niedobra żona

[szlafroczek]

Witam
Ciężko mi ze sobą, nie mam z kim pogadać więc chcę wygadać się tutaj.
Od prawie 3 lat mam męża. Nigdy nie było to udane małżeństwo. Już przed ślubem wyprowadzał się kilka razy, po ślubie też. Ciężko jest ze mną wytrzymać a jednak zawsze wracał.
Jestem osobą spokojną, nieśmiałą, małomówną, miłą - tak wyglądam z boku. Lecz po poznaniu mnie jestem całkowitym przeciwieństwem opisywanej osoby, jestem nerwowa, wybuchowa, złośliwa, nie potrafię poradzić sobie sama ze sobą. Nie mam przyjaciół ani nawet znajomych bo nikt nie wytrzymuje ze mną na dłuższą metę. Ludzi się boję, najbardziej tego że ich zranię, skrzywdzę.

Wracając do powodu założenia tego wątku...
Nawet nie wiem jak to opisać...
Mąż mnie kocha. Niby mam wszystko a jednak czegoś mi brakuje.
Już przed ślubem zdarzało mi się zdradzać męża. Wiedział o tym - za każdym razem zerwanie i wyprowadzka, po kilku dniach wracał.
Kilka miesięcy temu spotkałam się z moim byłym chłopakiem, byliśmy ze sobą kilka lat. Zaczęłam zdradzać z nim męża. Ja wiem że to jest okrutne... wiem jaką krzywdę wyrządzam mężowi. Romans trwał pół roku, skończył się kilka dni temu. Przez ten czas widzieliśmy się tylko kilka razy (mieszkamy bardzo daleko od siebie), niekończące się rozmowy na gg i skype, smsy. Wyjechaliśmy razem na weekend, planowałam odejść od męża i być z ex. Po wyjeździe zaczęło się psuć, ona naciskał abym odeszła, wpadał w depresję gdy mu mówiłam że był seks z mężem.
Kilka tygodni temu poznałąm kogoś nowego. Mąż o nim nie wie, ex wie. Ex przez to pije, bierze leki uspokajające, cierpi przeze mnie. Powiedział że nie zniesie dłużej tego. Wcale mu się nie dziwie.

Gdy poznałam M ("trzeciego") na mojej twarzy znów zaczynał pojawiać się uśmiech. Właściwie od pierwszego spotkania sam na sam były pieszczoty. Zdradzałam podwójnie - i męża i ex.

Nie wiem co zrobić ze swoim życiem. ja dłużej tak nie mogę
Nie chcę skrzywdzić kolejnej osoby. Potrafię tylko krzywdzić... sprawiać że inni przeze mnie cierpią. I choć wiem jakimi zachowaniami powoduję to cierpienie nie potrafię się od nich powstrzymać. Dla mnie to jest tak jakby zastrzyk siły do życia, zastrzyk adrenaliny. Nie radzę sobie z życiem i wymyślam różne sposoby hmmm.... tylko nie wiem na co... może na umilenie życia, może jako powody do codziennego otwierania oczu.

Biorę leki antydepresyjne, od pół roku. Po nich jest trochę lepiej, jestem mniej nerwowa, nie wybucham tak często, nie czepiam się każdego słowa któro mi się nie podoba, każdego "złego" gestu. Ale też po nich stałam się bardziej obojętna, tak jakby przestało mi zależeć na czymkolwiek. Zdrady zaczeły się w tym samym czasie co leki. I nie wiem czy dalej je brać, czy przestać. Jak przestanę boję się że znów będę się denerwować...

[SLAWEK_TM]

jak dłużnej tak nie możesz, TO PO CO TO ROBISZ!?

