DDA-ciężkie rozmowy

bbehindBLUEeyess · 2012-07-27, 13:43

Dawno,dawno temu natrafiłam na to określenia a później szybko wymazałam je z pamięci. Gdy padałam w dól wymyslałam że:albo mam depresje, albo powiększenie tarczczycy(hormony szaleją,czlowiekowi odbija),albo bolderline. Ostatnio znowu przypomniałąm sobie o tym "schorzeniu".
Przez ostatnie kilka dni,zaczęłam czytać fachową literaturę, i zrozuiałam że to dotyczy mnie. Wszystko pasuje.
Wiele z Was pewnie czyta moje różne posty, i różnie sie wypowiada a teraz wiem co kieruje moim zachowaniem. Ryczeć mi sie chce gdy czytam słowa autorów, pt. Jesteś wciąż dzieckiem, tym samym który byłaś gdy chowałąś sie w kątach przed ojcem,i zamykałaś drzwi na klucz"
Tak wiec wczoraj poszłam na terapię DDA...ale terapi nie było. Poszłam tam pełna "drżenia wewnętrznego", i gdy oznajmiono mi że tego sptkanie nie ma-odwróciłam się i wyszłam płacząc. Myślę,że miałam wielką nadzieję na to,że ktoś mi pomoże...a gdy udało mi sie zebrać w sobie-nic z tego nie wyszło.

Czytam kasiążkę"droga do uzdrowienia".Ciężka lektura. Gdy ja pochłaniam, robię to bardzo ostrożnie i jednocześnie czuje sie kompletnie naga. Tak jakbym czytała o moich bólach.
Zastanawia mnie dlaczego w naszym społeczeństwie tak mało mówi się o dzieciach takich jak my? Mówimy że w Polsce .jest problem alkoholowy,narkotyki, kobniety zabijają swoje dzieci, itd. a Nikt nie mówi o nas? Czy społeczeństwo naprawdę nie zdaje sobie sprawy że my jestesmy tylko dziećmi?Nikt o nas nie myśli? Przecież ja siedzialam w tym od zawsze a teraz nie umiem żyć.Robię to co inni ludzie bo nikt nie poazał mi żadnych wzorców, a co za tym idzie- nie potrafie się"dostosować"
Gdzie sa kampanie społeczne dla Nas? O nas?Dla innych dzieci?

asta9126 · 2012-07-27, 14:40

Cytat:

Napisane przez bbehindBLUEeyess

Tak wiec wczoraj poszłam na terapię DDA...ale terapi nie było. Poszłam tam pełna "drżenia wewnętrznego", i gdy oznajmiono mi że tego sptkanie nie ma-odwróciłam się i wyszłam płacząc. Myślę,że miałam wielką nadzieję na to,że ktoś mi pomoże...a gdy udało mi sie zebrać w sobie-nic z tego nie wyszło.

Okrutne

Ale czy terapia jest zupełnie odwołana czy tylko to spotkanie przełożone?

**201608251020** · 2012-07-27, 15:54

Cytat:

Napisane przez bbehindBLUEeyess

Gdy ja pochłaniam, robię to bardzo ostrożnie i jednocześnie czuje sie kompletnie naga. Tak jakbym czytała o moich bólach.

Tak samo miałam czytając "Rozwinąć skrzydła". Jakby ktoś mnie przejrzał... Złapał za rękę, na gorącym uczynku, rozebrał do naga, znał najskrytsze myśli i sekrety... To było okrutnie ciężkie, stanąć twarzą w twarz ze swoimi lękami, które na co dzień się tłumi, udając, że tego nie ma.

Cóż, zauważyłam że w PL ciągle jeszcze panuje stereotyp tego, że "wymyślamy" i że "co było to było, już tak nie jest, nie ma co żyć przeszłością".
Nawet ostatnio tłumaczyłam to znajomemu, z Turcji. Powiedział mi, że to przecież "it's not a big deal, you're not a kid already". Ludzie nie mają chyba pojęcia do końca, jakie skazy to zostawia w człowieku...

bbehindBLUEeyess · 2012-07-27, 16:44

Cytat:

Napisane przez asta9126

Okrutne

Ale czy terapia jest zupełnie odwołana czy tylko to spotkanie przełożone?

spotkanie przełożone. Podejrzewam,że sezon urlopowy.
Tylko czy ja dam rade tam siedzieć z tymi ludźmi?Tzn.przeżyłam samą sytuację że tego że potkania nie ma-płakałam. a co dopiero tam siedzieć i mówić?
Boję się.

