Szanse na znalezienie partnera w wieku 26 lat? Niechęć do facetów po rozstaniu...

[guerlainkowa]

Cześć,
może niektórzy kojarzą mnie z mojego wpisu - https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=762164. W skrócie - ogromne zauroczenie od pierwszego spotkania, spotkania w każdym możliwym dla nas czasie, coraz większe zaangażowanie stron, wyznanie miłości, pewne deklaracje (z jego strony), mój znikający (duży) dystans, wiara i nadzieja, że w końcu spotkałam kogoś takiego idealnego i wspaniałego jak on. On powtarzał to samo, że jest najszczęśliwszy na świecie będąc ze mną i dziękuje losowi, że spotkał kogoś takiego cudownego jak ja i nie zawiodę się gdy mu tak w pełni zaufam. Związek trwał 6 miesięcy i zakończył się w bardzo brzydki, paskudny sposób (bez powodu, milczenie, zero odzewu z jego strony, a na końcu mail po 1,5 m-ca milczenia, że z kimś się spotyka i nie mam na co liczyć... - wszystko w moim poprzednim temacie).

I teraz mam problem. Cały czas się dźwigam po tym wszystkim. Z drugiej strony lepiej, że ten mój związek zakończył się teraz, a nie za kilka miesięcy czy lat. Kiedy wydaje mi się, że już jest okey, znowu to wszystko do mnie wraca. W tygodniu kiedy jestem bardzo zajęta - nie myślę o nim i czuję się bardzo dobrze. Praca, zajęcia, wolontariat, fitness, spotkania ze znajomymi. Najgorsze są weekendy. I co gorsza... ja się znowu zaczęłam obwiniać... a tak na dobrą sprawę on okazał się paskudnym gadem. Wiem, że poradzę sobie, znajdę dodatkowe zajęcia, maksymalnie sobie ten czas spożytkuję, zrobię coś pożytecznego. Tylko co jakiś czas przychodzi ten okropny ból i złe myśli.

Jakie złe myśli? Mam niecałe 26 lat i boję się, że nikogo już nie spotkam. A jak już spotkam, to cholernie będę bała się zaufać, bo będę obawiała się, że temu komuś po kilku miesiącach minie, przestanie zależeć, nie będę go pociągała (mimo, że jestem atrakcyjna) i odejdzie bez słowa.
I kolejna kwestia... gdzie ja takiego kogoś dla siebie spotkam? Dziwne, że w wieku 26 lat większość znajomych już sparowana... a na fb ciągle ktoś dodaje zdjęcia a to dzieci, a to ze ślubu... (uprzedzam: nie mam ciśnienia na ślub i dzieci ). Założyłam parę dni temu profil na Sympatii, ale to chyba był kiepski pomysł :/ chyba muszę częściej wychodzić i spotykać się z ludźmi...

Jeszcze jest ten drugi problem... otóż... nie wiem czy to normalne w tym okresie porozstaniowym, ale czuję ogromną niechęć do mężczyzn. Wręcz odczuwam jakiś taki strach. Wielu jest dla mnie miłych, prawią komplementy, ale... mam wrażenie, że każdy jest taki sam, każdy jest taki podły jak mój były i prędzej czy później to wyjdzie. Z jednej strony chciałabym poznać kogoś, a z drugiej... nie mam ochoty na to (to całe poznawanie się, smsy, rozmowy). Czuję się taka wypalona i zniechęcona tym wszystkim.

Wręcz czuję, że moje serce jest zamknięte. Boję się, że już to całe życie uczuciowe zakończy się na tym jedynym nieudanym związku i już, że w wieku 26 lat to koniec... bo może ja nie zasługuję na miłość i fajnego faceta (chociaż wiem, że nie powinnam tak myśleć, bo to tylko pogorszy sytuację)

Oby to tylko chwilowa niedyspozycja emocjonalna

Czy TO minie? Jak sobie z tym radziłyście? Czy też odczuwałyście taką niechęć do facetów?
Wiem, że dużo zależy od nastawienia... dlatego też tu piszę, forum mi bardzo pomogło. Może innym dziewczynom, w podobnej sytuacji też

(proszę o wyrozumiałość )

[bceb01c221ea3319abad6ab25f068feed7228d52_657f8c47e3c47]

