Krok do przodu - wyprowadzka po 30

[Athaya]

Wiem, że gdzieś tu są linki do tego tematu, ale nie mam sił szukać, a muszę się wygadać. Tak wiem mam się wziąć w garść i się wyprowadzić ale... No właśnie to bardzo znajome często zasłyszane "ale"
Od jakiegoś psychicznie się przygotowuje do wyprowadzki. Grunt stworzyłam ciężko pracując, ale jest bardzo kruchy jako, że moje zarobki są jakie są na warunki Polskie kiepskie. Przeglądam oferty mieszkań w swoim mieście szukając najmniej druzgocącej moją wypłatę tylko, że nie jest łatwo. Mieszkania mają tak zaporowe ceny, że waham się od jednej oferty do drugiej. Współlokator/ka mija się z moim celem, bo właśnie mnie chodzi o pełną samodzielność.
Oczywiście, że nie jestem święta i wszystko wiedząca, wciąż się uczę i to na własnych błędach. Tylko za późno zdałam sobie sprawę, że mam już bardzo skrzywioną psychikę i nawet myślałam o psychologu, ale uznałam, że muszę się zabrać za to sama. Tak będzie najwłaściwiej. Jestem zahukana w sobie, niepewna swoich decyzji. Każdą sprawę wygaduje z koleżankami, bo nie umiem podjąć decyzji we właściwy sposób. Muszę o tym komuś powiedzieć bo nawet mój organizm reaguje najzwyklejszym stresem
Dopiero mój ex otworzył mi oczy. Musiałam przewertować siebie od nowa i teraz widzę wszystko zupełnie inaczej niż dotychczas. Zatrzymałam się w czasie (i zdaje mi się, że w rozwoju też) Teraz walczę z sobą by kontynuować „nowe ja” Wierzę, że mi się uda i doda mi to pewności siebie, bo na obecną chwilę jestem bliska załamania nerwowego jeśli tak zostanie.
Stara maleńka z rodzicami pod jednym dachem. Zaczynam wariować! Może innym tak fajnie wygodnie. Mnie nie!
Problemem jest również matka, która robi "wszystko dla mojego dobra". Powiecie, że dziecko ma kaprys, bo rodzice czegoś mu zakazują, ale dlaczego ja mam zostać z nimi do starości? Bo tak wyszło? Bo mam poczucie winy, że chcę się wyprowadzić mimo, że nie są bogaci, ale wzajemnie mają drugą połowę, własny wypracowany dom i dwie dorosłe córki?
Wróć... Mnie wciąż traktują jak dziecko choć mam 32 lata ;/ Co z tego, że dokładam się do rachunków gotuję obiady(czekają gorące jak oni przyjdą z pracy bo akurat tak wypadają moje zmiany), sprzątam, piorę.Nie akceptują mnie taką jaka jestem nie akceptują moich wyborów czy decyzji? Ostatnio to już prawdziwe apogeum kontroli jakbym była mała dziewczynką, której trzeba wskazywać czy sprzątnąć ten kubek po herbacie natychmiast czy może jutro. Jakiekolwiek błędy brak wiedzy na dany temat są mi natychmiast wytykane niczym w szkole, sprawdzanie, kontrolowanie. Po, co to wszystko? Skoro w szkole powtarzali mi, że nie będą żyć wiecznie, dlaczego wciąż chcą mnie uczyć życia i uświadamiać? Smutne jest to, że nie potrafię przeforsować swojego zdania i czuję się z tym bardzo źle. Nie ma mowy o spokojnej rozmowie, bo wiem, że z tego będzie zaraz tysiąc „ale” tak, żeby mi pokazać, że nie mam dostatecznej wiedzy i sama sobie nie poradzę 
Rozumiem to ich dom, ale ileż można się podporządkowywać? Komedia.
Najwyższa pora dorosnąć i teraz mogę sobie na to pozwolić

Wybaczcie musiałam się wygadać,

[201803090921]

Twoi rodzice ciężko pracowali, żeby wpoić Ci taki sposób myślenia, niepewność i zahukanie :/ Twoje szczęście ze to widzisz, bo 32 lata to ostatni dzwonek, żeby ewakuować się od mamusi i tatusia i w końcu dorosnąć. Nikt nie obieca że będzie łatwo, ale będziesz wreszcie panią samej siebie i swego życia. Uwierz że warto

[Rena]

To dlaczego eks odszedl zamiast Ci pomoc sie usamodzielnic? Nastepny raz oceniaj ludzi po czynach a nie po "dobrych radach".