Nie uważacie że społeczństwo powinno być bardziej "uświadamiane" w tym jaki jest problem?Nauczyciele powinni brać udział w jakiś spotkaniach poświęconych temu tematowi, uczniowie powinni wiedzieć że mają na kim polegać i prosić o pomoc. Myślę że takie spotkania, nagłaśnianie sprawy mogło by zmienić los wielu ludzi. Wielu dzieci.

marzycielka_ · 2012-07-27, 17:35

Ja też jestem DDA, i tak naprawdę zdałam sobie o tym sprawę jak zainteresowałam się kogo to dotyczy i na czym polega problem. Wcześniej myślałam że to jakiś mój chory wymysł, że może jestem dziwna może jakaś troche z problemem psychicznym.

Myślę i chciałabym żeby ten "nasz" problem był nagłaśniany i oferowana pomoc dla DDA, ale niestety w naszym kraju jest to temat tabu.

malamyszka20 · 2012-07-27, 20:53

Tez kiedys natraflam na to okreslenie i to po tak dlugim czasie po raz pierwszy, byl to jakis artykul... Mimo ze nie mieszkam juz w domu rodzinnym odczuwam wciaz odczuwam skutki dziecinstwa

Dla DDA zycie nierzadko bywa trudne, nie wszystko przychodzi tak latwo jak innym i ten ciagly zal w sercu, brak czegos... Czasem czuje sie jak mala dziewczynka pragnaca wtulic sie w ramiona taty, ale takiego jakim chcialabym zeby byl, za jakim zawsze tesknilam i nadal tesknie.......

ariadna90 · 2012-07-28, 07:50

szczerze powiem, że terapia dla DDA jest cholernie trudna, ale warto się na nią wybrać.
Ja poszłam na terapię, bo nie wiedzialam, jak to wygląda. Gdybym wiedziała chyba bym się sama nie zdecydowała na to. Jednak tak było tylko przez pierwsze spotkania. Na początku niestety będzie pogorszenie twojego stanu, kiedy spojrzysz prawdzie w oczy, miałam stany depresyjne. Jednak potem będziesz pomalutku widziała świetełko w tunelu

Będzie Ci naprawdę dużo lżej.
Czas leczy rany, tyczy się to również tej terapii.

**54ce3fbc88f185a301100989ca5a9ee48614e14d_61d631024e2fc** · 2012-07-29, 08:54

Witam was.

Tak jak i wy, mogę utozsamic się z syndromem DDA.
Od niedawna zdecydowałam się na terapie , w moim mieście..w chwili przypływu siły i odwagi zgłosiłam się tam.
Będę uczęszczac przez pierwszy rok na terapię grupową...potem może indywidualna.. narazie tylko przysłuchuje się innym i ,staram jakoś oswoic
z nową sytułacją.
Powiem wam, że mimo iż nie robię tam ,jak narazie niczego szczególnego..
po spotkaniu,gdy wszyscy się rozchodzimy.. ja czuje się o niebo lepiej.. !
jest mi lżej, może dlatego że obracam się wśród ludzi ,o podobnych problemach do moich ,i czuje że nie jestem jakimś odmiencem.
Mam 19 lat, jak narazie mieszkam wciąż w swoim rodzinnym domu.. muszę tam pozostac do ukończenia szkoły.. zależy mi na wykształceniu.
Jakie jest moje życie?oprócz pijaństwa mojego ojca..wiecznych awantur, i przemocy..z jego storny..
Nie mam niczego,czym mogłabym się pochwalic..
Jestem zakompleksiona, zamknięta w Sobie odsunięta od ludzi..mam problemy z poczuciem swojej wartości.. zazwyczaj daje się wykorzystywac i omotac przez ludzi.. nie mam przyjaciół.. nikogo bliskiego..
mimo że czasami spostrzegam złe zachowania u innych.. jestem wiecznie oddana i lojalna..bardzo zalezy mi na sympatii ludzi.
Często wyraźnie widzę..że zadaje się z ludzimi,któży wciąż podcinają mi skrzydła.. są dla mnie wredni.tacy toksyczni ...ale ja i tak do nich lęce

tylko po to,żeby miec z kim zamienic kilka słów..

