Nie układa mi się w życiu

[Effy_Es]

Hej,

nie bardzo wiem, jak sobie poradzić z rozczarowaniem. Prawie nic mi się nie udaje.
Praca - we wrześniu kończy mi się umowa. Nie wygląda na to, że mi ją przedłużą.
Związki to porażka. Próbuję znaleźć kogoś już pół roku i nic. Zawsze jest coś, np. facet ma dziecko, był już żonaty, wciąż kontaktuje się z byłymi, ma długi, jest narkomanem, nie wyobraża sobie weekendu bez picia alkoholu, nie chce zamieszkać w mieście, przegląda same gołe babki w necie i w mediach społecznościowych.
Ostatnio spotykałam się 1.5 miesiąca z facetem, który dopiero teraz przyznał mi się, że był karany, niedawno wyszedł z więzienia. Pożegnałam go, bo to nie ma sensu. Jeszcze się obraził, bo czy on nie zasługuje na miłość?

Nie wiem, co już dalej robić. Nie chcę brać na siebie czyjegoś bagażu życiowego skoro ja sama takiego nie mam. Nie wiem, co robić, jak sobie poradzić ze wszystkim - stresem, rozczarowaniem, załamianiem itp.

[Snowdrop_]

Napisane przez Effy_Es

Hej,

nie bardzo wiem, jak sobie poradzić z rozczarowaniem. Prawie nic mi się nie udaje.
Praca - we wrześniu kończy mi się umowa. Nie wygląda na to, że mi ją przedłużą.
Związki to porażka. Próbuję znaleźć kogoś już pół roku i nic. Zawsze jest coś, np. facet ma dziecko, był już żonaty, wciąż kontaktuje się z byłymi, ma długi, jest narkomanem, nie wyobraża sobie weekendu bez picia alkoholu, nie chce zamieszkać w mieście, przegląda same gołe babki w necie i w mediach społecznościowych.
Ostatnio spotykałam się 1.5 miesiąca z facetem, który dopiero teraz przyznał mi się, że był karany, niedawno wyszedł z więzienia. Pożegnałam go, bo to nie ma sensu. Jeszcze się obraził, bo czy on nie zasługuje na miłość?

Nie wiem, co już dalej robić. Nie chcę brać na siebie czyjegoś bagażu życiowego skoro ja sama takiego nie mam. Nie wiem, co robić, jak sobie poradzić ze wszystkim - stresem, rozczarowaniem, załamianiem itp.

Zawsze można być samej, lepiej niż z kimś kto nas źle traktuje czy jest jakiś nie taki. Ja teraz po raz pierwszy jestem w związku z kimś kto jest dla mnie największym wsparciem i dlatego to z nim będę miała rodzinę, mam nadzieję, a wcześniej też niestety byłam w kilku związkach i każdy był niewypałem. Życie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mileva_]

Wymieniłaś tylko dwie dziedziny życia. Jak wygląda sytuacja na innych polach?


Co do pracy - nawet jeśli nie przedłużą Ci umowy, kolejna może okazać się znacznie lepsza. Niestety takie czasy, że zwolnienia są na porządku dziennym. Rozmawiałaś już na ten temat z przełożonym?


Co do związku - pół roku poszukiwań to nie jest aż tak dużo. Może warto trochę odpuścić i skupić się na swoim życiu?



Tak naprawdę niepokojący jest ostatni akapit założycielskiego posta - jeśli czujesz, że sytuacja Cię przerasta, pomyśl o psychologu. Powodzenia.

[PumpkinEyes]

Na twoim miejscu skupiłabym się na rozwoju zawodowym. Na to masz większy wpływ. Co do związków to czasem dobrze wrzucić na luz i nie przejmować się tak niepowodzeniami. Poza tym warto otaczać się innymi ludźmi, bo raz, że wtedy człowiek nie czuje się taki samotny, a dwa, że ma większą szansę poznać kogoś przez znajomych.

[MayaMarie]

Jeśli jest Ci naprawdę ciężko i od dłuższego czasu to: psychoterapeuta (uwaga, nie każdy psycholog nim jest! Szukaj typowo psychoterapeuty, sprawdź czy jest pod superwizją); to lepsza inwestycja w siebie niż dobra materialne

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

patrz na dobre strony, osoby, które częściej zmieniają pracę statystycznie zarabiają więcej

a tak bardziej poważnie - jeśli nie radzisz sobie ze stresem, załamaniem, itp, to rozważ terapię

[ksiezyc_w_niepelni]

Raczej nie ma na to rad poza terapią, dbaniem o siebie i przeczekaniem gorszego momentu, a także staraniami: szukaniem nowej pracy i odpoczynkiem od związków i randek, skoro na razie nie idą.



