kobieca skłonność do szukania guza czyli toksyczne związki- luźna dyskusja

[iamsolucky]

Napisane przez Hibiku

Jak mówiłam mamy do czynienia z różnymi ludźmi, a zważając na to, że mam za sobą kilka lat terapii i funkcjonowania przy osobach z problemami - miałam okazję poznać sporo przeróżnych przypadków.

Przede wszystkim jest różnica w charakterze osoby, która wchodzi w związek, a osobą która jest już przez ten związek zniszczona - więc jak chcesz potwierdzenia, że osoba zniszczona jest zniszczona to absolutnie spierać się nie będę, ale jest to skutek, a nie wyłącznie przyczyna wejścia w taki związek. Mówię o ciężkich patologiach - tylko, że one często zaczynają się od elementów niedostrzegalnych, dopiero po pewnym czasie następuje eskalacja, w momencie gdy poczucie wartości zostanie już podkopane, a człowiek zmanipulowany i współuzależniony. Każdy ma słabości, a niektórzy potrafią wykorzystać najdrobniejsze szczeliny w obronie i niespostrzeżenie zniszczyć człowieka od środka, dlatego tak często pewne problemy zauważa się zaskakująco późno.

Oczywiście że po takich przejściach człowiek robi się zamknięty, zastraszony, nic nie wart.
Ale chodzi mi o początki znajomości- alarmujące sygnały są zawsze(nie wierzę że misiu był aniołem 3 lata aż nagle postanowił zostać sku****em w 24h), często to nawet nie są niewiadomo jak "zakamuflowane" rzeczy(choć bywa i tak że faktycznie są to dyskretne sygnały). Ile kobiet poznało faceta przez internet a ten po 2 miesiącach znajomości wyciągał od niej kasę po kilka lub kilkadziesiąt tysięcy złotych(nigdy nawet się nie spotkali)? Jak coś takiego racjonalnie myślącej osobie mogło nie wydać się podejrzane? Albo sytuacje gdzie dziewczyna widzi od samego początku że chłopak jest np. uzależniony, bawidamek, pomiata nią, wyraża się wulgarnie o rodzicach swoich i jej? Jakich jeszcze sygnałów potrzeba? Często po czasie kobieta sobie uświadamia że te sygnały były całkiem wyraźne tylko odsuwała je od siebie. A potem wstydzi się przyznać sama przed sobą i resztą że od samego początku coś było nie tak.
Jeszcze są takie które jak usłyszą "Kocham Cię" na 4-tym spotkaniu to mają kisiel w majtach, a inne pomyślą "co ty pi***szysz człowieku Te pierwsze łatwo potem zmanipulować i szybciej się angażują

[coconaughty]

Napisane przez iamsolucky

Jednak myślę że jeśli ma się na tyle pewności siebie-czyli wiem czego chcę i czego na pewno nie chcę i się na to nie godzę, na tyle zdrowego rozsądku ze szczyptą sceptycyzmu(dzięki któremu ocenie właściwie sytuację i nie będę naiwnie wierzyć w to że misiu się zmieni i dopasuje do mnie) to nie grozi wdepnięcie w bagno.

Ja sama mam pewne wymagania i granice, być może wielu mężczyzn oceniłam niesprawiedliwie ale zawsze dobierałam mężczyzn podobnych do mnie, czyli spokojnych, żadne tam bestie imprezowe czy czarusie flirtujący ze wszystkimi dookoła bo uważam że tacy się nie zmienią. Moim kumpelom nie przeszkadza że facet upija się co weekend- nie jest przecież alkoholikiem bo alkoholik pije codziennie przepija w ten weekend pół wypłaty-ich tłumaczenie to, że ma prawo się "wyluzować" i to jego pieniądze więc niech wydaje na co chce. A potem płacz bo jednak trochę za dużo pije, bo na noc nie wraca, bo bije, bo wykorzystuje. Czemu nie zostawi? Bo poza tym jest kochany

Widzisz, ja mam na przykład spory kłopot z pewnością siebie, ale im jestem starsza, to mam na coraz więcej rzeczt wywalone ale wiem czego chcę od życia i nie uznaję kompromisów pod tytułem "misio czasem nadużywa alkoholu", "misio czasem podniesie na mnie rękę", "misio w złości czasem wyzwie mnie od szmat albo dz...ek ",etc. Uważam,że jeżeli chcę z kimś być, ten ktoś ma mnie szanować, nie ma mnie prawa krzywdzić i vice versa, nie godzę sie na takie traktowanie. Najgorzej jest, kiedy kobieta kochająca za bardzo, kiedy się już przywiąże, nie widzi, albo nie chce widzieć pewnych symptomów i stopniowo przesuwa granice tego, na ile ktoś może się posunąć a potem już jest tylko gorzej.

Mnie też śmieszą niektóre znajome, bo płaczą,że misio taki, owaki, "jak ja Ci zazdroszcze tego spokoju, blablabla..". Kurde! Jakiego se chłopa weźmiesz takiego będziesz miała. I ból dupy, bo mimo tego że jest kijowo misio się nie chce oświadczyć...
To samo mówiłam swojej siostrze- niektóre cechy, zachowania dyskwalifikują faceta jako przyszłego męża jakkolwiek słodki i czarujący by nie był. "Ale po ślubie on się zmieni ..."

[Hibiku]

Napisane przez iamsolucky

Oczywiście że po takich przejściach człowiek robi się zamknięty, zastraszony, nic nie wart.
Ale chodzi mi o początki znajomości- alarmujące sygnały są zawsze(nie wierzę że misiu był aniołem 3 lata aż nagle postanowił zostać sku****em w 24h), często to nawet nie są niewiadomo jak "zakamuflowane" rzeczy(choć bywa i tak że faktycznie są to dyskretne sygnały). Ile kobiet poznało faceta przez internet a ten po 2 miesiącach znajomości wyciągał od niej kasę po kilka lub kilkadziesiąt tysięcy złotych(nigdy nawet się nie spotkali)? Jak coś takiego racjonalnie myślącej osobie mogło nie wydać się podejrzane? Albo sytuacje gdzie dziewczyna widzi od samego początku że chłopak jest np. uzależniony, bawidamek, pomiata nią, wyraża się wulgarnie o rodzicach swoich i jej? Jakich jeszcze sygnałów potrzeba? Często po czasie kobieta sobie uświadamia że te sygnały były całkiem wyraźne tylko odsuwała je od siebie. A potem wstydzi się przyznać sama przed sobą i resztą że od samego początku coś było nie tak.
Jeszcze są takie które jak usłyszą "Kocham Cię" na 4-tym spotkaniu to mają kisiel w majtach, a inne pomyślą "co ty pi***szysz człowieku Te pierwsze łatwo potem zmanipulować i szybciej się angażują

Spoko, ty mówisz o oczywistych patologiach widocznych na pierwszy rzut oka, ja o tych które rozwijają się stopniowo i początkowo sygnały nie są tak rażące. Jasne że takie jakie przedstawiłaś są, ale to NIE JEDYNE związki patologiczne i o tym ciągle piszę!