Wydaje mi się, że nie powinnaś robić nic na siłę. Jeśli czujesz, że nie jesteś gotowa na nowy związek, boisz się, nie umiesz zaufać, masz wątpliwości - odpuść. Musisz przeboleć to rozstanie, a na to potrzeba czasu, zresztą pewnie sama dobrze o tym wiesz. Nie da się zapomnieć o wszystkim z dnia na dzień i jakkolwiek banalnie to brzmi, najlepszym lekarzem jest czas. Po co masz się zmuszać do szukania nowych facetów skoro czujesz do nich niechęć? Więcej wyrządzisz sobie tym krzywdy niż pożytku.
A że masz 26 lat? To NAPRAWDĘ nie jest jeszcze dużo. Może się wydaje że już wszystkie twoje koleżanki itp itd, ale myślę że jak uważnie rozejrzysz się dookoła to znajdziesz i takie w twoim wieku i starsze, które są same. Masz czas! Naprawdę nie ma sensu ulegać jakiejś kulturowej presji. Zatroszcz się teraz o siebie, Ty jesteś teraz najważniejsza!
A do facetów spróbuj może podchodzić jak do kumpli - bez ciśnienia, bez zastanawiania się, czy nadają się do związku. Myślę że taka relacja pomoże ci na spokojnie uwierzyć, że jest cała masa fajnych, normalnych i godnych zaufania mężczyzn na tym świecie.

[tiniaczek]

Napisane przez guerlainkowa

Cześć,
może niektórzy kojarzą mnie z mojego wpisu - https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=762164. W skrócie - ogromne zauroczenie od pierwszego spotkania, spotkania w każdym możliwym dla nas czasie, coraz większe zaangażowanie stron, wyznanie miłości, pewne deklaracje (z jego strony), mój znikający (duży) dystans, wiara i nadzieja, że w końcu spotkałam kogoś takiego idealnego i wspaniałego jak on. On powtarzał to samo, że jest najszczęśliwszy na świecie będąc ze mną i dziękuje losowi, że spotkał kogoś takiego cudownego jak ja i nie zawiodę się gdy mu tak w pełni zaufam. Związek trwał 6 miesięcy i zakończył się w bardzo brzydki, paskudny sposób (bez powodu, milczenie, zero odzewu z jego strony, a na końcu mail po 1,5 m-ca milczenia, że z kimś się spotyka i nie mam na co liczyć... - wszystko w moim poprzednim temacie).

I teraz mam problem. Cały czas się dźwigam po tym wszystkim. Z drugiej strony lepiej, że ten mój związek zakończył się teraz, a nie za kilka miesięcy czy lat. Kiedy wydaje mi się, że już jest okey, znowu to wszystko do mnie wraca. W tygodniu kiedy jestem bardzo zajęta - nie myślę o nim i czuję się bardzo dobrze. Praca, zajęcia, wolontariat, fitness, spotkania ze znajomymi. Najgorsze są weekendy. I co gorsza... ja się znowu zaczęłam obwiniać... a tak na dobrą sprawę on okazał się paskudnym gadem. Wiem, że poradzę sobie, znajdę dodatkowe zajęcia, maksymalnie sobie ten czas spożytkuję, zrobię coś pożytecznego. Tylko co jakiś czas przychodzi ten okropny ból i złe myśli.

Jakie złe myśli? Mam niecałe 26 lat i boję się, że nikogo już nie spotkam. A jak już spotkam, to cholernie będę bała się zaufać, bo będę obawiała się, że temu komuś po kilku miesiącach minie, przestanie zależeć, nie będę go pociągała (mimo, że jestem atrakcyjna) i odejdzie bez słowa.
I kolejna kwestia... gdzie ja takiego kogoś dla siebie spotkam? Dziwne, że w wieku 26 lat większość znajomych już sparowana... a na fb ciągle ktoś dodaje zdjęcia a to dzieci, a to ze ślubu... (uprzedzam: nie mam ciśnienia na ślub i dzieci ). Założyłam parę dni temu profil na Sympatii, ale to chyba był kiepski pomysł :/ chyba muszę częściej wychodzić i spotykać się z ludźmi...

Jeszcze jest ten drugi problem... otóż... nie wiem czy to normalne w tym okresie porozstaniowym, ale czuję ogromną niechęć do mężczyzn. Wręcz odczuwam jakiś taki strach. Wielu jest dla mnie miłych, prawią komplementy, ale... mam wrażenie, że każdy jest taki sam, każdy jest taki podły jak mój były i prędzej czy później to wyjdzie. Z jednej strony chciałabym poznać kogoś, a z drugiej... nie mam ochoty na to (to całe poznawanie się, smsy, rozmowy). Czuję się taka wypalona i zniechęcona tym wszystkim.

