Jak pogodzić się z tym że można już nikogo nie spotkać?

[Suzannah__]

Hej, mam 28 lat, na koncie kilka związków (max 2 lata). Od 2.5 jestem sama i ostatnio chyba straciłam już nadzieję na cokolwiek. W moim życiu oczywiście pojawiają się faceci którymi jestem zainteresowana i jeśli ktoś mi się podoba to staram się w nienachalny sposób to okazywać no ale właśnie.. nic nigdy z tego nie wychodzi. Doszłam już do takiego punktu że chyba straciłam wszelką nadzieję że kiedyś kogoś spotkam, bo od czasu liceum od kiedy jakoś bardziej zaczęłam interesować się związkami przewinęło się naprawdę dużo facetów, którzy mi się podobali. I z nikim nie wyszło i nie wychodzi. Chyba się poddaje i stąd moje pytanie jak się z tym pogodzić ze można już nikogo nie spotkać? Ta potrzeba bliskości we mnie jest i staram się ja "zagłuszyć" jakimiś hobby, wychodzeniem do ludzi, że znajomymi ale to działa tylko na krótką chwilę. Chciałabym się po prostu z tym jakoś pogodzić ze chyba nie jest mi pisane mieć kogoś, założyć rodziny itd. Jak się z tym pogodzić?

[road_rage]

A co to znaczy, że starasz się okazywać zainteresowanie w nienachalny sposób?

[Suzannah__]

Staram się złapać kontakt wzrokowy, uśmiecham się, czasami się zdarza że sama zagadam. Oczywiście jeśli nie widzę zainteresowania z drugiej strony to odpuszczam. Otrzymuje też zainteresowanie od facetów którzy mi się nie podobają i staram się im dawać szansę ale z tego też nic nie wychodzi.

[tinkerver2]

Mam podobnie. Tzn ja nie mam problemu z poznaniem faceta, problem mam z tym, że w sumie do nikogo nic nie czuje, jakbym już nigdy miała nie poczuć tego, co czułam do ex męża.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[road_rage]

Czasem to zainteresowanie trzeba najpierw wzbudzić. Dla mnie z twojego opisu to wygląda tak, jakbyś nic szczególnego nie robiła i czekała aż facet podejmie działania.

[Suzannah__]

Nie, nie czekam aż facet wykona pierwszy ruch. Tak jak mówię zdarza mi się pierwszej podejść i zagadać, ostatnio nawet jednego kolegę zaprosiłam gdzieś tam no ale tak jak mówię nic z tego nie wychodzi.

[DrDoom]

Napisane przez Suzannah__

Hej, mam 28 lat, na koncie kilka związków (max 2 lata). Od 2.5 jestem sama i ostatnio chyba straciłam już nadzieję na cokolwiek. W moim życiu oczywiście pojawiają się faceci którymi jestem zainteresowana i jeśli ktoś mi się podoba to staram się w nienachalny sposób to okazywać no ale właśnie.. nic nigdy z tego nie wychodzi. Doszłam już do takiego punktu że chyba straciłam wszelką nadzieję że kiedyś kogoś spotkam, bo od czasu liceum od kiedy jakoś bardziej zaczęłam interesować się związkami przewinęło się naprawdę dużo facetów, którzy mi się podobali. I z nikim nie wyszło i nie wychodzi. Chyba się poddaje i stąd moje pytanie jak się z tym pogodzić ze można już nikogo nie spotkać? Ta potrzeba bliskości we mnie jest i staram się ja "zagłuszyć" jakimiś hobby, wychodzeniem do ludzi, że znajomymi ale to działa tylko na krótką chwilę. Chciałabym się po prostu z tym jakoś pogodzić ze chyba nie jest mi pisane mieć kogoś, założyć rodziny itd. Jak się z tym pogodzić?

Lepiej być samemu niż tkwić w nieudanym związku, przynajmniej masz szansę kogoś poznać, a póki co wolny czas na samorealizację.
Masz dopiero 28 lat, co to jest w tych czasach

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Napisane przez Suzannah__

Nie, nie czekam aż facet wykona pierwszy ruch. Tak jak mówię zdarza mi się pierwszej podejść i zagadać, ostatnio nawet jednego kolegę zaprosiłam gdzieś tam no ale tak jak mówię nic z tego nie wychodzi.

