'małe zycie' czy 'wielki świat'?

[_ema_]

Tak mnie natchnęło do rozmyślań, po przeczytaniu posta Lilki_Vanilki, o koleżance, która upozorowała wyjazd do stanów i karierę na uczelni, a w rzeczywistości miała męża i dziecko, z którymi mieszkała na wsi.

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Znam osoby, które już w tej chwili (czyli w wieku 20 + ) wyjeżdżając na oliwki do Hiszpanii czują się lepsze, bo 'robią zagraniczne kariery' i plany spokojnego życia ścinają słowami 'wiesz, u nas w Hiszpanii...' Znam osoby, które już na studiach wykazują się wyjątkowym zaangażowaniem w karierę, akcje społeczne, wzbogacają CV i planują dalszą oszałamiającą karierę. Ale znam też, głównie kobiety, którym marzy się właśnie takie małe, ciche spokojne życie, bez wielkich karier, taka typowa książkowa sielanka. A Wy, którymi z nich jesteście?

[Ostre wasabi]

Napisane przez _ema_

Tak mnie natchnęło do rozmyślań, po przeczytaniu posta Lilki_Vanilki, o koleżance, która upozorowała wyjazd do stanów i karierę na uczelni, a w rzeczywistości miała męża i dziecko, z którymi mieszkała na wsi.

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Znam osoby, które już w tej chwili (czyli w wieku 20 + ) wyjeżdżając na oliwki do Hiszpanii czują się lepsze, bo 'robią zagraniczne kariery' i plany spokojnego życia ścinają słowami 'wiesz, u nas w Hiszpanii...' Znam osoby, które już na studiach wykazują się wyjątkowym zaangażowaniem w karierę, akcje społeczne, wzbogacają CV i planują dalszą oszałamiającą karierę. Ale znam też, głównie kobiety, którym marzy się właśnie takie małe, ciche spokojne życie, bez wielkich karier, taka typowa książkowa sielanka. A Wy, którymi z nich jesteście?

Zauważyłam, że osoby które wyjątkowo cisną na karierę najczęściej kończą na zwykłym typowych stanowiskach pracy. Aby zrobić karierę to oprócz wiedzy, umiejętności i pracowitości trzeba niestety mieć dużo szczęścia. Ja tam nigdy nie ubiegałam się o jakieś stanowisko w życiu, cieszę się że mnie i mojego partnera stać na mieszkanie i życie. Nie imponują mi zagraniczne wyjazdy i szuranie po świecie. Mój partner też najlepiej czuje się gdy zabiera mnie w lato na jakiś wyjazd pod namiot kiedyś ktoś chciał mi wmówić, że nie mam prawa być szczęśliwa w takim związku bo nie mam faceta pod krawatem, właściciela jakiejś firmy a ja sama nie robię kariery światowej i nie rozbijamy się najdroższymi samochodami. Wyjątkowo nie lubię gdy ktoś ocenia kiedy mogę czuć się szczęśliwa a kiedy nie mnie tam dobrze w naszym mieszkanku, w dużym mieście (bo tutaj fakt chyba nie potrafiłabym mieszkać na wsi - jestem miejskie zwierzę od urodzenia), gdzie mam wszędzie blisko.

Zresztą studia też ukończyłam mało przyszłościowe jak się okazało - wielkie plany, wielkie nic ;-)

[blekitne_niebo]

Napisane przez _ema_

Tak mnie natchnęło do rozmyślań, po przeczytaniu posta Lilki_Vanilki, o koleżance, która upozorowała wyjazd do stanów i karierę na uczelni, a w rzeczywistości miała męża i dziecko, z którymi mieszkała na wsi.

