Bezdzietne z wyboru / nie chcę mieć dzieci cz. III

[HerrW]

Witam dziewczyny, chciałam się przywitać czytam was sporo czasu, ale dopiero teraz postanowiłam się przywitać
W sumie sama dla siebie jestem zagwozdką - na studia wyjechałam za granicę, skończyłam je, spełniam się w pracy, mam świetnego męża... Jednak nigdy nie czułam potrzeby posiadania dzieci. Wszystkie powody które wymienialyscie wyżej dotyczą również mnie... Z mężem nie mam problemu pod tym względem, od razu uprzedziłam go że dzieci to nie moja bajka - dotychczas jest w porządku, nigdy nie mieliśmy tarć na tym polu.
Powodem ciągłych konfliktów są nasi rodzice, brak akceptacji tego że my nie zdecydujemy się na dzieci ( mimo tego że TŻ ma siostrę a ja siostrę i brata).
Ilekroć oni lub my ich odwiedzamy (zwykle święta wielkanocne i boże narodzenie, zdarzają się też inne święta typu urodziny) zawsze jest ta sama śpiewka... Kiedy dzieci, dlaczego nie chcecie przecież to takie piękne itd.
Z matką cały czas mam konflikt o to, matka TŻ mniej się rzuca o ten fakt. Mnie to wykańcza psychicznie, nawet jak przyjadą na święta i przez jeden dzień jest miło, to szczerze mówiąc całe święta zawsze mam zepsute przez ich pretensje i dziwne wymagania.
Nie wiem czy mają problem z moją pracą - jestem lekarzem, w tym roku kończę specjalizacje neonatologiczną, pracuje z niemowlakami na codzień, są to głównie maluszki do pierwszego miesiąca życia i wcześniaki. Prace uwielbiam, czuje że to moje powołanie i spełniam się w pracy, ale dzieci które tam są mam na kilkanaście godzin - kocham te maluszki jak swoje, robię wszystko aby mogły spokojnie opuścić szpital i były zdrowe... Jednak nie wyobrażam sobie sama być matką. Nie czuję tego, w pracy radość sprawia mi ratowanie życia tych małych istot, ale w domu po prostu sobie tego nie wyobrażam.
Nie lubię dzieci większych, tak jak jeszcze niemowlęta są w porządku to po prostu dziecko po około 6 miesiącu życia nie wywołuje we mnie euforii ani pisku czy "achow i ochow ". Denerwuje mnie naciskanie rodziców czy nawet znajomych - mam tylko jedną bliską koleżankę, która mimo że jest matką (ma 2.5 letnią córkę) rozumie i szanuje mój wybór.
Przepraszam za brak polskich znaków w niektórych miejscach, ogólnie za chaos, ale po prostu musiałam się wygadać. Nie mam w ogóle pojęcia co zrobić z tym fantem... Mój mąż uważa że zachowanie rodziców jest po prostu niedojrzałe i dla niego całkowicie niezrozumiałe, ale on nie przejmuje się tym tak jak ja.
Po kilku tekstach mojej mamy czy teściowej, że "moglibyśmy się w końcu zabrać do roboty " czuje się jakbym była jakaś gorsza... Przyjeżdżają i zawsze widzę zawód w ich oczach, tak jakby mieli powód do wstydu z mojego powodu
Poradźcie coś dziewczyny, bo boję się że niedługo powiem im parę niemiłych słów i na tym się zakończy...A zależy mi na kontakcie z rodziną i własną i TŻ.

[201604191001]