W relacji z facetami,też nie jest najlepiej.. tak bardzo bym chciała ,żeby komus na mnie zależało.. jeden człowiek zastąpiłby mi połowe ludzkośc..
co za tym idzie, często tracę swoją godnosc..poniżam Sama siebie,a potem nie mogę patrzec na Siebie w lustrze.

Ps.Gdybyście miały ,jakieś ciekawe ksiązki.. które pomogłby mi odnaleśc w nich ,chociaż cząstke Siebie. napewno nie pogardziłabym `ich tytułem i autorem

Pozdrawiam.

lailapeak · 2012-07-29, 09:36

[1=54ce3fbc88f185a30110098 9ca5a9ee48614e14d_61d6310 24e2fc;35569362]Witam was.

Tak jak i wy, mogę utozsamic się z syndromem DDA.
Od niedawna zdecydowałam się na terapie , w moim mieście..w chwili przypływu siły i odwagi zgłosiłam się tam.
Będę uczęszczac przez pierwszy rok na terapię grupową...potem może indywidualna.. narazie tylko przysłuchuje się innym i ,staram jakoś oswoic
z nową sytułacją.
Powiem wam, że mimo iż nie robię tam ,jak narazie niczego szczególnego..
po spotkaniu,gdy wszyscy się rozchodzimy.. ja czuje się o niebo lepiej.. !
jest mi lżej, może dlatego że obracam się wśród ludzi ,o podobnych problemach do moich ,i czuje że nie jestem jakimś odmiencem.
Mam 19 lat, jak narazie mieszkam wciąż w swoim rodzinnym domu.. muszę tam pozostac do ukończenia szkoły.. zależy mi na wykształceniu.
Jakie jest moje życie?oprócz pijaństwa mojego ojca..wiecznych awantur, i przemocy..z jego storny..
Nie mam niczego,czym mogłabym się pochwalic..
Jestem zakompleksiona, zamknięta w Sobie odsunięta od ludzi..mam problemy z poczuciem swojej wartości.. zazwyczaj daje się wykorzystywac i omotac przez ludzi.. nie mam przyjaciół.. nikogo bliskiego..
mimo że czasami spostrzegam złe zachowania u innych.. jestem wiecznie oddana i lojalna..bardzo zalezy mi na sympatii ludzi.
Często wyraźnie widzę..że zadaje się z ludzimi,któży wciąż podcinają mi skrzydła.. są dla mnie wredni.tacy toksyczni ...ale ja i tak do nich lęce

tylko po to,żeby miec z kim zamienic kilka słów..

W relacji z facetami,też nie jest najlepiej.. tak bardzo bym chciała ,żeby komus na mnie zależało.. jeden człowiek zastąpiłby mi połowe ludzkośc..
co za tym idzie, często tracę swoją godnosc..poniżam Sama siebie,a potem nie mogę patrzec na Siebie w lustrze.

Ps.Gdybyście miały ,jakieś ciekawe ksiązki.. które pomogłby mi odnaleśc w nich ,chociaż cząstke Siebie. napewno nie pogardziłabym `ich tytułem i autorem

Pozdrawiam.[/QUOTE]
Bardzo bardzo polecam ksiazki Wojciecha Eichelbergera. Czytalam niemal wszystkie, cieple i pozytywnie nastawiajace.

