Nie wolno mi spotykać się z chłopakiem, bo jest patologiczny :(

[kas0]

Jeżeli uważasz, że Krystian jest dojrzały, ułożony, z planami na przyszłość to zaaranżuj sytuację do spotkania jego i Twoich rodziców. Niech porozmawia z nimi, pokaże się z dobrej strony, może wtedy zmienią zdanie. Jeżeli już mu powiedziałaś o ich podejściu to może nie mieć na to ochoty, ale spróbuj go przekonać. Jesteście młodzi, akceptacja rodziców to istotna sprawa. Nie kłóć się, nie wybuchaj, nie koloryzuj, nie wybielaj go. Pokaż rodzicom, że racjonalnie do tego podchodzisz, a Krystian nie jest złą osobą. Zaproś go, posadź przy stole wszystkich, zrób obiad, rodzice nie będą zadowoleni ale może chociaż trochę zmienią zdanie. Nie sądzę aby robili wtedy awantury, a nawet jeśli to wy zachowajcie się spokojnie.

[paula78]

Skoncz liceum, idz do pracy wtedy okaże się ile te "ładne oczy" są warte.

[smutnaja88]

Ech ciężka sytuacja...
Rozumiem, że Ci ciężko, bo sama byłam w podobnej (a może ciut jeszcze jestem) a mam 26 lat!
Mój TŻ (a prawie ex) też z podobnej rodziny pochodzi. Sam opowiadał że nie raz był głodny z siostrą, bo rodzice przepijali. W końcu ojciec umarł, matka jakoś się ogarnęła. Ale niestety jak piła dawniej tak mocno, to nie zarabiałą i teraz jej emerytura jest głodowa. W czego efekcie on pracuje i cale pieniądz prawie oddaje mamie żeby opłaciła za mieszkanie, miała na jedzenie. Dla nas - żadnych perspektyw. Do tego z racji utrzymania mieszkania /mamy nie mógł wiele lat studiować, musiał pracować no i się zaczęło.... Koledzy bez studiów ciągneli go w dół (niestety środowisko ma mega znaczenie). Nagle zrobił się totalny rozdzwięk - ja i mi znajomy z mgr albo wyżej...i jego ledwo z maturą. Przebywając w swoim środowisku zaczął być chamski , mieć mniejsze ambicje itp... A to doprowadziło do naszego rozpadu.

Nie mówię Broń Boże że u Ciebie tak ma być. Tylko zaczynam ciut rozumieć patrzenie rodziców. Moi też mi podobnie mówili. Oczywiście niczego nie zabraniali, no ale też mam swoje lata, mieszkam sama itp. Tylko mówia że ja 26 lat jestem przyzwyczajona do jakiegoś standardu, że marzę o rodzinie, a z nim jej nie założę raczej szybko....
Najpierw się piekliłam okropnie, teraz siedzę (na dzień przed rozstaniem) i myślę że wcale głupi nie są....

[PaniPedagog]

Napisane przez tablanka88

Chcą dobrze dla córki, ja też nie byłabym zadowolona, gdyby moja córka spotykała się z chłopakiem z rodziny patologicznej. Jakkolwiek nie byłby dobry, kiedyś może się zdarzyć, że zachowa się tak jak ojciec. Chłopak pewnie nie wie jak wyglądają relacje w "normalnej" rodzinie. Autorko, ja byłabym na twoim miejscu bardziej rozsądna. Nie chodzi mi o to żebyś przestała się z nim spotykać, ale nie angażuj się tak szybko. Poznaj go lepiej. Porozmawiaj szczerze z rodzicami, w końcu jesteś w II klasie Liceum, nie jesteś już dzieckiem.

Zamknijmy najlepiej wszystkich z rodzin patologicznych w klatkach Tak na zaś, co by normalnego społeczeństwa nie zatruwali.

Jeżeli rodzice autorki są tak dobrzy za jakich sie uważają, to niech pokażą chłopakowi jak moze wygladać normalna rodzina. Owszem, niech pilnują córki, niech tam do domu nie chodzi i unika kontaktu z owym ojczulkiem. Ale spotkania z chłopakiem albo u niej w domu, albo powroty do domu o okreslonych godzinach czemu nie? Póki chłopak nie zawiedzie zaufania, czemu ma mu ono nie być dane w ogóle?

[Yin]

Ktoś tutaj pisał o pomocy z strony MOPSu, pedagogów szkolnych, policji, ośrodków interwencji kryzysowych...itd. Z doświadczenia wiem,że te instytucje są o kant stołu roztrzaskać. MOPS to zbiurokratyzowana instytucja i w zależności od stołków w danym mieście ten stopień może być różny. Oni jak dostają zgłoszenie,że jest bieda w domu to odwlekają sprawę do nawet roku czasu nim przyznają pomoc socjalną bo wymagają tego, tego i owego (ma to plusy bo nie pomagają zwykłym nierobom choć to jest tak zmafijnowany kraj,gdzie jak masz znajomości to Ci nawet mieszkanie zafundują). Pedagog szkolny to osoba która nie powinna być kompetentna bo tych spraw bo zazwyczaj skieruje osobe z problemem do psychologa uznając, że petent ma jakieś odchyły. To samo z policją - była u mnie raz burda w domu,gdzie pare razy zostałam okaleczona, wezwałam policję w świętej nadzieji,że doczekam się sprawiedliwości, efekt ? Mnie policja wyśmiała bo rodzina zrobiła maślane miny i wmówiła,że sama sobie te okaleczenia zafundowałam.