Napisane przez HerrW

Witam dziewczyny, chciałam się przywitać czytam was sporo czasu, ale dopiero teraz postanowiłam się przywitać
W sumie sama dla siebie jestem zagwozdką - na studia wyjechałam za granicę, skończyłam je, spełniam się w pracy, mam świetnego męża... Jednak nigdy nie czułam potrzeby posiadania dzieci. Wszystkie powody które wymienialyscie wyżej dotyczą również mnie... Z mężem nie mam problemu pod tym względem, od razu uprzedziłam go że dzieci to nie moja bajka - dotychczas jest w porządku, nigdy nie mieliśmy tarć na tym polu.
Powodem ciągłych konfliktów są nasi rodzice, brak akceptacji tego że my nie zdecydujemy się na dzieci ( mimo tego że TŻ ma siostrę a ja siostrę i brata).
Ilekroć oni lub my ich odwiedzamy (zwykle święta wielkanocne i boże narodzenie, zdarzają się też inne święta typu urodziny) zawsze jest ta sama śpiewka... Kiedy dzieci, dlaczego nie chcecie przecież to takie piękne itd.
Z matką cały czas mam konflikt o to, matka TŻ mniej się rzuca o ten fakt. Mnie to wykańcza psychicznie, nawet jak przyjadą na święta i przez jeden dzień jest miło, to szczerze mówiąc całe święta zawsze mam zepsute przez ich pretensje i dziwne wymagania.
Nie wiem czy mają problem z moją pracą - jestem lekarzem, w tym roku kończę specjalizacje neonatologiczną, pracuje z niemowlakami na codzień, są to głównie maluszki do pierwszego miesiąca życia i wcześniaki. Prace uwielbiam, czuje że to moje powołanie i spełniam się w pracy, ale dzieci które tam są mam na kilkanaście godzin - kocham te maluszki jak swoje, robię wszystko aby mogły spokojnie opuścić szpital i były zdrowe... Jednak nie wyobrażam sobie sama być matką. Nie czuję tego, w pracy radość sprawia mi ratowanie życia tych małych istot, ale w domu po prostu sobie tego nie wyobrażam.
Nie lubię dzieci większych, tak jak jeszcze niemowlęta są w porządku to po prostu dziecko po około 6 miesiącu życia nie wywołuje we mnie euforii ani pisku czy "achow i ochow ". Denerwuje mnie naciskanie rodziców czy nawet znajomych - mam tylko jedną bliską koleżankę, która mimo że jest matką (ma 2.5 letnią córkę) rozumie i szanuje mój wybór.
Przepraszam za brak polskich znaków w niektórych miejscach, ogólnie za chaos, ale po prostu musiałam się wygadać. Nie mam w ogóle pojęcia co zrobić z tym fantem... Mój mąż uważa że zachowanie rodziców jest po prostu niedojrzałe i dla niego całkowicie niezrozumiałe, ale on nie przejmuje się tym tak jak ja.
Po kilku tekstach mojej mamy czy teściowej, że "moglibyśmy się w końcu zabrać do roboty " czuje się jakbym była jakaś gorsza... Przyjeżdżają i zawsze widzę zawód w ich oczach, tak jakby mieli powód do wstydu z mojego powodu
Poradźcie coś dziewczyny, bo boję się że niedługo powiem im parę niemiłych słów i na tym się zakończy...A zależy mi na kontakcie z rodziną i własną i TŻ.

Ja widzę tylko jedno wyjście. W najbliższe święta jeśli znów zaczną rzucać takimi tekstami, to powiedzcie, że albo zrozumieją wasz wybór, uszanują go i przestaną was męczyć, albo nie widzicie się w następne święta. Razem, oboje musicie trzymać ten sam front. Na mało którą rodzinę takie ultimatum nie zadziała. Tylko pamiętaj, że w razie czego groźbę trzeba spełnić, jeśli tego nie zrobicie to tylko pokażecie, że nie warto wierzyć waszym słowom (również tym o dziecku).

[201611240917]

