Zniszczona psychika

cases · 2017-02-20, 08:43

Witajcie.
Jakiś czas temu pisałam już o rozwodzie moich rodziców w związku z długoletnim alkoholizmem mojego taty. Nigdy nie stosował wobec nas przemocy fizycznej, jednak wykańcza nas psychicznie. Przez około 3 miesiące po rozwodzie mieszkał nadal z nami w domu - w tym czasie z naszego drugiego mieszkania wyprowadzali się wynajmujący, żeby on mógł się tam przeprowadzić. Przez ten czas było tylko gorzej. On cały czas chciał kolejnej szansy, nie płacił za nic, nie pracował, siedział w domu całymi dniami przed tv i był pijany przez większość tego czasu. Wciąż próbował wzbudzać we wszystkich poczucie winy. Później twierdził że się nie wyprowadzi, stawiał absurdalne warunki, cyrk.
Gdy jest pijany doprowadza mnie do szału. Wrzeszczę na niego, nie panuję nad sobą. Z pewnością moje zachowanie nie jest w porządku, ale nie jestem w stanie się opanować. A później 3 dni nie pije. I co? I udaje cudownego tatusia, a ja mam wyrzuty sumienia, że się zachowywałam tak, a nie inaczej.
No i przyszedł czas kiedy się w końcu wyprowadził. Oczywiście tego dnia był trzeźwy. I znów czułam się beznadziejnie. Bo nie powinnam mu robić awantur i mówić mu że go nienawidzę. Bo może powinnam mu jakoś pomóc. Bo jak on sobie poradzi. Bo pewnie to picie doprowadzi go do najgorszego..
Czy ja jestem nienormalna? Czy jestem taką złą córką? Co mam robić? Będę wdzięczna za jakieś rady i ocenę mojego zachowania i sytuacji..

nyana89 · 2017-02-20, 08:59

Terapia dla współuzależnionych oraz DDA. Przepracowanie tych wszystkich lat. Grupa wsparcia. To teraz powinnaś zrobić, poszukać placówek, które pomogą Tobie

cases · 2017-02-20, 09:04

A co z nim? Co jeśli się wykończy? To będzie w jakiejś tam malutkiej, ale jednak, części, moja wina.

nyana89 · 2017-02-20, 09:09

Cytat:

Napisane przez cases

A co z nim? Co jeśli się wykończy? To będzie w jakiejś tam malutkiej, ale jednak, części, moja wina.

NIE BĘDZIE. To jest jego wybór, jego życie, jego problem. I po to własnie JAK NAJSZYBCIEJ szukaj dla siebie terapii, żeby to pojąć

iksai · 2017-02-20, 11:32

Cytat:

Napisane przez cases

A co z nim? Co jeśli się wykończy? To będzie w jakiejś tam malutkiej, ale jednak, części, moja wina.

Nie będzie! Siłą mu wódki do gardła nie wlewałaś, sam się doprowadził do takiego, a nie innego stanu.

cases · 2017-02-20, 11:49

Chodzi o to, że gdy jest pijany chyba na prawde go nienawidzę. Niszczy życie mi, mojej mamie i mojemu bratu. Ale gdy nie pije przez kilka dni to od razu mi głupio, bo to przecież mój tata.Mam wrażenie,że jestem niezrównoważona psychicznie,może to ja jestem nienormalna..

SteveS · 2017-02-20, 12:33

Cytat:

Napisane przez cases

Chodzi o to, że gdy jest pijany chyba na prawde go nienawidzę. Niszczy życie mi, mojej mamie i mojemu bratu. Ale gdy nie pije przez kilka dni to od razu mi głupio, bo to przecież mój tata.Mam wrażenie,że jestem niezrównoważona psychicznie,może to ja jestem nienormalna..

To, że pije, jest jego decyzją. Nawet jeśli zniszczy sobie zdrowie, życie - to będzie jego decyzja. Idź na terapię dla DDA i współuzależnionych, bo tego potrzebujesz.

