Jak zmienić nudne życie?

[yollka]

Chciałam się zapytać od czego zależy waszym zdaniem takie "powodzenie" w życiu. Mam na myśli to, czy mamy przyjaciół, należymy do jakiejś paczki, jesteśmy lubiani, szanowani, mamy powodzenie u płci przeciwnej. Po prostu jesteśmy zadowoleni z tego życia, czujemy się komuś potrzebni. Znam wiele dziewczyn, które właśnie są bardzo lubiane, nie narzekają na brak towarzystwa, zawsze kogoś mają. I to pytanie oczywiście jest związane ze mną, gdyż ja pod tym względem jestem pechowa- zarówno w szkole podstawowej, gimnazjum jak i teraz w liceum byłam raczej wycofana, cicha i zawsze były dziewczyny bardziej lubiane, mające przyjaciół, ogólnie posiadające jakieś życie towarzyskie. A ja? Uważałam (i chyba nadal uważam) siebie za nudną. Mam 18 lat, jednak czuję, że te ta młodość mi mija nie tak jak powinna. Nie mam przyjaciół, w nowej klasie niestety nie nawiązałam głębyszch znajomości- mam tylko jedną b.dobrą koleżankę. Jeśli chodzi o sprawy sercowe to nie jest ciekawie, bo mimo, że uważam się za ładną dziewczynę i często mam kontakt z chłopakami to narzekam na totalny brak zainteresowania moją osobą. Czemu tak jest to ja nie mam pojęcia, ciągle się nad tym zastanawiam. Ktoś mi powiedział, że faceci uważają mnie za dziewczynę spokojną tkzw "porządną" i nie chcą nawiązywać kontaktu ale to raczej bezsensowna teoria. I nawet się starałam, bo dałam wyraźne znaki chłopakom, którzy mi się podobają, do jednego nawet się przełamałam i zagadałam, a tu w dalszym ciągu nic, zero odezwu z ich strony. I nie wyglądają mi na nieśmiałych. Jednak coś ze mną musi być nie tak, chciałabym mieć w końcu znajomych. Ale nie mam ich gdzie znaleźć. Wiem, że bardzo narzekam i zachowuje się jak straszna maruda, ale zostały mi jeszcze 2 lata w szkole i chciałabym jakoś je przeżyć bez ciągłego smucenia sie, że inni mają znajomych przyjaciół, drugie połówki a ja siedzę sama w domu.

[friable]

To ja mam identycznie, z tym że w tym roku poszłam na studia. I może mówię to zbyt szybko, ale coś czuję że będzie jak zwykle - wszyscy będą imprezować a ja będę wycofanym, cichym odludkiem.

[8c5e47fe6e48fd89bc9c227f1239fe5b9f79e095_5edd71729ccf0]

A ja się cieszę gdy mogę spokojnie polezec w domu w lozko bo jestem chora i nie musze sie niczym przejmowac, facetami, kolezankami itp Moi przyjaciele zas wiedza ze mam taka potrzebe i sie nie obrazaja. Mozna imprezowac, ale pozniej juz chce sie spokoju wyciszenia

[classic_chic]

Rozumiem Cię. Mam podobnie. Choć ludzie mnie raczej lubią, to mało kogo mogę nazwać przyjacielem.

Wydaje mi się, że chłopcy czasami boją się podbić do ładnej, porządnej dziewczyny z obawy przed sromotną porażką.

A dziewczyny... Dobierają się w paczki gdy są "po jednych pieniądzach" a najczęściej te jedne pieniądze oznaczają bycie wrednymi (niestety, nie tylko w filmach takie akcje).

Dlatego bądź wciąż sobą, kreuj swoją osobowość, poszerzaj horyzonty, bądź zawsze miła i uśmiechnięta, miej swoje zdanie. W końcu znajdziesz prawdziwych przyjaciół, a miłość... Miłość odnajdzie Ciebie

[201705250955]

