"Bestia ma szczęście w miłości, a piękna jej tego zazdrości." "Każda potwora..."

[Sabbath]

Napisane przez stargazer

Choćby dlatego, że zbyt łatwo można skreślić kogoś wartościowego Są osoby bardziej i mniej otwarte, bardziej i mniej wyrobione towarzysko - co nie znaczy, że te "mniej" są nieciekawe. Niestety, bardzo często są z góry na przegranej pozycji. Niekoniecznie chodzi mi o osoby niemrawe i rozlazłe ale takie, którym trzeba trochę pomóc, np. podtrzymując rozmowę i ośmielając.

Stargazer, ależ człowiekowi życia by nie starczyło, gdyby chciał poświęcać swój czas na ośmielanie i podtrzymywanie rozmów ze wszystkimi napotkanymi osobami, które go nie interesują i nie pociągają.

[vretka]

Napisane przez nri

Uogolniajac, ludzie dziela sie na mn.:
1. Tych, ktorzy zwracaja na siebie uwage celowo, chociaz nie maja nic do zaoferowania.
2. Tych, ktorzy nie zwracaja na siebie uwagi, mimo iz maja wiele do zaoferowania.

Ja mimo wszystko pokusiłabym się jeszcze o dodanie dwóch kategorii
3. Ludzie, którzy mają coś do zaoferowania i potrafią o tym głośno mówić
4. Ludzie, którzy nie mają nic do zaoferowania, ale i nie wychylają się z szeregu

Abstrahując już od postu Nri, zauważyłam, że sporo osób wychodzi z założenia, że jak ktoś jest zauważalny i otwarcie mówi o tym, co myśli, na pewno jest głupi i jedynie głośno krzyczy Zasada ta działa też w drugą stronę. Jak ktoś nie jest zbyt "reprezentatywny", to pewnie ma bogate wnętrze. Tak się czasem zastanawiam skąd ta zawiść wobec osób, które wiedzą czego chcą i potrafią się o to upomnieć oraz przekonanie, że jedyne co w życiu robią to rozpychanie się łokciami i gnębienie szarych (lecz bardzo wartościowych) osób.

Wprawdzie badań statystycznych na ten temat nie przeprowadzałam, jednak wychodzę z założenia, że intelekt i szeroko rozumiana ciekawa osobowość niekoniecznie musi w jakiś sposób determinować sposób bycia i umiejętność pokazania się z dobrej strony.

[nri]

Napisane przez Sabbath

Człowiek z pasją, osobowością wcale nie musi być nieskromny i nietaktowny. Zwykle jednak ma w sobie jakiś blask - i to miałam na myśli.
Nie ciuchy, nie makijaż, nie gadatliwości, nie ton głosu, nie gestykulację i nie towarzyskie efekciarstwo.

Nie wiem czy mowimy o tym samym ale to swiatlo cechuje ludzi dojrzalych, ktorzy od lat poswiecaja sie danej pasji. Nie jest to cecha ludzi mlodych, ktorzy sila rzeczy sa niestabilni emocjonalnie i czesto na etapie poszukiwan/na samym poczatku swojej drogi zyciowej.

Niewatpliwie czlowiek z pasja predzej czy pozniej zostanie dostrzezony - niekoniecznie za pierwszym razem i nie zawsze przez dzikie tlumy - co bardziej utozsamialabym z charyzma.

Napisane przez Sabbath

A jeśli chodzi o określenie "nieskromna" to cóż jest takiego niesamowicie fajnego w byciu skromnym? Skromność jest zdecydowanie przereklamowana.

Skromnosc jako brak poczucia wlasnej wartosci i pewna niesmialosc istotnie jest przereklamowana ale skromnosc w znaczeniu szacunku, otwartosci i umiejetnosci sluchania kazdego czlowieka jest cecha ludzi wielkich, ktorzy mimo swoich sukcesow nie wywyzszaja sie ponad innych.

