Udaję kogoś, kim nie jestem...

[i_have_no_name]

Cześć! Czuję, że muszę się komuś tak po prostu wygadać z tego, co leży mi właśnie na sercu...

Obecnie jestem osobą w wieku licealnym i odkąd pamiętam była zawsze osobą może nie tyle co nieśmiałą (choć to pewnie w granicach jakiejś normalności też), ale zamkniętą w sobie; nie dopuszczałam do siebie zbyt blisko wielu ludzi; miałam dwie lub trzy bliższe koleżanki i tyle, albo w ogóle ich nie miałam, bo bywało też tak.

Od pewnego czasu zauważyłam u siebie taką dziwną przypadłość, że udaję przed ludźmi kogoś, kim nie jestem. Zależne jest to, oczywiście, od ludzi wśród, których się znajduję. I nie mówię w tym przypadku o kłamaniu przed kimś, tylko o zachowywaniu się jak zupełnie inna osoba.

Wśród tych ludzi, których się nie znam za dobrze lub po prostu się wstydzę potrafię się w ogóle nie odzywać lub mówić tylko wtedy, kiedy mnie o to proszą. I to by wydawało się zupełnie normalną sprawą. Gorzej jest jednak z tym, że wśród ludzi, z którymi jestem jakoś bliżej zachowuje się jak... idiotka, jak zupełnie inna osoba; jak taka, która rozpaczliwie żebrze o atencję i robię to całkowicie niekontrolowanie. Po takim spotkaniu ze znajomymi wracam do domu i czuję wręcz do siebie wstręt za to.

Czuję, że to jest sprzeczne z prawdziwym obrazem mnie, choć też trudno mi określić jaka naprawdę jestem. Tak trochę jakbym siebie nie znała. Nie umiem wymienić zbyt wielu swoich cech. W ogóle to czasami czuję się tak, jakbym żyła gdzieś w swoim wewnętrznym świecie, a to co dzieje na zewnątrz było zamglone, jakbym nie była częścią tego świata, jakbym tylko na nią patrzyła.

Sama nie wiem, jakiej oczekuję od was odpowiedzi, pisząc to. Chyba musiałam się komuś wygadać. Z góry dziękuję za poświęcony mi czas.

[hellokejti_]

Rozważałaś wizytę u psychologa? Wiem, że może Ci się wydawać, ze to zwykła nieśmiałość, ale są różne zaburzenia, które można leczyć, i dobrze, żeby ktoś z tobą o tym pogadał i pomógł zrozumieć dokładnie co Ci jest

[lovebird]

Mnie to wygląda na niskie poczucie własnej wartości, też bym sugerowała pomoc specjalisty.

[Frezja__]

Nie znam osoby, która zawsze, wszędzie i przy każdym zachowuje się tak samo. Dla mnie to jest normalne. Z obcymi nie rozmawiam, w gronie moich znajomych, których lubię i czuję się swobodnie dużo mówię i się śmieję. Przy rodzicach jestem jeszcze inną osobą.
I nie robię tego pod przymusem czy specjalnie.