[ajah]

Napisane przez iamsolucky

Oczywiście że po takich przejściach człowiek robi się zamknięty, zastraszony, nic nie wart.
Ale chodzi mi o początki znajomości- alarmujące sygnały są zawsze(nie wierzę że misiu był aniołem 3 lata aż nagle postanowił zostać sku****em w 24h), często to nawet nie są niewiadomo jak "zakamuflowane" rzeczy(choć bywa i tak że faktycznie są to dyskretne sygnały). Ile kobiet poznało faceta przez internet a ten po 2 miesiącach znajomości wyciągał od niej kasę po kilka lub kilkadziesiąt tysięcy złotych(nigdy nawet się nie spotkali)? Jak coś takiego racjonalnie myślącej osobie mogło nie wydać się podejrzane? Albo sytuacje gdzie dziewczyna widzi od samego początku że chłopak jest np. uzależniony, bawidamek, pomiata nią, wyraża się wulgarnie o rodzicach swoich i jej? Jakich jeszcze sygnałów potrzeba? Często po czasie kobieta sobie uświadamia że te sygnały były całkiem wyraźne tylko odsuwała je od siebie. A potem wstydzi się przyznać sama przed sobą i resztą że od samego początku coś było nie tak.
Jeszcze są takie które jak usłyszą "Kocham Cię" na 4-tym spotkaniu to mają kisiel w majtach, a inne pomyślą "co ty pi***szysz człowieku Te pierwsze łatwo potem zmanipulować i szybciej się angażują

Myślę, ze upraszczasz niepotrzebnie.
To nie zajmjuje tygodnia, dwóch czy miesiąca.
To zabiera więcej czasu.
Taki facet stosuje schematy podobne do pedofila. Pierwszy etap jest etape oczarowania.
Taka powiedzmy kobieta świadoma, inteligentna dostanie to czego szuka. Bedzie pięknie i cudownie, tak jak ona chce.Istnieją ludzie,którzy swój wizerunek budują skrupulatnie i umiejętnie manipulują innymi: psychopaci, mitomani, osobowości arcystyczne.
Nie kazdy psychofag szuka nastolatki, która posika się na widok drogiegoprezentu. Bywają tacy, dla których licy się wyzwanie.


Znam przypadek kobiety, która studiowała psychologię, była ogarnieta, inteligentna, miała grono przyjaciół. Poznała faceta nieco starszego: elokwencja, kasa, adorował ją i było ja w bajce.
Sygnały ostrzegawcze jeśli były to właściwie nie zauważalne. Ostatecznie skończyło się nad odcięciu od znajomych, ślubie, izolacji, przemocy ekonomicznej, niepełnosprawności tej kobiety.


Taki związek moze zdarzyć się każdemu.

[tyene]

Ja bym tylko chciała zwrócić uwagę na to, że wykształcenie, charyzma i obycie w środowisku zawodowym nie mają wpływu na kompetencje w tworzeniu relacji. Wiele ofiar przemocy domowej może odnosić sukcesu w życiu zawodowym. Niestety, to nie ratuje.

Natomiast, owszem, wiedza tego, czego się spodziewać, jak patrzeć na mężczyznę i na jakie zachowania zwracać uwagę sprawia, że o wiele łatwiej jest zobaczyć sygnały ostrzegawcze. Które naprawdę zwykle tam są. Problem w tym, że mało osób o nich wie (nawet studentki psychologii), mało osób inwestuje dużo czasu w relację, w rozmowy etc. Szybkie przenoszenie relacji na wyższy level (seks, związek, wspólne mieszkanie) też nie pomaga, bo nawet jak coś zaczną te sygnały migać, to już jest przywiązanie, emocje etc.

---------- Dopisano o 17:42 ---------- Poprzedni post napisano o 17:36 ----------

A co do "dobrego domu" to ja z takiego pochodzę, teoretycznie. Mój ojciec jest dość zamożny, zawsze chodziłam do teatru, chodziłam do świetnych szkół, podróżowałam plus mój ojciec kupił mieszkanie, w którym mieszkam. I co? I dupa. To co możemy zobaczyć z zewnątrz nie oznacza, że łatwo rozpoznać, czy rodzina jest toksyczna, czy nie.

Moi przyszli teściowie z kolei są oboje z rodzin dysfunkcyjnych. Hajtnęli się mając lat 20/21, coś takiego. Na zdjęciach ślubnych wyglądają jak 16latek z 14latką. Moja przyszła teściowa ma rodzinę taką, że jej matka brała ślub x razy i ona ma x rodzeństwa, każdy z innym ojcem i ojciec to samo, z kolei przyszły teść jest z rodziny alkoholików. Nie wiem, jakim cudem stworzyli taki fajny i kochający dom. Naprawdę nie wiem, bo chyba nigdy na terapie nie chodzili etc. Ale udało im się i chociaż nie są bez wad (czasami mam ochotę ich udusić ), to są normalną, ciepłą rodziną. I akceptuję swoje wady i zalety. I bardzo ich podziwiam za to, co udało im się osiągnąć.

Ja mam nadzieję, że mi pójdzie jeszcze lepiej.

[madana]

Napisane przez coconaughty

Dziękuję Naprawdę mi miło i podbudowałaś mnie bardzo. To fajne uczucie,że nawet na takim forum, ktoś utwierdza mnie w przekonaniu,że moja postawa jest właściwa i idę w dobrym kierunku. A propos teściów, rodziców mojego TŻ niestety nie poznałam, bo tata mu zmarł jak miał 14 lat, a mama parę miesięcy przed tym, jak się poznaliśmy. I to właśnie on mnie uczy tego,żeby korzystać z życia na maksa, odblokować się i otaczać się dobrem i fajnymi chwilami, a te złe potraktować jako nauczkę i coś przelotnego. A Tobie madano, dużo zdrowia dla Ciebie i męża, wytrwałości i uśmiechu, to piękne,że razem się wspieracie.

