Dlaczego ludzie nie lubią osób zbyt miłych?

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez dori7

Wybacz, ale jeśli ludzie generalnie Cię nie lubią, to musisz się zastanowić, dlaczego. Za bycie miłym ludzie nie odpłacają wrogością. Ludzie lgną do osób uśmiechniętych i życzliwych, to naturalne. I nie trzeba być zawsze i dla każdego miłym i pomocnym, bo wtedy jest się popychadłem. Czasem trzeba postawić granicę, żeby nie dać się wykorzystywać. Nie trzeba zawsze potakiwać ani robić wszystko dla wszystkich. Jeśli naturalnie lubi sam siebie i ma pogodne nastawienie do innych, to zjednuje sobie ludzi.

Tu bym się kłóciła, bo lubienie siebie wciąż jest przed wielu równoznaczne z zarozumialstwem, samolubnością, egoizmem.
Tak jesteśmy wychowani, że mamy przede wszystkim być mili i porządku wobec innych, a sami być cisi i pokornego serca. Tzn. wielu z nas zostało tak wychowanych. Po drugiej stronie "barykady" jest moda na przebojowych, super pewnych siebie rodem z Ameryki, którzy to muszą tę pewność siebie demonstrować w każdym geście i w głosie, co mnie osobiście razi, jak zresztą każde przejawy sztuczności i czegoś, co zostało nam odgórnie narzucone.

[archimonde]

Napisane przez fluffy_unicorn

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

Osoby, które jak to ujęłaś walą wszystko prosto z mostu nie zważając na otoczenie to zazwyczaj osoby, które osiągnęły taki status/pozycję, że nie muszą się martwić, jeśli kogoś obrażą, bo i tak im to w żaden sposób nie zagrozi. Mają wyje*ane, czy ich lubisz, czy nie, bo są samowystarczalni i poradzą sobie bez Ciebie.

Osoby podejrzanie miłe bardzo często zachowują się tak dlatego, że boją się odrzucenia i zależy im na opinii innych.

To trochę takie popadanie ze skrajności w skrajność, ja osobiście uważam, że najlepiej być gdzieś pośrodku spektrum - być uprzejmym, ale nie zawahać się być trochę bardziej agresywnym i stanowczym, jeśli sytuacja tego wymaga.

Nie mam pod ręką żadnych linków, ale gdzieś robili badania, dlaczego kobiety lgną do tzn. "bad boys", a mili, potulni faceci lądują w friend zone. Ci pierwsi mają mieć rzekomo lepszy materiał genetyczny, co zapewnia większą przeżywalność potomstwa i nie muszą martwić się o aprobatę, bo wiedzą, że i tak kobiety będą ich preferować, no bo każdemu podświadomie zależy na zapewnieniu jak najlepszego bytu potomstwu i takie tam różne.

[Limonka2738]

Napisane przez archimonde

Osoby, które jak to ujęłaś walą wszystko prosto z mostu nie zważając na otoczenie to zazwyczaj osoby, które osiągnęły taki status/pozycję, że nie muszą się martwić, jeśli kogoś obrażą, bo i tak im to w żaden sposób nie zagrozi. Mają wyje*ane, czy ich lubisz, czy nie, bo są samowystarczalni i poradzą sobie bez Ciebie.

Ja tak mam. Ale nie jestem samowystarczalna i próbuję się tego pozbyć.

Także najlepiej - złoty środek.

Ale powiem ci autorko, że szczerość działa. Paradoksalnie ludzie na początku się na mnie obrażają, ale potem rozumieją, że ja w sumie po prostu mówię co myślę i zbliżają się. Każdy z moich bliskich ma historyjkę o tym jak go na dzień dobry wkurzyłam i obraziłam.

Nie ma się czym chwalić, ale próbuję ci pokazać, że od tej strony też można, a ze szczerością (przesadną nawet) da się żyć.

Jak jesteś sobą, to chętni się zawsze znajdują.

