Jak często twój TŻ gra na komputerze

[kalincia]

Napisane przez lexie

Taki jest stereotyp po prostu. Panuje wbity w głowy pogląd, że gry to są dla dzieci co najwyżej, ewentualnie dla gnijących przed kompem nastolatków, ale nie jest to rozrywka dla "poważnych ludzi". Tymczasem czytanie od początku jest przedstawiane jako pożądana aktywność, już u dzieci zwykle rodzice się cieszą, jak młode czyta. I czytanie nie jest uważane za "rozrywkę dla dzieci", raczej przeciwnie, łączone jest bardziej z dorosłymi.
Może to też trochę znak czasów, ja też nie widywałam swoich rodziców przy grach, bo gier po prostu jeszcze za bardzo nie było jak oni byli młodsi

Dobrze, że chociaż planszówki przeżywają renesans i nieco wyrwały się z tej kategorii "zabawki dla dzieci"

Na własnym przykładzie, w grze mogę rozwijać swój angielski, refleks (tego mi szczególnie brakuje i jestem beznadziejna w zręcznościówkach ), pamięć, logiczne myślenie często też. Wbrew pozorom, żeby w grze iść naprzód, nierzadko trzeba jednak pomyśleć, a nie tylko "klikać" To tak jakby mówić, że czytanie to tylko przewracanie kartek...
Czytając czasem dowiaduję się czegoś nowego, lepiej ogarniam ortografię i stylistykę tekstu, ale że czytam dla rozrywki i w filozofów się nie wgryzam , to nie sądzę bym zyskiwała więcej na czytaniu niż na graniu.

Racja - to stereotyp. Zdaję sobie z tego sprawę i świadomie staram się to myślenie stereotypowe zwalczać. Nie zawsze się udaje. Grałam przez jakiś czas w tę damorię, w której siedzi mój chłop i zgadam się, że wymaga myślenia, umiejętności planowania, przemyślanej strategii. To gra strategiczna, polityka i wojna w średniowiecznych warunkach, rozwijanie swoich zamków, sojusze. A i tak patrzę na niego z pobłażaniem znad kolejnej książki. Nawet, jak to jest kolejny kryminał Kamilli Lackberg, a nie "Ulisses" Joysa.

[Littlejackie]

Mój Tż lubi grać, najczęściej w "piłkowe".
Gra najczęściej wieczorem, kiedy np. nie oglądamy filmu, kiedy ja już zasypiam albo śpię. Czasem w weekend jak ja robię coś "swojego". Ogólnie nie przeszkadza mi to, chyba że np. wolę się poprzytulać czy coś.

[201607050913]

Mój w ogóle nie gra, obecnie to nie ma nawet komputera ani tv. Ale ex grał sporo i jakoś szczególnie mi to nie przeszkadzało, każdy ma jakiegoś bzika.

[jaksy]

Może to być stres przed obroną, ja tydzień przed swoją obroną siedziałam non stop na wizażu po obronie mi przeszło.
Ale skoro sama widzisz, że nie ma to wiele wspólnego z obroną, to raczej tylko usprawiedliwienie.
Mój też swego czasu dużo grał, głównie gdy był na studiach, a potem pracował na niecały etat. Z wiekiem i napływem obowiązków mu się zmieniło. Teraz gra sporadycznie wieczorami, gdy ja już zasypiam.
Trudno stwierdzić czy Twój ma problem. Jeżeli granie nie przysłania mu życia, nie zaniedbuje obowiązków i znajduje trochę czasu dla Ciebie, to myślę że nie.
Co do gier zgadzam się, jest dużo ciekawych i rozwijających.
Też lubię czasem pograć.

