choroba, narzeczony

[alicja2110]

hej,
mam taki problem, jakis czas temu się okazało, że mam coś na jajniku jakiegos guza, pożniej poszłam na USG i dlaej lekarze nie wiedzieli co to jest, byłam załamana, na prawde na skraju. Wyzaliłam się mojemy narzyczonemu, powiedziałam co czuje, że boje sie umrzeć, cierpiec i że moge miec jakiegoś raka. On posłuchał pocieszył. Mineły 3 miesiące, miałam operacje okazał się torbiel, wycieli go.
Mój narzeczlony mi wczoraj powiedział, że pamięta tą rozmowę i, że nie mówiąc o śmierci itd nie pomyślałam o jego uczuciach i ze on by tak nie postapil na moim miejscu.
Wkurzyłam się, na niego, za 2 miesiace slub a tu taka sytuacja ze nie moge powiedziec jemu co czuje, czego sie obawiam kiedy jestem w chorobie i na skraju wytrzymania bo on mysli o sobie. I to ze mi wypomina pozniej takie rzeczy. Teraz przeprasza i mowi ze zle to ubral w słowa...jakaś masakra. Powiedziałam mu ze juz wiecej do niego nie przyjde sie wyzalic. Co myslicie o tej sytuacji?

[improbable]

Napisane przez alicja2110

hej,
mam taki problem, jakis czas temu się okazało, że mam coś na jajniku jakiegos guza, pożniej poszłam na USG i dlaej lekarze nie wiedzieli co to jest, byłam załamana, na prawde na skraju. Wyzaliłam się mojemy narzyczonemu, powiedziałam co czuje, że boje sie umrzeć, cierpiec i że moge miec jakiegoś raka. On posłuchał pocieszył. Mineły 3 miesiące, miałam operacje okazał się torbiel, wycieli go.
Mój narzeczlony mi wczoraj powiedział, że pamięta tą rozmowę i, że nie mówiąc o śmierci itd nie pomyślałam o jego uczuciach i ze on by tak nie postapil na moim miejscu.
Wkurzyłam się, na niego, za 2 miesiace slub a tu taka sytuacja ze nie moge powiedziec jemu co czuje, czego sie obawiam kiedy jestem w chorobie i na skraju wytrzymania bo on mysli o sobie. I to ze mi wypomina pozniej takie rzeczy. Teraz przeprasza i mowi ze zle to ubral w słowa...jakaś masakra. Powiedziałam mu ze juz wiecej do niego nie przyjde sie wyzalic. Co myslicie o tej sytuacji?

Nie przesadzaj. Porozmawiajcie jeszcze raz, bez emocji, nie obwiniając się nawzajem, bo nie ma o co. Domyślam się, że to była wyjątkowo trudna sytuacja. Cieszcie się, że już po wszystkim i cieszcie się bliskim ślubem.

[_ema_]

Napisane przez alicja2110

hej,
mam taki problem, jakis czas temu się okazało, że mam coś na jajniku jakiegos guza, pożniej poszłam na USG i dlaej lekarze nie wiedzieli co to jest, byłam załamana, na prawde na skraju. Wyzaliłam się mojemy narzyczonemu, powiedziałam co czuje, że boje sie umrzeć, cierpiec i że moge miec jakiegoś raka. On posłuchał pocieszył. Mineły 3 miesiące, miałam operacje okazał się torbiel, wycieli go.
Mój narzeczlony mi wczoraj powiedział, że pamięta tą rozmowę i, że nie mówiąc o śmierci itd nie pomyślałam o jego uczuciach i ze on by tak nie postapil na moim miejscu.
Wkurzyłam się, na niego, za 2 miesiace slub a tu taka sytuacja ze nie moge powiedziec jemu co czuje, czego sie obawiam kiedy jestem w chorobie i na skraju wytrzymania bo on mysli o sobie. I to ze mi wypomina pozniej takie rzeczy. Teraz przeprasza i mowi ze zle to ubral w słowa...jakaś masakra. Powiedziałam mu ze juz wiecej do niego nie przyjde sie wyzalic. Co myslicie o tej sytuacji?

Nie do końca rozumiem sytuację. On ma pretensje tylko o to, że mu się wyżaliłaś bo wtedy poczuł się, źle obarczany problemem czy o co?

[improbable]

Napisane przez _ema_

Nie do końca rozumiem sytuację. On ma pretensje tylko o to, że mu się wyżaliłaś bo wtedy poczuł się, źle obarczany problemem czy o co?

Chyba chodziło mu o to, że popadła w histerię, choć jeszcze nie było wiadomo co konkretnie jej dolega.

[alicja2110]

Dziękuję za odpowiedzi. Chodzi mu o to, że nie pomyślalam o nim, o tym jak on się czuje wypowiadając słowa, że boje się śmierci i ze nie chce umierac w bolu itd..tak fakt popadlam w histerie, bylam w ciazkiej sytuacji ale jest mi strasznie przykro ze mnie obwinia mnie za takie slowa.
Teraz sie wypiera wszystkiego, mowi ze zle to ujol w slowa i ze nie chcial. ale ja nie moge jakoś wywalić tego ze swojej głowy...(
Pomyslalam sobie ze nie dziwie sie ludziam, którzy sami ida w chorobie do roznych przytułków, bo co zrobic, kiedy ma sie osobe przy sobie, ktora w takiej sytuacji mysli o swoich uczuciach.