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Znam osoby, które już w tej chwili (czyli w wieku 20 + ) wyjeżdżając na oliwki do Hiszpanii czują się lepsze, bo 'robią zagraniczne kariery' i plany spokojnego życia ścinają słowami 'wiesz, u nas w Hiszpanii...' Znam osoby, które już na studiach wykazują się wyjątkowym zaangażowaniem w karierę, akcje społeczne, wzbogacają CV i planują dalszą oszałamiającą karierę. Ale znam też, głównie kobiety, którym marzy się właśnie takie małe, ciche spokojne życie, bez wielkich karier, taka typowa książkowa sielanka. A Wy, którymi z nich jesteście?

Zdecydowanie wybieram realizację zawodową Absolutnie jednak nie umniejszam czyjegoś pragnienia spokojnego, rodzinnego życia. Nie jest to żaden powód do wstydu, tylko inna droga życiowa, ani lepsza ani gorsza. Każdy powinien wiedzieć czego pragnie w życiu i zdecydować w którą stronę iść

[eos50]

Napisane przez _ema_

Tak mnie natchnęło do rozmyślań, po przeczytaniu posta Lilki_Vanilki, o koleżance, która upozorowała wyjazd do stanów i karierę na uczelni, a w rzeczywistości miała męża i dziecko, z którymi mieszkała na wsi.

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Znam osoby, które już w tej chwili (czyli w wieku 20 + ) wyjeżdżając na oliwki do Hiszpanii czują się lepsze, bo 'robią zagraniczne kariery' i plany spokojnego życia ścinają słowami 'wiesz, u nas w Hiszpanii...' Znam osoby, które już na studiach wykazują się wyjątkowym zaangażowaniem w karierę, akcje społeczne, wzbogacają CV i planują dalszą oszałamiającą karierę. Ale znam też, głównie kobiety, którym marzy się właśnie takie małe, ciche spokojne życie, bez wielkich karier, taka typowa książkowa sielanka. A Wy, którymi z nich jesteście?

Wiem, że to pytanie raczej do kobiet, ale wtrącę swoje trzy grosze. Nie jestem, ani za tym, ani za tym. Jestem za umiarem, harmonią, równowagą, rozsądkiem i życiem wg własnego planu opartego na własnych wartościach z przestrzeganiem własnych zasad. Należy dowiedzieć się czego tak naprawdę chcemy, czego pragniemy, co jest dla nas najważniejsze i należy to realizować. Ale nigdy nie szpanować, nie udawać kogoś kim nie jesteśmy, bo to świadczy tylko tym, że tak naprawdę nie jesteśmy zadowoleni ze swojego życia i wstydzimy się go.

---------- Dopisano o 11:24 ---------- Poprzedni post napisano o 11:24 ----------

Napisane przez blekitne_niebo

Zdecydowanie wybieram realizację zawodową

I co Ci to da?

[blekitne_niebo]

Napisane przez eos50

I co Ci to da?

Daje mi to ogromną radość i satysfakcję. Kocham moją przyszłą pracę i chcę się jej poświęcić. To chyba nie grzech

[elvegirl]

Napisane przez _ema_

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Zdecydowanie pierwsza opcja.

Napisane przez eos50

I co Ci to da?

Heh, zapewne da jej to życie wg własnego planu opartego na własnych wartościach z przestrzeganiem własnych zasad

[eos50]

Napisane przez blekitne_niebo

Daje mi to ogromną radość i satysfakcję. Kocham moją przyszłą pracę i chcę się jej poświęcić. To chyba nie grzech

Oczywiście, że nie. Ciekaw byłem tylko motywacji. Czy sądzisz, że ktoś to kiedyś doceni, to Twoje poświęcenie? Myślisz, że warto?

---------- Dopisano o 11:31 ---------- Poprzedni post napisano o 11:30 ----------

Napisane przez elvegirl

Heh, zapewne da jej to życie wg własnego planu opartego na własnych wartościach z przestrzeganiem własnych zasad

Właśnie tych wartości i zasad jestem ciekaw.

[blekitne_niebo]

Napisane przez eos50

Oczywiście, że nie. Ciekaw byłem tylko motywacji. Czy sądzisz, że ktoś to kiedyś doceni, to Twoje poświęcenie? Myślisz, że warto?

