Moralniak.

adrianna_k · 2010-04-26, 18:25

Piszę to drugi raz, bo mi wcieło ponad 30 minutowe pisanie posta

Zacznę od tego, że to nie jest prowokacja. Piszę pod innym nickiem niż mój stały, bo mam realnych znajomych, którzy wpadają na Wizaż i znają mój pseudonim, a nie chciałabym, żeby się dowiedzieli o moim problemie.

Jestem z TŻ od 1,5 roku. Mamy po 19 lat, jesteśmy w klasie maturalnej i zamiast przygotowywać się do egzaminów, siedzę i płaczę, bo nie wiem co dalej robić

.
Zacznę od początku i wszystkich, którzy to przeczytają podziwiam. I dziękuję, tak z góry.
Kiedy miałam 17 lat odnowiłam kontakt ze starym znajomym z dzieciństwa, okazało się że idziemy do jednego LO. Pisaliśmy czasem na GG, trochę gadaliśmy w szkole - częstotliwość kontaktu była mała, aczkolwiek jak już zaczęliśmy, bardzo dobrze nam się rozmawiało. Zwierzaliśmy się ze wszystkich problemów, ja mu szukałam dziewczyny

, on wspierał mnie, bo byłam w bardzo ciężkim i cholernie toksycznym "wolnym związku". Mój ex traktował mnie jak popychadło, zawsze stawiałam mu nasze randki, mimo że miał 4xwiększe kieszonkowe niż ja, ubierałam się pod jego dyktando, w życiu nie widział mnie bez mejkapu, nazywał grubasem i kazał zmywać oko, kiedy miałam krzywe kreski. A ja idiotka całowałam ziemię, po której stąpał. Kiedy przyjaciele kazali mi z nim skończyć obrażałam się, itp. Byłam głupia, tak bardzo głupia

. Myślałam, że to miłość, czułam motylki w brzuchu kiedy go widziałam, dosłownie zalewała mnie taka fala ciepła.
Po paru miesiącach, około grudnia powiedziałam dosyć. Moja matka całe życie była traktowana tak przez ojca i dopiero po 6 miesiącach tego koszmaru, który nazywaliśmy "wolnym związkiem" (czyt. on zdradzał na prawo i lewo i opowiadał o fajnych dupach, a ja płakałam w poduszkę i się z tym godziłam) zdobyłam się na ogromny wysiłek i z nim zerwałam.
Przez 3 tygodnie nie wychodziłam z domu, beczałam, nie jadłam. To była masakra. Znajomi próbowali mnie wyciągnąć z domu, ale ja odmawiałam, aż pewnego razu - po interwencji mamy, ostro przerażonej moim stanem, wyszłam na imprezę na której był ów znajomy z dzieciństwa, a teraz z LO.
Trochę wypiłam, humor mi się poprawił i postanowiłam kogoś 'przelizać' (tak, wiem..

). Padło na niego. Wylądowaliśmy na łóżku całując się i obściskując, a następnego dnia. Cóż, mega moralniak. Jako że byliśmy znajomymi, postanowiliśmy to obgadać przy kawie i tak od jednej kawy poszło do drugiej i trzeciej. A 2 tygodnie po imprezie pojechaliśmy razem ze znajomymi na weekend, spaliśmy w jednym pokoju, na jednym łóżku. Trochę przerażało mnie jego zaangażowanie - dla mnie był dobrym znajomym z którym łączyła mnie chemia i który podobał mi się fizycznie, bez żadnych większych uczuć z mojej strony.
Minęły kolejne 2 tygodnie i wyjechałam na obóz narciarski. Stwierdziłam, że dobrze to nam zrobi, ja odzyskam względną równowagę i dowiem się czego chcę, a chłopakowi trochę przejdą emocje. Niestety, myliłam się. Od początku pisał, że tęskni, że umiera z tęsknoty za mną, itd. a ja się przeraziłam. Kompletnie nie wiedziałam czego chcę, na jego widok nie miałam tych "motylków" jak na widok eksa, był nie w moim typie, całkowicie rozbieżne zainteresowania i jeszcze to mega zaangażowanie, którego nie potrafiłam podzielać. Uznałam, że pewnie i tak rozstaniemy się po powrocie, że to nie to, ale nie chcę mu tego oznajmiać przez telefon. Moje smsy były bardzo chłodne, coraz rzadsze, a on wręcz przeciwnie. Kiedy szykowałam się do imprezy obozowej, napisał "Kocham Cię".
Moją reakcję można by zobrazować tymi emotami:

. Po prostu padłam, w negatywnym tego słowa znaczeniu. Wyszłam na imprezę i uznałam, a niech się dzieje co chce. Wypiłam trochę za dużo i usiadłam. Podszedł do mnie chłopak i mnie pocałował. A ja zamiast odepchnąć faceta uznałam, a co mi tam, położyłam się obok niego i zasnęłam