Napisane przez yollka

Chciałam się zapytać od czego zależy waszym zdaniem takie "powodzenie" w życiu. Mam na myśli to, czy mamy przyjaciół, należymy do jakiejś paczki, jesteśmy lubiani, szanowani, mamy powodzenie u płci przeciwnej. Po prostu jesteśmy zadowoleni z tego życia, czujemy się komuś potrzebni. Znam wiele dziewczyn, które właśnie są bardzo lubiane, nie narzekają na brak towarzystwa, zawsze kogoś mają. I to pytanie oczywiście jest związane ze mną, gdyż ja pod tym względem jestem pechowa- zarówno w szkole podstawowej, gimnazjum jak i teraz w liceum byłam raczej wycofana, cicha i zawsze były dziewczyny bardziej lubiane, mające przyjaciół, ogólnie posiadające jakieś życie towarzyskie. A ja? Uważałam (i chyba nadal uważam) siebie za nudną. Mam 18 lat, jednak czuję, że te ta młodość mi mija nie tak jak powinna. Nie mam przyjaciół, w nowej klasie niestety nie nawiązałam głębyszch znajomości- mam tylko jedną b.dobrą koleżankę. Jeśli chodzi o sprawy sercowe to nie jest ciekawie, bo mimo, że uważam się za ładną dziewczynę i często mam kontakt z chłopakami to narzekam na totalny brak zainteresowania moją osobą. Czemu tak jest to ja nie mam pojęcia, ciągle się nad tym zastanawiam. Ktoś mi powiedział, że faceci uważają mnie za dziewczynę spokojną tkzw "porządną" i nie chcą nawiązywać kontaktu ale to raczej bezsensowna teoria. I nawet się starałam, bo dałam wyraźne znaki chłopakom, którzy mi się podobają, do jednego nawet się przełamałam i zagadałam, a tu w dalszym ciągu nic, zero odezwu z ich strony. I nie wyglądają mi na nieśmiałych. Jednak coś ze mną musi być nie tak, chciałabym mieć w końcu znajomych. Ale nie mam ich gdzie znaleźć. Wiem, że bardzo narzekam i zachowuje się jak straszna maruda, ale zostały mi jeszcze 2 lata w szkole i chciałabym jakoś je przeżyć bez ciągłego smucenia sie, że inni mają znajomych przyjaciół, drugie połówki a ja siedzę sama w domu.

Nie ma co się porównywać do innych. Co z tego, że ktoś jest otoczony wianuszkiem znajomych, jeśli ci znajomi odsuną się od niego w chwili, kiedy tego potrzebuje? W dorosłym życiu liczą się tylko głębokie relacje. Znajomych możesz mieć w wielu innych aspektach życia, np. realizując swoje hobby. Zresztą niewykluczone, że i w ten sposób znajdziesz sobie kogoś, z kimś się zaprzyjaźnić.
Twoje życie nie musi być nudne - a co więcej - to Ty sama możesz, a nawet powinnaś je zmienić. Skoro w szkole nie nawiązałaś bliższych relacji to postaraj się poszukać znajomych poza szkołą. A może zapisz się do jakiegoś koła naukowego? Ja żałuję, że sama się nie zapisałam w liceum, to samo teraz na studiach, ale jestem już na ostatnim roku w tej szkole, więc sobie daruję.
Poza tym zacznij się interesować samą sobą, dbaj o siebie, o swoje zdrowie, psychikę, bądź z siebie zadowolona jako z człowieka. Nie oglądaj swojego życia przez pryzmat tego, ilu masz znajomych i czy jesteś w tym momencie w związku - choć to ważne, zapewne bardziej później, ale skoro już teraz Ci tego brakuje - to pamiętaj, że wiele osób jest w podobnej sytuacji.
Życie jest zbyt krótkie, żeby się smucić z takich powodów. Rozumiem, że bywają trudne chwile, bo każdy takie ma, ale ważne, żeby nie poddawać się takim stanom przez dłuższy czas, tylko chcieć coś zmienić.

[Candy_lips]

Napisane przez yollka

Chciałam się zapytać od czego zależy waszym zdaniem takie "powodzenie" w życiu. Mam na myśli to, czy mamy przyjaciół, należymy do jakiejś paczki, jesteśmy lubiani, szanowani, mamy powodzenie u płci przeciwnej. Po prostu jesteśmy zadowoleni z tego życia, czujemy się komuś potrzebni. Znam wiele dziewczyn, które właśnie są bardzo lubiane, nie narzekają na brak towarzystwa, zawsze kogoś mają. I to pytanie oczywiście jest związane ze mną, gdyż ja pod tym względem jestem pechowa- zarówno w szkole podstawowej, gimnazjum jak i teraz w liceum byłam raczej wycofana, cicha i zawsze były dziewczyny bardziej lubiane, mające przyjaciół, ogólnie posiadające jakieś życie towarzyskie. A ja? Uważałam (i chyba nadal uważam) siebie za nudną. Mam 18 lat, jednak czuję, że te ta młodość mi mija nie tak jak powinna. Nie mam przyjaciół, w nowej klasie niestety nie nawiązałam głębyszch znajomości- mam tylko jedną b.dobrą koleżankę.

