Co sądzicie o świadomym spłodzeniu dziecka w wieku około 50 lat?

[Limonka2738]

Napisane przez cava

Mam koleżanki które maja dzieci urodzone przed 20 tka.
Mam ciotki/kuzynki które rodziły (3 i 4 dzieci) grubo po 40 tce w okolicach prawie 50 tki.

Nie zaobserwowalam u tych młodych żadnych psychicznych negatywnych skutków.
Nie jest to lekkie doświadczenie, ale z tych dwojga :
przed 20 tka po 50 tce, uważam ze w obu przypadkach: rodzic-dziecko, ostatecznie korzystniejsze jest to wcześniejsze rodzicielstwo.

Trzeba szybciej dojrzeć, ale tez już bez przesady ze coś człowieka omija, życie, edukacja ani praca nie kończą się po urodzeniu dziecka wbrew obiegowym opiniom.

Biologicznie powinno się urodzić do 25 r.ż., żeby było najkorzystniej dla kobiety i dziecka.

Jeśli chodzi o badania, to dzieci urodzone, kiedy ich matki były 30-40 są szczęśliwsze, bardziej inteligentne (bo rodzice mieli możliwość zapewnienia lepszej edukacji i warunków do rozwoju).

Więc tyle mniej więcej mówi nauka. Ale życie rto nie bajka. I zgadzam się z cavą, z dwojga złego to już lepiej za wcześnie, niż zbyt późno.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Limonka2738]

Napisane przez Timon i Pumba

Treść usunięta

Boli mnie coś. W sumie nieważne co.

Ale poszłam do internisty, bo mam liczne przypadki raka tego organu, który mnie (chyba) boli w rodzinie.

Skierowanie na badania bez problemu dostałam. Najbliższy termin za dwa lata.

To może teraz by się to dało wyleczyć? To jeden z tych z niezłymi widokami na przyszłość, jeśli się odpowiednio szybko znajdzie. Za dwa lata, jeśli to rzeczywiście nowotwór, to sobie będę mogła.

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[Pani_Robot]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Coraz ciekawszy ten wątek. Zapewnienie dzieciom x zajęć pozalekcyjnych = hodowla i doprowadzenie do samobójstwa w młodym wieku, lol No można się pocieszać, że dzieci z bogatych domów albo z domów, w których rodzice potrafią zapewnić dzieciom wszechstronny rozwój, mają gorzej, tylko że w rzeczywistości nie mają

Diagnozując problemy psychologiczne u dziecka sprawdza się, czy rodzice nie przeładowują go zajęciami pozalekcyjnymi. To żadna nowość.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

[1=c6b6756720a205d307becdd e1d052a7f45362f96_64ed273 165c68;89608210]Ja nie mialam osobnego pokoju, nie mialam wielu rzeczy, a jakos zyje i z perspektywy czasu dziecinstwo mialam rewelacyjne, wlasnie przez to, ze ludzie zyli ze soba na kupie troche i kazdy mial malo. To byly inne czasy, do sasiada sie wchodzilo jak do siebie do domu. Ja mysle, ze dzisiaj te dzieci przebodzcowane i z mozgami zrytymi przez reklamy maja gorzej. Znam dzieci co mają x zajęć pozalekcyjnych, a później kończą w psychiatryku bo sobie nie radzą z presją. Jedna znajoma niestety właśnie nie wytrzymała takiej presji i popelnila samobojstwo w wieku 21 lat. Byla takim dzieckiem "hodowanym" - najlepsze szkoly, zajęcia pozalekcyjne, x języków na tip top, w wieku 20 lat poszła do pracy i zarabiała więcej niż jej rodzice. No i któraś z kolei próba się niestety powiodła...
Dla mnie jak dziecko jest kochane, rozumiane, zadbane, nakarmione - to jest to wystarczająco dużo. Nie musi dostać na komunie quada, żeby być szczęśliwym dzieckiem.[/QUOTE]

Wiesz, że można wypośrodkować? Może dziecko mieć pokój, prywatność, zajęcia dodatkowe i być szczęśliwe? Nie zajęcia dodatkowe są problemem, a ich ilość.

I nikt mi nie wmówi, że życie na kupie jest takie super. Do czasów nastoletnich żyłam z rodzicami w jednym pokoju i dziadkami w drugim. Zero prywatności, zero możliwości nauki. Nie można było nawet posiedzieć koleżanką, bo gdzie.