Swoją drogą, ja też mam mega pecha w miłości, chodzę na terapię i w ogóle, ale nadal jest ciężko i szczerze, mam jakieś takie uczucie, że raczej lżej nie będzie i to coś, co akurat w życiu mi nie wychodziło i nie będzie.

[Azarzelka]

Napisane przez Effy_Es

Hej,

nie bardzo wiem, jak sobie poradzić z rozczarowaniem. Prawie nic mi się nie udaje.
Praca - we wrześniu kończy mi się umowa. Nie wygląda na to, że mi ją przedłużą.
Związki to porażka. Próbuję znaleźć kogoś już pół roku i nic. Zawsze jest coś, np. facet ma dziecko, był już żonaty, wciąż kontaktuje się z byłymi, ma długi, jest narkomanem, nie wyobraża sobie weekendu bez picia alkoholu, nie chce zamieszkać w mieście, przegląda same gołe babki w necie i w mediach społecznościowych.
Ostatnio spotykałam się 1.5 miesiąca z facetem, który dopiero teraz przyznał mi się, że był karany, niedawno wyszedł z więzienia. Pożegnałam go, bo to nie ma sensu. Jeszcze się obraził, bo czy on nie zasługuje na miłość?

Nie wiem, co już dalej robić. Nie chcę brać na siebie czyjegoś bagażu życiowego skoro ja sama takiego nie mam. Nie wiem, co robić, jak sobie poradzić ze wszystkim - stresem, rozczarowaniem, załamianiem itp.

A nie wpadło ci do głowy, że być może szukasz nieco zbyt desperacko i stąd taki dobór potencjalnych partnerów? Zawsze troche mnie dziwią ludzie którzy muszą sobie kogoś znaleźc a nie tworzą związek bo po prostu mimochodem poznali kogoś z kim świetnie im sie przebywa.

[Trzepotka]

Treść usunięta

[Azarzelka]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

Co też brzmi jak materiał na terapie.

[karawanna]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

Ja myślę że też część osób sama na siebie narzuca taka presję z powodu, że po prostu marzą o założeniu rodziny, posiadaniu dzieci, a jak to zrealizować, gdy się nie ma partnera?

Wysłane z mojego SM-S901B przy użyciu Tapatalka

[Azarzelka]

Napisane przez karawanna

Ja myślę że też część osób sama na siebie narzuca taka presję z powodu, że po prostu marzą o założeniu rodziny, posiadaniu dzieci, a jak to zrealizować, gdy się nie ma partnera?

Wysłane z mojego SM-S901B przy użyciu Tapatalka

Zdecydowanie rozumiem marzenia i chęć ich realizacji, ale autorka jest jednak na tym etapie, że chyba czas połączyć puzzle i stwierdzić, że z jakiegoś powodu jej podejście nie działa a ona tylko marnuje czas. Wydaje mi sie, że lepiej jest próbować nawet dłuższy czas z drugiej strony i w końcu znaleźc kogos wartościowego niz chwytać się byle kogo "bo chcę kogoś znaleźć" i przemielić kilku(nastu) chłopa kończąc z niczym poza frustracją. Albo co gorsza tkwiąc w beznadziejnej relacji bo przecież trzeba brać co jest i lepiej nie będzie.

[karawanna]

Napisane przez Azarzelka

Zdecydowanie rozumiem marzenia i chęć ich realizacji, ale autorka jest jednak na tym etapie, że chyba czas połączyć puzzle i stwierdzić, że z jakiegoś powodu jej podejście nie działa a ona tylko marnuje czas. Wydaje mi sie, że lepiej jest próbować nawet dłuższy czas z drugiej strony i w końcu znaleźc kogos wartościowego niz chwytać się byle kogo "bo chcę kogoś znaleźć" i przemielić kilku(nastu) chłopa kończąc z niczym poza frustracją. Albo co gorsza tkwiąc w beznadziejnej relacji bo przecież trzeba brać co jest i lepiej nie będzie.

