kobieca skłonność do szukania guza czyli toksyczne związki- luźna dyskusja

[201604130936]

Napisane przez zlotniczanka

sorry, gdy zakładałam wątek polityczna poprawność była na samym końcu moich zamierzeń. Jeśli komuś przeszkadza ten szczegół - niech sobie dopisze flamastrem na ekranie "kobieca i męska skłonność do szukania guza"

Nie chodzi o poprawność tylko o merytorycznosc. I poki co, usuwam się w cien, bede tylko podczytywac, bo samej na szczęście udalo się uniknąć toksycznych zwiazkow, ale moze beda tu jakies rafy jak ich uniknąć również w przyszłości.

[Hibiku]

Napisane przez Mick

Gdy słyszę te piosenki, przechodzi mnie dreszcz - no upiorne teksty, idealny soundtrack do większości toksyków, a jednak wielkie przeboje (że nie wspomnę o "I love the way you lie" Eminema i Rihanny). Dorzućmy do tego fenomeny, jak Zmierzch i 50 Twarzy Greya... Pewnie znowu wyjdzie, że to nie takie proste, jednak wierzę, że typ konsumowanych treści ma wpływ na życie codzienne.

Ulubioną piosenką mojego eksa było właśnie I love the way you lie Aż dziwne, że nie połączyłam tych faktów

[201607111028]

Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ nigdy nie byłam w takim związku. Wydaje mi się, że to nasze osobiste predyspozycje.
Natomiast zgadzam się z harleyką, jest wiele toksycznych kobiet. Wizaż dostarcza nam wielu przykładów toksycznych mężczyzn. Sądzę, że faceci po prostu krępują się pisać/mówić o swoich problemach (tym bardziej na forum kobiecym, ale i ogólnie), ponieważ TEORETYCZNIE powinni być tą "mocniejszą stroną".
(Nie kieruję tej uwagi bezpośrednio do złotniczanki, są to moje ogólne spostrzeżenia.)

[tyene]

Generalnie ludzie nie rozumieją, że relacje i komunikacja to praca. To coś, nad czym trzeba pracować. Ludzie skupiają się na tym, jakie stopnie będą miały ich dzieci etc. Okej, to jest ważne. Ale tysiąc razy ważniejsze jest to, jak te dzieci budują relacje z kolegami, rodzeństwem, z pierwszymi miłościami. Ale tu sami poharatani, zrezygnowani, cyniczni, poranieni rodzice zwykle nie są w stanie im tego przekazać.

Dzieci nie wychowuje się wykładami czy wbijaniem im teorii do głowy. Przede wszystkim dzieci wychowuje się przykładem.

Dla mnie to jedna z najważniejszych rzeczy. Chcę mieć dzieci i jaka osoba z toksycznego domu wiem, że chcę, żeby widziały cudowny związek swoich rodziców i żeby miały wspaniały dom rodzinny. Żeby miały dobry fundament na całe życie.

[20e6ad78eac783f5bf2c2aaa836e9e1e07b2d6f9_61d4dfb026b9e]

Hmm, w moim przypadku powodem było niewyobrażalne poczucie winy ,myśl że to ja jestem odpowiedzialna za całe zło które mnie spadkało,myślałam że skoro mój były zachwuje się w stosunku do mnie tak a nie inaczej ,kieruje do mnie takie słowa a nie inne , to dlatego że ja jestem niewsytarczająco dobra dla niego żeby trakował mnie jak normalego człowieka ,nie wstarczająco mądra, piękna żeby zasłużyc na miłosc- byłam gotowa zmienic wszystko ,całe swoje życie ,całą siebie żeby tylko zasłużyc na uczucie i szacunek .

Nie wiem co kieruje takimi kobietami ,każda historia jest inna ale jestem pewna że te michanizmy które siedzą w takim człowieku nie są do końca nieświadome -bo zarówno psychika jak i ciało daje nam znac że coś jest nie tak (zazwyczaj tylko ignoruje się emocje,ból fizyczny ,uczucia )

[madana]

[1=20e6ad78eac783f5bf2c2aa a836e9e1e07b2d6f9_61d4dfb 026b9e;48127816]Hmm, w moim przypadku powodem było niewyobrażalne poczucie winy ,myśl że to ja jestem odpowiedzialna za całe zło które mnie spadkało,myślałam że skoro mój były zachwuje się w stosunku do mnie tak a nie inaczej ,kieruje do mnie takie słowa a nie inne słowa, to dlatego że ja jestem niewsytarczająco dobra dla niego żeby trakował mnie jak normalego człowieka ,nie wstarczająco mądra, piękna żeby zasłużyc na miłosc- byłam gotowa zmienic wszystko ,całe swoje życie ,całą siebie żeby tylko zasłużyc na uczucie i szacunek .

Nie wiem co kieruje takimi kobietami ,każda historia jest inna ale jestem pewna że te michanizmy które siedzą w takim człowieku
nie są do końca nieświadome -bo zarówno psychika jak i ciało daje nam znac że coś jest nie tak (zazwyczaj tylko ignoruje się emocje,ból fizyczny ,uczucia )[/QUOTE]

- o to jest jeden z częstych na forum/w życiu związkowym problemów: nielubienie siebie.
A lubienie siebie nie polega na pysze, na przekonaniu,że jest się cudem i nie wiadomo kim, a inni to tacy głupi- ale na tym, że ma się prawo do dobrego związku, do dobrego traktowania i jest to oczywistość. Na szacunek czy uczucie nie trzeba zasłużyć i nie ma usprawiedliwienia tak złych zachowań w związku- i po podanych przykładach takie złe zachowania są "występami" i niektórych facetów, ale i kobiet niektórych.

[piankowa]

-bo to była moja pierwsza miłość (do tego koleżanki, które mnie wtedy wysłuchiwały były równie mądre co ja)
-czułam się, że beze mnie sobie nie poradzi, a wszystko co robił nie tak- to nie jego wina, zawalona klasa (bo chce ściągnąć na siebie uwagę mamy), problemy z alkoholem w młodym wieku (takie towarzystwo, nie może odmówić), do tego czułam, że ja muszę się cały czas starać, żeby go nie stracić (o ja głupia)
-uzależnienie i wzorce miłości wyniesione z głupich filmów, i gazetek oraz książek o nastoletnich romansach, był takim typem bad boya wierzyłam, że w końcu cały świat się do niego przekona, że jest dobry - tak jak w filmach
-po części też tak mi wyszedł nastoletni bunt

Problem jest w tym, że część kobiet się uczy na błędach, inne wchodzą kolejny raz w taką samą relację. Ja po jednej akcji wiedziałam czego już od związku nie chcę.

