Choroba psychiczna czy zalamanie?

[Esnajo]

Jestem przybita. Od sierpnia nie moge znalezc pracy, nie mam dowiadczenia. Czuje sie samotna, nie mam znajomych, nie mam wsparcia- skrzydel, ktore pomogly by mi sie wzniesc. Nie daje rady. Mam dlugi. Pociete rece. I pustke dookola. Pojawiaja sie mysli samobojcze, juz nie widze rozwiazania, a zawsze staralam sie myslec trzezwo i robic co w mojej mocy. Gdzies sie w zyciu zapetlilam, zagubilam. Boje sie, ze jestem chora psychicznie. A moze czlowiek pod wplywem problemow tak sie czuje? Pewnie gdyby nie one bylabym usmiechnieta 25latka? Gdzie szukac pomocy? Pisze Wam to tutaj, bo juz na prawde nie mam do kogo sie odezwac.

[Individualist]

U psychologa.

[isza89]

Esnajo, koniecznie do psychiatry. Samookaleczanie się i myśli samobójcze to poważne objawy, których nie wolno lekceważyć. Do psychiatry nie trzeba mieć skierowania - po prostu znajdujesz poradnię i się rejestrujesz. Psychiatra zapewne da Ci leki, które poprawią Ci nastrój (zaczynają działać po ok. 2 tygodniach) i wypisze skierowanie na psychoterapię, która pomoże uporać się z problemami. Może też zaproponować Ci pobyt w szpitalu psychiatrycznym, gdzie będziesz miała opiekę i będziesz mogła na jakiś czas odciąć się od problemów i w spokoju dochodzić do zdrowia. Piszę Ci to wszystko z własnego doświadczenia, bo doskonale rozumiem, przez co teraz przechodzisz.

P.S. Jeśli podasz, z jakiego jesteś miasta, to może wizażanki będą mogły polecić Ci jakiegoś dobrego psychiatrę.

[Esnajo]

Jestem z Łodzi. Na psychiatre pewnie trzeba dlugo czekac. Nie moge wytrzymac. Powoli koncza mi sie pieniadze nawet na jedzenie. Mam rodzine i pewnie by mi pomogli chociaz finansowo cokolwiek (chociaz tez nie maja wiele), ale ja nigdy nie prosze nikogo o pomoc i nie umialabym sie im przyznac, ze znowu mi cos w zyciu nie wyszlo. I tak od najmlodszych lat byli ze mnie niedostatecznie zadowoleni. Juz jako 14-latka mialam problemy z samookaleczeniami i proba samobojcza. Pozniej lata sinusoidy. Teraz zaczelam sie ciac w nadziei, ze moj przyjaciel to zobaczy i mi pomoze. Wiem jak zalosnie tpo brzmi, bo nie mam juz 14 lat, tylko 25. Ale takie mam myslenie. Wstydze sie. Nie daje rady.

[esfira]

Napisane przez Esnajo

Jestem z Łodzi. Na psychiatre pewnie trzeba dlugo czekac. Nie moge wytrzymac. Powoli koncza mi sie pieniadze nawet na jedzenie. Mam rodzine i pewnie by mi pomogli chociaz finansowo cokolwiek (chociaz tez nie maja wiele), ale ja nigdy nie prosze nikogo o pomoc i nie umialabym sie im przyznac, ze znowu mi cos w zyciu nie wyszlo. I tak od najmlodszych lat byli ze mnie niedostatecznie zadowoleni. Juz jako 14-latka mialam problemy z samookaleczeniami i proba samobojcza. Pozniej lata sinusoidy. Teraz zaczelam sie ciac w nadziei, ze moj przyjaciel to zobaczy i mi pomoze. Wiem jak zalosnie tpo brzmi, bo nie mam juz 14 lat, tylko 25. Ale takie mam myslenie. Wstydze sie. Nie daje rady.

współczuję Ci tej sytuacji, zapewniam Cię, że najtrudniej zrobić pierwszy krok, potem już będzie łatwiej, jak zapiszesz się do lekarza, moze da Ci leki itd. Obawiam się, że znajomi czy przyjaciel mogą mie wiedzieć, jak Ci pomóc, mogą udawać, że nie widzą śladów po cięciu, bo ludzie nie wiedzą jak reagować na takie rzeczy. Mogą też Ci dawać "złote rady" które nic nie pomagają, w stylu- weź się w garść
Jeśli się zapiszesz do lekarza, to już będziesz czekać na wizytę (a ten czas tak czy siak uplynie). Jesli czujesz sie bardzo źle, to mozesz zadzwonić pod telefon zaufania, znajdziesz nr w internecie