**Pani_Mada** · 2017-02-20, 13:01

Cytat:

Napisane przez cases

Chodzi o to, że gdy jest pijany chyba na prawde go nienawidzę. Niszczy życie mi, mojej mamie i mojemu bratu. Ale gdy nie pije przez kilka dni to od razu mi głupio, bo to przecież mój tata.Mam wrażenie,że jestem niezrównoważona psychicznie,może to ja jestem nienormalna..

niezrównoważona psychicznie to złe określenie. na Twojej psychice odbiło się uzależnienie ojca oraz szantaż emocjonalny z jego strony (po Twoich wypowiedziach wnioskuję, że dochodziło do tego). dlatego powinnaś jak najszybciej szukać pomocy ale przede wszystkich dla siebie. a także swojego brata i mamy.

jeśli chodzi o ojca... nie wiem czy chcesz utrzymywać z nim jakikolwiek kontakt, ale jeśli tak, to możesz zasugerować mu udanie się na odwyk, dołączenie do AA, spokojnie i bez nerwów. to wszystko co możesz dla niego zrobić. jest dorosły i doskonale wie co robi. więc jeśli się wykończy to będzie tylko i wyłącznie jego wina. jedyne co możesz zrobić Ty, to pokazanie mu gdzie szukać pomocy. a to już od niego zależy czy z niej skorzysta.

cases · 2017-02-20, 13:16

Nie napisałam tego, ale sytuacja wygląda tak, że to trwa już około 8 lat. Przez ten cały czas moja mama prosiła go o to, żeby się leczył. Był sąd, był kurator, było jakieś tam leczenie, była jakaś grupa wsparcia itd. Ale on ze wszystkiego rezygnował i teraz mówi że nie będzie się leczył.
Chyba chce mieć z nim kontakt, ale wydaje mi się, że macie rację, bez terapii się nie obejdzie. Bo już wiem z jakim wyrzutem i pretensjami będą się wiązały wszystkie nasze spotkania..

**Pani_Mada** · 2017-02-20, 13:42

Cytat:

Napisane przez cases

Nie napisałam tego, ale sytuacja wygląda tak, że to trwa już około 8 lat. Przez ten cały czas moja mama prosiła go o to, żeby się leczył. Był sąd, był kurator, było jakieś tam leczenie, była jakaś grupa wsparcia itd. Ale on ze wszystkiego rezygnował i teraz mówi że nie będzie się leczył.
Chyba chce mieć z nim kontakt, ale wydaje mi się, że macie rację, bez terapii się nie obejdzie. Bo już wiem z jakim wyrzutem i pretensjami będą się wiązały wszystkie nasze spotkania..

w takim wypadku musisz sobie uświadomić, że Ty, Twoja mama, zrobiłyście wszystko co można było z waszej strony zrobić. pierwszym krokiem do wyjścia z uzależnienia (jakiegokolwiek) jest chęć walki. Twój ojciec jej najwidoczniej nie ma. koniecznie koniecznie musisz poszukać profesjonalnej pomocy, sama sobie z tym nie poradzisz ...

bluebluesky · 2017-02-21, 04:02

Wspolczuje sytuacji

To co dzieje sie w twojej glowie, zlosc, gniew, a potem wyrzuty sumienia, to reakcja na chorobe, dlugotrwaly stres, wstyd. Mama, brat i ty powinniscie (musicie!) udac sie na terapie. Grupa wsparcia tez ma wielka sile. Zawalcz o siebie! Twoj ojciec w tej chwili przegrywa z choroba, nie ma w tym niczyjej winy, nie mozesz go zmusic do leczenia.

**201708160922** · 2017-02-24, 10:57

Nie jesteś nienormalna, niezrównoważona itd. Jesteś DDA. Twoja sprawa, co teraz z tym zrobisz. I nie, absolutnie nie, nie będziesz winna tego, być może Twój ojciec zapije się na śmierć. Jest dorosły, to są jego wybory. Długo dojrzewałam do tego, żeby zrozumieć, że nie przeżyję życia za kogoś i jeśli ktoś nie chce pomocy, to mu nie pomożesz. Akurat jestem na świeżo po takim doświadczeniu, bliska mi osoba potrzebuje pomocy, ale jej nie przyjmuje. Jest mi przykro, nawet bardzo, ale wiem, że nic nie mogę zrobić. Pocieszam się tylko, że jest młodziutka i ma szansę w miarę szybko to naprawić.

voice_of_silence · 2017-02-24, 11:23

Byłam w podobnej sytuacji, wiem dobrze, co przeżywasz. To jet ogromna huśtawka emocjonalna. Spróbuj znaleźć w sobie siłę i poszukać pomocy u specjalisty.

