Jestem złą mamą?

[spaghettii]

Napisane przez robcia

Ależ się rozwinęła zażarta dyskusja.Uważam ,że jeśli autorka ma jechać to dzidziuś zniesie to o wiele lepiej teraz,kiedy tak naprawdę niewiele jeszcze rozumie ,niż kiedy będzie miał np 2 latka i bez łez się nie obejdzie.Bo mamy nie będzie długo a dziecko nie ma rozwiniętego poczucia czasu i nie wytłumaczy mu ,że mama niedługo wróci. Wtedy to dziecko naprawdę może przeżyć takie rozstanie.

Ale to zalezy od dziecka, niektore 2 latki nie maja problemu z tym..

[Kolor Bzu]

Myślę że matka zna lepiej swoje dziecko niż ludzie z internetu. Jeśli maluch zostaje często sam z ojcem to nie będzie tego kilkudniowego rozstania przeżywał. A sfrustrowany rodzic, bo przez dziecko nie może wyjechać choć tego chce i potrzebuje jest gorszy niż taki, co raz do roku wyjedzie, odpręży się a dziecko zostawi z ojcem.

[201609102148]

Napisane przez Kolor Bzu

Myślę że matka zna lepiej swoje dziecko niż ludzie z internetu. Jeśli maluch zostaje często sam z ojcem to nie będzie tego kilkudniowego rozstania przeżywał. A sfrustrowany rodzic, bo przez dziecko nie może wyjechać choć tego chce i potrzebuje jest gorszy niż taki, co raz do roku wyjedzie, odpręży się a dziecko zostawi z ojcem.

[201708160922]

Napisane przez robcia

Ależ się rozwinęła zażarta dyskusja.Uważam ,że jeśli autorka ma jechać to dzidziuś zniesie to o wiele lepiej teraz,kiedy tak naprawdę niewiele jeszcze rozumie ,niż kiedy będzie miał np 2 latka i bez łez się nie obejdzie.Bo mamy nie będzie długo a dziecko nie ma rozwiniętego poczucia czasu i nie wytłumaczy mu ,że mama niedługo wróci. Wtedy to dziecko naprawdę może przeżyć takie rozstanie.

Nie mogę się zgodzić. Znam dzieciaki, które w wieku dwóch lat wyjeżdżają do dziadków na kilka dni.

[Luba]

Napisane przez Farmakopea

Mi to juz zakrawa na lekka paranoję. Znajomej psycholożce dziecięcej tez. Ale to tylko my, nieczule babska.

Widzisz, tutaj zalatuje Ci paranoja, chociaz sa badania naukowe przeprowadzone na ten temat. A pani psycholozka moze tez poczytac, czego nowego sie dowie jesli ja poczytalam o inteligencji psow to jej o badaniach nad rozwojem emocjonalnym niemowlakow, tez nie zaszkodzi

A nagle w watku wiadomym wszyscy powoluja sie na badania nad inteligencja psow i jesli ta inteligencja jest dla kogos paranoja, to jest wyzywany.

Wiec zdecyduj sie albo opieramy sie na badaniach naukowych dotyczacych i psow i dzieci, albo mozemy odrzucac wszystkie.
Nie mozna wierzyc tylko tym badaniom, ktore sa dla nas wygodne. To znaczy mozna, ale czy bedziemy wtedy wiarygodni?

[zuken]

Luba zgadzam sie w 100%. Wlasnie tez o tym pisalam w watku kogo najpierw ratowac swojego psa czy obcego czlowieka. Tam badania sa NIEPODWAZALNE a tutaj conajwyzej niepowazne wedlug niektorych Traci mi tu hipokryzja.

[MascarpOOne]

A ja uważam, że skoro ojca z dzieckiem też łączy silna więź to temu dziecku się świat nie zawali.
Ja osobiście bym tak nie zrobiła ale skoro autorka tego potrzebuje i dziecko po 4 dniach będzie miało uśmiechniętą mamę obok siebie to tak będzie lepiej dla matki i dziecka.