- a na dodatek przy byciu mądrą kobietą miałaś szczęście trafić na mądrego i wychodzi z tego , co piszesz , fajnego chłopaka
A dlaczego warto się tak postarać? Bo życie jest jedno. I możesz mieć inne życie niż to, które było w domu; inne od tego, które wybrała Twoja siostra.
Dziękuję za życzenia zdrowia - po głowie chodzi mi fraszka Kochanowskiego o zdrowiu, jest cenne, a zorientujemy się, gdy "jako smakujesz, aż się zepsujesz"

Natomiast, owszem, wiedza tego, czego się spodziewać, jak patrzeć na mężczyznę i na jakie zachowania zwracać uwagę sprawia, że o wiele łatwiej jest zobaczyć sygnały ostrzegawcze. Które naprawdę zwykle tam są. Problem w tym, że mało osób o nich wie (nawet studentki psychologii), mało osób inwestuje dużo czasu w relację, w rozmowy etc. Szybkie przenoszenie relacji na wyższy level (seks, związek, wspólne mieszkanie) też nie pomaga, bo nawet jak coś zaczną te sygnały migać, to już jest przywiązanie, emocje etc.

- się tylko podpiszę pod tym Tyene

[zlotniczanka]

Napisane przez ajah

Myślę, ze upraszczasz niepotrzebnie.
To nie zajmjuje tygodnia, dwóch czy miesiąca.
To zabiera więcej czasu.
Taki facet stosuje schematy podobne do pedofila. Pierwszy etap jest etape oczarowania.
Taka powiedzmy kobieta świadoma, inteligentna dostanie to czego szuka. Bedzie pięknie i cudownie, tak jak ona chce.Istnieją ludzie,którzy swój wizerunek budują skrupulatnie i umiejętnie manipulują innymi: psychopaci, mitomani, osobowości arcystyczne.
Nie kazdy psychofag szuka nastolatki, która posika się na widok drogiegoprezentu. Bywają tacy, dla których licy się wyzwanie.


Znam przypadek kobiety, która studiowała psychologię, była ogarnieta, inteligentna, miała grono przyjaciół. Poznała faceta nieco starszego: elokwencja, kasa, adorował ją i było ja w bajce.
Sygnały ostrzegawcze jeśli były to właściwie nie zauważalne. Ostatecznie skończyło się nad odcięciu od znajomych, ślubie, izolacji, przemocy ekonomicznej, niepełnosprawności tej kobiety.


Taki związek moze zdarzyć się każdemu.

Nie wiem, czy każdemu, ale bądźmy szczerzy - osoby toksyczne, czy to uzależnione czy też po prostu psychopaci albo socjopaci, są różni. Są inteligentni i mniej rozgarnięci . Są eleganccy i są obszczymurki.
Ja zgadzam się z tym, że wchodzenie w taki związek potrafi trwać długo- u mnie znajomość, przed związkiem trwała prawie 7 miesięcy. I to był okres "oswajania". W tym czasie słyszałam np teksty "Wiesz, czasami robię niemiłe uwagi, jak mam gorszy humor, mam nadzieję, że nie będziesz się przejmować?" albo "Nie każdy rozumie moje poczucie humoru, niektórzy uważają, że jestem zbyt bezpośredni" -a jednocześnie był miluchny, kokietował, komplementował, a najgorsze żarty, jakie mu się wyrwały były naprawdę lajtowe i przypominało milutkie przekomarzanie - ale stopniowo stawały się coraz gorsze i gorsze, potem przeszły w niemile uwagi, potem w jawną krytykę - w momencie, kiedy uważałam już, że on ma rację i przestałam się bronić- w końcu uprzedził mnie prawda? Przygotował na tresurę.
Z piciem też tak było - owszem, był duszą towarzystwa, ale nigdy nie pił dużo, nie upijał się - okazało się, że kontroluje to, dopija się w domu, w samotności. Albo pije przed wyjściem, tak, że przychodzi na kilkugodzinne spotkanie i sączy np jedno piwo przez cały wieczór. Jak zamieszkaliśmy razem wyszło szydełko z worka.
Ja do dziś nie wiem, czy to co przeżyłam, to skutek mojego własnego zaćmienia - czy naprawdę doświadczyłam tego wszystkiego - czasami, to wszystko co się działo w 4 ścianach wydaje mi się tak nierealne... Gdy byliśmy parą, ludzie uważali nas za niesamowicie dobranych, nawet moja matka, gdy powiedziałam, że rozstajemy się, bo on jest alkoholikiem, stwierdziła, że może mu pomogę, bo taki dobry chłopak? Otworzyłam się tuż przed samym rozstaniem przed 2przyjaciółkami - one mnie kopnęły. Jedna sama rozwodzi się z alkoholikiem, umiała wszystko nazwać, pokierować- dzięki niej ogarnęłam się w miarę szybko. Przed samym rozstaniem byłam już kłębkiem nerwów - potrafiłam rozpłakać się na ulicy, nie mogłam spać, jeść. A mieszkaliśmy razem 3 miesiące...

Bardzo dziękuję wszystkim za wszystkie wypowiedzi - ślędzę pilnie wątek i wszystko czytam

[coconaughty]

Napisane przez madana

- a na dodatek przy byciu mądrą kobietą miałaś szczęście trafić na mądrego i wychodzi z tego , co piszesz , fajnego chłopaka
A dlaczego warto się tak postarać? Bo życie jest jedno. I możesz mieć inne życie niż to, które było w domu; inne od tego, które wybrała Twoja siostra.
Dziękuję za życzenia zdrowia - po głowie chodzi mi fraszka Kochanowskiego o zdrowiu, jest cenne, a zorientujemy się, gdy "jako smakujesz, aż się zepsujesz"

Jest w porządku. Teraz mamy dla siebie nieco gorszy okres, jestem po zmianie pracy, TŻ właśnie szuka, bo zamykają jego firmę. Odczuwa frustracje, martwi się o przyszłość parę razy musiałam nim wstrząsnąć, ale dużo rozmawiamy, mówimy o swoich uczuciach. Ale myślę,że powoli się sytuacja ustabilizuje i będzie lepiej.

