Samotność w związku jak sobie radzić

[Rosa189]

Czy któraś z Was czuła się kiedyś samotna będąc jednocześnie w związku? Zamawiam się czy to uczucie nie jest gorsze niż samotność kiedy się jest samemu.

Jestem mężatką po 30, w związku z tym samym facetem od lat, pracuje, odnoszę ogromne sukcesy zawodowe, mam wiele pasji, podróżuje, uprawiam sport, uwielbiam robić sobie wyzwania, żyje aktywnie i kocham żyć, ale ostatnio czuje jakby pustkę?

Mój mąż ma własna firmę, dużo pracuje, nie ma go w prawie każdy weekend, pracuje dużo żeby ta firmę utrzymać mam wrażenie ze kosztem naszej relacji. Nie odbierzecie mnie zle, ja cenie sobie jego pracowitość, nigdy nie przeszkadzało mi tez ze ma dużo wyjazdów związanych z praca, ale teraz jest ich znacznie więcej. Gdy jest juz w domu odpoczywa najczęściej siedząc na telefonie, słuchając podcastów (czasem mowie cos 3 razy a on nie słyszy bo ma słuchawki), zajmując się soba. Nie ma raczej planów na wspólne aktywności ze mną, każda wspólna chwile musze sobie wyżebrać. Pójdziemy do teatru jeśli ja kupię bilety, pojedziemy na kilka dni gdzieś za granice jeśli ja wszystko zorganuje i opłacę. Jedynym wyjątkiem jest spacer 2-3 razy w miesiącu i używa tego jako argumentu ze przecież mnie na niego zabrał wiec robimy cos razem a no i jeszcze Netflix wieczorem jeśli jest w domu. Nie jemy razem nawet posiłków. Ja jestem głodna życia, od jakiegos czasu więc zaczęłam robić wiele rzeczy sama lub z koleżankami, wyjazdy za granice, wolontariat, spotkania towarzyskie, filharmonia, adoptowałam nawet psa, który trochę wypełnił ta pustkę - on ma mi za złe ze robie te rzeczy bez niego, jednocześnie nigdy nic sam nie zaproponuje, jest zły gdy gdzieś wyjadę ale moja alternatywą jest samotność. Dziś sobota, jest w domu ale zajęty soba oraz praca na laptopie, zauważyłam ze w sumie jest ale od 3 godzin nie zamienił ze mną słowa, za to minął mnie kilka razem z telefonem w reku I cos we mnie pękło zaczęła mu mówić jak się czuje, ze jestem samotna, z nie czuje inicjatywy z jego strony powiedział ze mnie kocha a potem zacząć się kłócić ze przesadzam, ze tak wyglada dorosłe życie i mam mu przestać psuć dzień, po czym wyszedł zająć się swoja pasją bo takie miał plany na dziś. Czy ja na prawdę przesadzam? Zastanawiam się czy zwariowałam. Czy da się cos z tym zrobić? Kompletnie nie wiem jak z nim rozmawiać, jest bardzo defensywny, albo mnie wyśmiewa a najczesciej ucina temat

[Ellen_Ripley]

Co to za firma, którą trzeba utrzymywać pracą i na tygodniu i w każdy weekend??? Śmierdzi mi to zasłanianiem się pracą i tyle.

Nie, nie przesadzasz. Całe życie przed Tobą. Bez sensu spędzać je z kimś, komu na Tobie nie zależy. Rozważcie terapię lub zacznij rozważać rozstanie, bo coś tu jest nie tak. Serio, szkoda życia na coś takiego, co odpisałaś.

[Camillie32]

Nie dziwię Ci się, ale nie pozostaje Ci nic innego, jak rozmowa. Nie gdy pękasz, tylko gdy jest między Wami w miarę ok, by usiąść, pogadać i na spokojnie przedstawić swoje racje i potrzeby. Bez obwiniania (Ciebie nie ma, Ty nie chcesz) tylko opisując swoje uczucia (mi brakuje, ja potrzebuję). Jesli przy kilkukrotnej spokojnej rozmowie nic się nie zmieni, nie będzie zrozumienia dla Twoich potrzeb i próby kompromisu, to sugerowałabym terapię par jeśli zależy Ci dalej na tym małżeństwie (bo tego w sumie nie wyłapałam, czy chciałabyś to naprawiać i czy dalej go kochasz).