[kennademerkedo]

Piekno jest w oku patrzacego...jak bardzo bysmy sie nie ludzily, ze wyglad nie gra roli i tak nie zmienimy faktu, ze odgrywa decydujaca w poczatkowym stadium znajomosci- wlasciwie powinnam chyba powiedziec przed ewentualnym zawarciem znajomosci. Mezczyzni sa wzrokowcami, my po czesci zreszta takze. Ile z Was omiata wzrokiem przecietnie wygladajacego faceta i idzie sobie dalej, nie poswiecajac mu drugiej mysli? Ilu z nich mija nas na ulicy i robi to samo?
Tzw. "bogate wnetrze" nabiera znaczenia, kiedy juz osobe znamy i mamy szanse na rozmowe...byc moze stad tyle par typu: brzydka/ona piekny on, piekna ona/brzydki on? Szczerze mowiac nie mam pojecia skad sie biora...Nie chce nikogo krzywdzic, ale zauwazylam, ze przystojni panowie sa bardzo czesto dobrze obdarzeni tylko zewnetrznie...byc moze "brzydsza" polowka po prostu spelnia w zwiazku role "mysliwego"?;p

[Sabbath]

Napisane przez nri

Skromnosc jako brak poczucia wlasnej wartosci i pewna niesmialosc istotnie jest przereklamowana ale skromnosc w znaczeniu szacunku, otwartosci i umiejetnosci sluchania kazdego czlowieka jest cecha ludzi wielkich, ktorzy mimo swoich sukcesow nie wywyzszaja sie ponad innych.

Wiele zależy od tego, jak rozumiemy skromność i tu chyba jest "pogrzebana" nasz polemika.
Dla mnie szacunek dla innych to szacunek dla innych, otwartośc to otwartość, umiejetność słuchania to umiejętnośc słuchania i żadna z tych cech nie ma w moim mniemaniu związku ze skromnością.

Pozwolę sobie posłużyć się cytatem z jednego z ludzi, którego pisma mnie w pewnym stopniu ukształtowały:

Napisane przez A. Schoppenhauer

Skromność przy przeciętnych zdolnościach jest zwykłą szczerością; przy wielkich talentach – obłudą.

Pozwolę sobie jeszcze na to, by przytaknąć rozważaniom Vretki.
Dobrze napisane.

[nri]

Napisane przez Sabbath

Wiele zależy od tego, jak rozumiemy skromność i tu chyba jest "pogrzebana" nasz polemika.
Dla mnie szacunek dla innych to szacunek dla innych, otwartośc to otwartość, umiejetność słuchania to umiejętnośc słuchania i żadna z tych cech nie ma w moim mniemaniu związku ze skromnością.

Mowiac "skromnosc" mialam na mysli przeciwienstwo zadzierania nosa Tylko zachowanie zdrowego podejscia - zarowno do wlasnej osoby jak i sukcesow pozwala na prawdziwy rozwoj.

Napisane przez vretka

Ja mimo wszystko pokusiłabym się jeszcze o dodanie dwóch kategorii
3. Ludzie, którzy mają coś do zaoferowania i potrafią o tym głośno mówić
4. Ludzie, którzy nie mają nic do zaoferowania, ale i nie wychylają się z szeregu

Z tym rowniez sie moge zgodzic.

Ludzie nigdy nie lubili tych, ktorzy w jakikolwiek sposb sie wyrozniali np. osoby z pkt. 3.

The point is - nie ma uniwersalnego modelu osobowosci, ktora "porwie tlumy". Jesli czlowiek rozpycha sie lokciami i w wulgarny sposb przedstawia swoje zadania stanie sie posmiewiskiem. Sa ludzie, ktorzy inspiruja innych swoja dobrocia i lagodnoscia - nie ma reguly, po prostu potrzebne jest to (w tej chwili trudne do sprecyzowania dla mnie) "cos".

[Sabbath]

Napisane przez nri

The point is - nie ma uniwersalnego modelu osobowosci, ktora "porwie tlumy". Jesli czlowiek rozpycha sie lokciami i w wulgarny sposb przedstawia swoje zadania stanie sie posmiewiskiem. Sa ludzie, ktorzy inspiruja innych swoja dobrocia i lagodnoscia - nie ma reguly, po prostu potrzebne jest to (w tej chwili trudne do sprecyzowania dla mnie) "cos".

Pewnie.