Wysłane z mojego telefonu komórkowego <3

[Candy_lips]

Napisane przez lexie

Dziwią mnie głosy w stylu "przecież dziecko ma tylko pół roku, nie odczuje, że matka wyjechałą bo nie ogarnia świata za bardzo".

Zastanówcie się może przez chwilkę
Zakładam tu standardową sytuację, czyli matka na urlopie zajmuje się niemowlęciem.
Nawet bez żadnej specjalistycznej wiedzy powinnyście ogarniać, że dla dziecka półrocznego matka zazwyczaj stanowi centrum wszechświata, zapewnia poczucie bezpieczeństwa, jest dla tego dziecka najbliższą istotą, która "zawsze jest". I nagle ta matka gdzieś znika, a półrocznemu dziecku nie da się wytłumaczyć, że wyjechała sobie z koleżankami na wypad do Paryża i przecież wróci
Wydaje Wam się, że dziecko nie wie czy zajmuje się nim matka, czy ktoś inny? Nie odróżni?
Dla dziecka rodzice są wszystkim, podejrzewam że dla niemowlaka matka jest ważniejsza niż ojciec jeśli zajmowała się nim więcej, więc zostawienie dziecka z ojcem to nie jest to samo, co opieka ze strony obojga rodziców. Ja wierzę, że ojciec dzieckiem umie się zająć i wszystko zrobi dobrze, ale niestety - nie zastąpi dziecku "brakującej" matki.
Dla dziecka 5 dni to, podejrzewam, sporo. Ono nie zna się na kalendarzu.

Nie trzeba też wielkiej wyobraźni by domyślać się jak może się czuć dziecko, któremu nagle się świat wywraca do góry nogami.

Tak więc ja bym z pewnością nie wyjechała mając tak małe dziecko, no bo właśnie czułabym się jak wyrodna matka. I chyba nie tak całkiem niesłusznie.
Wycieczka nie powinna dla matki być ważniejsza, niż komfort i rozwój jej malutkiego dziecka.

Dodam, że nie jestem za tym by rodzice całe życie byli "uwiązani" i nie mogli wyjechać sobie ot tak, ale jednocześnie nie ogarniam takiego pędu do "to że jesteś matką nie znaczy, że masz sobie całe życie zmienić i zamknąć w domu". Dla mnie jest oczywiste, że osoba która zostaje rodzicem musi jednak zmienić nieco swoje życie i czasem poświęcić coś ze względu na dziecko, które powinno być najważniejsze.

Zgadzam się. Oczywiście zrozumiałe, że pojawiły się głosy, że ktoś będąc małym dzieckiem został zostawiony na ileś dni i nic tej osobie nie jest w obecnym życiu. Jednak, ryzyko jest i dla takiego małego dziecka to spory stres. Ja bym nie wyjeżdżała, nie mogłabym z myślą, że na to narażam dziecko. Właśnie, mama jest dla niego centrum wszechświata, pewnie zajmuje się większość czasu, więc naprawdę będzie to dla niego trudne. Co innego jak dziecko ma parę lat czy pójście do przedszkola. Nie to, żebym miała nazywać taką matkę, która chce tak zrobić wyrodną, bo może po prostu nie być świadoma zagrożeń, ale myślę, że warto o tym poczytać i zastanowić się czy warto.... Nie chodzi, by zamykać się w domu, bo dziecko, absolutnie nie, ale jednak są sytuacje, których po prostu lepiej nie stwarzać jak dziecko tak małe. To, że dziecko tak małe i np mama pracuje szybko po porodzie, bo chce to np nic strasznego, ale ona potem wraca do domu, nie to, że nie ma jej 5 dni. Nawet aktorki czy piosenkarki podobno jak jadą w trasy, to planują je tak, by zabrać dziecko tak małe, by nie musiało być parę dni z dala. Właśnie, gdy dziecko tak małe, to lepiej starać się to pogodzić niż rzucać wszystko i jechać, bo jednak tutaj może to źle na nie wpłynąć i warto o tym pomyśleć. Wyjazd może przełóż jak dziecko będzie miało rok, wtedy raczej więcej rozumie i jest inaczej. No albo pojedź za parę miesięcy na dzień czy dwa, potem któregoś razu na te kilka dni, by to było stopniowo. No, a tak to rzucanie na głęboką wodę no i bardzo małego dziecka.