Pozwole sobie zacytowac slowa Pana Wojtka:

''A przecież wielu ludzi „posiada” dzieci po to, aby czuć się kochanymi. Bo dzieci bardzo dużo, praktycznie wszystko, potrafią wybaczyć rodzicom. Dzięki temu wielu rodziców dożywa swoich dni w złudzeniu, że byli dobrymi rodzicami, a wiele dzieci przeżywa życie w fałszywym przekonaniu, że to, iż nie byli kochani, to ich wina i że nie zasługują na miłość''.

lailapeak · 2012-07-29, 09:59

PS. Jest wiele ksiazek, ktore moga pomoc poczuc sie lzej. Mysle, ze czasem nawet nie trzeba mocno wglebiac sie w swoja historie. Wystarczy spojrzec na zycie innych ludzi. I tu polecam Viktora E. Frankla ''Czlowiek w poszukiwaniu sensu''.

malamyszka20 · 2012-07-29, 18:27

[1=54ce3fbc88f185a30110098 9ca5a9ee48614e14d_61d6310 24e2fc;35569362]Witam was.

Tak jak i wy, mogę utozsamic się z syndromem DDA.
Od niedawna zdecydowałam się na terapie , w moim mieście..w chwili przypływu siły i odwagi zgłosiłam się tam.
Będę uczęszczac przez pierwszy rok na terapię grupową...potem może indywidualna.. narazie tylko przysłuchuje się innym i ,staram jakoś oswoic
z nową sytułacją.
Powiem wam, że mimo iż nie robię tam ,jak narazie niczego szczególnego..
po spotkaniu,gdy wszyscy się rozchodzimy.. ja czuje się o niebo lepiej.. !
jest mi lżej, może dlatego że obracam się wśród ludzi ,o podobnych problemach do moich ,i czuje że nie jestem jakimś odmiencem.
Mam 19 lat, jak narazie mieszkam wciąż w swoim rodzinnym domu.. muszę tam pozostac do ukończenia szkoły.. zależy mi na wykształceniu.
Jakie jest moje życie?oprócz pijaństwa mojego ojca..wiecznych awantur, i przemocy..z jego storny..
Nie mam niczego,czym mogłabym się pochwalic..
Jestem zakompleksiona, zamknięta w Sobie odsunięta od ludzi..mam problemy z poczuciem swojej wartości.. zazwyczaj daje się wykorzystywac i omotac przez ludzi.. nie mam przyjaciół.. nikogo bliskiego..
mimo że czasami spostrzegam złe zachowania u innych.. jestem wiecznie oddana i lojalna..bardzo zalezy mi na sympatii ludzi.
Często wyraźnie widzę..że zadaje się z ludzimi,któży wciąż podcinają mi skrzydła.. są dla mnie wredni.tacy toksyczni ...ale ja i tak do nich lęce

tylko po to,żeby miec z kim zamienic kilka słów..

W relacji z facetami,też nie jest najlepiej.. tak bardzo bym chciała ,żeby komus na mnie zależało.. jeden człowiek zastąpiłby mi połowe ludzkośc..
co za tym idzie, często tracę swoją godnosc..poniżam Sama siebie,a potem nie mogę patrzec na Siebie w lustrze.

Ps.Gdybyście miały ,jakieś ciekawe ksiązki.. które pomogłby mi odnaleśc w nich ,chociaż cząstke Siebie. napewno nie pogardziłabym `ich tytułem i autorem

Pozdrawiam.[/QUOTE]

Jak czytam twoje slowa to tak jakbym czytala o sobie... Osoby z DDA maja chyba jakis wspolny mianownik. Ja mieszkam w UK i nie mam za bardzo mozliwosci uczeszczac na takie terapie ale zaczelam chodzic do psychologa co jak narazie nie bardzo mi pomaga...ale obacymy bylam jak narazie na 3 sesjach wiec to moze jeszcze za wczesnie zeby poczuc efekty..

intransitive · 2012-07-29, 19:00

Dołączam do Was.
Autorko wątku - miałam taką samą sytuację - przyszłam na swoje pierwsze spotkanie terapeutyczne, które odwołali. I ja nawet nie powstrzymywałam się z płaczem - po prostu rozryczałam się od razu. I tak okazało się, że terapię rozpocznę dopiero we wrześniu.
Chyba malamyszka ma rację - jest ten wspólny mianownik. Bo czytam Wasze wypowiedzi i czuję się jakbym to ja pisała.
Chciałabym żeby ten wątek się rozkręcił, chyba dobrze by nam zrobiła rozmowa z podobnymi do siebie...