Mam wrażenie, że czytam pushin, czy jak to tam było.

[puchaty71]

Pojawienie się dziecka na świecie jest wynikiem splotu tak wielu zmiennych niezależnych od rodzica, że sprowadzenie tego do "śwadomej decyzji we właściwym wieku" wydaje się sporym uproszczeniem. Te zmienne to warunki środowiskowe, kultura, wychowanie, status materialny, grupa społeczna w której się obracamy, aktualny stan zdrowia, przypadek lub jakieś losowe zdarzenia.
Warto też zauważyć, że posiadanie potomstwa jest podstawowym celem każdego organizmu. Zatem pojawienie się takiej potrzeby jest zbudowne na tej samej bazie co np. pojawienie się głodu. Nie decydujesz przecież, że jesteś głodny. Co najwyżej masz wrażenie, że decydujesz się coś zjeść gdy głód dokucza, ale jest to jedynie wrażenie zbudowane na tym, że potrafisz sobie wyobrazić sytuację, w której w tym momencie tej potrzeby mógłbyś nie zaspokajać albo zaspokajać inaczej.
Jest też perspektywa dziecka. O to, czy lepiej istnieć czy nie istnieć można zapytać tylko tych, którzy się urodzili i istnieją. Nie istnieje perspektywa nieistniejącego człowieka. Podobnie gdy urodzisz się z rodziców, którzy mają 20 lat skazany jesteś na to do śmierci. Nie urodzisz się ponownie za 30 lat, gdy rodzice bedą mieli 50. Nie poznasz nigdy tej perspektywy więc jak możesz ją odpowiedzialnie oceniać?
Każdy z nas kiedyś tam się urodził, gdzieś tam się wychowywał, poznawał ludzi, zbierał doświadczenia, nasiąkał milionami przekonań. Myśl, że jakakolwiek decyzja jest własna i świadoma tylko dlatego, że umie się zaobserwować w swoim umyśle alternatywy (pojawiające się niezależnie, bo wynikające z tego co powyżej) jest po prostu błędna.
Ergo - cała ta dyskusja jest beprzedmiotowa a już na pewno epitety typu "zaściankowy" albo "egoistyczny".

[robcia]

Moja mama byla najstarszym rodzicem w podstawowce. Wiekszosc duzo mlodszych mam o ojcow moich kolezanek ,duuzo mlodszych juz nie zyje wiec tutaj nie ma reguły, ze ryzyko chorob jest większe
Przepasc pokoleniowa jest zalezna od czlowieka ,bo mozna byc w mentalnym średniowieczu bedac mlodym .Ja akurat to odczulam bedac najmlodszym późniakiem , takie nuezrozumienie przemian w otaczajacym świecie


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89608246]Wiesz, że można wypośrodkować? Może dziecko mieć pokój, prywatność, zajęcia dodatkowe i być szczęśliwe? Nie zajęcia dodatkowe są problemem, a ich ilość.

I nikt mi nie wmówi, że życie na kupie jest takie super. Do czasów nastoletnich żyłam z rodzicami w jednym pokoju i dziadkami w drugim. Zero prywatności, że to możliwości nauki. Nie można było nawet powiedzieć z koleżanką, bo gdzie.

Mam wrażenie, że czytam pushin, czy jak to tam było.[/QUOTE]Romantyzowanie życia na kupie w komunie.
Mój dom rodzinny to było kiszenie się w trzy pokolenia i to było piekiełko.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chwast]

Ciężki temat, nie oceniam.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89608246]Wiesz, że można wypośrodkować? Może dziecko mieć pokój, prywatność, zajęcia dodatkowe i być szczęśliwe? Nie zajęcia dodatkowe są problemem, a ich ilość.

I nikt mi nie wmówi, że życie na kupie jest takie super. Do czasów nastoletnich żyłam z rodzicami w jednym pokoju i dziadkami w drugim. Zero prywatności, zero możliwości nauki. Nie można było nawet posiedzieć koleżanką, bo gdzie.

Mam wrażenie, że czytam pushin, czy jak to tam było.[/QUOTE]

Sądzę że to też zależy od charakteru dziecka.
Jedno będzie zachwycone że dużo się dzieje a inne będzie przebodźcowane. Jedno wprost powie ze kolejne zajęcia mu nie pasuje i nie ma zamiaru chodzić a drugie zaciśnie zęby i będzie próbowało sprostać oczekiwaniom rodziców.