Nie chodzi o to, czym konkretnie nas ktoś do siebie przyciągnie, czym zauroczy, rozczuli lub zaintryguje. Chodzi o to, że jeśli ktoś nas nie pociąga, nie "zauracza" , nie intryguje i w ogóle nic nam nie robi po pierwszym spotkaniu, to raczej nie będziemy dążyć do następnego. To nie ma sensu. Ludzie nie lubią się nudzić...

[vretka]

Tak mi jeszcze pewna myśl przyszła do głowy w kwestii dawania komuś szansy albo skreślania go po pierwszym spotkaniu

Wprawdzie mogę pisać jedynie na podstawie własnych doświadczeń, jednak nie uważam ani siebie, ani moich znajomych za jakichś odmieńców, więc chyba mogę tutaj odwołać się do mojego towarzystwa

Często mówi się, że ludzie oceniają innych przy pierwszym spotkaniu. I ja się z tym jak najbardziej zgadzam. Pozostaje jednak jeszcze jedna kwestia w tym temacie. Jakoś nie zauważyłam, żeby ludzie na potęgę umawiali się na randki w ciemno, na których od razu mogą kogoś skreślić, albo podrywali kogoś na dyskotekach lub w innych tego typu miejscach Z tego co udało mi się zaobserwować, osoby z mojego otoczenia poznają swoje drugie połówki albo przez znajomych na wspólnych imprezach lub wyjściach na miasto albo na uczelni/w pracy. Przy poznaniu kogoś w ten właśnie sposób, jest według mnie spora szansa, że kontakt nie jest jednorazowy i zawsze okazja do pogłębienia znajomości poprzez podjęcie ciekawej rozmowy się trafi. Dlatego myślę, że nie ma co robić tragedii z tego, że komuś nie wpadło się za pierwszym razem w oko, lecz próbować zmniejszyć dystans przy okazji kolejnych spotkań. Sama mojego poprzedniego TŻ znałam 4 lata, zanim mnie zauroczył, a obecnego widywałam w gronie wspólnych znajomych od czasu do czasu w ciągu 2 lat i dopiero w pewnym momencie mnie dopadło

[nri]

Istnieje jeszcze kolejna (i chyba najwazniejsza) kwestia - dopasowanie charakterow. Ludzie powinni dobrac sie tak, by nigdy sie ze soba nie nudzic

Moge wypowiedziec sie z perspektywy osoby powszechnie uwazanej za specyficzna/oryginalna/niezwykla, w kazdym razie wyrozniajaca sie i zapamietywana Osobiscie spotkalam sie z rozna reakcja ludzi, ktorej towarzyszyly ambiwalentne uczucia. Podziw, szacunek czy fascynacja nie byly zwiazane z miloscia, zauroczeniem, przyjaznia czy checia nawiazania blizszej, kolezenskiej znajomosci. Analogicznie - zawisc, zazdrosc czy inne negatywne reakcje byly przejawem (niekoniecznie pozadanego przeze mnie) zainteresowania, zakochania

O ile na brak zainteresowania (w kazdej, nie tylko tej pozytywnej formie ) narzekac nie moge, to wielokrotnie nie moglam znalesc ludzi, z ktorymi moglabym znalesc wspolny jezyk. Ba, czasem normalne traktowanie bylo luksusem - szeroko rozumiana innosc rodzi dystans - czy tego chcesz czy nie.

Mysle, ze nikt nie jest uprzywilejowany pod tym wzgledem - o bratnia dusze zawsze bylo ciezko - niezaleznie czy jest sie szara myszka, czy kims wyrozniajacym sie.

[Astreea]

To w pewien sposób smutne, że autorka postu nie sądzi, jakoby na jej drodze miał się pojawić ten ktoś, kto ją pokocha. Spoglądam czasem na ulice, na trzymające się za ręce pary i przez myśl mi przechodzi: co ona w nim widzi i co on w niej dostrzegł, ale wyrzucam tę myśl z głowy, bo sama wiem, że miłość na to nie patrzy, a jeśli patrzy, to innymi oczami. Spoglądam też na swoją połówkę, teraz śpi - długie rzęsy przytulone do zamkniętych powiek, sylwetka jak zwykle odkryta, ciemne włosy, niesfornie ułożone przez sny - część z jego i moich znajomych pyta dlaczego z nim jestem. Czy jest ładny, przystojny? Nie wiem, gdy mnie zapytał na początku naszej znajomości co o nim sądzę, to nie byłabym w stanie zaklasyfikować go do "podoba się", czy "nie podoba". Dla mnie jest najpiękniejszym facetem na ziemi, bo Go kocham. A piękno? To rzecz gustu, ja sama jednemu mogę się podobać, a drugiemu nie, bo woli na przykład niskie i drobnej budowy, do tego blondynki, a ja szatynka jestem.