karola_d · 2012-07-29, 20:14

Cześć dziewczyny

mamy już wątek o dda
https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=124089
i wizażowy klub, przyłączcie sie

https://wizaz.pl/forum/group.php?groupid=1024

amia · 2012-07-29, 20:33

Cytat:

Napisane przez karola_d

Cześć dziewczyny

mamy już wątek o dda
https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=124089
i wizażowy klub, przyłączcie sie

https://wizaz.pl/forum/group.php?groupid=1024

Jak można zapisać się do klubu?

malamyszka20 · 2012-07-29, 22:51

Cytat:

Napisane przez intransitive

Dołączam do Was.
Autorko wątku - miałam taką samą sytuację - przyszłam na swoje pierwsze spotkanie terapeutyczne, które odwołali. I ja nawet nie powstrzymywałam się z płaczem - po prostu rozryczałam się od razu. I tak okazało się, że terapię rozpocznę dopiero we wrześniu.
Chyba malamyszka ma rację - jest ten wspólny mianownik. Bo czytam Wasze wypowiedzi i czuję się jakbym to ja pisała.
Chciałabym żeby ten wątek się rozkręcił, chyba dobrze by nam zrobiła rozmowa z podobnymi do siebie...

To prawda

to tez moze byc jakis rodzaj terapi

karola_d · 2012-07-30, 09:16

Cytat:

Napisane przez amia

Jak można zapisać się do klubu?

cu.Kinia zarządza klubem, więc napisz do niej z prośbą o zaproszenie

2012-07-27, 13:43	#1
bbehindBLUEeyess Raczkowanie Zarejestrowany: 2008-10 Wiadomości: 199	DDA-ciężkie rozmowy Dawno,dawno temu natrafiłam na to określenia a później szybko wymazałam je z pamięci. Gdy padałam w dól wymyslałam że:albo mam depresje, albo powiększenie tarczczycy(hormony szaleją,czlowiekowi odbija),albo bolderline. Ostatnio znowu przypomniałąm sobie o tym "schorzeniu". Przez ostatnie kilka dni,zaczęłam czytać fachową literaturę, i zrozuiałam że to dotyczy mnie. Wszystko pasuje. Wiele z Was pewnie czyta moje różne posty, i różnie sie wypowiada a teraz wiem co kieruje moim zachowaniem. Ryczeć mi sie chce gdy czytam słowa autorów, pt. Jesteś wciąż dzieckiem, tym samym który byłaś gdy chowałąś sie w kątach przed ojcem,i zamykałaś drzwi na klucz" Tak wiec wczoraj poszłam na terapię DDA...ale terapi nie było. Poszłam tam pełna "drżenia wewnętrznego", i gdy oznajmiono mi że tego sptkanie nie ma-odwróciłam się i wyszłam płacząc. Myślę,że miałam wielką nadzieję na to,że ktoś mi pomoże...a gdy udało mi sie zebrać w sobie-nic z tego nie wyszło. Czytam kasiążkę"droga do uzdrowienia".Ciężka lektura. Gdy ja pochłaniam, robię to bardzo ostrożnie i jednocześnie czuje sie kompletnie naga. Tak jakbym czytała o moich bólach. Zastanawia mnie dlaczego w naszym społeczeństwie tak mało mówi się o dzieciach takich jak my? Mówimy że w Polsce .jest problem alkoholowy,narkotyki, kobniety zabijają swoje dzieci, itd. a Nikt nie mówi o nas? Czy społeczeństwo naprawdę nie zdaje sobie sprawy że my jestesmy tylko dziećmi?Nikt o nas nie myśli? Przecież ja siedzialam w tym od zawsze a teraz nie umiem żyć.Robię to co inni ludzie bo nikt nie poazał mi żadnych wzorców, a co za tym idzie- nie potrafie się"dostosować" Gdzie sa kampanie społeczne dla Nas? O nas?Dla innych dzieci? Edytowane przez bbehindBLUEeyess Czas edycji: 2012-07-27 o 13:45

2012-07-27, 17:35	#5
marzycielka_ Rozeznanie Zarejestrowany: 2012-05 Lokalizacja: miasto królów polskich Wiadomości: 580	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy Ja też jestem DDA, i tak naprawdę zdałam sobie o tym sprawę jak zainteresowałam się kogo to dotyczy i na czym polega problem. Wcześniej myślałam że to jakiś mój chory wymysł, że może jestem dziwna może jakaś troche z problemem psychicznym. Myślę i chciałabym żeby ten "nasz" problem był nagłaśniany i oferowana pomoc dla DDA, ale niestety w naszym kraju jest to temat tabu.