---------- Dopisano o 09:12 ---------- Poprzedni post napisano o 09:10 ----------

Napisane przez Limonka2738

Boli mnie coś. W sumie nieważne co.

Ale poszłam do internisty, bo mam liczne przypadki raka tego organu, który mnie (chyba) boli w rodzinie.

Skierowanie na badania bez problemu dostałam. Najbliższy termin za dwa lata.

To może teraz by się to dało wyleczyć? To jeden z tych z niezłymi widokami na przyszłość, jeśli się odpowiednio szybko znajdzie. Za dwa lata, jeśli to rzeczywiście nowotwór, to sobie będę mogła.

Jest jakis portal na którym można wyszukać miejsca które mają krótsze terminy.

[cava]

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;89608373]Sądzę że to też zależy od charakteru dziecka.
Jedno będzie zachwycone że dużo się dzieje a inne będzie przebodźcowane. Jedno wprost powie ze kolejne zajęcia mu nie pasuje i nie ma zamiaru chodzić a drugie zaciśnie zęby i będzie próbowało sprostać oczekiwaniom rodziców.
[/QUOTE]


A wiele dzieci zwyczajnie nie ma wyboru, ma sprostać wszystkiemu co rodzic zarządzi i to na jak najwyższym poziomie i bez dyskusji.
.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez cava

A wiele dzieci zwyczajnie nie ma wyboru, ma sprostać wszystkiemu co rodzic zarządzi i to na jak najwyższym poziomie i bez dyskusji.

Obserwuje dzieci znajomych, nie widzę takiej dużej ilości zajec pozalekcyjnych. Basen, konie, pilka - ale to pasje dzieci i to różnych, angielski to raczej standard.

[Trzepotka]

Treść usunięta

[olabambola]

Napisane przez Andziullka666

Jakoś tak mnie naszło na rozmyślania po przeczytaniu pewnego artykułu. Chodzi mi w głownie o kobiety decydujące się na taki krok ale mężczyzn to właściwie w takim samym stopniu dotyczy a nawet jeszcze bardziej ponieważ teoretycznie mogą dłużej metodą naturalną spłodzić dziecko. A już szczególnie takie przypadki gdy kobieta jest po menopauzie (w typowym wieku 50+,nie pisze o takich przedwczesnych poniżej i około 40)i decyduje się na sztuczne zapłodnienie.
Ja osobiście uważam to za skrajny egoizm wobec tego dziecka, nie wyobrażam sobie mieć 70 lat i więcej gdy moje dziecko dopiero co wkracza w dorosłość.
Po 50 wzrasta ryzyko różnych chorób i przedwszesnego zgonu, nie wyobrażam sobie świadomie narazić moje dziecko na wczesne sierotcwo albo żeby zamiast cieszyć się młodością musiało się zajmować ciężko chorą matką. Z kolei jedna z moich koleżanek uważa inaczej, że lepiej taka matka która chciała i wyczekiwała dziecka niż młoda która wpadła i się nie nadaje na matkę bo była zwyczajnie na to za młoda.
Ja nie mam dzieci i raczej już mieć nie będę, może dlatego że nigdy za bardzo dziecka nie pragnęłam tak myślę.

ja bym się bała w tym wieku chorób płodu. Komórki rozrodcze żeńskie i męskie, jak i macica się starzeją, więc ryzyko wad rośnie.

[puchaty71]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

No ok, ale chodzi o pragnienie posiadania dzieci. Możesz to zaplanować czy po prostu albo chcesz albo nie chcesz?

[woven_by_wind]

Uważam, że jest tak dużo patologicznych zachowań, które niszczą rozwój dziecka, że dojrzały wiek jego rodziców to przy nich pestka. Wolałabym mieć starszych, ale ułożonych, nie tylko ekonomicznie, ale przede wszystkim emocjonalnie i samoświadomych rodziców, niż młodych i "w pełni sprawnych", ale niedojrzałych, stosujących przemoc w różnej formie.
Oczywiście dojrzali ludzie też mogą się nie nadawać na rodziców, ale myślę, że jednak ludzie po 40-tce, ze sporym doświadczeniem życiowym, mają większą świadomość jak wychować dziecko na szczęśliwego człowieka i są w stanie bardziej zapewnić mu to, co młodzi niekoniecznie, bo np. sami ciągle przepracowują swoje traumy z dzieciństwa.