---------- Dopisano o 09:29 ---------- Poprzedni post napisano o 09:27 ----------

Napisane przez Ellen_Ripley

Co to za firma, którą trzeba utrzymywać pracą i na tygodniu i w każdy weekend??? Śmierdzi mi to zasłanianiem się pracą i tyle.

Nie, nie przesadzasz. Całe życie przed Tobą. Bez sensu spędzać je z kimś, komu na Tobie nie zależy. Rozważcie terapię lub zacznij rozważać rozstanie, bo coś tu jest nie tak. Serio, szkoda życia na coś takiego, co odpisałaś.

Ja znam gościa, który tak pracuje w swojej firmie - w weekend jeździ na targi, robi papierkową robotę w biurze bo w tygodniu nie wyrabia po spotkaniach z klientami, wyjeżdża na delegacje wcześniej, by się nie tłuc w poniedziałek rano. Więc ten aspekt mnie nie dziwi, za to zawsze dziwiło mnie, jak jego narzeczona to znosi - bo go mam wrażenie tak jak u autorki postu nigdy nie ma

[skara]

Napisane przez Camillie32

Nie dziwię Ci się, ale nie pozostaje Ci nic innego, jak rozmowa. Nie gdy pękasz, tylko gdy jest między Wami w miarę ok, by usiąść, pogadać i na spokojnie przedstawić swoje racje i potrzeby. Bez obwiniania (Ciebie nie ma, Ty nie chcesz) tylko opisując swoje uczucia (mi brakuje, ja potrzebuję). Jesli przy kilkukrotnej spokojnej rozmowie nic się nie zmieni, nie będzie zrozumienia dla Twoich potrzeb i próby kompromisu, to sugerowałabym terapię par jeśli zależy Ci dalej na tym małżeństwie (bo tego w sumie nie wyłapałam, czy chciałabyś to naprawiać i czy dalej go kochasz).

---------- Dopisano o 09:29 ---------- Poprzedni post napisano o 09:27 ----------




Ja znam gościa, który tak pracuje w swojej firmie - w weekend jeździ na targi, robi papierkową robotę w biurze bo w tygodniu nie wyrabia po spotkaniach z klientami, wyjeżdża na delegacje wcześniej, by się nie tłuc w poniedziałek rano. Więc ten aspekt mnie nie dziwi, za to zawsze dziwiło mnie, jak jego narzeczona to znosi - bo go mam wrażenie tak jak u autorki postu nigdy nie ma

Zgadzam się, temat trzeba obgadać na spokojnie i pewnie nie będzie to jedna rozmowa. Jestem też za terapią dla par i próbami ratowania małżeństwa, ale dopiero w trakcie wyjdzie czy on się w to zaangażuje czy w sumie ma wywalone. Różnie się to może skończyć, ale moim zdaniem szkoda życie na słaby, letni związek, takich trochę dwojga współlokatorów, trzeba próbować coś zmienić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Camillie32

(...)
Ja znam gościa, który tak pracuje w swojej firmie - w weekend jeździ na targi, robi papierkową robotę w biurze bo w tygodniu nie wyrabia po spotkaniach z klientami, wyjeżdża na delegacje wcześniej, by się nie tłuc w poniedziałek rano. Więc ten aspekt mnie nie dziwi, za to zawsze dziwiło mnie, jak jego narzeczona to znosi - bo go mam wrażenie tak jak u autorki postu nigdy nie ma

W przypadku takich facetów ja mam jednak zawsze gdzieś z tyłu głowy podejrzenie, że czas na "inne aktywności" jednak się znajduje, ale poza domem. No chyba, że po prostu pracoholizm, a to uzależnienie jak każde inne. I należy leczyć. Nikt nie jest tak samo produktywny kilkanaście godzin na dobę 7 dni w tygodniu plus no żadna działalność nie ma aż tylu obowiązków. Jasne, można mieć morze zamówień, ale jeżeli aż tak dobrze się powodzi, to się kogoś dodatkowo zatrudnia. Tu pan spędza czas przy kompie. A co dokładnie robi, to Autorka nie zweryfikuje. Też mogę siedzieć pół dnia przy laptopie i mówić mężowi, że zajmuję się pracą. A czytać Demotywatory.