[isza89]

Znowu odniosłam wrażenie, jakbyś pisała o mnie. Niekoniecznie trzeba długo czekać - są co prawda przychodnie z 7-miesięczną kolejką, ale są też takie z dwutygodniową - trzeba tylko poszperać w internecie i podzwonić. A jeżeli nie znajdziesz lekarza w terminie, do którego jesteś w stanie dotrwać, to sprawdź, który szpital w Łodzi pełni tego dnia ostry dyżur psychiatryczny i idź tam na izbę przyjęć. Lekarz nie może Ci tam odmówić przyjęcia (niech mnie ktoś poprawi, jeśli się mylę). Powiedz, jak wygląda sytuacja - że czujesz się fatalnie, samookaleczasz się, masz myśli samobójcze i nie możesz dostać się do psychiatry. Wtedy albo przyjmą Cię do szpitala (bardzo prawdopodobne w Twoim przypadku, bo z opisu wygląda to na ciężki epizod depresyjny, możliwe, że w przebiegu ChAD) albo wypiszą recepty/pomogą w dostaniu się do innego psychiatry. To, o czym piszesz nie jest żałosne - jest po prostu wołaniem o pomoc. I nie możesz bez niej zostać w tym stanie. Dlatego telefon w łapkę i dzwoń. Z tego można wyjść.

[Lexie]

Pomocy można szukać w takiej sytuacji również w Ośrodku Interwencji Kryzysowej.

[Esnajo]

Dziekuje za te rady. Balam sie, ze mnie wysmiejecie. wiem, ze ludzie maja wiekszed problemy.
I tak na razie nie mam na leki, takze moze rzeczywiscie umowie sie na wizyte na kiedys tam..I obym dotrwala.
Do szpitala nie pojde. Bylam 2 razy i to tylko przechowalnia.

[Trzy_Ryby]

Esnajo Ośrodek Intwrwencji Kryzysowej na Piotrkowskiej 102 jest czynny całą dobę. Może właśnie teraz jest dobra pora by się tam wybrać?
Myślę że nie ma co odkładać wizyty na potem, na kiedyś. Ty teraz potrzebujesz pomocy. I to żaden wstyd zgłosić się po nią.
Piszesz, że szpital to przechowalnia. Rozczarowałaś się, hospitalizacje nie pomogły wystarczająco. W którym szpitalu byłaś? Pewnie w Babińskim, prawda? W razie czego jest jeszcze Czechosłowacka. Tam leczenie prowadzone jest nieco inaczej.
Cokolwiek zdecydujesz trzymam za Ciebie kciuki.

PS. Lekarz może odmówić przyjęcia na oddział.
Moim zdaniem forum internetowe to nie jest dobre miejsce do domorosłej diagnostyki psychiatrycznej.

[Mijanou]

Napisane przez Esnajo

Dziekuje za te rady. Balam sie, ze mnie wysmiejecie. wiem, ze ludzie maja wiekszed problemy.
I tak na razie nie mam na leki, takze moze rzeczywiscie umowie sie na wizyte na kiedys tam..I obym dotrwala.
Do szpitala nie pojde. Bylam 2 razy i to tylko przechowalnia.

Esnajo, nie ma się co tu wyśmiewać. Każdy ma prpblemy na własną miarę i inna granicę odporności na niepowodzenia. Popieram moje przedmówczynie i CPK wydaje mi się rozsądnym rozwiązaniem. Oby Ci się udało wyjść z impasu

[Esnajo]

W szpitalu lezalam w Lublinie, bo stamtad pochodze.
Mam tez studia, ktorych nie chce zawalic. Teraz sesja, a ja mimo ze nie mam i nigdy nie mialam problemow z nauka, teraz nie jestem w stanie na niczym sie skupic.
Wstydze sie pojsc do tego osrodka. Czuje sie nikim. Zerem.
Ale to chyba jakas choroba, bo byla taka chwila w ciagu dnia, ze czulam sie dobrze i tak wrecz euforycznie.
Chcialabym miec kogos bliskiego. Okropna w zyciu jest samotnosc. Moze to na nia choruje.