[improbable]

Napisane przez alicja2110

Dziękuję za odpowiedzi. Chodzi mu o to, że nie pomyślalam o nim, o tym jak on się czuje wypowiadając słowa, że boje się śmierci i ze nie chce umierac w bolu itd..tak fakt popadlam w histerie, bylam w ciazkiej sytuacji ale jest mi strasznie przykro ze mnie obwinia mnie za takie slowa.
Teraz sie wypiera wszystkiego, mowi ze zle to ujol w slowa i ze nie chcial. ale ja nie moge jakoś wywalić tego ze swojej głowy...(

Uwierz i skończ temat. Macie się czym cieszyć!

---------- Dopisano o 14:44 ---------- Poprzedni post napisano o 14:43 ----------

Napisane przez alicja2110

Pomyslalam sobie ze nie dziwie sie ludziam, którzy sami ida w chorobie do roznych przytułków, bo co zrobic, kiedy ma sie osobe przy sobie, ktora w takiej sytuacji mysli o swoich uczuciach.

Nadal histeryzujesz, a nie masz powodu.



Dla niego to wszystko to też na pewno były wielkie nerwy, ogromne zmartwienie i gdy to uszło, to palnął jakąś głupotę. Zarówno ta Twoja histeria jak i jego zachowanie może być zrozumiane, trzeba tylko chcieć się nawzajem zrozumieć i mieć odpowiednio ustawione wartości - związek i ta druga osoba ponad moje widzimisię i miłość własną.

[_ema_]

Napisane przez alicja2110

Dziękuję za odpowiedzi. Chodzi mu o to, że nie pomyślalam o nim, o tym jak on się czuje wypowiadając słowa, że boje się śmierci i ze nie chce umierac w bolu itd..tak fakt popadlam w histerie, bylam w ciazkiej sytuacji ale jest mi strasznie przykro ze mnie obwinia mnie za takie slowa.
Teraz sie wypiera wszystkiego, mowi ze zle to ujol w slowa i ze nie chcial. ale ja nie moge jakoś wywalić tego ze swojej głowy...(
Pomyslalam sobie ze nie dziwie sie ludziam, którzy sami ida w chorobie do roznych przytułków, bo co zrobic, kiedy ma sie osobe przy sobie, ktora w takiej sytuacji mysli o swoich uczuciach.

Idąc pokrętną męską logiką zapewne miało to być wyznanie w stylu 'jak mówiłaś o tym, że umrzesz to czułem się źle, bo tak bardzo Cię kocham', tylko kiepsko sformułowane. Ale nie dziwię się, że poczułaś się rozczarowana, też chciałabym móc mówić facetowi o wszystkim a nie najpierw zastanawiać się, czy go za bardzo nie wrowadzę w zły humor jak się poskarżę.

[morska fala]

Trochę niepotrzebnie zaczęłaś siać zamęt, zanim cokolwiek było wiadomo. Bo jakby to było - odpukać - coś poważnego to rozumiem przerażenie, ale nie lubię panikować na zapas. A facet mógł Cię jedynie przytulić, pocieszyć i nic więcej by nie poradził na Twoją chorobę, a takie poczucie bezsilności jest okropne. Zarzucasz swojemu facetowi, że myśli o sobie, a robisz dokładnie to samo I może rzeczywiście chciał inaczej to powiedzieć, a Ty ciągniesz swoje. Tak samo - po co się odgrażasz, że już nigdy mu nic nie powiesz? Przecież wiadomo, że tak nie będzie, więc wydaje mi się to dziecinne. Takim zachowaniem doprowadzisz do tego, że to właśnie facet przestanie się dzielić Tobie swoimi spostrzeżeniami. Jak dziewczyny piszą - emocje opadły, źle się zrozumieliście i zamiast się cieszyć, że to nic poważnego Ty szukasz na siłę problemu.

[elvegirl]

Mam podobne zdanie jak morska_fala.
Autorko, napisałaś, że jak było trzeba, to stanął na wysokości zadania, posłuchał, pocieszył, czyli "nie opuścił w chorobie", zachował się jak trzeba. Czyli facet w porządku.
Dalej piszesz rozgoryczona, że nic więcej już mu nie powiesz, że nie możesz mu się wyżalić, powiedzieć co Ci leży na sercu - a on Tobie może? Bo jak widać nie bardzo :P
Zagrożenie minęło, to Ci powiedział jak bardzo wtedy wizja śmierci, którą przed nim roztoczyłaś, nim wstrząsnęła. Miał do tego prawo, mogło go to zaboleć, zranić.

Ja ogólnie uważam, że szafowanie słowem "śmierć" jest bardzo obciążające dla psychiki, można siebie i swoich bliskich takim nakręcaniem się bardzo pokaleczyć. Temu jestem za omijaniem tego tematu, dopóki nie wiadomo co nam jest.

[mary_poppins]

Napisane przez _ema_

Idąc pokrętną męską logiką zapewne miało to być wyznanie w stylu 'jak mówiłaś o tym, że umrzesz to czułem się źle, bo tak bardzo Cię kocham', tylko kiepsko sformułowane

Ano wlasnie. Ja uwazam, ze zastanowic sie nad slowami warto, poniewaz mowiac o smierci i strasznych chorobach w momencie, gdy nic nie wiemy i nie znamy zadnych faktow, jestesmy troche nie halo wzgledem bliskich ludzi. Co innego powiedziec "boje sie, powiedz ze wszystko bedzie dobrze", a co innego roztaczac wizje rychlego zakupu trumny. Co ma taka osoba powiedziec? Sama sie na pewno boi, nie chce stracic czlowieka ktorego kocha. Panika nt. smierci przy braku diagnozy jest czyms koszmarnym dla otoczenia.