[szlafroczek]

skomplikowane to strasznie.... dlaczego tak robię? nie wiem

[Asienka187]

Napisane przez szlafroczek

Witam
Ciężko mi ze sobą, nie mam z kim pogadać więc chcę wygadać się tutaj.
Od prawie 3 lat mam męża. Nigdy nie było to udane małżeństwo. Już przed ślubem wyprowadzał się kilka razy, po ślubie też. Ciężko jest ze mną wytrzymać a jednak zawsze wracał.
Jestem osobą spokojną, nieśmiałą, małomówną, miłą - tak wyglądam z boku. Lecz po poznaniu mnie jestem całkowitym przeciwieństwem opisywanej osoby, jestem nerwowa, wybuchowa, złośliwa, nie potrafię poradzić sobie sama ze sobą. Nie mam przyjaciół ani nawet znajomych bo nikt nie wytrzymuje ze mną na dłuższą metę. Ludzi się boję, najbardziej tego że ich zranię, skrzywdzę.

Wracając do powodu założenia tego wątku...
Nawet nie wiem jak to opisać...
Mąż mnie kocha. Niby mam wszystko a jednak czegoś mi brakuje.
Już przed ślubem zdarzało mi się zdradzać męża. Wiedział o tym - za każdym razem zerwanie i wyprowadzka, po kilku dniach wracał.
Kilka miesięcy temu spotkałam się z moim byłym chłopakiem, byliśmy ze sobą kilka lat. Zaczęłam zdradzać z nim męża. Ja wiem że to jest okrutne... wiem jaką krzywdę wyrządzam mężowi. Romans trwał pół roku, skończył się kilka dni temu. Przez ten czas widzieliśmy się tylko kilka razy (mieszkamy bardzo daleko od siebie), niekończące się rozmowy na gg i skype, smsy. Wyjechaliśmy razem na weekend, planowałam odejść od męża i być z ex. Po wyjeździe zaczęło się psuć, ona naciskał abym odeszła, wpadał w depresję gdy mu mówiłam że był seks z mężem.
Kilka tygodni temu poznałąm kogoś nowego. Mąż o nim nie wie, ex wie. Ex przez to pije, bierze leki uspokajające, cierpi przeze mnie. Powiedział że nie zniesie dłużej tego. Wcale mu się nie dziwie.

Gdy poznałam M ("trzeciego") na mojej twarzy znów zaczynał pojawiać się uśmiech. Właściwie od pierwszego spotkania sam na sam były pieszczoty. Zdradzałam podwójnie - i męża i ex.

Nie wiem co zrobić ze swoim życiem. ja dłużej tak nie mogę
Nie chcę skrzywdzić kolejnej osoby. Potrafię tylko krzywdzić... sprawiać że inni przeze mnie cierpią. I choć wiem jakimi zachowaniami powoduję to cierpienie nie potrafię się od nich powstrzymać. Dla mnie to jest tak jakby zastrzyk siły do życia, zastrzyk adrenaliny. Nie radzę sobie z życiem i wymyślam różne sposoby hmmm.... tylko nie wiem na co... może na umilenie życia, może jako powody do codziennego otwierania oczu.

Biorę leki antydepresyjne, od pół roku. Po nich jest trochę lepiej, jestem mniej nerwowa, nie wybucham tak często, nie czepiam się każdego słowa któro mi się nie podoba, każdego "złego" gestu. Ale też po nich stałam się bardziej obojętna, tak jakby przestało mi zależeć na czymkolwiek. Zdrady zaczeły się w tym samym czasie co leki. I nie wiem czy dalej je brać, czy przestać. Jak przestanę boję się że znów będę się denerwować...

Zostaw męża, zwerwij kontakty z exem i znajdz dobrego psychologa.

[szlafroczek]

Napisane przez Asienka187

Zostaw męża, zwerwij kontakty z exem i znajdz dobrego psychologa.

dobrego psychologa bardzo chciałąbym znaleść ale nie mieszkam w Polsce więc jest problem językowy... z exem nie odzywamy się od kilku dni.
Co do zosatwienia męża - zależy mi na nim.... ja wiem jak to brzmi po tym co robię. Tylko nie wiem czy to po prostu nie jest przyzwyczajenie i wdzięczność.

