Problem z długimi związkami

[pseudofeministka]

Napisane przez Ellen_Ripley

Oczywiście z dopiskiem: przy właściwej osobie. I sto terapii nic nie da, jeżeli wybór od początku jest niewłaściwy. Uczucia tak nie działają, że możemy sobie je włączyć przy kimkolwiek. Czasami poczucie, że się wypaliło jest dokładnie tym na co wygląda. Dlatego nie uważam, że u Autora NA PEWNO wszystkie 4 związki poszły się... bo on ma problem.

Tez o tym mysle, czy to nie jest klasyczne wypalenie uczuc, ze wzgledu na wybor niewlasciwej osoby.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Aelora

Masz rację, że jeśli wybór niewłaściwy to i tak nic z tego nie wyjdzie. Ale też trudno uwierzyć, że z 4 różnych osób, które autor ocenia jako wartościowe i atrakcyjne, każda okazała się niewłaściwa.
Jeśli to coś głębszego, gonienie za "drugą połówką pomarańczy" do niczego nie doprowadzi, bo i tak zawsze będzie czegoś brakować, to nie jest kwestia dopasowania bo tutaj "przetestowano" już wiele różnych osób i modeli relacji.
Do tego powtarzalność schematu znudzenia, spadku zainteresowania bez żadnej konkretnej przyczyny (z mieszkaniem i bez mieszkania, związek luźniejszy, ale i stabilniejszy).

Ja bym takich osądów tak łatwo nie wydawała, bo przecież istnieją związki, gdzie latami jest wszystko, co należy - i miłość, i namiętność i zgodność charakterów. To nie jest takie proste wszystko. Autor o tych ex ładnie pisze, bo też trudno aby tu pisał nieładnie, ale to nic nie znaczy wobec faktu, że do rozstań jednak dochodziło. Pomiędzy tym, czego człowiek chce, czego po cichu pragnie, a czego potrzebuje, jest czasami przepaść. Także, terapia jak najbardziej wskazana, ale branie na siebie całej odpowiedzialności, że związek się zakończył nie jest uprawnione i tego bym na miejscu Autora nie robiła (szczególnie, co już pisałam, jeżeli chodzi o te związki 20-25 lat, ja bym tego nie wpisywała w schemat).

[Aelora]

Autor wyraźnie opisał, że za każdym razem działa według tego samego schematu - mniej więcej po roku odczuwa brak szczęścia i frustrację niezależnie od osoby, z którą jest związany. To nie wygląda jak kwestia złego partnera czy młodzieńczego niedoświadczenia, tylko jak wewnętrzny mechanizm. Do tego te cykle wysokiej aktywności i frustracji rozciągają się na inne sfery jego życia, siłownię, pracę itd., choć skupiasz się tylko na związkach.
Rada „To nie Ty masz problem, tylko trafiasz na niewłaściwe osoby” może być przyjemna w odbiorze, ale bardzo ryzykowna, bo może odwracać uwagę od refleksji nad własnym wkładem w powtarzające się sytuacje.
Terapia byłaby dobrym rozwiązaniem właśnie po to, żeby autor we współpracy z kimś kompetentnym rozważył, skąd wynika taki schemat relacji.

[ColourTheSmallOne]

Ja mam teorię, że nie wszyscy nadają się do bycia w związku. Większość ludzi nie ma tak jak ty, jednak niektórzy owszem. Niestety nikt jeszcze na 100% nie odkrył, dlaczego tak jest. Podejrzewam, że może to być związane z hormonami, z dopaminą - to ona na początku wywołuje silne emocje, a potem one opadają. Czytałam też, że u niektórych mężczyzn trudności w zaangażowaniu są związane z genami i z poziomem wazopresyny, są na ten tamat ciekawe badania, np. na pieskach preriowych: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/8413608/
Tu też o przywiązaniu i hormonach: https://www.mdpi.com/1422-0067/26/4/1533

Ciężko ci cokolwiek poradzić, może po prostu rzeczywiście związki nie są dla ciebie. Skoro tak szybko się nudzisz, to tylko ranisz innych. Niektórzy praktykują też otwarte związki, ale pewnie ciężko będzie ci kogoś znaleźć do takiego układu.

Terapia na pewno nie zaszkodzi, ale o tym pisały już inne użytkowniczki. Ja chciałam zwrócić uwagę na to, że być może niektórzy "już tak mają" i niewiele da się z tym zrobić.

---------- Dopisano o 11:23 ---------- Poprzedni post napisano o 11:13 ----------

Napisane przez Mikel94

Dziękuję wszystkim za odpowiedź. Czekałem aż pojawi się ich więcej.
Tutaj użytkownik hasta_la_vista może mieć rację, bo w sumie poza pracą też mam problem z utrzymywaniem relacji. W pracy i poza nią. Z rodziną też mam średni kontakt, rzadko się widujemy (jako rodzeństwo) a rodzice nie żyją od od kilku oraz nastu lat.

Być może problem jest głębszy i chyba faktycznie spróbuję pracy z psychoterapeutą, chociaż mam do nich niskie zaufanie - W dzieciństwie po śmierci mamy cierpiałem na nerwicę lękową i wtedy kilku z nich próbowało mi pomóc bezskutecznie... Pomógł sport, który zaczął schodzić na drugi lub 3 plan wraz z poznawaniem partnerek.

A dlaczego ciągnąłem te związki, chociaż źle się w nich czułem? Trochę z wygody, przywiązania do osoby, chęci dania sobie szansy (czasami przychodziły lepsze momenty i pobudzenie w relacji, ale to na krótko). Można powiedzieć, że marnowałem czas, ale łatwiej to teraz ocenić na chłodno, niż gdy się z kimś mieszka i trzeba podjąć decyzję o wywrócenie życia do góry nogami.

Jeszcze dodam po przeczytaniu tego, że znam faceta podobnego do ciebie. Też ma problem z relacjami ogólnie, zgadza się nawet to, że stracił ojca w dzieciństwie. Być może to wywołało u niego jakąś traumę (sam podaje taką teorię). Został też zraniony i zdradzony przez pierwszą dziewczynę. W wieku 36 lat nie potrafi stworzyć z nikim stałego związku i ciągle skacze z kwiatka na kwiatek. Zamierza iść na terapię.