Napisane przez elvegirl

Mam podobne zdanie jak morska_fala.
Autorko, napisałaś, że jak było trzeba, to stanął na wysokości zadania, posłuchał, pocieszył, czyli "nie opuścił w chorobie", zachował się jak trzeba. Czyli facet w porządku.
Dalej piszesz rozgoryczona, że nic więcej już mu nie powiesz, że nie możesz mu się wyżalić, powiedzieć co Ci leży na sercu - a on Tobie może? Bo jak widać nie bardzo :P
Zagrożenie minęło, to Ci powiedział jak bardzo wtedy wizja śmierci, którą przed nim roztoczyłaś, nim wstrząsnęła. Miał do tego prawo, mogło go to zaboleć, zranić.

Ja ogólnie uważam, że szafowanie słowem "śmierć" jest bardzo obciążające dla psychiki, można siebie i swoich bliskich takim nakręcaniem się bardzo pokaleczyć. Temu jestem za omijaniem tego tematu, dopóki nie wiadomo co nam jest.

Popieram w 100%.

[TheKey]

Napisane przez alicja2110

hej,
mam taki problem, jakis czas temu się okazało, że mam coś na jajniku jakiegos guza, pożniej poszłam na USG i dlaej lekarze nie wiedzieli co to jest, byłam załamana, na prawde na skraju. Wyzaliłam się mojemy narzyczonemu, powiedziałam co czuje, że boje sie umrzeć, cierpiec i że moge miec jakiegoś raka. On posłuchał pocieszył. Mineły 3 miesiące, miałam operacje okazał się torbiel, wycieli go.
Mój narzeczlony mi wczoraj powiedział, że pamięta tą rozmowę i, że nie mówiąc o śmierci itd nie pomyślałam o jego uczuciach i ze on by tak nie postapil na moim miejscu.
Wkurzyłam się, na niego, za 2 miesiace slub a tu taka sytuacja ze nie moge powiedziec jemu co czuje, czego sie obawiam kiedy jestem w chorobie i na skraju wytrzymania bo on mysli o sobie. I to ze mi wypomina pozniej takie rzeczy. Teraz przeprasza i mowi ze zle to ubral w słowa...jakaś masakra. Powiedziałam mu ze juz wiecej do niego nie przyjde sie wyzalic. Co myslicie o tej sytuacji?

Ależ on to bardzo dobrze ubrał w słowa, a teraz próbuje się wycofać, aby się nie narazić jeszcze bardziej. To co powiedział, było adekwatne do tego co on myśli - mianowicie, że jego uczucia są ważniejsze niż Twoja choroba, która okazała się niegroźna, ale przecież mogła skończyć się tak jak się tego obawiałaś. Tak w jego mniemaniu wygląda hierarchia: wyżej jest on i jego uczucia, niż Ty i ryzyko Twojej śmierci, Twój strach, Twoje obawy.
Na plus dla niego trzeba przyznać, że w tamtym, kryzysowym momencie Ci tego nie powiedział, potrafił zachować się odpowiednio. Teraz natomiast dowiedziałaś się, jak to z jego perspektywy wyglądało. No cóż, nic specjalnego, egoista jakich wiele na tym świecie.

[coffee_candy]

Napisane przez alicja2110

Pomyslalam sobie ze nie dziwie sie ludziam, którzy sami ida w chorobie do roznych przytułków, bo co zrobic, kiedy ma sie osobe przy sobie, ktora w takiej sytuacji mysli o swoich uczuciach.

Przesadzasz i to bardzo. Nie drąż tematu i nie wyolbrzymiaj tylko uwierz w to, co on mówi i ODPUŚĆ.

[Siurniety Krolik]

Napisane przez alicja2110

Dziękuję za odpowiedzi. Chodzi mu o to, że nie pomyślalam o nim, o tym jak on się czuje wypowiadając słowa, że boje się śmierci i ze nie chce umierac w bolu itd..tak fakt popadlam w histerie, bylam w ciazkiej sytuacji ale jest mi strasznie przykro ze mnie obwinia mnie za takie slowa.
Teraz sie wypiera wszystkiego, mowi ze zle to ujol w slowa i ze nie chcial. ale ja nie moge jakoś wywalić tego ze swojej głowy...(

Bo zapewne źle ujął. Pocieszył Cię, nie zostawił, wspierał - czego jeszcze chcesz? A że potem niezręcznie powiedział, że go to też dotknęło? To źle? Pewnie mu chodziło o nagromadzenie się czynników - Twoją histerię, jego strach itp.

Napisane przez alicja2110

Pomyslalam sobie ze nie dziwie sie ludziam, którzy sami ida w chorobie do roznych przytułków, bo co zrobic, kiedy ma sie osobe przy sobie, ktora w takiej sytuacji mysli o swoich uczuciach.

Młodaś i głupiaś. Jak moja była partnerka ciężko zachorowała, to też myślałem o swoich uczuciach. Myślałem, co się stanie, jak jej nie będzie. Woziłem ją po lekarzach, pocieszałem, robiłem co mogłem, ale o sobie też myślałem i bałem się zarówno o nią jak i o siebie. Co zrobię, czy dam radę itp. To mnie skreśla?

[anyanka]

Napisane przez alicja2110

Dziękuję za odpowiedzi. Chodzi mu o to, że nie pomyślalam o nim, o tym jak on się czuje wypowiadając słowa, że boje się śmierci i ze nie chce umierac w bolu itd..tak fakt popadlam w histerie, bylam w ciazkiej sytuacji ale jest mi strasznie przykro ze mnie obwinia mnie za takie slowa.
Teraz sie wypiera wszystkiego, mowi ze zle to ujol w slowa i ze nie chcial. ale ja nie moge jakoś wywalić tego ze swojej głowy...(
Pomyslalam sobie ze nie dziwie sie ludziam, którzy sami ida w chorobie do roznych przytułków, bo co zrobic, kiedy ma sie osobe przy sobie, ktora w takiej sytuacji mysli o swoich uczuciach.