[201803090921]

Napisane przez fluffy_unicorn

Ok, ale dlaczego w takim razie wolicie osoby, które nie mają oporów, żeby was skrytykować, wyśmiać etc.? Przecież nikt nie lubi być krytykowany. Nie macie wtedy tak że przestajecie lubić tę osobę?

No nie, nie wolimy.

Ja nie lubię ludzi bez własnego zdania, takich co to przytakną każdej głupocie, wypowiedzianej przez rozmówcę (nieważne jaka jest ich motywacja, czy próbują w ten sposób coś uzyskać, czy po prostu są tak wychowani). Drażni mnie taki styl bycia.
Nie lubię również natrętnej, sztucznej uprzejmości i włażenia w tyłek rozmówcy, nie lubię nadskakiwania ani zagadywania - jeśli mam coś do powiedzenia, to sama to powiem, bez obawy.

[zakonna]

Napisane przez kropka_w_kropce

Nie lubię osób miłych narzucających się, rzygajacych tęczą, wiecznie na wszystko gotowych i zawsze w dobrym humorze. Lubię za to uprzejmość, szczerość, naturalność, racjonalny optymizm.

Dokładnie.

[_Matilde_]

Napisane przez fluffy_unicorn

Bo moja samoocena leży. Bo nie mam znajomych i nie wiem dlaczego. Od zawsze tak było i myślałam, że coś robię źle. A pomimo tego, że byłam miła, słuchałam drugiej osoby, nie zaczynałam konfliktów to i tak wiele złych i niesprawiedliwych słów słyszałam na swój temat od wielu ludzi. Rodzice od innych dzieci czasami mieli coś do mnie i zabraniali im się ze mną zadawać, chociaż nie robiłam nic złego, nikogo nie sprowadzałam na złą drogę, nie gnębiłam. Nie wiem dlaczego tak jest. Nie jestem też z patologicznej rodziny.

Pierwsze zdanie jest odpowiedzią na drugie. Bez dobrej samooceny jesteś nikim sama dla siebie, więc czym masz zachęcić innych? Popracuj nad sobą, albo sama albo z psychologiem. Musisz być ważna sama dla siebie i siebie lubić żebyś się stała ważna dla kogoś i lubiana

[Elfia4]

Napisane przez fluffy_unicorn

Ok, ale dlaczego w takim razie wolicie osoby, które nie mają oporów, żeby was skrytykować, wyśmiać etc.? Przecież nikt nie lubi być krytykowany. Nie macie wtedy tak że przestajecie lubić tę osobę?

Nie, nie lubimy osób, które nas wyśmiewają i bezpodstawnie krytykują
Lubimy osoby szczere, które kiedy mają ku temu przesłanki, potrafią z wyczuciem zwrócić komuś uwagę. Ale krytykują nie osobę, jako całość, a konkretne jej działanie czy zachowanie. Taka krytyka ma sens, pozwala się zastanowić nad daną sytuacją, czy zmodyfikować zachowanie.

Napisane przez fluffy_unicorn

Nie chodziło mi o kogoś, kto ciągle kogoś wyśmiewa. No ale rozmawia normalnie z wami i powiecie coś, co wg niego jest totalną głupotą i w pewnym sensie was wyśmieje. Co z takim zachowaniem? Lepsze od zwykłego przytaknięcia?

Piszesz to z własnego doświadczenia?
Powinnaś się zastanowić nad tym, czy twoi znajomi nie leczą kompleksów i nie podnoszą własnej samooceny wyśmiewając się z ciebie i traktując jak kozła ofiarnego.
Zwykle ludzie mają wyczucie kiedy mogą się pośmiać, kiedy włączyć sarkazm i ironię, a kiedy wręcz przeciwnie, bo druga strona może to odebrać jako atak na nią.
Jeśli ktoś krytykuje i wyśmiewa ciebie za to, że masz inne zdanie na jakiś temat, to broń swojego zdania. Przecież na tym polega dyskusja, a nie na wyśmiewaniu się z cudzych opinii.