Jeśli chodzi o sprawy sercowe to nie jest ciekawie, bo mimo, że uważam się za ładną dziewczynę i często mam kontakt z chłopakami to narzekam na totalny brak zainteresowania moją osobą. Czemu tak jest to ja nie mam pojęcia, ciągle się nad tym zastanawiam. Ktoś mi powiedział, że faceci uważają mnie za dziewczynę spokojną tkzw "porządną" i nie chcą nawiązywać kontaktu ale to raczej bezsensowna teoria. I nawet się starałam, bo dałam wyraźne znaki chłopakom, którzy mi się podobają, do jednego nawet się przełamałam i zagadałam, a tu w dalszym ciągu nic, zero odezwu z ich strony. I nie wyglądają mi na nieśmiałych. Jednak coś ze mną musi być nie tak, chciałabym mieć w końcu znajomych. Ale nie mam ich gdzie znaleźć. Wiem, że bardzo narzekam i zachowuje się jak straszna maruda, ale zostały mi jeszcze 2 lata w szkole i chciałabym jakoś je przeżyć bez ciągłego smucenia sie, że inni mają znajomych przyjaciół, drugie połówki a ja siedzę sama w domu.

Wiesz co, pisałam w innym wątku, też nie byłam lubiana, a nawet więcej byłam wyśmiewana, dręczona, kiedyś bita w szkole, popychana. Ja mam bardzo krzywe zęby, bardzo nieładne, tym się "wyróżniam", diastema między jedynkami 5 mm i między innymi zębami też duże przerwy, ale to nie zmienia faktu, że zawsze czułam się niesprawiedliwie traktowana. Chociaż fakt też byłam cichą osobą, ale wiadomo - dręczenia, przemocy nic nie usprawiedliwia, więc w żadnej mierze to nie Twoja wina.

U Ciebie nie ma widzę czegoś tak drastycznego, tylko jesteś w cieniu, ja nie dość, że sama w cieniu, to wyszydzana, ale powiem Ci tak: wtedy byłam samotna, wyśmiewali mnie i tak traktowali, a teraz? Nie mam wielu znajomych, ale mam np wspaniałą przyjaciółkę, gdzie po tylu niepowodzeniach, po tym jak reagowali na mnie, jak ze mnie wyszydzali nie tylko w podstawówce, to po prostu straciłam wiarę w to, że poznam osobe, która będzie wobec mnie ok, nie będzie traktować jako obiektu do kpin.

A jednak to się stało, owszem, fajnie by było mieć wielu znajomych, ale cieszę się z tego co mam. A poza tym ja osobiście staram się znaleźć swoją pasję, na razie jej nie mam, ale wiadomo, mam przyjaciółkę, ale nie możemy codziennie, ciągle się spotykać, więc są dni, gdy człowiekowi się nudzi, nie ma się do kogo odezwać, wiadomo inaczej jak jest więcej znajomych, bo wtedy pewnie nie ma sytuacji, gdy nie masz z kim się spotkać albo rzadko, a tak mam ciężej, bo mniej tych znajomych i są dni czy czasem tygodnie, że nie było do kogo wyjść. No jest też chłopak, ale z nim też nie zawsze się uda, choć teraz dosyć często się widzimy, co 2-3 dni. On też jest dla mnie kimś wspaniałym, tylu chłopaków też mnie wyśmiewało za zęby czy ogólnie, że sądziłam, że ktoś dostrzeże we mnie coś więcej. No więc staram się znaleźć pasję, bo to sprawi, że jeśli obok wtedy nie będzie dobrej duszy, to i tak nie będę bardzo się nudzić, bo będę robić to co lubię.

A, i nie myśl o sobie, że jesteś gorsza. Nic na siłę, ale spróbuj czasem do kogoś zagadać, zaprosić gdzieś, nawet kolegę. Może coś się uda? Dobrym spotkaniem są właśnie też koła, jakieś grupy zainteresowań. Ja o dziwo, tę przyjaciółkę odnalazłam w liceum, w klasie, w gąszczu osób, które mnie nie lubiły, bo w liceum już nie popychali itp, jednak inny poziom, ale czasem też wyśmiewali i nie lubili. Także życie tutaj mnie zaskoczyło, bo tak to generalnie same nieprzyjazne mi osoby w klasie miałam albo obojętne.. a tu zaskoczenie, bo poznałam przyjaciółkę. No ogólnie staraj się poznać kogoś, nawet poza szkołą, warto spróbować. Wiadomo, że człowiek jak się sparzył, to się boi, ale mimo strachu warto czasem zaryzykować.


A na razie więcej nie napiszę, bo się kładę.

[szmyrk]

Napisane przez classic_chic

Rozumiem Cię. Mam podobnie. Choć ludzie mnie raczej lubią, to mało kogo mogę nazwać przyjacielem.

Wydaje mi się, że chłopcy czasami boją się podbić do ładnej, porządnej dziewczyny z obawy przed sromotną porażką.

A dziewczyny... Dobierają się w paczki gdy są "po jednych pieniądzach" a najczęściej te jedne pieniądze oznaczają bycie wrednymi (niestety, nie tylko w filmach takie akcje).
(...)

Musisz byc niezle sfrustrowana, skoro dochodzisz do takich wnioskow