Boje się wystąpień publicznych

[Dorota552305]

Mam 16 lat i panicznie boje się wystąpień publicznych. Nie dam rady nawet przeczytać 3 zdań przed klasą bo od razu robię się cała czerwona, szumi mi w uszach , łamie mi się głos i jeszcze mam strasznie sucho w gardle. Nawet gdy jestem perfekcyjnie przygotowana do odpowiedzi czy wygłoszenia referatu to jak stanę przed klasa to wszystko zapominam i zaczyna się tragediaaa po prostu.

Zazwyczaj tego unikałam i było w miarę okej ale w tym roku moja nauczycielka od angielskiego cały czas robi jakieś projekty i trzeba występować przed całą klasą. Z pierwszego projektu powiedziałam że nie przygotowałam się (mimo że w domu wszystko przygotowałam ale strasznie się bałam wystąpić przed klasa ) i dostałam niedostateczny. Ale teraz robi kolejny projekt i każdy ma poprowadzić jedna lekcje po angielsku na wybrany temat. I teraz się panicznie boje. Nie chcę zostać kolejnej jedynki ale co mam zrobić ? W życiu nie stanę przed klasa, za bardzo się boje ze mnie wyśmieją . A na pewno tak będzie bo ja nawet nie umiem mówić po angielsku na tyle płynnie a jeszcze jak dojdzie ten okropny strach i te wszystkie wymienione wcześniej zachowania i objawy to już w ogóle wyjdę na jakąś idiotke. Nie wiem co mam robić. Mimo że projekt jest dopiero za jakieś 2 miesiące to ja już poprostu spać nie mogę przez to i cały czas płacze jak sobie o tym przypomnę.



CO MAM Z TYM ZROBIC ? MACIE JAKIES RADY ?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Ja bym na twoim miejscu zwyczajnie odmawiała występowania publicznie kosztem otrzymania niższej oceny (które i tak nie mają znaczenia).
Dla świętego spokoju mogłabyś iść do psychiatry, bo kto wie czy nie wydaje jakiegoś zaświadczenia, że mają cię nie gnębić tymi wystąpieniami, bo ci szkodzą

[ruda_beksa]

W liceum miałam tak samo jak ty - kompletna panika, kołatanie serca, głos się trzęsie, spocone dłonie, no masakra. Na twoim miejscu porozmawiałabym z nauczycielką, a jeśli nie zrozumie, to porozmawiaj z rodzicami żeby poruszyli z nią ten temat. To nie w porządku, że przyjęłaś tą jedynkę tylko dlatego, że się bałaś. Przecież byłaś przygotowana, powinnaś udać się do nauczycielki i opisać te stany lękowe. Ewentualnie tu może pomóc psycholog, masz szkolnego?

Natomiast długoterminowo - z tego da się wyjść. Nie musisz tak mieć do końca życia. Na twoim miejscu rozważyłabym ćwiczenie publicznych wypowiedzi - np. przed koleżanką czy rodziną. Są też kursy.

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Na Twoim miejscu, po pierwsze porozmawiałabym z nauczycielką, ewentualnie z rodzicami i pedagog szkolną. Być może jest szansa na niższą ocenę, ale uniknięcie wystąpienia albo przeprowadzanie takiego projektu z kimś jeszcze z kim byłoby Ci raźniej.

Lęk przed wystąpieniami publicznymi jest dość powszechny, ale da się wypracować taką umiejętność. Z tymże, jeżeli dalej nie czułabyś się z tym dobrze, nie musisz tego robić.

[kalor]

Też nie znosiłam wystąpień, o ile wypowiedzenie mojego zdania nigdy nie stanowiło dla mnie problemu, to przygotowana prezentacja to był dramat. Matura z polskiego (ta starsza) - bałam się jej najbardziej ze wszystkich matur, wyklepalam wszystko jak najszybciej, liczyło się dla mnie tylko to, żeby stamtąd wyjść.