[empress83]

Mój kiedyś grał notorycznie zanim się poznaliśmy... ale jak się poznaliśmy to mu przeszło. Ale na samym początku wkurzył mnie bo ja do niego mówię, coś mi odp. a za 5 min nie wiedział o czym rozmowa. Ok było tak drugi i trzeci raz. Co prawda grał mało i tylko naprawdę w wolnej chwili ale taka sytuacja była nie do pomyślenia dla mnie. Rezultat - przestał grać
Teraz gra na xboxie ale już wie, że nie ma siedzenia nie wiadomo ile. Najczęściej gra jeżeli np. ja siedzę przy kompie i robię swoje rzeczy to on wtedy gra. A później np. coś razem oglądamy i razem spędzamy czas. Ale stwierdził, że granie jest pewnego rodzaju nałogiem. Jest to też pewnego rodzaju uciekanie od rzeczywistości stąd "odstresowanie".
Jeżeli jest to za często i naprawdę zaczyna być ważniejsze niż inne sprawy to warto porozmawiać o tym.

[Leszy]

Co do stereotypu, że gry to zabawa dla dzieciaczków, to polecam spróbować gier pokroju przygodówek od Beonita Sokala (bardzo fajna fabuła i wymagają myślenia), jakiegoś rpga (choćby i naszego Wiedźmina, który oprócz ciekawej fabuły jest po prostu baaardzo przyjemną grą), Deus Exa (tutaj wchodzą fabuły stawiające pytania o naturę ludzką co do postępu technologicznego, problem ulepszeń własnego ciała), System Shocka, Baldury, Planetscape: Torment (tu niestety znam z opowiadań bliskiego znajomego, ale po posłuchaniu jak wygląda fabuła mogę polecić ją bez skrępowania). Warcraft/Warhammer to już całkiem inna klasa, bo są to gry z takim podłożem fabularnym, że i Tolkien by się nie powstydził - sporo książek, rozbudowany zarys świata.

Gry za długie? Można spróbować gier indie, polecam gorąco dwie: To the Moon i Valiant Hearts. Pierwsza opowiada o związku dziewczyny z Aspergerem i marzeniu jej męża, które pomagamy spełnić (więcej nie zdradzę), druga to historia kilku osób z czasów I Wojny Światowej. Gry trwające łącznie 4-5 godzin o historii takiej, że na zakończeniu po prostu płakałem. Przykład, że nie trzeba milionowych kwot, aby stworzyć coś, co historią przewyższy WIELE książek.

Zresztą sporo gier z gatunku właśnie przygodowych/rpg a i czasem akcji porusza tematy filozoficzne - nie tak dogłębnie jak traktaty o tym traktujące, ale na tyle że można o tym rozmawiać, człowiek inteligentny sam z siebie zacznie dowiadywać się więcej o tematach mocno poruszanych w takich tytułach jakie podałem.

Coś lżejszego? Choćby seria Call of Duty ze swoją kampanią dla jednego gracza. Praktycznie uczestniczymy w filmie wojennym, twórcy świetnie przedstawiają realia np. II Wojny Światowej (w granicach poprawności politycznej) - sceny niczym z "Wroga u bram", "Stalingradu", "Szeregowca Ryana" czy serialu "Kompania Braci". Często pokazujące okrucieństwo wojny.

Plus naprawdę dobry sposób do nauki języka - tak jak i filmy/seriale obcojęzyczne.

Jeśli ktoś ma ochotę zobaczyć jak potrafi wyglądać fabuła w grach, to niech spróbuje pogrubionych. Czasu nie zabierze wiele, a gwarantuję, że historie tam przedstawione, oprawa muzyczna (w każdej z wymienionych przeze mnie gier stoi na bardzo wysokim poziomie) zostaną w pamięci na długo.

Tak jak dobra książka. Tak jak dobry film. Tak jak dobry serial.


A od gier komputerowych wcale nie daleko do gier bitewnych, które mogę określić jako "szachy do kwadratu". Z takim plusem, że nie ma wyćwiczonych otwarć jak w szachach, a każda rozgrywka jest trudna i nowa Dodatkowo dochodzi wtedy aspekt modelarstwa, malowania figurek - naprawdę spoko i rozwijające hobby - precyzję i cierpliwość.