Tak, jestem przekonana że warto. Ludzie codziennie doceniają moją pracę Nie nazwałabym tego poświęceniem - ja się nie poświęcam, bo robię to co mi sprawia wielką przyjemność.
Motywacją jest ogromna pasja.

[lullab24]

Napisane przez eos50

Wiem, że to pytanie raczej do kobiet, ale wtrącę swoje trzy grosze. Nie jestem, ani za tym, ani za tym. Jestem za umiarem, harmonią, równowagą, rozsądkiem i życiem wg własnego planu opartego na własnych wartościach z przestrzeganiem własnych zasad. Należy dowiedzieć się czego tak naprawdę chcemy, czego pragniemy, co jest dla nas najważniejsze i należy to realizować. Ale nigdy nie szpanować, nie udawać kogoś kim nie jesteśmy, bo to świadczy tylko tym, że tak naprawdę nie jesteśmy zadowoleni ze swojego życia i wstydzimy się go.

---------- Dopisano o 11:24 ---------- Poprzedni post napisano o 11:24 ----------


I co Ci to da?

Bardzo mądrze napisane ;-) Tak naprawde każdy jest inny i każdemu satysfakcje sprawia co innego ;-) Ja akurat chcę się realizować zawodowo jednocześnie prowadząc zwykłe życie to jest nie zależy mi żeby być wiceprezesem w jakimś banku zależy mi, żeby nie chodzić do pracy z pragnieniem, żeby z niej jak najszybciej wyjść plus, żeby mieć czas na swoje pasje, wyjścia itp.

[WhySoSerious]

Cóż, ja marzę o "wielkim świecie", chociaż to dziwnie brzmi i nasuwa skojarzenie, jakbym tego świata nie znała W każdym razie - kariera, podróże, samorealizacja. "Małe życie" - spokój, wieś, rodzina, to nie dla mnie. Mając w tym wieku męża, dziecko i prowadząc spokojne życie w domowym zaciszu uznałabym, że zmarnowałam życie.
Ale staram się nie wartościować - każdy ma swoje priorytety i marzenia

[Deborah100]

Na obecną chwilę pragnę znaleźć pracę w zawodzie, w miarę dobrze płatną abym mogła sobie odłożyć parę groszy.
Miejsce w którym obecnie żyję odpowiada mi- mam własne mieszkanie, wszędzie blisko. Może w przyszłości chciałabym mieć dom pod miastem. Marzę aby zaprojektować go sama i urządzić.
Na pewno nie chcę gonić za karierą ale chciałabym realizować się zawodowo. Nie po to kończę studia, żeby nic z tego nie mieć. Włożyłam w to za dużo pieniędzy, pracy i nerwów. Jednak nie zależy mi na przewrotnej karierze, myślałam też o własnym biznesie. Z biegiem czasu zmieniłam priorytety.....Byłam początkowo nastawiona na wielką karierę.

Teraz chcę mieć pracę w zawodzie, zarabiać i jednocześnie czerpać z tego minimalną satysfakcję. Zawrzeć związek małżeński z moim obecnym partnerem i oboje wieść spokojne życie. Realizować pasje, wspólnie podróżować. Żyć sobie we dwoje i budować wspólne życie. Dla mnie to oznaczałoby harmonię w życiu i względne szczęście.
Nie znoszę szybkiego temu życia, nie mam wtedy czasu na przemyślenia, odpoczynek- czuję się jak robot. Często popadam w przygnębienie.

[Damayanti]

zdecydowanie rodzina i domek

[martynusia222]

To może ja się wypowiem
Otóż ja nie mam prawie ambicji zawodowych Nie interesuje mnie wyścig szczurów, pęd za karierą, awanse O wiele bardziej interesuje mnie spokojne życie, bez wygórowanych ambicji posiadania nie wiadomo czego i wypruwania sobie flaków, żeby to zdobyć.
Spokojna praca, dom, mąż, dziecko, pies, niekoniecznie na wsi, bardziej mnie interesuje niż wielki świat.