[zlotniczanka]

Napisane przez harleyka

Nie chodzi o poprawność tylko o merytorycznosc. I poki co, usuwam się w cien, bede tylko podczytywac, bo samej na szczęście udalo się uniknąć toksycznych zwiazkow, ale moze beda tu jakies rafy jak ich uniknąć również w przyszłości.

ja w sumie, jako domorosły ekspert, rady mogę sobie wypisać sama, ale jak widać - nawet one zawodzą w kryzysie (bo dziś miałam kryzys).
By uniknąć toksycznych związków należy:
- unikać zaklinania rzeczywistości, nadinterpretacji, dopatrywania się czegoś wyjątkowego, tak gdzie tego nie ma, nadania drugiej osobie cech wyjątkowości (nikt na świecie nie jest taki jak on- nie chodzi mi tu o sytuację, gdy ta osoba naprawdę okaże się taka w praniu po iluś tam miesiącach znajomości i sprawdzeniu jej dokładnym),
- być nieco egoistycznym - nie naginać się dla drugiej osoby (to jest bardzo ważne na samym początku, bo może skończyć się tak, że gdy damy palec, zabiorą nam rękę, a toksyczne osoby bardzo dobrze oswajają z czymś takim metodą gotowania żaby - powolutku, powolutku, przynajmniej mój taki był), nie ulegać zachciankom, nie dostosowywać się nadmiernie,
- reagować na złe symptomy, mówić wprost o swoich uczuciach, lękach, obawach - czyli to co pisze Tyene - komunikacja, komunikacja, praca, praca,
- mieć zaufanie do samego siebie, szacunek, lubić siebie, słuchać siebie ( ja ogólnie uważałam, że nie mam z tym problemu, byłam zawsze przebojową, pewną siebie babką, taką co to nie drzwiami to oknem, ale cóż okazało się inaczej, a mój eks doskonale umiał wychwycić moje słabości, a później je uwypuklać- mój ukochany przykład, jaki słyszałam niemal codziennie: to dobrze, że masz obcasy, ładnie wyglądasz, nie widać, że masz krótkie i grube nogi - takie rzeczy słyszałam o wszystkim, pracy, gotowaniu, wyglądzie itp.)
- mieć swoje pasje i zainteresowania (mnie przeraził moment, gdy obudziłam się pewne ranka i stwierdziłam, że jestem tak psychicznie zmęczona, że nie mam siły robić nawet czegoś, co mi sprawia radość, to mnie bardzo otrzeźwiło),
- umieć odejść w odpowiednim momencie (mi się w udało dość szybko, po niecałych 10 miesiącach znajomości, ale jak widać rany są).

jak widać- teoria opanowana na 5. Z praktyką się nadal ścieramy

[madana]

jak widać- teoria opanowana na 5. Z praktyką się nadal ścieramy

- ale wiesz, Ty już całkiem sporo wiesz , ba, pracując nad sobą, masz szansę na poukładanie samej siebie, czego Ci życzę i aby tak jak teoria jest na 5, na 5 była też praktyka

[martynka89]

Ja wychowywalam sie w normalnej rodzinie, bez przemocy i alkoholu. Od dziecka rodzice mi wmawiali zebym trzymala sie z dala od mezczyzn, ktorzy maja problemy z alko i narkotykami. Swiadomie bym sie z takim czlowiekiem nie zwiazala.

Ale... poznalam mojego ex, nie wiedzialam ze ma za soba przeszlosc z ciezkimi narkotykami w tle. Mieszkalismy na poczatku z jego rodzina- nieciekawe towarzystwo, ale on sam mowil o nich, ze to zli ludzie i ze musimy sie od nich wyprowadzic zeby sobie spokojnie zyc. Moj ex, gdy go poznalam byl wspanialym, czulym i pomocnym czlowiekiem.

Wyprowadzilismy sie na swoje, jego przeszlosc dala o sobie znac, ale w tym samym momencie trafila sie nieplanowana ciaza. Mieszkam za granica, przerazilam sie, ze sama nie dam sobie rady wiec wtedy wydawalo mi sie, ze najlepsza opcja bedzie jesli mu pomoge sie zmienic. Bylam mloda i glupia, nie mialam wczesniej do czynienia z alkoholikiem i narkomanem wiec nie wiedzialam, ze takiej osoby zmienic sie nie da.
Pozniej urodzilo sie dziecko i nie bylo lepiej tylko coraz gorzej, w koncu znienawidzilam tego czlowieka i jedyne o czym marzylam to nie o tym zeby on sie zmienil a o tym zeby wyjsc z tego ukladu bez szwanku.
W koncu udalo mi sie z nim rozstac, ale nie obeszlo sie bez cyrkow z jego strony oczywiscie. Dzis dziekuje Bogu i losowi, ze tego czlowieka w moim zyciu nie ma.
Nie odczuwam potrzeby bycia matka Teresa. Boje sie narkomanow i alkoholikow, ale teraz wiem jak taki czlowiek sie zachowuje i potrafie rozpoznac symptomy, wczesniej tego nie potrafilam.

Nie zwiazalabym sie juz z takim czlowiekiem. Teraz gdy uslysze od faceta ze "pali tylko trawke" to sie zawijam.

Ale znam wiele kobiet, starszych ode mnie, ktore zyja z takimi mezczyznami wiele lat, utrzymuja ich, zajmuja sie zalatwianiem wszystkich spraw bo "czlowieka sie nie zostawia w chorobie i potrzebie", "to jest prawdziwa milosc".

[GhostInTheFog]

Tak czytam i dalej nie wiem.
Nie wiem w czym był problem w moim przypadku. Mój wątek gdzies tu pewnie jeszcze istnieje i jestem wdzięczna dziewczynom za stopniowe otwieranie mi oczu. Dorzuciłyście cegiełkę do tego, że w koncu z nim zerwałam
To już pół roku jak jestem sama. U mnie było tak, że się musiało po prostu 'przelać'. Po prostu pewnego wieczoru płakałam, poczułam się z nim tak cholernie nieszczęśliwa, że w tej samej minucie zadzwoniłam i powiedziałam, że to koniec.
Nie jestem z problemowej rodziny. Nigdy nie miałam wielkich problemów z poczuciem własnej wartości. Fakt, czasem przemykało mi przez głowę, że mogę być dla kogoś zbyt mało inteligentna czy interesująca. Ale to było raczej dość obiektywne. Bo jesteśmy różni, wielu facetów jest dla mnie zbyt głupich, tak samo ja nie doskoczę do pewnego poziomu. A w tych z wyższej półki jakoś zawsze podświadomie chyba celowałam

Moze gdybym wiedziała w czym problem łatwiej byłoby mi się w przyszłości ustrzec przed kolejna porażką. (zdażyłam się już w kimś mocno zauroczyć i przeżyłam to niepowodzenie dość konkretnie). Może chodzi o to, ze zbyt szybko ufam ludziom i sie do nich przywiązuje? W relacji z eksem dałam się mocno zmanipulować. Wmawiał mi, że jego zachownaie jest rezultatem mojego złego postępowania wobec niego. Wszystko zrzucał na mnie. A ja się czułam jakbym go krzywdziła. Ludzi z boku pukali sie w czoła, a ja go usprawiedliwiałam. Teraz jak widzę z boku akcje ktore mi odwinął, to żal mi samej siebie, że tak mało wymagałam od niego, od życia.
Nie jestem teraz super szczesliwa, bo nie ukrywam, ze brakuje mi kogoś bliskiego. Ale jestem spokojna, nie płacze, moje nerwy się naprawiają Spora satysfakcję dało mi pokazanie eksowi, że jego szantaże mnie nie ruszają. Czuję sie o wiele silniejsza i też pewniejsza siebie.