Napisane przez HerrW

Witam dziewczyny, chciałam się przywitać czytam was sporo czasu, ale dopiero teraz postanowiłam się przywitać
W sumie sama dla siebie jestem zagwozdką - na studia wyjechałam za granicę, skończyłam je, spełniam się w pracy, mam świetnego męża... Jednak nigdy nie czułam potrzeby posiadania dzieci. Wszystkie powody które wymienialyscie wyżej dotyczą również mnie... Z mężem nie mam problemu pod tym względem, od razu uprzedziłam go że dzieci to nie moja bajka - dotychczas jest w porządku, nigdy nie mieliśmy tarć na tym polu.
Powodem ciągłych konfliktów są nasi rodzice, brak akceptacji tego że my nie zdecydujemy się na dzieci ( mimo tego że TŻ ma siostrę a ja siostrę i brata).
Ilekroć oni lub my ich odwiedzamy (zwykle święta wielkanocne i boże narodzenie, zdarzają się też inne święta typu urodziny) zawsze jest ta sama śpiewka... Kiedy dzieci, dlaczego nie chcecie przecież to takie piękne itd.
Z matką cały czas mam konflikt o to, matka TŻ mniej się rzuca o ten fakt. Mnie to wykańcza psychicznie, nawet jak przyjadą na święta i przez jeden dzień jest miło, to szczerze mówiąc całe święta zawsze mam zepsute przez ich pretensje i dziwne wymagania.
Nie wiem czy mają problem z moją pracą - jestem lekarzem, w tym roku kończę specjalizacje neonatologiczną, pracuje z niemowlakami na codzień, są to głównie maluszki do pierwszego miesiąca życia i wcześniaki. Prace uwielbiam, czuje że to moje powołanie i spełniam się w pracy, ale dzieci które tam są mam na kilkanaście godzin - kocham te maluszki jak swoje, robię wszystko aby mogły spokojnie opuścić szpital i były zdrowe... Jednak nie wyobrażam sobie sama być matką. Nie czuję tego, w pracy radość sprawia mi ratowanie życia tych małych istot, ale w domu po prostu sobie tego nie wyobrażam.
Nie lubię dzieci większych, tak jak jeszcze niemowlęta są w porządku to po prostu dziecko po około 6 miesiącu życia nie wywołuje we mnie euforii ani pisku czy "achow i ochow ". Denerwuje mnie naciskanie rodziców czy nawet znajomych - mam tylko jedną bliską koleżankę, która mimo że jest matką (ma 2.5 letnią córkę) rozumie i szanuje mój wybór.
Przepraszam za brak polskich znaków w niektórych miejscach, ogólnie za chaos, ale po prostu musiałam się wygadać. Nie mam w ogóle pojęcia co zrobić z tym fantem... Mój mąż uważa że zachowanie rodziców jest po prostu niedojrzałe i dla niego całkowicie niezrozumiałe, ale on nie przejmuje się tym tak jak ja.
Po kilku tekstach mojej mamy czy teściowej, że "moglibyśmy się w końcu zabrać do roboty " czuje się jakbym była jakaś gorsza... Przyjeżdżają i zawsze widzę zawód w ich oczach, tak jakby mieli powód do wstydu z mojego powodu
Poradźcie coś dziewczyny, bo boję się że niedługo powiem im parę niemiłych słów i na tym się zakończy...A zależy mi na kontakcie z rodziną i własną i TŻ.

Mysle, ze nic poza olewaniem tego gadania nie zrobisz.
Wspolczuje sytuacji, u nas nikt sie nie czepia, wiec nie bardzo wiem co doradzic poza odpowiadaniem, ze dobrze wam we dwoje.

[HerrW]

Napisane przez _Judith_

Ja widzę tylko jedno wyjście. W najbliższe święta jeśli znów zaczną rzucać takimi tekstami, to powiedzcie, że albo zrozumieją wasz wybór, uszanują go i przestaną was męczyć, albo nie widzicie się w następne święta. Razem, oboje musicie trzymać ten sam front. Na mało którą rodzinę takie ultimatum nie zadziała. Tylko pamiętaj, że w razie czego groźbę trzeba spełnić, jeśli tego nie zrobicie to tylko pokażecie, że nie warto wierzyć waszym słowom (również tym o dziecku).

Miałam zamiar zrobić tak już w zeszłe święta, jednak po przedyskutowaniu sprawy stwierdziliśmy z mężem że damy im jeszcze szansę. Nie chciałam tego, ale chyba będę rzeczywiście musiała postawić im ultimatum... Najgorsze jest to że moi rodzice są tacy uparci, teściowie są bardziej zdystansowani, jednak też mają swoje humory...
Jeśli chodzi o jeden front mąż nigdy nie stanął po ich stronie, zawsze popiera mnie, on się w roli ojca nie widzi i cieszę się że trafiłam na takiego świetnego faceta.
Wg mojej mamy powinnam czuć ten magiczny instynkt i jeszcze nie jest zbyt późno (mam 33 lata). Nie cierpię tej gadki, odechciewa mi się w ogóle ich do nas zapraszać czy na odwrót jeździć do nich A przecież nie powinno tak być, chyba powinnam się cieszyć że widzę się z nimi po roku nieobecności... Ale ja przed każdą taką wizytą myślę tylko o tym że znowu będę musiała tłumaczyć się z moich wyborów, przeżywać stres i awantury

[201604191001]

Dlatego moim zdaniem to dobre wyjscie. Albo uszanuja wasza prosbe, albo nie bedziecie sie z nimi spotykac. To ich decyzja bedzie. Tylko powiedzcie im to wyraznie przed swietami i od razu po pierwszej takiej uwadze.

Send from my mind using the Force.

[WhySoSerious]

Jeśli chodzi o argumenty, dlaczego ktoś nie chce mieć dzieci - to chyba powinno być odwrotnie i powinno się podawać argumenty za tym, żeby je mieć, skoro bezdzietność jest stanem neutralnym i wyjściowym
A za tym, żeby to zmienić, nie znajduję argumentów. I to wystarczy.