Przede wszystkim należy zacząć od myślenia, że związek to dobrowolność, ma mieć więcej plusów, niż minusów, nie być męką i "znoszeniem" czegoś w imię bycia z kimś, oby nie samemu.

Autorko, przystąp do poważnych rozmów z facetem i nie daj się zakrzyczeć. Bo nie, dorosły związek wcale tak nie wygląda. A jak facet chce Cię zakrzyczeć, to albo sam czuje, że to, co robi nie jest normalne, albo ma coś na sumieniu.

---------- Dopisano o 19:53 ---------- Poprzedni post napisano o 19:51 ----------

Napisane przez skara

Zgadzam się, temat trzeba obgadać na spokojnie i pewnie nie będzie to jedna rozmowa. Jestem też za terapią dla par i próbami ratowania małżeństwa, ale dopiero w trakcie wyjdzie czy on się w to zaangażuje czy w sumie ma wywalone. Różnie się to może skończyć, ale moim zdaniem szkoda życie na słaby, letni związek, takich trochę dwojga współlokatorów, trzeba próbować coś zmienić.

O ile on będzie chciał rozmawiać na spokojnie.

[Aelora]

Napisane przez Rosa189

Czy da się cos z tym zrobić? Kompletnie nie wiem jak z nim rozmawiać, jest bardzo defensywny, albo mnie wyśmiewa a najczesciej ucina temat

Jak najbardziej masz prawo do swoich uwag i przemyśleń na temat związku, też byłoby dobrze komunikować je na spokojnie a nie dopiero w momencie gdy pękasz, bo z tego co piszesz facet też może mieć wrażenie, że jest Ci dobrze tak jak jest, masz swoje pasje i hobby, a potem nagle wyburzasz że czujesz się samotna. Najpierw pogadałabym, zasygnalizowała swoje potrzeby i podjęła próbę naprawy, bo z tego co piszesz Wy już od dawna mocno się oddaliliście i żyjecie obok siebie, a nie razem.
Z jego strony niedopuszczalne jest odwracanie kota ogonem i lekceważenie Twoich odczuć. Coś w Tobie pękło, powiedziałaś mu, ale on tak obrócił sprawę że pytasz nas czy Twoje odczucia są "nienormalne"? Są Twoje, to Cię gryzie i widzisz że coś jest nie tak, nie daj się zbić z tropu. Z jego zachowania niestety bije lekceważenie i brak szacunku do Ciebie, jakbyś coraz bardziej przeszkadzała mu w tym życiu. Nie chcę snuć teorii spiskowych, ale też przyjrzałabym się czy faktycznie tak w 100% pochłania go praca. Zgadzam się, że normalny związek tak nie wygląda.

[magdalenaCat]

Może zapytaj (i sama też się zastanów) po co i do czego potrzebny mu wasz związek skoro nie chce poświęcać mu czasu i zachowuje się jakbyś była mu ciężarem ? Być może ma kogoś na boku. Tak zachowują się faceci którzy zdradzają. A może po prostu wypalił się już w tym związku a nie chce rozwodu, podziału majątku. Poza tym jakie mieliście plany na przyszłość, planowaliście dzieci?

[klotylda14]

Witam

To wygląda jakbyś miała sublokatora, a nie męża.

O miłość, czułość i uwagę nie należy żebrać. To powinno być w pakiecie z "ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską". Zastanów się po co Ci taki mąż, nie mąż. Będąc sama nie będziesz sfrustrowana, rozgoryczona, winna, skrzywdzona, resztę sobie dopowiedz. Być może zdradza Cię (ja już dawno bym sprawdziła co on robi na tych wyjazdach służbowych - w myśl powiedzenia ufaj, ale sprawdzaj) albo jest niedojrzały emocjonalnie, ma głęboko gdzieś Twoje potrzeby i uczucia, a dba tylko i wyłącznie o swoje.

Tak jak radziły dziewczyny, porozmawiaj z nim poważnie, nie pozwól by zbagatelizował to co mówisz. Zakreśl granice czasowe na zmiany.