Nie wiem, na ile mój problem był porównywalny do twojego, ale chodziłam po liceum na terapię, gdzie akurat przemówieniami publicznymi się nie zajmowałam, ale ogolnie mi pomogła, w tym też. Plus nie mogłam prezentacji uniknąć, na studiach mam je częściej niż w szkole (czego się nie spodziewałam). Każda kolejna przychodzi mi łatwiej, jesli pokonasz tę pierwszą barierę (może z pomocą psychologa?), to zauważysz, że tak będzie i w twoim przypadku. Niedawno miałam wystąpienie na zajęciach, na których nauczycielka oceniała nie samą treść, ale sposób prezentowania - o dziwo zostałam oceniona znakomicie. Po przeżyciach w szkole w życiu bym się czegoś takiego nie spodziewała.

Z własnych doświadczeń więc - psycholog, praktyka i czas pomagają

[peopeo]

Powiedz o tym normalnie nauczycielce, najlepiej wychowawczyni bo ona powinna działać w twoim interesie, możecie iść razem do nauczycielki i porozmawiać. Może zgodzi się byś ten projekt jej przedstawila sam na sam w pustej klasie po lekcjach lub w jakimś ustalonym terminie.tylko zwróć się jak najszybciej z tym problemem, być może panie będą chciały zasięgnąć opinii psychologa szkolnego lub no nie wiem, zechcą mieć dowód że to nie twoje widzimisię i że autentycznie masz taki problem i coś z nim robisz, jesteś na terapii. A terapia z pewnością Ci pomoże i powinnaś skorzystać, bo takich sytuacji będzie w życiu miliony i nie można wiecznie uciekać.

[ratunku261]

Napisane przez Dorota552305

Mam 16 lat i panicznie boje się wystąpień publicznych. Nie dam rady nawet przeczytać 3 zdań przed klasą bo od razu robię się cała czerwona, szumi mi w uszach , łamie mi się głos i jeszcze mam strasznie sucho w gardle. Nawet gdy jestem perfekcyjnie przygotowana do odpowiedzi czy wygłoszenia referatu to jak stanę przed klasa to wszystko zapominam i zaczyna się tragediaaa po prostu.

Zazwyczaj tego unikałam i było w miarę okej ale w tym roku moja nauczycielka od angielskiego cały czas robi jakieś projekty i trzeba występować przed całą klasą. Z pierwszego projektu powiedziałam że nie przygotowałam się (mimo że w domu wszystko przygotowałam ale strasznie się bałam wystąpić przed klasa ) i dostałam niedostateczny. Ale teraz robi kolejny projekt i każdy ma poprowadzić jedna lekcje po angielsku na wybrany temat. I teraz się panicznie boje. Nie chcę zostać kolejnej jedynki ale co mam zrobić ? W życiu nie stanę przed klasa, za bardzo się boje ze mnie wyśmieją . A na pewno tak będzie bo ja nawet nie umiem mówić po angielsku na tyle płynnie a jeszcze jak dojdzie ten okropny strach i te wszystkie wymienione wcześniej zachowania i objawy to już w ogóle wyjdę na jakąś idiotke. Nie wiem co mam robić. Mimo że projekt jest dopiero za jakieś 2 miesiące to ja już poprostu spać nie mogę przez to i cały czas płacze jak sobie o tym przypomnę.



CO MAM Z TYM ZROBIC ? MACIE JAKIES RADY ?

To jest po prostu rodzaj nerwicy. Najlepiej udać się z tym do psychologa...proponuje też poczytać o RTZ
Samo nie minie moim zdaniem, albo stopniowe przelamywanie sie ale wiem jak to ciezko, albo psycholog. Ja to mam 10 lat-samo nie minelo...chociaz nieco spasowalo.Niedawno rozpoczelam terapie.

[c091e8898908a1b264e2bb88ceb2cf7cf162daf4_5d967d9baaf5e]

Jeśli możesz, porozmawiaj z nauczycielką i powiedz jej o tym - to też są ludzie.