[GhostInTheFog]

Nie dać sobie wejść na głowe, wysyłać jasne komunikaty i tyle. Tak jak pisały dziewczyny. W kożcu powinno podziałać
Mi już od dłuższego czasu nikt o dzieciach nie wspomina, wydaje mi się, że zrozumieli. Jest też opcja, że dalej myślą, że mi przejdzie, tylko wolą już nie wywoływać kłótni.

Zabawnie się ostatnio ułożyło w moim życiu zawodowym Powiem nawet, że moja praca działa teraz na mnie mocno antykoncepcyjnie.
Pracują, może nie tyle 'z' dziećmi, co przyglądam się tej pracy i pomagam pośrednio. Są to maluchy w wieku 2-6.
Zaklinałam się, że nigdy z dziećmi pracowac nie będę, a żeby było zabawniej dostałam opcje awansu i pracy jako terapeutka. Wiem, że nie podołam, nie mam podejścia do dzieci i po prostu nie jest to to, co chciałabym w życiu robić. Próbuję się jakoś ewakuować.
Ale przyznam Wam, że zaczynam podziwiać ludzi, którym ogarniecie tych dzieci przychodzi z taką łatwością. Niech się tacy rozmnażają na zdrowie, im więcej dobrych rodziców, tym lepiej
Ja się tymczasem utwierdziłam w moim 'nie i koniec'

[201611240917]

U mnie pewnie komentarze pojawia sie jak dobiegne 30tki.
TZ tez jeszcze jest dwudziestolatkiem wiec daja nam spokoj.

[HerrW]

Napisane przez shantai

U mnie pewnie komentarze pojawia sie jak dobiegne 30tki.
TZ tez jeszcze jest dwudziestolatkiem wiec daja nam spokoj.

Ja wychodziłam za mąż jak mąż miał 21 Dwa lata młodsza byłam, wszyscy myśleli że wpadka... A ja nie chciałam być sama w obcym kraju, nie znając nikogo. Chyba też myśleli że jeszcze będziemy chcieli się rozmnożyć, a tutaj taka niespodzianka... Nie uważam że te 30 i 40 lat to zbyt późno na dziecko, ale co jeśli ktoś go nie chce?
Mam dwa cudowne koty, w pracy się spełniam... Ale nie, dla mojej rodziny jest ważne to że udostępniłam macicy jako środowiska w którym pasożyt mógłby się rozwijać. Nic ich to nie interesuje że ja nie czuje tego, że pewnie skrzywdziłabym to dziecko i nie byłabym dobrą matką

Chyba uważają że skoro na codzień pracuje z niemowlakami to sama też bym swojego chciała... A to przecież nie tak działa, chyba że ja rzeczywiście jestem ewenementem

---------- Dopisano o 17:40 ---------- Poprzedni post napisano o 17:38 ----------

Napisane przez GhostInTheFog

Nie dać sobie wejść na głowe, wysyłać jasne komunikaty i tyle. Tak jak pisały dziewczyny. W kożcu powinno podziałać
Mi już od dłuższego czasu nikt o dzieciach nie wspomina, wydaje mi się, że zrozumieli. Jest też opcja, że dalej myślą, że mi przejdzie, tylko wolą już nie wywoływać kłótni.

Zabawnie się ostatnio ułożyło w moim życiu zawodowym Powiem nawet, że moja praca działa teraz na mnie mocno antykoncepcyjnie.
Pracują, może nie tyle 'z' dziećmi, co przyglądam się tej pracy i pomagam pośrednio. Są to maluchy w wieku 2-6.
Zaklinałam się, że nigdy z dziećmi pracowac nie będę, a żeby było zabawniej dostałam opcje awansu i pracy jako terapeutka. Wiem, że nie podołam, nie mam podejścia do dzieci i po prostu nie jest to to, co chciałabym w życiu robić. Próbuję się jakoś ewakuować.
Ale przyznam Wam, że zaczynam podziwiać ludzi, którym ogarniecie tych dzieci przychodzi z taką łatwością. Niech się tacy rozmnażają na zdrowie, im więcej dobrych rodziców, tym lepiej
Ja się tymczasem utwierdziłam w moim 'nie i koniec'

Hm tylko ze wiesz u mnie problem jest w tym, że ja mogę im mówić ile chce a oni wydają się w ogóle niewzruszeni. To przykre jest, ale dla nich chyba niezbyt zrozumiałe