Edyta:
Zapomniałem dodać moją ulubioną grę przygodową! Black Mirror Bardzo dobry thriller z ciekawym zwrotem akcji i baaardzo dobra przygodówka

[Lexie]

Zachęciłeś mnie do To the Moon

[Leszy]

Napisane przez lexie

Zachęciłeś mnie do To the Moon

Ich historia jest dużo bardziej zagmatwana niż to wynika z mojej poprzedniej wypowiedzi

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez lexie

Zachęciłeś mnie do To the Moon

mnie tez. sprobuje z checia.
Chociaz w zadne gry komputerowe nie gram, kiedys tylko w simsy. A i jeszcze little big planet na ps lubie, tak to jestem zielona. No, ale trzeba probowac nowego. Do planszowek tez sie zabieralam opornie, ale odrazu polubilam.

A co do tematu, to czasami pogra z kumplami w fife, a innego dnia przesiedzi cala sobote i niedziele nad jakas gra. A bywa i tak ze nie gra przez pare miesiecy. Generanie wieczorami w weekendy woli usiasc do planszowki ze znajomymi, niz samotnie grac na kompie.
A no i gra tylko jak nie chcemy/nie mozemy nic robic razem (typu ja musze sie uczyc albo mam ochote spedzic sama czas cos ogladajac )

[Kikimorka]

Zgadzam się z tym, że gry w umiarze są ok. I z tym, że istnieje sporo wartościowych gier. Ale mimo to coś Wam powiem.
Nie znam ani jednej osoby, która przez czytanie książek zawalałaby swoje obowiązki albo stosunki międzyludzkie. Za to nie mogę tego samego powiedzieć o ludziach grających w gry. Dlatego według mnie to "stereotypowe myślenie o grach" wcale nie bierze się znikąd.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez Kikimorka

Zgadzam się z tym, że gry w umiarze są ok. I z tym, że istnieje sporo wartościowych gier. Ale mimo to coś Wam powiem.
Nie znam ani jednej osoby, która przez czytanie książek zawalałaby swoje obowiązki albo stosunki międzyludzkie. Za to nie mogę tego samego powiedzieć o ludziach grających w gry. Dlatego według mnie to "stereotypowe myślenie o grach" wcale nie bierze się znikąd.

Widząc niektóre podpisy na wizażu, śmiem twierdzić, że takie osoby istnieją.

[Nemme]

Napisane przez lexie

Zachęciłeś mnie do To the Moon

Też bardzo polecam, świetna gra i niesamowicie klimatyczna, a sama końcówka... dla mnie majstersztyk


Teraz, gdy oboje z TŻ pracujemy, gramy raczej rzadko (zazwyczaj w weekend, ale czasami zajmuje nam to kilka godzin, np. Diablo III ), a jeszcze kilka miesięcy temu jak oboje siedzieliśmy w domu, codziennie w coś graliśmy (właśnie Diablo III, Skyrim, Fifa, Bioshock: Infinite i jeszcze milion innych ).
Zdarza się nam teraz nie ugotować obiadu w sobotę, bo gramy. No ale to oboje zaniedbujemy obowiązki

Gdy granie partnera nie przeszkadza w wypełnianiu obowiązków (codziennie) i nie przeszkadza drugiej osobie, to nie widzę w tym nic złego.


A co do książek, ja potrafiłam czytać cały dzień i nic nie zrobić, więc nawet czytanie może być złe

[Elfir]

Napisane przez kalincia

I sądzę, że czytanie jest jednak bardziej rozwijające niż klikanie. To tylko moja prywatna opinia.

Prywatna, bo badania potwierdzają, że granie rozwija, tylko inne funkcje mózgu. Taktykę, refleks, umiejętność szybkiego kojarzenia.

