nie wiem jaki tytuł...może jestem chora...a może umieram...aj nie wiem

[Pachnąca_trawą]

kobieto opanuj się, robisz krzywdę dzieciakom.

[justkabebe]

Dobrze zrobiłaś,ja podjęłabym taką samą decyzję

[olga79]

Wy tu obecni tak jak moja rodzina i znajomi mowicie WALCZ.
ja jeszcze nie powiedziałam że to naprawde koniec, ze chce umrzeć. Jeszcz się zastanawiam, wiem ze czas działa na moja niekorzyść.

Dookoła swiata nie wyruszę. Może faktycznie powinnam wybrać sie do psychologa. Ja już naprawdę nie wiem jak sie zachować.
w kazdym bądz razie jakśkolwiek podejmę decyzje napewno sie o niej dowiecie. w poniedziałek mam kolejna wizytę, także zostło mi niewiele czasu na zastanawianie się, chociaż decyzja powinna byc jasna.

[Karinio]

Walcz kobieto,bo masz dzieci.Dla nich to zrób,bo one zapewne nie chciałyby stracić mame,którą ma się tylko jedną.Tak wybierz się do psychologa.

[Martika_]

No, ale zaraz... Piszesz, że nie chcesz cierpieć przez leczenie... Ale czy myślisz, że nie lecząc się umrzesz zapadając w spokojny wieczny sen? No pewnie nie. Bez względu jaką podejmiesz decyzję (stawić czoła chorobie czy sama (!) skazując się na śmierć) czeka Cię cierpienie, ból, bezradność i pewnie zniechęcenie. Tyle, że decydując się walczyć masz szansę na dalsze życie, na wychowywanie dzieci i przeżycie wszystkiego tego, czego do tej pory nie udało Ci się zrobić.

Bardzo, bardzo Ci współczuję, ale jednocześnie zupełnie nie rozumiem tego, że od razu rezygnujesz z walki. Pogadaj jeszcze raz z lekarzem, ewentualnie umów się na wizytę z innym, myślę, że rozmowa z psychologiem nie zaszkodzi. 3mam kciuki!

[Pagata]

olga79 napisz na moj mail
odpiszę Ci...

[9b13fa772a089c950fe653392ec6a155eb1c8e79_603597153b11b]

też myślę, że rozmowa z psychologiem pomoże . chyba każdy człowiek bez w miarę wielkich problemów/depresji chciałby żyć jak najdłużej, jak najbardziej i bardzo mocno walczyłby..

[blekitne_niebo]

Napisane przez paula78

Proponuje juz teraz połóż się do trumny i niech twoje dzieci patrzą jaką mają słabą matkę i ,że twoje zycie jest nic nie warte ,tak chcesz wychowaywc dzieci ?na tchorzy ?

nie wiem jak można miec taka postawę ?

czerniak jest wyleczany wiem bo mam przyklad wśród znajomych ,dziewczyna miala czerniaka wielkiego jak glowa po solarium ,wycieli i żyje juz z 10 lat po operacji.

Napisane przez paula78

Proponuje od razu iśc na dach wieżowca,zaoszczedzisz dzieciom widoku siebie w szpitalu a i nfz zaoszczedzi na leczeniu
masakra jak dla mnie prowo .

Proponuję się zastanowić zanim coś napiszesz.

[Pachnąca_trawą]

Napisane przez blekitne_niebo

Proponuję się zastanowić zanim coś napiszesz.

Dlaczego?

[Ieka]

Napisane przez olga79

w trzecim stadium. lekarz mówi ze jeszcze nie jest najgorzej. ale dużo czytałam ostatnio na ten temat i jakoś nie wiem czy jest sens pchac się w leczenie, skoro z ta chorobą rzadko się wygrywa.

moja mama prawie 6 rok walczy z rakiem..ma 50 lat. Miała niewielkie szanse bo późno został wykryty, jednak nigdy się nie poddała! u mojej mamy rak również jest rodzinny,jednak moja wygrała.
nie rozumiem, masz ledwo 32 lata, nie rezygnuj z życia,nie poddawaj się.
bez obrazy, ale wymigujesz się od leczenia jak dziecko czemu tak łatwo dajesz za wygraną ???????