[201611240917]

Napisane przez HerrW

Ja wychodziłam za mąż jak mąż miał 21 Dwa lata młodsza byłam, wszyscy myśleli że wpadka... A ja nie chciałam być sama w obcym kraju, nie znając nikogo. Chyba też myśleli że jeszcze będziemy chcieli się rozmnożyć, a tutaj taka niespodzianka... Nie uważam że te 30 i 40 lat to zbyt późno na dziecko, ale co jeśli ktoś go nie chce?
Mam dwa cudowne koty, w pracy się spełniam... Ale nie, dla mojej rodziny jest ważne to że udostępniłam macicy jako środowiska w którym pasożyt mógłby się rozwijać. Nic ich to nie interesuje że ja nie czuje tego, że pewnie skrzywdziłabym to dziecko i nie byłabym dobrą matką :mur

A czemu im tak sie spieszy do zostania dziadkami? Maja inne wnuki?

[GhostInTheFog]

HerrW, dlatego stawia się sprawe na ostrzu noża.
"Nie życzymy sobie komentarzy na ten temat, to nasza prywatna sprawa"
"Jesli będziecie się wtrącac ograniczymy kontakty"
Krótko, zwięźle i na temat. Wiem, że trudno tak wywalić osobom, które kochamy, ale czasem trzeba. Nikt za nas życia nie przezyje.

[HerrW]

Napisane przez shantai

A czemu im tak sie spieszy do zostania dziadkami? Maja inne wnuki?

Mają owszem. Siostra Tż razem z mężem ma dwójkę dzieci, moja siostra niedawno urodziła pierwsze dziecko natomiast mój brat z żoną również mają dwójkę.
Też zastanawiałam się czy chodzi o to, ale wątpię.

---------- Dopisano o 17:53 ---------- Poprzedni post napisano o 17:50 ----------

Napisane przez GhostInTheFog

HerrW, dlatego stawia się sprawe na ostrzu noża.
"Nie życzymy sobie komentarzy na ten temat, to nasza prywatna sprawa"
"Jesli będziecie się wtrącac ograniczymy kontakty"
Krótko, zwięźle i na temat. Wiem, że trudno tak wywalić osobom, które kochamy, ale czasem trzeba. Nikt za nas życia nie przezyje.

Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, żyję jak chce odkąd wyjechałam za granicę, ale cały czas awantury i kłótnie tylko o ten fakt. Co święta wyrażają chęć pojawienia się nowego wnuka.
Kiedyś nie wytrzymałam i zapytałam matki czy w takim razie przyjedzie na stałe lub będzie przylatywac do mnie na 5 dni a na pozostałe wracać, tylko po to by zajmować się dzieckiem, bo ja napewno nie będę miała na to czasu ani ochoty. Po tym jakiś czas był spokój, aż znowu się jej nie przypomniało.

[pani-jesień]

Napisane przez HerrW

Ja wychodziłam za mąż jak mąż miał 21 Dwa lata młodsza byłam, wszyscy myśleli że wpadka... A ja nie chciałam być sama w obcym kraju, nie znając nikogo. Chyba też myśleli że jeszcze będziemy chcieli się rozmnożyć, a tutaj taka niespodzianka... Nie uważam że te 30 i 40 lat to zbyt późno na dziecko, ale co jeśli ktoś go nie chce?
Mam dwa cudowne koty, w pracy się spełniam... Ale nie, dla mojej rodziny jest ważne to że udostępniłam macicy jako środowiska w którym pasożyt mógłby się rozwijać. Nic ich to nie interesuje że ja nie czuje tego, że pewnie skrzywdziłabym to dziecko i nie byłabym dobrą matką

Chyba uważają że skoro na codzień pracuje z niemowlakami to sama też bym swojego chciała... A to przecież nie tak działa, chyba że ja rzeczywiście jestem ewenementem

---------- Dopisano o 17:40 ---------- Poprzedni post napisano o 17:38 ----------



Hm tylko ze wiesz u mnie problem jest w tym, że ja mogę im mówić ile chce a oni wydają się w ogóle niewzruszeni. To przykre jest, ale dla nich chyba niezbyt zrozumiałe

Pogrubione - raczej to tak nie działa. U mnie jest dokładnie na odwrót - mam dziecko, chciane i planowane, które kocham nad życie, ale zawodowo z dziećmi pracować bym nie chciała

[Bananalama]

Mój kot się nazywa Gizmo, ale nazywamy go też Gizmoniuszem, Gizmozaurem, Kociejem-Maciejem, a mój ojciec mówi o nim Kunta Kinte.
Odkąd kocur dorwał się do pizzy i spaghetti, ma też przezwisko... Miauczenzo Kocielli

[GrumpyCat]

Napisane przez Trufla_16

Dziewczyny wiem, że już kilka razy przewijał się ten temat, ale gdybyście miały wybrać 5 najważniejszych argumentów, dlaczego nie chcecie mieć dzieci, to co to by było? Wiem, że pewnie potrafiłybyście znaleźć o wiele więcej niż 5 powodów Ale co dla Was jest najważniejsze?.

