Mętlik w głowie

[MarrTu]

Cześć dziewczyny,
piszę tutaj, żeby wyrzucić część rzeczy z siebie i dostać od Was ewentualne porady.

Cały czas czuję, ze się w życiu ślizgam. Nie wiem co chcę robić, czasem już mnie głowa od myślenia boli Zawsze byłam wzorową uczennicą, zachowanie bez zastrzeżeń, paski na świadectwach, w liceum nawet najwyższa średnia wśród absolwentów . Wynika to może z tego, że nigdy nie wiedziałam co chcę robić, więc uczyłam się wszystkiego na 100 %, a nie żeby uczyć się tego co się lubi, a resztę żeby jakoś przejść Nie byłam też typowym kujonem, bo wszędzie mnie było pełno - tutaj kółko teatralne, tutaj kółko taneczne, występy w szkole, wyjazdowe, konkursy itp. Będąc w liceum nie wyobrażałam sobie życia po maturze... zupełnie czarna dziura - co to będzie? - zero marzeń, wizji tego co mogłabym robić. Ale matura zdana z dość ładnymi wynikami ( pol, niem i wos na podstawie, matma roz) ( 2009 r).
No i od tego się zaczęło. Jako, ze szkoła która skończyłam to LO wiec trzeba coś robić dalej: A więc studia: tylko jakie? Ostateczny wybór: ekonomia. No bo to uniwersalne, można w wielu miejscach teoretycznie znaleźć pracę. No cóż--- do pierwszej sesji nie dotrwałam- wpadłam w depresję. Nie szła mi nauka, męczyłam się, czułam, ze to nie to Ale ryłam, siedziałam, płakałam - no bo jak to tak ? Taka dobra uczennica, a sobie na głupiej ekonomii nie radzi
Wiec jeden etap się skończył. Przez jakiś miesiąc ciężko mi było się ruszyć z łóżka.. ale jakoś z tego doła wyszłam ( bez wizyty u psychologa i psychiatry się nie obeszło - ale to tylko dlatego, że mama załatwiła- ja sama bym pewnie tego nie zrobiła )
Od października znowu jestem na studiach. Tym razem inżynierskich... pierwszy semestr przeszłam z mega dawką stresu i ciągłym myśleniem : co ja tutaj robię, przecież nie chcesz tego robić w życiu! Ale tkwię na nich nadal, męczę się - bo nie chcę tego robić w przyszłości Opuszczam coraz więcej zajęć, zalegam z projektami.
Już właściwie zadecydowałam, że rezygnuję z tego kierunku.
Ale co dalej ? Nie mam zielonego pojęcia Myślałam o tym , żeby studiować matematykę ( jest to jeden z przedmiotów, który lubię - dość szybko udaje mi się zrozumieć o czym jest mowa, zapamiętuję schematy rozwiązań.. i jak do tej pory [ na obu tych kirrunkach] w matmie przoduję ). Zastanawiam się nad tym, czy nie zostać nauczycielem, ale nie wiem czy się do tego nadaję

W ogólnym zarysie jest osobą spokojną, nikomu się nie narzucam, z reguły o pomoc nie proszę ( a bardzo chętnie jej udzielam). Często bardzo boję się o takową poprosić Nie potrafię mówić o uczuciach, emocjach, ciężko mi jest określić co myślę na dany temat..
Mam straszne problemy z wyjściem do instytucji. Boję się zapisać do lekarza, godzinami myślę, jak to zrobić zeby umówić się do fryzjera itp. Zawsze układam w głowie czarny scenariusz. Chciałabym np. chodzić do psychologa : ale, tak jak pisałam wyżej, boję się - nie wiem gdzie, nie wiem jak, nie wiem co powiem, a może nie jest mi to potrzebne. I tak się huśtam - w jednym momencie jestem już zdeterminowana, a zaraz odpuszczam i mówię, że nie dam rady...

Kurcze, mam tyle do napisania, ale na tym zakończę, bo i tak bardzo dużo tego wyszło. Pisanie na forum pewnie pomoże mi trochę uporządkować myśli, będzie zapisane i zawsze będę mogła się ustosunkować do tego co już naplotłam :p.

[QueenBlair]

Idź do doradcy zawodowego -> doradzi w czym mogłabyś być dobra.

Ja sama miałam podobne perypetie do Twoich. 3 lata zeszło mi na poszukiwaniu czego chcę od życia i jakie studia chcę skończyć.
Teraz jestem na swoim miejscu i nie żałuję ani trochę tamtych 3 lat!

[klempaa]

Napisane przez MarrTu

Cześć dziewczyny,
piszę tutaj, żeby wyrzucić część rzeczy z siebie i dostać od Was ewentualne porady.