[201609102148]

Napisane przez Luba

Widzisz, tutaj zalatuje Ci paranoja, chociaz sa badania naukowe przeprowadzone na ten temat. A pani psycholozka moze tez poczytac, czego nowego sie dowie jesli ja poczytalam o inteligencji psow to jej o badaniach nad rozwojem emocjonalnym niemowlakow, tez nie zaszkodzi





A nagle w watku wiadomym wszyscy powoluja sie na badania nad inteligencja psow i jesli ta inteligencja jest dla kogos paranoja, to jest wyzywany.





Wiec zdecyduj sie albo opieramy sie na badaniach naukowych dotyczacych i psow i dzieci, albo mozemy odrzucac wszystkie.


Nie mozna wierzyc tylko tym badaniom, ktore sa dla nas wygodne. To znaczy mozna, ale czy bedziemy wtedy wiarygodni?

Ależ ja czytałam o badaniach- Melanie Klein, Johna Bowlbyego, Anny Freud i innych, współczesnych naukowców. W każdym zaburzenia emocjonalne dziecka pojawiają sie w kontekście sierot, czy współcześniej- eurosierot. Nikt nie odważył się na postawienie śmiałej tezy, która jest tu uparcie forsowaną, jakoby wyjazd matki na kilka dni, miał stanowić potencjalne zagrożenie dla dziecka. Stosujecie jakąś rozbuchaną ekstrapolację: sierota ma traumę (fakt)-> jesli matka pracuje za granica to tez jak sierota w sumie, trauma (fakt)-> co dziecku za różnica, pół roku czy tydzień wyjazdu, trauma! (tu juz nikt traumy nie zaobserwował, wniosek opiera się tylko na przykładzie doświadczeń w poprzedniej skali). Idąc dalej ścieżkami takiej logiki dojdziemy do tego, ze wyjście matki do sklepu na godzinę będzie wielką tragedią (a tak, taka wizazanka tez juz się pojawiła), porównywalną z sieroctwem.

[elvegirl]

Napisane przez Candy_lips

Właśnie, mama jest dla niego centrum wszechświata, pewnie zajmuje się większość czasu, więc naprawdę będzie to dla niego trudne.

Chyba że to ojciec zajmuje się dzieckiem przez większość czasu.

Napisane przez Farmakopea

Idąc dalej ścieżkami takiej logiki dojdziemy do tego, ze wyjście matki do sklepu na godzinę będzie wielką tragedią (a tak, taka wizazanka tez juz się pojawiła), porównywalną z sieroctwem.

Zabieranie dziecka ze sobą do łazienki żeby nie miało traumy też już chyba gdzieś kiedyś padło.

Przegiąć można zawsze, w każdą stronę. A że autorka już się nie udziela, to się nie dowiemy czy to przegięcie u niej by nastąpiło.

[201607110949]

Napisane przez elvegirl

Zabieranie dziecka ze sobą do łazienki żeby nie miało traumy też już chyba gdzieś kiedyś padło.

Przegiąć można zawsze, w każdą stronę. A że autorka już się nie udziela, to się nie dowiemy czy to przegięcie u niej by nastąpiło.

Tak, ja o tym pisałam (nie w kontekście traumy) i nie uważam, żeby to było jakieś przegięcie. Jeżeli byłam sama w domu, chciałam się w spokoju wykąpać to brałam dziecko w leżaczku do łazienki i nie uważam, żeby to było jakieś niezwykłe. Po co wyskakiwać z jedną nogą w piance do golenia gdy pociecha zapłacze jeśli po prostu może sobie spokojnie leżeć czując obecność mamy? Tak samo zabierałam małą do kuchni. Nie każe dziecko jest tak uprzejme aby bez protestów spać/leżeć samemu w łóżeczku a wiadomo, że poza jego zabawianiem ma się też inne obowiązki.

