Ludzie mnie nie lubią

[moniaszelki]

cześć
dobra, masz jakieś tam problemy żeby zżyć się z wszystkimi w klasie, ale czy to powód żeby nazywać wątek i myśleć o tym w kategorii "ludzie mnie nie lubią"?


jeśli chodzi o "nudne" osoby, to wg mnie warto poczytać artykuły np. w internecie o tym jak prowadzić ciekawą rozmowę, jak zainteresować mówcę (to przyda się również być może w przyszłości, w pracy). tak w skrócie, chodzi o to aby pytać rozmówcę o to, co on lubi, co porusza jego serce - ludzie wtedy się otwierają no i uwielbiają mówić o sobie. i ty z tego monologu wyłapujesz cokolwiek co was łączy, albo cokolwiek co masz do powiedzenia ale w pozytywnym sensie a nie w negacji. ludzie nie lubią jak za dużo się neguje, jak nie ma wspólnego tematu. także jeśli chcesz być ciekawym rozmówcą to polecam poczytać co nieco na ten temat.


druga sprawa to taka, że to może ci ludzie w klasie są nudni i nie ma o czym z nimi gadać. może stwierdzili że już matura i trudno, nie udało się zżyć, ale to już koniec więc bez sensu coś nowego teraz tworzyć.


trzecia sprawa, polecam nie myśleć o tym tak dużo. kiedy staniesz się interesująca sama dla siebie, zapomnisz trochę o ludziach i nie będziesz się ciskać że musisz gadać, musisz podejść, musisz stworzyć relację. uważasz że ci ludzie są ciekawi i naprawdę chcesz ich znać? może nie mają nic ciekawego do powiedzenia, nie mają żadnych pasji, po prostu "żyją" i im tak dobrze. jeśli jednak uważasz że są ciekawi to wyciągnij to z nich, skomplementuj, ludzie to lubią kurcze no ale najważniejsze to żebyś znalazła swoje serce, coś co cię pochłonie, o czym będziesz mogła mówić z bananem na twarzy innym na tym się skup pozdrawiam

[Limonka2738]

Napisane przez lexie

Może to efekt tego, że Tobie jakoś tam zależy i jesteś bardziej spięta, a on ma to gdzieś i jest wyluzowany.

Poza tym trzeba zapamiętać, że to nie chodzi o to, żeby innym pomagać i być zawsze miłym, żeby nas lubili. To nie tak działa. Jak ktoś każdemu pomaga to ma większe szanse na bycie wykorzystywaną ofiarą, niż osobą lubianą przez wszystkich.
Pomaganie innym nie sprawia, że staje się dla nich interesującym. Ciekawsza będzie osoba z energia, z pomysłami na tematy czy na sposoby spędzania czasu, z fajnym hobby, poczuciem humoru itp - czymś, co ludzi zainteresuje.

Nie jestem ZAWSZE miła. Po prostu nie zostawiam kogoś jak mnie o coś prosi, co non stop robi mój chłopak, stąd ten przykład. Spięta też nie jestem, bo mam to gdzieś, trochę stety, trochę niestety. ^^

Mam zainteresowania, gram w gry, pasjonuję się nauką (genetyka i mechanika kwantowa to moje dwie miłości, które zresztą studiuję <3), mówię w ośmiu językach, bo języki są moją wielką pasją, a każdy ma w sobie coś niezwykłego. Wszyscy mówią, że jak mnie widzą, to od razu się uśmiechają, tak pełna energii jestem i optymistyczna.

A jednak nie mam przyjaciół, w jakiejkolwiek grupie się nie znajdę, jestem na uboczu, taka już jestem i tyle. A że wielkich potrzeb towarzyskich nie mam, to zaakceptowałam to i już.

Autorko, zapytaj koleżanki, co jest z tobą nie tak. Wiem, to brzmi głupio, ale to po prostu zrób, może to coś, co łatwo zmienić.

I nie kupuj argumentu, że pewnie onieśmielasz ludzi inteligencją/urodą/czymśtam. Mi wmawiali inteligencję. Aha, na pewno to jest to. .