A teraz znowu popadasz w histerię i dramatyzujesz tymi tekstami o przytułkach. Spójrz obiektywnie na sytuację i zobacz, że w najgorszych chwilach nie byłaś sama, facet Cię pocieszał, wspierał i właśnie postawił Twoje dobre samopoczucie i bycie Tobie wsparciem wyżej niż własne odczucia.

Gdy jest już po wszystkim powiedział, jak on by postąpił w takiej sytuacji i nie uważam, żeby było w tym coś bardzo złego bo zapewne naprawdę wierzy, że nie roztaczałby wizji śmierci przed bliskimi osobami (jak by było w rzeczywistości to inna sprawa, bo człowiek czasami nie potrafi przewidzieć jak zareaguje na wieść o chorobie). Z resztą, wiele osób nie lubi niepotrzebnie zamartwiać bliskich - może on do takich ludzi należy.

[WDM]

Przesadzasz, ja rozumiem o co mu chodzi.

Pod wpływem złej, typowo/"obiektywnie" trudnej, zagrażającej sytuacji zaczęłaś histeryzować - to jest ludzkie. On pocieszał.
Gdy już jest dobrze, zwrócił Ci tylko uwagę na fakt, że bardzo szafowałaś poważnymi słowami. Wiesz na co to wskazuje? Że się wtedy poważnie i szczerze przejął, bo gdyby tak nie było, to by a) te słowa nie wywołały reakcji emocjonalnej, b) nie wracał do tego po takim czasie. Poza tym argumentując stawia się na Twoim miejscu, może spróbuj tak też?

Nie widzę tu postawy typu "uśmiechnij się" = "męczą mnie twoje rozterki". Bo sytuacja już dawno minęła, a on do niej wraca i chce o niej rozmawiać, więc chyba chciał Ci coś istotnego powiedzieć.

Więc odpuść.

[rembertowa]

komunikat jest jasny: w każdej chwili, w każdej, najgorszej nawet, sytuacji, masz liczyć się z moimi uczuciami. Masz pamiętać, że jestem delikatniusi i cenzurować swoje obawy, bo mówieniem o śmierci tylko mnie stresujesz. Musisz chować swój strach w kieszeń, udawać, że jest wszystko w porządku, bo może to ty zachorujesz, ale ja będę cierpieć. Musisz być opanowana, musisz być twarda i nie histeryzować, mówić mi o wynikach badań jak już są, wcześniej żadnego wyrażania obaw. Pamiętaj, jestem wrażliwym chłopczykiem, któremu szkodzi mówienie o śmierci, więc ze swoimi lękami musisz radzić sobie sama.

Dla mnie koleżka do zwolnienia. Co z tego, że wsparł - na razie to nie było w czym wspierać. Dziewczyna bała się, popadła w histerię, do czego miała święte prawo. Można się bać raka, można świrować w oczekiwaniu na wynik badania - to są naturalne, ludzkie reakcje. Od bliskich należy oczekiwać, że będą nam w tym towarzyszyć ze zrozumieniem - a nie po fakcie wyrzucać brak wystarczającego uwrażliwienia na ich delikatność. A Ty, droga Autorko, nie nadużyłaś jego wrażliwości, nie wykazałaś braku troski o nią - o tym można by mówić, gdybyś wyżywała się na nim, pięć razy odwołała ślub i siedem spostponowała jego matkę. Ty mówiłaś o swoich obawach - do których, jakkolwiek byłyby absurdalne, masz prawo. Pomyśl, czy chcesz związać się z kimś, przed kim nie możesz się otworzyć, komu nie możesz się zwierzyć ze swoich demonów, bo to dla niego zbyt trudne, słuchać o nich. Tylko słuchać, bo przecież nie towarzyszyć w chorobie. Gość wywrócił się na zęby na słuchaniu. Delikatniś ze spalonego teatru.

[Bananalama]

Napisane przez rembertowa

komunikat jest jasny: w każdej chwili, w każdej, najgorszej nawet, sytuacji, masz liczyć się z moimi uczuciami. Masz pamiętać, że jestem delikatniusi i cenzurować swoje obawy, bo mówieniem o śmierci tylko mnie stresujesz. Musisz chować swój strach w kieszeń, udawać, że jest wszystko w porządku, bo może to ty zachorujesz, ale ja będę cierpieć. Musisz być opanowana, musisz być twarda i nie histeryzować, mówić mi o wynikach badań jak już są, wcześniej żadnego wyrażania obaw. Pamiętaj, jestem wrażliwym chłopczykiem, któremu szkodzi mówienie o śmierci, więc ze swoimi lękami musisz radzić sobie sama.