[201609102148]

Napisane przez SALIX

Tak, ja o tym pisałam (nie w kontekście traumy) i nie uważam, żeby to było jakieś przegięcie. Jeżeli byłam sama w domu, chciałam się w spokoju wykąpać to brałam dziecko w leżaczku do łazienki i nie uważam, żeby to było jakieś niezwykłe. Po co wyskakiwać z jedną nogą w piance do golenia gdy pociecha zapłacze jeśli po prostu może sobie spokojnie leżeć czując obecność mamy? Tak samo zabierałam małą do kuchni. Nie każe dziecko jest tak uprzejme aby bez protestów spać/leżeć samemu w łóżeczku a wiadomo, że poza jego zabawianiem ma się też inne obowiązki.

Jest różnica między "zabieram czasem dziecko do kuchni dla wygody", a "zawsze i wszędzie zabieram ze sobą dziecko, nawet, jak robię kupę, bo się boję, że jeszcze traumy dostanie"

Podobnie jak spanie z dzieckiem, o ile dziecko jest grzeczne i nie ma problemu spać samotnie, jest dla mnie dziwne (o czym wspominałam). Kolega się niedawno wlaśnie mi i TŻetowi żalił, ze nie ma jak spać, bo dziewczyna z bobasem zajmują cale łóżko, boi się ruszyć, od sześciu miesięcy normalnie nie spał (mimo, ze synek jak aniołek, w nocy budzi się raz, w łóżeczku też chetnie spał). I ja się nie dziwię jego rozgoryczeniu, niemowlak nie jest w łóżku, bo ma kolki czy coś, tylko mamuśka w ramach "budowania bliskości" sobie zrobiła z dziecka przytulankę...

[elvegirl]

Napisane przez SALIX

Tak, ja o tym pisałam (nie w kontekście traumy) i nie uważam, żeby to było jakieś przegięcie. Jeżeli byłam sama w domu, chciałam się w spokoju wykąpać to brałam dziecko w leżaczku do łazienki i nie uważam, żeby to było jakieś niezwykłe.

Akurat nie Ciebie miałam na myśli, któraś zdaje się nawet dbała o to, żeby wizyta w wc była pod okiem dziecka. Z tego co pamiętam, to dyskusja się wtedy wywiązała takiego kalibru, że można wnioskować, że dla niektórych owszem, jest to niezwykłe. I tutaj też może być "jesteś nadopiekuńcza, przesadzasz, robisz z dziecka kalekę" kontra "ograniczam jak mogę dziecku ilość traumatycznych przeżyć, które będą miały wpływ na jego rozwój emocjonalny" .

Ja przyznam szczerze, mam nadzieję że nie będę miała ciśnienia na zabieranie ze sobą dziecka do łazienki - ani to łatwe logistycznie w moim przypadku, ani według mnie (póki co, wiadomo, dziecka nie mam) konieczne.

[Lexie]

Napisane przez Farmakopea

Ależ ja czytałam o badaniach- Melanie Klein, Johna Bowlbyego, Anny Freud i innych, współczesnych naukowców. W każdym zaburzenia emocjonalne dziecka pojawiają sie w kontekście sierot, czy współcześniej- eurosierot. Nikt nie odważył się na postawienie śmiałej tezy, która jest tu uparcie forsowaną, jakoby wyjazd matki na kilka dni, miał stanowić potencjalne zagrożenie dla dziecka. Stosujecie jakąś rozbuchaną ekstrapolację: sierota ma traumę (fakt)-> jesli matka pracuje za granica to tez jak sierota w sumie, trauma (fakt)-> co dziecku za różnica, pół roku czy tydzień wyjazdu, trauma! (tu juz nikt traumy nie zaobserwował, wniosek opiera się tylko na przykładzie doświadczeń w poprzedniej skali). Idąc dalej ścieżkami takiej logiki dojdziemy do tego, ze wyjście matki do sklepu na godzinę będzie wielką tragedią (a tak, taka wizazanka tez juz się pojawiła), porównywalną z sieroctwem.