---------- Dopisano o 17:14 ---------- Poprzedni post napisano o 17:09 ----------

Napisane przez moniaszelki

cześć
dobra, masz jakieś tam problemy żeby zżyć się z wszystkimi w klasie, ale czy to powód żeby nazywać wątek i myśleć o tym w kategorii "ludzie mnie nie lubią"?


jeśli chodzi o "nudne" osoby, to wg mnie warto poczytać artykuły np. w internecie o tym jak prowadzić ciekawą rozmowę, jak zainteresować mówcę (to przyda się również być może w przyszłości, w pracy). tak w skrócie, chodzi o to aby pytać rozmówcę o to, co on lubi, co porusza jego serce - ludzie wtedy się otwierają no i uwielbiają mówić o sobie. i ty z tego monologu wyłapujesz cokolwiek co was łączy, albo cokolwiek co masz do powiedzenia ale w pozytywnym sensie a nie w negacji. ludzie nie lubią jak za dużo się neguje, jak nie ma wspólnego tematu. także jeśli chcesz być ciekawym rozmówcą to polecam poczytać co nieco na ten temat.


druga sprawa to taka, że to może ci ludzie w klasie są nudni i nie ma o czym z nimi gadać. może stwierdzili że już matura i trudno, nie udało się zżyć, ale to już koniec więc bez sensu coś nowego teraz tworzyć.


trzecia sprawa, polecam nie myśleć o tym tak dużo. kiedy staniesz się interesująca sama dla siebie, zapomnisz trochę o ludziach i nie będziesz się ciskać że musisz gadać, musisz podejść, musisz stworzyć relację. uważasz że ci ludzie są ciekawi i naprawdę chcesz ich znać? może nie mają nic ciekawego do powiedzenia, nie mają żadnych pasji, po prostu "żyją" i im tak dobrze. jeśli jednak uważasz że są ciekawi to wyciągnij to z nich, skomplementuj, ludzie to lubią kurcze no ale najważniejsze to żebyś znalazła swoje serce, coś co cię pochłonie, o czym będziesz mogła mówić z bananem na twarzy innym na tym się skup pozdrawiam

Podpisuję się pod tym, bardzo dobrze napisane.

[mama001]

ale sobie znalazlas problem.. co cie obchodza ludzie ktorzy cie nie lubia? chcesz sie zmieniac aby im dogodzic?

[Limonka2738]

Napisane przez mama001

ale sobie znalazlas problem.. co cie obchodza ludzie ktorzy cie nie lubia? chcesz sie zmieniac aby im dogodzic?

Jeśli jej przeszkadza, że zawsze stoi na uboczu, to może chcieć to zmienić. Niektórzy mają potrzebę posiadania paczki przyjaciół.

Może się też zdarzyć, że powód jej samej będzie przeszkadzał (np. jak tu wszyscy piszą, okaże się jest nudna) i może chcieć go zmienić dla siebie a nie dla sympatii innych...

[higirl]

Napisane przez ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d 386552d742cc4ca

Treść usunięta

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi, naprawdę nie spodziewałam się takiego odzewu .

Mam właśnie problem czasami z wytyczeniem sobie pewnych granic. Czasami myślę sobie, że jak komuś, z kim dużo rozmawiam zwrócę uwagę w jakiejś kwestii to ta osoba mnie oleje, przestanie lubić. Mam niskie poczucie własnej wartości i chociaż już dużo się nasłuchałam na ten temat to jakoś nie potrafi mi to wyjść z głowy. Czasami czuje się wartościowa, ładna itd. a niekiedy jakbym była najgorsza. Nie chcę, żeby wszyscy mnie lubili, ale chciałabym mieć więcej osób, z którymi mogę gdzieś wyjść i na luzie pogadać.
A to też w sumie nie jest tak, że jestem jakaś cicha, chowam się przed ludźmi czy coś. Jako jedyna w klasie mówię otwarcie z nauczycielem, gdy coś mi nie pasuje, albo gdy uważam, że coś jest niesprawiedliwe. Nigdy nie daje sobie wmówić jakichś poglądów, zawsze trzymam się swojego zdania (chociażby w kwestii kościoła).
Ale na tym to wszystko się kończy. Nie potrafię być asertywna w kontaktach z rówieśnikami (z facetami jest gładko, bardziej mam problem, żeby zawrzeć znajomość z jakąś dziewczyną).
Czy jestem nudna..
Wydaje mi się, że nie. Widzę, a raczej słyszę o czym gadają inni i są to zwykłe, luźne tematy, czasem się wkradnie do rozmowy jakiś żart i każdy się śmieje. Ja lubię gadać na różne tematy, czasami lubię pofilozofować, pogadać z kimś o religii czy jego zdaniu na ten czy dany temat. Ja mam taki problem, że czasami podczas rozmowy nie umiem się wyluzować, czuje się oceniana i niestety nie umiem jakoś tako przełamać. Nie mam tak zawsze, to też czasami od dnia zależy, ale w znacznej większości jestem dość spięta. Boje się, że coś palnę, ktoś źle to odbierze i ucieknie. Mam czasami dość cięty język i nie chcę kogoś urazić, dlatego muszę się ograniczać.