[sunshinebutterfly]

Wyprowadzałabym się w Twojej sytuacji jak najszybciej!
O ile zgadzam się, że mieszkanie ze wspołlokatorami po studiach jest słabe to moze w Twoim wypadku nie byłby to taki najgorszy pomysł. Widać, że potrzebujesz towarzystwa, wyjścia do ludzi, nowych znajomości. Poza tym piszesz, ze na samodzielne mieszkanie Cię na razie nie stać, więc szukanie tego idealnego lokum w tym wypadku może się przesunac w nieskonczonosc, bo ograniczaja Cie finanse. Za rok, dwa znomu mozesz się obudzić z niezmienioną sytuacją. Na Twoim miejscu znalazlabym cos nawet ze wspołlokatorem, po kilku miesiacach zawsze mozesz sie przeprowadzic.

[skazana_na_bluesa]

skoro słabo zarabiasz to za co chcesz wynająć to mieszkanie? w twoim przypadku współlokator to wcale nie musi być kiepska opcja.

[mary_poppins]

Napisane przez skazana_na_bluesa

skoro słabo zarabiasz to za co chcesz wynająć to mieszkanie? w twoim przypadku współlokator to wcale nie musi być kiepska opcja.

Nie ma co czekać z wyprowadzką bo nie ma kasy na samodzielne mieszkanie, upierając się na "pełną samodzielność", a w miejsce tego mieć kontrolujących i nadopiekuńczych rodziców. Współlokator nie będzie Ci układał życia.

[201703061049]

Trzymam kciuki żebyś się jak najszybciej wyprowadziła i zaczęła żyć własnym życiem dla siebie

[201703060948]

Skup się najpierw, żeby znaleźć lepszą pracę. Jeśli z obecnymi kompetencjami jej nie znajdziesz to przemyśl szybko, co możesz zrobić, żeby ją znaleźć - dostęp do internetu masz, a sporo rzeczy możesz nauczyć się sama z internetem, np. języków, oprogramowania.

Bo przeprowadzka "na swoje", żeby gryźć mur to chyba też nie jest rozwiązanie, będziesz tylko bardziej sfrustrowana.

[Mojwa]

Osterhase - języki to kilka lat nauki, więc imo średni pomysł

A masz jakieś oszczędności? Może mogłabyś kupić sobie jakieś małe mieszkanie, tym bardziej ze teraz mdm od nowa rusza z kopyta?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[new woman in town]

Dobrze, wygadałaś się. Teraz czas zacząć naprawdę działać a nie udawać przed sobą, że się działa. Nie stać cię na wynajem całego mieszkania? To zejdź z wymagań i wynajmij z kimś, oczywiście w swoim wieku. To na początek wystarczy.

[Timon i Pumba]

Treść usunięta

[Mojwa]

Ja się nie dziwię ze nie chce współlokatora, to nie jest wiek na mieszkanie na kupie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[201803090921]

Napisane przez Mojwa

Ja się nie dziwię ze nie chce współlokatora, to nie jest wiek na mieszkanie na kupie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie jest, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. A Autorka właściwie nie ma innego wyjścia.

[kennedy]

Jak sie nie ma miedzi...

31 lat to juz jaki dorosla kobieta ( ktora mieszkala z rodzicami wiec nie placila za wynajem) jakies oszczednosci. Moze jako wklad wlasny na mala kawalerke? Ile zarabiasz? Myslisz ze dosyaniesz kredyt?

A moze szukac lepszej pracy i wtedy sie wyprowadzic?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[new woman in town]

Napisane przez Mojwa

Ja się nie dziwię ze nie chce współlokatora, to nie jest wiek na mieszkanie na kupie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

A dlaczego nie?

[Ava_]

Znam mnóstwo osób, które w wieku 30+ wynajmują pokój z innymi ludźmi, nic w tym nienormalnego. Nie każdy koniecznie całe życie spędza na oszczędzaniu na własne lokum. Jasne, że fajnie by było sobie pójść, kupić i święty spokój. Już sama wyprowadzka od rodziców powinna zniwelować to poczucie beznadziejności i bezradności.