[xooox]

Moja toksyczna matka zawsze powtarzała, że "miłość to odpowiedzialność", a na myśli miała najprawdopodobniej to, że ojca traktowała jak dziecko - skakała nad nim, tolerowała złe zachowanie. Tak więc napatrzyłam się co nieco kiedy dorastałam. Potem stworzyłam swoje związki i co? Powtórzyłam to, co znałam z domu. Jak mogłabym budować normalny związek, kiedy w domu nauczyłam się brać winę na siebie, zawsze przyznawać rację drugiej osobie, nie ufać własnym odczuciom?
Dopiero teraz, krok po kroku wychodzę z wszystkiego. I jestem wdzięczna za wszystkie doświadczenia.

[Mijanou]

Bo część wychowywana jest w przekonaniu, ze kobieta MUSI się poświęcać bo taki los kobiety. Bo sprzątanie, gotowanie, przewijanie i kładzenie pijanego męza spać to jej obowiązek. W połączeniu z niskim poczuciem własnej wartości, takie wychowanie to bomba z opóźnionym zapłonem na przyszłość.

[laisla]

Napisane przez Hibiku

Właśnie większość osób skupia się na tych jednostkach, którym zakodowano absolutnie bzdurne wyobrażenie męskości/kobiecości/związku... a jest masa rozumnych, rozsądnych i świadomych ( jak wspomniała Zlotniczanka - wyjątkowo empatycznych) jednostek, które z jakichś przyczyn ciągnie do takich relacji. Ba, najlepszym przykładem jest masa psychologów, psychiatrów i terapeutów w kiepskich związkach.
Dlaczego zlotniczankę mimo całokształtu świadomości, odbytych terapii dalej jakoś podskórnie ciągnie do problemów? Mam ten sam problem - jak myślę, widzę błędy, ale jeśli podążam za instynktem potrafię wpakować się w wielkie bagno i jedynie rozsądek mnie przed tym chroni.

Całe lata tak miałam, dopiero na krótko przed czterdziechą mnie olśniło i stwierdziłam, że obijam się niepotrzebnie zupełnie z jednych ramion w kolejne Dzieciństwo miałam bezproblemowe, w głowie jeśli chodzi o inne sfery też jako tako poukładane. A w tej jak na spokojnie pomyślałam wreszcie to szukałam tych krańcowych emocji, miało się coś dziać, wszelka stagnacja to przeciwieństwo namiętności, temperatury musiały być wysokie. Były tak wysokie, że teraz jestem wypalona ale wreszcie spokojna. I tak ma być na razie.

[iamsolucky]

[1=eae59dc78e1e9e84c064a10 ad74dde2dd7f297a0_6313dc7 3a6c64;48126251]Mick dobrze pisze. Od samej siebie dodam: relacje w rodzinie i sposób wychowania? Widzisz, spotykalam sie w zyciu z wieloma mezczyznami, ale juz od nastolatki mierzylam w chlopakow z tzw. dobrych domów - ulozonych, grzecznych, milych. Tzw. szemranego towarzystwa sie zwyczajnie balam. I powiem Ci, ze tak mi to do dzisiaj zostalo (a juz 30 na karku) - boje sie narkomanów, boje sie ludzi z problemami alkoholowymi i mam wpojone, ze to po prostu nie jest towarzystwo dla mnie i, ze lepiej takowego unikac. Tyle, ze ja to wiedzialam od zawsze, bo rodzice mnie w tym uswiadamiali. Duzo bylo rozmów u mnie w domu z rodzicami, dyskusji, mialam swietny z nimi kontakt i dzieki nim dokladnie wiedzialam co dobre w zyciu, a co zle. Bedac dziewczyna z tzw. dobrego domu, mierzylam tez w tego podobnych chlopakow, bo wiedzialam, ze wlasnie na to zasluguje. Stad nigdy nie mialam potrzeby naprawiania swiata, bo ze swiatem, ktory trzeba naprawiac, czyt. alkoholikami, narkomanami, zlodziejami, itp., nie mialam nic wspolnego.

Rodzina i wartosci jakie nam wpajaja sa bardzo wazne. Mozliwe, ze u Ciebie, to zupelnie nie ten powód, ale pisze z pozycji osoby, która nigdy "dzielnie NIE wchodzila w role naprawiacza i poprawiacza".[/QUOTE]

Mogę się pod tym podpisać

Również zawsze unikałam i bałam się towarzystwa osób z problemami-ćpanie, alkohol, typy narwane i nie mam tu wcale na myśli totalnych degeneratów z wyglądu typu(przepraszam za wyrażenie): zarzygany, zasikany lump. W klubie np. zwiewałam jak najdalej od takich panów(moja wnikliwa obserwacja ich zachowania i jakiś radar zawsze włączały mi czerwoną lampkę) i "narażałam" się przy tym na docinki koleżanek że jestem wyniosła i selekcjonuję ludzi One pełniły właśnie rolę matek/opiekunek dla partnerów. Dla mnie takie osoby oznaczały problemy, agresję i coś od czego należy trzymać się z daleka i nie czułam żadnego przymusu pomocy, tak zostałam wychowana.

Nie uważam też że toksyczne związki ciągną również kobiety świadome, pewne siebie i rozsądne jak opisuje je Hibiku wiele można powiedzieć o takich osobach ale na pewno nie to że posiadają wyżej wymienione cechy.

Zawsze przyczyną jest: dysfunkycjną rodzina, alkoholizm w tle, rodzina może być też normalna ale dziecko nie nauczone jak powinny wyglądać zdrowe relacje, dziecko wychowane w poczuciu niskiej samooceny-nie nauczone zdrowego egoizmu, instynktu samozachowawczego itp. Często jest tak że jest to pierwszy związek więc dziewczyna(lub chłopak) nie wie jak to powinno wyglądać, uważa jak już tu ktoś napisał że miłość zdarza się tylko raz itp. Przyczyną może być też pociąg do adrenalizny, huśtawek nastrojów które takie osoby usiłują znaleźć w związkach toksycznych. Dodam przykład znajomej która gdy była z miłym, spokojnym, niepijącym chłopakiem i uznała że jest nudny i teraz jest z alkoholikiem i narkomanem i ma większe emocje z nim

Częściej też to jednak kobiety są stroną pokrzywdzoną w chorym związku bo są bardziej wrażliwe, empatyczne i mniej egoistyczne od panów ale te cechy działają potem na ich niekorzyść

[201712111032]

Przeczytałam tylko pierwszy post.
Mnie się wydaje, że być może jest to spowodowane doświadczeniami wyniesionymi z domu, tata bił mamę, podświadomie jest to obraz rodziny (a rodzina kojarzy się z czymś 'dobrym') i dlatego taka dziewczyna w przyszłości szuka drania, by móc jakby odtworzyć ten rodzaj rodziny, bo tylko taki zna i w nim czuje się paradoksalnie bezpiecznie? Nie wiem czy ktoś mnie rozumie, możliwe że nie mam racji ale tak to widzę

Chociaż znałam dziewczynę z w miarę normalnego domu, która chwaliła się X mnie pobił ale kupił mi biżuterię, więc wybaczam. Koniec końców odeszła od niego, uderzył chyba 'za mocno' ale jednak, postawa dziwna.
No ale myślę, że ona z tych 'po ślubie się zmieni'.