Wręcz czuję, że moje serce jest zamknięte. Boję się, że już to całe życie uczuciowe zakończy się na tym jedynym nieudanym związku i już, że w wieku 26 lat to koniec... bo może ja nie zasługuję na miłość i fajnego faceta (chociaż wiem, że nie powinnam tak myśleć, bo to tylko pogorszy sytuację)

Oby to tylko chwilowa niedyspozycja emocjonalna

Czy TO minie? Jak sobie z tym radziłyście? Czy też odczuwałyście taką niechęć do facetów?
Wiem, że dużo zależy od nastawienia... dlatego też tu piszę, forum mi bardzo pomogło. Może innym dziewczynom, w podobnej sytuacji też

(proszę o wyrozumiałość )

Zdradze Ci tajemnice: po 30 sie nie umiera Jestes mlodziutka, a wartosciowych ludzi sa tysiace, naucz sie odrozniac dobrych od zlych. Nie sztuka jest byc w jakimkolwiek zwiazku. Nie nakrecja sie, nie szukaj na sile milosci, tym bardziej, ze masz chyba jakis problem z emocjami. Myslalas o psychologu? Bo wiesz, takie przezywanie raptem 6-miesiecznego zwiazku jest chyba troche niezdrowe.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Z tym 'młodziutka' to bez przesady, ale jeszcze taka stara nie jesteś. Fakt, że może być problem żebyś stworzyła związek skoro masz takie traumy.

[slawek_33]

25 lat i czy są szanse? No wiesz, co ja mam powiedzieć, jestem sam a dla Ciebie pewnie tacy jak ja to stare pryki

Sama piszesz że kręcą się koło Ciebie ale odczuwasz niechęć, więc problem jest w Tobie i nie ma nic wspólnego z wiekiem. Niestety, tak to już jest że na podstawie jednego doświadczenia potrafimy budować przekonanie krzywdzące wszystkie osobniki płci przeciwnej... proponuję wyleczyć się z tego a powinno być Ci łatwiej.

[201608251020]

Jezus Maria, wielkie dzięki, jestem w Twoim wieku i też jestem sama. Najgorzej! Tylko się do grobu położyć!

[slawek_33]

Napisane przez paollino

Jezus Maria, wielkie dzięki, jestem w Twoim wieku i też jestem sama. Najgorzej! Tylko się do grobu położyć!

Jakbyś Ty albo autorka wątku szukała miejsca to piszcie na priv, przerobiłem temat i wiem na jakim cmentarzu są promocje. Mam też kupon Groupona na kamienny nagrobek jakby co!

[201608251020]

Napisane przez slawek_33

Jakbyś Ty albo autorka wątku szukała miejsca to piszcie na priv, przerobiłem temat i wiem na jakim cmentarzu są promocje. Mam też kupon Groupona na kamienny nagrobek jakby co!

Rozważę skremowanie i rozsypanie prochów nad Bieszczadami

[Minna]

No teraz to wpadłam w depresję

Kamienny nagrobek chyba i mnie się należy

[tiniaczek]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;4698999 5]Z tym 'młodziutka' to bez przesady, ale jeszcze taka stara nie jesteś. Fakt, że może być problem żebyś stworzyła związek skoro masz takie traumy.[/QUOTE]

Czepliwas

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez tiniaczek

Czepliwas

Czy ja wiem. Raczej nie.

[guerlainkowa]

Proszę mi tu do tematu wrócić, a nie o cmentarzach i nagrobkach :P oczywiście, bez przesady, to nie jest powód aby do grobu już się kłaść, ale... przynajmniej ja mam poczucie takiej ogólnej bezradności.

Straciłam zaufanie do mężczyzn, bo teraz mocno zaufałam. To był mój pierwszy taki poważny związek i on o tym wiedział. Przez pierwsze miesiące wręcz fruwałam ze szczęścia, było wspaniale, a potem się skończyło, bo on nie miał czasu, zaczął studia (27 letni facet), praca itp... Ok, rozumiałam i wspierałam, tyle, że najwidoczniej jemu przeszło. Czułam, że się oddala, ale próbowałam to ratować, rozmawiać z nim.
I najbardziej boli sam fakt jak mnie potraktował na końcu, jak się zachował, a ja głupia zamartwiam się, że to z mojej winy. Bo ja go naprawdę kochała, tęskniłam i mi zależało. Dbałam o ten związek, tylko ile można samej? Jemu też zależało, zapewniał, że to poważne z jego strony, ale po paru miesiącach minęło. I teraz się cholernie boję.
Najlepsze, że nigdy - przenigdy jego bym nie posądziła o taki koniec, nie jego.