Ja się zbieram do dzisiaj. Chociaż ojciec już nie żyje i jestem przekonana o tym, że to był jego wybór a my nic na to nie mogliśmy poradzić, to rana w sercu pozostaje. Mimo to trzeba myśleć o sobie i o swoim życiu, bo nikt Ci tych lat przepełnionych bólem i strachem nie zwróci.

cases · 2017-02-24, 20:33

Do wszystkiego dochodzi jeszcze rodzina i wspólni znajomi rodziców, którzy uważają teraz mnie, mame i brata za potwory, bo przecież 'wyrzuciliśmy biednego chorego człowieka'. Chcę mu pomagać w miarę rozsądku, ale nie chce żeby on nadal niszczył nas, szczególnie właśnie mamę i brata..

voice_of_silence · 2017-02-25, 10:33

Cytat:

Napisane przez cases

Do wszystkiego dochodzi jeszcze rodzina i wspólni znajomi rodziców, którzy uważają teraz mnie, mame i brata za potwory, bo przecież 'wyrzuciliśmy biednego chorego człowieka'. Chcę mu pomagać w miarę rozsądku, ale nie chce żeby on nadal niszczył nas, szczególnie właśnie mamę i brata..

U nas bylo to samo. Od rodziny się odcięliśmy i to była wspaniała decyzja. Macie na tyle komfortowa sytuację ze twój ojciec ma gdzie mieszkac, pod most nie poszedl, jest dorosłym człowiekiem i może sobie radzić sam. Nie chce? To nie jest wasza wina. Pora to dobitnie wytłumaczyć jemu samemu i otoczeniu. A potem dla wlasnego zdrowia psychicznego zerwać kontakt. Jesli rodzinka taka wrazliwa to niech mu sama pomoze a nie rzuca puste frazesy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

cases · 2017-02-25, 11:37

Dziękuję Ci za tą odpowiedź, to na prawdę dużo dla mnie znaczy, zwłaszcza, że, jak piszesz, byłaś w podobnej sytuacji. Mam nadzieję, że chociaż niektórzy to zrozumieją. A ja postaram się postąpić wg Waszych rad

**201706081317** · 2017-02-25, 12:16

Cytat:

Napisane przez cases

Chodzi o to, że gdy jest pijany chyba na prawde go nienawidzę. Niszczy życie mi, mojej mamie i mojemu bratu. Ale gdy nie pije przez kilka dni to od razu mi głupio, bo to przecież mój tata.Mam wrażenie,że jestem niezrównoważona psychicznie,może to ja jestem nienormalna..

Jakbym czytała o sobie, przerabiałam dokładnie takie same uczucia jakie Ty żywisz.
U mnie akurat matka pije, ale też nigdy nie podniosła na mnie ręki - za to psychicznie mnie z ziemią równała i dalej to robi. I czułam się dokładnie tak samo jak ty - zdarzało mi się nawrzeszczeć na nią, powiedzieć coś konkretnego, a potem przychodziły potworne wyrzuty sumienia, z którymi nie dawałam sobie rady. I równocześnie bałam się myśli, że coś się stanie, że to będzie moja wina.

Obecnie skończyłam wizyty u psychologa, mam diagnozę, teraz czekam na psychiatrę i za miesiąc zaczynam terapię grupową. Jeszcze nie zdążyłam nic konkretnego zrobić, ale wizyta u psychologa bardzo mi pomogła. Robiłam różne testy, był wywiad i ostatecznie podsumowanie. Było bardzo w punkt, przepłakałam całe 45min. I szczerze polecam pójście tą drogą, bo od tego są te wykwalifikowane osoby, by Ci pomóc, a cierpisz na syndrom DDA tak samo jak ja - objawy masz identyczne.