Myślę więc, że ten jedyny się pojawi i w życiu autorki topicu i że będzie dla niego piękna, a on dla niej, czego i życzę

[holiday]

Napisane przez iustitia

Cóż, nie jest to zbyt lekki i zabawny temat, potem się ktoś zmaga jak ja ze stanami depresyjnymi...

holiday, przede wszystkim zakochałam się w Twoim avatarze, ach <3

Wracając do sedna sprawy, każdy znajduje sobie partnera na miarę. I na różnych zasadach ludzie się "parują". Może te wg nas gorsze czy brzydsze mają "piękno wewnętrzne"... albo takie pary dobierają się na zasadzie "pustak z pustakiem", że pozwolę sobie na kolokwializm, wiecie, o co chodzi, mam nadzieję... A w takiej sytuacji nie ma czego zazdrościć.

Akurat ze mną nikt się nie chce dobrać, i może dobrze... lodowa księżniczka to ja, ot co...

Iustiia

Zgadzam się z Tobą. Wszystkie pary jakie znam pasują do siebie... I nie chodzi mi o to, że mają podobne zainteresowania. Po prostu do siebie pasują.

P. S. Ja też jestem lodową księżniczką.

[bitter]

Napisane przez nri

Istnieje jeszcze kolejna (i chyba najwazniejsza) kwestia - dopasowanie charakterow. Ludzie powinni dobrac sie tak, by nigdy sie ze soba nie nudzic

Moge wypowiedziec sie z perspektywy osoby powszechnie uwazanej za specyficzna/oryginalna/niezwykla, w kazdym razie wyrozniajaca sie i zapamietywana Osobiscie spotkalam sie z rozna reakcja ludzi, ktorej towarzyszyly ambiwalentne uczucia. Podziw, szacunek czy fascynacja nie byly zwiazane z miloscia, zauroczeniem, przyjaznia czy checia nawiazania blizszej, kolezenskiej znajomosci. Analogicznie - zawisc, zazdrosc czy inne negatywne reakcje byly przejawem (niekoniecznie pozadanego przeze mnie) zainteresowania, zakochania

O ile na brak zainteresowania (w kazdej, nie tylko tej pozytywnej formie ) narzekac nie moge, to wielokrotnie nie moglam znalesc ludzi, z ktorymi moglabym znalesc wspolny jezyk. Ba, czasem normalne traktowanie bylo luksusem - szeroko rozumiana innosc rodzi dystans - czy tego chcesz czy nie.

Mysle, ze nikt nie jest uprzywilejowany pod tym wzgledem - o bratnia dusze zawsze bylo ciezko - niezaleznie czy jest sie szara myszka, czy kims wyrozniajacym sie.

tak tak tak tak.
mogę tylko z całą siłą przytaknąć, pięknie napisany post. i szalenie prawdziwy - przynajmniej kiedy patrzę na niego ze swojej perspektywy. niby wszystko jest w porządku... ale pojawia się ten dystans, o tak. zapytałam kiedyś TŻta czy to ja go tworzę czy inni - ale to chyba i ja, i 'oni' czyli reszta świata tak właściwie. :|

[holiday]

Wiecie co przemyślałam to i nasunął mi się jesze jeden bardzo ważny wniosek. Otóż "NIEŚMIAŁOŚĆ"!!!