.
Na drugi dzień masakra, wyrzuty sumienia, że nie kocham mojego siedzącego w Polsce obecnego TŻ, ale tak nie można robić. Koleżanki mnie pouspokajały, też się uspokoiłam. Uznałam, że i tak skończę z nim po powrocie.
Następnego dnia podobna sytuacja, znów zero inicjatywy z mojej strony (tzn. wizualnie mi się podobał, ale nie żebym miała coś w planach - mile mnie połechtało, że taki przystojny koleś mnie zarywa

, ale nie dawałam mu żadnych podtekstów) i taki sam koniec. Nie doszło do niczego oprócz pocałunków, ale czuję się jak kompletna menda. Od tamtej pory, bo mimo że wtedy nie kochałam swojego TŻ, to i tak wiedziałam, że to po prostu złe.
Wróciłam do Polski i nie mogłam z nim skończyć. Zauważyłam jak mi z nim dobrze, jak mnie traktuje, jak mi się podoba, jak dobrze się rozumiemy, jak nie potrafimy przestać rozmawiać, jak do siebie lgniemy. Uznałam, że nie mogę mu powiedzieć, bo brzydzi się zdradą, ale nie chcę też tego kończyć, bo to coś więcej niż sama przyjaźń i takie ciągoty fizyczne. Postanowiłam nie mówić.
Z biegiem czasu, niedługo bo jakiś miesiąc, półtorej od feralnego wyjazdu zaczęłam czuć prawdziwe motylki w brzuchu. Nie chciałam się z nim rozstawać, tęskniłam po 15 minutach od rozstania. Nie potrafiłam się od niego odkleić. Słowem, to co na początku, do mnie dotarło ok. 3-4 miesiące od pierwszych spotkań. A wyrzuty sumienia rosły.
Im dłużej byliśmy razem, tym bardziej go kochałam, a poczucie winy z powodu tej zdrady rosło. Po 10 miesiącach razem powiedziałam, że całowałam się z tym gościem i spałam z nim w jednym łóżku, nie opisywałam tego dokładnie - przyznałam się do winy, powiedziałam że to tylko pocałunki. Zniósł to bardzo źle, nie sam fakt zdrady, ale to, że powiedziałam mu dopiero potem. Mówił, że czuł, że tam coś się stało, że wiedział, że za bardzo na mnie naciskał i widział tę moją niepewność. Przebaczył mi po paru dniach, wcześniej się nie kontaktowaliśmy, dałam mu czas na podjęcie tej decyzji.
Jesteśmy razem, bardzo się kochamy. Zmieniłam się, z niepewnej i rozchwianej, "nie wierzę w miłość, liczy się wygląd i pieniądze" dziewczyny stałam się opiekuńczą i troskliwą młodą kobietką. Teraz właśnie płaczę, pisząc tego cholernego posta, bo czuję się okropnie. Jakbym od razu zmarnowała najpiękniejszą rzecz w moim życiu. Ten związek, ten chłopak daje mi tyle i kocham go tak bardzo, że nie jestem w stanie tego opisać i mimo, że najprawdopodobniej brzmię jak zakochana nastolatka, której to minie - cóż, tak nie jest. Niczego w życiu bardziej nie żałuję, zraniłam najbliższą mi osobę. Mówi, że wybaczył i wierzę, że tak zrobił, ale ja nie potrafię wybaczyć sobie.
Nie wiem czego od Was oczekuję, ale proszę, pomóżcie mi jakoś, bo jest kiepsko.

zabcia331 · 2010-04-26, 18:43

Hmm.... Ja byłam po tej 2 stronie tzn byłam zdradzona i wiem, że wybaczyć jest łatwo ale nie zapomina się nigdy. Jeśli on jest w stanie Ci to wybaczyć to trochę sobie odpuść. Wiadomo, że masz wyrzuty sumienia i w ogóle ale jeśli naprawdę tego żałujesz to przestań się dręczyć. Najważniejsze, że on się z tym pogodził a zadręczanie się spowoduje między wami spięcia bo na pewno chłopak zobaczy, że coś jest z Tobą nie tak. Jest też drugie wyjście- pogadaj z nim o swoich uczuciach bo kto jak nie on może Ci pomóc?

fleur05 · 2010-04-26, 18:44

Jeśli go naprawdę kochasz i to okazujesz, wybaczy Ci . Lepiej będzie jak skoncentrujesz się na tym, żeby on był szczęśliwy z Tobą teraz, niż na rozpatrywaniu przeszłości. Powiedziałaś mu, przeprosiłaś, tylko nie rób tego więcej!!!
Da się ukochanej osobie wybaczyć, wiem po sobie.

Co prawda nie chodziło o zdradę, ale też bolało bardzo.

Nadia_91 · 2010-04-26, 18:46

Cytat:

Napisane przez adrianna_k