sie na jakies rozstania zeby zrobic dobrze rodzicom. Twarde trwanie przy swoim zdaniu przez Was oboje bedzie lepsze. Tak uwazam. Wyjedzcie, ale nie bujajcie ze jestescie osobno. Mowcie o sobie, widujcie sie. Rezygnacja z tego bedzie dziecinna proba zrobienia dobrze rodzicom i nic nie wniesie a moze was sobie nawzajem obrzydzic i zniszczyc to uczucie nawet jesli ma ono przyszlosc. Chyba ze dojdziesz do wniosku ze twoja propozycja rozstania jednak ma podwojne dno.

[ewelline]

A ja nie widze najmniejszego sensu by udowadniac coś rodzicą To jest wasze życie a każda poważna decyzja ma na nie wpływ. Jesteście ze sobą 1,5 roku no ale nie liczy sie czas tylko to jaki to związek, niektóre pary pokonują pewne etapy powoli i z dystansem inne bardzo szybko przeskakują kilka na raz. Znam pare, która od kąd poznała się do ich ślubu minęło pół roku i są naprawde bardzo szcześliwi w związku już 15 lat i są szczęśliwi , fakt że wiele jeszcze przed nimi.
Ja z moim M. planowalismy wyrwac się z domów po jakieś 2 latach bycia ze sobą ( chcieliśmy by ze soba strasznie, trudno było wytrzyma brak prywatności ) Ja postanwiłam się uczyc, tymasczesm on dostał swietną propozycje pracy za granicą (miał by tam 0,5-1 roku i wrócic) ale zdecydowąłam się na wyjazd do niego i czas i nasza rozłaka przedłużyła sie do 2 lat, ponieważ szukaliśmy mieszkania a ja w miedzy czasie miałą kilka chwil wątpliwości czy jestem gotowa na życie od podstaw w innym kraju. Wiedzieliśmy że jak on przyjedzie nie zamieszkamy razem, bo nie bedzie nas stac na kupno mieszkania i znów zacznie się to co przed wyjazdem- brak prywatnosci, oczy starych na plecach. Wiem że dobrze wybraliśmy, jestesmy szczesliwi. Ostatnie dni przed wyjazdem z domu były najdłuższe w moim życiu Oczywiście nasi rodzice nie są usatysfakcjonowani z naszego wyboru, ponieważ będziemy ży bez ślubu. Z moja mama miałam wiele konfliktów na temat naszych poglądów ale już jest ok. Jego matka wypomina mi od jakiś 3 lat, że zabrałam jej synka. Czasem naprawde przesadza jak tylko może stara się ze mna rywalizowac. Ja mam 21 on 22 razem jetsesmy ponad 5 lat z rozłąka w tym czasie. Niczego nie żałuje i wiem że gdybyśmy zamieszkali razem 2 lata temu, również bymnie żałowała Moi rodzice niegdy nie sugerowali nawet, że nie mamy za sobą długich związkw i nie wiemy jak jet z innymi a nawet sa zadowoleni że nie przyprowadzałam do domu ciągle innego chłopaka Nie widzieli mnie nigdy płaczącej w poduszke przez niego, pokłóconej z nim, nawet lekko obrażonej na niego. Chociaż w czasie rozłąki nastawały trudne dni, tęskniliśmy za sobą tak że aż bolało to bardzo mocno. Ale to nam uświadomiło, że chcemy by ze sobą już zawsze i gdziekolwiek by to miało byc

A Twoi rodzice się poprostu martwią o Ciebie! Boja się że coś Wam się nie ułoży i bedziez cierpiała, boją się że za szybko wkroczysz w dalszy etap i zapomnisz o nauce itp. Ale też mieli jakies podobne doświadczenia, któr nie sskończyły się happy endem i martwią się. "Teściowa" widac, że jest bardzo zaborczą kobietą i chce jak najdłużej utrzymac synka w domu heheh ( to jej jedyny syn?) Matki synów czasem nie potrafią się pogodzi zę w ich życiu pojawia sie druga kobieta, potencjalna parterka na całe życie.

Życzę by się Wam udało to przetrwac jeśli postawicie na rozłąke i oby to wzmocniło jeszcze bardziej Wasz związek a jeśli postanowicie by razem i przeciwstawic się starszym, również życzę szczęścia
Przemyślcie wszystko dokładnie rozważcie za i przeciw.

[Fresa]

Napisane przez Becia0d

Fresa, z dziką rozkoszą pójdziemy, ale to dopiero za jakiś czas bo przy studiach typu medycyna to trochę awykonalne na początku..
.

W dorosłym życiu czasami trzeba dokonywać trudnych wyborów

Napisane przez Becia0d

Moja mama twierdzi że powinnam jeszcze poużywać życia i poeksperymentować, bo wg niej TŻ nie jest szczytem moich możliwości.. 'Ty taka ładna jesteś, on urodą nie grzeszy. Weź sobie jakiegoś wyższego znajdź bo jak założysz szpilki to jesteś od niego wyższa..' itd.

(...)

Ale to jeszcze nic w porównaniu do matki TŻta.. kobieta zdawałoby się na poziomie, profesor akademicki z psychologii młodzieży (!), a bije wszystkich na głowę.. Otóż jestem za blond, za wysoka, za blada, za chuda, za pewna siebie, za inteligentna, i podobne Boskie co?