1.Nie lubię dzieci
2.Nie lubię dźwięków jakie wydają (głównie pisków, chimery, beku)
3.Nudzą mnie zabawy z nimi, nie wyobrażam sobie szukać dziecku zajęć przez cały dzień, wolę zająć się sobą
4. Nie lubię gotować, a dziecku musiałabym do pewnego momentu gotować drugi obiad niż sobie i tż
5. Im dzieciak starszy tym bardziej kłopotliwy, nie chce mi się przechodzić przez jego okres dojrzewania ;P

Starczy? Czy wymieniać dalej...

---------- Dopisano o 20:30 ---------- Poprzedni post napisano o 20:25 ----------

Napisane przez HerrW

Poradźcie coś dziewczyny, bo boję się że niedługo powiem im parę niemiłych słów i na tym się zakończy...A zależy mi na kontakcie z rodziną i własną i TŻ.

Ja bym powiedziała, że skoro to takie fajne to niech sobie sami strzelą dzieciaka a was zostawią w spokoju, bo nie będziecie spełniać ICH zachcianek. Skoro oni są oporni i nękają to wcale nie myślałabym jak im w kółko GRZECZNIE odpowiadać.

---------- Dopisano o 20:32 ---------- Poprzedni post napisano o 20:30 ----------

Napisane przez Bananalama

Mój kot się nazywa Gizmo, ale nazywamy go też Gizmoniuszem, Gizmozaurem, Kociejem-Maciejem, a mój ojciec mówi o nim Kunta Kinte.
Odkąd kocur dorwał się do pizzy i spaghetti, ma też przezwisko... Miauczenzo Kocielli

Jak ja będę miała kota to mam zamiar nazwać go Kisiel;p Gdzieś kiedyś czytałam, że koty najszybciej reagują i uczą się imienia z "si"

[Trufla_16]

Napisane przez GrumpyCat

Ja bym powiedziała, że skoro to takie fajne to niech sobie sami strzelą dzieciaka a was zostawią w spokoju, bo nie będziecie spełniać ICH zachcianek. Skoro oni są oporni i nękają to wcale nie myślałabym jak im w kółko GRZECZNIE odpowiadać

Ja tak zawsze mamie odpowiadam, kiedy coś wspomina, że fajnie byłoby takie małe dziecko mieć w rodzinie. Moja odp "to zrób sobie" albo "masz jeszcze syna" zwykle to kończy rozmowę. Teście chyba się mnie boją - nic nie mówią o dzieciach.

Napisane przez Bananalama

Odkąd kocur dorwał się do pizzy i spaghetti, ma też przezwisko... Miauczenzo Kocielli

Mój grubasek ma bzika na pkt zielonych oliwek, czarnymi gardzi. Lubi też danonki malinowe

[HerrW]

Napisane przez pani-jesień

Pogrubione - raczej to tak nie działa. U mnie jest dokładnie na odwrót - mam dziecko, chciane i planowane, które kocham nad życie, ale zawodowo z dziećmi pracować bym nie chciała

Dokładnie jak jedna z moich koleżanek Rodzina chyba nie potrafi zrozumieć że to mój wybór.
A ja pracę kocham, te maluszki też. Jak widzę szczęście w oczach ich rodziców, lub uśmiechy tych małych istot którym udało mi się pomóc... Bezcenne. Ale przecież jestem potworem, bo sama nie chce mieć dziecka

Męża już uprzedziłam, że najprawdopodobniej te święta spędzimy tylko we dwoje - może to nawet i lepiej. Oszczędze sobie nerwów.

[Nicość]

HerrW - wytrzymaj jeszcze ze 2,3, lata. Teraz masz masz 33, a to ostatni dzwonek,żeby mieć dziecko, więc dlatego rodzice "cisną". Za parę lat odpuszczą, u mnie była ta sama śpiewka. Ich pieprzenie ustało,gdy skończyłam 35 lat. Mam święty spokój.