[Limonka2738]

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;89608373]
Jest jakis portal na którym można wyszukać miejsca które mają krótsze terminy.[/QUOTE]


Dzięki, już zapisałam się prywatnie, nie chce mi się użerać.

Jakoś prywatnie czas oczekiwania to 3 tygodnie, czyli specjalistów i sprzętu nie brakuje...

---------- Dopisano o 13:25 ---------- Poprzedni post napisano o 13:24 ----------

Napisane przez puchaty71

No ok, ale chodzi o pragnienie posiadania dzieci. Możesz to zaplanować czy po prostu albo chcesz albo nie chcesz?

No ok, ale ja pragnę wielu rzeczy i ich po prostu nie robię, bo tak wygląda życie.

[cava]

Napisane przez woven_by_wind

Uważam, że jest tak dużo patologicznych zachowań, które niszczą rozwój dziecka, że dojrzały wiek jego rodziców to przy nich pestka. Wolałabym mieć starszych, ale ułożonych, nie tylko ekonomicznie, ale przede wszystkim emocjonalnie i samoświadomych rodziców, niż młodych i "w pełni sprawnych", ale niedojrzałych, stosujących przemoc w różnej formie.
Oczywiście dojrzali ludzie też mogą się nie nadawać na rodziców, ale myślę, że jednak ludzie po 40-tce, ze sporym doświadczeniem życiowym, mają większą świadomość jak wychować dziecko na szczęśliwego człowieka i są w stanie bardziej zapewnić mu to, co młodzi niekoniecznie, bo np. sami ciągle przepracowują swoje traumy z dzieciństwa.

A ja bym nie chciała być tak późnym dzieckiem.

Nie chciałabym mieć , mając zaledwie te około 20 lat, rodziców w wieku 70 lat.
Ponieważ, obserwuję zmiany jakie w ludziach zachodzą z wiekiem.
Przypominam: ja mam 51, moja mama ma teraz 76 lat.
Moi rodzice byli ogólnie dobrymi rodzicami,
i bardzo sobie cenię okres, który zaistniał między mną a moją mamą , kiedy ja już stałam się w pełni dorosła, a ona jeszcze nie zaczęła się znów ode mnie oddalać pokoleniowo, co zaczęło być widać, tak koło jej 65+.
Moja mama do teraz pracuje (!!!), jest jak na swój wiek dość sprawna (no skoro pracuje to raczej oczywiste) całe życie była bardzo ogarnięta, wiec nie jest żadnym przykładem na osobę która nie ogarnia bo nigdy nie ogarniała.

Był okres około 20to paro letni, kiedy byłyśmy w równowadze, bardziej jak partnerki, niż w układzie: opiekun/dziecko.




Teraz, widzę że w podobną równowagę zaczynamy wchodzić, ze starszą córką. Ona dojrzewa, ja się jeszcze nie zaczynam zmieniać.



To trochę tak jak ze związkami, przy dużej nierównowadze wieku, panuje tyko pewien odcinek czasu, kiedy ona nie ma większego znaczenia, bo ludzie są na tym samy etapie życia .



ale już miedzy osobami z 50-cio letnią różnica wieku, taka równowaga życiowa nie ma jak się zdarzyć.




Miedzy rodzicami a dziećmi, taka równowaga tez moze wystapić, lub nie wystąpi nigdy z powodu zbyt duzej różnicy wieku.
Mowa o _świadomym_ rodzicielstwie, wiec o tym tez warto myśleć.


A ja sobie bardzo cenię , że mogłam z rodzicami a zwłaszcza z mama z która miałam lepszy kontakt, przezyć taki okres.


Rodzicielstwo to nie tylko kwstia odchowania dziecka, tak samo jak zwiazek, to nie tylko slub i miesiac miodowy.

[evonla]

Napisane przez karamelli

Niesie drugie dno i co z tego? To nadal decyzja egoistyczna. Znam przypadki, gdzie rodzice mieli po 40 lat kiedy pojawiło się pierwsze dziecko. Dlaczego? Bo długo nie mogli zajść w ciąże. Czy to coś zmienia? Nie. Nadal wchodzić grę argument: będę mieć dziecko nawet mając 40 lat BO JA CHCE TAK BARDZO DZIECKA. Cały czas jest to decyzja podyktowana egoizmem.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

Być może danie komuś życia, wychowanie go na wartościowego człowieka i puszczenie w świat to nie tylko sam egoizm?