Dziewczyny nieśmiałe, które nie umieją zawiązać dobrych kontaktów z chłopakami. Te które wogłóle z nimi nie gadają mają o wiele mniejsze szanse na upolowanie drugiej połówki. Dam wam przykład z życia wzięty:

Mam koleżanke. Nie jest jakaś super piękna (można powiedzieć, że są ładniejsze). W swoim życiu miała już z 10 chłopaków, a nawet więcej (mimo, że ma 16 lat), w tym 2 z klasy (miała też poza tym 2 amatorów z klasy). To trzeba jej przyznać ma dobry kontakt z chłopakami. Nie wstydzi się ich.

Chłopaką tym spodobał się jej charakter (bo trzeba jej przyznać, dziewczyna jest naprawde fajna). Na wygląd raczej nie patrzyli. Zauważyli w niej fantastyczną dziewczyne, bo ona taka jest. Co z tego, że nie jest ósmym cudem świata. Dla nich się to nie liczyło.

To też zależy od tego. Ja jestem nieśmiała do chłopaków (niektórych) i nie miałam ani jednego kolesia. Zauważyłam, że kiedyś gdy zaczełam bardziej gadać z nimi i oni zaczeli mnie dostrzegać bardziej do mnie lgneli.

Tu trochę zejde z tematu i dopowiem:
Często dziewczyny mają pretensje, że chłopak który im się podoba nie zagada do niech. Założe się, że gdyby należał do jej paczki i znali się były by większe szanse, że zagada. A tak to chłopak sobie myśli: "Ładna, fajna dziewczyna, ale nie zagadam do niej."

Troche plote i może móie bez sensu, ale staram się to wytłumaczyć. Trochę ciężko za pośrednictwe klawiatury. Przepraszam.

[kainka_92]

Holiday pamiętaj, że piękno to pojęcie względne, więc mówienie tu która jest ładna, a która nie jest ładna... hmm... mówisz o jakiejś koleżance z klasy, i że według ciebie ona nie jest 8 cudem świata a mimo to ma świetny kontakt z chłopcami, no a ja np mogę mówić o tej samej koleżance w następujący sposób: "moja koleżanka z klasy jest bardzo ładną, świetną dziewczyną i dlatego ma tak dobry kontakt z chłopcami"

[kainka_92]

"Spoglądam czasem na ulice, na trzymające się za ręce pary i przez myśl mi przechodzi: co ona w nim widzi i co on w niej dostrzegł, ale wyrzucam tę myśl z głowy, bo sama wiem, że miłość na to nie patrzy, a jeśli patrzy, to innymi oczami. Spoglądam też na swoją połówkę, teraz śpi - długie rzęsy przytulone do zamkniętych powiek, sylwetka jak zwykle odkryta, ciemne włosy, niesfornie ułożone przez sny - część z jego i moich znajomych pyta dlaczego z nim jestem. Czy jest ładny, przystojny? Nie wiem, gdy mnie zapytał na początku naszej znajomości co o nim sądzę, to nie byłabym w stanie zaklasyfikować go do "podoba się", czy "nie podoba". Dla mnie jest najpiękniejszym facetem na ziemi, bo Go kocham. A piękno? To rzecz gustu, ja sama jednemu mogę się podobać, a drugiemu nie, bo woli na przykład niskie i drobnej budowy, do tego blondynki, a ja szatynka jestem." ASTREEO kurde podoba mi się to co napisałaś, mam dokładnie tak samo. Gorąco Cię pozdrawiam

[zagubiona_w_swoich_snach]

Mnie najbradziej denerwuje jak naprawda ladna dziewczyna ma przecietnego faceta.Idzie z nim po ulicy szczesliwa zakochana i co chwile jakis macho ktory ma sie za niewiadomo kogo nie szczedzi chlopakowi glupich uwag lub zwraca sie do dziewczyny ze dlaczego niby marnuje czas z "takim czyms"...Ma sie ochote takiego "macho" zabic...

[koKOro]

kiedyś słyszałam, że mężczyźni boją się pięknych kobiet. Z chęcią poaptrzą, ale rzadko podejdą, nie widzą w roli żony i matki.

myślę, że większe znaczenie od urody ma podejście do życia i wnętrze. Ktoś mało urodziwy może nas oczarować wnętrzem i wtedy zaczyna się cały wydawać bardziej atrakcyjny. Choć nie wiem czy tak samo jest z facetami, chyba rzadziej.