Dlaczego nie wychodzi? Co Tobie w facetach nie pasuje?

Nie mam na myśli, aby nie mieć wymagań. Jednocześnie są osoby, które oczekują wielkiego pełnego namiętności bum, a takie rzeczy są baaardzo rzadkie.

[Suzannah__]

To zazwyczaj Ci faceci nie wykazują inicjatywy, a że nie chce gonić za facetem to po prostu odpuszczam i przestaje się narzucać. Nie mam ochoty na relacje w których tylko ja wykazuje jakąś inicjatywę.

[Kaviaa]

I bardzo dobrze, że autorka nie rzuca sie na pierwszego lepszego i ma jakiekolwiek wymagania. Dość już jest wątków na wizażu gdzie dziewczyny opisuja swoje 'zwiazki' i facetów, to aż się płakać czasami chcę, że sobie na tyle pozwalają.
Jak najbardziej trzeba mieć wymagania, które są dla nas najważniejsze niż męczyć się w bylejakim związku z braku laku i tracić czas, a potem przeżywać rozstanie.

Autorko, a mieszkasz w dużej miejscowości?
Nie przejmuj się, jak nikogo nie znajdziesz. Ludzie czasem się rozstają w wieku 40 lat, albo są po rozwodzie i zostają sami. Niektórzy żyją od lat w toksycznych związkach, myślisz że są wtedy szczęśliwsi od Ciebie? Lepiej być samemu niż mieć kogoś na siłe
Może być tak, że spotkasz miłość swojego zycia, a może być tak że nie nie spotkasz nikogo odpowiedniego, trzeba się nauczyć być samemu. Partner nie zawsze rozwiąże nasze wszystkie problemy.
Najlepiej jest po prostu robić tak jak teraz robisz - coś tam szukasz, ale bez większej spiny. Może za kilka miesięcy albo lat trafisz raz, a porządnie
Zresztą nawet jak znajdziesz kogoś fajnego (na pierwszy rzut oka) - jaka jest gwarancja że będziesz z nim szczęsliwa i będzie to związek na lata? Może się okazać, że będziesz się tylko stresować przez ten związek. Nie wiadomo co przyszłość przyniesie. Może wyjdziesz na tym lepiej, że teraz jesteś sama.

[Sylia166]

Przecież ludzie poznają się w różnym wieku, moja mama poznała faceta jak miała 46 lat w dodatku 11 lat młodszy od niej, są już ponad 10 lat razem, a też po rozwodzie traciła nadzieje i myślała, że czeka ją samotność do końca życia Wyluzuj, nie wiesz co będzie kiedyś.

[chwast]

Napisane przez Sylia166

Przecież ludzie poznają się w różnym wieku, moja mama poznała faceta jak miała 46 lat w dodatku 11 lat młodszy od niej, są już ponad 10 lat razem, a też po rozwodzie traciła nadzieje i myślała, że czeka ją samotność do końca życia Wyluzuj, nie wiesz co będzie kiedyś.

Moja jak miała 49


Sent from my iPhone using Tapatalk

[road_rage]

Napisane przez Suzannah__

To zazwyczaj Ci faceci nie wykazują inicjatywy, a że nie chce gonić za facetem to po prostu odpuszczam i przestaje się narzucać. Nie mam ochoty na relacje w których tylko ja wykazuje jakąś inicjatywę.

Ale skąd pomysł, że się narzucasz? Ile razy i jak próbujesz? Bo tak jak wcześniej pisałam, często najpierw należy w jakiś sposób wzbudzić to zainteresowanie u faceta.

[Suzannah__]

Tak mieszkam w większym mieście.



Wiem że życie się może ułożyć tak że nigdy nikogo nie spotkam stąd pytanie wątku jak to zaakceptować? Bo nie powiem mam dość dużą potrzebę bliskości i po prostu dla mnie stan bycia singielką jest naprawdę bardzo męczący pomimo wielu hobby, pracy, wyjść ze znajomymi itp.

Oczywiście staram się układać życie tak żeby być samej szczęśliwa ale ta potrzeba bliskości dalej we mnie jest.

[chwast]

Napisane przez Suzannah__

Tak mieszkam w większym mieście.