To straszne, jak rodzice potrafią zniszczyć życie, zanim ono się tak naprawdę zacznie. Musisz zrozumieć, że nie jesteś za nic odpowiedzialna i nie możesz nic zrobić. Ale jeśli nie chcesz czuć jakiejś winy, to polecam zrobić jedną rzecz: napisać list lub przygotować sobie jakieś mini przemówienie i powiedzieć rodzicom czy ojcu tylko, co dokładnie Cię boli, kiedy, dlaczego. Wyłożyć mu wszystkie swoje uczucia i zostawić go z tym. Jeśli nic nie zmieni się, to znaczy, że Twoje uczucia < alkohol i nie można zrobić nic.

Współczuję sytuacji, wiem przez co przechodzisz i czasami sama sobie myślę, że łatwiej byłoby dostać w twarz niż być tak maltretowaną psychicznie. To jest gorsze niż przemoc fizyczna.

Trzymaj się, gdybyś chciała pogadać, to pisz priva.

bluebluesky · 2017-02-25, 12:38

Cytat:

Napisane przez cases

Do wszystkiego dochodzi jeszcze rodzina i wspólni znajomi rodziców, którzy uważają teraz mnie, mame i brata za potwory, bo przecież 'wyrzuciliśmy biednego chorego człowieka'. Chcę mu pomagać w miarę rozsądku, ale nie chce żeby on nadal niszczył nas, szczególnie właśnie mamę i brata..

Wszyscy madrzy, ale zeby go do siebie zabrac i pomoc w leczeniu to juz mniej chetnych jest. Ludzie kochaja oceniac, ale przeciez to nie jest prawdziwa pomoc.

cases · 2017-02-25, 20:21

Myślałam kiedyś o terapii, ale z drugiej strony uważam, że przecież moje problemy można uznać za błahe. Jest całe mnóstwo osób, które mają gorzej, moje życie w porównaniu do ich może być super. Nigdy niczego mi nie brakowało (zanim ojciec zaczął pić zawdzięczałam to rodzicom, teraz samej mamie), mam najlepszą na świecie mamę i brata, nikt mnie nigdy nie bił. Ludzie mają o wiele gorzej, a ja sobie chyba po prostu wymyślam problemy..

**201708160922** · 2017-02-25, 22:48

Cytat:

Napisane przez cases

Myślałam kiedyś o terapii, ale z drugiej strony uważam, że przecież moje problemy można uznać za błahe. Jest całe mnóstwo osób, które mają gorzej, moje życie w porównaniu do ich może być super. Nigdy niczego mi nie brakowało (zanim ojciec zaczął pić zawdzięczałam to rodzicom, teraz samej mamie), mam najlepszą na świecie mamę i brata, nikt mnie nigdy nie bił. Ludzie mają o wiele gorzej, a ja sobie chyba po prostu wymyślam problemy..

Twoje problemy są realne. I nie porównuj się do innych!

zakonna · 2017-02-26, 05:44

Autorko. Jesteś DDA. Nie jest to ani błahe ani nieistotne. Masz prawo do szukania pomocy fachowej i powinnaś to zrobić. Bo inaczej zabierasz sobie szanse na dobre i szczęśliwe życie.

wysłane telepatycznie

**201705080934** · 2017-02-26, 12:16

Cytat:

Napisane przez cases

Myślałam kiedyś o terapii, ale z drugiej strony uważam, że przecież moje problemy można uznać za błahe. Jest całe mnóstwo osób, które mają gorzej, moje życie w porównaniu do ich może być super. Nigdy niczego mi nie brakowało (zanim ojciec zaczął pić zawdzięczałam to rodzicom, teraz samej mamie), mam najlepszą na świecie mamę i brata, nikt mnie nigdy nie bił. Ludzie mają o wiele gorzej, a ja sobie chyba po prostu wymyślam problemy..

A to są dokładnie moje myśli sprzed jakiegoś czasu, toczka w toczkę. Do tego dochodziło obwinianie siebie - bo skoro nic mi nie wychodzi i wciąż wszystko się wali (a przecież nie mam traum!), to moja wina, nie?