[klotylda14]

Postaw swoje warunki

[pseudofeministka]

Napisane przez Rosa189

Czy któraś z Was czuła się kiedyś samotna będąc jednocześnie w związku? Zamawiam się czy to uczucie nie jest gorsze niż samotność kiedy się jest samemu.

Jestem mężatką po 30, w związku z tym samym facetem od lat, pracuje, odnoszę ogromne sukcesy zawodowe, mam wiele pasji, podróżuje, uprawiam sport, uwielbiam robić sobie wyzwania, żyje aktywnie i kocham żyć, ale ostatnio czuje jakby pustkę?

Mój mąż ma własna firmę, dużo pracuje, nie ma go w prawie każdy weekend, pracuje dużo żeby ta firmę utrzymać mam wrażenie ze kosztem naszej relacji. Nie odbierzecie mnie zle, ja cenie sobie jego pracowitość, nigdy nie przeszkadzało mi tez ze ma dużo wyjazdów związanych z praca, ale teraz jest ich znacznie więcej. Gdy jest juz w domu odpoczywa najczęściej siedząc na telefonie, słuchając podcastów (czasem mowie cos 3 razy a on nie słyszy bo ma słuchawki), zajmując się soba. Nie ma raczej planów na wspólne aktywności ze mną, każda wspólna chwile musze sobie wyżebrać. Pójdziemy do teatru jeśli ja kupię bilety, pojedziemy na kilka dni gdzieś za granice jeśli ja wszystko zorganuje i opłacę. Jedynym wyjątkiem jest spacer 2-3 razy w miesiącu i używa tego jako argumentu ze przecież mnie na niego zabrał wiec robimy cos razem a no i jeszcze Netflix wieczorem jeśli jest w domu. Nie jemy razem nawet posiłków. Ja jestem głodna życia, od jakiegos czasu więc zaczęłam robić wiele rzeczy sama lub z koleżankami, wyjazdy za granice, wolontariat, spotkania towarzyskie, filharmonia, adoptowałam nawet psa, który trochę wypełnił ta pustkę - on ma mi za złe ze robie te rzeczy bez niego, jednocześnie nigdy nic sam nie zaproponuje, jest zły gdy gdzieś wyjadę ale moja alternatywą jest samotność. Dziś sobota, jest w domu ale zajęty soba oraz praca na laptopie, zauważyłam ze w sumie jest ale od 3 godzin nie zamienił ze mną słowa, za to minął mnie kilka razem z telefonem w reku I cos we mnie pękło zaczęła mu mówić jak się czuje, ze jestem samotna, z nie czuje inicjatywy z jego strony powiedział ze mnie kocha a potem zacząć się kłócić ze przesadzam, ze tak wyglada dorosłe życie i mam mu przestać psuć dzień, po czym wyszedł zająć się swoja pasją bo takie miał plany na dziś. Czy ja na prawdę przesadzam? Zastanawiam się czy zwariowałam. Czy da się cos z tym zrobić? Kompletnie nie wiem jak z nim rozmawiać, jest bardzo defensywny, albo mnie wyśmiewa a najczesciej ucina temat

Szczerze powiedziawszy, dlatego do mnie nie przemawiaja zadne malzenstwa. Co z tego, ze ktos jest, jak faktycznie tej osoby nie ma. Trzeba zebrac o uwage i spedzanie czasu, to po co wchodzilo sie w zwiazek, skoro prowadzi sie zycie jak kawaler?

Nie przesadzasz. Ja uwazam, ze zycie jest jedno. Szkoda czasu na byle jakosc. Nie twierdze, ze masz sie rozstac. Na poczatek porozmawiaj z nim konkretnie i zobaczysz czy jakies zmiany zakielkuja. Tylko, ze z drugiej strony checi, to jest taki czynnik, ktory albo jest albo go nie ma. Jak ktos nie czuje potrzeby spedzania z nami czasu, to tak slabo.

[Lizzie_M]

Napisane przez pseudofeministka

Nie przesadzasz. Ja uwazam, ze zycie jest jedno. Szkoda czasu na byle jakosc.

O to to, po trzykroć to. Sama doszłam do podobnych wniosków kilkanaście miesięcy temu i to było bardzo pomocne.