Albo może powiedz, że nie możesz mieć dzieci albo że już za późno, cokolwiek- na odczepnego.
Szkoda ograniczać kontakty z rodzina z tak głupiego powodu.

[HerrW]

Napisane przez Nicość

HerrW - wytrzymaj jeszcze ze 2,3, lata. Teraz masz masz 33, a to ostatni dzwonek,żeby mieć dziecko, więc dlatego rodzice "cisną". Za parę lat odpuszczą, u mnie była ta sama śpiewka. Ich pieprzenie ustało,gdy skończyłam 35 lat. Mam święty spokój.

Albo może powiedz, że nie możesz mieć dzieci albo że już za późno, cokolwiek- na odczepnego.
Szkoda ograniczać kontakty z rodzina z tak głupiego powodu.

Mam nadzieję, że się opamiętają. Najlepsze jest to, że z resztą rodziny czyli moim rodzeństwem i siostrą TŻ nie ma żadnego problemu. Widujemy się zwykle w święta, czasem na urodziny młodej (córki od siostry TŻ, on jest jej chrzestnym) i wolę przyjeżdżać do nich czy oni jak wpadają do mnie (z dziećmi!) niż do rodziców którzy dzieci już przecież nie wychowują.
Myślałam, że bardziej młodsze pokolenie będzie mnie namawiało a tymczasem to starsi dostają totalnej szajby

Myślałam o takim rozwiązaniu, ale na dłuższą metę byłoby to dla mnie uciążliwe - znowu zaczęły by się pytania, namowy na in vitro, adopcje... Wolę zostawić to tak jak jest. Albo się opamiętają albo skrócę nasz kontakt do telefonicznego i koniec.

[201604191001]

Napisane przez HerrW

Męża już uprzedziłam, że najprawdopodobniej te święta spędzimy tylko we dwoje - może to nawet i lepiej. Oszczędze sobie nerwów.

Mysle, ze w te swieta mozecie dac ostatnia szanse. Zapowiedzcie wczesniej przez telefon jak jest, w dniu przyjazdu przypomnijcie, przy pierwszej uwadze znow przypomnijcie. Jesli nie, to wielkanoc bedziecie mieli przynajmniej bez podrozy.
Tylko wazne jest, zeby oni zrozumieli, ze to jest ich decyzja, na nich spoczywa ciezar tego czy sie pojawicie czy nie. Jesli chca was zobaczyc na wielkanoc to musza odpowiednio sie zachowywac. Skoro sie zachowaja nieodpowiednio to najwyrazniej nie chca was widziec i trudno. Musicie dac im to wyraznie do zrozumienia, ze to oni, a nie wy.

Send from my mind using the Force.

[HerrW]

Napisane przez _Judith_

Mysle, ze w te swieta mozecie dac ostatnia szanse. Zapowiedzcie wczesniej przez telefon jak jest, w dniu przyjazdu przypomnijcie, przy pierwszej uwadze znow przypomnijcie. Jesli nie, to wielkanoc bedziecie mieli przynajmniej bez podrozy.
Tylko wazne jest, zeby oni zrozumieli, ze to jest ich decyzja, na nich spoczywa ciezar tego czy sie pojawicie czy nie. Jesli chca was zobaczyc na wielkanoc to musza odpowiednio sie zachowywac. Skoro sie zachowaja nieodpowiednio to najwyrazniej nie chca was widziec i trudno. Musicie dac im to wyraznie do zrozumienia, ze to oni, a nie wy.

Send from my mind using the Force.

Spróbuję tej taktyki, a jak nie podziała no to koniec. Mam dość szantażu i i dyrygowania, awantur... Może rzeczywiście jak sobie uświadomią że to przez nich wynika brak odwiedzin czy mojego zaproszenia no to... Ja w każdym razie mam dość tego że "wszystko to moja wina"

[pffe]

Napisane przez HerrW

Spróbuję tej taktyki, a jak nie podziała no to koniec. Mam dość szantażu i i dyrygowania, awantur... Może rzeczywiście jak sobie uświadomią że to przez nich wynika brak odwiedzin czy mojego zaproszenia no to... Ja w każdym razie mam dość tego że "wszystko to moja wina"

Nie potrafisz normalnie porozmawiać a jak nie działa to huknąć i masz pretensje, że ludzie nie wiedzą o co Tobie chodzi? Unikanie tematu a później twierdzenie, że ludzie zrzucają winę na Ciebie...cóż. Najpierw naucz się komunikować i być asertywną.
Rozumiem babcie 80-letnie mówiące, ze chciałyby żeby im się urodziły kolejne dzieciaczki w rodzinie ale żeby nie móc dojść do porozumienia z rodzicami czy rodzeństwem? bez przesady.