[sunshinebutterfly]

Napisane przez Mojwa

Osterhase - języki to kilka lat nauki, więc imo średni pomysł

A masz jakieś oszczędności? Może mogłabyś kupić sobie jakieś małe mieszkanie, tym bardziej ze teraz mdm od nowa rusza z kopyta?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dziewczyna zarabia marne grosze, nie ma podejrzewam żadnego zawodu i perspektywicznego wykstałcenia i jeszcze na dodatek jest sama/nie ma partnera a Ty doradzasz jej branie kredytu. Swietny pomysł.
Skoro nie stać jej na samodzielne mieszkanie, to tym bardziej nie będzie jej stać na spłaty kredytu, którego rata będzie pewnie niewiele mniejsza niż samodzielny najem. Wykończyłaby tym kredytem siebie i swoją rodzinę.

Trzeba mierzyć siły na zamiary. W jej wypadku najlepsza byłaby wyprowadzka i zamieszkanie z kimś. Nie musi przecież mieszkać z 5 osobami, podejrzewam, że znalazłaby coś w fajnej cenie wynajmując coś nawet z 1 osobą. Przecież można we dwojke wynajac fajne 2-pokojowe mieszkanie. Przy okazji wyjdzie do ludzi, moze kogos pozna, stanie się samodzielna a jak znajdzie kiedyś lepszą pracę to będzie myśleć co dalej.
Na razie jej pomysły w stylu 'nie stać mnie na samodzielne mieszkanie, więc się na razie wstrzymam' to zwykłe wymówki, żeby utrzymać obecny stan rzeczy. Tak to można czekać do śmierci.

[Mojwa]

Na razie nie wiemy ile zarabia, chyba że mi to umknęło. Skoro rozważa wynajęcie mieszkania samodzielnie - nawet taniego - to raczej nie jest to minimalna krajowa

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[invisible_01]

Napisane przez Mojwa

Ja się nie dziwię ze nie chce współlokatora, to nie jest wiek na mieszkanie na kupie

A na mieszkanie z rodzicami już tak?

[Mojwa]

Napisane przez invisible_01

A na mieszkanie z rodzicami już tak?

Też nie - ale chyba z dwojga złego wolalabym mieszkać z rodzicami (o ile nie są toksyczni).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[sunshinebutterfly]

Napisane przez Mojwa

Też nie - ale chyba z dwojga złego wolalabym mieszkać z rodzicami (o ile nie są toksyczni).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Tylko, ze rodzice Autorki są toksyczni
Ja tam uważam, że z dwojga złego już lepiej mieszkać ze wspołokatorem. Odseperować kiedyś od rodziny się trzeba. Odnosi się to też do facetów. Szczerze mowiac, chyba bardziej wolałabym takiego, który koło 30 mieszka z jakimś współlokatorem niż takiego, który mieszka z matką

[201703060948]

Napisane przez Mojwa

Osterhase - języki to kilka lat nauki, więc imo średni pomysł

A masz jakieś oszczędności? Może mogłabyś kupić sobie jakieś małe mieszkanie, tym bardziej ze teraz mdm od nowa rusza z kopyta?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie kazałam uczyć się jej od zera. W Polsce jest masa ludzi, którzy niby jakieś tam języki mieli - w końcu w liceum obowiązkowe są dwa - ale porozumiewać się nie potrafią. Odświeżenie języka jest jak najbardziej możliwe przez neta. Wiem, bo sama tak się uczyłam kilku z bardzo dobrymi skutkami.

[Timon i Pumba]

Treść usunięta

[adult90]