Dla mnie koleżka do zwolnienia. Co z tego, że wsparł - na razie to nie było w czym wspierać. Dziewczyna bała się, popadła w histerię, do czego miała święte prawo. Można się bać raka, można świrować w oczekiwaniu na wynik badania - to są naturalne, ludzkie reakcje. Od bliskich należy oczekiwać, że będą nam w tym towarzyszyć ze zrozumieniem - a nie po fakcie wyrzucać brak wystarczającego uwrażliwienia na ich delikatność. A Ty, droga Autorko, nie nadużyłaś jego wrażliwości, nie wykazałaś braku troski o nią - o tym można by mówić, gdybyś wyżywała się na nim, pięć razy odwołała ślub i siedem spostponowała jego matkę. Ty mówiłaś o swoich obawach - do których, jakkolwiek byłyby absurdalne, masz prawo. Pomyśl, czy chcesz związać się z kimś, przed kim nie możesz się otworzyć, komu nie możesz się zwierzyć ze swoich demonów, bo to dla niego zbyt trudne, słuchać o nich. Tylko słuchać, bo przecież nie towarzyszyć w chorobie. Gość wywrócił się na zęby na słuchaniu. Delikatniś ze spalonego teatru.

j.w. coś podobnego chciałam napisać

[Stookrotka]

Nie dziwie się dla Twojego tż'ta. Nie cierpię jak ludzie sieją zamęt, czarne scenariusze, popadanie w histerie (szczególnie często niepotrzebnie) Rozumiem że można się bać. Powinien Cie wspierać i jak rozumiem wspierał - teraz TY zrozum jego. Źle wyraził chyba to co czuje. Mówi że by nie postąpił tak jak Ty, pewnie by dusił w sobie uczucia i nie chciał by Cie zmartwić bo on to widzi tak "Ty mnie bardzo zmartwiłaś" ja nie widzę nic złego w myśleniu też o sobie... POMAGAŁ Ci! Teraz gdy się okazało że jest wszystko dobrze ma prawo powiedzieć że sam się bał gdy szastałaś "śmiercią"

No ale to moje zdanie, rozumiem go bo podobnie jak co niektórzy (wiem ze mniejszość) nie snuje czarnych scenariuszy, czekam nerwowo na wyniki badań ale gadam o umieraniu.

[Shira Yuki]

Napisane przez alicja2110

hej,
mam taki problem, jakis czas temu się okazało, że mam coś na jajniku jakiegos guza, pożniej poszłam na USG i dlaej lekarze nie wiedzieli co to jest, byłam załamana, na prawde na skraju. Wyzaliłam się mojemy narzyczonemu, powiedziałam co czuje, że boje sie umrzeć, cierpiec i że moge miec jakiegoś raka. On posłuchał pocieszył. Mineły 3 miesiące, miałam operacje okazał się torbiel, wycieli go.
Mój narzeczlony mi wczoraj powiedział, że pamięta tą rozmowę i, że nie mówiąc o śmierci itd nie pomyślałam o jego uczuciach i ze on by tak nie postapil na moim miejscu.
Wkurzyłam się, na niego, za 2 miesiace slub a tu taka sytuacja ze nie moge powiedziec jemu co czuje, czego sie obawiam kiedy jestem w chorobie i na skraju wytrzymania bo on mysli o sobie. I to ze mi wypomina pozniej takie rzeczy. Teraz przeprasza i mowi ze zle to ubral w słowa...jakaś masakra. Powiedziałam mu ze juz wiecej do niego nie przyjde sie wyzalic. Co myslicie o tej sytuacji?

przesadzasz,pewnie nie chodziło mu o to,że nie możesz się wyżalić,ale o tym,że on równiez bał się o twoje zdrowie.on też ma uczucia i tez przeżywał .
zostaw to za sobą i przestan drążyć i dopowiadać coś czego nie było.

---------- Dopisano o 20:07 ---------- Poprzedni post napisano o 20:05 ----------

Napisane przez rembertowa

komunikat jest jasny: w każdej chwili, w każdej, najgorszej nawet, sytuacji, masz liczyć się z moimi uczuciami. Masz pamiętać, że jestem delikatniusi i cenzurować swoje obawy, bo mówieniem o śmierci tylko mnie stresujesz. Musisz chować swój strach w kieszeń, udawać, że jest wszystko w porządku, bo może to ty zachorujesz, ale ja będę cierpieć. Musisz być opanowana, musisz być twarda i nie histeryzować, mówić mi o wynikach badań jak już są, wcześniej żadnego wyrażania obaw. Pamiętaj, jestem wrażliwym chłopczykiem, któremu szkodzi mówienie o śmierci, więc ze swoimi lękami musisz radzić sobie sama.

Dla mnie koleżka do zwolnienia. Co z tego, że wsparł - na razie to nie było w czym wspierać. Dziewczyna bała się, popadła w histerię, do czego miała święte prawo. Można się bać raka, można świrować w oczekiwaniu na wynik badania - to są naturalne, ludzkie reakcje. Od bliskich należy oczekiwać, że będą nam w tym towarzyszyć ze zrozumieniem - a nie po fakcie wyrzucać brak wystarczającego uwrażliwienia na ich delikatność. A Ty, droga Autorko, nie nadużyłaś jego wrażliwości, nie wykazałaś braku troski o nią - o tym można by mówić, gdybyś wyżywała się na nim, pięć razy odwołała ślub i siedem spostponowała jego matkę. Ty mówiłaś o swoich obawach - do których, jakkolwiek byłyby absurdalne, masz prawo. Pomyśl, czy chcesz związać się z kimś, przed kim nie możesz się otworzyć, komu nie możesz się zwierzyć ze swoich demonów, bo to dla niego zbyt trudne, słuchać o nich. Tylko słuchać, bo przecież nie towarzyszyć w chorobie. Gość wywrócił się na zęby na słuchaniu. Delikatniś ze spalonego teatru.

nie wiesz jak wygladała wymiana zdań,moze zwyczajnie rozmawiając o tym powiedział,że też ma swoje uczucia i również bał się o jej życie.
znamy tylko jej wersję i jak często bywa jest mocno przesadzona w jedna stronę,brak tam obiektywizmu.