Ja nie piszę o traumie, tylko o tym, że przez te ileś dni dziecko może odczuwać stres i dyskomfort, bo ja się wakacjuję w Paryżu. Nawet jak mu najmniejszy ślad w psychice nie zostanie, to mimo to, nie wyjechałabym.

[kalincia]

Pierdoły z tą traumą z powodu wyjazdu matki na parę dni i tyle. Dziecko nie jest takie delikatne, że byle co mu zrobi psychiczną krzywdę. Pokolenia zdrowych ludzi, których matki musiały czasem opuszczać to potwierdzają. Chore myślenie - dwa dni nieobecności i trauma na całe życie.

[ciri15]

Napisane przez Farmakopea

Jest różnica między "zabieram czasem dziecko do kuchni dla wygody", a "zawsze i wszędzie zabieram ze sobą dziecko, nawet, jak robię kupę, bo się boję, że jeszcze traumy dostanie"

Dokładnie. Ja widzę, że matkom bardzo ciężko przyznać, że robią coś tam dla własnej wygody. Wolą, by je uznano za wariatki, bo uważają, że dziecko dostanie traumy jak mama się będzie kąpać. To nienormalne.

[201607110949]

Napisane przez ciri15

Dokładnie. Ja widzę, że matkom bardzo ciężko przyznać, że robią coś tam dla własnej wygody. Wolą, by je uznano za wariatki, bo uważają, że dziecko dostanie traumy jak mama się będzie kąpać. To nienormalne.

Nie znam takich. Podejrzewam, że każda lubi wygodę, chociaż ok, pewnie jest trochę umartwiających się bez sensu cierpiętnic, ale to raczej rzadko spotykane zjawisko.

[Luba]

Napisane przez elvegirl

Zabieranie dziecka ze sobą do łazienki żeby nie miało traumy też już chyba gdzieś kiedyś padło.

Ja juz nie pamietam czy chodzilo o traume, ale cos tam mi sie kolacze, ze nie chodzilo o traume ale o placz dziecka.

Ależ ja czytałam o badaniach- Melanie Klein, Johna Bowlbyego, Anny Freud i innych, współczesnych naukowców. W każdym zaburzenia emocjonalne dziecka pojawiają sie w kontekście sierot, czy współcześniej- eurosierot. Nikt nie odważył się na postawienie śmiałej tezy, która jest tu uparcie forsowaną, jakoby wyjazd matki na kilka dni, miał stanowić potencjalne zagrożenie dla dziecka. Stosujecie jakąś rozbuchaną ekstrapolację: sierota ma traumę (fakt)-> jesli matka pracuje za granica to tez jak sierota w sumie, trauma (fakt)-> co dziecku za różnica, pół roku czy tydzień wyjazdu, trauma! (tu juz nikt traumy nie zaobserwował, wniosek opiera się tylko na przykładzie doświadczeń w poprzedniej skali). Idąc dalej ścieżkami takiej logiki dojdziemy do tego, ze wyjście matki do sklepu na godzinę będzie wielką tragedią (a tak, taka wizazanka tez juz się pojawiła), porównywalną z sieroctwem.

A co z teoriami wg ktorych obecnosc matki (stalego opiekuna) pomaga dziecku w tym wieku w rozwoju psychicznym? W radzeniu sobie z bolesnymi doswiadczeniami?
Nawiasem mowiac, moim zdaniem, rodzic powinien raczej wlasnie pomagac radzic soebie ze zlymi doswiadczeniami a nie ich przysparzac.

Zaznaczam, ze w tym przypadku nie mamy wiadomosci kto jest stalym opiekunem.