[eos50]

Napisane przez blekitne_niebo

Tak, jestem przekonana że warto. Ludzie codziennie doceniają moją pracę

Życzę Ci żebyś się nigdy nie rozczarowała tymi 'ludźmi'!

[Ag90]

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Ależ to żaden powód do wstydu! Kto co lubi
Osobiście mam plany i marzenia związane z kierunkiem, który studiuję, ale niestety mało prawdopodobne jest, że znajdę pracę w zawodzie Jeśli więc w przyszłości będę pracować w choć trochę pokrewnym zawodzie, to będę naprawdę zadowolona
"Wyścig szczurów" - to nie dla mnie. Nie będę dążyć za wszelką cenę do awansu. Także wygląda na to, że bardziej preferuję spokojne, 'małe życie' Ale nie ukrywam, że bardzo lubię podróżować i przynajmniej raz w roku muszę pojechać gdzieś w nieznane (niekoniecznie za granicę), bo inaczej jestem 'chora'

[Jestem chlopak]

Mi też wystarczą kartofle na obiad i kurczaki na podwórku, zdecydowanie wole spokojną wieś niż tłoczne miasta

[graphicdesign]

Zdecydowanie podróże i praca Ale bez obecnego partnera u boku nie byłoby to takie fajne Generalnie nie mam wybujałych ambicji co do swojej kariery, chciałabym po prostu utrzymywać się robiąc to co lubię i wykonywać swój zawód dobrze. A dalekie podróże (wcale nie te luksusowe) są zawsze moim celem i marzeniem i staram się je cały czas realizować. Dzieci pewnie kiedyś tak, ale jeszcze nie teraz i nie w najbliższej przyszłości.

[Narrhien]

Ale kurde, dlaczego tak ze skrajności w skrajność? Przecież można wieść wymarzone życie zawodowe i równocześnie mieć spokojne, rodzinne życie.

Przecież nie każdy zawód, nie każda ścieżka kariery to praca po kilkanaście godzin na dobę i brak czasu na życie rodzinne... jest mnóstwo zawodów, przy wykonywaniu których jest czas i na pracę i na rodzinę.

Ja osobiście mam w planach owszem, spełniać się zawodowo, jak również prowadzić ciepłe, przyjemne życie - bez dzieci, ale z partnerem, przyjaciółmi i masą zwierząt ścieżka kariery, którą wybrałam, spokojnie mi to umożliwi

A co do "zagranicznej kariery" to naprawdę, wśród moich znajomych jest jedna osoba z takąż karierą, która naprawdę mi imponuje - mój kolega, który właśnie został absolwentem uniwersytetu w Cambridge i pewnie rozpocznie tam karierę naukową. Nie zdziwiłabym się, gdyby kiedyś trafił do CERNu, bo jest genialny.

Normalna praca, tyle że za granicą, nie imponuje mi w żaden sposób, jest to dla mnie po prostu coś normalnego, owszem, na pewno jakiś powód do dumy, ale takim samym powodem może być i praca w Polsce.

---------- Dopisano o 11:53 ---------- Poprzedni post napisano o 11:53 ----------

A podróży nie cierpię i niezmiennie dziwi mnie, że komukolwiek to się możę podobać, a tym bardziej być powodem do dumy i chwalenia się

[graphicdesign]

Napisane przez Narrhien

A podróży nie cierpię i niezmiennie dziwi mnie, że komukolwiek to się możę podobać, a tym bardziej być powodem do dumy i chwalenia się

A mogłabyś napisać dlaczego według Ciebie tak jest? Pytam bez złośliwości, po prostu jestem ciekawa, bo ja jestem wręcz "chora" jak długo gdzieś dalej nie wyjadę i nie mieści mi się to w głowie

[Melanchton]

Napisane przez _ema_

Tak mnie natchnęło do rozmyślań, po przeczytaniu posta Lilki_Vanilki, o koleżance, która upozorowała wyjazd do stanów i karierę na uczelni, a w rzeczywistości miała męża i dziecko, z którymi mieszkała na wsi.