[kamciurka]

A mi się wydaje, że problem może być też faktycznie w tych lekach. Sama po sobie wiem, że po takich lekarstwach człowiek dostaje skrzydeł, dotychczasowe szare życie przybiera na kolorach, człowiek momentami tłumaczy sobie, że powinien myśleć o sobie i o swoim szczęściu, bo przecież jak był chory wcześniej, to nikt nie był mu w stanie pomóc. To takie troszkę zachłyśnięcie życiem, ale musisz się z tym uporać, musisz sama dojść do tego co jest złe. Nikt tego za Ciebie nie zrobi, a takie życie jak teraz prowadzisz wbrew pozorom działa na Ciebie i Twoją psychikę bardziej niszcząco niż niejedno ciężkie przeżycie. Odetnij się od wszystkiego, usiądź, przemyśl, wizyta u psychologa jak najbardziej, porozmawiaj z nim, podziel się swoimi problemami, ale przede wszystkim pamiętaj, odstawisz leki i może być tak, że minie to dobre samopoczucie, a zostaną wyrzuty sumienia, podwójne, bo nie wspierane przez leki. Wiem co mówię

[szlafroczek]

Napisane przez kamciurka

A mi się wydaje, że problem może być też faktycznie w tych lekach. Sama po sobie wiem, że po takich lekarstwach człowiek dostaje skrzydeł, dotychczasowe szare życie przybiera na kolorach, człowiek momentami tłumaczy sobie, że powinien myśleć o sobie i o swoim szczęściu, bo przecież jak był chory wcześniej, to nikt nie był mu w stanie pomóc. To takie troszkę zachłyśnięcie życiem, ale musisz się z tym uporać, musisz sama dojść do tego co jest złe.

tylko że ja doskonale wiem że to co robię jest złe, że nie powinnam się tak zachowywać ale to dodatkowo dodaje adrenaliny.... dodatkowo sprawia że jeszcze bardziej wiem jaka zła, niedobra i okrutna jestem
Już wcześniej brałam te leki i wiem że po odstawieniu jest koszmar, nie wiem czy kiedykolwiek w życiu będę mogła normalnie funkcjonować, bez leków.

[kamciurka]

Napisane przez szlafroczek

tylko że ja doskonale wiem że to co robię jest złe, że nie powinnam się tak zachowywać ale to dodatkowo dodaje adrenaliny.... dodatkowo sprawia że jeszcze bardziej wiem jaka zła, niedobra i okrutna jestem
Już wcześniej brałam te leki i wiem że po odstawieniu jest koszmar, nie wiem czy kiedykolwiek w życiu będę mogła normalnie funkcjonować, bez leków.

Wiem coś na ten temat. Więc jeśli to nie chwilowe zachłyśnięcie życiem i robisz to świadomie to nie wiem co Ci doradzić. Może spróbuj sobie urozmaicić życie w inny sposób, może to przez jakąś monotonię. Wiesz wydaje mi się, że jesteś pewna, że mąż od Ciebie nie odejdzie i dlatego pozwalasz sobie na takie zachowania, dopóki sprawa nie stanie na ostrzu noża Twoje myślenie się nie zmieni, dopiero jak faktycznie przyjdzie taki dzień, że mąż się spakuje i stanie z walizkami w drzwiach, dotrze do Ciebie, czy to co tak na codzień Ci sprawia przyjemność, to to o co w życiu Ci chodziło. Z drugiej strony może Twoje małżeństwo to nie jest to. Ja polecam wizyty u psychologa, może dojdzie gdzie tkwi przyczyna Twojego zachowania.