Wiem że życie się może ułożyć tak że nigdy nikogo nie spotkam stąd pytanie wątku jak to zaakceptować? Bo nie powiem mam dość dużą potrzebę bliskości i po prostu dla mnie stan bycia singielką jest naprawdę bardzo męczący pomimo wielu hobby, pracy, wyjść ze znajomymi itp.

Oczywiście staram się układać życie tak żeby być samej szczęśliwa ale ta potrzeba bliskości dalej we mnie jest.

Wydaje mi się, że nie każdy będzie potrafił to zaakceptować, ciężko o jakąś praktyczną radę czy przepis. Wydaje mi się, że najlepiej jest po prostu się na tym nie skupiać, nie myśleć o tym, co tez dość trudne jeśli się tego chce.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Tepsa]

Napisane przez Suzannah__

Tak mieszkam w większym mieście.



Wiem że życie się może ułożyć tak że nigdy nikogo nie spotkam stąd pytanie wątku jak to zaakceptować? Bo nie powiem mam dość dużą potrzebę bliskości i po prostu dla mnie stan bycia singielką jest naprawdę bardzo męczący pomimo wielu hobby, pracy, wyjść ze znajomymi itp.

Oczywiście staram się układać życie tak żeby być samej szczęśliwa ale ta potrzeba bliskości dalej we mnie jest.

Chyba nikt Ci nie napisze jaka jest recepta na to by tu i teraz być szczęśliwym w pojedynkę. Oczywiście nie poddawaj się, czasem wyjście na basen to kwestia tego że możesz kogoś poznać, nie możesz się zamykać w sobie, poza tym taka pora roku, kiedy człowiek jest przytłoczony pogodą i samopoczucie siada 😘

[Kaviaa]

Musisz być po prostu cierpliwa i nie analizować tej samotności tak bardzo, oraz pomyśleć że facet nie zawsze da Ci to szczęście, bo można róznie trafić i może być nawet gorzej niż teraz.
Nie można sie zamykać, ale zawsze trzeba być gotowym na różne scenariusze.

Mnie chłopak kiedyś zostawił po 12 latach, bo jak to opisał 'chciał sie wybawić' z dnia na dzien.Teraz myśląc o tym to tak jakby to moje szczeście w związku i poczucie bliskości nigdy nie wystąpiło, Wtedy życzyłam sobie że lepiej gdybym była sama te 10 lat, pewnie teraz byłabym lepszą osobą.
Jaki jest wniosek? Że nawet najlepszy związek może się kiedyś spieprzyć, więc nie zawsze da Ci poczucie bliskości i szczęścia.
Trzeba umieć byc samemu. Po prostu, nie ma na to recepty.

[Sylia166]

Nie ma żadnej cudownej rady. Ja byłam 5 lat singielką i ciężko powiedzieć, bo na początku nawet nie chciałam faceta wręcz mówiłam, że lepiej mi w pojedynkę, spokój itd, dużo ćwiczyłam, spacery, czytałam różne książki, ogólnie stawiałam na siebie 100% niestety po czasie naszła mnie ta chęć, zwłaszcza jak zrobiłam sobie samotną podróż i widziałam wszędzie pary, no przykro na maxa, zaczęło mi czegoś brakować. Większość ludzi chce kogoś mieć, bo tak jesteśmy stworzeni i nie da się usunąć tego uczucia. Ja bym na Twoim miejscu po prostu nie traciła nadziei, szukała, ale bez presji, takie gadanie, że czeka cię samotność do końca życia, a masz DOPIERO 28 lat to będzie cię tylko dołować i nic więcej

[goslawka]

Napisane przez Suzannah__

Tak mieszkam w większym mieście.



Wiem że życie się może ułożyć tak że nigdy nikogo nie spotkam stąd pytanie wątku jak to zaakceptować? Bo nie powiem mam dość dużą potrzebę bliskości i po prostu dla mnie stan bycia singielką jest naprawdę bardzo męczący pomimo wielu hobby, pracy, wyjść ze znajomymi itp.

Oczywiście staram się układać życie tak żeby być samej szczęśliwa ale ta potrzeba bliskości dalej we mnie jest.