Napisane przez fluffy_unicorn

Bo moja samoocena leży. Bo nie mam znajomych i nie wiem dlaczego. Od zawsze tak było i myślałam, że coś robię źle. A pomimo tego, że byłam miła, słuchałam drugiej osoby, nie zaczynałam konfliktów to i tak wiele złych i niesprawiedliwych słów słyszałam na swój temat od wielu ludzi. Rodzice od innych dzieci czasami mieli coś do mnie i zabraniali im się ze mną zadawać, chociaż nie robiłam nic złego, nikogo nie sprowadzałam na złą drogę, nie gnębiłam. Nie wiem dlaczego tak jest. Nie jestem też z patologicznej rodziny.

Polub siebie, a dopiero wówczas inni cię polubią. To truizm, ale serio w relacjach z ludźmi ważne jest to, czy chociaż trochę lubisz siebie i sobie ufasz. To czy ktoś lubi siebie, to się po prostu czuje w innych ludziach. Popracuj nad pewnością siebie, ale nie nad chamstwem i butą, bo bycie chamskim, to nie to samo, co bycie pewnym siebie.
Wbrew pozorom zarówno ludzie chamscy, jak i ci bardzo mili coś za tymi maskami ukrywają. Zwykle małą pewność siebie i jakiś wewnętrzny strach.

Napisane przez _Matilde_

Pierwsze zdanie jest odpowiedzią na drugie. Bez dobrej samooceny jesteś nikim sama dla siebie, więc czym masz zachęcić innych? Popracuj nad sobą, albo sama albo z psychologiem. Musisz być ważna sama dla siebie i siebie lubić żebyś się stała ważna dla kogoś i lubiana

Dokładnie tak

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez Elfia4

Polub siebie, a dopiero wówczas inni cię polubią. To truizm, ale serio w relacjach z ludźmi ważne jest to, czy chociaż trochę lubisz siebie i sobie ufasz. To czy ktoś lubi siebie, to się po prostu czuje w innych ludziach. Popracuj nad pewnością siebie, ale nie nad chamstwem i butą, bo bycie chamskim, to nie to samo, co bycie pewnym siebie.
Wbrew pozorom zarówno ludzie chamscy, jak i ci bardzo mili coś za tymi maskami ukrywają. Zwykle małą pewność siebie i jakiś wewnętrzny strach.

Jest ważne, ale nie ma bezpośredniego przełożenia na to, że automatycznie więcej osób będzie nas lubiło, bo my lubimy siebie. O tyle ma związek, że lubiąc siebie, jest się bardziej wyrozumiałym wobec bliźnich i mniej skłonnym do wydawania ocen.
Niech Autorka wątku pokocha siebie dla samej siebie, nie dla innych.

[fairywho]

Ja tam lubię przyjaznych, otwartych ludzi. Dziwi mnie, że bycie zwyczajnie uprzejmym, miłym bywa negatywnie odbierane. Nie lubię za to narzucania się i fałszu (typu ktoś jest "miły", ale za plecami mówi niefajne rzeczy). Nie lubię też ironii, sarkazmu i pchania się wszędzie na siłę ze swoim zdaniem.

[puchaty71]

[1=7b876ccefd4157b39b86852 d237c1fcdcf44b9c3_6485007 1d5e54;77341251]Jest ważne, ale nie ma bezpośredniego przełożenia na to, że automatycznie więcej osób będzie nas lubiło, bo my lubimy siebie. O tyle ma związek, że lubiąc siebie, jest się bardziej wyrozumiałym wobec bliźnich i mniej skłonnym do wydawania ocen.
Niech Autorka wątku pokocha siebie dla samej siebie, nie dla innych.[/QUOTE]
Mi się wydaje, że lubiąc siebie nie szukamy tak kompulsywnie akceptacji na zewnątrz. Przestaje nam na tym tak zależeć i stajemy się bardziej autentyczni. To z kolei sprawia, że nas bardziej lubią

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez puchaty71

Mi się wydaje, że lubiąc siebie nie szukamy tak kompulsywnie akceptacji na zewnątrz. Przestaje nam na tym tak zależeć i stajemy się bardziej autentyczni. To z kolei sprawia, że nas bardziej lubią

Ci, którym jest to przeznaczone, tak.