poza tym liczy się jak się facet spisał w trakcie choroby.czy był z autorką,czy wspierał,czy pomagał,a nie co mówił

[rembertowa]

Napisane przez Shira Yuki

nie wiesz jak wygladała wymiana zdań,moze zwyczajnie rozmawiając o tym powiedział,że też ma swoje uczucia i również bał się o jej życie.
znamy tylko jej wersję i jak często bywa jest mocno przesadzona w jedna stronę,brak tam obiektywizmu.

poza tym liczy się jak się facet spisał w trakcie choroby.czy był z autorką,czy wspierał,czy pomagał,a nie co mówił

jakiej choroby?! Przecież cały witz polega na tym, że tu choroby nie było. A mogła być. I on wpierw udawał, że wspiera, a teraz przyszedł z pretensjami na przyszłość, wrażliwiec ogromny. Zaznaczył, żeby już mu nie mówiła, że się boi raka, dopóki na niego nie zapadnie. Ona ma cenzurować swoje obawy, żeby on nie musiał się konfrontować ze swoimi emocjami. To o czym ma ona mu mówić? Że jest świetnie, przecież nawet jak jej stwierdzą nowotwór, przy którym średnia przeżywalność wynosi pół roku, to będzie świetnie, bo na pewno ona nie umrze? Że w ogóle tego nie rozważa? A może ma nie robić badań, żeby misiaczka nie stresować? Jak ona ma rozmawiać o swoich obawach z tym delikatnisiem, skoro nie może ich zaadresować? Bo tak, czekając na diagnozę, czy dana zmiana ma charakter nowotworowy boisz się nowotworu-umierania-śmierci. Nie boisz się zastrzyków, do jasnej anielki. Boisz się śmierci.

A zmuszanie się do podporządkowania swojego lęku, który jest naturalny i zwyczajny, wrażliwości delikatnisia, który nie może słuchać o śmierci, więc nie należy mu o tym mówić, to jest parszywa koleina związku z niedojrzałym chłopaczkiem. Zawsze jego wrażliwość będzie na pierwszym miejscu, przecież po to jej poczynił te wyrzuty - wsparłem Cię, ale na drugi raz wtedy, kiedy potrzebujesz wsparcia, musisz skoncentrować się na mnie. Ty się nie liczysz, Twoje lęki mnie nie obchodzą.

Wyjątkowo szkaradna cecha, wyjątkowo.

[WDM]

Zdaję sobie sprawę, że można w takiej sytuacji mieć wizje różne.
Ale może on nawet nie wiedział, że istnieje też opcja zmiany łagodnej - lekarze na pewno Tobie to przekazali i raczej kładli nacisk na jej prawdopodobieństwo. A czy Ty jemu tak przekazałaś, czy on miał kontakt z lekarzem. Dla wielu ludzi zmiany na jajniku=nowotwór=rak. Tak czy tak myślę że chciał Ci przekazać że Twoją wypowiedź o raku wziął dosyć dosłownie (czy to racjonalnie, czy emocjonalnie)

A jak chcesz wiedzieć jak myślał to patrz na to co wtedy robił i będziesz wiedziała.

[klempaa]

Napisane przez Shira Yuki

poza tym liczy się jak się facet spisał w trakcie choroby.czy był z autorką,czy wspierał,czy pomagał,a nie co mówił

Zgadzam się. Z postów Autorki wygląda trochę tak, jakby miała skłonność do popadania w histerię i dramatyzowania - jeśli teraz tak jest, to jak zachowywała się wczesniej?

Autorko gdy wykryto u Ciebie zmianę na jajniku, powiedziano Ci, że to nowotwór? Że to lita zmiana? Coś groźnego? Czy może powiedziano, że raczej torbiel, ale trzeba wyciać i zbadać? Bo wiesz, mam wrażenie czytając Twoje posty że sama sobie całą historię o raku i umieraniu dopowiedziałaś, niezbyt mając ku temu podstawy. Popatrz na tą sprawę z boku i się zastanów.

Wiesz, u mnie rok temu podejrzewano chłoniaka. I tak - powiedziano wyraźnie, ze to może być chłoniak. Ale póki nie było ostatecznej diagnozy (okazało się, że to jednak nie to), to nie przyszłoby mi do głowy wpadać w histerię czy komukolwiek (niezależnie czy narzeczonemu, czy przyjaciółce) wypłakiwać się, ze boję sie że umrę. Wiesz czemu? Bo doskonale zdaję sobie sprawę, jak oni to wszystko przeżywali i nie wyobrażam sobie, że miałabym ich - w momencie, gdy jeszcze nie ma pewności - jeszcze bardziej dobijać.

[rembertowa]

Napisane przez WDM

Zdaję sobie sprawę, że można w takiej sytuacji mieć wizje różne.
Ale może on nawet nie wiedział, że istnieje też opcja zmiany łagodnej - lekarze na pewno Tobie to przekazali i raczej kładli nacisk na jej prawdopodobieństwo. A czy Ty jemu tak przekazałaś, czy on miał kontakt z lekarzem. Dla wielu ludzi zmiany na jajniku=nowotwór=rak. Tak czy tak myślę że chciał Ci przekazać że Twoją wypowiedź o raku wziął dosyć dosłownie (czy to racjonalnie, czy emocjonalnie)

A jak chcesz wiedzieć jak myślał to patrz na to co wtedy robił i będziesz wiedziała.

skąd wiesz, że na pewno i na co kładli nacisk? I dlaczego uważasz, że troglodyta nie umie zapytać wujka gógla i dowiedzieć się we własnym zakresie? Dlaczego jej wmawiasz, że na pewno lekarze jej powiedzieli - poza tym, nawet jeśli powiedzieli, to co? Ma się nie bać, bo kładą nacisk? Czy ma o tym nie mówić chłoptasiowi, bo jeszcze nie doszedł w swoim rozwoju do punktu, w którym rozmawia się o chorobie, śmierci i umieraniu? Ona ma racjonalizować swój strach, po to, by on nie musiał niczego racjonalizować? Ona ma chować swój strach, żeby on się nie bał? Zaraz zaraz - kto tu potrzebował wsparcia? Ona, bo czekała na diagnozę, czy on, bo ona czekała na diagnozę?