[nnikka]

Ja sie rozpisywac za bardzo nie bede,ale powiem ze sama mam 10 miesieczna coreczke i nie wyobrazam sobie zebym mogla ja zostawic na prawie tydzien,a po drugie dla mnie te dni to bylaby katorga a nie dobra zabawa

Przepraszam za brak znakow-nie mam polskiej klawiatury

[Kalini]

Przesadzacie. To tylko kilka dni, ja zostałam sama na ponad tydzień bo moja mama była w szpitalu, nie sądzę, abym miała z tego powodu jakąś traumę. Ludzie zdecydowanie przesadzają z tym jakie znaczenia maja pierwsze miesiące życia na rozwój dziecka. Dziecko w pierwszych miesiącach życia jest zwierzaczkiem, który niezbyt ogarnia. I jego IQ nie spadnie o 10 punktów, ani nie będzie miał traumy do końca życia bo jego mamy nie będzie przez 4 dni. I nie nie mówię, że wszystkie przeżycia zostaną całkowicie wymazane, ale nie przesadzajcie z porównywaniem sieroty do dziecka, które zostanie z własnym ojcem na kilka dni. I mnie naprawdę irytuję te wypowiedzi, że jak dziecko popłaczę minutę to będzie miało po 30 problem z emocjami i że jak nie wyskoczysz z wanny w sekundę bo będziesz wyrodną matką albo jak Twoje dziecko pójdzie do żłobka przed skończeniem roku to nie zda matury.

[Luba]

Akurat dlugotrwaly placz ma negatywny wplyw na mozg dziecka,
moze, powtarzam, moze dziecko dlugotrwale plakac takze podczas wyjazdu matki
4 dni

Ale co ja tam wiem.

[zuken]

Kalini z tym ze dziecko jest na poczatku zwierzaczkiem ktory nic nie ogarnia mnie rozwalilas jak mozna dzieci porownywac do zwierzat caly czas? A silna wiez miedzy matka a dzieckiem to wymysl? To ze dziecko w pierwszych miesiacach zycia nawet nie wie ze jest odrebna osoba tylko w 100% utozsamia sie z matka nie ma znaczenia? Oczywiscie ze ma!
Aktualnie moje dziecko jest na etapie ze placze jak tylko znikne jej z oczu na 10 sekund. Wyobrazasz sobie jakby tak plakala przez 5 dni?

Ja ogolnie nie mam zdania, ze nie mozna wyjechac bo oczywiscie ze mozna tylko uwazam, ze pierwsza taka rozlaka jest po prostu za dluga bo nie mamy kompletnie pojecia jak dziecko zareaguje, moze po jednym dniu wpasc w histerie i nic go nie uspokoi i co wtedy jak matka jest tysiace kilometrow dalej? Nie chodzi tutaj o zadna traume i wplyw na przyszlosc tylko o terazniejszosc ze moze warto sie zastanowic czy dla wlasnej rozrywki(co innego szpital, wyjazd sluzbowy) chcemy narazac nasze dziecko na niepotrzebny stres.

[spaghettii]

Tylko, ze male zwierzaczki tez potrzebuja bliskosci mamy

[teQiba]

Ja bym takiego malucha na kilka dni nie zostawiła

[zuken]

Nie jest to porownywalne.
I nie wiem w takim razie czemu nie adoptuje sie od razu calych rodzin tylko na przyklad od 1 suki jest kilka szczeniakow i sa rozdzielone.

[Luba]

Napisane przez zuken

Nie jest to porownywalne.
I nie wiem w takim razie czemu nie adoptuje sie od razu calych rodzin tylko na przyklad od 1 suki jest kilka szczeniakow i sa rozdzielone.

Ale te szczeniaki sa oddzielone od matki tez dopiero po pewnym czasie I tak u wiekszosci ssakow, matki do pewnego czasu sa z dzieckiem caly czas.

[Kolor Bzu]

Napisane przez zuken

Kalini z tym ze dziecko jest na poczatku zwierzaczkiem ktory nic nie ogarnia mnie rozwalilas jak mozna dzieci porownywac do zwierzat caly czas? A silna wiez miedzy matka a dzieckiem to wymysl? To ze dziecko w pierwszych miesiacach zycia nawet nie wie ze jest odrebna osoba tylko w 100% utozsamia sie z matka nie ma znaczenia? Oczywiscie ze ma!
Aktualnie moje dziecko jest na etapie ze placze jak tylko znikne jej z oczu na 10 sekund. Wyobrazasz sobie jakby tak plakala przez 5 dni?