Napisane przez Athaya

Wiem, że gdzieś tu są linki do tego tematu, ale nie mam sił szukać, a muszę się wygadać. Tak wiem mam się wziąć w garść i się wyprowadzić ale... No właśnie to bardzo znajome często zasłyszane "ale"
Od jakiegoś psychicznie się przygotowuje do wyprowadzki. Grunt stworzyłam ciężko pracując, ale jest bardzo kruchy jako, że moje zarobki są jakie są na warunki Polskie kiepskie. Przeglądam oferty mieszkań w swoim mieście szukając najmniej druzgocącej moją wypłatę tylko, że nie jest łatwo. Mieszkania mają tak zaporowe ceny, że waham się od jednej oferty do drugiej. Współlokator/ka mija się z moim celem, bo właśnie mnie chodzi o pełną samodzielność.
Oczywiście, że nie jestem święta i wszystko wiedząca, wciąż się uczę i to na własnych błędach. Tylko za późno zdałam sobie sprawę, że mam już bardzo skrzywioną psychikę i nawet myślałam o psychologu, ale uznałam, że muszę się zabrać za to sama. Tak będzie najwłaściwiej. Jestem zahukana w sobie, niepewna swoich decyzji. Każdą sprawę wygaduje z koleżankami, bo nie umiem podjąć decyzji we właściwy sposób. Muszę o tym komuś powiedzieć bo nawet mój organizm reaguje najzwyklejszym stresem
Dopiero mój ex otworzył mi oczy. Musiałam przewertować siebie od nowa i teraz widzę wszystko zupełnie inaczej niż dotychczas. Zatrzymałam się w czasie (i zdaje mi się, że w rozwoju też) Teraz walczę z sobą by kontynuować „nowe ja” Wierzę, że mi się uda i doda mi to pewności siebie, bo na obecną chwilę jestem bliska załamania nerwowego jeśli tak zostanie.
Stara maleńka z rodzicami pod jednym dachem. Zaczynam wariować! Może innym tak fajnie wygodnie. Mnie nie!
Problemem jest również matka, która robi "wszystko dla mojego dobra". Powiecie, że dziecko ma kaprys, bo rodzice czegoś mu zakazują, ale dlaczego ja mam zostać z nimi do starości? Bo tak wyszło? Bo mam poczucie winy, że chcę się wyprowadzić mimo, że nie są bogaci, ale wzajemnie mają drugą połowę, własny wypracowany dom i dwie dorosłe córki?
Wróć... Mnie wciąż traktują jak dziecko choć mam 32 lata ;/ Co z tego, że dokładam się do rachunków gotuję obiady(czekają gorące jak oni przyjdą z pracy bo akurat tak wypadają moje zmiany), sprzątam, piorę.Nie akceptują mnie taką jaka jestem nie akceptują moich wyborów czy decyzji? Ostatnio to już prawdziwe apogeum kontroli jakbym była mała dziewczynką, której trzeba wskazywać czy sprzątnąć ten kubek po herbacie natychmiast czy może jutro. Jakiekolwiek błędy brak wiedzy na dany temat są mi natychmiast wytykane niczym w szkole, sprawdzanie, kontrolowanie. Po, co to wszystko? Skoro w szkole powtarzali mi, że nie będą żyć wiecznie, dlaczego wciąż chcą mnie uczyć życia i uświadamiać? Smutne jest to, że nie potrafię przeforsować swojego zdania i czuję się z tym bardzo źle. Nie ma mowy o spokojnej rozmowie, bo wiem, że z tego będzie zaraz tysiąc „ale” tak, żeby mi pokazać, że nie mam dostatecznej wiedzy i sama sobie nie poradzę 
Rozumiem to ich dom, ale ileż można się podporządkowywać? Komedia.
Najwyższa pora dorosnąć i teraz mogę sobie na to pozwolić

Wybaczcie musiałam się wygadać,

Moim zdaniem, lepiej jest mieszkać z lokatorem, niż z rodzicami... Sam fakt mieszkania oddzielnie od nich da Ci już uczucie samodzielności.
To już jest jakiś dobry krok. Z czasem wynajmiesz kawalerkę.

Zaryzykuj ten pokój. Poszukaj takiego mieszkania które ma tylko 2 pokoje, abyś mieszkała z 1 obcą osobą pracującą. Lub mieszkanie które ma 2 poziomy i daje namiastkę "oddzielenia" od lokatora z dołu.

[WampirZwanyCzosnek]