[olenka172]

Życie to Twoja największa wartość, więc dlaczego chcesz z niego zrezygnować?
To po pierwsze, a po drugie, dzieci Ciebie potrzebują, podejmij walkę chociaż dla nich... Pozdrawiam i życzę dużo siły!

[Kaffienka]

Napisane przez olga79

od momentu kiedy zauwazyłam tego pieprzyka do momentu wizyty to była kwestia 3-4 dni. szybko zareagowałam bo balam sie.

....

dziękuję za tą radę. myśle ze z niej skorzystam.w natloku tych wszystkich spraw sama nawet o takiej wizycie nie pomyslałam

Czyli jednak masz gdzieś jednak w sobie chęć i siłę na walkę, po prostu teraz jesteś przytłoczona tym wszystkim... Ale walcz dalej. Bliscy na pewno będą Cię wspierać.

Myślę, że taka wizyta u psychoonkologa na pewno wiele Ci da. Poszukaj może w twoim mieście działa akurat jakaś fundacja psychoonkologiczna. Możliwe, że rozmowy z osobami, które miały podobne wątpliwości i jednak podjęły się walki też Ci w jakiś sposób pomogą.

[fonn]

Napisane przez olga79

Moja siostra miała raka i niestety podjęła daremna walkę, dlatego nie chce powtórzyć jej losu. widziałam co sie z nia dział przez te kilka tygodni bo u niej niestety wykryto za późno. sama walka trwała 6 tygodni. w 7 zmarła. wiem że to dziedziczne. ja, siostra, mama. no ale nie o tym mowa miała być.

nie wiem czy chce aby dzieci na to patrzyły.

Na co? Na heroiczną walkę własnej matki o zdrowie i życie? Czy uważasz, że dzieci wolą patrzeć (i do końca życia pamiętać) jak ich mama poddała się w walce z chorobą i pozwala się jej z każdym dniem wykańczać? Czy nie chciałabyś pokazać swojemu mężowi, że chcesz walczyć również dla niego?

Myślę, że pomysł z psychologiem jest dobry, czytając Twoje wypowiedzi odnoszę wrażenie, że jesteś bardzo zagubiona w tej sytuacji. Że piszesz o poddawaniu się tylko dlatego, że przeraża Cię wizja długiej (kto wie?) walki z chorobą i uznałaś, że łatwiej będzie poddać się bez walki i czekać na ostateczne rozstrzygnięcie. Nie dziwię się, że jesteś zagubiona, a pewnie i przerażona powstałą sytuacją. Ale pomyśl o swojej rodzinie - dzieciach, mężu, rodzicach - i zastanów się, jak wielką krzywdę wyrządzisz im poddając się już na starcie. Nie rezygnuj z życia, wierzę w to, że za jakiś czas spojrzysz wstecz i pomyślisz sobie "jak dobrze, że postanowiłam walczyć, dla nich, dla siebie".

Każdemu pisane jest odejść z tego świata, ale po co to przyspieszać? Czy nie sądzisz, że te kilka tygodni/miesięcy/ a może lat walki z chorobą warte jest tego, żeby móc zobaczyć swoje dzieci zakładające rodziny, zostać babcią, zestarzeć się wraz z mężem?

Zastanów się nad tym bardzo głęboko.
Uwierz mi, Twoje dzieci nie chcą widzieć swojej matki poddającej się, z całą pewnością chcą żebyś żyła, jesteś im potrzebna.


Wiesz, jakiś czas temu wylądowałam w szpitalu - nagle, bez przytomności. Trafiłam na ostry dyżur, na stół zabiegowy, mam kilka godzin wyjętych z życiorysu. Dowiedziałam się jakiś czas po tym wydarzeniu, że kilka minut zadecydowało o moim życiu. Nie będę pisać o tym, co się stało, bo nie o tym wątek. Ale powiem Ci jedno - niesamowitą, wspaniałą rzeczą jest żyć. Doceń to i walcz o zdrowie.


Życzę Ci powodzenia.