Doraźnie pomogą leki z grupy beta blokerów - zażywają je np. aktorzy i prelegenci. Ustępują po nich takie objawy jak drżenie rąk, pocenie, kołatanie serca. Muszą być przepisane przez lekarza po wywiadzie, bo obniżają ciśnienie krwi.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Porozmawiaj z wychowawczynią żeby Ci wsparła i porozmawiała z nauczycielką. Sądzę że nie Ty pierwsza i nie ostatnia masz taki problem więc powinny to zrozumieć.

A poza tym - ćwicz w domu przed rodzicami, rodzeństwem, babcią i dziadkiem, sąsiadką, sąsiadem, koleżanka z kasy czy kolegą.....

[truskawa07]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;85983061]Ja bym na twoim miejscu zwyczajnie odmawiała występowania publicznie kosztem otrzymania niższej oceny (które i tak nie mają znaczenia).
Dla świętego spokoju mogłabyś iść do psychiatry, bo kto wie czy nie wydaje jakiegoś zaświadczenia, że mają cię nie gnębić tymi wystąpieniami, bo ci szkodzą [/QUOTE]


Dziewczyna możliwe że (?) pójdzie na studia i też ma prosić o możliwość niewystępowania publicznie, gdzie zapewne natknie się na zajęcia seminaryjne? Baaa sama obrona to też prezentacja. To żadna rada. Tym bardziej pomysł z zaświadczeniem od psychiatry.


Autorko z doświadczenia powiem Ci jedno - trzeba trenować. Ja do tej pory denerwuję się przed wystąpieniami. Wyzwaniem było dla mnie wystąpienie przed znawcami danej dziedziny, gdyż obawiałam się trudnych pytań i tego, że ktoś mnie oceni w negatywny sposób. Ale wiesz co? Nic takiego się nie zdarzyło. W praktyce im człowiek więcej się denerwuje, tym gorzej wychodzi. Żeby pozbyć się lęku trzeba trenować. Fobie leczy się stykając się z zagrożeniemi, a nie od nich uciekając. Trenuj w domu mówiąc nawet sama do siebie. Jednym pomaga terapia, innym pracowanie samemu ze sobą. Ja również jestem nerwicowcem i terapie mi nie pomagały na walkę z lękami. Dopiero kiedy sprawdziłam, że potrafię, lęk się zmniejszał. Głowa do góry. Jak to nieraz w swoim otoczeniu słyszałam - prezentacja to 10 min wstydu, a potem chwała na wieki. I tego się trzymam. Powodzenia

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez truskawa07

Dziewczyna możliwe że (?) pójdzie na studia i też ma prosić o możliwość niewystępowania publicznie, gdzie zapewne natknie się na zajęcia seminaryjne? Baaa sama obrona to też prezentacja. To żadna rada. Tym bardziej pomysł z zaświadczeniem od psychiatry.

Nie powiedziałam prosić, tylko odmawiać. Wystąpienia publiczne to nie jest umiejętność niezbędna do przeżycia i naprawdę nie widzę powodu, by się z nimi użerać jeśli jest jakakolwiek inna możliwość. Co więcej, obrona to niekoniecznie prezentacja. Moja na przykład nie była.

Autorko z doświadczenia powiem Ci jedno - trzeba trenować. Ja do tej pory denerwuję się przed wystąpieniami. Wyzwaniem było dla mnie wystąpienie przed znawcami danej dziedziny, gdyż obawiałam się trudnych pytań i tego, że ktoś mnie oceni w negatywny sposób. Ale wiesz co? Nic takiego się nie zdarzyło. W praktyce im człowiek więcej się denerwuje, tym gorzej wychodzi. Żeby pozbyć się lęku trzeba trenować. Fobie leczy się stykając się z zagrożeniemi, a nie od nich uciekając. Trenuj w domu mówiąc nawet sama do siebie. Jednym pomaga terapia, innym pracowanie samemu ze sobą. Ja również jestem nerwicowcem i terapie mi nie pomagały na walkę z lękami. Dopiero kiedy sprawdziłam, że potrafię, lęk się zmniejszał. Głowa do góry. Jak to nieraz w swoim otoczeniu słyszałam - prezentacja to 10 min wstydu, a potem chwała na wieki. I tego się trzymam. Powodzenia