Napisane przez Athaya

Wiem, że gdzieś tu są linki do tego tematu, ale nie mam sił szukać, a muszę się wygadać. Tak wiem mam się wziąć w garść i się wyprowadzić ale... No właśnie to bardzo znajome często zasłyszane "ale"
Od jakiegoś psychicznie się przygotowuje do wyprowadzki. Grunt stworzyłam ciężko pracując, ale jest bardzo kruchy jako, że moje zarobki są jakie są na warunki Polskie kiepskie. Przeglądam oferty mieszkań w swoim mieście szukając najmniej druzgocącej moją wypłatę tylko, że nie jest łatwo. Mieszkania mają tak zaporowe ceny, że waham się od jednej oferty do drugiej. Współlokator/ka mija się z moim celem, bo właśnie mnie chodzi o pełną samodzielność.
Oczywiście, że nie jestem święta i wszystko wiedząca, wciąż się uczę i to na własnych błędach. Tylko za późno zdałam sobie sprawę, że mam już bardzo skrzywioną psychikę i nawet myślałam o psychologu, ale uznałam, że muszę się zabrać za to sama. Tak będzie najwłaściwiej. Jestem zahukana w sobie, niepewna swoich decyzji. Każdą sprawę wygaduje z koleżankami, bo nie umiem podjąć decyzji we właściwy sposób. Muszę o tym komuś powiedzieć bo nawet mój organizm reaguje najzwyklejszym stresem
Dopiero mój ex otworzył mi oczy. Musiałam przewertować siebie od nowa i teraz widzę wszystko zupełnie inaczej niż dotychczas. Zatrzymałam się w czasie (i zdaje mi się, że w rozwoju też) Teraz walczę z sobą by kontynuować „nowe ja” Wierzę, że mi się uda i doda mi to pewności siebie, bo na obecną chwilę jestem bliska załamania nerwowego jeśli tak zostanie.
Stara maleńka z rodzicami pod jednym dachem. Zaczynam wariować! Może innym tak fajnie wygodnie. Mnie nie!
Problemem jest również matka, która robi "wszystko dla mojego dobra". Powiecie, że dziecko ma kaprys, bo rodzice czegoś mu zakazują, ale dlaczego ja mam zostać z nimi do starości? Bo tak wyszło? Bo mam poczucie winy, że chcę się wyprowadzić mimo, że nie są bogaci, ale wzajemnie mają drugą połowę, własny wypracowany dom i dwie dorosłe córki?
Wróć... Mnie wciąż traktują jak dziecko choć mam 32 lata ;/ Co z tego, że dokładam się do rachunków gotuję obiady(czekają gorące jak oni przyjdą z pracy bo akurat tak wypadają moje zmiany), sprzątam, piorę.Nie akceptują mnie taką jaka jestem nie akceptują moich wyborów czy decyzji? Ostatnio to już prawdziwe apogeum kontroli jakbym była mała dziewczynką, której trzeba wskazywać czy sprzątnąć ten kubek po herbacie natychmiast czy może jutro. Jakiekolwiek błędy brak wiedzy na dany temat są mi natychmiast wytykane niczym w szkole, sprawdzanie, kontrolowanie. Po, co to wszystko? Skoro w szkole powtarzali mi, że nie będą żyć wiecznie, dlaczego wciąż chcą mnie uczyć życia i uświadamiać? Smutne jest to, że nie potrafię przeforsować swojego zdania i czuję się z tym bardzo źle. Nie ma mowy o spokojnej rozmowie, bo wiem, że z tego będzie zaraz tysiąc „ale” tak, żeby mi pokazać, że nie mam dostatecznej wiedzy i sama sobie nie poradzę 
Rozumiem to ich dom, ale ileż można się podporządkowywać? Komedia.
Najwyższa pora dorosnąć i teraz mogę sobie na to pozwolić

Wybaczcie musiałam się wygadać,

32lata, kiepska pensja ( z tego co napisałaś ), brak partnera plus nadopiekuńczy i mający tendencję do kontrolowania rodzice.

Rozważ mieszkanie ze współlokatorem, będzie dużo lepiej niż z rodzicami i od razu zaczniesz lepiej funkcjonować (może otoczenie domowe, przez swoje zachowanie, hamuje rozwój zawodowy a Ty nawet o tym nie wiesz?) nie wspominając już o tym że jeśli powinie Ci się noga w jakiś sposób to łatwiej utrzymać pokój niż mieszkanie i nie będziesz musiała wracać do domu widząc (prawdopodobnie) błysk satysfakcji rodziców.
Da Ci to czas na ogarnięcie lepszej pracy jeśli jest taka możliwość a w obecnym czasie o pracę nie jest trudno jeśli nie mieszkasz w bardzo małej miejscowości.
Jeśli po wynajęciu mieszkania/pokoju będzie Ci ciężko związać koniec z końcem być może warto rozważyć chociaż czasową emigrację jeśli znasz dobrze jakiś język.

[Azhaar]

Napisane przez Mojwa

Ja się nie dziwię ze nie chce współlokatora, to nie jest wiek na mieszkanie na kupie

Uwielbiam te rady z serii ,,To nie jest wiek na..."