[ajah]

Napisane przez JaOna19

Mnie się też wydaję , że takie kobiety myślą , że misio jest cacy.Tylko ten alkohol jest zły , te narkotyki są złe,że w pracy go nie doceniają dlatego tak robi , bo zamartwia się tym i gdyby to jego towarzystwo całe go tak nie namawiało i łaziło za nim ( telefony) to by taki nie był.I tkwią w tym dalej licząc na cud , który i tak prawdopodobnie nie nastąpi.

Nie jest tak.
Problem zazwyczaj jest głebszy.
Jak już tutaj zostało wspomniane- kwestia tego jakie wzore dostajemy w domu i jakie mamy predyspozycje.
Druga sprawa, ze większość facetów , o których mowa przedstawiają się w określony sposób. POtrafią wyczuć cego kobieta potrzebuje, na co jest wrażliwa... i grają na niej jak na dobrze nastrojonym instrumencie.
I są kłamstwa. Kłamstwa umiejętne w ilościach niezliczonych.
Cały proces trwa dłużej niż dzień, tydzie, miesiąc. To proces długotrwały.
Na takich typów zapewne bardziej są podatne kobiety DDA czy DDD, które już jako dzieci przyjmowały okreslone role w rodzinie (dla takiego typa kobieta 'bohater rodzinny' czy ' kozioł ofiarny' to idealny cel).
Z drugiej strony kobiety ze względnie zdrowych rodzin, z dużą świadomością również wchodzą w takie relacje.

Relacja kims uzależnionym zwykle kończy się współuzależnieniem i przyjmowaniem na siebie różnych ról.
Bez terapi i pracy nad sobą ani rusz.


Ja jestem osobą pomagającą. Był czas, ze pomagałam wsystkim i wszędzie. Faceci, którzy byli dla mnie atrakcyjni, również byli typem 'potrzebującym'. Znajoma psycholożka doradziła bym tę energię i potrzebę pomagania realizowała w pracy. To było dawno temu, od tamtej pory pracowałam nad stawianiem granic w pomaganiu w życiu prywatnym; a mimo to przez długi czas byłam w związku, gdzie byłam głównym 'dawcą'.

[Konwalia11]

Napisane przez iamsolucky

Mogę się pod tym podpisać

Również zawsze unikałam i bałam się towarzystwa osób z problemami-ćpanie, alkohol, typy narwane i nie mam tu wcale na myśli totalnych degeneratów z wyglądu typu(przepraszam za wyrażenie): zarzygany, zasikany lump.

Typy toksyczne na takie nie wygladaja, nie zawsze!
Moj ex byl typem wrazliwego artysty, ktory mial mnostwo kontaktow, znajomych, super gral na gitarze, byl aktywny w kilku grupach charytatywnych .
Na pierwszy rzut oka NIGDY bys sie nie domyslila, jak ten czlowiek ma zryty beret. Przeciwnie, te jego dobre cechy spowodowaly uspienie mojego racjonalnego umyslu. Zabijalam kazda niepasujaca do mojego wyobrazenia o nim mysl.
To nie jest tak, te kobiety koniecznie biora sobie jakichs obwiesi czy alkoholikow. Czesto trafiasz na dobrze ubranego, wyksztalconego i pelnego dobrych manier gentelmana. Na dodatek ten moj mial swietna opinie w towarzystwie, tak ze caly czas myslalam, ze to ze mna jest cos grubo nie tak, bo ten czlowiek mial wrecz grono wielbicieli.
Wydaje mi sie, ze jesli ma sie jakies zewnetrzne dowody w stylu - on pije, cpa, jest bezrobotny, bije itp. to jest o tyle latwiej, ze kobieta ma potwierdzenie z zewnatrz, ze cos jest nie tak. Mnie natomiast wszystkie laski zazdroscily tego "skarba". On natomiast stosowal bardzo dyskretne znecanie psychiczne, ktore trudno bylo udowodnic, a ktore mnie po prostu wyniszczalo emocjonalnie.
Wniosek - gdyby patologiczne osobowosci mozna bylo rozpoznac od razu, swiat bylby piekniejszym miejscem. Niektore osoby swietnie sie kryja bo pomimo ze tak naprawde sa sadystami i oszustami, to postronna osoba nigdy by na to nie wpadla. Kobieta tez na poczatku ignoruje pierwsze sygnaly: "Hmmm, czy on wlasnie mnie obrazil? Nie, pewnie ma tylko takie specyficzne poczucie humoru, ktos kto pomaga domom dziecka nie moglby byc takicm chamem...". I tak to sie zaczyna. Zanim kobieta ma pewnosc, ze cos tu naprawde nie gra - ugrzezla juz po uszy i wycofac sie jest ciezko.

[coconaughty]

Napisane przez iamsolucky

Mogę się pod tym podpisać

Również zawsze unikałam i bałam się towarzystwa osób z problemami-ćpanie, alkohol, typy narwane i nie mam tu wcale na myśli totalnych degeneratów z wyglądu typu(przepraszam za wyrażenie): zarzygany, zasikany lump. W klubie np. zwiewałam jak najdalej od takich panów(moja wnikliwa obserwacja ich zachowania i jakiś radar zawsze włączały mi czerwoną lampkę) i "narażałam" się przy tym na docinki koleżanek że jestem wyniosła i selekcjonuję ludzi One pełniły właśnie rolę matek/opiekunek dla partnerów. Dla mnie takie osoby oznaczały problemy, agresję i coś od czego należy trzymać się z daleka i nie czułam żadnego przymusu pomocy, tak zostałam wychowana.

Nie uważam też że toksyczne związki ciągną również kobiety świadome, pewne siebie i rozsądne jak opisuje je Hibiku wiele można powiedzieć o takich osobach ale na pewno nie to że posiadają wyżej wymienione cechy.