Bronicie emocjonalnego troglodyty, dziewczęta.

---------- Dopisano o 20:39 ---------- Poprzedni post napisano o 20:36 ----------

Napisane przez klempaa

Ale póki nie było ostatecznej diagnozy (okazało się, że to jednak nie to), to nie przyszłoby mi do głowy wpadać w histerię czy komukolwiek (niezależnie czy narzeczonemu, czy przyjaciółce) wypłakiwać się, ze boję sie że umrę.

to jest Twój sposób reagowania. Masz do niego prawo. Autorka zareagowała inaczej, i nie ma w tym nic złego. Po prostu. Ona reaguje inaczej - bo reakcje ludzkie są zróżnicowane.

[elvegirl]

Napisane przez rembertowa

komunikat jest jasny: w każdej chwili, w każdej, najgorszej nawet, sytuacji, masz liczyć się z moimi uczuciami.

No ja tak mam, w każdej sytuacji liczę się ze swoimi bliskimi. Tak miałam w domu rodzinnym zaszczepione.

Napisane przez rembertowa

jakiej choroby?! Przecież cały witz polega na tym, że tu choroby nie było.

Był strach, panika wręcz, było czekanie, był zabieg. Może i mało, ale nie zmienia to faktu, że się chłop wtedy sprawdził jako partner, jako wsparcie, jako ktoś bliski.
A po czasie powiedział co wtedy czuł - nie powinien? Być może. Ale to wychodzi na to, że jej wolno histeryzować, wyciągać najgorsze możliwe wizje, przeżywać, dzielić się swoimi przeżyciami, a jemu wolno tylko być i pocieszać, on do reakcji, do mówienia o tym co czuje prawa nie ma. Nie podoba mi się taka opcja.

[TheKey]

Napisane przez rembertowa

Bronicie emocjonalnego troglodyty, dziewczęta.

No cóż, człowiek o upośledzonej wrażliwości człowieka wrażliwego nie zrozumie, to dwa różne gatunki są.

[klempaa]

Napisane przez rembertowa

skąd wiesz, że na pewno i na co kładli nacisk? I dlaczego uważasz, że troglodyta nie umie zapytać wujka gógla i dowiedzieć się we własnym zakresie? Dlaczego jej wmawiasz, że na pewno lekarze jej powiedzieli - poza tym, nawet jeśli powiedzieli, to co? Ma się nie bać, bo kładą nacisk? Czy ma o tym nie mówić chłoptasiowi, bo jeszcze nie doszedł w swoim rozwoju do punktu, w którym rozmawia się o chorobie, śmierci i umieraniu? Ona ma racjonalizować swój strach, po to, by on nie musiał niczego racjonalizować? Ona ma chować swój strach, żeby on się nie bał? Zaraz zaraz - kto tu potrzebował wsparcia? Ona, bo czekała na diagnozę, czy on, bo ona czekała na diagnozę?

Bronicie emocjonalnego troglodyty, dziewczęta.

---------- Dopisano o 20:39 ---------- Poprzedni post napisano o 20:36 ----------


to jest Twój sposób reagowania. Masz do niego prawo. Autorka zareagowała inaczej, i nie ma w tym nic złego. Po prostu. Ona reaguje inaczej - bo reakcje ludzkie są zróżnicowane.

Bo jednak po badaniu USG dość sporo można powiedzieć. A rozróżnienie zmiany na zmianę litą i torbiel zazwyczaj nie sprawia większego problemu. Określenie charakteru tej zmiany dokładnie - owszem, ale podstawowa informacja - raczej nie.
No cóż, wg mnie w normalnym związku w takich sytuacjach ludzie są dla siebie wsparciem nawzajem - bo tak, oboje wsparcia potrzebują. Na moim przykładzie - ja potrzebowałam wsparcia, bo bałam się że mogę mieć nowotwór, TŻ potrzebował wsparcia, bo bał się, że jego kobieta może mieć nowotwór.
Tylko widzisz - dla Ciebie zachowanie jej faceta jest brakiem dojrzałości (mimo, ze on również ma prawo do innej reakcji, czy on nie ma?), a dla mnie - jej zachowanie i histeryzowanie zanim jeszcze w ogóle cokolwiek wiadomo.

Napisane przez elvegirl

No ja tak mam, w każdej sytuacji liczę się ze swoimi bliskimi. Tak miałam w domu rodzinnym zaszczepione.

A po czasie powiedział co wtedy czuł - nie powinien? Być może. Ale to wychodzi na to, że jej wolno histeryzować, wyciągać najgorsze możliwe wizje, przeżywać, dzielić się swoimi przeżyciami, a jemu wolno tylko być i pocieszać, on do reakcji, do mówienia o tym co czuje prawa nie ma. Nie podoba mi się taka opcja.

Ja też

O, i to jest wg mnie najlepsze podsumowanie

[elvegirl]

Napisane przez TheKey

No cóż, człowiek o upośledzonej wrażliwości człowieka wrażliwego nie zrozumie, to dwa różne gatunki są.