Nie wiem już nawet gdzie mogę poznać kogoś nowego i czy komuś się w ogóle spodobam aż tak aby ta osoba chciała mnie poznać :/
ostatnio wszędzie widzę - to ludzie są w parach.

[slawek_33]

Zajmij się czymś co lubisz robić, a najlepiej jakbyś mogła to robić z innymi ludźmi. Najprostsze pomysły: taniec, kurs językowy, kurs fotografii... w ten sposób na pewno kogoś poznasz nowego

Ale przede wszystkim wylecz się z myślenia "o ja biedna nikogo już nie poznam, nikomu nie zaufam" - szkoda czasu na takie samoumartwianie się. Ja tak zmarnowałem kilka lat życia użalając się nad sobą po przejściach z oszustką i manipulantką - nie popełniaj tego samego błędu... to do niczego dobrego nie prowadzi. Wybacz sobie, wybacz jemu i idź dalej... Polecam poczytać jakies mądre, motywujące książki, mi to zawsze pomaga na zły nastrój

[lilia_pamplemousse]

ech...

poruszasz ten temat po raz setny, w drugim wątku pisałaś to samo.

wiadomo, że facet zachował się jak gnojek i jest ci cieżko - bardzo współczuję.

ALE

1. tak, to oczywiste, że nie ufasz teraz płci męskiej
2. to minie
3. to minie
4. mnóstwo kobiet zostało w jakiś tam sposób skrzywdzone przez partnera (ja przez ostatni rok związku byłam poniżana i zdradzana), każda potem myślała, że zawsze będzie cierpieć.
5. to minie.

nie, nie jesteś stara. ale jesteś w wieku, w którym nie warto tracić czasu na pajaców.

[tiniaczek]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;4699054 1]Czy ja wiem. Raczej nie.[/QUOTE]

Mloda, mlodziutka. Co za roznica? Przeciez nie jest stara.

[201803290936]

Mogłaś dopisać ciąg dalszy w tamtym wątku, bo jak widzę niewiele się w Twoim myśleniu zmieniło i problem pozostaje w sumie ten sam. Nie przebolałaś rozstania - jeszcze nie, bo do tego potrzeba czasu, normalna sprawa i chyba w wieku 26 lat takie rzeczy powinnaś wiedzieć, jeżeli nawet nie "rozumieć". Zauroczenie minęło, nic po nim nie zostało, mieliście inne oczekiwania, może on nawet jest dupkiem - zdarza się, życie. A Ty do tego dorabiasz taką filozofię, jakby Cię ojciec dzieci rzucił z trzecim w drodze. Nie nakręcaj się w tej sposób, serio.

[senna jesien]

Czterdziestki znajduja fajnych mezczyzn (rozwodnikow, one tez rozwodki) i sa szczesliwi Jak nie teraz, to majac 40 pewnie kogos znajdziesz

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez tiniaczek

Mloda, mlodziutka. Co za roznica? Przeciez nie jest stara.

No jak dla mnie 'młodziutka' jest młodsza od 'młodej', taka to różnica

[strix55]

Facet jest odkrywcą, a kobieta musi być tajemnicą nie podawaj wszystkiego na tacy, całej siebie itd jak będzie mu zależało to i na wszytko poczeka

[guerlainkowa]

Napisane przez Doris1981

Mogłaś dopisać ciąg dalszy w tamtym wątku, bo jak widzę niewiele się w Twoim myśleniu zmieniło i problem pozostaje w sumie ten sam. Nie przebolałaś rozstania - jeszcze nie, bo do tego potrzeba czasu, normalna sprawa i chyba w wieku 26 lat takie rzeczy powinnaś wiedzieć, jeżeli nawet nie "rozumieć". Zauroczenie minęło, nic po nim nie zostało, mieliście inne oczekiwania, może on nawet jest dupkiem - zdarza się, życie. A Ty do tego dorabiasz taką filozofię, jakby Cię ojciec dzieci rzucił z trzecim w drodze. Nie nakręcaj się w tej sposób, serio.