No ja też tak uważam, zwłaszcza że czytając ilu facetów Autorka opisała, z którymi randkowala przez pół roku, to wydaje się być ich sporo. Ale często ludzie sami narzucają na siebie presję w stylu "do 30tki muszę być po ślubie, a do 35 roku życia mieć dziecko" i spinają się, żeby to zrealizować, co często kończy się frustracja, desperacją i związkami z nieodpowiednimi osobami

Wysłane z mojego SM-S901B przy użyciu Tapatalka

[natalcia250]

Napisane przez karawanna

No ja też tak uważam, zwłaszcza że czytając ilu facetów Autorka opisała, z którymi randkowala przez pół roku, to wydaje się być ich sporo. Ale często ludzie sami narzucają na siebie presję w stylu "do 30tki muszę być po ślubie, a do 35 roku życia mieć dziecko" i spinają się, żeby to zrealizować, co często kończy się frustracja, desperacją i związkami z nieodpowiednimi osobami

Wysłane z mojego SM-S901B przy użyciu Tapatalka

z jednej strony mówi się, że żeby znaleźć odpowiedniego partnera do związku trzeba go aktywnie szukać, otworzyć się na ludzi, założyć konto na portalu randkowym etc. z drugiej strony jest to określane jako desperacja. no cóż, jeżeli komuś zależy na rodzinie i ma 30+ lat to chyba lepiej się trochę sprężyć z powodów czysto biologicznych ja bym tutaj popracowała nad określeniem jasno swoich preferencji przed samą sobą i nauczenia się rozpoznawać red flagi na wczesnym etapie.

[ksiezyc_w_niepelni]

No ale z drugiej strony jak całe otoczenie już ma tego przysłowiowego męża i dziecko, to łatwo jest się poczuć nie tak. Pojawiają się pytania w stylu: bo czemu ja nie, skoro obiektywnie jestem ok? I też taki lęk, zwłaszcza w kwestii dzieci, rodziny, że mamy jako kobiety określony czas na to i że może być kiedyś za późno. I to nie musi być tak, że przemielasz samych alkoholików czy osoby z problemami, może być tak, że spotykasz jedną osobę na rok, z którą idziesz na randkę i też nie wychodzi. Albo w ogóle nie poznajesz nikogo ciekawego czy samych zajętych. I łatwo mówić, ale jest jakiś taki lęk, że się nie pozna i spędzi się życie samemu. Jasne, można akceptować samotność, czuć się w niej nawet dobrze, ale naturalną potrzebą większości jest jednak związek, rodzina. Ja akceptuję, że mogę zostać sama, ale to nie znaczy, że nie będzie mi nigdy przykro, gdy będę patrzeć na kolejne żeniące się koleżanki, czy te, które pozostają w udanych związkach od dziesięcioleci... I też wcale nie wchodziłam w związki z jakimiś patusami, przemocowcami, alkoholikami. Po prostu nie wyszło z jakiegoś powodu.

[Myshqa]

Napisane przez ksiezyc_w_niepelni

No ale z drugiej strony jak całe otoczenie już ma tego przysłowiowego męża i dziecko, to łatwo jest się poczuć nie tak. Pojawiają się pytania w stylu: bo czemu ja nie, skoro obiektywnie jestem ok? I też taki lęk, zwłaszcza w kwestii dzieci, rodziny, że mamy jako kobiety określony czas na to i że może być kiedyś za późno. I to nie musi być tak, że przemielasz samych alkoholików czy osoby z problemami, może być tak, że spotykasz jedną osobę na rok, z którą idziesz na randkę i też nie wychodzi. Albo w ogóle nie poznajesz nikogo ciekawego czy samych zajętych. I łatwo mówić, ale jest jakiś taki lęk, że się nie pozna i spędzi się życie samemu. Jasne, można akceptować samotność, czuć się w niej nawet dobrze, ale naturalną potrzebą większości jest jednak związek, rodzina. Ja akceptuję, że mogę zostać sama, ale to nie znaczy, że nie będzie mi nigdy przykro, gdy będę patrzeć na kolejne żeniące się koleżanki, czy te, które pozostają w udanych związkach od dziesięcioleci... I też wcale nie wchodziłam w związki z jakimiś patusami, przemocowcami, alkoholikami. Po prostu nie wyszło z jakiegoś powodu.

Wydaje mi się, że tu nie chodzi o akceptowanie samotności tylko po prostu nauczenie się z nią funkcjonować jako "stanem przejściowym" zamiast popadać w kolejny związek na zasadzie "jakikolwiek, byleby był".