Ja bym spróbowała wolontariatu. Albo wyprowadzanie psów że schroniska, albo pomoc w izbach małego dziecka, albo w domach opieki czy tam spokojnej starości. Na pewno poczujesz się wtedy bardzo potrzebna i spełnisz w pewnie sposób potrzebę bliskości

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lagoon]

Napisane przez Suzannah__

Tak mieszkam w większym mieście.



Wiem że życie się może ułożyć tak że nigdy nikogo nie spotkam stąd pytanie wątku jak to zaakceptować? Bo nie powiem mam dość dużą potrzebę bliskości i po prostu dla mnie stan bycia singielką jest naprawdę bardzo męczący pomimo wielu hobby, pracy, wyjść ze znajomymi itp.

Oczywiście staram się układać życie tak żeby być samej szczęśliwa ale ta potrzeba bliskości dalej we mnie jest.

Zaakceptowałabym fakt że masz potrzebę bycia w związku. Nie negowałabym tego, bo tworzy to wewnętrzny konflikt i daje odwrotny efekt od zamierzonego.
Poszerzaj grono znajomych, próbuj nowych rzeczy - daj sobie szansę na poznanie nowych ludzi. Czasami znajomy znajomego znajomych okaże się Twoim partnerem. Jest jeszcze Tinder, biura matrymonialne też wracają do łask.
Ja szukałam 5 lat aż do skutku, mój facet też długo szukał aż się znaleźliśmy. I docieraliśmy się też przez jakiś czas (i nadal to robimy) bo nad związkiem trzeba pracować. Piszę to żebyś miała świadomość że nie będą zawsze tęcze, jednorożce itp. -generalnie praca w dążeniu do wspólnych celów i rozwiązywanie problemów. Samo życie

[Limonka2738]

Napisane przez Suzannah__

Tak mieszkam w większym mieście.



Wiem że życie się może ułożyć tak że nigdy nikogo nie spotkam stąd pytanie wątku jak to zaakceptować? Bo nie powiem mam dość dużą potrzebę bliskości i po prostu dla mnie stan bycia singielką jest naprawdę bardzo męczący pomimo wielu hobby, pracy, wyjść ze znajomymi itp.

Oczywiście staram się układać życie tak żeby być samej szczęśliwa ale ta potrzeba bliskości dalej we mnie jest.

Wiesz, jakbyś była w związku to z dnia na dzień może się rozsypać, partner może cię zostawić, albo na przykład umrzeć w wypadku.

Przynajmniej mi zrozumienie tej prostej prawdy bardzo pomogło. Niigdy nie mamy żadnej gwarancji, że ktokolwiek będzie na zawsze. Więc to, czy jestem singielką czy w związku nie ma znaczenia dla mojego poczucia bezpieczeńśtwa i zadowolenia z życia.

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Napisane przez Limonka2738

Wiesz, jakbyś była w związku to z dnia na dzień może się rozsypać, partner może cię zostawić, albo na przykład umrzeć w wypadku.

Przynajmniej mi zrozumienie tej prostej prawdy bardzo pomogło. Niigdy nie mamy żadnej gwarancji, że ktokolwiek będzie na zawsze. Więc to, czy jestem singielką czy w związku nie ma znaczenia dla mojego poczucia bezpieczeńśtwa i zadowolenia z życia.

Nie do końca ogarniam taką logikę. No niby masz rację - zawsze można zostać samemu. Tylko co z tego? Nie każdy potrafi i będzie potrafił osiągnąć spełnienie samemu.

Też taka byłam - od zawsze miałam sporo zainteresowań i nie istniało dla mnie coś takiego jak nuda. Miałam znajomych, wychodziłam z nimi optymalnie ( jestem introwertyczką). I nie, wcale nie potrafiłam osiągnąć pełni zadowolenia, bo zwyczajnie brakowało mi miłości partnerskiej. I tak, dopiero będąc w szczęśliwym związku czuję pełnię szczęścia.

[magbeth]

Limonka ma akurat racje, ze żaden związek nie jest gwarantem czegokolwiek a ujarzmianie samotności na szybko i na sile wiemy jak się często kończy. Wystarczy chociażby dokładnie przejrzeć to forum.