[stargazer]

Jeszcze a propos skromności. Piszecie, że jest przereklamowana. Ale dla mnie mówienie otwarcie o tym, co się sobą reprezentuje jest co najmniej dziwne, a osoby, po których od razu widać, że wysoko się cenią, sprawiają na mnie dość odpychające wrażenie. Ja nie umiem powiedzieć że jestem w czymś dobra czy że jestem ładna - bo nigdy sama nie będę miała takiej pewności i nie jestem o tym wewnętrznie przekonana, to do innych należy ocena tego.

Inna poruszona przez Was kwestia - to, że inni kierują się w życiu pierwszym wrażeniem, praktycznie całe życie było moim przekleństwem. Jestem antymistrzynią robienia dobrego pierwszego wrażenia Ludzie na początku niemal zawsze odbierają mnie nieciekawie i myślą, że nie mam nic do powiedzenia, a z czasem przekonują się, że się mylili i z reguły to odwołują - już parę razy różne osoby mi to mówiły. Grunt w tym, żeby potem było dość czasu, by mogli przekonać się, że się mylili :/ Vretka ma rację, najlepiej byłoby poznać kogoś na uczelni, w pracy czy na wspólnych imprezach. Tylko że ja siłą rzeczy (absolwentka sfeminizowanego kierunku, pracująca w sfeminizowanym zawodzie i z różnych powodów, o których wolałabym tu nie pisać, obawiająca się imprez) jestem skazana na znajomości zawierane przez internet. Zdarzało się potem, że były przeniesione do realu - no i, jak napisałam już wcześniej, z powodu nieśmiałości nie dostałam drugiej szansy :/ Usłyszałam: &quot;TY jesteś zupełnie inna niż w internecie, taka zamknięta w sobie, wycofana... W internecie wypowiadasz się energicznie i odważnie, a nawet flirtujesz, a co się teraz z tym stało?&quot; To się stało, że z powodu onieśmielenia doznałam paraliżu i mowę mi odjęło :/

Boję się, że przez całe życie będę tak wszystko psuła. Nieważne, mogłabym nie wiadomo co robić ze swoim wyglądem plus dawać popis elokwencji w necie na komunikatorze, ale nic z tego ni9e wyjdzie, jeśli na żywo nie będę pewna siebie, uwodzicielska i przekonana o swojej wartości :/

[Śnieżka]

Napisane przez insomnieux

ja sie czasami zastanawiam "kurde, co ona w sobie takiego ma, ze on taki przystojniak sie z nia zadaje" bo na moje oko, jakas tam dziewczyna jest po prostu brzydka. ale widac dla tamtej osoby jest czyms wiecej niz tylko oprawką, ze sie tak wyraze
ja tez sie pewnie nie podobam wszystkim dziewczynom i chłopakom, a jednak czasami sie jakis adorator znajduje i wtedy jakas jego fanka byc moze mysli tak samo jak ja.

No dokladnie,czasami widze taka nijaka dziewczyne wrecz nieprzyjemny wyraz twarzy
a idzie z chlopakiem doslownie bosski...
ok moze ma fajny charakter
tylko czemu ja,niby ładna nikogo nie mam?
Tak liczy sie charakter...tylko ze ja mam charakter rowniez,jestem wesola sympatyczna dziewczyna za taka uchodze i co?
moze mam chodzic i sie prosic?''hej prosze umow sie ze mna no co ty wiem nie jestem brzydka ale daj mi szanse''
eh
ogolnie to lubie byc sama i nigdy chlopak nie byl mi tak potrzebny jak niektorym ale ostatnio bardzo chcialabym kogos takiego miec...tylko jest jeszcze jedna sprawa,owszem mialam chlopaków ale raczej to bylo z ich strony takie plytkie...wiecie o co chodzi?
Dajmy na to ja sie zakochalam i w ogole a on mnie traktowal bardziej tak no,owszem isc na impreze poprzytulac sie a za tydzien znaleźć inna i napawde przykro mi kiedy widze udana pare i chlopaka ktory naprawde kocha swoja dziewczyne,nie traktuje ja tak lekko ze ahh fajna laska zabawie sie i poszukam innej
nie wiem ale mam wrazenie ze raczej nie uda mi sie poznac naprawde fajnego chlopaka bo albo ktos mnie zrobi w trabe albo bede sama i tyle
a czy ja duzo wymagam?chcialabym tylko przystojnego,szczerego chlopaka z poczuciem humoru