A co do czytania książek i zawalania obowiązków - robię to notorycznie

[szprotka_]

zawsze jak się pojawiają takie wątki, to jedna rzecz mnie zastanawia, po kiego grzyba nie-gracz wiąże się z graczem? wie się o tym od początku czy ktoś gry lubi, czy nie. a potem zdziwienie, zaskoczenie i ciśnienie rośnie, bo partner gra a to takie niedojrzałe, lepiej się poprzytulać...

ja ze swoim TŻ jesteśmy graczami, ale my się też potrafimy zająć sami sobą. nie czujemy potrzeby "uwieszania" się na sobie. nie widzę w tym żadnego problemu, że ja sobie książkę czytam, a w tym samym czasie sobie TŻ coś pyka. jak najdzie nas ochota żeby coś porobić razem, to o tym mówimy. a nie pretensje do całego świata, że misiu-pysiu się nie domyślił, że partnerka ma ochotę na film czy innego grzyba. nie, po co. trzeba chłopa wytresować jak pieska.

tak sobie czasami myślę, że mój TŻ to jakiś ewenement w skali światowej. nie musiałam go wychowywać ani tresować.

gry to nie jest cosidło zębate z metalowymi szponami. jak ze wszystkiego trzeba umieć korzystać. trudno się przyznać, że w związku coś nie ułożyło po czyjejś myśli, łatwiej na te gry zwalić, bo porozmawiać to nie łaska. a potem jakieś zakazy i nakazy wobec dorosłych ludzi. ja nie wiem, że też się komuś chce ze swojego życia takie piekiełko robić.

[201701300929]

za czesto

zawsze jak się pojawiają takie wątki, to jedna rzecz mnie zastanawia, po kiego grzyba nie-gracz wiąże się z graczem? wie się o tym od początku czy ktoś gry lubi, czy nie. a potem zdziwienie, zaskoczenie i ciśnienie rośnie, bo partner gra a to takie niedojrzałe, lepiej się poprzytulać...

gry to nie jest cosidło zębate z metalowymi szponami. jak ze wszystkiego trzeba umieć korzystać. trudno się przyznać, że w związku coś nie ułożyło po czyjejś myśli, łatwiej na te gry zwalić, bo porozmawiać to nie łaska. a potem jakieś zakazy i nakazy wobec dorosłych ludzi. ja nie wiem, że też się komuś chce ze swojego życia takie piekiełko robić.

wiesz rozmowy nie zawsze cos daja
moj tż , ktorego przed zamieszkaniem uwazalam, za bardzo odpowiedzialnego i dojrzalego czlowieka, uwazam teraz za 12-letniego gowniarza jesli chodzi o podejscie do gier - bo po prostu **** w te gry codziennie, zawsze a jak sie tzreaba oderwac,zeby cos zrobic zrobic np w kuchni to jest wielki foch

na szukanie innej pracy tez czasu ie ma, albo na pojscie do lekarza (nawer samo zadzwonienie) a czymze jest tak zajety ? GRANIEM

i co ciekawe to ja tez jestem ''graczem'' - ale bardzo umiarkowanym i obowiazki maja wg mnie pierwszenstwo, a duzo ludzi chyba tego umiarkowania w graniu wlasnie nie ma

[sledziczeek]

Moj gra tylko w Candy Crush i to od czasu do czasu. W naszym związku to ja jestem "maniak" i to na mnie TŻ krzyczy ze mówi coś do mnie a ja jak zahipnotyzowana :P gram obecnie w 2 gry i schodzi mi jakos koło 2h dziennie, ale to wyglada tak ze odpalam, zrobię co mam zrobic i spadam, i tak kilka razy dziennie po 10 min. Uwielbiam to TŻ woli swoje słuchawki i his hop, wtedy koniec, on w swoim transie, ja w swoim i jest spokój

[Hibiku]

Napisane przez szprotka_

zawsze jak się pojawiają takie wątki, to jedna rzecz mnie zastanawia, po kiego grzyba nie-gracz wiąże się z graczem? wie się o tym od początku czy ktoś gry lubi, czy nie. a potem zdziwienie, zaskoczenie i ciśnienie rośnie, bo partner gra a to takie niedojrzałe, lepiej się poprzytulać...

ja ze swoim TŻ jesteśmy graczami, ale my się też potrafimy zająć sami sobą. nie czujemy potrzeby "uwieszania" się na sobie. nie widzę w tym żadnego problemu, że ja sobie książkę czytam, a w tym samym czasie sobie TŻ coś pyka. jak najdzie nas ochota żeby coś porobić razem, to o tym mówimy. a nie pretensje do całego świata, że misiu-pysiu się nie domyślił, że partnerka ma ochotę na film czy innego grzyba. nie, po co. trzeba chłopa wytresować jak pieska.