Zawsze przyczyną jest: dysfunkycjną rodzina, alkoholizm w tle, rodzina może być też normalna ale dziecko nie nauczone jak powinny wyglądać zdrowe relacje, dziecko wychowane w poczuciu niskiej samooceny-nie nauczone zdrowego egoizmu, instynktu samozachowawczego itp. Często jest tak że jest to pierwszy związek więc dziewczyna(lub chłopak) nie wie jak to powinno wyglądać, uważa jak już tu ktoś napisał że miłość zdarza się tylko raz itp. Przyczyną może być też pociąg do adrenalizny, huśtawek nastrojów które takie osoby usiłują znaleźć w związkach toksycznych. Dodam przykład znajomej która gdy była z miłym, spokojnym, niepijącym chłopakiem i uznała że jest nudny i teraz jest z alkoholikiem i narkomanem i ma większe emocje z nim

Częściej też to jednak kobiety są stroną pokrzywdzoną w chorym związku bo są bardziej wrażliwe, empatyczne i mniej egoistyczne od panów ale te cechy działają potem na ich niekorzyść

Ja jestem przykładem czegoś odwrotnego, za bardzo się napatrzyłam na chorą sytuację w domu, matkę, która non stop ratuje ojca, która jest nieszczęśliwa, sfrustrowana i nie m czasu dla siebie. Od zawsze przyrzekałam sobie,że nigdy nie zwiążę się z osobą z nałogami, problemami. Nie chcę balastu, sama potrzebuję pomocy i wsparcia. Chcę stawać się lepsza, rozwijać się intelektualnie i duchowo. Chcę w końcu,żeby ktoś się o mnie zatroszczył, sprawił, że czuję się kochana i doceniana.


Poniekąd mi się to udało, ale mój ex i obecny partner to również dda/ddd o identycznym podejściu jak moje. Obecnie w końcu odczuwam radość i satysfakcję odkąd nie mieszkam z rodzicami. Gdzieś tam powielam schemat mojej mamy i czasami urabiam się po łokcie, sprzątam, gotuję, pilnuję,żeby było czysto, pachnąco, dla nas. Mam czasem poczucie winy, kiedy mam dzień lenia i trzeci dzień leży pranie i czeka,żeby je wyprasować;p Na co dzień dzielimy się oczywiście obowiązkami, nie ma z tym większego kłopotu. Mam święty spokój, spokojne życie, ciepło. Tż też jest po ciężkich przejściach i mamy czasem oboje zły dzień, płaczemy sobie razem. Oboje nie palimy, nie pijemy, uprawiamy razem sport i można uznać że nasze życie jest pełne rutyny i nudy. Ale zawsze podświadomie gdzieś za tym tęskniłam.

Przykład mojej siostry- zawsze ciągnęło ją do "bad boyów", do "problematycznego" towarzystwa. Przy tym znęcała się nade mną psychicznie całe lata i byłam jej workiem treningowym- grała postać hardej, silnej, wulgarnej. Najpierw miała przyjaciółkę z patologicznego domu z patologicznymi skłonnościami, gdzie jedyną konstruktywną rozrywką było chlanie jaboli na ławce przed blokiem. Potem związała się z kolesiem, który od początku nie rokował zbyt dobrze, miał juz jedną narzeczoną, ale zwiała w dobrym momencie. Siostra ze szwagrem podczas kłotni potrafili inwektywami w siebie rzucać a na drugi dzień udawać że jest dobrze. Rozchodzili się i schodzili dwa razy na tydzień. Koleś pracował już w tylu miejscach,że brakowało mu miejsca na pieczątki w starym dowodzie. Narobił długów, nie chodził do pracy, siostra utrzymywała sama cały dom. Jego chamstwo i lenistwo było widoczne na samym początku, ale ona sama dalej łudziła się,że go zmieni. Koleś zaczął ćpać, pić. Zaczęły się włamania, kradzieże i zbieranie "należności" przez wierzycieli. Obudziła się z palcem w nocniku i ucieka właśnie do Anglii. Z jednego gówna wpakowała się w następne i jej problemy odczuwalne są w całej rodzinie, w tej chwili jestem wrogiem nr1, bo chcę się odciąć od tego.

Nie ogarniam jej podejścia, braku przewidywania pewnych sytuacji, uczenia się na błędach mojej mamy i w tej chwili dziękuję Bogu za to, jaka jestem. Mam jasno sprecyzowaną wizję na przyszłość i pewne rzeczy po prostu nie przejdą. Ogólnie rzecz biorąc dobrych chłopaków spotykam. Poniżej pewnego poziomu nie zejdę

---------- Dopisano o 11:04 ---------- Poprzedni post napisano o 10:51 ----------

Napisane przez Konwalia11

Typy toksyczne na takie nie wygladaja, nie zawsze!
Moj ex byl typem wrazliwego artysty, ktory mial mnostwo kontaktow, znajomych, super gral na gitarze, byl aktywny w kilku grupach charytatywnych .
Na pierwszy rzut oka NIGDY bys sie nie domyslila, jak ten czlowiek ma zryty beret. Przeciwnie, te jego dobre cechy spowodowaly uspienie mojego racjonalnego umyslu. Zabijalam kazda niepasujaca do mojego wyobrazenia o nim mysl.
To nie jest tak, te kobiety koniecznie biora sobie jakichs obwiesi czy alkoholikow. Czesto trafiasz na dobrze ubranego, wyksztalconego i pelnego dobrych manier gentelmena. Na dodatek ten moj mial swietna opinie w towarzystwie, tak ze caly czas myslalam, ze to ze mna jest cos grubo nie tak, bo ten czlowiek mial wrecz grono wielbicieli.
Wydaje mi sie, ze jesli ma sie jakies zewnetrzne dowody w stylu - on pije, cpa, jest bezrobotny, bije itp. to jest o tyle latwiej, ze kobieta ma potwierdzenie z zewnatrz, ze cos jest nie tak. Mnie natomiast wszystkie laski zazdroscily tego "skarba". On natomiast stosowal bardzo dyskretne znecanie psychiczne, ktore trudno bylo udowodnic, a ktore mnie po prostu wyniszczalo emocjonalnie.
Wniosek - gdyby patologiczne osobowosci mozna bylo rozpoznac od razu, swiat bylby piekniejszym miejscem. Niektore osoby swietnie sie kryja bo pomimo ze tak naprawde sa sadystami i oszustami, to postronna osoba nigdy by na to nie wpadla. Kobieta tez na poczatku ignoruje pierwsze sygnaly: "Hmmm, czy on wlasnie mnie obrazil? Nie, pewnie ma tylko takie specyficzne poczucie humoru, ktos kto pomaga domom dziecka nie moglby byc takicm chamem...". I tak to sie zaczyna. Zanim kobieta ma pewnosc, ze cos tu naprawde nie gra - ugrzezla juz po uszy i wycofac sie jest ciezko.

O Jezu, strasznie Ci współczuję Takie pijawy powinno się przymusowo leczyć. To jest idealny przykład wampira energetycznego, z maślanymi oczkami, cudnym i czarującym uśmiechem na twarzy potrafi Ci powiedzieć,że jesteś gównem. Takie typy kojarzą mi się z rysem psychologicznym psychopatycznego mordercy albo gwałciciela, taki psychol w białych rękawiczkach

I tak jak napisałaś, znacznie łatwiej byłoby, gdyby takie symptomy były bardziej widoczne, ludziom żyłoby się o wiele lepiej

[madana]

Coconaughty , bardzo spodobało mi się to, co napisałaś i prawdę mówiąc z takim podejściem do trudnej przeszłości z domu, relacji z siostrą, która Cię krzywdziła itp. + takim przemyśleniem swojej sytuacji - masz po prostu szansę na dobre życie , czego naprawdę życzę.