[dominikmeller25]

Napisane przez szlafroczek

Już wcześniej brałam te leki i wiem że po odstawieniu jest koszmar, nie wiem czy kiedykolwiek w życiu będę mogła normalnie funkcjonować, bez leków.

to w takim razie jesteś uzależniona a to się leczy w specjalnych ośrodkach!

i naprawdę męża zostaw bo w końcu się dowie i wtedy dopiero stanie się tragedia! Ty się nie zmienisz, zdradzałaś i będziesz zdradzać nadal, zasmakowałaś w tym i już nie zrezygnujesz z tego, leki w tym wszystkim są tylko wymówką, bo cały problem leży w Tobie i braku szacunku wobec męża!
dziwię się że on jest aż tak naiwny i głupi, żeby po kolejnych zdradach o których się dowiadywał, wracał i dawał sobą poniewierać po raz kolejny...

[szlafroczek]

byłam już u psychologów, psychiatrów jak mieszkałam w Polsce... tutaj mam problem ze znalezieniem polskiego psychologa
Zycie mam urozmaicone. Nie jestem typem osoby która ciągle bez sensu gapi się w tv. Mam dużo pasji które kocham, bez nich bym zginęła całkiem.
Mąż już wiele razy się wyprowadzał, wracał zawsze, nigdy go o to nie prosiłam. Nie odejdzie ode mnie. Może właśnie dlatego czuję że mogę robić co chcę?

---------- Dopisano o 07:40 ---------- Poprzedni post napisano o 07:36 ----------

Napisane przez dominikmeller25

to w takim razie jesteś uzależniona a to się leczy w specjalnych ośrodkach!

co byś wybrała na moim miejscu? leki i względna normalność czy piekło bez leków - ciągłe denerwowanie się, wybuchanie, ataki lęku, ataki paniki

[kamciurka]

Napisane przez dominikmeller25

to w takim razie jesteś uzależniona a to się leczy w specjalnych ośrodkach!

i naprawdę męża zostaw bo w końcu się dowie i wtedy dopiero stanie się tragedia! Ty się nie zmienisz, zdradzałaś i będziesz zdradzać nadal, zasmakowałaś w tym i już nie zrezygnujesz z tego, leki w tym wszystkim są tylko wymówką, bo cały problem leży w Tobie i braku szacunku wobec męża!
dziwię się że on jest aż tak naiwny i głupi, żeby po kolejnych zdradach o których się dowiadywał, wracał i dawał sobą poniewierać po raz kolejny...

a Ty prorok jaki czy co? Czyli rozumiem ze każdy kto kiedyś zdradził robi już to do konca życia? No to muszę Cię rozczarować...
Autorko wątku zastanów się nad sensem swojego małżeństwa.
Odnośnie leków i uzależnienie od nich, to niestety, ale niektórzy na takie leki są skazani do końca życia.

[Wroclovianka]

Napisane przez kamciurka

A mi się wydaje, że problem może być też faktycznie w tych lekach. Sama po sobie wiem, że po takich lekarstwach człowiek dostaje skrzydeł, dotychczasowe szare życie przybiera na kolorach, człowiek momentami tłumaczy sobie, że powinien myśleć o sobie i o swoim szczęściu, bo przecież jak był chory wcześniej, to nikt nie był mu w stanie pomóc. To takie troszkę zachłyśnięcie życiem, ale musisz się z tym uporać, musisz sama dojść do tego co jest złe. Nikt tego za Ciebie nie zrobi, a takie życie jak teraz prowadzisz wbrew pozorom działa na Ciebie i Twoją psychikę bardziej niszcząco niż niejedno ciężkie przeżycie. Odetnij się od wszystkiego, usiądź, przemyśl, wizyta u psychologa jak najbardziej, porozmawiaj z nim, podziel się swoimi problemami, ale przede wszystkim pamiętaj, odstawisz leki i może być tak, że minie to dobre samopoczucie, a zostaną wyrzuty sumienia, podwójne, bo nie wspierane przez leki. Wiem co mówię

Tylko, że antydepresanty bierze od pół roku a zdrady są od ponad 3 lat - wiec nie tłumaczyłabym nimi "złego" postępowania Autorki.
Skoro wiesz co jest złe - to tego nie rób. Przecież od Ciebie tylko zależy jak postąpisz. Masz męża - zastanów się czy dalej chcesz tkwić w tym związku, czy daje Ci szczęście i satysfakcje - wydaje mi się, ze nie skoro szukasz tego poza związkiem.
Musisz się zastanowić czego tak na prawdę chcesz od życia - bez tego ani rusz. Bo albo żyjesz z mężem albo będziesz singielką latającą z kwiatka na kwiatek.
Dobry psycholog na pewno się przyda.