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, to wiadomo od zawsze. A kto co ma upośledzonego, to nie Tobie decydować.

[rembertowa]

Napisane przez elvegirl

No ja tak mam, w każdej sytuacji liczę się ze swoimi bliskimi. Tak miałam w domu rodzinnym zaszczepione.

Był strach, panika wręcz, było czekanie, był zabieg. Może i mało, ale nie zmienia to faktu, że się chłop wtedy sprawdził jako partner, jako wsparcie, jako ktoś bliski.
A po czasie powiedział co wtedy czuł - nie powinien? Być może. Ale to wychodzi na to, że jej wolno histeryzować, wyciągać najgorsze możliwe wizje, przeżywać, dzielić się swoimi przeżyciami, a jemu wolno tylko być i pocieszać, on do reakcji, do mówienia o tym co czuje prawa nie ma. Nie podoba mi się taka opcja.

fakt, powinnam dodać: przede wszystkim liczyć się z moimi uczuciami. Bo tu nie mówimy o sytuacji, w której ona nie liczy się z jego uczuciami, tylko o tym, że jakiekolwiek wyrażenie obaw z jej strony jest równoznaczne ze zgwałceniem wrażliwca przez uszy. Nie da się być trochę w ciąży, ani trochę zwierzyć, że się boję nowotworu.

I nie, nie chodzi o to, żeby on nie mówił, co czuje - ale o to, by ona nie musiała się kitrać ze swoimi lękami, bo on się poczuje źle. Trudno, taki lajf, życie chłoszcze, te sprawy.

Jest co najmniej kilka sposobów zaadresowania tego problemu tak, żeby nikogo nie skrzywdzić. Wersja: nie chcę o tym słuchać, bo boję się, kiedy mówisz, że możesz umrzeć (więc się bój w samotności, w zadzie mam Twój strach, przecież ja mam prawo do swoich emocji!), jest kompletnie do dupy.

[morska fala]

Napisane przez TheKey

Ależ on to bardzo dobrze ubrał w słowa, a teraz próbuje się wycofać, aby się nie narazić jeszcze bardziej. To co powiedział, było adekwatne do tego co on myśli - mianowicie, że jego uczucia są ważniejsze niż Twoja choroba, która okazała się niegroźna, ale przecież mogła skończyć się tak jak się tego obawiałaś. Tak w jego mniemaniu wygląda hierarchia: wyżej jest on i jego uczucia, niż Ty i ryzyko Twojej śmierci, Twój strach, Twoje obawy.

Yyyy, na jakiej podstawie to wywnioskowałaś?

Napisane przez rembertowa

komunikat jest jasny: w każdej chwili, w każdej, najgorszej nawet, sytuacji, masz liczyć się z moimi uczuciami.

to chyba nic dziwnego, na tym moim zdaniem polega związek.

Napisane przez rembertowa

Masz pamiętać, że jestem delikatniusi i cenzurować swoje obawy, bo mówieniem o śmierci tylko mnie stresujesz. Musisz chować swój strach w kieszeń, udawać, że jest wszystko w porządku, bo może to ty zachorujesz, ale ja będę cierpieć. Musisz być opanowana, musisz być twarda i nie histeryzować, mówić mi o wynikach badań jak już są, wcześniej żadnego wyrażania obaw. Pamiętaj, jestem wrażliwym chłopczykiem, któremu szkodzi mówienie o śmierci, więc ze swoimi lękami musisz radzić sobie sama.

Obawy obawami, ale histeryczne wizje smierci to przesada. Autorka tez mogła pomysleć, jak może się poczuć jej facet. Bo jakby mój TŻ zaczął mi mówić takie rzeczy(nie mając w zasadzie podstaw, bo nic nie było wiadomo) to byłabym przerażona.

Napisane przez rembertowa

Co z tego, że wsparł - na razie to nie było w czym wspierać.

No właśnie, a dziewczyna już wybierala się już do grobu...

Napisane przez rembertowa

Dziewczyna bała się, popadła w histerię, do czego miała święte prawo.

i tu dochodzimy do sedna sprawy - co wolno wojewodzie... Dziewczyna miała prawo histeryzować, wyolbrzymiać, nastraszać. Ale facet nie ma prawa byc przestraszony czy bezradny. Przykre.

Napisane przez rembertowa

Od bliskich należy oczekiwać, że będą nam w tym towarzyszyć ze zrozumieniem - a nie po fakcie wyrzucać brak wystarczającego uwrażliwienia na ich delikatność.

Toteż wspieral i nic nie mówił. I chyba dobrze, że ze swoimi spostrzeżeniami poczekał aż sytuacja się wyjaśni.

[klempaa]

Napisane przez rembertowa

Nie da się być trochę w ciąży, ani trochę zwierzyć, że się boję nowotworu.

I nie, nie chodzi o to, żeby on nie mówił, co czuje - ale o to, by ona nie musiała się kitrać ze swoimi lękami, bo on się poczuje źle. Trudno, taki lajf, życie chłoszcze, te sprawy.

To drugie - ależ owszem, ależ tak, da się. Da się powiedziec to tak, żeby nie dokładać drugiej osobie, da się powiedzieć - bez histerii i dramatyzowania - że jest z czymś mi źle. Tylko żeby to zrobić, trzeba umieć - również w trudnej sytuacji - spojrzeć dalej, niż czubek własnego nosa.
Aha, czyli ona niech się nie kitra z lękami, ale za to on - jak się czegoś boi - to lepiej niech nie mówi, bo się okaże, że jest emocjonalnym troglodytą czy kim tam jeszcze? Aha, niedojrzałym dzieciakiem.