---------- Dopisano o 18:06 ---------- Poprzedni post napisano o 18:05 ----------

Napisane przez mama001

ale sobie znalazlas problem.. co cie obchodza ludzie ktorzy cie nie lubia? chcesz sie zmieniac aby im dogodzic?

Mnie w ogóle nie obchodzą ludzie, którzy mnie nie lubią. Obchodzą mnie inni ludzie, z którymi chciałabym nawiązać jakąś relację. A dogodzić chciałabym w końcu sobie.

---------- Dopisano o 18:10 ---------- Poprzedni post napisano o 18:06 ----------

Napisane przez Limonka2738

Mam zainteresowania, gram w gry, pasjonuję się nauką (genetyka i mechanika kwantowa to moje dwie miłości, które zresztą studiuję <3), mówię w ośmiu językach, bo języki są moją wielką pasją, a każdy ma w sobie coś niezwykłego. Wszyscy mówią, że jak mnie widzą, to od razu się uśmiechają, tak pełna energii jestem i optymistyczna.

Tak z ciekawości, mówisz zupełnie biegle w tych językach czy po prostu jakieś zwroty, żeby się dogadać zagranicą?

[201705080934]

No to masz odpowiedź, niskie poczucie własnej wartości.To jest bardzo wyczuwalne i odpychające dla innych. Sama siebie nie lubisz - nikt nie będzie. Skup się na rozwiązaniu tego problemu, a znajomi sami się znajdą.

[Majka_95]

Napisane przez Rany Koguta

No to masz odpowiedź, niskie poczucie własnej wartości.To jest bardzo wyczuwalne i odpychające dla innych. Sama siebie nie lubisz - nikt nie będzie. Skup się na rozwiązaniu tego problemu, a znajomi sami się znajdą.

No właśnie tylko jak to zrobić?

Sama mam problem z niskim poczuciem własnej wartości ze swoją☠nieśmiałością. Walczę też ze swoją☠większą asertywnością bo jakiś czas temu zdałam sobie sprawę, że zgadzam się na za dużo rzeczy przez co niektórzy mnie wykorzystują a jak sama potrzebuje jakiejś pomocy to akurat nikt nie jest wtedy chętny.

Ja generalnie nie czuje się☠nie lubiana ale tak poza jedną przyjaciółką w sumie nie mam nikogo tak bliskiego z kim spędziłabym czas, pogadała czy nawet się☠jakoś wyżaliła. Mam sporo koleżanek, trochę kolegów, tylko że nie jestem że poza rozmowami na uczelni, od czasu do czasu wyjściem jakimś wspólnie nic mnie z nimi nie łączy. Ale chyba już się do tego przyzwyczaiłam.

Za autorkę trzymam kciuki, że się☠wszystko jakoś rozwiąże.

[Limonka2738]

Napisane przez higirl

Ja mam taki problem, że czasami podczas rozmowy nie umiem się wyluzować, czuje się oceniana i niestety nie umiem jakoś tako przełamać. Nie mam tak zawsze, to też czasami od dnia zależy, ale w znacznej większości jestem dość spięta. Boje się, że coś palnę, ktoś źle to odbierze i ucieknie. Mam czasami dość cięty język i nie chcę kogoś urazić, dlatego muszę się ograniczać.

O, to tu jest problem. Spróbuj po prostu mówić to, co chcesz powiedzieć (oczywiście bez przesady), a sprawa powinna się rozwiązać. Ludzie pewnie czują, że nie jesteś sobą i brzmisz sztucznie.

Napisane przez higirl

Tak z ciekawości, mówisz zupełnie biegle w tych językach czy po prostu jakieś zwroty, żeby się dogadać zagranicą?