[kamciurka]

Napisane przez szlafroczek

tylko że ja doskonale wiem że to co robię jest złe, że nie powinnam się tak zachowywać ale to dodatkowo dodaje adrenaliny.... dodatkowo sprawia że jeszcze bardziej wiem jaka zła, niedobra i okrutna jestem
Już wcześniej brałam te leki i wiem że po odstawieniu jest koszmar, nie wiem czy kiedykolwiek w życiu będę mogła normalnie funkcjonować, bez leków.

Napisane przez Wroclovianka

Tylko, że antydepresanty bierze od pół roku a zdrady są od ponad 3 lat

z tego co ja zrozumiałam to teraz od pół roku, a wcześniej, też brała

[Gwiazdeczka1978]

Dla mnie takie zachowanie jest dziwne, nie bede Ci wspołczuc. Wspołczuje twojemu mezowi. Uwazam, ze jestes wyrachowana egoistką i nie dziwie sie, ze nie masz znajomych. Zycie jest sztuką wyborów, nie mozna miec wszystkiego. Ty nie chcesz sie decydowac, robisz wyłacznie co Ci pasuje, nie licząc sie z innymi. Proponuje zaczac sie troche skupiac na innych a nie na sobie, moze wtedy ludzie Cie polubią.

[brownayes]

Nie znam się na działaniu w/w leków, może coś w tym jest, że to one mają taki wpływ na ciebie, ale... niekonieznie. Wiesz, że to co robisz jest złe niemorlane, ale mimo wszystko nie umiesz z tego zrezygnować. To siedzi w Tobie. Rozumiem to. Pewnie przydałaby Ci się pomoc psychologa, ale najważniejsze to odnaleść prawde samą w sobie. jedno jest pewne nie możesz tak dalej żyć bo się zagubisz jeszcze bardziej. Z Twojego małżeństwa raczej już nic nie będzie. Zreszto nie ma w tym sensu.. Twój mąż jest strasznie zaślepiony. Mówisz, że masz dużo pasji to zajmnij się właśni nimi. Potem odzyskasz równowagę i zaczniesz budować swoje życie prywatne na nowo.. Ale mimo wszystko Cie rozumiem i moze nie powinnam akurat doradzać...

[dominikmeller25]

Napisane przez kamciurka

a Ty prorok jaki czy co? Czyli rozumiem ze każdy kto kiedyś zdradził robi już to do konca życia? No to muszę Cię rozczarować...

wybacz ale ten wątek jednak pokazuje że jest inaczej niż uważasz, co potwierdzają zdrady przed jak i po ślubie...
i nikt nie jest skazany na branie leków do końca życia (poza osobami które chorują na coś) a obsesyjne branie antydepresantów jest uzależnieniem!
a jak kończą uzależnieni pisać chyba nie trzeba bo o przykładach głośno było w telewizji...

[arrabbiata]

Napisane przez Gwiazdeczka1978

Dla mnie takie zachowanie jest dziwne, nie bede Ci wspołczuc. Wspołczuje twojemu mezowi. Uwazam, ze jestes wyrachowana egoistką i nie dziwie sie, ze nie masz znajomych. Zycie jest sztuką wyborów, nie mozna miec wszystkiego. Ty nie chcesz sie decydowac, robisz wyłacznie co Ci pasuje, nie licząc sie z innymi. Proponuje zaczac sie troche skupiac na innych a nie na sobie, moze wtedy ludzie Cie polubią.

Zgadzam się. Do tego robisz z siebie biedną zagubioną sierotkę, leci na 3 fronty bo się pogubiła w życiu, no biedactwo, tylko współczuć.
Nie lubię takich ludzi.