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Znam osoby, które już w tej chwili (czyli w wieku 20 + ) wyjeżdżając na oliwki do Hiszpanii czują się lepsze, bo 'robią zagraniczne kariery' i plany spokojnego życia ścinają słowami 'wiesz, u nas w Hiszpanii...' Znam osoby, które już na studiach wykazują się wyjątkowym zaangażowaniem w karierę, akcje społeczne, wzbogacają CV i planują dalszą oszałamiającą karierę. Ale znam też, głównie kobiety, którym marzy się właśnie takie małe, ciche spokojne życie, bez wielkich karier, taka typowa książkowa sielanka. A Wy, którymi z nich jesteście?

Zamawiam wszystko!

Bardzo zależy mi na karierze akademickiej, podróżach i osobistym rozwoju, ale to nie znaczy, że nie chcę z egzotycznych miejsc wracać do drewnianego domu z płonącym kominkiem.
Nie mam pędu do wielkiej kasy i to studia są zdecydowanie moim największym priorytetem, ale jak najbardziej piszę się na tzw. "spokojne życie". Dzieci, domek, kotek, takie tam.

[eos50]

Napisane przez Melanchton

Zamawiam wszystko!

Uważasz, że tak się da?

[13aa9d55ec6ef8489ab3852d90deb2979ef9d608]

Dla mnie zdecydowanym priorytetem jest rodzina, spokój i zacisze domowe, jeszcze jak bym miała domek na prerii to wogóle, żyć nie umierać.

Ale też dąże do samorozwoju, lecz bez jakiegoś zbytniego parcia czy cos robię to dla przyjemności.

[lilka_vanilka]

Ja bym ze swojej strony życzyła wszystkim młodym ludziom, żeby mieli szansę zobaczyć jak żyje się w małym, a jak w wielkim świecie, aby móc wybrać to, co da im szczęście. Najważniejsze, to nie udawać kogoś, kim się nie jest.

[Sophie86]

Kiedyś trafiłam na dyskusję o tym, że powinniśmy dążyć do sukcesu pojmowanego jako zarabianie dużej ilości pieniędzy. Sama uważam, że odcieni sukcesu jest bardzo dużo, może być sukces na polu naukowym (co w polskich warunkach niekoniecznie ma przełożenie na finanse), czy hobbystycznym. Niestety mało się mówi o spełnieniu - można zarabiać krocie, a być nieszczęśliwym. Można żyć skromnie i być szczęśliwym w realizowaniu swoich pasji. Chyba spełnienie jest dla mnie lepszym kryterium niż sukces.

Mam trochę gorzkie obserwacje na temat ludzi robiących karierę. Moją znajomą sukces bardzo zmienił - ilekroć ją spotykam, to najczęściej od niej słyszę jaka ona jest wspaniała, genialna w każdej dziedzinie za którą się zabierze. Owszem, jest w wielu rzeczach dobra, ale takie komunikaty na dłuższą metę są bardzo męczące, tym bardziej że nie potrafi się cieszyć z drobnych sukcesów jej przyjaciół, bo przecież jej osiągnięcia są bardziej spektakularne. Inna znajoma już mocno po 40, właścicielka dużej firmy, przynoszącej dochody bardzo chciałaby się z kimś związać. Ma albo strasznego pecha albo dziwne przeświadczenie, że faceci nie chcą być z nią, a korzystać z jej pieniędzy.