To zależy od języka. Cztery znam bardzo dobrze, na tyle dobrze, żeby nie mieć problemu z zamieszkaniem i studiowaniem/pracą w danym kraju. Dwa ok, ale są jeszcze do mocnego dopracowania i douczam się do certyfikatów (ot tak, mogę obejrzeć film czy zrozumieć piosenkę, ale udziału w mądrej dyskusji nie wezmę), a dwa zaczęłam dwa miesiące temu (niemiecki dokształcanie i chiński od podstaw) stąd jeszcze cudów bym nie oczekiwała. Ale za rok już powinnam się normalnie porozumiewać z moim zaangażowaniem i faktem, że mówię po japońsku, więc przynajmniej nauka znaków od podstaw mi odpadła.

A obiecywałam sobie parę lat temu, że chcę znać 5 języków. Teraz marzy mi się 13. Kto wie na ilu się skończy.

[eva_24]

Niskie poczucie własnej wartości...tak, to jest poważny problem. Należy sobie zadać pytanie skąd się wzięło? Napisałaś, że nie chcesz iść do psychologa - ok. Generalnie nie musisz. Psycholog próbowałby ustalić z czego wynika Twoja postawa oraz wzmocnić Twoje mocne strony. Zastanów się na spokojnie czy nie miałaś w życiu jakiejś sytuacji czy z rodziną, czy ze znajomymi, kiedy właśnie to Twoje poczucie własnej wartości znacznie spadło. To może nie być proste, ale poznanie przyczyny może pomóc rozwiązać problem.
Przede wszystkim pamiętaj, że jesteś wartościową osobą, że masz prawo do swojego zdania, że nie każdy musi się z Tobą zgadzać i że nie należy robić niczego tylko po to, by się komuś przypodobać. Ludzie mają lubić Cię za to jaka jesteś, a nie za to ile potrafisz zrobić żeby Cię polubili. Zazwyczaj inni nie doceniają tego, że jesteś na zawołanie i im pomagasz. Doceniają silną osobowość. Czują respekt do ludzi, którymi nie mogą pomiatać i z takimi chcą się zadawać. Nie oznacza to jednak, że musisz być wulgarna, czy odmawiać pomocy. Po prostu znajdź sobie jakąś pasję, rób to co kochasz, pracuj nad swoją samooceną, dużo się uśmiechaj, a zobaczysz, że nagle okaże się, iż masz wielu znajomych Możesz też sobie zrobić listę swoich zalet. Co w sobie lubisz, cenisz? Czego inni mogą Ci pozazdrościć? I właśnie na tym się skupiaj

[higirl]

Napisane przez Limonka2738

O, to tu jest problem. Spróbuj po prostu mówić to, co chcesz powiedzieć (oczywiście bez przesady), a sprawa powinna się rozwiązać. Ludzie pewnie czują, że nie jesteś sobą i brzmisz sztucznie.



To zależy od języka. Cztery znam bardzo dobrze, na tyle dobrze, żeby nie mieć problemu z zamieszkaniem i studiowaniem/pracą w danym kraju. Dwa ok, ale są jeszcze do mocnego dopracowania i douczam się do certyfikatów (ot tak, mogę obejrzeć film czy zrozumieć piosenkę, ale udziału w mądrej dyskusji nie wezmę), a dwa zaczęłam dwa miesiące temu (niemiecki dokształcanie i chiński od podstaw) stąd jeszcze cudów bym nie oczekiwała. Ale za rok już powinnam się normalnie porozumiewać z moim zaangażowaniem i faktem, że mówię po japońsku, więc przynajmniej nauka znaków od podstaw mi odpadła.

A obiecywałam sobie parę lat temu, że chcę znać 5 języków. Teraz marzy mi się 13. Kto wie na ilu się skończy.

Zazdroszczę, sama się uczę dwóch jak na razie i z obydwu zdaję maturę, też chciałabym umieć kilka i to biegle, ale czuję się mało swobodnie w każdym z nich, nie wiem jakiej formy używać, czy czas dobrze zastosowany itd. Podziwiam serio.

[coffee_time]

Napisane przez Limonka2738

O, to tu jest problem. Spróbuj po prostu mówić to, co chcesz powiedzieć (oczywiście bez przesady), a sprawa powinna się rozwiązać. Ludzie pewnie czują, że nie jesteś sobą i brzmisz sztucznie.