[Trzy_Ryby]

Trzeba dużej odwagi by przełamać wstyd i poprosić o pomoc wtedy gdy się jej potrzebuje. To bardzo trudne ale weź proszę pod uwagę że w OIK są ludzie dla których pomaganie to praca i pasja. Na pewno nie ocenią Cię surowiej niż Ty osądzasz samą siebie.
Myślę też że zwrócenie się o pomoc wcale nie oznacza, że zawalisz studia. Przeciwnie, gdybyś uporała się kryzysem z którym się zmagasz łatwiej byłoby Ci uczyć się, skoncentrować, zaliczyć sesję zgodnie z Twoimi oczekiwaniami i możliwościami. Chwiejne nastroje też pewnie Cię męczą i utrudniają efektywną naukę.
Jeśli uważasz że chorujesz to- jakkolwiek nazwiesz swoją chorobę: samotność, zmienność nastrojów, depresja czy jakkolwiek inaczej- Dziewczyno, podejmij leczenie.
To żaden wstyd leczyć się gdy jest się chorym.

[Mijanou]

Napisane przez Esnajo

W szpitalu lezalam w Lublinie, bo stamtad pochodze.
Mam tez studia, ktorych nie chce zawalic. Teraz sesja, a ja mimo ze nie mam i nigdy nie mialam problemow z nauka, teraz nie jestem w stanie na niczym sie skupic.
Wstydze sie pojsc do tego osrodka. Czuje sie nikim. Zerem.
Ale to chyba jakas choroba, bo byla taka chwila w ciagu dnia, ze czulam sie dobrze i tak wrecz euforycznie.
Chcialabym miec kogos bliskiego. Okropna w zyciu jest samotnosc. Moze to na nia choruje.

Być może to na nią chorujesz, ale mimo to...próbuj się przełamać i prosić o pomoc w ośrodku. Nie jesteś jedyna, która do nich zwraca się o pomoc. To żaden wstyd prosić o pomoc. Może kiedyś wstyd było się przyznać, że korzysta się z pomocy psychologa/psychiatry. Teraz już nie. Kiedyś ludzie szli do kościoła i podczas spowiedzi wywnętrzali cały swój ból. Teraz taką rolę spowiednika pełni psychiatra. Sama zobacz- skoro do poradni psychologicznych są takie długie terminy to jednak wiele ludzi musi z tych porad korzystać, prawda? Więc jednak wstydu nie ma. Potraktuj więc lekarza jak doświadczonego sojusznika w walce o siebie

[isza89]

Napisane przez Trzy_Ryby

PS. Lekarz może odmówić przyjęcia na oddział.

Miałam na myśli to, że nie może odmówić wizyty, rozmowy ze zgłaszającym się po pomoc (w poradni może, bo ma limit przyjęć, kolejki). Przyjęcie na oddział to inna sprawa.

Napisane przez Trzy_Ryby

Moim zdaniem forum internetowe to nie jest dobre miejsce do domorosłej diagnostyki psychiatrycznej.

Jeśli do mnie uderzasz, to daruj sobie jasną czcionkę. A najlepiej w ogóle zamilcz. Dziewczyna opisuje swój stan i pyta, co jej jest i co ma robić. Więc piszę jej, że ma iść do psychiatry, bo to WYGLĄDA NA to i tamto. Jakby napisała, że ma katar i kaszel, to odesłałabym ją do rodzinnego, bo wyglądałoby to na przeziębienie. Nie o diagnozę w tym wszystkim chodziło (bo tę postawi psychiatra), a o skierowanie Esnajo do właściwego lekarza.

[suzeta]

Nie masz kogoś z rodziny czy znajomych, który mógłby Ci pomóc np. finansowo. Bo z tego co czytam to faktycznie masz podstawy i to mocne do załamania. Koniecznie musisz iść do psychologa na Nfz. Mówisz, że szukasz pracy, ale bez skutecznie- spróbuj może w innej branży niż w tej którrej szukasz obecnie. Znajdz jaką kolwiek prace aby uregulować długi bo potem już będzie ich coraz więcej. Nie możesz się poddać!!!