[roxyroxy]

co innego gdybys juz byla po latach chemii, juz nei miala sily walczyc , juz byla zmeczona

co innego gdy dowiadujesz o chorobie i od razu skazujesz sie na smierc a swoje dzieci, partnera , rodzine i przyjaciol na zalobe

Nie wolno tak robic. Nie jestem sama na tym swiecie. Jestes odpowiedzialna za swoje dziec i masz dla nich walczyc do samego konca

Widzialam partnera cierpiacego po niespodziewanej smierci rodzica. Doroslego czlowieka. Cierpial strasznie i dlugo. Nie chcialabym go juz takiego widziec. Ty na takie cierpienie chcesz swiadomie skazac swoje dzieci. Nawet na gorsze bo beda miec swiadomosc, ze nie byly dla Ciebie na tyle wazne aby probowac walczyc

[kitkulka]

A ja nie rozumiem tego, że nie chcesz się leczyć

Nie chcesz dzieci narażać na widok cierpiącej matki, która przechodzi przez leczenie, ale już na śmierć i widok mamusi w trumnie już tak?

Czegoś tu nie rozumiem.
Masz dzieci, masz dla kogo żyć i o kim myśleć.

[manusiakubusia]

Moja Mama zmarła na raka 6 lat temu, i ja do tej pory myślę że może gdybyśmy sróbowali jeszcze do jednego lekarza iść ,może innych lekarstw spróbować i może dużo innych zeczy zrobić mimo tego iż byliśmy u mnóstwa lekarzy,mama przeszła 3 ciężki operacje i robilismy wszystko co w naszej mocy żeby Ją uratować. Więc nie wiem co będą myslały Twoje dzieci gdy poddasz się bez walki

Z drugiej strony,stawiając się w Twojej sytuacji (też mam dziecko) nie wyobrażam sobie że mogłabym poddać się i Go zostawić nie próbując nawet walki,którą można wygrać

[marysienka]

Jesteś egoistką. Masz dla kogo żyć i masz dla kogo walczyć. Zrób to dla swoich dzieci jeśli nie chcesz dla siebie. Zastanów się. Zrób wszystko aby twoje dzieci miały matkę.

[201608251020]

Pewnie nie mnie to oceniać, ale... kiepska z Ciebie matka, jeśli wolisz pozbawić dzieciaki najbliższej na świecie osoby bo zależy Ci na wyglądzie, na samopoczuciu, bo będziesz "wrakiem" nie jestem w stanie tego pojąć! Nie mieści mi się to w głowie, bo myślałam że matka przedkłada dziecko nad wszystko. A jeśli im w tej chwili jesteś potrzebna TY jako mama, to trzymałabym się pazurami życia, rozpaczliwie walcząc o każdy dzień z nimi. A Ty tak na luziku powiedziałaś że nie.
Wiesz co robię jak moja mama jest chora? Biorę za rękę i prowadzę do lekarza. Oczywiście po 5 kłótniach co najmniej, bo to osoba która na końcu myśli o sobie. Ale kiedy w końcu jej przetłumaczę że bez niej ja nie dam sobie rady i musi być, żyć - idziemy do lekarza. A jak nie chce iść? Wołam lekarza podstępem do domu
Nie chcę wiedzieć jak bardzo samotne i zagubione muszą się czuć Twoje dzieci, wiedząc że mama nie ma zamiaru zrobić wszystkiego by ich nie opuszczać

[Dagusiowa87]

Może dodatkowo masz depresję? powiedz!! dlaczego nie chcesz walczyć? wmawiasz sobie, że nie masz wystarczająco siły....... takie nastawienie? żal mi dzieci...jeśli będą świadome, że nawet nie próbowałaś......tym bardziej, że nic nie jest przesądzone.........a czytać w internecie to można wiele bzdur

[Stookrotka]

Oh, nie jesteś "silna", u Twojej siostry wykryto "za późno" ale Ci lekarze dają szanse, ale walisz na to? Może przekazałaś chorobę dzieciom, masz zamiar je teraz egoistycznie zostawić? A jeżeli myślisz że bez leczenia to umrzesz spokojnie i bezobjawowo to chyba nawiną jesteś niestety.
Tobie trzeba kopa w tyłek i do psychologa, zrozum że warto żyć!

Ale jeżeli masz to gdzieś to powiedz rodzinie że kichasz na nich, jedz gdzieś na "ostanie" wakacje, wyszalej się i umieraj w samotności. Nie wiem czy zdecydowała bym się być przy kimś bliskim umierającym który teraz z własnej woli zostawia rodzinę (może gdybyś miała przerzuty i była zmęczona długą walką mogłabym zrozumieć, ale bez walki?) czemu? Jeszcze bym się potem obwiniała po śmierci że "nić nie zrobiłam żeby ona pomyślała inaczej".