Powiedz, że żartujesz?

[Becia0d]

Niestety nie żartuję

TŻ studiuje, ale przy medycynie fizjoterapia to prawie nic,a planuje przejść na zaoczne żeby pracować i uciec o matki.
Hah i każdy mi współczuje teściowej bo zawsze słynęła z oryginalnych pomysłów..
Właśnie tu też chyba chodzi o zazdrość o urodę.. Jej córka starsza ode mnie o 2 lata jest.. mała, gruba, i nieciekawa jak to delikatnie ujął TŻ. i podsłuchał jak raz obceniały mnie na nk i obgadywały że coś jest nie tak bo jak ładna to głupia ale się wtedy uśmiałam

I tak to jedyny ukochany synek teściowej, do tego najmłodszy, i jak wyjedzie zostanie sama, bo jest po rozwodzie. Czyli szykuje się wojna

No prawie identyczna sytuacja jak u ewelline.. Widzą że jesteśmy szczęśliwi, ale się boją.. i przez długi czas będą niezadowoleni, bo zrobimy wbrew ich woli..
Posłucham Waszych rad i postaram się w wakacje wrzucić to na właściwy tor.. Bo ten pomysł z kitowaniem rozłąki jest bardzo drastyczny, a mnie się już pomysły skończyły A jak się nie uda to będzie odwyk lub wydziedziczenie...poczeka my zobaczymy.. czasami w grę wchodzi również pozbycie się niewygodnych osobników

[tangleofnatumi]

Napisane przez Becia0d

Nie na pewno nie chodzi tu o wycofanie ze związku.. Raczej zrobienia czegoś żeby wilk był syty i owca cała. Pomysł był mój i bardzo się TŻtowi nie spodobał, ale będziemy próbowali dojść jeszcze do ładu w wakacje. A z tym co moim rodzicom się w nim nie podoba i na odwrót to jest jeszcze lepsza akcja Moja mama twierdzi że powinnam jeszcze poużywać życia i poeksperymentować, bo wg niej TŻ nie jest szczytem moich możliwości.. 'Ty taka ładna jesteś, on urodą nie grzeszy. Weź sobie jakiegoś wyższego znajdź bo jak założysz szpilki to jesteś od niego wyższa..' itd. Tacie z kolei chodzi o naukę i kiedy jest przy tym jak moja mama zaczyna wymyślać mówi że mój wybór i żeby się nie czepiała. (tu chwała Bogu za męską solidarność i że trochę polubił TŻta).
Ale to jeszcze nic w porównaniu do matki TŻta.. kobieta zdawałoby się na poziomie, profesor akademicki z psychologii młodzieży (!), a bije wszystkich na głowę.. Otóż jestem za blond, za wysoka, za blada, za chuda, za pewna siebie, za inteligentna, i podobne Boskie co?

---------- Dopisano o 16:02 ---------- Poprzedni post napisano o 15:52 ----------



Oficjalnie w sensie żeby do rodziców coś dotarło.. Czyli 2 wersje wydarzeń. Tak naprawdę związek na odległość, a przy nich kit że nie jesteśmy razem. Aby w efekcie pozwolili nam normalnie żyć..Dlatego prosiłam o obiektywne opinie na ten temat,
jak się takie coś najczęściej kończy i jak oni będą na to patrzeć jak wrócimy do siebie..
Co do widywania się i studiowania to nie będzie wykonalne jeśli ze mną nie pojedzie. A jak pojedzie to tu pojawia się problem jego matki.
Studiować i pracować mógłby tylko TŻ bo wiem, że ja na medycynie i tak już będę orać. Jest tu też kwestia że moi rodzice na to nie pozwolą, bo uważają że będzie mi przeszkadzał w nauce..

O matko... Jak można być tak małostkowym? Twoja mama wolałaby żebyś chodziła z pustogłowym przystojniakiem, czy jak
Faktycznie sytuacja trudna do rozegrania, ale rozstanie to słaby pomysł... Chyba, że nadal między sobą ustalilibyście, że jesteście razem... Ale i tak to się może niedobrze skończyć.

No cóż. Ja na Waszym miejscu bym nie wytrzymała tego, że ktoś próbuje mną dyrygować, i odcięłabym się od rodziców, choćbym miała kit z okien jeść Dorabiać w weekendy czy coś. Na szczęście mogę liczyć na wsparcie mamy, a także na to, że rodzice tylko mi radzą, ale nigdy nie wcinają mi się z butami moje życie.
Obawiam się, że to jest sytuacja, w której musicie ustalić jakieś swoje priorytety. Piszesz, że TŻ planuje przejść na zaoczne, żeby się uniezależnić - to brzmi najrozsądniej z tego wszystkiego. Nie można się trzymać spódnicy mamusi, zwłaszcza, jeśli mamusia jest tak toksyczna. Jeśli udałoby Ci się dodatkowo pokombinować ze stypendiami, powinniście dać radę Ważne, żebyście się kochali i mogli liczyć na siebie nawzajem.
(Btw. rozumiem, że TŻ chciałby przenieść się ze swoimi studiami na inną uczelnię, czy on też dopiero zaczyna studia?)