To ja z innej perspektywy: sama nigdy nie miałam ataków lęku przed wystąpieniami publicznymi, natomiast od zawsze ich szczerze nienawidzę. Jako nastolatka dawałam się na nie namawiać, ale im dalej w las, tym częściej po prostu mówiłam, że nie ma mowy i odmawiałam udziału łącznie z rozwiązywaniem zadań przy tablicy. Nigdy nie stałam się w wystąpieniach publicznych ani lepsza, ani nie przestałam ich nienawidzić, ani nie zaczęły mi być obojętne czy bezproblemowe. Przeszłam "trening" łącznie ze szkołą muzyczną, który nie dał NIC. Gdybym teraz cofnęła się w czasie, to właśnie poszłabym do psychiatry nakłamać, że mnie ogarniają lęki

[truskawa07]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;85983698]Nie powiedziałam prosić, tylko odmawiać. Wystąpienia publiczne to nie jest umiejętność niezbędna do przeżycia i naprawdę nie widzę powodu, by się z nimi użerać jeśli jest jakakolwiek inna możliwość. Co więcej, obrona to niekoniecznie prezentacja. Moja na przykład nie była.[/QUOTE]


Nie wiadomo jeszcze, co Autorka będzie robić w przyszłości. Może warto zawalczyć o komfortowe życie bez strachu. W życiu w różnych sytuacjach człowiek musi się wypowiedzieć, kontaktujemy się nie tylko ze znajomymi - to przecież stres.

Osobiście zawsze chciałam być bardziej odważna i kontaktowa. Te cechy pomagają w życiu. Moja obrona wiązała się wyłącznie z prezentacją. Teraz prezentacje mam coraz częściej i cieszę się, że strach przełamuję i nie poddaję się lękowi. Widzę, że przekłada się to również na inne aspekty życia - umiejętność załatwienia czegoś, odezwania się, po prostu pomaga w komunikacji. Chorowałam (choruję) na depresję lękową, borykałam się z dolegliwościami nerwicowymi - dotkliwy ból brzucha i wymioty, więc wiem jak to jest. Może powinnam uciec od tego co robię, ale z perspektywy czasu wiem, że nie jest to dobre rozwiązanie. Strach dopadnie nas prędzej, czy później.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez truskawa07

Nie wiadomo jeszcze, co Autorka będzie robić w przyszłości. Może warto zawalczyć o komfortowe życie bez strachu. W życiu w różnych sytuacjach człowiek musi się wypowiedzieć, kontaktujemy się nie tylko ze znajomymi - to przecież stres.

Osobiście zawsze chciałam być bardziej odważna i kontaktowa. Te cechy pomagają w życiu. Moja obrona wiązała się wyłącznie z prezentacją. Teraz prezentacje mam coraz częściej i cieszę się, że strach przełamuję i nie poddaję się lękowi. Widzę, że przekłada się to również na inne aspekty życia - umiejętność załatwienia czegoś, odezwania się, po prostu pomaga w komunikacji. Chorowałam (choruję) na depresję lękową, borykałam się z dolegliwościami nerwicowymi - dotkliwy ból brzucha i wymioty, więc wiem jak to jest. Może powinnam uciec od tego co robię, ale z perspektywy czasu wiem, że nie jest to dobre rozwiązanie. Strach dopadnie nas prędzej, czy później.

Tylko że ty piszesz o czymś innym niż wystąpienia publiczne. Kontakt z innymi ludźmi niż znajomi, załatwianie czegoś, ogólnie komunikacja to nie są rzeczy, których obawiają się wszyscy ludzie przerażeni takimi wystąpieniami. Autorka nigdzie nie pisała, że ma jakieś dodatkowe problemy.