[Kitka:)]

Napisane przez olga79

no własnie po to tu napisałam aby usłyszec opinię neutralna.
bo wiem ze rodzina teraz przezywa wszystko głebiej i wiem ze nie sa w stanie mi doradzic.
tak, wiem tez ze dla dzieci powinnam walczyć, ale nie wiem czy znajdę tyle siły.wiem tez ze mam wsparcie.
ale ja zwyczajnie w swiecie boje sie tego wszystkiego bo widziałam jak moja siostra walczyła. a ja nie jestem silnym człowiekiem.

w takich chwilach człowiek odnajduje w sobie naprawdę ogromne pokady sił.... nawet pewnie nie wiesz że jesteś silna...

masz rodzinę, dzieci które Cię kochają, które chcialyby aby mama była przy nich w najważniejszych chwilach ich życia... żeby je wspierała, widziała jak rosną, jak coś osiągają, jak same zakładają rodzinę... one Cię potrzebują...
masz męża który jest z Toba, z którym masz dzieci, który Cię kocha... chcesz go zostawić?? przecież jeszcze tyle przed wami....

lekarze powiedzieli Ci że to jest uleczalne, że masz szanse... ale takim zastanawianiem się działasz na swoja niekorzyśc...
RAK TO NIE JEST WYROK, wiem o tym bardzo dobrze... nie mówię ze bedzie łatwo ale... podejmując walkę możesz tylko zyskać....nic nie tracisz...

[201706190936]

Autorko

popełniasz straszny błąd poddając się bez walki

przechodziłam to samo co ty
też mam dzieciaki
też miałam raka

ale ani przez moment mi nie przeszło przez mysl by się poddać

chcesz mieć motywację do walki? spójrz na usmiechnięte buzie swoich dzieci, przypatrz się dokładnie... ja tak robiłam i zawsze sobie powtarzałam że najgorszą rzeczą jaką mogę zrobić to poddanie się, bo co te dzieciaki zrobią beze mnie... mysl że mogą nie mieć mamy dobijała mnie ale dodawała sił...

nie patrz na chorobę przez pryzmat swojej siostry bo to cię jeszcze bardziej zdemotywuje...

nie poddawaj się

[Pagata]

Napisane przez Kitka:)

w takich chwilach człowiek odnajduje w sobie naprawdę ogromne pokady sił.... nawet pewnie nie wiesz że jesteś silna...

masz rodzinę, dzieci które Cię kochają, które chcialyby aby mama była przy nich w najważniejszych chwilach ich życia... żeby je wspierała, widziała jak rosną, jak coś osiągają, jak same zakładają rodzinę... one Cię potrzebują...
masz męża który jest z Toba, z którym masz dzieci, który Cię kocha... chcesz go zostawić?? przecież jeszcze tyle przed wami....

lekarze powiedzieli Ci że to jest uleczalne, że masz szanse... ale takim zastanawianiem się działasz na swoja niekorzyśc...
RAK TO NIE JEST WYROK, wiem o tym bardzo dobrze... nie mówię ze bedzie łatwo ale... podejmując walkę możesz tylko zyskać....nic nie tracisz...

święte słowa...uwierz w to

[skazana_na_bluesa]

jaka droge leczenia zapropowal lekarz?

[Merys]

Dziewczyny przestancie ja oceniac, troche empatii na litosc boska.
Kazdy na chorobe reaguje inaczej.

Nie poddawaj sie i walcz ile wlezie.
Jak ktos juz tutaj zasugerowal idz do psychologa. Moze on pomoze Ci zapalic swiatelko nadziei.

[Dagusiowa87]

Napisane przez Merys

Dziewczyny przestancie ja oceniac, troche empatii na litosc boska.
Kazdy na chorobe reaguje inaczej.

Nie poddawaj sie i walcz ile wlezie.
Jak ktos juz tutaj zasugerowal idz do psychologa. Moze on pomoze Ci zapalic swiatelko nadziei.

masz rację...każdy inaczej reaguje w takich chwilach....faktycznie może psycholog coś pomoże.....autorka może i chce walczyć.....inaczej nie poszłaby do lekarza....może "olałaby to"....tylko teraz może potrzeba specjalisty aby ją wsparł...