Co powinniście zrobić ? Niech Twój facet znajduje jakieś miejsce do zamieszkania i ucieka z tego bałaganu, niech znajdzie robotę, najlepiej jakąś dorywczą i niech odkłada na wyjazd za granice (kase mozna uzbierac w pół roku). Ty zlej mocno swoją rodzine, bo widać pochodzą nie z tej epoki (jak większośc obecnych matek).

I nie liczcie na jakąkolwiek pomoc bo żyjemy w państwie bezprawia, gdzie trzeba sobie radzić na własne sposoby a nie liczyć na pomoc świętych krów z urzędów i placówek.

A jeśli chodzi o osoby z DDA,DDD to w sumie takie same stereotypy jak to,że katolicy to zaściankowi fanatycy religijni, murzyni to nosiciele HIV, cyganie to złodzieje lub ze czlowiek wierzacy w sztuczna inteligencje to wariat.

[OceanSoul123]

Napisane przez Yin

A jeśli chodzi o osoby z DDA,DDD to w sumie takie same stereotypy jak to,że katolicy to zaściankowi fanatycy religijni, murzyni to nosiciele HIV, cyganie to złodzieje lub ze czlowiek wierzacy w sztuczna inteligencje to wariat.

Idealne podsumowanie demonizowania DDA/DDD
Owszem, jest to pewien wskaźnik, że ktoś może mieć pewne zachowania, reakcje inne od "normalnych" (w sensie wychowujących się w zdrowych rodzinach) ludzi, może mieć pewne większe problemy ze sobą - i na to trzeba zwrocić uwagę (!) - ale takie demonizowanie, że to największe zło i w ogóle tragedia to przesada..

Nie dajmy się zwariować.

Swoją drogą taka refleksja - demonizujemy syndrom DDA, a ile ludzi tak naprawde ma normalne rodziny? Takie naprawdę zdrowe rodziny? Spójrzmy prawdzie w oczy, spotkać teraz kogoś bez bagażu emocjonalnego wyniesionego z domu rodzinnego to sztuka. Każdy coś tam ciągnie ze sobą, i czasami osoby z niby "porządnych domów" się staczają, bo nie wyrabiają psychicznie, a inni powstają z największego bagna i dają rade.

Oceniajmy ludzi, w miare możliwości, indywidualnie!

[MartynaM9]

Posłuchałam Waszych porad i udało mi się przekonać Tatę
Dziadkowie byli na Święta i poprosiłam ich o wsparcie. Tatę udało się przekonać, żeby dał szansę Krystianowi, zaprosił go na sobotę na obiad, żeby z nim porozmawiać i lepiej go poznać Mama jeszcze się focha ale Tata obiecał, że to załatwi. Mam nadzieję, że uda nam się pomóc mu, bo jest naprawdę cudownym chłopakiem. Wcześniej poznawałam samych buraków, on jest inny, ma w głowie coś więcej niż piwo i impreza.
Krystian chce zmienić swoje życie. Jest gotowy na terapię, pracę, zaoczną naukę, tak mi mówił. Jedynie brakowało mu do tej pory osoby, która by go zrozumiała i dała trochę ciepła i nadzieji, że będzie dobrze, a ja ponoć mu to daję tak mówi

[lilith691]

Tak podczytuje i myśle, że z tego chłopaka może coś być. Tylko widzę to cieżko jeśli nie będzie gotowy na zapełne odcięcie się od swojej rodziny, kiedy tylko to będzie możliwe.

Wysłane z mojego Full AOSP on Rk29sdk przy użyciu Tapatalka

[nosferatku]

Napisane przez MartynaM9

Posłuchałam Waszych porad i udało mi się przekonać Tatę
Dziadkowie byli na Święta i poprosiłam ich o wsparcie. Tatę udało się przekonać, żeby dał szansę Krystianowi, zaprosił go na sobotę na obiad, żeby z nim porozmawiać i lepiej go poznać Mama jeszcze się focha ale Tata obiecał, że to załatwi. Mam nadzieję, że uda nam się pomóc mu, bo jest naprawdę cudownym chłopakiem. Wcześniej poznawałam samych buraków, on jest inny, ma w głowie coś więcej niż piwo i impreza.
Krystian chce zmienić swoje życie. Jest gotowy na terapię, pracę, zaoczną naukę, tak mi mówił. Jedynie brakowało mu do tej pory osoby, która by go zrozumiała i dała trochę ciepła i nadzieji, że będzie dobrze, a ja ponoć mu to daję tak mówi

Widzisz. I bardzo dobrze
Twoi rodzice na pewno bardzo Cię kochają, jak to rodzice. Na początku zareagowali emocjonalnie, nierozsądnie przez to, a teraz, na spokojnie, pewnie zareagują inaczej.

Trzymam kciuki.