A jeżeli chodzi o zdrowie- to jak pewnie wiesz- moc pozytywnego myślenia ma kluczową role przy zdrowieniu. I mimo wszystko- fajnie,że mąż Cię rozumie i przechodzicie przez to razem. Wogóle, bardzo ciepłe są Twoje posty- jesteś taka ciocia madana Tym bardziej trzymam kciuki- będzie dobrze

---------- Dopisano o 20:07 ---------- Poprzedni post napisano o 19:49 ----------

Również zgodzę się z tyene.

Nie wiem, może ja akurat miałam na tyle szczęścia,że spotykam "porządnych gości", ale w wielu przypadkach po prostu wyczuwałam,że coś jest nie tak. Może to mało wiarygodne kryterium, ale u mnie dużą rolę odgrywa intuicja, po prostu dużo obserwuję i bardzo często te moje obserwacje są trafne. Bywało tak z chłopakami moich przyjaciółek, po dwóch, trzech spotkaniach w większym gronie czułam,że jest coś nie halo- np. eksio mojej dobrej kumpeli, milczący typ, o przedziwnym świdrującym spojrzeniu. Kiedy pytała mnie co o nim sądzę, tylko jej powiedziałam,że niech się grubo zastanowi. Nie musiała się zastanawiać, bo jakieś 2 miesiące później podczas domówki w sylwestra się pokłócili i w pijackim szale rzucał w nią nożami . Kobita ułożona, inteligentna, 2 fakultety zrobione, no niezależna babka z jajami. Na szczęście ma tyle samoświadomości i szacunku do siebie,że po tym wybryku kopnęła go w dupę i zerwała kontakt.

A co do wykształconych czarusiów i bawidamków- wydaje mi się, że też pewne symptomy da się przyuważyć. Chyba po prostu trzeba stosować dla własnego bezpieczeństwa zasadę ograniczonego zaufania i nie patrzeć przez różowe okulary, mimo że facet jest boski,idealny na pierwszy rzut oka. Ja swojego TŻ tak na początku potrafiłam zdystansować,że myślałam,że przez tą moją podejrzliwość i strach chłopak odpuści Także paradoksalnie bycie DDA jakoś wyszło mi na dobre

[Faxu]

Czy możecie wymienić przykładowe "sygnały ostrzegawcze", cechy, zachowania, na które należy zwrócić uwagę?
Chcę wiedzieć jak uniknąć ewentualnego toksycznego związku

[coconaughty]

Napisane przez zlotniczanka

Nie wiem, czy każdemu, ale bądźmy szczerzy - osoby toksyczne, czy to uzależnione czy też po prostu psychopaci albo socjopaci, są różni. Są inteligentni i mniej rozgarnięci . Są eleganccy i są obszczymurki.
Ja zgadzam się z tym, że wchodzenie w taki związek potrafi trwać długo- u mnie znajomość, przed związkiem trwała prawie 7 miesięcy. I to był okres "oswajania". W tym czasie słyszałam np teksty "Wiesz, czasami robię niemiłe uwagi, jak mam gorszy humor, mam nadzieję, że nie będziesz się przejmować?" albo "Nie każdy rozumie moje poczucie humoru, niektórzy uważają, że jestem zbyt bezpośredni" -a jednocześnie był miluchny, kokietował, komplementował, a najgorsze żarty, jakie mu się wyrwały były naprawdę lajtowe i przypominało milutkie przekomarzanie - ale stopniowo stawały się coraz gorsze i gorsze, potem przeszły w niemile uwagi, potem w jawną krytykę - w momencie, kiedy uważałam już, że on ma rację i przestałam się bronić- w końcu uprzedził mnie prawda? Przygotował na tresurę.
Z piciem też tak było - owszem, był duszą towarzystwa, ale nigdy nie pił dużo, nie upijał się - okazało się, że kontroluje to, dopija się w domu, w samotności. Albo pije przed wyjściem, tak, że przychodzi na kilkugodzinne spotkanie i sączy np jedno piwo przez cały wieczór. Jak zamieszkaliśmy razem wyszło szydełko z worka.
Ja do dziś nie wiem, czy to co przeżyłam, to skutek mojego własnego zaćmienia - czy naprawdę doświadczyłam tego wszystkiego - czasami, to wszystko co się działo w 4 ścianach wydaje mi się tak nierealne... Gdy byliśmy parą, ludzie uważali nas za niesamowicie dobranych, nawet moja matka, gdy powiedziałam, że rozstajemy się, bo on jest alkoholikiem, stwierdziła, że może mu pomogę, bo taki dobry chłopak? Otworzyłam się tuż przed samym rozstaniem przed 2przyjaciółkami - one mnie kopnęły. Jedna sama rozwodzi się z alkoholikiem, umiała wszystko nazwać, pokierować- dzięki niej ogarnęłam się w miarę szybko. Przed samym rozstaniem byłam już kłębkiem nerwów - potrafiłam rozpłakać się na ulicy, nie mogłam spać, jeść. A mieszkaliśmy razem 3 miesiące...

Bardzo dziękuję wszystkim za wszystkie wypowiedzi - ślędzę pilnie wątek i wszystko czytam

Strasznie to smutne, o czym piszesz. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, ile trzeba włożyć energii czy to zdradzając, kontrolując czy manipulując drugą osobę. Zadziwia mnie perfidia takich osób.

Fajnie,że miałaś kogoś bliskiego, kto pozwolił Ci spojrzeć na to z bliższej perspektywy. Często właśnie zgubny jest brak umiejętności tego chłodnego spojrzenia, gdy w grę wchodzą uczucia i emocje.