To zależy od języka. Cztery znam bardzo dobrze, na tyle dobrze, żeby nie mieć problemu z zamieszkaniem i studiowaniem/pracą w danym kraju. Dwa ok, ale są jeszcze do mocnego dopracowania i douczam się do certyfikatów (ot tak, mogę obejrzeć film czy zrozumieć piosenkę, ale udziału w mądrej dyskusji nie wezmę), a dwa zaczęłam dwa miesiące temu (niemiecki dokształcanie i chiński od podstaw) stąd jeszcze cudów bym nie oczekiwała. Ale za rok już powinnam się normalnie porozumiewać z moim zaangażowaniem i faktem, że mówię po japońsku, więc przynajmniej nauka znaków od podstaw mi odpadła.

A obiecywałam sobie parę lat temu, że chcę znać 5 języków. Teraz marzy mi się 13. Kto wie na ilu się skończy.

Limonka na jakim poziomie znasz japoński? chińskiego uczysz się sama?

[higirl]

Napisane przez eva_24

Niskie poczucie własnej wartości...tak, to jest poważny problem. Należy sobie zadać pytanie skąd się wzięło? Napisałaś, że nie chcesz iść do psychologa - ok. Generalnie nie musisz. Psycholog próbowałby ustalić z czego wynika Twoja postawa oraz wzmocnić Twoje mocne strony. Zastanów się na spokojnie czy nie miałaś w życiu jakiejś sytuacji czy z rodziną, czy ze znajomymi, kiedy właśnie to Twoje poczucie własnej wartości znacznie spadło. To może nie być proste, ale poznanie przyczyny może pomóc rozwiązać problem.
Przede wszystkim pamiętaj, że jesteś wartościową osobą, że masz prawo do swojego zdania, że nie każdy musi się z Tobą zgadzać i że nie należy robić niczego tylko po to, by się komuś przypodobać. Ludzie mają lubić Cię za to jaka jesteś, a nie za to ile potrafisz zrobić żeby Cię polubili. Zazwyczaj inni nie doceniają tego, że jesteś na zawołanie i im pomagasz. Doceniają silną osobowość. Czują respekt do ludzi, którymi nie mogą pomiatać i z takimi chcą się zadawać. Nie oznacza to jednak, że musisz być wulgarna, czy odmawiać pomocy. Po prostu znajdź sobie jakąś pasję, rób to co kochasz, pracuj nad swoją samooceną, dużo się uśmiechaj, a zobaczysz, że nagle okaże się, iż masz wielu znajomych Możesz też sobie zrobić listę swoich zalet. Co w sobie lubisz, cenisz? Czego inni mogą Ci pozazdrościć? I właśnie na tym się skupiaj

Sama nie wiem skąd to się wzięło, rodzice często się kłócili jak byłam mała, ale ogólnie to miałam dość fajne dzieciństwo. Od dziecka jestem nauczona pokory, szacunku do innych. Ciężko nad tym pracować, bo sama już wiele razy próbowałam, a psycholog na wiele się nie zda, bo rozmawiałam na ten temat z wieloma osobami, w tym rodzicami i ja mam coś zakodowane w głowie, co po prostu nie może mi z niej się ulotnić. Niemniej dziękuję za radę

[Limonka2738]

Napisane przez coffee_time

Limonka na jakim poziomie znasz japoński? chińskiego uczysz się sama?

N3 (przynajmniej tak zdane mam JLPT ^^).

Chińskiego uczę się w Instytucie Konfucjusza. Z tego, co wiem jest w wielu miastach przy większych Uniwersytetach (za darmo ), jeśli jesteś studentem. Na pewno jest w Krakowie, a wiem, że moja koleżanka korzysta z wrocławskiego.

[Czlowieczka]

Napisane przez higirl

Zazdroszczę, sama się uczę dwóch jak na razie i z obydwu zdaję maturę, też chciałabym umieć kilka i to biegle, ale czuję się mało swobodnie w każdym z nich, nie wiem jakiej formy używać, czy czas dobrze zastosowany itd. Podziwiam serio.

To nie taka prosta sprawa. Opanowanie jednego języka biegle, na poziomie bliskim native'a to z 10 lat systematycznej nauki po kilka godzin dziennie.

[coffee_time]

Napisane przez Limonka2738

N3 (przynajmniej tak zdane mam JLPT ^^).