Jeśli o mnie chodzi, to priorytetem jest rodzina (TŻ, w przyszłości też dzieci). Nie ukrywam też, że poczucie zadowolenia z pracy jest też dla mnie ważne (świadomość, że jestem dobra w tym co robię). Niby głupia sprawa, ale wszelkie zawahania zawodowe odbijają się na mojej pewności siebie i samopoczuciu. Na pewno nie chciałabym poświęcić się karierze za wszelką cenę (kosztem bliskich mi osób). I też ważne jest dla mnie doskonalenie pasji poza godzinami pracy

[mary_poppins]

To jest o tyle sporna kwestia, że wielki świat jest w dzisiejszych czasach pojmowany jako etat w warszawskiej korporacji/redakcji/kancelarii i brak czasu na życie osobiste. To jest życie faktycznie piekielnie stresujące, w ciągłym ruchu, skupione na jakimś dziwnie pojmowanym samorozwoju którego tak naprawdę nie ma Takiej kariery nie chciałabym za nic w świecie, ale wierzę, że ktoś może czuć się w swoim żywiole.

Natomiast wierzę, że ktoś może łączyć karierę w mniej wymagającej firmie (bądź też prowadząc coś własnego) z życiem rodzinnym, jeśli tylko ma na to czas. Tak właśnie planuję ja Zależy mi na pracy, która będzie dla mnie przede wszystkim przyjemnością, zamiast przykrym i stresującym obowiązkiem, i która da mi jakieś tam pieniądze na normalne życie bez szaleństw. Gdybym miała wybór - zarabiać kupę kasy i nie oglądać domu lub zarabiać znacznie mniej i wieść w miarę spokojne życie, to zdecydowanie wybrałabym to drugie, bo nade wszystko w życiu cenię swoje zdrowie psychiczne

[201610170910]

Ja bym chciała mały domek i kochającego mężczyznę. Ale jak on mnie puszcza w trabę to co mam zrobić? Jadę w świat Kariery oszałamiającej z moim wykształceniem nie zrobię nigdzie, ale wreszcie się usamodzielnię.

[niut80]

Z moich obserwacji takich "zastanawiających się" wynika, że realnie w większości przypadków to wygląda tak jak na obrazkach poniżej.

Bo najczęściej ludzie nie potrafią realnie ocenić swojej sytuacji zawodowej i "wielka kariera" kończy się z chwilą wypowiedzenia umowy. A nowe propozycje nie spadają z nieba, trzeba zaczynać znów od zera. Ostatnio też miałam podobną dyskusję ze znajomą, która "robi karierę" na stanowisku formalnie asystentki dyrektora, faktycznie zaparzacza kawy i ozdoby biura, bo od papierów to pan sekretarz jest. Decyzję o rodzinie odkłada od dobrych klku lat, bo praca przecież..... Na moje pytanie czym się zajmie jak ją wymienią na młodszą, to się biedna zagotowała. Ale nie odpowiedziała.

[niut80]

A na "wielki świat" to mało kto ma tak naprawdę szanse. Co najwyżej w wersji mikro- wakacje za granicą. Albo zmywak.

[Clemence]

Skomentuje tylko tyle-

Ludzie się naoglądali (nie wiem czego i moze dobrze) jakiś filmów o cud karierach,kasach i Bóg wie czym.
Nie doceniaja w naszych czasach zycia z jednym facetem,gdzie wszystko ma swoje miejsce, ludzie są obok i jest po prostu przyjemnie,mili sąsiedzi, symopatyczne środowisko,spokojna praca.

Szukaja jakiś mega ogromnych atrakcji, bo to kasa musi byc,bo to wyjazdy bo to .. i tak mozna spisać listę , dzięki której ludzie rezygnują z rodzin, z przyjaciół bo najwazniejsze jest MIEĆ najmodniejszy gadzet,miec ciuch taki czy inny.

Mnie osobiście to bawi.
Jak kto chce sobie układać życie to jego sprawa,ale prawdziwe wartości dzięki temu przepadają,a sąsiad sąsiadowi wilkiem.

[201803090921]

Ani jedno, ani drugie
Najważniejsze, żeby mieć jak najmniej "łańcuchów" w życiu, które zmuszają do takich, a nie innych wyborów (kredyty, dzieci, ale i pracoholizm wszelaki).