[201604191001]

Napisane przez pffe

Nie potrafisz normalnie porozmawiać a jak nie działa to huknąć i masz pretensje, że ludzie nie wiedzą o co Tobie chodzi? Unikanie tematu a później twierdzenie, że ludzie zrzucają winę na Ciebie...cóż. Najpierw naucz się komunikować i być asertywną.
Rozumiem babcie 80-letnie mówiące, ze chciałyby żeby im się urodziły kolejne dzieciaczki w rodzinie ale żeby nie móc dojść do porozumienia z rodzicami czy rodzeństwem? bez przesady.

No to właśnie się uczy.

Ty jak zwykle przyjemna.

[201803090921]

My rzadko doświadczamy presji na dzieciątka, m.in.dzięki jasnemu postawieniu sprawy - będziecie marudzić, to nie będziemy się spotykać. Mąż załatwia tak swoją stronę, a ja swoją; u siebie wyszłam trochę na tą złą, ale nie stanowi to problemu, a wręcz mnie bawi.

[201705080934]

Hej, odzywam się znów do Was, bo mnie nosi po przeczytaniu paru wątków na Intymnym
Wiecie może, skąd się bierze taki egoizm i głupota, które przejawiają się postanowieniem "zrobię se dziecko, bo se chcę" bez żadnej refleksji nad tym, czy temu dziecku będzie z nami dobrze? Szlag mnie trafia, jak to czytam. Jestem "ofiarą" swoich rodziców, "ofiar" ich rodziców z kolei, i tak to w pokolenia idzie. Żeby było jasne, nikt krzywdy nikomu celowo nie robił, po prostu nie każdy powinien mieć dzieci. Porąbani wszyscy, że głowa mała. Nie wyobrażam sobie robić dziecka, żeby to popapranie dalej przekazywać. A ostatnio wysyp wątków: - jestem niestabilna psychicznie, ale se zrobię, - nie mam kasy, ale se zrobię, - w sumie nie lubię dzieci, ale se zrobię... To powinno być prawnie zabronione

[201803090921]

Napisane przez Rany Koguta

Hej, odzywam się znów do Was, bo mnie nosi po przeczytaniu paru wątków na Intymnym
Wiecie może, skąd się bierze taki egoizm i głupota, które przejawiają się postanowieniem "zrobię se dziecko, bo se chcę" bez żadnej refleksji nad tym, czy temu dziecku będzie z nami dobrze? Szlag mnie trafia, jak to czytam. Jestem "ofiarą" swoich rodziców, "ofiar" ich rodziców z kolei, i tak to w pokolenia idzie. Żeby było jasne, nikt krzywdy nikomu celowo nie robił, po prostu nie każdy powinien mieć dzieci. Porąbani wszyscy, że głowa mała. Nie wyobrażam sobie robić dziecka, żeby to popapranie dalej przekazywać. A ostatnio wysyp wątków: - jestem niestabilna psychicznie, ale se zrobię, - nie mam kasy, ale se zrobię, - w sumie nie lubię dzieci, ale se zrobię... To powinno być prawnie zabronione

Tak czekałam, aż ktoś tu wspomni o najnowszym wątku autorstwa tej krynicy mądrości wszelakich Mnie z początku ten wątek bawił, potem przerażał, a teraz nie dowierzam jak można być tak durną

[201705080934]

A o który Ci chodzi, bo ja tam kilka podobnych wyczaiłam?

[201803090921]

Napisane przez Rany Koguta

A o który Ci chodzi, bo ja tam kilka podobnych wyczaiłam?

Chyba kwintesencję tych wymysłów - https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=832442

[201705080934]

Aaa, ten, no tak To już jest pełen odjazd. Chwilami nawet zabawnie, ale jednak się wściekam, jak to widzę. Pewnie dlatego, że wiem z autopsji, co się wyrabia, kiedy się niedojrzali emocjonalnie ludzie decydują na dzieci. A wiele tych pań z wątków jest z rodzin z nieprzepracowanymi problemami dużego kalibru. Rozwala mnie magiczne "u mnie tak nie będzie, bo ułoży się samo".

[zakonna]

Najgorsze jest to, że ona zrobi sobie to dziecko i będzie kolejne pokolenie pokrzywione emocjonalnie i społecznie.