Rozumiem jak najbardziej potrzebę bycia kochana i kochania, dzielenia życia z kimś ważnym i dokładania sobie do bycia spełniona w związku z drugim człowiekiem, ale to nie może być jedyny czynnik - tak rozumiem tamten post. I rozumiem go tak, bo mam sama bardzo podobne podejście. Paradoksalnie to przyniosło mi olbrzymia ulgę - przyjęcie do siebie, ze nic nie jest mi dane na zawsze i na wieki. I ze nad wieloma aspektami nie mamy kontroli, choćbyśmy na rzęsach tańczyli kujawiaka.

A i jeszcze kwestia wieku: strzelam, ze mając 28 lat będzie o wiele łatwiej opuścić uczuciowa pustynie, grunt żeby nie na sile i w zgodzie ze sobą.

[cb0d8ace8e3f55c20d6852271041c68dd40c3dc3_65540ac21a6bc]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89442607]Nie do końca ogarniam taką logikę. No niby masz rację - zawsze można zostać samemu. Tylko co z tego? Nie każdy potrafi i będzie potrafił osiągnąć spełnienie samemu.

Też taka byłam - od zawsze miałam sporo zainteresowań i nie istniało dla mnie coś takiego jak nuda. Miałam znajomych, wychodziłam z nimi optymalnie ( jestem introwertyczką). I nie, wcale nie potrafiłam osiągnąć pełni zadowolenia, bo zwyczajnie brakowało mi miłości partnerskiej. I tak, dopiero będąc w szczęśliwym związku czuję pełnię szczęścia.[/QUOTE]


Zgadzam się. Jak można być szczęśliwym, kiedy do poczucia szczęścia brakuje tego najważniejszego elementu. Jestem samodzielna, daję sobie radę ze wszystkim, lubię spędzać czas ze sobą, a jako introwertyczka potrzebuję go dużo, nie jestem przygnębiona czy smutna, lubię swoje życie, ale codziennie czuję, że nie jest kompletne.

[tinkerver2]

[1=cb0d8ace8e3f55c20d68522 71041c68dd40c3dc3_65540ac 21a6bc;89443620]Zgadzam się. Jak można być szczęśliwym, kiedy do poczucia szczęścia brakuje tego najważniejszego elementu. Jestem samodzielna, daję sobie radę ze wszystkim, lubię spędzać czas ze sobą, a jako introwertyczka potrzebuję go dużo, nie jestem przygnębiona czy smutna, lubię swoje życie, ale codziennie czuję, że nie jest kompletne.[/QUOTE]Dokładnie tak. Ja nigdy nie miałam takiej potrzeby "muszę mieć faceta". To nie tak, że bez faceta mi się świat zawali i sobie nie poradzę. Pewnie, że dam radę. Ale zwyczajnie chciałabym kogoś kochać, z kimś się zestarzeć.
Tak myślałam o swoim ex mężu, o naprawdę myślałam że mimo tych wszystkich złych chwil damy radę, poradzimy sobie. I dzisiaj jestem sama, wracam do pustego domu, nie mam nadziei na to, że jeszcze kiedyś kogoś pokocham i poczuję to co do ex.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[cb0d8ace8e3f55c20d6852271041c68dd40c3dc3_65540ac21a6bc]

Napisane przez tinkerver2

Dokładnie tak. Ja nigdy nie miałam takiej potrzeby "muszę mieć faceta". To nie tak, że bez faceta mi się świat zawali i sobie nie poradzę. Pewnie, że dam radę. Ale zwyczajnie chciałabym kogoś kochać, z kimś się zestarzeć.
Tak myślałam o swoim ex mężu, o naprawdę myślałam że mimo tych wszystkich złych chwil damy radę, poradzimy sobie. I dzisiaj jestem sama, wracam do pustego domu, nie mam nadziei na to, że jeszcze kiedyś kogoś pokocham i poczuję to co do ex.

Nawet nie chodzi o zestarzenie się razem, bo raczej większość związków po kilku latach się kończy. Tylko po prostu, żeby mieć z kim uprawiać regularny seks, wyjechać na weekend, porozmawiać o czytanej książce, poprzytulać się. Nawet poranna kawa smakuje inaczej, kiedy pije się ją w towarzystwie kochanej osoby.