tak sobie czasami myślę, że mój TŻ to jakiś ewenement w skali światowej. nie musiałam go wychowywać ani tresować.

gry to nie jest cosidło zębate z metalowymi szponami. jak ze wszystkiego trzeba umieć korzystać. trudno się przyznać, że w związku coś nie ułożyło po czyjejś myśli, łatwiej na te gry zwalić, bo porozmawiać to nie łaska. a potem jakieś zakazy i nakazy wobec dorosłych ludzi. ja nie wiem, że też się komuś chce ze swojego życia takie piekiełko robić.

W życiu jest wiele dziedzin w których trzebaby się idealnie dopasować - zamiast bycia graczem, może być wielbicielem piłki nożnej, bierek, modelarzem, lubić wędrówki po górach, mieć milion innych zainteresowań - a do tego poglądy, praca itp. przeszkadzać może wszystko. Wystarczy umieć normalnie rozmawiać i nie uważać, że "moje najmojsze". Gdyby ludzie wiązali się tylko z osobami o identycznych zainteresowaniach, byłoby dość mało par, a i rozwój dość ograniczony;p

[Leszy]

Napisane przez Nemme

Też bardzo polecam, świetna gra i niesamowicie klimatyczna, a sama końcówka... dla mnie majstersztyk


Teraz, gdy oboje z TŻ pracujemy, gramy raczej rzadko (zazwyczaj w weekend, ale czasami zajmuje nam to kilka godzin, np. Diablo III ), a jeszcze kilka miesięcy temu jak oboje siedzieliśmy w domu, codziennie w coś graliśmy (właśnie Diablo III, Skyrim, Fifa, Bioshock: Infinite i jeszcze milion innych ).
Zdarza się nam teraz nie ugotować obiadu w sobotę, bo gramy. No ale to oboje zaniedbujemy obowiązki

Gdy granie partnera nie przeszkadza w wypełnianiu obowiązków (codziennie) i nie przeszkadza drugiej osobie, to nie widzę w tym nic złego.


A co do książek, ja potrafiłam czytać cały dzień i nic nie zrobić, więc nawet czytanie może być złe

Cała seria Bioshock to wg mnie bardzo fajny pomysł i na rozgrywkę i właśnie na opowiedzenie dobrej historii (zresztą jest duchowym spadkobiercą System Shocka). I również pokazuje problemy natury ludzkiej - do czego może prowadzić dekadencja, chęć władzy. Że o kwestiach stawianych nauce nie będę wspominał, bo zatrzymanie cząsteczkowe w Infinite jest wielce ciekawą teorią

[ellish]

To the moon- też polecam . Mozna się i trosze pośmiać z dialogów ale i też można popłakać ze wzruszenia. Króciutka gra,warto zagrać.



Laataa temu też mówiłam,że gry to dla dzieci i nie rozumiałam tz czemu tyle poświęca temu swój czas.

Aż w końcu mi pokazał co to jest rpg (kocham!! zauważyłam że ten rodzaj gry lubią osoby,które lubią również czytać) i co to przygodówki. Pierwszą grę jaką mi pokazał to Torment (13 lat temu) Od tamtej chwili uwielbiam grać,mamy kilka konsol i jak się wciągnę w jakąś grę (wtedy zła jestem gdy muszę iść do pracy czy przerwać na obiad:p) to mi przypomina:a pamiętasz jak mówiłaś że gry są dla głupich i dzieci i to strata czasu?



Nieraz mam dylemat:co robic:grać czy czytać

Jeśli się nie zawala obowiązków, to granie absolutnie nie jest zle. Na pewno wolę żeby TZ namiętnie grał niż żeby namiętnie chodził z kolegami na piwo albo godzinami przesiadywał w garażu i coś grzebał w aucie.



My godzinami potrafimy tak spędzać czas.