Jeśli pójdziesz na terapię, ogromnie się zdziwisz. Świat jest inny niż Ci się wydaje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

2017-02-20, 08:43	#1
cases Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-02 Wiadomości: 45	Zniszczona psychika Witajcie. Jakiś czas temu pisałam już o rozwodzie moich rodziców w związku z długoletnim alkoholizmem mojego taty. Nigdy nie stosował wobec nas przemocy fizycznej, jednak wykańcza nas psychicznie. Przez około 3 miesiące po rozwodzie mieszkał nadal z nami w domu - w tym czasie z naszego drugiego mieszkania wyprowadzali się wynajmujący, żeby on mógł się tam przeprowadzić. Przez ten czas było tylko gorzej. On cały czas chciał kolejnej szansy, nie płacił za nic, nie pracował, siedział w domu całymi dniami przed tv i był pijany przez większość tego czasu. Wciąż próbował wzbudzać we wszystkich poczucie winy. Później twierdził że się nie wyprowadzi, stawiał absurdalne warunki, cyrk. Gdy jest pijany doprowadza mnie do szału. Wrzeszczę na niego, nie panuję nad sobą. Z pewnością moje zachowanie nie jest w porządku, ale nie jestem w stanie się opanować. A później 3 dni nie pije. I co? I udaje cudownego tatusia, a ja mam wyrzuty sumienia, że się zachowywałam tak, a nie inaczej. No i przyszedł czas kiedy się w końcu wyprowadził. Oczywiście tego dnia był trzeźwy. I znów czułam się beznadziejnie. Bo nie powinnam mu robić awantur i mówić mu że go nienawidzę. Bo może powinnam mu jakoś pomóc. Bo jak on sobie poradzi. Bo pewnie to picie doprowadzi go do najgorszego.. Czy ja jestem nienormalna? Czy jestem taką złą córką? Co mam robić? Będę wdzięczna za jakieś rady i ocenę mojego zachowania i sytuacji..

2017-02-20, 08:59	#2
nyana89 Zakorzenienie Zarejestrowany: 2014-05 Lokalizacja: Północ Wiadomości: 4 758	Dot.: Zniszczona psychika Terapia dla współuzależnionych oraz DDA. Przepracowanie tych wszystkich lat. Grupa wsparcia. To teraz powinnaś zrobić, poszukać placówek, które pomogą Tobie __________________ 'Uwierz w siebie! Nie w takie rzeczy ludzie wierzą.'

2017-02-20, 09:04	#3
cases Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-02 Wiadomości: 45	Dot.: Zniszczona psychika A co z nim? Co jeśli się wykończy? To będzie w jakiejś tam malutkiej, ale jednak, części, moja wina.

2017-02-20, 11:49	#6
cases Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-02 Wiadomości: 45	Dot.: Zniszczona psychika Chodzi o to, że gdy jest pijany chyba na prawde go nienawidzę. Niszczy życie mi, mojej mamie i mojemu bratu. Ale gdy nie pije przez kilka dni to od razu mi głupio, bo to przecież mój tata.Mam wrażenie,że jestem niezrównoważona psychicznie,może to ja jestem nienormalna..

2017-02-20, 13:16	#9
cases Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-02 Wiadomości: 45	Dot.: Zniszczona psychika Nie napisałam tego, ale sytuacja wygląda tak, że to trwa już około 8 lat. Przez ten cały czas moja mama prosiła go o to, żeby się leczył. Był sąd, był kurator, było jakieś tam leczenie, była jakaś grupa wsparcia itd. Ale on ze wszystkiego rezygnował i teraz mówi że nie będzie się leczył. Chyba chce mieć z nim kontakt, ale wydaje mi się, że macie rację, bez terapii się nie obejdzie. Bo już wiem z jakim wyrzutem i pretensjami będą się wiązały wszystkie nasze spotkania..

2017-02-21, 04:02	#11
bluebluesky Zakorzenienie Zarejestrowany: 2009-09 Wiadomości: 3 573	Dot.: Zniszczona psychika Wspolczuje sytuacji To co dzieje sie w twojej glowie, zlosc, gniew, a potem wyrzuty sumienia, to reakcja na chorobe, dlugotrwaly stres, wstyd. Mama, brat i ty powinniscie (musicie!) udac sie na terapie. Grupa wsparcia tez ma wielka sile. Zawalcz o siebie! Twoj ojciec w tej chwili przegrywa z choroba, nie ma w tym niczyjej winy, nie mozesz go zmusic do leczenia. __________________ Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś.