Myślałam, że wyciągnęłam jakieś wnioski i wyciągnęłam. Tyle, że to wszystko wróciło do mnie znowu wczoraj:/ i nie potrafię tego jakoś wyrzucić z siebie. Ciągle wracają te wszystkie fajne chwile, które przeżyliśmy razem... ale w sumie przez pierwsze 3-4 miesiące związku.

Owszem, dorabiam filozofię, bo tak naprawdę nie wiem co się stało i czemu tak się stało. W każdym razie totalnie usunął mnie ze swojego życia. Było nam dobrze ze sobą, tylko później zaczął być coraz bardziej odległy itp. Całkowicie bez sensu towarzyszy mi poczucie winy, że coś zrobiłam albo czegoś nie zrobiłam. Że mogłam do niego pojechać, tyle,ze biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności - może by mi nawet nie otworzył tych drzwi :/

---------- Dopisano o 20:53 ---------- Poprzedni post napisano o 20:49 ----------

Napisane przez lilia_pamplemousse

ech...

poruszasz ten temat po raz setny, w drugim wątku pisałaś to samo.

wiadomo, że facet zachował się jak gnojek i jest ci cieżko - bardzo współczuję.

ALE

1. tak, to oczywiste, że nie ufasz teraz płci męskiej
2. to minie
3. to minie
4. mnóstwo kobiet zostało w jakiś tam sposób skrzywdzone przez partnera (ja przez ostatni rok związku byłam poniżana i zdradzana), każda potem myślała, że zawsze będzie cierpieć.
5. to minie.

nie, nie jesteś stara. ale jesteś w wieku, w którym nie warto tracić czasu na pajaców.

A to był pajac ewidentnie... ładne zdanie
Minie? oby... to był mój pierwszy taki związek, pierwszy raz kiedy byłam taka zakochana i zaangażowana - trudno będzie to wyrzucić z pamięci... :/ chciałabym się odciąć od tego wszystkiego już i nie myśleć o nim

---------- Dopisano o 20:54 ---------- Poprzedni post napisano o 20:53 ----------

Napisane przez strix55

Facet jest odkrywcą, a kobieta musi być tajemnicą nie podawaj wszystkiego na tacy, całej siebie itd jak będzie mu zależało to i na wszytko poczeka

wiem, w tym moim przypadku też nie było wszystkiego na tacy od razu... Boję się, że nie trafię na takiego, któremu będzie zależało :/ i tu jest problem.

[201803290936]

Napisane przez guerlainkowa

(...)
trudno będzie to wyrzucić z pamięci... :/ chciałabym się odciąć od tego wszystkiego już i nie myśleć o nim
(...)

Ale to jest teraz już część Twojej historii, Twojego życia, doświadczenia. Tak, jak napisałaś: dobrze, że to nie trwało dużo dłużej. Wyciągnij wnioski, przebolej, wypłacz jeżeli nadal bardzo boli, a potem zacznij się umawiać, randkuj, spotykaj się. W końcu kogoś poznasz. Ale nie trać energii na zapominanie, bo to nie ten etap.

[guerlainkowa]

Napisane przez Doris1981

Ale to jest teraz już część Twojej historii, Twojego życia, doświadczenia. Tak, jak napisałaś: dobrze, że to nie trwało dużo dłużej. Wyciągnij wnioski, przebolej, wypłacz jeżeli nadal bardzo boli, a potem zacznij się umawiać, randkuj, spotykaj się. W końcu kogoś poznasz. Ale nie trać energii na zapominanie, bo to nie ten etap.

wiem, część mojej historii i koniec. On mnie zostawił w dosyć traumatyczny sposób, a ja nie mogę tracić życia na wspominanie i rozpamiętywanie tego co było i nie wróci - i co nawet nie wróciłoby gdybyśmy byli razem. Tylko o tyle trudność sprawia mi fakt, że... on był pierwszy przed którym tak się otwierałam/otworzyłam, do którego naprawdę poczułam TO uczucie, który był moim pierwszym partnerem seksualnym (i w tej kwestii układało się bardzo dobrze i boję się, że będę jakoś 'porównywała' kolejnego partnera do niego...) i takie inne rzeczy... Ufałam mu, bo nie miałam podstaw aby nie ufać. Nie potrafię też zrozumieć jak on mógł tak mnie sobie po prostu wymazać z życia - wiem, że przynajmniej na początku, przez pierwsze miesiące byłam dla niego bardzo ważna...