[truskawa07]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;85983824]Tylko że ty piszesz o czymś innym niż wystąpienia publiczne. Kontakt z innymi ludźmi niż znajomi, załatwianie czegoś, ogólnie komunikacja to nie są rzeczy, których obawiają się wszyscy ludzie przerażeni takimi wystąpieniami. Autorka nigdzie nie pisała, że ma jakieś dodatkowe problemy.[/QUOTE]


Dla mnie poniekąd te sprawy się łączą. W mniejszym lub większym stopniu...

[Caudofemoralis]

[1=c091e8898908a1b264e2bb8 8ceb2cf7cf162daf4_5d967d9 baaf5e;85983373]
Doraźnie pomogą leki z grupy beta blokerów - zażywają je np. aktorzy i prelegenci. Ustępują po nich takie objawy jak drżenie rąk, pocenie, kołatanie serca. Muszą być przepisane przez lekarza po wywiadzie, bo obniżają ciśnienie krwi.[/QUOTE]

Polecam Propranolol, lekarze rodzinni takie rzeczy zwykle przepisują bez większych problemów. To usunie wszystkie te fizyczne objawy stresu i będziesz mogła skupić się na samej prezentacji

[Nieszka__]

Cześć.
Miałam tak samo. W podstawówce - nie. W gimnazjum - nie. Jeszcze występowałam na scenie z mikrofonem, gdzie owszem, stres był, ale nie "paranormalny". I nagle stało się to coś. Podczas jednego z występów zatkało mnie konkretnie. Histerycznie zaczęłam kaszleć, chcąc udać, że to nie stres, a atak jakiegoś drapania w gardle czy choroby.

Występy się skończyły. Mimo tego pozostały referaty, prezentacje... mimo szczerych chęci i ambicji unikałam tego jak ognia. Oczywiście tym samym rezygnując z możliwości uzyskania wyższej oceny.

Ratowałam się garściami leków uspokających, zwyczajnych ziołowych, z apteki. O moim problemie wiedziała najbliższa koleżanka. Na szczęście często referaty mogły być w parze - ona mówiła więcej, ona też wchodziła mi umiejętnie w słowo, gdy zaczynał mi drżeć głos. Zauważyłam, że podczas wypowiedzi wytrzymywałam dwa, trzy zdania. Później dochodziła do mnie świadomość tego, co robię, i tak nagle oblatywał mnie paraliżujący strach...

Najgorzej było na studiach. Referaty na niemal wszystkich ćwiczeniach. Byłam zrujnowana psychicznie... przerażona, zestresowana, przemęczona... potrafiłam wymyślać najgorsze głupoty, byle tylko nie zjawić się na zajęciach. Wielokrotnie ominęły mnie możliwości swobodnego zaliczenia przedmiotu...
Mój stan się pogarszał. Zaczęłam wydzwaniać po psychiatrach, niemal blagając o wypisanie recepty na silniejsze leki uspokajające. Oczywiście nikt się nie zgodził. Cudem udało mi się umówić na wizytę.

W gabinecie niemal płakałam jak dziecko, ciągle podkreślając, że równo za tydzień mam wystąpienie przed własną grupą. Że ja już nie daje rady, że nie chcę rezygnować ze studiów z tak błahego powodu, jakim jest lęk przed wystąpieniem publicznym.

Przepisała mi jakiś lek. Powiedziała, że to pomoże doraźnie. Poza tym kazała zapisać się na terapię.

Lek pomógł. Doraźnie. Pomógł mi się nie telepać, pomógł mi po prostu to przetrwać. Łykałam go przed każdym referatem. Tutaj znowu pomagały mi koleżanki... na szczęście często istniała opcja, że występowałyśmy w grupie - ja nie mówiłam prawie w ogóle. Lub nawet wcale.

Przetrwałam studia.
Obecnie pracuję.
Nie muszę przemawiać publicznie.

Leki + terapia, pamiętaj... Powodzenia.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 21:55 ---------- Poprzedni post napisano o 21:51 ----------

Napisane przez Nieszka__

Cześć.
Miałam tak samo. W podstawówce - nie. W gimnazjum - nie. Jeszcze występowałam na scenie z mikrofonem, gdzie owszem, stres był, ale nie "paranormalny". I nagle stało się to coś. Podczas jednego z występów zatkało mnie konkretnie. Histerycznie zaczęłam kaszleć, chcąc udać, że to nie stres, a atak jakiegoś drapania w gardle czy choroby.