---------- Dopisano o 21:30 ---------- Poprzedni post napisano o 20:18 ----------

Napisane przez Faxu

Czy możecie wymienić przykładowe "sygnały ostrzegawcze", cechy, zachowania, na które należy zwrócić uwagę?
Chcę wiedzieć jak uniknąć ewentualnego toksycznego związku

Hmm.. takiej kompletnej listy nie da się chyba stworzyć...
Od siebie mogę dodać:
*ciągłe tłumaczenie się z pewnych zachowań, sytuacji, usprawiedliwianie się
*przedstawianie swoich wad jako zalet
*stawianie siebie w roli ofiary- wszyscy są źli, ja biedny i zagubiony
*przesadna troska, która może być sygnałem dla chęci kontrolowania
*kontrola- gdzie jesteś, co robisz, masz być ciągle pod telefonem
*"urywanie się filmu"na imprezach
*przesadne reagowanie na sytuacje, które są błahe, łatwe do naprawienia
*reagowanie krzykiem, agresją lub przeciwnie- nadmierne kontrolowanie się- zbyt przemyślane, wyuczone wypowiedzi
*skrytość, tajemniczość, chęć ukrycia pewnych faktów i sytuacji, by stawić się w lepszym świetle- to w późniejszym etapie związku
*obiecywanie,że zmieni się dla kogoś, byleby nie odchodził- powiewa tu z lekka desperacją
*"nie ufasz mi?"- wzbudzanie poczucia winy
*drobne kłamstewka i większe kłamstwa
*nadmierna egzalatacja i teatralność-to trochę dziwne u faceta, ale niektórzy wprowadzają taką "nutkę romantyzmu", która nadaje uczucie wyjątkowości, jak z powieści Jane Austen
*podporządkowanie sobie drugiej osoby- "jedziemy tu, robimy to, idziemy tam, gdzie ja chcę"
*stopniowa izolacja od znajomych, przyjaciół, rodziny
*rozrzutność lub przesadne skąpstwo- początkowo dobierane jak "oszczędność"
*egoizm w łóżku ...

Na ten moment wymyśliłam tyle, jak przemyślę to coś jeszcze doskrobię

[zlotniczanka]

Napisane przez Faxu

Czy możecie wymienić przykładowe "sygnały ostrzegawcze", cechy, zachowania, na które należy zwrócić uwagę?
Chcę wiedzieć jak uniknąć ewentualnego toksycznego związku

oprócz tego, co napisala coconaughty wymieniałabym głównie rzeczy, które można dostrzec u siebie, a nie u partnera, bo dla mnie to były jednak ważniejsze kryteria:
- spadek nastroju, samooceny, zmęczenie
- przejmowanie się tym, co powie partner, uzależnianie od jego słów swoich decyzji, zachowań (często błahych, ale tu pies pogrzebany),
- poczucie odpowiedzialności za partnera, chęc pomocy mu we wszystkim, bo sam nie da rady,
- wybielanie go przed innymi, ukrywanie jego wad,
- wstyd za to, co dzieje się w związku, tuszowanie tego, granie idealnej pary,
- poczucie winy, że związek tak wygląda, że partner jest niezadowolony, że jest się takim złym i niedoskonałym,
- brak chęci i siły na samorealizację, zmęczenie psychiczne, poczucie, że świat jest wrogi i zły,
- uzaleznienie od partnera (doraznie przez niego aplikowane), poczucie, ze nie mozna go stracic, bo bez niego nasze zycie straci sens,

ogólnie każdy związek, w którym nie można być sobą, trzeba chodzić na palcach wokół drugiej osoby, matkować jej itp - ma szanse stać się toksycznym i złym.

[coconaughty]

Napisane przez zlotniczanka

oprócz tego, co napisala coconaughty wymieniałabym głównie rzeczy, które można dostrzec u siebie, a nie u partnera, bo dla mnie to były jednak ważniejsze kryteria:
- spadek nastroju, samooceny, zmęczenie
- przejmowanie się tym, co powie partner, uzależnianie od jego słów swoich decyzji, zachowań (często błahych, ale tu pies pogrzebany),
- poczucie odpowiedzialności za partnera, chęc pomocy mu we wszystkim, bo sam nie da rady,
- wybielanie go przed innymi, ukrywanie jego wad,
- wstyd za to, co dzieje się w związku, tuszowanie tego, granie idealnej pary,
- poczucie winy, że związek tak wygląda, że partner jest niezadowolony, że jest się takim złym i niedoskonałym,
- brak chęci i siły na samorealizację, zmęczenie psychiczne, poczucie, że świat jest wrogi i zły,
- uzaleznienie od partnera (doraznie przez niego aplikowane), poczucie, ze nie mozna go stracic, bo bez niego nasze zycie straci sens,

ogólnie każdy związek, w którym nie można być sobą, trzeba chodzić na palcach wokół drugiej osoby, matkować jej itp - ma szanse stać się toksycznym i złym.

To chyba nawet ważniejsze niz znaki dawane przez tą drugą osobę- trzeba obserwować własne zachowania, odczucia. Jeżeli zmiany w naszym zachowaniu są na lepsze- jesteśmy szczęśliwsi, mamy energię i jest super, to wspaniale. Ale kiedy czujemy się jak stłamszone, przestraszone kurki, zaczynamy się kontrolować i przestajemy być sobą- to jest czas by ewakuować się ze związku.

[iamsolucky]

Napisane przez ajah

Myślę, ze upraszczasz niepotrzebnie.
To nie zajmjuje tygodnia, dwóch czy miesiąca.
To zabiera więcej czasu.
Taki facet stosuje schematy podobne do pedofila. Pierwszy etap jest etape oczarowania.
Taka powiedzmy kobieta świadoma, inteligentna dostanie to czego szuka. Bedzie pięknie i cudownie, tak jak ona chce.Istnieją ludzie,którzy swój wizerunek budują skrupulatnie i umiejętnie manipulują innymi: psychopaci, mitomani, osobowości arcystyczne.
Nie kazdy psychofag szuka nastolatki, która posika się na widok drogiegoprezentu. Bywają tacy, dla których licy się wyzwanie.


Znam przypadek kobiety, która studiowała psychologię, była ogarnieta, inteligentna, miała grono przyjaciół. Poznała faceta nieco starszego: elokwencja, kasa, adorował ją i było ja w bajce.
Sygnały ostrzegawcze jeśli były to właściwie nie zauważalne. Ostatecznie skończyło się nad odcięciu od znajomych, ślubie, izolacji, przemocy ekonomicznej, niepełnosprawności tej kobiety.


Taki związek moze zdarzyć się każdemu.

to jest właśnie ten śmierdzący sygnał pewnie zostanę zjechana ale jako osoba chłodna, nie przywiązująca się zbyt szybko wręcz cyniczna i bardziej rozważna jak romantyczna zawsze uważałam że facet który pokazuje się tylko od dobrej strony(oczywiście każdy chce się jak najlepiej zaprezentować) ale taki słodko pierdzący, przesadnie adorujący, zgrozo mówiący wiersze i ogólnie otoczka romantyzmu jak z harlequina to typ stosujący strasznie tanie chwyty na które dają się nabrać kobiety aż za bardzo spragnione uczucia, od kogokolwiek.