[kalincia]

U nas też jest spokój. Ja z nosem w książce, mój w grze. Potem przechodzimy do wspólnych działań. Albo ja zajmuję komputer, bo muszę pogadać na wizażu, a on ogląda film, albo gotuje. Ale nigdy ta moja książka lub jego gra nie przesłania innych rzeczy, i to jest najważniejsze.
A ostatnio wpadłam w Quizwanie i pykam dość namiętnie w telefonie. Ktoś w to gra?

[Miss Saeki]

Pół dnia spędzone na graniu - jednorazowo - OK
pół dnia spędzone na graniu - dzień w dzień - to nie jest normalne

Mój od czasu do czasu (czyli tak raz na 2 miesiące) odpali sobie na kompie Settlersów. I czasem pogra na xboxie w jakąś przygodówkę albo samochodówkę. Ale nie robi tego codziennie i nie zawala przez to obowiązków.

[MarikoM]

Niektore gry sa zaprojektowane tak, zeby spedzic w nich jak najwiecej czasu. Sama sie bawilam jakis czas temu w gry typu WoW i jak nie spedzisz online bite x godzin czasu dziennie to w takiej grze nic nie znaczysz. Moja siostra potrafila spedzic online 10+ godzin. I to jest niefajne ze strony tworcow tych gier, bo wiedza dokladnie jak uzaleznic ludzi.

Moj facet ma ustalony jeden dzien w tygodniu, gdzie idzie do kumpla i graja do 4-5 rano. Mial taki zwyczaj jak sie poznalismy, nie widze wiec powodu, zeby mu cos zakazywac/nakazywac. Nie jestem wielka fanka Fify, a tak pojdzie, nagra sie, nagada i wszyscy zadowoleni

[spaghettii]

Napisane przez kalincia

U nas też jest spokój. Ja z nosem w książce, mój w grze. Potem przechodzimy do wspólnych działań. Albo ja zajmuję komputer, bo muszę pogadać na wizażu, a on ogląda film, albo gotuje. Ale nigdy ta moja książka lub jego gra nie przesłania innych rzeczy, i to jest najważniejsze.
A ostatnio wpadłam w Quizwanie i pykam dość namiętnie w telefonie. Ktoś w to gra?

Ja gram w Quizwanie

[kalincia]

Zagramy? Podaj na priva twój nick, to cię wyzwę na pojedynek.

[spaghettii]

Napisane przez kalincia

Zagramy? Podaj na priva twój nick, to cię wyzwę na pojedynek.

Wlasnie nie moge sciagnac polskiej wersji nie wiem czemu, mam to samo ale po norwesku mimo, ze moi znajomi normalnie sciagaja polska wersje. Sprobuje jeszcze sciagnac i Ci podam nick

[myszakowa]

On gra dużo i ja gram dużo. I tutaj jest trochę paradoks, bo kiedy jesteśmy osobno, to ja wtapiam na gry więcej czasu, kiedy razem - on. Potrafi mi nawet podprowadzić laptopa

Żeby jednak gry nie oznaczały zaraz ograniczenia wspólnego czasu, poszukaliśmy czegoś, w co możemy grać razem. I tak właśnie na tapecie pokazały się m. in. takie tytuły jak Borderlands, Civ5, Warcrafty, Starcrafty czy inne HoM&M. Bawimy się przy tym bardzo dobrze, rozmawiamy o wszystkim i o niczym.

Do dziewczyn, które mają do swoich TŻtów pretensje - przeszkadza wam to, że facet ma mniej czasu na inne rzeczy, czy sam fakt, że jego hobby to gry komputerowe? Pierwsze mogę zrozumieć. Drugie wydaje się śmieszne.

[201608160903]

Napisane przez fauxlige

Jak w tytule...


Ostatnimi czasami obserwuję mojego TŻ-eta, który każdego dnia gra to w jakąś fife to w nba. Ma 24 lata, za tydzień obrone i mówi, że to sposób na relaks. Ale w sumie od kiedy mieszkamy razem to widzę, ze to jego granie to staje się sposobem na życie- w sumie schodzi mu na tym kilka godzin dziennie..