[Rena]

Napisane przez fluffy_unicorn

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

tzn dla Ciebie "mily" to taki, ktory nigdy nic nie skrytykuje? Na dluzsza mete to podchodzi pod falsz. Narzekanie na wszystko i "prosto z mostu" jest niekulturalne, ale drugi biegun i chwalenie do bolu tez moze byc irytujace.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Nie zauważyłam, że jak ktoś jest miły to ludzie go nie lubią w moim otoczeniu, raczej na odwrót Czasami mi jest źle z tym, że jestem złośliwa i ironiczna, bo widzę jak niektórzy ludzie na to reagują- od razu foch, oburzenie i takie tam. Próbowałam to zmienić, ale było to sztuczne.

[kalor]

[1=ad661336dba67467d5566b7 c0c939a9c82ec46ac_5f7e487 29cea2;77349281]Nie zauważyłam, że jak ktoś jest miły to ludzie go nie lubią w moim otoczeniu, raczej na odwrót Czasami mi jest źle z tym, że jestem złośliwa i ironiczna, bo widzę jak niektórzy ludzie na to reagują- od razu foch, oburzenie i takie tam. Próbowałam to zmienić, ale było to sztuczne.[/QUOTE]

Ooo, ja tez chciałabym być miła i dobra, ale jestem złośliwą wiedźmą. Tylko że ja tak sama z siebie czuję taką potrzebę. Niestety silna wola to tez nie jest moja zaleta i często mi się coś "omsknie"

---------- Dopisano o 10:02 ---------- Poprzedni post napisano o 10:01 ----------

Chociaż ludzie mnie lubią, myślą, że jestem przez to cholernie zabawna a ja sama się łapię za głowę jak myśle, co ja znowu nagadalam!

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez kalor

Ooo, ja tez chciałabym być miła i dobra, ale jestem złośliwą wiedźmą. Tylko że ja tak sama z siebie czuję taką potrzebę. Niestety silna wola to tez nie jest moja zaleta i często mi się coś "omsknie"

Jesteś złośliwa, bo nie lubisz tych ludzi?

[201711301501]

Napisane przez kalor

Ooo, ja tez chciałabym być miła i dobra, ale jestem złośliwą wiedźmą. Tylko że ja tak sama z siebie czuję taką potrzebę. Niestety silna wola to tez nie jest moja zaleta i często mi się coś "omsknie"

---------- Dopisano o 10:02 ---------- Poprzedni post napisano o 10:01 ----------

Chociaż ludzie mnie lubią, myślą, że jestem przez to cholernie zabawna a ja sama się łapię za głowę jak myśle, co ja znowu nagadalam!

Dużo ma jeszcze ogólny sposób bycia, mozna być złośliwym, wrednym ale sympatycznym

[kalor]

[1=7b876ccefd4157b39b86852 d237c1fcdcf44b9c3_6485007 1d5e54;77359036]Jesteś złośliwa, bo nie lubisz tych ludzi?[/QUOTE]

Nie, czemu? Nie napisałam tego

Ofzywuscue nie jest tak, ze po wszystkich jeżdżę bez ograniczeń. Wiem, ze jest wiele wariantów pomiędzy "miła do porzuci" a "bez kija nie podchodź" z pewnością nie jestem taka najgorsza, bo bym nie była ogólnie lubiana.

Ja pisze tylko o tym, ze wlasnie chciałabym być naturalnie dobrym i miłym człowiekiem chociaż czasem wlasnie chcę być jędzą z ciętym językiem.

Bliźnięta jedno we mnie chce być miłe, drugie chce być złośliwe

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

To zależy, co dokładnie masz na myśli mówiąc "MIŁY".

Najlepszy typ osób to ludzie, którzy promieniują ciepłem, dobrymi uczuciami, bo są siebie pewni, lubią siebie, ale jednocześnie okazują życzliwość także innym (w odróżnieniu od tych, którzy mają wokół siebie wspaniałą "aurę" pewności siebie, ale wobec innych są wredni).