[smokyeyes1]

Byłam kiedyś w identycznej sytuacji. Czułam się mega samotna i jakaś taka nie pełna. Do tego dochodziła ta przemiła presja otoczenia... Nawet jak już ktoś fajny ewidentnie okazywał zainteresowanie mną, to i tak wszystko potrafiłam spalić Co mi pomogło? Poznałam faceta i zabujałam się po uszy. Ideał I po pół roku musiałam sobie to moje zakochanie i ulgę, że w końcu kogoś mam w buty wsadzić i wracać na stare śmieci. I wtedy straciłam złudzenia co do związku, jakimi do tej pory żyłam, przestałam juz na niego czekać. Czyli to jest dokładnie taka sytuacja, o jakiej piszą inne osoby tylko ja nie poznałam jej w teorii a w praktyce Myślę, że bardzo mi również pomógł fakt, że mam szczęście do przyjaciół. Dzięki nim nigdy nie czułam się samotna. Nie chodzi o same wyjścia, wyjazdy, imprezy, o to, że coś się działo. Ale o to, że zawsze ktoś był, zawsze mogłam szczerze porozmawiać o wszystkim, zawsze ktoś się mną interesował, byłam akceptowana, czułam się ważna itd. Jeśli masz wokół siebie takie życzliwe osoby to polecam skupić się na tych znajomościach i starać się wspólnie "pchać ten wózeczek". Suma summarum dzięki tych dwóch powyższych kwestiach okres bycia singielką ja wspominam jako jeden z najlepszych w życiu. Łezka mi się kreci na samą myśl i piszę to mając szczęśliwy związek i rodzinę. ;pl;

[Limonka2738]

[1=cb0d8ace8e3f55c20d68522 71041c68dd40c3dc3_65540ac 21a6bc;89443620]Zgadzam się. Jak można być szczęśliwym, kiedy do poczucia szczęścia brakuje tego najważniejszego elementu. Jestem samodzielna, daję sobie radę ze wszystkim, lubię spędzać czas ze sobą, a jako introwertyczka potrzebuję go dużo, nie jestem przygnębiona czy smutna, lubię swoje życie, ale codziennie czuję, że nie jest kompletne.[/QUOTE]

No niestety, moim zdaniem uzależnianie swojego szczęścia od czynnika, nad którym nie ma się prawie żadnej kontroli jest dziwne.

Związek naprawdę fajna rzecz, większość ludzi woli być w związku, niż być singlem. Ale większość ludzi też woli być milionerem niż pracować za średnią krajową.

Tak samo jak nie uzależniałabym swojego szczęścia czy samooceny od tego, ile zarabiam, to nie uzależniam go od faktu, czy mam partnera.

Dla mnie jest po prostu różnica między "fajnie by było, gdybym kogoś miała" a "moje życie bez partnera jest niekompletne". Strasznie sztuczny koncept z tym dopełnianiem się wzajemnie, a jak nie znajdziesz faceta, to już zawsze będziesz tylko połówką jabłka, nie boisz się? No... nie.

Ja jestem kompletną i za☠☠☠istą osobą. I partner to jest fajna osoba, z którą mogę przeżywać ciekawe doświadczenia i iść razem przez życie. Ale bez niego też sobie świetnie poradzę.

[Suzannah__]

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi.



Oczywiście ja się staram nie uzależniać swojego szczęścia od posiadania partnera, mam swoje zainteresowania, znajomych, pracę. Ale mi po prostu bardzo brakuje no bliskości, seksu itp. Wiem że mogę zaspokoić te potrzeby też poza związkiem ale nie lubię uprawiać seksu z kimś kogo ledwo znam albo kto mi się nie podoba. Poza tym przy fwb łatwo łapie uczucia do drugiej osoby co kończy się złamanym sercem.

Czuję się już po prostu zmęczona i trochę sfrustrowana tym że ta potrzeba bliskości, fizyczności nie jest zaspokojona i mam już tego po prostu dość. Nie wiem jak sobie z tym radzić.

[cb0d8ace8e3f55c20d6852271041c68dd40c3dc3_65540ac21a6bc]

Napisane przez Limonka2738

Ja jestem kompletną i za☠☠☠istą osobą. I partner to jest fajna osoba, z którą mogę przeżywać ciekawe doświadczenia i iść razem przez życie. Ale bez niego też sobie świetnie poradzę.

Mówisz tak, bo jesteś w związku. Gdybyś pobyła sama 5-10 lat, to zapewniam cię, zmieniłabyś spojrzenie na tę kwestię.