Zauważyłyście że wiele kobiet na początku związku mówiło "jest tak idealny że aż nieprawdziwy"

Napisane przez coconaughty

Jest w porządku. Teraz mamy dla siebie nieco gorszy okres, jestem po zmianie pracy, TŻ właśnie szuka, bo zamykają jego firmę. Odczuwa frustracje, martwi się o przyszłość parę razy musiałam nim wstrząsnąć, ale dużo rozmawiamy, mówimy o swoich uczuciach. Ale myślę,że powoli się sytuacja ustabilizuje i będzie lepiej.

A jeżeli chodzi o zdrowie- to jak pewnie wiesz- moc pozytywnego myślenia ma kluczową role przy zdrowieniu. I mimo wszystko- fajnie,że mąż Cię rozumie i przechodzicie przez to razem. Wogóle, bardzo ciepłe są Twoje posty- jesteś taka ciocia madana Tym bardziej trzymam kciuki- będzie dobrze

---------- Dopisano o 20:07 ---------- Poprzedni post napisano o 19:49 ----------

Również zgodzę się z tyene.

Nie wiem, może ja akurat miałam na tyle szczęścia,że spotykam "porządnych gości", ale w wielu przypadkach po prostu wyczuwałam,że coś jest nie tak. Może to mało wiarygodne kryterium, ale u mnie dużą rolę odgrywa intuicja, po prostu dużo obserwuję i bardzo często te moje obserwacje są trafne. Bywało tak z chłopakami moich przyjaciółek, po dwóch, trzech spotkaniach w większym gronie czułam,że jest coś nie halo- np. eksio mojej dobrej kumpeli, milczący typ, o przedziwnym świdrującym spojrzeniu. Kiedy pytała mnie co o nim sądzę, tylko jej powiedziałam,że niech się grubo zastanowi. Nie musiała się zastanawiać, bo jakieś 2 miesiące później podczas domówki w sylwestra się pokłócili i w pijackim szale rzucał w nią nożami . Kobita ułożona, inteligentna, 2 fakultety zrobione, no niezależna babka z jajami. Na szczęście ma tyle samoświadomości i szacunku do siebie,że po tym wybryku kopnęła go w dupę i zerwała kontakt.

A co do wykształconych czarusiów i bawidamków- wydaje mi się, że też pewne symptomy da się przyuważyć. Chyba po prostu trzeba stosować dla własnego bezpieczeństwa zasadę ograniczonego zaufania i nie patrzeć przez różowe okulary, mimo że facet jest boski,idealny na pierwszy rzut oka. Ja swojego TŻ tak na początku potrafiłam zdystansować,że myślałam,że przez tą moją podejrzliwość i strach chłopak odpuści Także paradoksalnie bycie DDA jakoś wyszło mi na dobre

Też tak mam. Po prostu wyczuwam niepokojących typków. Ale jestem właśnie przesadnie ostrożna, podejrzliwa, sceptyczna i za kosmos uważam mieszkanie z kimś po 3 tyg znajomości jak to bywałą ze znajomymi. Uważam że to są raczej wady ale w wyłapywaniu "anomalii" i zbytniemu nieangażowaniu się bardzo pomagają Dlatego cały czas twierdzę że na takie zmanipulowanie bardziej podatne są kobiety wrażliwsze, szybko przywiązujące się. To są w końcu typowo kobiece cechy więc nic dziwnego że aż tyle jest lub było w takich związkach-wystarczy wizaż chociażby poczytać

Napisane przez coconaughty

Strasznie to smutne, o czym piszesz. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, ile trzeba włożyć energii czy to zdradzając, kontrolując czy manipulując drugą osobę. Zadziwia mnie perfidia takich osób.

Fajnie,że miałaś kogoś bliskiego, kto pozwolił Ci spojrzeć na to z bliższej perspektywy. Często właśnie zgubny jest brak umiejętności tego chłodnego spojrzenia, gdy w grę wchodzą uczucia i emocje.

---------- Dopisano o 21:30 ---------- Poprzedni post napisano o 20:18 ----------



Hmm.. takiej kompletnej listy nie da się chyba stworzyć...
Od siebie mogę dodać:
*ciągłe tłumaczenie się z pewnych zachowań, sytuacji, usprawiedliwianie się
*przedstawianie swoich wad jako zalet
*stawianie siebie w roli ofiary- wszyscy są źli, ja biedny i zagubiony
*przesadna troska, która może być sygnałem dla chęci kontrolowania
*kontrola- gdzie jesteś, co robisz, masz być ciągle pod telefonem
*"urywanie się filmu"na imprezach
*przesadne reagowanie na sytuacje, które są błahe, łatwe do naprawienia
*reagowanie krzykiem, agresją lub przeciwnie- nadmierne kontrolowanie się- zbyt przemyślane, wyuczone wypowiedzi
*skrytość, tajemniczość, chęć ukrycia pewnych faktów i sytuacji, by stawić się w lepszym świetle- to w późniejszym etapie związku
*obiecywanie,że zmieni się dla kogoś, byleby nie odchodził- powiewa tu z lekka desperacją
*"nie ufasz mi?"- wzbudzanie poczucia winy
*drobne kłamstewka i większe kłamstwa
*nadmierna egzalatacja i teatralność-to trochę dziwne u faceta, ale niektórzy wprowadzają taką "nutkę romantyzmu", która nadaje uczucie wyjątkowości, jak z powieści Jane Austen
*podporządkowanie sobie drugiej osoby- "jedziemy tu, robimy to, idziemy tam, gdzie ja chcę"
*stopniowa izolacja od znajomych, przyjaciół, rodziny
*rozrzutność lub przesadne skąpstwo- początkowo dobierane jak "oszczędność"
*egoizm w łóżku ...

Na ten moment wymyśliłam tyle, jak przemyślę to coś jeszcze doskrobię

dużo tych punktów podchodzi właśnie pod "skrócenie smyczy" i przejęcia kontroli nad życiem Jeszcze dodam gadanie takie jak "nie mogę żyć bez Ciebie", "zabiję się jak mnie zostawisz".