Są też inni ludzie, którzy są mili, ale nie robią tego z dobroci serca, tylko dlatego, że boją się zostać sami, za wszelką cenę chcą, żeby ktoś ich w końcu polubił. To nie jest nic dobrego, to egoizm, zawłaszczanie dla siebie. Jeśli jesteś tym typem, to to jest wyczuwalne dla innych.

Nie przejmuj się jednak złymi komentarzami, one będą ZAWSZE. Im cudowniejszą osobą się staniesz, tym będzie ich więcej, ale wtedy będziesz w stanie bardziej je ignorować.

Wszystkich największych proroków gnębili, Jezusa ukrzyżowali, wszystkim słynnym ludziom kładziono pod nogi kłody nie do pokonania.

Nie licz na to, że kiedyś złe komentarze znikną, nie myśl sobie, że skoro są, to znaczy, że coś z tobą nie tak.

[chwast]

W Anglii jest to bardzo pożądane - niestety 70% takie zachowanie jest po prostu fałszywe....
w Polsce z czymś takim sie nie spotkałam, ale moze to i lepiej. Nie musimy lizać sobie tyłków i się do siebie szczerzyć :p

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez MistrzyniDrugiegoPlanu

Nie przejmuj się jednak złymi komentarzami, one będą ZAWSZE. Im cudowniejszą osobą się staniesz, tym będzie ich więcej, ale wtedy będziesz w stanie bardziej je ignorować.

Wszystkich największych proroków gnębili, Jezusa ukrzyżowali, wszystkim słynnym ludziom kładziono pod nogi kłody nie do pokonania.

A to jest bardzo szkodliwe przekonanie. Bądźmy cudowni, ale nie musimy być męczennikami.
Ma być cudowna, żeby być sławna? Coś tu z czymś pomieszałaś.

[taka_bebe]

Mogę powiedzieć dlaczego ja nie lubię osób zbyt miłych:
1) wydają się sztuczne, zastanawiam się, czego ode mnie chcą, że takie milusie
2) nie jestem w stanie być dla kogoś cały czas taka miła jak oni, więc rodzi to we mnie pewnego rodzaju poczucie bycia "niewystarczająco dobrej koleżanki"
3) z reguły te supermiłe osoby są też wysoko energetyczne, czyli ciągle się śmieją, zawsze mają chęć coś robić, ogólnie reagują żywo na wszystko - wkurza mnie to, bo ja siedzę spokojnie, odpoczywam, a laska obok się chichra z byle powodu, itp. Ja mam raczej przeciętny poziom energii i humoru. Często się śmieję, ale nie zawsze i nie ze wszystkiego. Często nie mam ochoty rozmawiać, szczególnie o "niczym", a takie osoby bywa, że trajkoczą jak opętane - drażni mnie to.
4) zdarza się, że będąc takie miłe wykazują też ponad przeciętną troskliwość. A to, że nie siedzę z bananem na twarzy od samego rana, nie znaczy, że trzeba mnie wypytywać co się stało, dlaczego jestem smutna, czy jestem może chora? Po prostu brrr... dajcie mi trochę intymności! Jak bym się źle czuła, to bym poszła do lekarza i by mnie tu nie było, że się nie uśmiecham, nie znaczy, że jestem smutna, a gdyby coś się stało, to uwierz, opowiedziałabym to komuś, komu ufam (skoro nie wiesz, czy coś się stało wyciągnij z tego prosty wniosek...)

To tyle mniej więcej.

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

[1=7b876ccefd4157b39b86852 d237c1fcdcf44b9c3_6485007 1d5e54;77369661]A to jest bardzo szkodliwe przekonanie. Bądźmy cudowni, ale nie musimy być męczennikami.
Ma być cudowna, żeby być sławna? Coś tu z czymś pomieszałaś.[/QUOTE]

Chodziło mi tylko i wyłącznie o to, że nawet najcudowniejsi ludzie uzyskują zly odzew, muszą sobie radzić ze złośliwością innych, i tak dalej. Nie chciałam pisać o żadnym męczeństwie, ani o sławie.