[1=0fb2986dc06479a38c396fe 4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a 18ec99;89607699]w ten sposob zabija sie wszelkie dyskusje, trzeba powiedziec "niech kazdy robi jak uwaza" i to jedyny sposob, zeby ktos sie zaraz nie przyczepil
kazdy napisze takie zdanie, dyskusja bedzie zadna, ale przynajmniej bez -izmow

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

I nawet tu potrafią się przyczepić, patrz wyżej

Napisane przez olabambola

ja bym się bała w tym wieku chorób płodu. Komórki rozrodcze żeńskie i męskie, jak i macica się starzeją, więc ryzyko wad rośnie.

To czy płód będzie zdrowy czy chory to loteria genetyczna, prawdopodobieństwo chorób z wiekiem wzrasta, ale młode kobiety również rodzą/ronią chore dzieci.

[puchaty71]

Napisane przez Limonka2738

No ok, ale ja pragnę wielu rzeczy i ich po prostu nie robię, bo tak wygląda życie.

No jasne. Ale to, że jakichś rzeczy nie robisz a inne robisz wynika z całego wachlarza Twoich przekonań, usposobienia, ograniczeń psychofizycznych, wszelkich warunków, którym w danej chwili podlegasz, etc (o czym pisałem w swoim pierszym poście). Twoja "decyzja" jest wypadkową wielu czynników mimo, że zazwyczaj przybiera postać zwykłej myśli "aktualnie nie będę starała się o dziecko, mimo, że go pragnę", za którą idzie jakieś działanie lub jego brak.
A przecież nie możesz mieć pewności, że jakieś Twoje pragnienie, które dzisiaj wydaje się nie do zaspokojenia lub nie opłaca się z jakichś powodów go zaspokajać, jutro nie wygra, bo coś się zmieni po drugiej stronie rachunku zysków i strat.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez woven_by_wind

Uważam, że jest tak dużo patologicznych zachowań, które niszczą rozwój dziecka, że dojrzały wiek jego rodziców to przy nich pestka. Wolałabym mieć starszych, ale ułożonych, nie tylko ekonomicznie, ale przede wszystkim emocjonalnie i samoświadomych rodziców, niż młodych i "w pełni sprawnych", ale niedojrzałych, stosujących przemoc w różnej formie.
Oczywiście dojrzali ludzie też mogą się nie nadawać na rodziców, ale myślę, że jednak ludzie po 40-tce, ze sporym doświadczeniem życiowym, mają większą świadomość jak wychować dziecko na szczęśliwego człowieka i są w stanie bardziej zapewnić mu to, co młodzi niekoniecznie, bo np. sami ciągle przepracowują swoje traumy z dzieciństwa.

kiedy oczekiwalam na moje dzieci mialam swoja wizje maciezynstwa i tego czego bede wymagac od moich dzieci ,tego co chce im przekazac itp ,rzeczywistosc szybko wyleczyla mnie z takiego marzycielstwa ;-)
mozesz miec doswiadczenia zyciowe ale nie za bardzo ma to przelozenie na bycie idealnym rodzicem ,zarowno rodzic 20letni jak i 40letni dziala nie jako po omacku,nawet przy drugim dziecku twoje doswiadczenia po pierwszym nie zawsze sa przydatne,bo sa to zupenie dwie rozne istoty,rodzicielstwa uczymy sie z kazdym kolejnym dniem,rokiem
to co rodzic uwaza za konieczne do zapewnienia wychowania szczesliwego człowieka nie koniecznie musi sprawiac ze nasze dziecko bedzie szczesliwe ,twoje dziecko moze miec inna wizje szczescia niz ty

kazdy jest indywidualnoscia to co nas robi szczesliwych nie zawsze musi robic nasze dziecko szczesliwe,rodzcielstwo jest pelne prob i bledow,bycie dojrzalym czlowiekiem(po 40tce ) nie gwarantuje ci sukcesu wychowawczego niestety .