Chciałam zapytać czy wasi też tak? Czy mam powody do zmartwienia? Nie powiem, bo rozumiałam to do pewnego momentu, mówiłam sobie, że okej, ja np lubię się uczyć chińskiego, a on grać i to jest jego sposób na spędzanie czasu. Ale jakiś czas naszło mnie uczucie, ze to takie troche mało dojrzałe, zaczełam się bać, że za parę lat ja tu z dzieckiem będę a on sobie bedzie grał, bo się będzie chciał zrelaksować po pracy np...

Granie to mój sposób na życie gram nawet więcej od TŻta i uwielbiam gry. Trzeba znaleźć złoty środek. Uwielbiam jak laski, których rozrywką jest siedzenie na wizażu i czytanie blogów urodowych krytykują gry... najwyraźniej nie grałyście w dobre gry

[Kolor kremowy]

Napisane przez Hibiku

W życiu jest wiele dziedzin w których trzebaby się idealnie dopasować - zamiast bycia graczem, może być wielbicielem piłki nożnej, bierek, modelarzem, lubić wędrówki po górach, mieć milion innych zainteresowań - a do tego poglądy, praca itp. przeszkadzać może wszystko. Wystarczy umieć normalnie rozmawiać i nie uważać, że "moje najmojsze". Gdyby ludzie wiązali się tylko z osobami o identycznych zainteresowaniach, byłoby dość mało par, a i rozwój dość ograniczony;p

No własnie - nigdy bym nie pomyślała, że ktoś może wybierać partnera pod kątem "gracz/nie-gracz". Ja grałam w gry na kompie gdy byłam nastolatką, podobnie mój brat. Od dawna żadne z nas nie gra, mój tż nie gra, nikt z moich znajomych nie gra - serio w moim świecie nie istnieje dorosła osoba, która gra w gry na komputerze W ogóle strasznie mnie to teraz rozśmieszyło, dla mnie to oczywiste, że w gry grają dzieciaki.
W każdym razie uważam podobnie jak kilka osób tutaj, że dopóki gry nie przeszkadzają w życiu (nie przesłaniają innych spraw, nie poświęca się im za dużo czasu), to moga być akceptowalną rozrywką, jak wszystko inne. Natomiast nie uważam tej rozrywki za wartościową, zwłaszcza jeśli w grach występuje przemoc.

[Mimiko]

Napisane przez Kolor kremowy

No własnie - nigdy bym nie pomyślała, że ktoś może wybierać partnera pod kątem "gracz/nie-gracz". Ja grałam w gry na kompie gdy byłam nastolatką, podobnie mój brat. Od dawna żadne z nas nie gra, mój tż nie gra, nikt z moich znajomych nie gra - serio w moim świecie nie istnieje dorosła osoba, która gra w gry na komputerze W ogóle strasznie mnie to teraz rozśmieszyło, dla mnie to oczywiste, że w gry grają dzieciaki.
W każdym razie uważam podobnie jak kilka osób tutaj, że dopóki gry nie przeszkadzają w życiu (nie przesłaniają innych spraw, nie poświęca się im za dużo czasu), to moga być akceptowalną rozrywką, jak wszystko inne. Natomiast nie uważam tej rozrywki za wartościową, zwłaszcza jeśli w grach występuje przemoc.

Mnie rozśmieszyło twoje podejście. A uważasz za wartościowe filmy lub książki w których jest przemoc ? Sorry, ale dla mnie to strasznie ograniczone masz horyzonty.

[Kolor kremowy]

Napisane przez Mimiko

Mnie rozśmieszyło twoje podejście. A uważasz za wartościowe filmy lub książki w których jest przemoc ? Sorry, ale dla mnie to strasznie ograniczone masz horyzonty.

Z badań psychologicznych wynika, że gry z przemocą wywierają zły wpływ na ludzką psychikę, zwłaszcza dziecięcą. Nie pamiętam już, czy można to samo powiedzieć o filmach, bo gry funkcjonują nieco inaczej niz film (natomiast jeśli chodzi o moją opinię, to zależy, czemu służy wprowadzenie przemocy do filmu). Na pewno nie dotyczy to książek.