[coconaughty]

madana, bardzo, bardzo Ci dziękuję za takie pokrzepiające słowa. Nadal mam spore problemy z samooceną i poczuciem winy. Ale chyba uratował mnie o dziwo instynkt samozachowaczy i świadomość,że życie jest tylko jedno i warto je przeżyć dobrze i godnie.

[madana]

Napisane przez coconaughty

madana, bardzo, bardzo Ci dziękuję za takie pokrzepiające słowa. Nadal mam spore problemy z samooceną i poczuciem winy. Ale chyba uratował mnie o dziwo instynkt samozachowaczy i świadomość,że życie jest tylko jedno i warto je przeżyć dobrze i godnie.

- ale jesteś na dobrej drodze, a tu już dużo i dlatego uważam, ze z takim podejściem masz naprawdę szansę na udane życie
- bo to prawda: życie mamy jedno i mnie zwyczajnie szkoda byłoby je tak zmarnować; od lat nie żyją moi teściowie i rodzice- i nikt z nich nie doszedł starości, więc mam tym bardziej świadomość ulotności życia, gdy teraz na dodatek przechodzimy z mężem choroby i leczenie z trudnych chorób- to świadomość jest tym bardziej. A ja Bogu zawsze dziękuję, że kiedyś spotkałam mojego męża, ale stworzenie związku było już naszą pracą i sprawą.
Naprawdę życzę Ci, aby się poukładało , chociaż na to wszystko potrzeba jednak czasu.

[iamsolucky]

Napisane przez Konwalia11

Typy toksyczne na takie nie wygladaja, nie zawsze!
Moj ex byl typem wrazliwego artysty, ktory mial mnostwo kontaktow, znajomych, super gral na gitarze, byl aktywny w kilku grupach charytatywnych .
Na pierwszy rzut oka NIGDY bys sie nie domyslila, jak ten czlowiek ma zryty beret. Przeciwnie, te jego dobre cechy spowodowaly uspienie mojego racjonalnego umyslu. Zabijalam kazda niepasujaca do mojego wyobrazenia o nim mysl.
To nie jest tak, te kobiety koniecznie biora sobie jakichs obwiesi czy alkoholikow. Czesto trafiasz na dobrze ubranego, wyksztalconego i pelnego dobrych manier gentelmana. Na dodatek ten moj mial swietna opinie w towarzystwie, tak ze caly czas myslalam, ze to ze mna jest cos grubo nie tak, bo ten czlowiek mial wrecz grono wielbicieli.
Wydaje mi sie, ze jesli ma sie jakies zewnetrzne dowody w stylu - on pije, cpa, jest bezrobotny, bije itp. to jest o tyle latwiej, ze kobieta ma potwierdzenie z zewnatrz, ze cos jest nie tak. Mnie natomiast wszystkie laski zazdroscily tego "skarba". On natomiast stosowal bardzo dyskretne znecanie psychiczne, ktore trudno bylo udowodnic, a ktore mnie po prostu wyniszczalo emocjonalnie.
Wniosek - gdyby patologiczne osobowosci mozna bylo rozpoznac od razu, swiat bylby piekniejszym miejscem. Niektore osoby swietnie sie kryja bo pomimo ze tak naprawde sa sadystami i oszustami, to postronna osoba nigdy by na to nie wpadla. Kobieta tez na poczatku ignoruje pierwsze sygnaly: "Hmmm, czy on wlasnie mnie obrazil? Nie, pewnie ma tylko takie specyficzne poczucie humoru, ktos kto pomaga domom dziecka nie moglby byc takicm chamem...". I tak to sie zaczyna. Zanim kobieta ma pewnosc, ze cos tu naprawde nie gra - ugrzezla juz po uszy i wycofac sie jest ciezko.

dokładnie, dla niektórych osób alkoholik to fleja i ktoś kto chodzi non stop podpity a zazwyczaj jest osoba po studiach i dobrze ubrana. Wykształcenie nie ma z tym nic wspólnego. Uważam też że pewne nawet błahe zachowania, jego podejście do alkoholu/imprez często powinno zapalić nam lampkę. Tylko zwykle jest to ignorowane, bo jak to taki porządny facet, dusza towarzystwa, na poziomie, wykształcony itp...

Napisane przez coconaughty

Ja jestem przykładem czegoś odwrotnego, za bardzo się napatrzyłam na chorą sytuację w domu, matkę, która non stop ratuje ojca, która jest nieszczęśliwa, sfrustrowana i nie m czasu dla siebie. Od zawsze przyrzekałam sobie,że nigdy nie zwiążę się z osobą z nałogami, problemami. Nie chcę balastu, sama potrzebuję pomocy i wsparcia. Chcę stawać się lepsza, rozwijać się intelektualnie i duchowo. Chcę w końcu,żeby ktoś się o mnie zatroszczył, sprawił, że czuję się kochana i doceniana.


Poniekąd mi się to udało, ale mój ex i obecny partner to również dda/ddd o identycznym podejściu jak moje. Obecnie w końcu odczuwam radość i satysfakcję odkąd nie mieszkam z rodzicami. Gdzieś tam powielam schemat mojej mamy i czasami urabiam się po łokcie, sprzątam, gotuję, pilnuję,żeby było czysto, pachnąco, dla nas. Mam czasem poczucie winy, kiedy mam dzień lenia i trzeci dzień leży pranie i czeka,żeby je wyprasować;p Na co dzień dzielimy się oczywiście obowiązkami, nie ma z tym większego kłopotu. Mam święty spokój, spokojne życie, ciepło. Tż też jest po ciężkich przejściach i mamy czasem oboje zły dzień, płaczemy sobie razem. Oboje nie palimy, nie pijemy, uprawiamy razem sport i można uznać że nasze życie jest pełne rutyny i nudy. Ale zawsze podświadomie gdzieś za tym tęskniłam.

Przykład mojej siostry- zawsze ciągnęło ją do "bad boyów", do "problematycznego" towarzystwa. Przy tym znęcała się nade mną psychicznie całe lata i byłam jej workiem treningowym- grała postać hardej, silnej, wulgarnej. Najpierw miała przyjaciółkę z patologicznego domu z patologicznymi skłonnościami, gdzie jedyną konstruktywną rozrywką było chlanie jaboli na ławce przed blokiem. Potem związała się z kolesiem, który od początku nie rokował zbyt dobrze, miał juz jedną narzeczoną, ale zwiała w dobrym momencie. Siostra ze szwagrem podczas kłotni potrafili inwektywami w siebie rzucać a na drugi dzień udawać że jest dobrze. Rozchodzili się i schodzili dwa razy na tydzień. Koleś pracował już w tylu miejscach,że brakowało mu miejsca na pieczątki w starym dowodzie. Narobił długów, nie chodził do pracy, siostra utrzymywała sama cały dom. Jego chamstwo i lenistwo było widoczne na samym początku, ale ona sama dalej łudziła się,że go zmieni. Koleś zaczął ćpać, pić. Zaczęły się włamania, kradzieże i zbieranie "należności" przez wierzycieli. Obudziła się z palcem w nocniku i ucieka właśnie do Anglii. Z jednego gówna wpakowała się w następne i jej problemy odczuwalne są w całej rodzinie, w tej chwili jestem wrogiem nr1, bo chcę się odciąć od tego.