2017-02-24, 10:57	#12
201708160922 Konto usunięte Zarejestrowany: 2011-10 Wiadomości: 10 444	Dot.: Zniszczona psychika Nie jesteś nienormalna, niezrównoważona itd. Jesteś DDA. Twoja sprawa, co teraz z tym zrobisz. I nie, absolutnie nie, nie będziesz winna tego, być może Twój ojciec zapije się na śmierć. Jest dorosły, to są jego wybory. Długo dojrzewałam do tego, żeby zrozumieć, że nie przeżyję życia za kogoś i jeśli ktoś nie chce pomocy, to mu nie pomożesz. Akurat jestem na świeżo po takim doświadczeniu, bliska mi osoba potrzebuje pomocy, ale jej nie przyjmuje. Jest mi przykro, nawet bardzo, ale wiem, że nic nie mogę zrobić. Pocieszam się tylko, że jest młodziutka i ma szansę w miarę szybko to naprawić.

2017-02-24, 11:23	#13
voice_of_silence Zakorzenienie Zarejestrowany: 2005-06 Wiadomości: 4 378	Dot.: Zniszczona psychika Byłam w podobnej sytuacji, wiem dobrze, co przeżywasz. To jet ogromna huśtawka emocjonalna. Spróbuj znaleźć w sobie siłę i poszukać pomocy u specjalisty. Ja się zbieram do dzisiaj. Chociaż ojciec już nie żyje i jestem przekonana o tym, że to był jego wybór a my nic na to nie mogliśmy poradzić, to rana w sercu pozostaje. Mimo to trzeba myśleć o sobie i o swoim życiu, bo nikt Ci tych lat przepełnionych bólem i strachem nie zwróci. Edytowane przez voice_of_silence Czas edycji: 2017-02-24 o 11:25

2017-02-24, 20:33	#14
cases Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-02 Wiadomości: 45	Dot.: Zniszczona psychika Do wszystkiego dochodzi jeszcze rodzina i wspólni znajomi rodziców, którzy uważają teraz mnie, mame i brata za potwory, bo przecież 'wyrzuciliśmy biednego chorego człowieka'. Chcę mu pomagać w miarę rozsądku, ale nie chce żeby on nadal niszczył nas, szczególnie właśnie mamę i brata..

2017-02-25, 11:37	#16
cases Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-02 Wiadomości: 45	Dot.: Zniszczona psychika Dziękuję Ci za tą odpowiedź, to na prawdę dużo dla mnie znaczy, zwłaszcza, że, jak piszesz, byłaś w podobnej sytuacji. Mam nadzieję, że chociaż niektórzy to zrozumieją. A ja postaram się postąpić wg Waszych rad

2017-02-25, 20:21	#19
cases Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-02 Wiadomości: 45	Dot.: Zniszczona psychika Myślałam kiedyś o terapii, ale z drugiej strony uważam, że przecież moje problemy można uznać za błahe. Jest całe mnóstwo osób, które mają gorzej, moje życie w porównaniu do ich może być super. Nigdy niczego mi nie brakowało (zanim ojciec zaczął pić zawdzięczałam to rodzicom, teraz samej mamie), mam najlepszą na świecie mamę i brata, nikt mnie nigdy nie bił. Ludzie mają o wiele gorzej, a ja sobie chyba po prostu wymyślam problemy..

2017-02-26, 05:44	#21
zakonna Naczelna Nastolatka Zarejestrowany: 2010-03 Lokalizacja: Podkarpacie Wiadomości: 25 807	Dot.: Zniszczona psychika Autorko. Jesteś DDA. Nie jest to ani błahe ani nieistotne. Masz prawo do szukania pomocy fachowej i powinnaś to zrobić. Bo inaczej zabierasz sobie szanse na dobre i szczęśliwe życie. wysłane telepatycznie __________________ Małgorzata i spółka. Matka natura to suka.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)