Występy z mikrofonem się skończyły. Mimo tego pozostały referaty, prezentacje... mimo szczerych chęci i ambicji unikałam tego jak ognia. Oczywiście tym samym rezygnując z możliwości uzyskania wyższej oceny.

Ratowałam się garściami leków uspokających, zwyczajnych ziołowych, z apteki. O moim problemie wiedziała najbliższa koleżanka. Na szczęście często referaty mogły być przeprowadzone w parze - ona mówiła więcej, ona też wchodziła mi umiejętnie w słowo, gdy zaczynał mi drżeć głos.
Zauważyłam, że podczas wypowiadania się przed klasą w miarę wytrzymywałam przez dwa, trzy zdania. Później już jakby dochodziła do mnie świadomość tego, co robię, i tak nagle oblatywał mnie paraliżujący strach... dosłownie.

Najgorzej było na studiach. Referaty na niemal wszystkich ćwiczeniach. Byłam zrujnowana psychicznie... przerażona, zestresowana, przemęczona... potrafiłam wymyślać najgorsze głupoty, byle tylko nie zjawić się na zajęciach. Wielokrotnie ominęły mnie możliwości swobodnego zaliczenia przedmiotu...

Mój stan się pogarszał. Zaczęłam wydzwaniać po psychiatrach, niemal blagając o wypisanie recepty na silniejsze leki uspokajające. Oczywiście nikt się nie zgodził. Cudem udało mi się umówić na wizytę.

W gabinecie niemal płakałam jak dziecko, ciągle podkreślając, że równo za tydzień mam wystąpienie przed własną grupą. Że ja już nie daje rady, że nie chcę rezygnować ze studiów z tak błahego powodu, jakim jest lęk przed wystąpieniem publicznym.

Przepisała mi jakiś lek. Powiedziała, że to pomoże doraźnie. Poza tym kazała zapisać się na terapię.

Lek pomógł. Doraźnie. Pomógł mi się nie telepać, pomógł mi po prostu to przetrwać. Łykałam go przed każdym referatem.

Tutaj też dodatkowo znów mogłam liczyć na koleżanki... na szczęście często istniała opcja występowania w grupie, gdzie ja nie mówiłam prawie w ogóle. Lub nawet wcale.

Przetrwałam studia.
Obecnie pracuję.
Nie muszę przemawiać publicznie.

Leki + terapia, pamiętaj... Powodzenia.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Wizabelka]

Prowadzę szkolenia z wystąpień publicznych. Tego naprawdę się da nauczyć. Twój obecny problem to lęk przed byciem ocenianą.
Są ćwiczenia by się tego pozbyć. Musisz sobie uświadomić, ze nawet jak powiesz coś głupiego lub zapomnisz co chciałaś powiedzieć to NIC się nie stanie. Nawet jak się przewrócisz na środku to ludzie i tak za sekundę o tym zapomną. Wiesz czemu? Bo nikomu na tym występie nie zależy tak jak Tobie. Koniecznie oglądaj dużo szkoleń, Np na YouTube. Zainteresuj się tez tzw. teatrem sportowym czyli Improv. Poznaj zasady wg których oni ćwiczą. I ćwicz sama w domu.
Wymień 3 świetnych mówców. A teraz wymień 3 słabych. Założę się ze tych slabych nawet nie pamiętasz. Wiec pomysl ze nawet jak wypadniesz słabo to nikt nie będzie pamiętał. Z rad praktycznych: wyobraź sobie ze ludzie na widowni są nago. Stój na obu stopach, jakby były zabetonowane. Nagraj się telefonem jak mówisz coś ze stopami mocno wybetonowanymi w podłogę. To sprawia wrazenie totalnego spokoju i pewności.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Loriin]

Jak byłam w Twoim wieku, to miałam to samo. To, co bym zrobiła, to bym szczerze porozmawiała z nauczycielką i jeśli byłaby taka możliwość, to zrobiłabym coś w zamian.