Nie ogarniam jej podejścia, braku przewidywania pewnych sytuacji, uczenia się na błędach mojej mamy i w tej chwili dziękuję Bogu za to, jaka jestem. Mam jasno sprecyzowaną wizję na przyszłość i pewne rzeczy po prostu nie przejdą. Ogólnie rzecz biorąc dobrych chłopaków spotykam. Poniżej pewnego poziomu nie zejdę

z tym też się zgodzę o ile sama jestem z rodziny tzw. porządnej tak moja dalsza rodzina to niestety alkoholicy i też dużo widziałam i brzydzę się tego Dlatego to że jest się z rodziny patologicznej nie oznacza że sami tak skończymy a tzw. dobra rodzina też nie daje gwarancji że dziewczyna nie zwiąże się z kryminalistą- szczególnie te trzymane długo pod kloszem- jak się nagle wyrwą z maminych skrzydeł i bad boya poznają-też taki klasyk.

Jednak myślę że jeśli ma się na tyle pewności siebie-czyli wiem czego chcę i czego na pewno nie chcę i się na to nie godzę, na tyle zdrowego rozsądku ze szczyptą sceptycyzmu(dzięki któremu ocenie właściwie sytuację i nie będę naiwnie wierzyć w to że misiu się zmieni i dopasuje do mnie) to nie grozi wdepnięcie w bagno.

Ja sama mam pewne wymagania i granice, być może wielu mężczyzn oceniłam niesprawiedliwie ale zawsze dobierałam mężczyzn podobnych do mnie, czyli spokojnych, żadne tam bestie imprezowe czy czarusie flirtujący ze wszystkimi dookoła bo uważam że tacy się nie zmienią. Moim kumpelom nie przeszkadza że facet upija się co weekend- nie jest przecież alkoholikiem bo alkoholik pije codziennie przepija w ten weekend pół wypłaty-ich tłumaczenie to, że ma prawo się "wyluzować" i to jego pieniądze więc niech wydaje na co chce. A potem płacz bo jednak trochę za dużo pije, bo na noc nie wraca, bo bije, bo wykorzystuje. Czemu nie zostawi? Bo poza tym jest kochany

[sandra1515]

Byłam w takim związku tylko, że to narkoman i manipulant. Musiałam dobić dna kiedy rzucił mnie ze schodów a dramat rodzinny nazwał moim zmyślonym epizodem. Zerwałam kontakt do zera fc, numer telefonu, wszystko, zbierałam się na to wiele razy ale chyba musiałam zostać aż tak potraktowana, poszłam do psychologa zrozumiałam, że to nie moja wina, poznałam innego i teraz wiem jak powinien wyglądać związek. Z jednej strony mam żal do siebie, że ogarnęłam się tak późno z drugiej cenie to jako nauczke na całe życie, nigdy więcej nie dam się tak tratować !!!

Musiałabyś mieć porównanie do zdrowego i szczęśliwego związku żeby raz na zawsze odciąć się od tego bagna po co Ci samemu zadawanie sobie ran, rozgrzebywanie przeszłości? to nie kończąca się opowieść zataczasz koło tak na prawdę stojąc w miejscu kiedy swobodnie i szczęśliwie możesz iść na przód, nie rób z siebie męczennicy nie warto bo zmarnujesz tyle czasu co ja, jak to ktoś napisał najlepszą formą kontaktu w takich wypadkach jest brak kontaktu !

[Hibiku]

Napisane przez iamsolucky

Nie uważam też że toksyczne związki ciągną również kobiety świadome, pewne siebie i rozsądne jak opisuje je Hibiku wiele można powiedzieć o takich osobach ale na pewno nie to że posiadają wyżej wymienione cechy.

Cóż... widać znamy różnych ludzi. O wielu z osób które znam nie można powiedzieć NIC INNEGO niż świadome, pewne siebie i rozsądne, a mimo tego problemy w relacjach partnerskich się powtarzają.

Serio gdyby to było tak banalnie proste wiele toksycznych związków by nie istniało, a bardzo często sprawy rozbijają się o naprawdę drobne i niedostrzegalne szczegóły zamiast tych oklepanych banałów.

[iamsolucky]

Napisane przez sandra1515

Byłam w takim związku tylko, że to narkoman i manipulant. Musiałam dobić dna kiedy rzucił mnie ze schodów a dramat rodzinny nazwał moim zmyślonym epizodem. Zerwałam kontakt do zera fc, numer telefonu, wszystko, zbierałam się na to wiele razy ale chyba musiałam zostać aż tak potraktowana, poszłam do psychologa zrozumiałam, że to nie moja wina, poznałam innego i teraz wiem jak powinien wyglądać związek. Z jednej strony mam żal do siebie, że ogarnęłam się tak późno z drugiej cenie to jako nauczke na całe życie, nigdy więcej nie dam się tak tratować !!!

Musiałabyś mieć porównanie do zdrowego i szczęśliwego związku żeby raz na zawsze odciąć się od tego bagna po co Ci samemu zadawanie sobie ran, rozgrzebywanie przeszłości? to nie kończąca się opowieść zataczasz koło tak na prawdę stojąc w miejscu kiedy swobodnie i szczęśliwie możesz iść na przód, nie rób z siebie męczennicy nie warto bo zmarnujesz tyle czasu co ja, jak to ktoś napisał najlepszą formą kontaktu w takich wypadkach jest brak kontaktu !

zazwyczaj i osobie uzależnionej i współuzależnionej potrzebne jest właśnie sięgnięcie dna. Mam w dalszej rodzinie jeden przypadek odwyku i prawdopodobnie skończenia z nałogiem-piszę prawdopodobnie bo mimo że minęło wiele lat to bata nad sobą trzeba mieć całe życie. Osoba ta zrywała z nałogiem wielokrotnie, bywały przerwy naprawdę długie i kiedy wszyscy oddychali z ulgą ta osoba wpadała w ciąg. Trwało to kolejne kilka lat, dopiero gdy córki nie wytrzymały i zerwały wszelki kontakt, wyprowadziły się i znalazła się z długami bez znajomych i rodziny dopiero wtedy ocknęła się i sama zgłosiła do szpitala na odwyk
Może to zabrzmi okrutnie ale uważam że w zdecydowanej większości uzależnień prośby i grośby nie dadzą nic, dopóki trwa się wiernie i próbuje samu "uleczyć" drugiego człowieka to tylko nakręca się tą patologiczną sytuację. A osoba uzależniona świadomość samozniszczenia i chęć zmiany widzi dopiero gdy jest na samym dnie. To samo dotyczy dziewczyn maltretowanych psychicznie i fizycznie przez partnerów, choć czasem nawet i ciężkie pobicie z uszkodzeniem ciała "nie zrobi wrażenia" i dalej będzie wymyślać usprawiedliwienia.