[Esnajo]

No i minal kolejny dzien. Na spaniu Plakaniu.
Nie ma mi kto pomoc bo moja rodzina tez ma problemy finansowe.
A inna praca? Ja nie szukam nic wymyslego. Sklepy, sprzatanie. Cos co nie wymaga kwalifikacji, a i tak kreca nosem, ze nie mam doswiadczenia Jedynie co to nie moge pracowac z zywnoscia. Nie mam i nigdy nie bede miala ksiazeczki sanepodowskiej ze wzgledu na zdrowie. Moge nawet myc toalety, ale chce stala prace w pelnym wymiarze i 6 zl za godzine. Czy to za duze wymagania? Chyba tak.
No i wczesniej to codziennie przegladalam nowe oferty, wysylalam cv, listy motywacyjne, a teraz nawet na to nie mam sily. Caly dzien zbieralam sie, zeby tu zajrzec. Ale pomyslalam, ze zalogowanie tyle trwa.... :/

[Trzy_Ryby]

Esnajo jeśli jesteś tak mało wymagająca w dziedzinie pracy a mimo to nie możesz jej znaleźć to myślę, że popełniasz jakiś błąd w poszukiwaniach/aplikowaniu. Jest wiele prac nie wymagających książeczki sanepidu, jak sama piszesz, Twoja kiepska kondycja psychiczna rzutuje na poszukiwania.
Nie wiem jaka jest Twoja sytuacja, czy studiujesz dziennie, czy jesteś zarejestrowana jako bezrobotna, czy przysługuje Ci pomoc PUP-u czy jakiejś innej instytucji. Upieram się, że przydałby Ci się ktoś kto pomoże Ci ogarnąć całą tą sytuację, zorientować się w możliwościach, wesprzeć w poszukiwaniu pracy i kryzysie.
Spanie i płakanie sprawdza się, ale na krótką metę. Bo przychodzi następny dzień, następny poranek i wszystko jest dokładnie takie jak było.
Albo jeszcze gorsze.

PS Suzeta moim zdaniem WYGLĄDA na to że chcesz uchodzić za profesjonalistkę, którą nie jesteś. Gdybyś była wiedziałabyś jak kiepski to pomysł.
Moim zdaniem kiepskim pomysłem jest też chandryczenie się i dowodzenie własnej wartości w wątku osoby potrzebującej pomocy z mojej strony więc EOT.

[Esnajo]

studiuje zaocznie.
nie wiem jaki popelniam blad. jestem osoba mila, uprzejma, skromna i schludna. nie sadze, ze czyms odrazam pracodawcow.
kilka razy pracowalam na umowe zlecenie glownie jako hostessa i to jedyne moje doswiadczenie. bylam na kilkunastu rozmowach kwalifikacyjnych i nic z tego nie wyszlo.

[Suzanne]

Esnajo, a jak wygląda twoje CV?
Jeśli jest źle napisane albo nie reprezentuje Cię dobrze to to może zrażać czasem pracodawców.
Druga rzecz to ty potrzebujesz wsparcia. Ja się z tobą utożsamiam, bo byłam tam, gdzie jesteś, w podobnej sytuacji i znam to uczucie. Wstyd, upokorzenie, samotność i lęk to ogromne tortury które mogą prowadzić do permanentnej utraty nadziei i depresji.
Od razu Ci powiem, że nawet jeśli, depresja w takim przypadku jest absolutnie normalna, to po prostu reakcja obronna organizmu na stres który jest już nie do zniesienia!
Nie było mnie od lat w Polsce i nie mogę Ci poradzić wiele a propos branży i dać żadnej praktycznej rady. Łodzi swoją drogą nigdy nie lubiłam ....
Jeśli będziesz potrzebowała wsparcia, napisz do mnie, wszystkiego wysłucham bez oceniania.

[Esnajo]

Moje cv wyglada jak kazde inne. Nie mam na nim zdjecia z plazy ani kontaktu mailowego kicia123@costam.pl i nie pisac mi tu, ze moze jest zbyt szablonowe, bo kwiatkow dookola rysowac nie bede.
Jak mysle na chlodno, to wiem ze na rynku pracy jest ciezko, a poczatki sa trudne. Jest mnostwo mlodych ludzi i na jedna oferte odpowiada duzo kandydatow. Kazdy musial od czegos zaczac, dostac szanse. Na mnie jeszcze ta pora nie nadeszla/nie mialam wystarczajaco szczescia/trafilam w zle miejsca i w zla pore.