2012-07-27, 20:53	#6
malamyszka20 Zadomowienie Zarejestrowany: 2012-05 Wiadomości: 1 145	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy Tez kiedys natraflam na to okreslenie i to po tak dlugim czasie po raz pierwszy, byl to jakis artykul... Mimo ze nie mieszkam juz w domu rodzinnym odczuwam wciaz odczuwam skutki dziecinstwa Dla DDA zycie nierzadko bywa trudne, nie wszystko przychodzi tak latwo jak innym i ten ciagly zal w sercu, brak czegos... Czasem czuje sie jak mala dziewczynka pragnaca wtulic sie w ramiona taty, ale takiego jakim chcialabym zeby byl, za jakim zawsze tesknilam i nadal tesknie.......

2012-07-28, 07:50	#7
ariadna90 Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-07 Wiadomości: 464	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy szczerze powiem, że terapia dla DDA jest cholernie trudna, ale warto się na nią wybrać. Ja poszłam na terapię, bo nie wiedzialam, jak to wygląda. Gdybym wiedziała chyba bym się sama nie zdecydowała na to. Jednak tak było tylko przez pierwsze spotkania. Na początku niestety będzie pogorszenie twojego stanu, kiedy spojrzysz prawdzie w oczy, miałam stany depresyjne. Jednak potem będziesz pomalutku widziała świetełko w tunelu Będzie Ci naprawdę dużo lżej. Czas leczy rany, tyczy się to również tej terapii.

2012-07-29, 08:54	#8
54ce3fbc88f185a301100989ca5a9ee48614e14d_61d631024e2fc Konto usunięte Zarejestrowany: 2012-07 Wiadomości: 1 395	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy Witam was. Tak jak i wy, mogę utozsamic się z syndromem DDA. Od niedawna zdecydowałam się na terapie , w moim mieście..w chwili przypływu siły i odwagi zgłosiłam się tam. Będę uczęszczac przez pierwszy rok na terapię grupową...potem może indywidualna.. narazie tylko przysłuchuje się innym i ,staram jakoś oswoic z nową sytułacją. Powiem wam, że mimo iż nie robię tam ,jak narazie niczego szczególnego.. po spotkaniu,gdy wszyscy się rozchodzimy.. ja czuje się o niebo lepiej.. ! jest mi lżej, może dlatego że obracam się wśród ludzi ,o podobnych problemach do moich ,i czuje że nie jestem jakimś odmiencem. Mam 19 lat, jak narazie mieszkam wciąż w swoim rodzinnym domu.. muszę tam pozostac do ukończenia szkoły.. zależy mi na wykształceniu. Jakie jest moje życie?oprócz pijaństwa mojego ojca..wiecznych awantur, i przemocy..z jego storny.. Nie mam niczego,czym mogłabym się pochwalic.. Jestem zakompleksiona, zamknięta w Sobie odsunięta od ludzi..mam problemy z poczuciem swojej wartości.. zazwyczaj daje się wykorzystywac i omotac przez ludzi.. nie mam przyjaciół.. nikogo bliskiego.. mimo że czasami spostrzegam złe zachowania u innych.. jestem wiecznie oddana i lojalna..bardzo zalezy mi na sympatii ludzi. Często wyraźnie widzę..że zadaje się z ludzimi,któży wciąż podcinają mi skrzydła.. są dla mnie wredni.tacy toksyczni ...ale ja i tak do nich lęcetylko po to,żeby miec z kim zamienic kilka słów.. W relacji z facetami,też nie jest najlepiej.. tak bardzo bym chciała ,żeby komus na mnie zależało.. jeden człowiek zastąpiłby mi połowe ludzkośc.. co za tym idzie, często tracę swoją godnosc..poniżam Sama siebie,a potem nie mogę patrzec na Siebie w lustrze. Ps.Gdybyście miały ,jakieś ciekawe ksiązki.. które pomogłby mi odnaleśc w nich ,chociaż cząstke Siebie. napewno nie pogardziłabym `ich tytułem i autorem Pozdrawiam. Edytowane przez 54ce3fbc88f185a301100989ca5a9ee48614e14d_61d631024e2fc Czas edycji: 2012-07-29 o 08:55