Na wszystko jest dobry wiek, rózni ludzie mają różne priorytety. Nie każdy chce kupować własne mieszkanie samodzielnie.

Ja dużo podróżuję, weekend na miejscu w Warszawie to u mnie rzadkość. Wynajmowałam przez ponad rok kawalerkę, bo było mnie na to stac, ale gdy pojawiła się okazja zamieszkania z dwójką znajomych, długo się nie zastanawiałam. Raz - miałam dość wracania trochę do pustego mieszkania. Dwa - po co bulić dwa razy więcej kasy za mieszkanie, w którym prawie nigdy mnie nie ma? A mam 27 lat i zarabiam naprawdę dobrze. Jakbym chciała to bym własne wzięła na kredyt, ale mam ciekawsze rzeczy do roboty w życiu

Nikt nie mówi, że ma wynajmować mieszkanie z 10 studentami i dzielić z kimś pokój. Ale jakąś jedną osobę w jej wieku do dzielenia mieszkania może próbować znaleźć.

Moim zdaniem pokój to dobra opcja na początek, bo zobaczy ile ją kosztuje codzienne życie. Naprawdę, o wielu wydatkach się nie myśli jak się idzie na swoje.

To nie będzie podpisanie cyrografu do końca życia! Ale odetnie się od rodziców i nauczy samodzielności. Jak się uda to podniesie kwalifikacje, znajdzie lepszą pracę i potem wynajmie kawalerkę.

[Mojwa]

Gdzie widzisz tam radę?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kaledonia]

Napisane przez Athaya

Wiem, że gdzieś tu są linki do tego tematu, ale nie mam sił szukać, a muszę się wygadać. Tak wiem mam się wziąć w garść i się wyprowadzić ale... No właśnie to bardzo znajome często zasłyszane "ale"
Od jakiegoś psychicznie się przygotowuje do wyprowadzki. Grunt stworzyłam ciężko pracując, ale jest bardzo kruchy jako, że moje zarobki są jakie są na warunki Polskie kiepskie. Przeglądam oferty mieszkań w swoim mieście szukając najmniej druzgocącej moją wypłatę tylko, że nie jest łatwo. Mieszkania mają tak zaporowe ceny, że waham się od jednej oferty do drugiej. Współlokator/ka mija się z moim celem, bo właśnie mnie chodzi o pełną samodzielność.
Oczywiście, że nie jestem święta i wszystko wiedząca, wciąż się uczę i to na własnych błędach. Tylko za późno zdałam sobie sprawę, że mam już bardzo skrzywioną psychikę i nawet myślałam o psychologu, ale uznałam, że muszę się zabrać za to sama. Tak będzie najwłaściwiej. Jestem zahukana w sobie, niepewna swoich decyzji. Każdą sprawę wygaduje z koleżankami, bo nie umiem podjąć decyzji we właściwy sposób. Muszę o tym komuś powiedzieć bo nawet mój organizm reaguje najzwyklejszym stresem
Dopiero mój ex otworzył mi oczy. Musiałam przewertować siebie od nowa i teraz widzę wszystko zupełnie inaczej niż dotychczas. Zatrzymałam się w czasie (i zdaje mi się, że w rozwoju też) Teraz walczę z sobą by kontynuować „nowe ja” Wierzę, że mi się uda i doda mi to pewności siebie, bo na obecną chwilę jestem bliska załamania nerwowego jeśli tak zostanie.
Stara maleńka z rodzicami pod jednym dachem. Zaczynam wariować! Może innym tak fajnie wygodnie. Mnie nie!
Problemem jest również matka, która robi "wszystko dla mojego dobra". Powiecie, że dziecko ma kaprys, bo rodzice czegoś mu zakazują, ale dlaczego ja mam zostać z nimi do starości? Bo tak wyszło? Bo mam poczucie winy, że chcę się wyprowadzić mimo, że nie są bogaci, ale wzajemnie mają drugą połowę, własny wypracowany dom i dwie dorosłe córki?
Wróć... Mnie wciąż traktują jak dziecko choć mam 32 lata ;/ Co z tego, że dokładam się do rachunków gotuję obiady(czekają gorące jak oni przyjdą z pracy bo akurat tak wypadają moje zmiany), sprzątam, piorę.Nie akceptują mnie taką jaka jestem nie akceptują moich wyborów czy decyzji? Ostatnio to już prawdziwe apogeum kontroli jakbym była mała dziewczynką, której trzeba wskazywać czy sprzątnąć ten kubek po herbacie natychmiast czy może jutro. Jakiekolwiek błędy brak wiedzy na dany temat są mi natychmiast wytykane niczym w szkole, sprawdzanie, kontrolowanie. Po, co to wszystko? Skoro w szkole powtarzali mi, że nie będą żyć wiecznie, dlaczego wciąż chcą mnie uczyć życia i uświadamiać? Smutne jest to, że nie potrafię przeforsować swojego zdania i czuję się z tym bardzo źle. Nie ma mowy o spokojnej rozmowie, bo wiem, że z tego będzie zaraz tysiąc „ale” tak, żeby mi pokazać, że nie mam dostatecznej wiedzy i sama sobie nie poradzę 
Rozumiem to ich dom, ale ileż można się podporządkowywać? Komedia.
Najwyższa pora dorosnąć i teraz mogę sobie na to pozwolić