Nie wiem czy to jest moj najwiekszy teraz problem. Mam na mysli to, ze w moim obecnym stanie az drze o to, ze nawet najlepsza prace moglabym zawalic (patrzac na to jak zawalam inne rzeczy po kolei- a na prawde mama mnie dobrze wychoywala, nie jestem leniem, mam duze poczucie odpowiedzialnosci). Po prostu od jakiegos czasu lece w dol. Nic nie wychodzi.

Dziekuje Suzanne.

[Suzanne]

Jeśli twoje CV jest przeciętne i takie, jak wszystkich, to trzeba je zamienić na wyjątkowe .
Twoja pierwsza reakcja w poście to defensywa. Esnajo, jednym z większych bzdur, w które wierzymy czasem to ta, że jesteśmy zupełnie sami i w tej samotności wyjątkowi.
Tutaj jest pełno osób, które przechodziły dokładnie to samo. Nie bój się poprosić o pomoc, bo to będzie zupełnie tak samo, jakbyśmy rękę wyciągały do nas samych, tylko na innym, wcześniejszym etapie życia.
To tylko dodaje siły i nadziei osobie, którą obdarzasz na tyle zaufaniem, żeby o to poprosić.
Nie jesteś sama zupełnie.

[anuanusia]

W przypadku autorki skoro chodzi na rozmowy nie jest powodem Cv a to jak wypada na tych rozmowach. Może chodzi z jakimś pesymistycznym nastawieniem np. nic mi się nie uda/na pewno mnie nie przyjmą.

[Esnajo]

Watpie. Nie okauje swoich zalow na zewnatrz. Pewnie dla tego pisze o nich tutaj.
Ale to nie b rak pracy jest moim problemem. Jest kiepsko, ale nigdy jeszcze nie chodzilam glodna.
Sa inne problemy

[suzeta]

A ile wysyłasz tych CV np. w przeciągu tygodnia??? 1, 2 czy 8. Z tego co piszesz faktycznie nie widać jakiś dużych błędów , praktycznie nie ma się do czego przyczepić a mimo to nie ma odzewu od pracodawcy. Wogóle ktoś dzwonił i umawiał się na rozmowę czy totalna cisza????

[Suzanne]

Powinna być jakaś rzetelna poradnia poszukiwania pracy i telefon zaufania, i nie żartuję teraz.
Ty niewiele potrzebujesz przecież, tylko trochę wsparcia, sympatii, może kilku pomysłów od osób, które Ci dobrze życzą. Prosisz o naprawdę niewiele!

Może przeszukamy razem internet i coś tu wkleimy?

A tak z ciekawości, co studiujesz?

Poza tym wiesz, podziwiam Cię, bo ja podczas studiów nie byłam w stanie utrzymać się samodzielnie i mam wielki szacunek do tego, że jakkolwiek by to było, starasz się naprawdę bardzo i bardzo dobrze sobie radzisz. Mimo, że tego jeszcze nie widać

[Esnajo]

Studiuje finanse i bankowosc.
Codziennie staram sie przegladac nowe oferty pracy w internecie i wysylac CV tam gdzie spelniam wymagania albo chociaz ich wiekszosc. Osobiscie zanioslam CV do ponad 20 sklepow z ubraniami. Od sierpnia bylam na kilkunastu rozmowach, glownie wlasnie w sklepach, raz w klubie fitness, 2 razy jako prace biurowa. Ogolnie zawsze bylo ok, (poza klubem fitness bo tam zaczeli mnie pytac szczegolowo o rozne plany treningowe, a sie na tym nie znam i czulam, ze bedzie zle). No a w sklepach to albo mowili, ze nie mam doswiadczeia, ze nie pracowalam na kasie, albo ze studiuje zaocznie a w weekendy najwiekszy ruch, albo sie wcale nie odzywali.
Dorywczo umylam okna starszej pani, przed swietami w 2 domach posprzatalam, takich ofert tez szukam bo akurat lubie sprzatac. No ale ciezko z tego wyzyc, jednak stala praca w pelnym wymiarze to "luksus" nawet za 1000 zl, bo wiesz, ze przyjdzie dzien wyplaty i beda pieniadze, a nie codziennie walka.