[szlafroczek]

Napisane przez dominikmeller25

wybacz ale ten wątek jednak pokazuje że jest inaczej niż uważasz, co potwierdzają zdrady przed jak i po ślubie...
i nikt nie jest skazany na branie leków do końca życia (poza osobami które chorują na coś) a obsesyjne branie antydepresantów jest uzależnieniem!
a jak kończą uzależnieni pisać chyba nie trzeba bo o przykładach głośno było w telewizji...

nie biorę leków tak sobie bo mi się to podoba i od lekarza usłyszałam że możliwe że do końca życia będę te leki brała... z jakimiś odstepami czasowymi

[Wroclovianka]

Napisane przez kamciurka

z tego co ja zrozumiałam to teraz od pół roku, a wcześniej, też brała

No chyba, że tak. Nie doczytałam

Nie wiem jednak czy aż tak bym tłumaczyła lekami swoje zachowanie - zwłaszcza chodzi mi o kwestie damsko-męskie.

[kamciurka]

Napisane przez Wroclovianka

No chyba, że tak. Nie doczytałam

Nie wiem jednak czy aż tak bym tłumaczyła lekami swoje zachowanie - zwłaszcza chodzi mi o kwestie damsko-męskie.

mogą mieć taki wpływ, ale obstaję za tym, że raczej w poczatkowej fazie kiedy to brzydki do tej pory świat odzyskuje swoje kolory poprzez przyjmowanie tabletek i czlowiek moze się tym za bardzo zachłysnąć, jednak faktycznie po jakimś czasie przyjmowania tych leków czlowiek powinien przejrzec na oczy.

---------- Dopisano o 09:16 ---------- Poprzedni post napisano o 09:13 ----------

Napisane przez dominikmeller25

wybacz ale ten wątek jednak pokazuje że jest inaczej niż uważasz, co potwierdzają zdrady przed jak i po ślubie...
i nikt nie jest skazany na branie leków do końca życia (poza osobami które chorują na coś) a obsesyjne branie antydepresantów jest uzależnieniem!
a jak kończą uzależnieni pisać chyba nie trzeba bo o przykładach głośno było w telewizji...

no nie dość że prorok to jeszcze lekarz psychiatra. To ja Ci powiem tak: choruję na nerwicę lękową wegetatywną, czyli nie wywołaną jakimś cięższym przeżyciem i własnie w takich przypadkach czasami żadna psychoterapia nie pomaga, bo choroba nie jest spowodowana przeżyciami

[paulina150528]

Napisane przez Gwiazdeczka1978

Dla mnie takie zachowanie jest dziwne, nie bede Ci wspołczuc. Wspołczuje twojemu mezowi. Uwazam, ze jestes wyrachowana egoistką i nie dziwie sie, ze nie masz znajomych. Zycie jest sztuką wyborów, nie mozna miec wszystkiego. Ty nie chcesz sie decydowac, robisz wyłacznie co Ci pasuje, nie licząc sie z innymi. Proponuje zaczac sie troche skupiac na innych a nie na sobie, moze wtedy ludzie Cie polubią.

Napisane przez arrabbiata

Zgadzam się. Do tego robisz z siebie biedną zagubioną sierotkę, leci na 3 fronty bo się pogubiła w życiu, no biedactwo, tylko współczuć.
Nie lubię takich ludzi.

Zgadzam sie ze słowami dziewczyn
Nijak dla mnie usprawiedliwieniem i robieniem ofiary z siebie,jest przyjmowanie leków.Znam nie jedną osobe któa je przyjmuje ale swój rozum ma

A Tobie jest wygodnie.Zabawisz sie z exem,ale zawsze masz świadomośc,ze masz męza.
Męża do którego mozesz wrócic skoro on wiedzac o Twoich poczynaniach je tak znosi z przymruzeniem oka.