Mnie strasznie irytuje gadanie kobiet które są w takich chorych "związkach" że one to pecha mają bo ich ukochany chleje itp... że ja to samych porządnych poznaję a im same ochlaptusy się trafiają

I tak samo często pojawia się wiara w zmianę, przykład: spokojna dziewczyna, domatorka poznaje chłopaka mocno imprezowego, dużo pijącego. Chłopak się nie ukrywa, od początku widzi jak styl życia preferuje a mimo to wiąże się z nim, myśląc "jakoś to będzie" nie biorąc pod uwagę tego że tak drastycznie różne style życia w końcu doprowadzą do nieporozumień.

[ajah]

Napisane przez Hibiku

Cóż... widać znamy różnych ludzi. O wielu z osób które znam nie można powiedzieć NIC INNEGO niż świadome, pewne siebie i rozsądne, a mimo tego problemy w relacjach partnerskich się powtarzają.

Serio gdyby to było tak banalnie proste wiele toksycznych związków by nie istniało, a bardzo często sprawy rozbijają się o naprawdę drobne i niedostrzegalne szczegóły zamiast tych oklepanych banałów.

Dokładnie.
Można doczytać w Moich dwóch głowach
czy zobaczyć tu
http://www.ted.com/talks/leslie_morg...ms_don_t_leave

[iamsolucky]

Napisane przez Hibiku

Cóż... widać znamy różnych ludzi. O wielu z osób które znam nie można powiedzieć NIC INNEGO niż świadome, pewne siebie i rozsądne, a mimo tego problemy w relacjach partnerskich się powtarzają.

Serio gdyby to było tak banalnie proste wiele toksycznych związków by nie istniało, a bardzo często sprawy rozbijają się o naprawdę drobne i niedostrzegalne szczegóły zamiast tych oklepanych banałów.

Dla mnie trwanie przy szumowinie i bycie jego za przeproszeniem ścierką mija się z pojęciem "Zdrowy Rozsądek" czyt.«zdolność trafnego oceniania sytuacji i odpowiadającego tej ocenie zachowania się»a także z pewnością siebie i brania odpowiedzialności za swój los.
Widocznie mamy inne pojęcia tych definicji i faktycznie innych ludzi znamy bo kobiety które ja znam panicznie boją się że zostaną same i nie potrafią wyłapać alarmujących sygnałów z zachowania faceta- które dla mnie są od razu nie za dobrze rokujące.

Zależy też o jakie problemy w relacjach Ci chodzi bo w każdym związku są problemy i żaden nie jest krystaliczny. Ja mam na myśli patologię i nie wierzę że osoba zdrowo rozsądkowa i pewna siebie nie będzie odróżniać patologii od zdrowego związku.

Dobra, stwierdzam że osobie ze zdrowym rozsądkiem raz taki związek może się przydarzyć takie chwilowe zaćmienie umysłu ale wyciągnie z tego wniosek- kiedy jest młoda, niedoświadczona, albo zbyt szybko zaangażuje się emocjonalnie ale w końcu ocknie się i zakończy to. Ale nie nagminnie i nie ciągnąć takie coś całe lata.

[Hibiku]

Napisane przez iamsolucky

Dla mnie trwanie przy szumowinie i bycie jego za przeproszeniem ścierką mija się z pojęciem "Zdrowy Rozsądek" czyt.«zdolność trafnego oceniania sytuacji i odpowiadającego tej ocenie zachowania się»a także z pewnością siebie i brania odpowiedzialności za swój los.
Widocznie mamy inne pojęcia tych definicji i faktycznie innych ludzi znamy bo kobiety które ja znam panicznie boją się że zostaną same i nie potrafią wyłapać alarmujących sygnałów z zachowania faceta- które dla mnie są od razu nie za dobrze rokujące.

Zależy też o jakie problemy w relacjach Ci chodzi bo w każdym związku są problemy i żaden nie jest krystaliczny. Ja mam na myśli patologię i nie wierzę że osoba zdrowo rozsądkowa i pewna siebie nie będzie odróżniać patologii od zdrowego związku.

Jak mówiłam mamy do czynienia z różnymi ludźmi, a zważając na to, że mam za sobą kilka lat terapii i funkcjonowania przy osobach z problemami - miałam okazję poznać sporo przeróżnych przypadków.

Przede wszystkim jest różnica w charakterze osoby, która wchodzi w związek, a osobą która jest już przez ten związek zniszczona - więc jak chcesz potwierdzenia, że osoba zniszczona jest zniszczona to absolutnie spierać się nie będę, ale jest to skutek, a nie wyłącznie przyczyna wejścia w taki związek. Mówię o ciężkich patologiach - tylko, że one często zaczynają się od elementów niedostrzegalnych, dopiero po pewnym czasie następuje eskalacja, w momencie gdy poczucie wartości zostanie już podkopane, a człowiek zmanipulowany i współuzależniony. Każdy ma słabości, a niektórzy potrafią wykorzystać najdrobniejsze szczeliny w obronie i niespostrzeżenie zniszczyć człowieka od środka, dlatego tak często pewne problemy zauważa się zaskakująco późno.

[coconaughty]

Napisane przez madana

- ale jesteś na dobrej drodze, a tu już dużo i dlatego uważam, ze z takim podejściem masz naprawdę szansę na udane życie
- bo to prawda: życie mamy jedno i mnie zwyczajnie szkoda byłoby je tak zmarnować; od lat nie żyją moi teściowie i rodzice- i nikt z nich nie doszedł starości, więc mam tym bardziej świadomość ulotności życia, gdy teraz na dodatek przechodzimy z mężem choroby i leczenie z trudnych chorób- to świadomość jest tym bardziej. A ja Bogu zawsze dziękuję, że kiedyś spotkałam mojego męża, ale stworzenie związku było już naszą pracą i sprawą.
Naprawdę życzę Ci, aby się poukładało , chociaż na to wszystko potrzeba jednak czasu.

Dziękuję Naprawdę mi miło i podbudowałaś mnie bardzo. To fajne uczucie,że nawet na takim forum, ktoś utwierdza mnie w przekonaniu,że moja postawa jest właściwa i idę w dobrym kierunku. A propos teściów, rodziców mojego TŻ niestety nie poznałam, bo tata mu zmarł jak miał 14 lat, a mama parę miesięcy przed tym, jak się poznaliśmy. I to właśnie on mnie uczy tego,żeby korzystać z życia na maksa, odblokować się i otaczać się dobrem i fajnymi chwilami, a te złe potraktować jako nauczkę i coś przelotnego. A Tobie madano, dużo zdrowia dla Ciebie i męża, wytrwałości i uśmiechu, to piękne,że razem się wspieracie.