wedlug mnie pragnienie posiadania dzieci nie mozna w zaden sposob porownac do potrzeby fizjologicznej takiej jak glod ,pragnienie czy potzrba snu ,jesli nie bedziesz jadl,pil lub spal to umrzesz nie masz tu za bardzo wyboru,jest to podstawowa potrzeba ktora musimy spelniac aby przezyc .

posiadanie dziecka to wybor,moze cie najsc ochota na maciezynstwo ale jak jej nie zaspokoisz bedziesz nadal funkcjonowal nie umrzesz od tego ze nie wydales na swiat potomstwa

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

Napisane przez cava

ja mam 51, moja mama ma teraz 76 lat.
Moi rodzice byli ogólnie dobrymi rodzicami,
i bardzo sobie cenię okres, który zaistniał między mną a moją mamą , kiedy ja już stałam się w pełni dorosła, a ona jeszcze nie zaczęła się znów ode mnie oddalać pokoleniowo, co zaczęło być widać, tak koło jej 65+.
Moja mama do teraz pracuje (!!!), jest jak na swój wiek dość sprawna (no skoro pracuje to raczej oczywiste) całe życie była bardzo ogarnięta, wiec nie jest żadnym przykładem na osobę która nie ogarnia bo nigdy nie ogarniała.

Był okres około 20to paro letni, kiedy byłyśmy w równowadze, bardziej jak partnerki, niż w układzie: opiekun/dziecko.

Teraz, widzę że w podobną równowagę zaczynamy wchodzić, ze starszą córką. Ona dojrzewa, ja się jeszcze nie zaczynam zmieniać.

jak to napisałaś to pomyślałam sobie, że ja właśnie mając te 20+ lat weszłam w taki okres z moimi rodzicami, którzy wtedy byli 50+

z kolei z dziadkami 70+ dokładnie w tym czasie zaczęłam się rozjeżdżać. jako dziecko ich uwielbiałam, jako nastolatka się buntowałam, jako młoda dorosła przestałam się z nimi rozumieć.

obecnie ja jestem 30+, rodzice 60+, a jedyna babcia jaka została 80+ i z tą ostatnią nie mam kontaktu wcale, mimo że się z nią wychowałam (mieszkanie dzieci, rodzice, dziadkowie razem).

[woven_by_wind]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;89608686]

kazdy jest indywidualnoscia to co nas robi szczesliwych nie zawsze musi robic nasze dziecko szczesliwe,rodzcielstwo jest pelne prob i bledow,bycie dojrzalym czlowiekiem(po 40tce ) nie gwarantuje ci sukcesu wychowawczego niestety .



[/QUOTE]

Oczywiście, że nie. Nie ma jednego wzoru na wychowanie szczęśliwego człowieka, ale są zachowania i przekonania, które z góry oznaczają krzywdzenie drugiego człowieka, szczególnie tego małego, uzależnionego od swoich opiekunów i u niedoświadczonych ludzi łatwiej o ich stosowanie.
Nasze opinie są mocno uogólnione i też wynikają z naszego doświadczenia bądź jego braku w tej kwestii. Ale ja po prostu uważam, że lepszy dom pełen miłości, ale ze starszymi rodzicami, niż z młodymi, ale nieprzygotowanymi do tej roli. Ale oczywiście wielu młodych też jest świetnymi rodzicami, jak i jest wielu starszych, którzy się na rodziców nie nadają.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez woven_by_wind

Oczywiście, że nie. Nie ma jednego wzoru na wychowanie szczęśliwego człowieka, ale są zachowania i przekonania, które z góry oznaczają krzywdzenie drugiego człowieka, szczególnie tego małego, uzależnionego od swoich opiekunów i u niedoświadczonych ludzi łatwiej o ich stosowanie.
Nasze opinie są mocno uogólnione i też wynikają z naszego doświadczenia bądź jego braku w tej kwestii. Ale ja po prostu uważam, że lepszy dom pełen miłości, ale ze starszymi rodzicami, niż z młodymi, ale nieprzygotowanymi do tej roli. Ale oczywiście wielu młodych też jest świetnymi rodzicami, jak i jest wielu starszych, którzy się na rodziców nie nadają.

nie wiem czy jest chociaz jedna osoba ktora uwaza ze wazniejszy jest wiek rodzicow niz ich milosc
niestety ten argument jest bez sensu poniewaz jak sama stwierdzilas milosc rodzica nie zalezy od jego wieku,zarowno starszy i mlodszy rodzic moze okazac sie nieprzygotowany do tej roli,toksyczny,krzywdzacy swoje dziecko czasami nawet w dobrej wierze,starszy wiek ma to do siebie ze ludzie maja juz pewny utarty schemat dzialania,poglady ktore trudno jest im zmienic ,wiek nie zawsze oznacza madrosc zyciowa i gwarantuje przygotowanie do roli rodzica

[olabambola]

Napisane przez evonla

To czy płód będzie zdrowy czy chory to loteria genetyczna, prawdopodobieństwo chorób z wiekiem wzrasta, ale młode kobiety również rodzą/ronią chore dzieci.