Napisane przez zlotniczanka

oprócz tego, co napisala coconaughty wymieniałabym głównie rzeczy, które można dostrzec u siebie, a nie u partnera, bo dla mnie to były jednak ważniejsze kryteria:
- spadek nastroju, samooceny, zmęczenie
- przejmowanie się tym, co powie partner, uzależnianie od jego słów swoich decyzji, zachowań (często błahych, ale tu pies pogrzebany),
- poczucie odpowiedzialności za partnera, chęc pomocy mu we wszystkim, bo sam nie da rady,
- wybielanie go przed innymi, ukrywanie jego wad,
- wstyd za to, co dzieje się w związku, tuszowanie tego, granie idealnej pary,
- poczucie winy, że związek tak wygląda, że partner jest niezadowolony, że jest się takim złym i niedoskonałym,
- brak chęci i siły na samorealizację, zmęczenie psychiczne, poczucie, że świat jest wrogi i zły,
- uzaleznienie od partnera (doraznie przez niego aplikowane), poczucie, ze nie mozna go stracic, bo bez niego nasze zycie straci sens,

ogólnie każdy związek, w którym nie można być sobą, trzeba chodzić na palcach wokół drugiej osoby, matkować jej itp - ma szanse stać się toksycznym i złym .

Napisane przez coconaughty

To chyba nawet ważniejsze niz znaki dawane przez tą drugą osobę- trzeba obserwować własne zachowania, odczucia. Jeżeli zmiany w naszym zachowaniu są na lepsze- jesteśmy szczęśliwsi, mamy energię i jest super, to wspaniale. Ale kiedy czujemy się jak stłamszone, przestraszone kurki, zaczynamy się kontrolować i przestajemy być sobą- to jest czas by ewakuować się ze związku.

właśnie to jest najbardziej kluczowe bo nawet jeśli nie widzimy czegoś, lub staramy się nie widzieć to podświadomie jednak czuje się że coś jest nie tak

[zlotniczanka]

Bardzo smutne jest to, że po pierwsze, sama kobieta nie chce widzieć (ja, jak zaczęło dziać się źle - nie chciałam widzieć, a co może bardziej prawdziwe - nie dowierzałam sobie, że to się dzieje, wydawało mi się, że wyolbrzymiam, przesadzam) a po drugie - otoczenie ją często w tym utwierdza, bo ja np do dziś słyszę uwagi: była z Was świetna para, ciekawe, czy spotkasz kogoś, kto mu dorówna. Miewam koszmary, w których mi się śni, że znowu jesteśmy razem albo on chce wrocić na szczęście znalazł sobie kolejną "miłość życia" i jestem bezpieczna.
Jest taki dokument na temat psychopatów, nie pamiętam tytułu, w którym autorzy twierdzą, że psychofagami jest około 5% społeczeństwa, ale cóż z tego, gdy są to często osoby na wyższych stanowiskach, kierownicy, odnoszący sukces. Reszta społeczeństwa nie wie, jak sobie z nimi radzić, ponieważ wszyscy podświadomie zakładamy, że inne osoby nie skrzywdzą nas, że mają sumienie. Otóż nie, psychofag czy też psychopata go nie posiada, udaje, markuje. I rani i krzywdzi ludzi bez żadnej nawet refleksji. Ja długo nie mogłam uwierzyć, że byłam z kimś takim, że np w momencie, gdy mówiłam mu, że źle się czuję on potrafił mi robić wykład jakie to egoistyczne z mojej strony i mam się zająć sama soba i sobie to przemyśleć, że czemu jako dorosła osoba oczekuję od niego opieki? Wydawało mi się, że to ja mam problem. Po prostu podświadomie zakładałam, że nikt nie jest tak okrutny i bez serca, choć wydarzenia na co dzień pokazywały mi co innego.

[iamsolucky]

Napisane przez zlotniczanka

Bardzo smutne jest to, że po pierwsze, sama kobieta nie chce widzieć (ja, jak zaczęło dziać się źle - nie chciałam widzieć, a co może bardziej prawdziwe - nie dowierzałam sobie, że to się dzieje, wydawało mi się, że wyolbrzymiam, przesadzam) a po drugie - otoczenie ją często w tym utwierdza, bo ja np do dziś słyszę uwagi: była z Was świetna para, ciekawe, czy spotkasz kogoś, kto mu dorówna. Miewam koszmary, w których mi się śni, że znowu jesteśmy razem albo on chce wrocić na szczęście znalazł sobie kolejną "miłość życia" i jestem bezpieczna.
Jest taki dokument na temat psychopatów, nie pamiętam tytułu, w którym autorzy twierdzą, że psychofagami jest około 5% społeczeństwa, ale cóż z tego, gdy są to często osoby na wyższych stanowiskach, kierownicy, odnoszący sukces. Reszta społeczeństwa nie wie, jak sobie z nimi radzić, ponieważ wszyscy podświadomie zakładamy, że inne osoby nie skrzywdzą nas, że mają sumienie. Otóż nie, psychofag czy też psychopata go nie posiada, udaje, markuje. I rani i krzywdzi ludzi bez żadnej nawet refleksji. Ja długo nie mogłam uwierzyć, że byłam z kimś takim, że np w momencie, gdy mówiłam mu, że źle się czuję on potrafił mi robić wykład jakie to egoistyczne z mojej strony i mam się zająć sama soba i sobie to przemyśleć, że czemu jako dorosła osoba oczekuję od niego opieki? Wydawało mi się, że to ja mam problem. Po prostu podświadomie zakładałam, że nikt nie jest tak okrutny i bez serca, choć wydarzenia na co dzień pokazywały mi co innego.

Bo też się tłumaczy to jego trudnym charakterem(a trudny charakter to zbyt błahy, banalny powód żeby od razu zrywać), szczególnie jeśli facet nie jest żadnym alkoholikiem/narkomanem, wiecie niby zwykły porządny facet bez uzależnień zdawać by się mogło normalny więc nie podejrzewamy jakiegoś skrzywienia. Do tego dochodzi brak wcześniejszych doświadczeń, czy tych dobrych czyli zdrowej relacji w której czujemy się sobą, swobodnie, bezpiecznie, kochane czy brak jakiegokolwiek poważniejszego/dłuższego związku wcześniej.

najważniejsze że to co złe jest już za Tobą

Mnie zadziwiają kobiety które całe życie mają wyłącznie okrutnych, patologicznych mężczyzn. Nie jednorazowo z wyciągnięciem wniosków i byciem mądrzejszym o kolejne życiowe doświadczenie

[Minna]

Napisane przez madana

- ale wiesz, laaaata temu moim życiowym odkryciem było zrozumienie, że tak naprawdę to na co mamy wpływ- to my sami na siebie, siebie możesz zmienić, gdy się postarasz, włożysz w to trochę (albo nie zawsze trochę) wysiłku- wiesz, jak mocno to ratuje z odgrywania roli "zmienniaczki"?
Jak chcesz kogoś zmieniać, to siebie zmieniaj - bo na to możesz naprawdę mieć wpływ.