2012-07-29, 09:36	#9
lailapeak Przyczajenie Zarejestrowany: 2012-07 Wiadomości: 13	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy [1=54ce3fbc88f185a30110098 9ca5a9ee48614e14d_61d6310 24e2fc;35569362]Witam was. Tak jak i wy, mogę utozsamic się z syndromem DDA. Od niedawna zdecydowałam się na terapie , w moim mieście..w chwili przypływu siły i odwagi zgłosiłam się tam. Będę uczęszczac przez pierwszy rok na terapię grupową...potem może indywidualna.. narazie tylko przysłuchuje się innym i ,staram jakoś oswoic z nową sytułacją. Powiem wam, że mimo iż nie robię tam ,jak narazie niczego szczególnego.. po spotkaniu,gdy wszyscy się rozchodzimy.. ja czuje się o niebo lepiej.. ! jest mi lżej, może dlatego że obracam się wśród ludzi ,o podobnych problemach do moich ,i czuje że nie jestem jakimś odmiencem. Mam 19 lat, jak narazie mieszkam wciąż w swoim rodzinnym domu.. muszę tam pozostac do ukończenia szkoły.. zależy mi na wykształceniu. Jakie jest moje życie?oprócz pijaństwa mojego ojca..wiecznych awantur, i przemocy..z jego storny.. Nie mam niczego,czym mogłabym się pochwalic.. Jestem zakompleksiona, zamknięta w Sobie odsunięta od ludzi..mam problemy z poczuciem swojej wartości.. zazwyczaj daje się wykorzystywac i omotac przez ludzi.. nie mam przyjaciół.. nikogo bliskiego.. mimo że czasami spostrzegam złe zachowania u innych.. jestem wiecznie oddana i lojalna..bardzo zalezy mi na sympatii ludzi. Często wyraźnie widzę..że zadaje się z ludzimi,któży wciąż podcinają mi skrzydła.. są dla mnie wredni.tacy toksyczni ...ale ja i tak do nich lęcetylko po to,żeby miec z kim zamienic kilka słów.. W relacji z facetami,też nie jest najlepiej.. tak bardzo bym chciała ,żeby komus na mnie zależało.. jeden człowiek zastąpiłby mi połowe ludzkośc.. co za tym idzie, często tracę swoją godnosc..poniżam Sama siebie,a potem nie mogę patrzec na Siebie w lustrze. Ps.Gdybyście miały ,jakieś ciekawe ksiązki.. które pomogłby mi odnaleśc w nich ,chociaż cząstke Siebie. napewno nie pogardziłabym `ich tytułem i autorem Pozdrawiam.[/QUOTE] Bardzo bardzo polecam ksiazki Wojciecha Eichelbergera. Czytalam niemal wszystkie, cieple i pozytywnie nastawiajace. Pozwole sobie zacytowac slowa Pana Wojtka: ''A przecież wielu ludzi „posiada” dzieci po to, aby czuć się kochanymi. Bo dzieci bardzo dużo, praktycznie wszystko, potrafią wybaczyć rodzicom. Dzięki temu wielu rodziców dożywa swoich dni w złudzeniu, że byli dobrymi rodzicami, a wiele dzieci przeżywa życie w fałszywym przekonaniu, że to, iż nie byli kochani, to ich wina i że nie zasługują na miłość''. __________________ Za brak polskich znakow przepraszam.

2012-07-29, 09:59	#10
lailapeak Przyczajenie Zarejestrowany: 2012-07 Wiadomości: 13	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy PS. Jest wiele ksiazek, ktore moga pomoc poczuc sie lzej. Mysle, ze czasem nawet nie trzeba mocno wglebiac sie w swoja historie. Wystarczy spojrzec na zycie innych ludzi. I tu polecam Viktora E. Frankla ''Czlowiek w poszukiwaniu sensu''. __________________ Za brak polskich znakow przepraszam.