Dziewczyne niektóe napisałay,ze szkoda im Twojego męza...mi nie szkoda ani Ciebie bo sama w ten kozi róg zabrnełaś,ani jego bo wcześniej najwidoczniej Ci przyzwalał na takie gierki,skoro wiedział o zdradach.


Pytasz co masz zrobic ze swoim życiem...ja bym sie odizolowała od męza,exów,przyszłych i obecnych.A po to,zeby przemyslec swoje życie dotychczasowe,zastanowic się nad nim i pomyślec co robić dalej

[kamciurka]

Napisane przez paulina150528

Pytasz co masz zrobic ze swoim życiem...ja bym sie odizolowała od męza,exów,przyszłych i obecnych.A po to,zeby przemyslec swoje życie dotychczasowe,zastanowic się nad nim i pomyślec co robić dalej

autorka musi poukładać swoje życie i podjąć decyzję jakie ma priorytety w życiu

[szlafroczek]

Napisane przez kamciurka

autorka musi poukładać swoje życie i podjąć decyzję jakie ma priorytety w życiu

ale jak?? nie wyobrażam sobie że mogłąbym odejść od męża, z ex nie gadam. A priorytety w życiu nie wiem jakie mam.... i nie wiem czy kiedykolwiek będę wiedziała bo u mnie zmienia się wszystko w okorpnym tepie.
dziękuję kamciurka
od kilku lat mam zdiagnozowane borderline, z tego też się nie wychodzi, można co najwyżej złagodzić zachowanie

[arrabbiata]

Napisane przez szlafroczek

Dla mnie to jest tak jakby zastrzyk siły do życia, zastrzyk adrenaliny. Nie radzę sobie z życiem i wymyślam różne sposoby hmmm.... tylko nie wiem na co... może na umilenie życia, może jako powody do codziennego otwierania oczu.

Jak dla mnie sposobami na umilanie sobie życia są rozrywki, jakieś hobby, konstruktywne zajęcie, a nie zdradzanie męża Wydaje mi się, że nie masz celu w życiu, żadnej pasji, więc zabawiasz się z facetami, żeby sobie czas zająć i życie umilić. Nie tędy droga. Proponuję się trochę ogarnąć i zająć czymś innym niż facetami (3 na raz).

[suszarka]

Napisane przez Gwiazdeczka1978

Dla mnie takie zachowanie jest dziwne, nie bede Ci wspołczuc. Wspołczuje twojemu mezowi. Uwazam, ze jestes wyrachowana egoistką i nie dziwie sie, ze nie masz znajomych. Zycie jest sztuką wyborów, nie mozna miec wszystkiego. Ty nie chcesz sie decydowac, robisz wyłacznie co Ci pasuje, nie licząc sie z innymi. Proponuje zaczac sie troche skupiac na innych a nie na sobie, moze wtedy ludzie Cie polubią.

bez przesady..
dla mnie dziewczyna nie jest wyrachowaną egoistką, tylko osobą z problemami psychicznym.

bo z jej postu nie wynika, raz się bzyknełam z tym , raz z drugim i ma to gdzieś tylko że ma autentyczny problem nie radzenia sobie ze swoimi emocjami i życiem.

dla mnie rada jedyna - psychiatra a później psycholog, bez tego nie dasz rady.

[kamciurka]

poczytałam troszkę, bo szczerze nie znam tej przypadłości no i ja uważam, że przyczyną może być ta choroba. Dla tych, które twierdzą, że nie można takich rzeczy tłumaczyć chorobą - poczytajcie sobie.