[little.b.blue]

ja swojego chłopaka poznałam właśnie przez internet. przez kilka miesięcy rozmawialiśmy na GG i było cudownie. później przyszedł czas na spotkanie. chłopak nieśmiały, prawie w ogóle się nie odzywał. przyjechał do mnie z innego miasta i siłą rzeczy musieliśmy spędzić ze sobą kilka godzin, podczas których wymieniliśmy zaledwie kilkanaście zdań. byłam zawiedziona, ale przez te rozmowy na gadu poznałam Go nieco i wiedziałam, ze jest to cudowny facte. spotkaliśmy się kolejny raz - znów nieciekawie. i kolejny - już lepiej. co spotkanie było między nami coraz lepiej i w końcu wyznał mi miłość i zostaliśmy parą. moja historia dowodzi, że czasami warto dać drugą szansę, a jeśli trzeba to i trzecią.
i to wcale nie jest przeciętny facet - ma poczucie humoru, jest wysoki, przystojny i ma świetny charakter.
a najlepsze jest to, że ja wcale nie jestem jakaś cudowna - mam nadwagę, czasem jestem nie do zniesienia, żądna ze mnie piękność i mam mnóstwo kompleksów.
a jednak mój mężczyzna mnie kocha. i to jest piękne.
jesteśmy ze sobą dwa lata i mam nadzieję, że będziemy jeszcze duużo dłużej.

[stargazer]

Napisane przez little.b.blue

ja swojego chłopaka poznałam właśnie przez internet. przez kilka miesięcy rozmawialiśmy na GG i było cudownie. później przyszedł czas na spotkanie. chłopak nieśmiały, prawie w ogóle się nie odzywał. przyjechał do mnie z innego miasta i siłą rzeczy musieliśmy spędzić ze sobą kilka godzin, podczas których wymieniliśmy zaledwie kilkanaście zdań. byłam zawiedziona, ale przez te rozmowy na gadu poznałam Go nieco i wiedziałam, ze jest to cudowny facte. spotkaliśmy się kolejny raz - znów nieciekawie. i kolejny - już lepiej. co spotkanie było między nami coraz lepiej i w końcu wyznał mi miłość i zostaliśmy parą. moja historia dowodzi, że czasami warto dać drugą szansę, a jeśli trzeba to i trzecią.
i to wcale nie jest przeciętny facet - ma poczucie humoru, jest wysoki, przystojny i ma świetny charakter.
a najlepsze jest to, że ja wcale nie jestem jakaś cudowna - mam nadwagę, czasem jestem nie do zniesienia, żądna ze mnie piękność i mam mnóstwo kompleksów.
a jednak mój mężczyzna mnie kocha. i to jest piękne.
jesteśmy ze sobą dwa lata i mam nadzieję, że będziemy jeszcze duużo dłużej.

To miał dużo szczęścia, że trafił właśnie na Ciebie

[little.b.blue]

raczej to ja miałam dużo szczęścia ze trafiłam na niego. tak naprawdę to sama się dziwię co On we mnie widzi.

każdy zasługuje na drugą szansę. szkoda tylko, że nie wszyscy te drugie szanse dają...

[Editaphx]

muszę przyznać, że jeśli facet nie powalił mnie na kolana na 1 spotkaniu to się już z nim nie spotkałam więcej..może to błąd, bo zdaje sobie sprawę, że ktoś może zyskać przy bliższym poznaniu, a już w ogole fajne działanie ma efekt ekspozycji- czyli im czesciej kogos widzimy, tym bardziej lubimy (ja np. ludzi z ktorymi jezdze w autobusie uwazam ze moich znajomych, choć wcale się nie znamy) znam jakiś tam facetów- np. znajomych moich znajomych którzy nie spodobali mi sie jakoś szczegolnie, ale polubilam ich z czasem i wygląd zszedł na dalszy plan, może więc jednak warto dawać drugą szansę..

nie ma co ukrywać, że Bestie mają lepiej w życiu. pozatym nie ma to jak wrócić ze spotkania z Bestią i nie umieć zasnąć, zamiast zastanawiać się czy dać 2 szansę facetowi, który mnie nie porwał ja sama Bestią nie jestem..