A to osłabianie kontaktu, mniej spotkań, rozmów, smsów, czułych słów... - było chyba planowanym działaniem, bo chyba takich decyzji, że przestaje się odzywać następnego dnia nie podejmuje się tak nagle. Musiał wcześniej zacząć to planować :/

Teraz muszę skupić się przede wszystkim na sobie. W sobotę umówiłam się z miłym chłopakiem na kawę tzn. on zaproponował. I nie ma co się nastawiać (nie mam nawet zamiaru), będę się umawiała z facetami - na tym etapie koleżeńskim - w ramach takiego mojego oswajania się. Chyba dobry pomysł, prawda?

[Matka Dyrektorka]

Bardzo dobry. I żadnego ciśnienia. Żadnych deklaracji, żadnych poważniejszych relacji. Tylko uzdrawiające męskie towarzystwo
Przerabianie w głowie po raz milionowy tych samych zachować, gestów, znaków z niebios czy od niego nie zaprowadzi do niczego. Ulgę może dać tylko wejście znów w wir życia. Wzięcie go takim, jakim jest, nawet jeśli niektóre dni wymagają dodatkowej siły, by dało się je przeżyć. Przecież z nim też nie było zawsze różowo, prawda?
Nie masz problemów z emocjami, jak sugerował ktoś niżej. Pierwszy związek przeżywa się najgłębiej, na zasadzie wszystko-nic. Potem człowiek buduje sobie więcej miejsca zapasowego, wie, że przetrwa nawet jak się związek rozpadnie. Bo ta wiedza jest niezbędna, wiążąc się. Że przeżyję też sama, bo przecież tyle lat sama żyłam. Że świat się nie zawali, jak nam się nie uda, choć będzie cholernie przykro i źle.
W pierwszym związku wydaje się, że Wasza historia jest wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Że nasze pocieszenia są nic nie warte, bo miłości takiej jak Wasza nie doświadczył nikt. Ale to nie tak

To wszystko mija. MIJA. MINIE. Będzie boleć z dnia na dzień coraz mniej, aż stanie się dla Ciebie zupełnie obcym, obojętnym facetem.

Po pierwszym poważnym rozstaniu miałam mdłości na myśl o tym, że ktoś inny może mnie dotknąć. Miałam 25 lat. Za miesiąc poznałam faceta, z którym wszystko zrobiło się łatwe. Jesteśmy razem 3,5 roku. Błogosławię dzień, w którym się rozstaliśmy z poprzednim.

Zaufasz jeszcze. Ale trochę inaczej. Ciut bardziej asekuracyjnie.

A poza tym zezłość się na niego. Zezłość się tak bardzo, że przestaniesz mieć rozkminki o tym, co on sobie o Tobie pomyśli. Zażądaj jeszcze raz od niego zwrotu książek i nazwij jego zachowanie po imieniu. Dodając, gdzie masz nazywanie Cię histeryczką. Mnie by przynajmniej to pomogło.

[justynkag10]

W każdym wieku można kogoś poznać. To czy masz 18, 26 czy 40 lat nie ma tak dużego znaczenia. Oczywiście wiadomo, że im człowiek młodszy tym więcej opcji widzi, ale tak naprawdę to wszystko zależy od ciebie.
Jeśli w jakis sposób cię to pocieszy to rok temu byłam na ślubie koleżanki, którą miała 29 lat!!! A swojego męża poznała mając prawie 28. Była po 2 poważnych związakach i okropnych rozstaniach i też się martwiła, że ma już tyle lat i nikogo nie pozna. A jednak stało się inaczej. Więc głowa do góry

[jutynaaaaa80]

Miałam podobną sytuację po rozstaniu w Twoim wieku. Facet nagle przestał zabiegać i się oddalał.
Mi największe ukojenie przyniosły książki o tym jak przeboleć rozstanie, było tam wszystko opisane z czym się zmagałam. No i banalnie - czas oraz brak kontaktu z ex .
Za 2 lata dopiero całkiem się wyleczyłam ale zwykle wcześniej przechodzi ludziom
a on teraz z tego co wiem ma żonę ale nie jest szczęśliwy, znów powiela zachowania ojca, szuka kolejnego zauroczenia na boku itp

[Neapoli]

Miłość przychodzi sama jak się jej nie szuka.