Chińskiego uczę się w Instytucie Konfucjusza. Z tego, co wiem jest w wielu miastach przy większych Uniwersytetach (za darmo ), jeśli jesteś studentem. Na pewno jest w Krakowie, a wiem, że moja koleżanka korzysta z wrocławskiego.

dzięki za odpowiedź. chińskiego się nie uczę, pytałam z ciekawości - moi znajomi też uczęszczają tam gdzie Ty. sama jednak przymierzam się do JLPT

[Limonka2738]

Napisane przez higirl

Zazdroszczę, sama się uczę dwóch jak na razie i z obydwu zdaję maturę, też chciałabym umieć kilka i to biegle, ale czuję się mało swobodnie w każdym z nich, nie wiem jakiej formy używać, czy czas dobrze zastosowany itd. Podziwiam serio.

Na to jest jedna rada. Mówić, mówić, mówić. Nawet do siebie. Nie żartuję. Też tak mam, że nie czuję się pewnie, a potem jadę do Włoch i na drugi dzień już rozmawiam całkiem swobodnie, aż sama się sobie dziwię. Najtrudniej się przełamać.

Napisane przez Czlowieczka

To nie taka prosta sprawa. Opanowanie jednego języka biegle, na poziomie bliskim native'a to z 10 lat systematycznej nauki po kilka godzin dziennie.

I tak i nie. Ja bardzo dużo oglądam i czytam w obcych językach. A że robię to od najmłodszych lat, to bardzo łatwo łapię takie rzeczy. Więc technicznie spędzam na tym parę godzin dziennie, ale w przyjemny sposób. ^^

Nie wszystko sprowadza się do nudnego kucia na pamięć, więc nie pisz tak zniechęcająco, proszę. Już nie wspomnę o tym, że np ucząc się francuskiego łatwiej przychodzi angielski, japoński i chiński uzupełniają się znakami, a jak nauczysz się angielskiego i niemieckiego, niderlandzki wchodzi sam itd. Więc im dalej w las tym łatwiej.

---------- Dopisano o 01:35 ---------- Poprzedni post napisano o 01:33 ----------

Napisane przez coffee_time

dzięki za odpowiedź. chińskiego się nie uczę, pytałam z ciekawości - moi znajomi też uczęszczają tam gdzie Ty. sama jednak przymierzam się do JLPT

Super. ^^ Mamy szczęście, że Polska jest traktowana jako biedota w Japonii i są takie tanie. :P

Który poziom, tak z ciekawości?

[201705080934]

Napisane przez Majka_95

No właśnie tylko jak to zrobić?



Sama mam problem z niskim poczuciem własnej wartości ze swoją☠nieśmiałością. Walczę też ze swoją☠większą asertywnością bo jakiś czas temu zdałam sobie sprawę, że zgadzam się na za dużo rzeczy przez co niektórzy mnie wykorzystują a jak sama potrzebuje jakiejś pomocy to akurat nikt nie jest wtedy chętny.



Ja generalnie nie czuje się☠nie lubiana ale tak poza jedną przyjaciółką w sumie nie mam nikogo tak bliskiego z kim spędziłabym czas, pogadała czy nawet się☠jakoś wyżaliła. Mam sporo koleżanek, trochę kolegów, tylko że nie jestem że poza rozmowami na uczelni, od czasu do czasu wyjściem jakimś wspólnie nic mnie z nimi nie łączy. Ale chyba już się do tego przyzwyczaiłam.



Za autorkę trzymam kciuki, że się☠wszystko jakoś rozwiąże.

Ekhem. U mnie było tak, że sukcesy zawodowe załatwiły mi spory kawał pewności siebie. Potem jakoś tak na tym jechałam, udając sama przed sobą, że jest za☠☠☠iście. Jeszcze trochę później skapnęłam się, że nie jest do końca ok i - tak jak Wy teraz - mówiłam, że psycholog, to nieeeee. Wciąż twierdzę, że psycholog to nie, ale psychiatra, psychoterapeuta... oj tak. Podsumowując: podstawowe poczucie własnej wartości mi się wzięło z sukcesów; te "drobne" niedobory zostały. Takie drobne, że zdecydowałam się na terapię i jestem przekonana, że to jedyna droga.
Nowi przyjaciele się zjawili nagle. Zostali, są. Też mają problemy. Tylko że my je wszyscy ROZWIĄZUJEMY. I trzymamy się razem.