Cały czas czuję, ze się w życiu ślizgam. Nie wiem co chcę robić, czasem już mnie głowa od myślenia boli Zawsze byłam wzorową uczennicą, zachowanie bez zastrzeżeń, paski na świadectwach, w liceum nawet najwyższa średnia wśród absolwentów . Wynika to może z tego, że nigdy nie wiedziałam co chcę robić, więc uczyłam się wszystkiego na 100 %, a nie żeby uczyć się tego co się lubi, a resztę żeby jakoś przejść Nie byłam też typowym kujonem, bo wszędzie mnie było pełno - tutaj kółko teatralne, tutaj kółko taneczne, występy w szkole, wyjazdowe, konkursy itp. Będąc w liceum nie wyobrażałam sobie życia po maturze... zupełnie czarna dziura - co to będzie? - zero marzeń, wizji tego co mogłabym robić. Ale matura zdana z dość ładnymi wynikami ( pol, niem i wos na podstawie, matma roz) ( 2009 r).
No i od tego się zaczęło. Jako, ze szkoła która skończyłam to LO wiec trzeba coś robić dalej: A więc studia: tylko jakie? Ostateczny wybór: ekonomia. No bo to uniwersalne, można w wielu miejscach teoretycznie znaleźć pracę. No cóż--- do pierwszej sesji nie dotrwałam- wpadłam w depresję. Nie szła mi nauka, męczyłam się, czułam, ze to nie to Ale ryłam, siedziałam, płakałam - no bo jak to tak ? Taka dobra uczennica, a sobie na głupiej ekonomii nie radzi
Wiec jeden etap się skończył. Przez jakiś miesiąc ciężko mi było się ruszyć z łóżka.. ale jakoś z tego doła wyszłam ( bez wizyty u psychologa i psychiatry się nie obeszło - ale to tylko dlatego, że mama załatwiła- ja sama bym pewnie tego nie zrobiła )
Od października znowu jestem na studiach. Tym razem inżynierskich... pierwszy semestr przeszłam z mega dawką stresu i ciągłym myśleniem : co ja tutaj robię, przecież nie chcesz tego robić w życiu! Ale tkwię na nich nadal, męczę się - bo nie chcę tego robić w przyszłości Opuszczam coraz więcej zajęć, zalegam z projektami.
Już właściwie zadecydowałam, że rezygnuję z tego kierunku.
Ale co dalej ? Nie mam zielonego pojęcia Myślałam o tym , żeby studiować matematykę ( jest to jeden z przedmiotów, który lubię - dość szybko udaje mi się zrozumieć o czym jest mowa, zapamiętuję schematy rozwiązań.. i jak do tej pory [ na obu tych kirrunkach] w matmie przoduję ). Zastanawiam się nad tym, czy nie zostać nauczycielem, ale nie wiem czy się do tego nadaję

W ogólnym zarysie jest osobą spokojną, nikomu się nie narzucam, z reguły o pomoc nie proszę ( a bardzo chętnie jej udzielam). Często bardzo boję się o takową poprosić Nie potrafię mówić o uczuciach, emocjach, ciężko mi jest określić co myślę na dany temat..
Mam straszne problemy z wyjściem do instytucji. Boję się zapisać do lekarza, godzinami myślę, jak to zrobić zeby umówić się do fryzjera itp. Zawsze układam w głowie czarny scenariusz. Chciałabym np. chodzić do psychologa : ale, tak jak pisałam wyżej, boję się - nie wiem gdzie, nie wiem jak, nie wiem co powiem, a może nie jest mi to potrzebne. I tak się huśtam - w jednym momencie jestem już zdeterminowana, a zaraz odpuszczam i mówię, że nie dam rady...

Kurcze, mam tyle do napisania, ale na tym zakończę, bo i tak bardzo dużo tego wyszło. Pisanie na forum pewnie pomoże mi trochę uporządkować myśli, będzie zapisane i zawsze będę mogła się ustosunkować do tego co już naplotłam :p.

Proponowałabym psychologa.

A jak? Szukasz w internecie psychologów z Twojego miasta -> szukasz opinii o nich -> dzwonisz i umawiasz sie OD RAZU jak zobaczysz numer. Mam podobny problem do Twojego i tak go rozwiązuje- nie mozna zwlekac, bo będzie gorzej. Nie mysl co powiedziec- tylko, ze chcesz sie umowic na wizyte i tyle.

[princess2890]

Moim zdaniem powinnaś zrezygnować ze studiów i zacząć coś jak zdecydujesz co chcesz w życiu robić. Kto powiedział, że musisz coś studiować. Ja na studia poszłam rok po studiach dopiero jak odkryłam co chce robić. Po liceum też nie wiedziałm.

[nabla_7]

A ja nie chcę pisac o żadnych psychologach, tylko kilka słów o samych studiach. Ja jestem teraz raczej pod koniec studiów, ale pamiętam że początki potrafią być ciężkie.

Po pierwsze - nie Ty jedna -mnóstwo osób po maturze nie wie co chce robić, zmienia kierunki studiów, rzuca je po roku - może niektórzy uważają że to strata czasu, ale według mnie lepiej "stracić" rok czy dwa, a trafić na kierunek, który Ci odpowiada

Po drugie - wbrew pozorom nie zawsze jest tak, ze się lubi swoje studia, a w czasie sesji, zapewniam Cię, 99% procent czeka tylko na wakacje! Często w czasie studiów nie znosi się niektórych przedmiotów, ale trafi sie jeden czy dwa które cię zainteresują i to jest fajne

Po trzecie - nawet po studiach część ze studentów nie wie dokładnie co chce robić w swoim życiu; i nie wszyscy idą do pracy zgodnie ze swoim wykształceniem!

Po czwarte - o ile nie jesteś pasjonatką matematyki, to nie polecam jej studiowania. Wiem to z autopsji, ze studiowanie matematyki to nie żadne schematy rozwiązań, ale dużo dużo teorii, często takiej, która nie ma wyraźnego zastosowania w codziennym życiu. Weź sobie jakikolwiek podręcznik akademicki i odpowiedz na pytanie czy chciałabyś z takich ksiażek się uczyć przez najbliższe kilka lat? Jeżeli tak, to próbuj.

Pisałaś, ze jesteś teraz na studiach inżynieryjnych. Nie wiem czy zrezygnowałaś już z nich, ale może możesz wziąć dziekankę na najblizszy rok. Zawsze lepiej zostawic sobie możliwość powrotu.
A i często jest tak, ze dopiero na wyższych latach coś ciekawego zaczyna się dziać, a na poczatku jest odsiew, wiec nie należy sie zrażac tak od razu!

Powodzenia!