Ja też wiele lat temu dokonałam takiego odkrycia. Niby rzecz oczywista, a wiele kobiet ma problem z załapaniem tego nawet przez całe życie, nie wiem z czego to wynika i mnie wystarczyła jedna niezbyt długa, felerna znajomość by oczy otworzyć, a nie jestem jakąś zahukaną, pozbawioną poczucia własnej wartości kobietą. Zwyczajnie spojrzałam na sprawę oczami kogoś, kto ze szczerego serca naświetlił mi sprawę.
Wydaje mi się, że takie podejście i spojrzenie jest kluczem do niewpadania w rolę ofiary, służącej i podnóżka dla jakiegoś skręconego psychicznie typa.

[iamsolucky]

Napisane przez Minna

Ja też wiele lat temu dokonałam takiego odkrycia. Niby rzecz oczywista, a wiele kobiet ma problem z załapaniem tego nawet przez całe życie, nie wiem z czego to wynika i mnie wystarczyła jedna niezbyt długa, felerna znajomość by oczy otworzyć, a nie jestem jakąś zahukaną, pozbawioną poczucia własnej wartości kobietą. Zwyczajnie spojrzałam na sprawę oczami kogoś, kto ze szczerego serca naświetlił mi sprawę.
Wydaje mi się, że takie podejście i spojrzenie jest kluczem do niewpadania w rolę ofiary, służącej i podnóżka dla jakiegoś skręconego psychicznie typa.

Dokładnie tak życie zależy od nas samych. Są oczywiście zdarzenia losowe na które wpływu nie mamy ale wybór partnera to tylko i wyłącznie nasz wybór i nigdy nie jest za późno aby coś zmienić w życiu odejść od padalca.
Sama miałam kilkumiesięczne niesatysfakcjonujące mnie związki choć patologia żadna to nie była-prostu czegoś mi brakowało, nie czułam się do końca swobodnie i im jestem starsza tym bardziej pewna siebie i świadoma swojej odpowiedzialności za swoje życie, wybory.

[zlotniczanka]

Napisane przez iamsolucky

Dokładnie tak życie zależy od nas samych. Są oczywiście zdarzenia losowe na które wpływu nie mamy ale wybór partnera to tylko i wyłącznie nasz wybór i nigdy nie jest za późno aby coś zmienić w życiu odejść od padalca.
Sama miałam kilkumiesięczne niesatysfakcjonujące mnie związki choć patologia żadna to nie była-prostu czegoś mi brakowało, nie czułam się do końca swobodnie i im jestem starsza tym bardziej pewna siebie i świadoma swojej odpowiedzialności za swoje życie, wybory.

mi się wydaje, że aktualnie mam podobnie i nikomu nie dam sobie wejść na głowę kolejny raz. Za dużo mam do stracenia, wiem, ile to kosztuje.
Moje wcześniejsze związki były raczej udane, bez żadnych toxic zachowań, ot zdarzały się kłótnie, z jakiś przyczyn się rozstaliśmy w końcu, ale nie było źle ogólnie.

[Konwalia11]

Napisane przez zlotniczanka

Otóż nie, psychofag czy też psychopata go nie posiada, udaje, markuje. I rani i krzywdzi ludzi bez żadnej nawet refleksji. Ja długo nie mogłam uwierzyć, że byłam z kimś takim, że np w momencie, gdy mówiłam mu, że źle się czuję on potrafił mi robić wykład jakie to egoistyczne z mojej strony i mam się zająć sama soba i sobie to przemyśleć, że czemu jako dorosła osoba oczekuję od niego opieki? Wydawało mi się, że to ja mam problem. Po prostu podświadomie zakładałam, że nikt nie jest tak okrutny i bez serca, choć wydarzenia na co dzień pokazywały mi co innego.

Ja mam do tej pory z tym problem, a to juz lata minely.
Po prostu w glowie mi sie nie miesci, ze wpakowalam sie w takie szambo i jeszcze mi sie wydawalo, ze zlapalam Pana Boga za nogi. Dlugo do mnie nie docieralo, ze tamten czlowiek mial wrazliwosc... gumowego mlotka chyba.
Dzis wydaje mi sie, ze to pewien rodzaj autyzmu, moze jakas choroba? Naprawde nie wiem. Latwiej mi chyba wierzyc, ze brakuje mu piatej klepki, niz zwatpic w ludzkosc.
Co jest jeszcze wazne - takich psychopatow nie da sie zmienic. Trzeba to sobie wbic do glowy i powtarzac jak mantre. Bo normalny czlowiek, kiedy da mu sie milosc, serdecznosc, przyjazn i akceptacje - rozkwita. Psychopata nie, wrecz przeciwnie, wysysa z dobroczyncy cala energie, sprowadzi do parteru a potem jeszcze za wszystko obwini...

[mary_poppins]

Skłaniam się bardzo i potwierdzam przetoczoną tu teorię o potrzebie doświadczania huśtawki emocjonalnej. Oczywiście to nie jedyna przyczyna wchodzenia i tkwienia w toksycznych związkach, ale nie można jej pomijać - w pewnych okolicznościach człowiek czuje potrzebę przeżywania dramatów, tak jak to się nierzadko odbywało przez całe jego życie, bo to stare, dobre bagienko, w którym jest źle ale bezpiecznie i po domowemu. Sama mam ten problem i myślę, że dopiero będę się uczyła jak to jest kiedy jest normalnie - dotychczas miałam bezustanną potrzebę cierpienia, łącznie z okresami gdy było mi naprawdę dobrze, z powodu których nieraz przed snem układałam w głowie najczarniejsze scenariusze po to, żeby tę potrzebę zaspokoić. Wejście w paskudny związek tego typu chore żądze zaspokaja w zupełności, a bez uzmysłowienia sobie jakie to straszne i nienormalne, człowiek ani myśli by z tego wyjść.