No ok ale jeśli mozna jedno ryzyko znacząco wzrasta, to dobrze byłoby sie zastanowić nad tym. I poronienie jest jednak lepszą opcją w takim przypadku niż narodziny

[bceb01c221ea3319abad6ab25f068feed7228d52_657f8c47e3c47]

[1=0fb2986dc06479a38c396fe 4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a 18ec99;89608693]jak to napisałaś to pomyślałam sobie, że ja właśnie mając te 20+ lat weszłam w taki okres z moimi rodzicami, którzy wtedy byli 50+

z kolei z dziadkami 70+ dokładnie w tym czasie zaczęłam się rozjeżdżać. jako dziecko ich uwielbiałam, jako nastolatka się buntowałam, jako młoda dorosła przestałam się z nimi rozumieć.

obecnie ja jestem 30+, rodzice 60+, a jedyna babcia jaka została 80+ i z tą ostatnią nie mam kontaktu wcale, mimo że się z nią wychowałam (mieszkanie dzieci, rodzice, dziadkowie razem).[/QUOTE]


Ja właśnie o tym myślę głównie w tę stronę, patrząc z perspektywy dorosłego dziecka. Bo okej, może 10-latkowi nie robi różnicy czy jego matka ma 40 lat czy 60, jedna i druga może być ciągle zdrowa i sprawna. Ale 20-latkowi już różnicę zrobi, bo 50 a 70 to jednak już inny etap życia.

Różnica 50 lat to jest jednak przeskoczenie całego pokolenia. Jak sobie myślę, że moim ojcem byłby ktoś w takim stanie psychiczno-fizycznym jak mój dziadek... no to nie chciałabym się zamienić.

Nawet jak ci rodzice będą tak turbo sprawni, zdrowi czy zaradni, to w końcu jednak przyjdzie starość, a potem śmierć. Jeśli mówimy o rodzicielstwie 50+, to mając 40-parę lat wyprawiasz swoim rodzicom pogrzeb. Dla mnie to słaba perspektywa. Oczywiście mogą być gorsze rzeczy, młodsi rodzice też mogą niespodziewanie umrzeć... No ale zakładając hipotetycznie że mam wybór, to wolałabym mieć rodziców młodszych.

[Jaquara]

Oczywiście, że to egoizm. Moja koleżanka ma rodziców, mama urodziła ją mając 44 lata a ojciec 49. Teraz są po 70tce, a przepaść między nimi jest ogromna. Często ta koleżanka powtarzała, że jednak wolałaby mieć znacznie młodszych rodziców.

[cava]

Różnica 50 lat to jest jednak przeskoczenie całego pokolenia.

Całych 2 pokoleń. 1 pokolenie to 25 lat.

[c6b6756720a205d307becdde1d052a7f45362f96_64ed273165c68]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;89608216]Treść usunięta[/QUOTE]

Proszę mi nie przypisywać słów, których nie napisałam.
Nigdzie nie napisałam, że bez własnego pokoju będzie szczęśliwsze. Jeśli ktoś ma możliwości finansowe to będzie zapewniał dziecku wszystko co najlepsze, to normalne, że będzie i dobrze by było dziecku zapewnić chociażby "standardowe" warunki do życia. Nigdzie nie popierałam robienia dzieci przez dwójkę 20-latków bez pracy, ale jeśli weźmiemy dwójkę pracujących 20-latków, którzy dostali mieszkanie po babci - to dlaczego by nie mieli sobie robić dzieci wtedy, kiedy mają najwięcej siły i energii, jednocześnie jest najmniejsze prawdopodobieństwo zmian genetycznych płodu?
Ja tylko podkreślam, że biologii nie przeskoczymy. Biologicznie to młodość jest do robienia dzieci, a starość do mędrkowania