2012-07-29, 18:27	#11
malamyszka20 Zadomowienie Zarejestrowany: 2012-05 Wiadomości: 1 145	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy [1=54ce3fbc88f185a30110098 9ca5a9ee48614e14d_61d6310 24e2fc;35569362]Witam was. Tak jak i wy, mogę utozsamic się z syndromem DDA. Od niedawna zdecydowałam się na terapie , w moim mieście..w chwili przypływu siły i odwagi zgłosiłam się tam. Będę uczęszczac przez pierwszy rok na terapię grupową...potem może indywidualna.. narazie tylko przysłuchuje się innym i ,staram jakoś oswoic z nową sytułacją. Powiem wam, że mimo iż nie robię tam ,jak narazie niczego szczególnego.. po spotkaniu,gdy wszyscy się rozchodzimy.. ja czuje się o niebo lepiej.. ! jest mi lżej, może dlatego że obracam się wśród ludzi ,o podobnych problemach do moich ,i czuje że nie jestem jakimś odmiencem. Mam 19 lat, jak narazie mieszkam wciąż w swoim rodzinnym domu.. muszę tam pozostac do ukończenia szkoły.. zależy mi na wykształceniu. Jakie jest moje życie?oprócz pijaństwa mojego ojca..wiecznych awantur, i przemocy..z jego storny.. Nie mam niczego,czym mogłabym się pochwalic.. Jestem zakompleksiona, zamknięta w Sobie odsunięta od ludzi..mam problemy z poczuciem swojej wartości.. zazwyczaj daje się wykorzystywac i omotac przez ludzi.. nie mam przyjaciół.. nikogo bliskiego.. mimo że czasami spostrzegam złe zachowania u innych.. jestem wiecznie oddana i lojalna..bardzo zalezy mi na sympatii ludzi. Często wyraźnie widzę..że zadaje się z ludzimi,któży wciąż podcinają mi skrzydła.. są dla mnie wredni.tacy toksyczni ...ale ja i tak do nich lęcetylko po to,żeby miec z kim zamienic kilka słów.. W relacji z facetami,też nie jest najlepiej.. tak bardzo bym chciała ,żeby komus na mnie zależało.. jeden człowiek zastąpiłby mi połowe ludzkośc.. co za tym idzie, często tracę swoją godnosc..poniżam Sama siebie,a potem nie mogę patrzec na Siebie w lustrze. Ps.Gdybyście miały ,jakieś ciekawe ksiązki.. które pomogłby mi odnaleśc w nich ,chociaż cząstke Siebie. napewno nie pogardziłabym `ich tytułem i autorem Pozdrawiam.[/QUOTE] Jak czytam twoje slowa to tak jakbym czytala o sobie... Osoby z DDA maja chyba jakis wspolny mianownik. Ja mieszkam w UK i nie mam za bardzo mozliwosci uczeszczac na takie terapie ale zaczelam chodzic do psychologa co jak narazie nie bardzo mi pomaga...ale obacymy bylam jak narazie na 3 sesjach wiec to moze jeszcze za wczesnie zeby poczuc efekty..

2012-07-29, 19:00	#12
intransitive Wtajemniczenie Zarejestrowany: 2008-03 Wiadomości: 2 769	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy Dołączam do Was. Autorko wątku - miałam taką samą sytuację - przyszłam na swoje pierwsze spotkanie terapeutyczne, które odwołali. I ja nawet nie powstrzymywałam się z płaczem - po prostu rozryczałam się od razu. I tak okazało się, że terapię rozpocznę dopiero we wrześniu. Chyba malamyszka ma rację - jest ten wspólny mianownik. Bo czytam Wasze wypowiedzi i czuję się jakbym to ja pisała. Chciałabym żeby ten wątek się rozkręcił, chyba dobrze by nam zrobiła rozmowa z podobnymi do siebie... __________________

2012-07-29, 20:14	#13
karola_d Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-07 Lokalizacja: wawa Wiadomości: 251	Dot.: DDA-ciężkie rozmowy Cześć dziewczyny mamy już wątek o dda https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=124089 i wizażowy klub, przyłączcie sie https://wizaz.pl/forum/group.php?groupid=1024

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)