6 miesięczny związek to bardzo mało... ja zostałam porzucona po 5 latach w wieku 28 lat, teraz mam 31 i żyję i nie jestem sama.

Zajmij się sobą, zadbaj o siebie, a nie myśl o nowym związku.

[Missandei]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;4699185 7]No jak dla mnie 'młodziutka' jest młodsza od 'młodej', taka to różnica [/QUOTE]
Problem bardzo

Autorko, jesteś moją rówieśniczką i wśród znajomych mam całą masę singli, więc nic straconego Najważniejsze to żebyś ze swoimi emocjami zrobiła porządek, ze znalezieniem partnera problemu nie będzie.

[MaRtUhA]

Napisane przez guerlainkowa

wiem, część mojej historii i koniec. On mnie zostawił w dosyć traumatyczny sposób, a ja nie mogę tracić życia na wspominanie i rozpamiętywanie tego co było i nie wróci - i co nawet nie wróciłoby gdybyśmy byli razem. Tylko o tyle trudność sprawia mi fakt, że... on był pierwszy przed którym tak się otwierałam/otworzyłam, do którego naprawdę poczułam TO uczucie, który był moim pierwszym partnerem seksualnym (i w tej kwestii układało się bardzo dobrze i boję się, że będę jakoś 'porównywała' kolejnego partnera do niego...) i takie inne rzeczy... Ufałam mu, bo nie miałam podstaw aby nie ufać. Nie potrafię też zrozumieć jak on mógł tak mnie sobie po prostu wymazać z życia - wiem, że przynajmniej na początku, przez pierwsze miesiące byłam dla niego bardzo ważna...

A to osłabianie kontaktu, mniej spotkań, rozmów, smsów, czułych słów... - było chyba planowanym działaniem, bo chyba takich decyzji, że przestaje się odzywać następnego dnia nie podejmuje się tak nagle. Musiał wcześniej zacząć to planować :/

Teraz muszę skupić się przede wszystkim na sobie. W sobotę umówiłam się z miłym chłopakiem na kawę tzn. on zaproponował. I nie ma co się nastawiać (nie mam nawet zamiaru), będę się umawiała z facetami - na tym etapie koleżeńskim - w ramach takiego mojego oswajania się. Chyba dobry pomysł, prawda?

Stara nie jesteś, a nawet jakbyś była, to co? W każdym wieku można znaleźć miłość
Tak btw to masz baaardzo podobny styl pisania do jednej ze zbanowanych użytkowniczek, która tworzyła trollowe wątki twierdząc, że prowadzi badania do pracy magisterskiej. Ot taka luźna uwaga

[guerlainkowa]

Napisane przez MaRtUhA

Stara nie jesteś, a nawet jakbyś była, to co? W każdym wieku można znaleźć miłość
Tak btw to masz baaardzo podobny styl pisania do jednej ze zbanowanych użytkowniczek, która tworzyła trollowe wątki twierdząc, że prowadzi badania do pracy magisterskiej. Ot taka luźna uwaga

Ale to nie ja nigdy wcześniej nie udzielałam się na wizażu, jedynie czytałam. Mój pierwszy temat tutaj był o jego milczeniu itp. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym żeby to z mojej strony było trollowanie :P Pracę mgr obroniłam 2 lata temu, a kolejna jest jeszcze nienapisana tematy obu nie mają nic wspólnego z wizażem to takie drobne wyjasnienie z mojej strony.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez Missandei

Problem bardzo

Autorko, jesteś moją rówieśniczką i wśród znajomych mam całą masę singli, więc nic straconego Najważniejsze to żebyś ze swoimi emocjami zrobiła porządek, ze znalezieniem partnera problemu nie będzie.

Żaden. Ale nie ma co przesadzać.

---------- Dopisano o 18:40 ---------- Poprzedni post napisano o 18:37 ----------

Napisane przez MaRtUhA

Stara nie jesteś, a nawet jakbyś była, to co? W każdym wieku można znaleźć miłość

Może i można w każdym wieku znaleźć miłość, ale wiadomo, że im dalej w dorosłość tym staje się to nie takie proste. Zwłaszcza jak się chce mieć kogoś bez tzw. przeszłości, tj. bez rozwodu na koncie i bez przychówku. Wiadomo, że jak się wpadnie w kierat pt. praca-dom-praca, i jak ta praca jest wyczerpująca na tyle, że wolnego czasu brak, to cóż. Łatwo to jest w wieku bardzo młodym, wiadomo.