[201708160922]

Wbrew pozorom, na sprzątaniu można zarobić. Wejdź na forum pomoce domowe pl (nie trzeba się rejestrować) i poczytaj.

Powodzenia!

[Suzanne]

Ok, to może rozważ takie możliwości:
korepetycje,
opieka nad dziećmi,
pisanie prac zaliczeniowych (nie żartuję WCALE)
wyprowadzanie psów i opieka nad zwierzętami domowymi
zostanie czyjąś asystentką na pół etatu

Zamiast mierzenia nisko, mierzenie bardzo wysoko i wysłanie swojego CV do kilku firm headhunterskich, banków lub instytucji, które się nie ogłaszają, ale uwierz mi: kolekcjonują CV i w chwili potrzeby przeszukują własną bazę zamiast wystawiać ogłoszenia.

NIE CZEKAJ NA OGŁOSZENIE O PRACĘ. Wtedy, paradoksalnie jest o pracę najtrudniej, bo masz ogromną ilość konkurentów i zawsze jest ktoś, kto ma więcej doświadczenia od Ciebie cokolwiek byś nie robiła.

Zmień swoje CV!

To, co powinno z niego bić przede wszystkim to potencjał i umiejętności, nie doświadczenie zawodowe. Wszyscy kiedyś byliśmy w tym samym miejscu i nie mieliśmy żadnego, od czegoś się zawsze zaczyna.

Jeśli chodzi o sprzątanie: firmy budowlane zazwyczaj szukają kobiet do sprzątania i drobnych prac precyzyjnych, takich, jak malowanie jakichś kątów i tym podobnych. O wiele lepiej to płatne niż takie zwykłe sprzątanie, wyślij parę listów do takich miejsc.

Jeśli jesteś dobrze zorganizowana ogłoś się, że uporządkujesz komuś biuro czy całą robotę papierkową.

Zobacz, czy nie mogłabyś zostać przewodnikiem po mieście? w Warszawie i Krakowie to całkiem popularne.

Powiedz WSZYSTKIM swoim znajomym, że szukasz pracy i że będziesz ogromnie wdzięczna za pomoc i radę. Następnie powiedz to samo wszystkim swoim wykładowcom, znanym sobie studentom, wręcz wywieś takie ogłoszenie na uczelni.

Podczas wyborów regionalnych partie polityczne zawsze potrzebują dorywczych prac, jakiegoś pilnowania drzwi podczas pracy komisji, hostessowania i tym podobnych. Napisz do nich!

Napisz ogłoszenie na forum międzynarodowym, że mieszkasz w Łodzi, jeśli ktoś stamtąd pochodzi a obecnie mieszka za granicą i potrzebuje jakiejś sprawy urzędowej do załatwienia, dostania informacji, która jest trudno dostępna czy zadbania o coś, np. sprawdzenie co u Mamy czy zajęcie się grobem krewnych: że ty to zrobisz!

Szukanie pracy to żaden wstyd! To doskonale o tobie świadczy!

[zielono_zimna]

Esnajo, po przeczytaniu Twojego pierwszego posta pomyślałam sobie
że trudno jest Ci być samej ze sobą.
że być może czujesz, że nie spełniasz oczekiwań, dzisiejszego świata, bo nie jesteś uśmiechniętą 25 latką

Myślę sobie, podobnie jak zresztą sama napisałaś, że brak pracy nie jest Twoim największym zmartwieniem
no bo jak pracować czy szukać pracy z ciągłym poczuciem zagubienia

Tak jak przedmówcy namawiałabym Cię do wizyty w OIK- wiem, że lęk przed wizytą może być duży, ale rozmowa z drugą osobą może przynieść Ci nieco ulgi i chociaż trochę zredukować napięcie które odczuwasz.

Trzymam kciuki

[LadyOfNight]

Też mam 25 lat, jestem infantylną osobą, ze zdiagnozowanym Zespołem Aspergera. Myślenie mam osoby w gimnazjum a wyglądam na max 19.Przejmuję się opinią gimnazjalistów na mój temat , nigdy nie pracowałam , często wpadam w histerię i tupię nogą np. na studiach, przez co jestem wyśmiewana