[Ruwi]

Też nigdy nie cierpiałam występowania publicznego, wiadomo w nastoletnim wieku człowiek wszystkim się przejmuje. Nie zrozumiem, czemu ma służyć to ciągłe zmuszanie w polskiej szkole do występowania przed całą klasą. W liceum na języku musieliśmy śpiewać piosenki na ocenę, a jak ktoś się nie zgodził (jak ja) z automatu niższa ocena. Jeszcze zrozumiałabym motywację i dodawanie odwagi do wystąpień, bo to się faktycznie może przydać, ale takie zmuszanie? Dla mnie to tylko taki skutek, że zraziłam się kompletnie i jak szkoła się skończyła odetchnęłam, że wreszcie nikt mnie do niczego nie zmusza. Później, po latach już w życiu zawodowym zdarzyły mi się wystąpienia, ale to dlatego, że wiedziałam, że mam wspierającą publiczność, czego o grupie znajomych z klasy bym nie powiedziała.


Dziewczyny chyba najlepiej radzą, żeby spróbować rozwiązać problem z nauczycielką/wychowawczynią.

[Jasmin85]

Z ciekawości spytam, co to znaczy prowadzić lekcje? Ile czasu mają trwać te wystąpienia - każdy uczeń po 45 min.? Jeśli tak to zdecydowanie za dużo. Nie chciałabym brać udziału w kursie językowym który w połowie prowadzą uczące się się nastolatki.

[la'Mbria]

Napisane przez Dorota552305

Mam 16 lat i panicznie boje się wystąpień publicznych. Nie dam rady nawet przeczytać 3 zdań przed klasą bo od razu robię się cała czerwona, szumi mi w uszach , łamie mi się głos i jeszcze mam strasznie sucho w gardle. Nawet gdy jestem perfekcyjnie przygotowana do odpowiedzi czy wygłoszenia referatu to jak stanę przed klasa to wszystko zapominam i zaczyna się tragediaaa po prostu.

Zazwyczaj tego unikałam i było w miarę okej ale w tym roku moja nauczycielka od angielskiego cały czas robi jakieś projekty i trzeba występować przed całą klasą. Z pierwszego projektu powiedziałam że nie przygotowałam się (mimo że w domu wszystko przygotowałam ale strasznie się bałam wystąpić przed klasa ) i dostałam niedostateczny. Ale teraz robi kolejny projekt i każdy ma poprowadzić jedna lekcje po angielsku na wybrany temat. I teraz się panicznie boje. Nie chcę zostać kolejnej jedynki ale co mam zrobić ? W życiu nie stanę przed klasa, za bardzo się boje ze mnie wyśmieją . A na pewno tak będzie bo ja nawet nie umiem mówić po angielsku na tyle płynnie a jeszcze jak dojdzie ten okropny strach i te wszystkie wymienione wcześniej zachowania i objawy to już w ogóle wyjdę na jakąś idiotke. Nie wiem co mam robić. Mimo że projekt jest dopiero za jakieś 2 miesiące to ja już poprostu spać nie mogę przez to i cały czas płacze jak sobie o tym przypomnę.



CO MAM Z TYM ZROBIC ? MACIE JAKIES RADY ?

Zrob klasie SPRAWDZIAN przez 30 min, bedzie cisza, spokoj i nie bedziesz musiała występować poza "a teraz wyciagamy karteczki"
Umów się z jakąś dobrą koleżanką z klasy,albo dwiema, że one przeprowadzą lekcje z ktorych ty potem zrobisz sprawdzian.
Mozesz odpytywać innych, mozesz zrobic jakis test, mozesz przeprowadzić lekcję interaktywną puszczajac no.kawalki serialu po angielsku i prosić o tlumaczenie zdaniami po kolei.
Masz MILION opcji na przeprowadzenie lekcji bez występowania albo z minimalnym twoim udziałem.

Wysłane z mojego SM-J710F przy użyciu Tapatalka