[Astreea]

Kainko_92, to najwyraźniej można uznać to za pewną ogólną zasadę, jeśli masz tak samo, przede wszystkim to przecież miłość polega na wzajemnej akceptacji, a ta akceptacja powinna dotyczyć również cielesności - do tego dochodzi jeszcze to, iż to nie aparycja jest najważniejsza, a miłość jest wystarczającym sposobem na swego rodzaju zaburzenie obiektywnego widzenia tej drugiej osoby, co nie znaczy, że subiektywność jest zła, jest dobra, ale nie zawsze rozumiana przez ludzi z otoczenia

[Astreea]

Napisane przez Editaphx

muszę przyznać, że jeśli facet nie powalił mnie na kolana na 1 spotkaniu to się już z nim nie spotkałam więcej..

A może to nie jest wcale błąd, bo na tym pierwszym spotkaniu przecież nie chodzi tylko o fizyczność, ale o feeling, jeśli nie zaiskrzy na pierwszym spotkaniu, to pewnie i nie zaiskrzy później, zwłaszcza, gdy spotykamy się w wiadomym celu

[atka83]

Napisane przez Astreea

A może to nie jest wcale błąd, bo na tym pierwszym spotkaniu przecież nie chodzi tylko o fizyczność, ale o feeling, jeśli nie zaiskrzy na pierwszym spotkaniu, to pewnie i nie zaiskrzy później, zwłaszcza, gdy spotykamy się w wiadomym celu

I tam,to ja spotykając się z obecnym tz-em po raz pierwszy,uznałam że w ogóle nie jest w moim typie,nie byłam jakoś do niego zbytnio przekonana.Lecz spotykalam się z nim dając mu/nam szanse noi im więcej się z nim spotykałam tym bardziej zaczeło mnie do niego ciągnąć,miałam tzw ciągutki Noi teraz jestesmy razem.

[madame paranoja]

Napisane przez atka83

I tam,to ja spotykając się z obecnym tz-em po raz pierwszy,uznałam że w ogóle nie jest w moim typie,nie byłam jakoś do niego zbytnio przekonana.Lecz spotykalam się z nim dając mu/nam szanse noi im więcej się z nim spotykałam tym bardziej zaczeło mnie do niego ciągnąć,miałam tzw ciągutki Noi teraz jestesmy razem.

oj u mnie to pewne
nigdy się nie zakochuję/zauraczam od razu

ja też się czasem dziwię, że wśród moich znajomych przystojniacha totalnie ginie w objęciach ani to miłej, ani fajnej dziewczyny.
no ale przecież każdy potrzebuje uczucia a nie jest powiedzianie, że ta niepiękna dziewczyna nie może być prawdziwym skarbem

i ponoć : "brzydkie dziewczyny są lepsze w łóżku- bardziej się starają"

[Astreea]

No cóż, to trochę inna sytuacja, ja w ogóle wykluczyłam klasyfikację - "jest czy nie jest w moim typie", ale w moim przypadku w ogóle było inaczej, gdyż poznaliśmy się przez internet i gdy już spotkaliśmy się pierwszy raz, to byłam zakochana po uszy

[Editaphx]

Napisane przez Astreea

A może to nie jest wcale błąd, bo na tym pierwszym spotkaniu przecież nie chodzi tylko o fizyczność, ale o feeling, jeśli nie zaiskrzy na pierwszym spotkaniu, to pewnie i nie zaiskrzy później, zwłaszcza, gdy spotykamy się w wiadomym celu

no właśnie w moim przypadku nie było feelingu, nie mój typ, było miło, ale jak z kolegą za to jak raz poczułam feeling to do dziś mnie trzyma póki co twierdzę więc, że albo mnie uderzy od razu albo wcale, mówię o fascynacji, zauroczeniu, pociągu, u mnie akurat uczucie przychodziło zawsze później, niejako wtórnie do narodzonej szybko fascynacji