Wybaczcie musiałam się wygadać,

Nie jesteś jedyną osobą w takiej sytuacji. Wyprowadziłam się w wieku 25 lat, bo nie dałam rady psychicznie.
Nie ma nic złego w wynajmowaniu pokoju. Może z jakąś koleżanką ? Moja przyjaciółka mieszka tak w Warszawie, a ma już prawie 34 lata.
Masz jakieś oszczędności to pomyśl o kredycie lub rozejrzyj się za mieszkaniem TBS w Twoim mieście. Na TBS się zazwyczaj czeka na liście (bo preferowane są rodziny z dziećmi), ale często pojawiają się ogłoszenia o odsprzedaniu wkładu.

[Mojwa]

Szkoda ze autorka się nie odzywa. Jeśli ma oszczędności i nie mieszka w Warszawie to szukalabym małego mieszkania do kupienia.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Tamotua]

Ja mam dwadzieścia kilka lat, skończyłam jedne studia i wróciłam do rodziców. Mieszka mi się z nimi BARDZO dobrze. Fajna odmiana po stancjowaniu ze współlokatorami, którzy czasem irytują samym faktem, że znajdują się w pokoju obok.

Rozważam w przyszłym roku powrót na studia dzienne - dojeżdżanie z innego miasta, zamieszkanie w mieszkaniu po krewnej + praca. Obawiam się tylko, że wpadnę w totalną samotnię, bo nie będę miała się do kogo odezwać, do tego żadnego czworonoga obok do podrapania za uchem. Nie ukrywam, że obecne warunki bardzo mnie rozpieściły. Świadomość że większość moich zarobków idzie na konto oszczędnościowe, daje mi ogromne poczucie bezpieczeństwa.

Myślę jednak, że przychodzi moment, w którym trzeba odciąć pępowinę i to po prostu niezdrowe latami siedzieć rodzicom na głowie, którzy też mają prawo do mieszkania we dwoje (nie mówiąc o finansach...).

Także autorko, jeśli Ty się dodatkowo z rodzicami nie dogadujesz, to tu nie ma o czym mówić. Czas postarać się o poprawę swojej sytuacji, bardzo dobrze, że o tym myślisz. Jeśli szukałaś potwierdzenia, masz moje błogosławieństwo

Dlatego w swoim przypadku upieram się przy studiach, będzie to impuls do wyjazdu - jak już znajdę odpowiednią pracę, to nie będę chciała wracać. Przynajmniej tak zakładam . Powiem Ci, że mnie myśl o przyszłości też stresuje + nie umiem spojrzeć na wyjazd jako na szansę, widzę całą masę niedogodności...Wiem jednak, że to konieczny krok. Przykre są trochę wybory młodych ludzi w tym kraju. Zarabiam tyle, że stać by mnie było na kawalerkę na ten moment, ale też byłoby to życie od 1. do 1., mieszkam w dużym mieście i mieszkanie kilka km od rodziców kosztem zarzynania się w imię dorosłości jakoś mnie nie urządza - stąd w grę wchodzi zmiana miasta.

Swoją drogą, jak byłam młodsza, to myślałam, że wyprowadzka od rodziców, to super sprawa i że będę się bardzo cieszyć na taką możliwość. Jak to się człowiekowi z wiekiem zmienia . Zwłaszcza jak już raz postudiuje&postancjuje w innym mieście i zobaczy co to za fajerwerki.