[SzmaragdowyKotek]

Napisane przez olga79

no własnie po to tu napisałam aby usłyszec opinię neutralna.
bo wiem ze rodzina teraz przezywa wszystko głebiej i wiem ze nie sa w stanie mi doradzic.
tak, wiem tez ze dla dzieci powinnam walczyć, ale nie wiem czy znajdę tyle siły.wiem tez ze mam wsparcie.
ale ja zwyczajnie w swiecie boje sie tego wszystkiego bo widziałam jak moja siostra walczyła. a ja nie jestem silnym człowiekiem.

Olgo, ja wiem jedno, dla swoich dzieci zrobiłabym WSZYSTKO. Chyba każda matka dała by sobie żywcem wyrwać serce i pokroić na kawałki dla swojego dziecka. Nie odbieraj dzieciom siebie. Boisz się walczyć, a nie boisz się umrzeć?... Gdyby mój mąż był chory i zakomunikował mi, że nie chce się leczyć, tylko woli nas zostawić i pozwolić nam patrzeć, jak umiera, zastanowiłabym się mocno, za kogo wyszłam... bo człowiek za którego wyszłam nie pozwoliłby mnie i naszym dzieciom patrzeć na swoją śmierć "z zaniechania". Walka o życie to obowiązek, bo masz rodzinę. Nie możesz być egoistką - odkąd masz męża i dzieci, nie żyjesz tylko dla siebie, więc nie odbieraj dzieciom mamy, a mężowi żony. Wybacz, ale musiałam napisać troszkę ostrzej, żebyś mocno wszystko przemyślała. Przesyłam Ci mnóstwo pozytywnych myśli i życzę podjęcia najlepszej decyzjiOsobiście znam dwa przypadki osób z rakiem - w tym jednej w ostatnim stadium ziarnicy złośliwej, dającej ułamek procenta na przeżycie. Dziewczyna - nieprawdopodobna optymistka z tego wyszła (zachorowała, jak miała ok. 20 lat), poznała chłopaka, wyszła za mąż i urodziła dwójkę dzieci. Leczenie=szansa, brak leczenia = brak szansy.

[katherine87]

Mogę starać się wyobrazić sobie jak trudna dla Ciebie jest ta sytuacja. Ale masz męża i dzieci, choćby dla nich walcz! Nie poddawaj się bez walki!
Kilka tygodni temu byłam na pogrzebie 37-letniej kobiety, zginęła w wypadku. Tego się nie da opisać jak wyglądał mąż i dzieci na pogrzebie.
Nie masz nic do stracenia, możesz zyskać.
Trzymam kciuki z całych sił za Ciebie

[olga79]

na pytanie jakie leczenie zaproponował lekarz odpowiadam: zaproponował aby usunąc chirurgicznie pieprzyka i tak sie to odbyło. w poniedzialek beda wyniki czy nie ma dalszych przerzutow.

ja nie tyle walki sie boje co przegranej.

[Biedronilla]

Napisane przez Senses Woman

Autorko

popełniasz straszny błąd poddając się bez walki

przechodziłam to samo co ty
też mam dzieciaki
też miałam raka

ale ani przez moment mi nie przeszło przez mysl by się poddać

chcesz mieć motywację do walki? spójrz na usmiechnięte buzie swoich dzieci, przypatrz się dokładnie... ja tak robiłam i zawsze sobie powtarzałam że najgorszą rzeczą jaką mogę zrobić to poddanie się, bo co te dzieciaki zrobią beze mnie... mysl że mogą nie mieć mamy dobijała mnie ale dodawała sił...

nie patrz na chorobę przez pryzmat swojej siostry bo to cię jeszcze bardziej zdemotywuje...

nie poddawaj się

mądre słowa, mam nadzieje, że zmotywują Cię olgo do walki o życie!

---------- Dopisano o 18:49 ---------- Poprzedni post napisano o 18:45 ----------

Napisane przez olga79

ja nie tyle walki sie boje co przegranej.

decydując się, na niepodejmowanie leczenia już przegrałaś...