Ja ogolnie nie mam zdania, ze nie mozna wyjechac bo oczywiscie ze mozna tylko uwazam, ze pierwsza taka rozlaka jest po prostu za dluga bo nie mamy kompletnie pojecia jak dziecko zareaguje, moze po jednym dniu wpasc w histerie i nic go nie uspokoi i co wtedy jak matka jest tysiace kilometrow dalej? Nie chodzi tutaj o zadna traume i wplyw na przyszlosc tylko o terazniejszosc ze moze warto sie zastanowic czy dla wlasnej rozrywki(co innego szpital, wyjazd sluzbowy) chcemy narazac nasze dziecko na niepotrzebny stres.

Ale dziecko autorki nie płacze tak, jak Twoje. Ono normalnie jest pod opieką ojca, jak autorka jest w pracy więc porównanie zupełnie chybione.

[spaghettii]

Napisane przez zuken

Nie jest to porownywalne.
I nie wiem w takim razie czemu nie adoptuje sie od razu calych rodzin tylko na przyklad od 1 suki jest kilka szczeniakow i sa rozdzielone.

Np koty dopiero od 12 tyg bo wczesniej wlasnie potrzebuja mamy

[Gosia197]

Ponoć dobra matka,to szczęsliwa matka
Nie zapomne mojego wyjazdu na doslownie jeden dzien + nocleg.Zostawilam z moją mamą synka Kacperka ,ktory mial wtedy chyba cos ok 6 miesiecy .

Moja rodzicielka od zawsze byla zdania,ze jak sie ma dzieci ,to sie nie jezdzi,Sama tez nigdzie nie bywała.Pamietam,jak czasem wychodzila na jakies imieniny,czy baaaaardzo sporadycznie do znajomych,wtedy ja i moje siostry byłysmy niemal obrazone na mamę,ze śmie nas zostawic na kilka godzin.Tak bylo....

No,ale wracam do mojego wyjazdu na doslownie chwile.Pojechalismy z TZ na Rawe Blues,a Kacperek -6 mies. zostal z babcią.Prawie całą noc łazilismy po klubach,nad ranem polozylismy sie spac .Ok. 6.30 obudzil mnie telefon mojej mamy.Prawie krzyczala w sluchawkę...
" No,wracacie juz????!!!Kacper ma sraczkę,jest chyba chory,płacze.Wracajcie ,no gdzie jestescie.Jedziecie??"

Tak sie wtedy zdenerwowalam,ze pamietam to do dzis.Nie mogłam dobudzic męża.Ja panika,on spokój-bo sie musi wyspac.fakt,ze do domu mielismy kawał drogi.Zeby bezpiecznie dojechac,chlop musiał sie wyspac.

Oczywiscie,gdy wrocilismy,okazało sie,ze dziecku nic nie jest.W nocy zle spal,bo mamy nie bylo...
Ale od tamtej pory starałam sie juz go na noc nie zostawiac.Za duzo mnie to nerwów kosztowało.Nie było warto.:nie

Cóż moge poradzic autorce...jak sie czuje na silach zostawic malucha i byc tak dalego-niech jedzie.Ja bym chyba oszalała i wrócilaby z tego Paryza jako strzepek nerwów.

[zuken]

Kolor bzu a skad moze wiedziec ze dziecko nie zacznie plakac po przykladowo jednym dniu? Albo ze jutro mu sie nie odmieni wiecie ze u dzieci to tak z dnia na dzien reakcje sie zmieniaja

---------- Dopisano o 18:28 ---------- Poprzedni post napisano o 18:26 ----------

Ja bym nie miala nic przeciwko jakby jechala gdzies do 100 km dalej powiedzmy, tak zeby w kazdej chwili mogla wrocic. Ale taki wypad do Paryza jest troche niepowazny dla mnie jednak