[szlafroczek]

Napisane przez arrabbiata

Jak dla mnie sposobami na umilanie sobie życia są rozrywki, jakieś hobby, konstruktywne zajęcie, a nie zdradzanie męża Wydaje mi się, że nie masz celu w życiu, żadnej pasji, więc zabawiasz się z facetami, żeby sobie czas zająć i życie umilić. Nie tędy droga. Proponuję się trochę ogarnąć i zająć czymś innym niż facetami (3 na raz).

ale chodzi o to że ja mam pasję którą kocham, poświęcam jej dużo czasu, nie wyobrażam sobie życia bez hobby, takiego które wciąga na maksa

---------- Dopisano o 08:43 ---------- Poprzedni post napisano o 08:40 ----------

kamciurka, nie chcę myśleć że to przez chorobę. Ja wiem co robię, jestem świadoma że krzywdzę innych. gdy gadałam o tym z ex (on wiedział o wszystkim) powiedział mi że próbuję się tylko BPD zasłonić, nawet nie chciał o tym poczytać.

[kamciurka]

Napisane przez szlafroczek

---------- Dopisano o 08:43 ---------- Poprzedni post napisano o 08:40 ----------

kamciurka, nie chcę myśleć że to przez chorobę. Ja wiem co robię, jestem świadoma że krzywdzę innych. gdy gadałam o tym z ex (on wiedział o wszystkim) powiedział mi że próbuję się tylko BPD zasłonić, nawet nie chciał o tym poczytać.

No ale o ile przeczytałam, to takie zachowania są typowe dla BPD, mimo, iż jesteś ich świadoma. Ja na Twoim miejscu zmieniłabym leki, bo z tego co piszesz w pierwszym poście problemy zaczęły się jak je zaczęłaś brać, na pewno jeśli chcesz coś z tym zrobić, to musisz się zacząć porządnie leczyć.

[paulina150528]

Napisane przez kamciurka

autorka musi poukładać swoje życie i podjąć decyzję jakie ma priorytety w życiu

No i w tym rzeczJa rozumiem choroby,fobie i inne takie,ale kazdy ma swój rozum i powinien potrafić określic się co dla niego w życiu ważne.

Napisane przez kamciurka

poczytałam troszkę, bo szczerze nie znam tej przypadłości no i ja uważam, że przyczyną może być ta choroba. Dla tych, które twierdzą, że nie można takich rzeczy tłumaczyć chorobą - poczytajcie sobie.

Owszem mozna ale bez przesady nie całkowicie

Napisane przez szlafroczek

ale chodzi o to że ja mam pasję którą kocham, poświęcam jej dużo czasu, nie wyobrażam sobie życia bez hobby, takiego które wciąga na maksa

---------- Dopisano o 08:43 ---------- Poprzedni post napisano o 08:40 ----------

kamciurka, nie chcę myśleć że to przez chorobę. Ja wiem co robię, jestem świadoma że krzywdzę innych. gdy gadałam o tym z ex (on wiedział o wszystkim) powiedział mi że próbuję się tylko BPD zasłonić, nawet nie chciał o tym poczytać.

Skoro twierdzisz,ze jesteś świadoma tego co robisz to wcale mu sie nie dziwie,ze tak twierdzi.Pozatym napisałaś w ty poście o ex a nie o męzu dlaczego?Nie wiem czemu ale wydaje mi się,ze jest on dla Ciebie bardziej znaczącą osoba niz mąż.

[Gwiazdeczka1978]

Napisane przez suszarka

bez przesady..
dla mnie dziewczyna nie jest wyrachowaną egoistką, tylko osobą z problemami psychicznym.

bo z jej postu nie wynika, raz się bzyknełam z tym , raz z drugim i ma to gdzieś tylko że ma autentyczny problem nie radzenia sobie ze swoimi emocjami i życiem.

dla mnie rada jedyna - psychiatra a później psycholog, bez tego nie dasz rady.

Ok, napisała w któryms tam poscie po moim, ze ma zdiagnozowane borderline. Ok, moze to problem psychiczny, w takim razie, skoro lekarz jej nie pomogł, trzebaby moze zmienic lekarza, leki, no nie wiem, szpital? I nadal uwazam, ze problemy psychiczne nie zwalniaja z myslenia o najblizszych. Autorka chce byc z mezem, to czemu mu robi taka krzywde? O jego psychice nie mysli, jak to sie na nim długofalowo odbije i jakie bedzie miec po tym zwiazku skrzywienia?